Ik weet sinds donderdag dat ik een mk ga krijgen. De echo was duidelijk genoeg. Ik zou nu 7 weken zijn en de vrucht is zeerwaarschijnlijk met 5 weken gestopt met ontwikkelen. De vk hoop dat het voor donderdag er zelf af komt, maar ik heb mijn twijfels.
Ik ben momenteel de nuchterheid zelve, terwijl ik normaal een emotionele muts ben om dit soort dingen bij een ander. Ik redeneer nu zo dat er geen hartfunctie is geweest en de vrucht niet voor niks is gestopt met groeien en het scheelt denk ik ook veel dat ik al twee gezonde kids heb.
Er zullen denk ik meer vrouwen zijn dievergelijkbaar met bovenstaande hebben meegemaakt en ik zou graag weten hoe ze daar mee om gingen. Ik herken mezelf niet als deze nuchtere dame die ik in de ochtend voor de spiegel zie staan. Toen ik donderdag het hoorde heb ik gehuild en daarna nog twee keer meer, maar nu voel ik niks :oops:
Donderdag moet ik op controle bij de vk en dan krijg ik nog een echo als het vruchtje er nog niet af is en dan waarschijnlijk curretage, want ik weet al 2 weken dat het niet goed zit, maar bij de eerste echo was er echt teveel twijfels vanuit de vk en dat was ook begrijpelijk.
Ach!
Meid, allereerst: :hug:
Wat ontzettend rot.
Verlies je ook bloed? Of is het een MA?
Als er sprake zou zijn van een MA, dan zou ik nog even afwachten, om echt zeker te zijn dat je niet later zwanger bent geraakt.
En tja, dat emotionele…ik herken dat niet. Ik ben juist heel erg verdrietig geweest om mijn :: :: .
Ondanks dat ik ook een gezonde zoon heb.
Nou had ik ook wel fors bloedverlies en medisch gedoe er om heen (paar keer naar het ziekenhuis).
En bij mij spelen de hormonen ook altijd flink op hoor als ik zwanger ben. Dus dat versterkt de boel wel.
Veel sterkte :-*
Ik heb het meegemaakt.
Op de echo bleek dat het kindje het niet zou gaan halen. Er was een lichte hartfunctie, maar te weinig en met een groeiachterstand van 4 weken lag het kindje met 11 weken al flink achter.
Ik verloor al een aantal dagen bloederig slijm voor ik de echo kreeg, dus voor mij geen verrassing. Ik heb toen met de VK afgesproken om 2 weken aan te kijken. Dit ook omdat het allemaal vlak voor de feestdagen afspeelde.
Uiteindelijk kreeg ik 2 dagen na de echo vreselijke weeen, alsof ik door de bevestiging mijn lijf klaar kreeg voor een MK…
Ik weet wel dat als het na die 2 weken niet op gang was gekomen ik het had laten cureteren. Voor mijzelf, maar ook voor mijn lichaam. Je kan denk ik pas echt verwerken als het vruchtje "weg: is…
Ik herken het wel, Welkom. Heel erg zelfs, omdat jij hebt opgeschreven wat wij ook voelde vorige maand: het was nog te vroeg voor een hartje, dus voelde (en voelt) het niet als het verlies van een kindje. In onze ogen was het nog niets eigenlijk…
Ik ben op 19 jan gecureteerd, en heb er geen spijt van dat ik hiervoor heb gekozen ipv wachten tot het op gang is gekomen. Toen we erachter kwamen dat de zwangerschap niet goed was, was het vruchtje al 2 weken gestopt met groeien (was 6 weken, maar de vruchtzak zelf was al 8 weken). Ik wilde het graag kunnen afsluiten en me richten op een nieuwe zwangerschap, vandaar dat ik voor een curetage heb gekozen.
Na de curetage heb ik een paar momenten moeten huilen, maar verder was ik er niet heel emotioneel onder. Het zwaarste moment vond ik onze eerste vrijpartij na de operatie, dat was even moeilijk en was het zo definitief over maar daarmee heeft het ook direct zijn plekje gekregen.
Gisteren kwam mn eerste ongi op gang, dus hiermee zijn mn nieuwe kansen begonnen.
Ik verlies geen bloed, tot nu toe tenminste.
111 ja wat je schrijft zo is het ook bij ons, ook ongeveer met de duur van de zwangerschap.
Ik heb wel vandaag een vervelend gevoel in mijn maag die komt en gaat om de paar uur. Tja het is dus gewoon verwarrend.
