Hier een samengesteld gezin. Hij had al een zoon, ik al een dochter, en daardoor hadden we elk al een bepaalde opvoedstijl. In het begin van onze relatie heeft het regelmatig tot flinke conflicten geleid. Gelukkig zijn we inmiddels helemaal naar elkaar toegegroeid, beiden water bij de wijn gedaan, enzovoorts.
Nu is er bij ons nog een extra complicerende factor, naast het samengestelde gezin: stiefzoon heeft een ASS (autisme spectrum stoornis, voor de leken), waardoor we extra moeten communiceren over hoe we dingen aanpakken. Sinds kort hebben we een gezinsbegeleider die bij ons komt in de weken dat M ook bij ons is, zodat we wat extra handvatten krijgen om hem de juiste structuur te bieden. Het geeft een hoop zelfinzicht, een buitenstaander met verstand van zaken te horen analyseren wat jij doet en waarom je dat zo doet! :thumbup:
Ik denk wel dat het er uiteindelijk op neer komt dat ik het grootste deel van de opvoedstijl bepaal. Ik ben nu eenmaal degene die het meest bij de kids is, en mijn man heeft eveneens een ASS, en snapt er dus niet altijd evenveel van, zeg maar! :lol: 
Als ik het in procenten uit zou moeten drukken, neem ik 85% voor mijn rekening… 
Overigens ken ik ook het alleenstaandmoederschap, ik heb mijn oudste dochter bijna vier jaar alleen opgevoed, en dat is toch echt veeeeeeeeeeeeeeeeeeel makkelijker hoor! :inlove: Gewoon doen wat voor jou juist voelt, en als je twijfelt, zijn er altijd vrienden met wie je kunt overleggen…
Wij doen het samen, we zijn ook allebei bijna even vaak bij de kinderen. We denken er ook vaak het zelfde over. Als we het ergens niet mee eens zijn, dan laten we dat niet aan de kinderen merken maar bespreken we dat latern, maar dat gebeurt nauwelijks. Het is wel eens dat ik het van hem of hij het van mij even overneemt als een van de kinderen aan het zeuren is, niet mee wil werken met het verschonen van de luiers of iets anders en het de ander wat te veel wordt.
Ik weet niet of ik het anders zou aanpakken met iemand anders. Ik denk dat de opvoedstijl ook van het kind afhangt. Sommige kinderen hebben echt regelmaat nodig, sommigen niet. Vrienden van ons zijn vanaf toen hun oudste paar weken oud was heel erg van de regelmaat en het bezighouden van de kinderen en hun kinderen hebben dat nu dus echt nodig. Als ik of mijn man wat met een van hun zouden krijgen, dan zou een van ons zich wel moeten aanpassen.
Dank Fiep, voor je uitgebreide antwoord!
Leuk om te lezen hoe je daar voor de geboorte van N. mee bezig was, maar het uiteindelijk op je gevoel hebt gedaan!
En wat betreft de bubble. Dat klopt, als buitenstaander zie je meer en andere dingen dan wanneer je er beiden middenin zit.
Moet ook eerlijk zeggen dat ik graag overleg om bevestiging te krijgen :oops:.
Ik denk trouwens dat als ik kinderen had gehad met mijn vorige partner, ik de opvoedstijl zou bepalen. Aangezien hij zelf ook net een kind was :mrgreen:
Leuke vraag :thumbup:
Mijn man en ik zijn echt heel, heel, heel erg een superteam. Wij voelen elkaar heel goed aan, en lijken soms wel een tweeling. Heerlijk!!!
Maar, juist met het opvoeden van kinderen zijn wij heel anders, misschien ook door cultuurverschillen. Vroeger, dacht ik altijd dat een kind twee ouders heeft, en dat die beide ouders evenveel te zeggen hebben. Maar ik moet bekennen dat ik in de opvoeding mijn mening heb doorgedrukt, omdat ik echt denk dat de ideeen die mijn man had schadelijk zijn voor een kind. Gelukkig is mijn man vrij meegaand, en had hij voldoende vertrouwen in mij. De dingen waaraan ik me wel heb aangepast, daar heb ik achteraf allemaal spijt van.
Klinkt zwaarder dan het is, want mijn man is een absolute schat en dol op zijn kinderen, maar zijn opvoedstijl zou absoluut de mijne niet zijn, en wanneer hij zijn stijl had willen doordrukken, dan had ik een groot probleem gehad.
Ik :thumbup:
Mijn partner is een leek in het ouderschap, vraagt bij alles wat hij zou willen doen, of het kan, mag en of het goed is.
Wij denken over het algemeen hetzelfde over dingen.
Maar het uiteindelijke besluit over iets ligt bij mij.