Welkom, ook hier hetzelfde meegemaakt. Echo gehad met 9 weken, vruchtje bleek echter toen gestopt met groeien met 6 weken. 1,5 week erna nog een echo omdat het niet helemaal duidelijk was ( onregelmatige cyclus ) maar in die tijd had ik al bloedverlies, dus was het voor mij al zo klaar als een klontje ( helaas, heb er wel wat verdriet om gehad )
Had besloten als het na de 2e echo niet zelf los gekomen was, een curretage te doen, echter bleek op de 2e echo al dat het vruchtje zelf weg was…
Helaas toch niet alles bleek weer later want kreeg op een gegeven moment hevige bloedingen en ben toen alsnog gecurreteerd. Maar hier is het dus wel emotioeel geweest, was er niet vanuit gegaan dat het fout zou gaan en de wens was ook immens groot… dus voelde wel degelijk als een verlies. Spoed-curretage hielp helaas niet mee 
Vind het heel knap van je dat je het zo kunt zien en wens je veel sterkte met alles :hug:
groetjes,
Louise
Inmiddels ben ik toch in een dip terecht gekomen en weet me geen raad met mijn emoties. Ik wil er gewoon een punt achter deze zwangerschap zetten en niet nog een volle week wachten als er donderdag nog niet af is gekomen. Morgen ga ik de vk bellen en maar eens overleggen, want momenteel moet manlief het verduren en dat heeft hij niet verdiend.
Dikke knuffel voor jou.
Goed dat je morgen even gaat bellen!
:hug:
Hier nog een die het heeft meegemaakt. Ik had al de hele zwangerschap het gevoel dat er iets “anders” was dan bij de andere zwangerschappen en bij de eerste echo werd dat gevoel bevestigd. Ons kindje was een paar dagen daarvoor (met 9w5d) gestopt met leven.
Op dat moment moest ik huilen, maar niet zo erg als ik verwacht had. Ergens had ik dit scenario al “ingecalculeerd”.
Toen we mijn andere kids gingen ophalen bij mijn moeder thuis gingen de kranen even goed open…
Ik heb toen, in overleg met de vk besloten af te wachten. Om de tijd te hebben afscheid te nemen van de zwangerschap en het toekomstbeeld wat we ons toch gevormd hadden alweer. De vk had me gewaarschuwd dat het nog wel eens eventjes kon duren, omdat ons kindje nog maar net gestopt was met leven. Ze heeft gelijk gekregen… Op 27 oktober had ik de echo en pas op 15 november de uiteindelijke miskraam.
Op dat moment was ik heel blij met mijn beslissing gewacht te hebben tot het kindje vanzelf los kwam. Ik geloof ook zeker dat het bewust meemaken van de miskraam “goed” voor ons geweest is, wat verwerking aangaat bedoel ik dan.
Maar…mocht iets als dit me nog eens overkomen dan geloof ik niet dat ik het nog eens zo zou doen…Het is me behoorlijk heftig geweest. Flinke en heel pijnlijke weeen, veel bloedverlies en mijn lijf is er nog enigszins van slag van.
Dubbel dus.
Ik wil jou en je man in ieder geval heel veel sterkte wensen bij het nemen van een dergelijke beslissing en ook voor het definitief afscheid moeten nemen van deze zwangerschap en dit kindje.
:-* :-* :-*
Ook ik heb het meegemaakt. Vanaf het begin liep het bij mij niet helemaal lekker. Ik bleef telkens bloed verliezen. Met 8 weken kreeg ik een echo en toen bleek het vruchtje gestopt te zijn met groeien. We hebben toen afgesproken om te kijken of het vanzelf zou gaan aangezien ik al een tijdje last had van bloedverlies. Na een weekend gewacht te hebben kon ik er niet meer tegen. Op maandag ben ik weer naar de gyn gegaan. Ik kon toen kiezen tussen medicijnen of een curretage. Aangezien het de kerstweek was en ik nog een week zou moeten wachten voor een curretage hebben we besloten om het met medicijnen op te wekken. Op dinsdagochtend had er heel erg veel bloedverlies met erg veel krampen. Toen is ook het vruchtje losgekomen. Helaas ging het niet helemaal goed en ben ik op 2e kerstdag alsnog met spoed gecurreteerd omdat ik teveel bloed had verloren en nog steeds verloor. Achteraf gezien was het wel allemaal heftig.
Ik wens jou en je man heel veel sterkte bij het nemen van jullie beslissing.
jee welkom… :hug: het is ook wel vrij heftig allemaal hoor! De hormonen vliegen nog door je lijf ( ook nog van de zwangerschap ) Alhoewel je weet dat het kan gebeuren, ga je er toch niet 100% vanuit. Hoe lastig het ook is, uiteindelijk krijgt het een plaatsje. Zelf wilde ik ook niet wachten tot de daadwerkelijke miskraam, maar toen de echoscopiste zei bij de 2e echo dat het vruchtje zich al had afgestoten ( door bloedingen ) voelde het voor mij helemaal goed eigenlijk… Was ik blij dat ik niet voor een curretage had gekozen.
De curretage die ik toen toch nog kreeg was ook een totale verrassing en die had ik achteraf liever niet nodig gehad. Medisch gezien viel het wel mee, maar de hele happening eromheen ( het was nogal ingrijpend omdat het een spoed-curretage was ) Aan de andere kant lijkt het me ook niets om maar te wachten totdat het vruchtje besluit los te laten… :hug: en veel sterkte met het nemen van je beslissing.
groetjes,
Louise
Ach Moniek wat verdrietig om dit te moeten lezen! :hug:
Ik heb voor Mirthe een MK gehad.
verloor met 6 weken wat bloed en heb toen de vk gebeld, mocht gelijk de dag erna komen.
De echo was niet goed, vruchtje was maar 5 weken en er lag een grote bloeding naast.
Ze had niet een hoopvol bericht.
Ik moest 2 weken wachten en kreeg de medeling dat het geen 2 weken zou blijven zitten als het fout was.
Bloed verloor ik bijna niet, anderhalve week later werd ik ziek en kreeg ik weeen en begon bloed te verliezen.
2 dagen voordat die 2 weken omwaren floepte het vruchtje uit me.
Ik ben blij dat het spontaan nog gebeurde, geen curreatage.
Ik was er lichamelijk ook snel weer van hersteld.
Het is niet erg dat je het nuchter bekijkt, maar je mag er verdriet omhebben.
Het is toch ook verdrietig dat je dacht dat jullie wens uitkwam en nu toch niet.
Sterkte meis
:hug:
Lieve Moniek…
een dikke knuf voor je…
Sterkte voor jullie allemaal
:hug: :hug: :hug:
o welkom :hug: wat een verdriet zeg
ik heb geen ervaring met mk
ik kan je welm zeggen dat als je je sterk voelt(gen emos) das ook trukje van e natuur om je te beschermen
maar goed het is toch gekomen en das ook heel natuurlijk
ik hoop dat de vk je goed zal helepen en naar je zal lusiteren dat je niet ondnoig lang door hoeft te lopen omdat je dat niet wilt
:hug: :hug:
Veel sterkte! Het lijkt me inderdaad een verwarrende periode voor je en je kan niks anders doen dan afwachten.
:hug:
OliviaMay
Hoi hoi,
ik ben ongepland zwanger geraakt (dwars door de pil heen). Ik kreeg 2 weken geleden een echo, en volgens de verloskundige was het 90% een miskraam er was geen hartactie en het vruchtzakje was te groot. Ik ben dus ongepland zwanger geraakt maar toch was ik verdrietig dat ik een miskraam zou krijgen. Ik heb toen met de verloskundige afgesproken dat ik een week later terug zou komen ik weer een echo zou krijgen en daarna een curretage. Heel dubbel gevoel van de ene kant wil je het niet maar van de andere kant ben je ook verdrietig heel raar allemaal. Vorige week teruggegaan naar de verloskundige. Ze vroeg hoe ik me voelde en ik zei ik voel me zo zwanger ik denk dat er nu wel een hartje is. De verloskundige deed de echo en zei :je hebt gelijk er is een hartje". Raar he datz e zeiden dat het voor 90% een miskraam zou worden en dat t toch niet zo is.
Ik wil je geen vals hoop geven maar wie weet is t toch uiteindelijk geen miskraam. Wens je in ieder geval veel sterkte!
Hey meis wat rot voor jullie! Ik heb voor Jim hetzelfde meegemaakt, een missed abortion noemen ze dat. Ik dacht 13 weken zwanger te zijn maar het vruchtje was met 6 weken ook gestopt. Ik was ook de nuchterheid zelve, het voelde eigenlijk al die tijd al niet goed, toen we voor de 1e echo gingen zei ik nog tegen de vk eerst maar eens kijken of er wat zit en die zei nog doe niet zo gek joh! Ik wilde ook persé dat hub ging zitten, en echt het verbaasde me gewoon helemaal niks dat het niet goed zat. Omdat het er al zo lang zat heb ik zelf om een curettage gevraagd, ik had in al die weken 1 druppel bloed verloren en verder helemaal niks, geen krampen niks. 2 weken later ben ik gecuretteerd.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en mocht een curettage nodig zijn ook sterkte daarmee (en als je vragen hebt mag je me natuurlijk altijd pb-en). Dikke kus!
Moniek, sterkte met alles.
Ik heb een keer een mk gehad voor lasse maar toen ging ik uit mezelf al flink bloeden en was het in de dagen er na zelf gekomen. Door het bloed wat op zich wel schrikken was werd ik niet onaangenaam verrast bij een echo ofzo.
Gr Caroline
Welkom, laat je maar lekker gaan in je verdriet meid, dat is gewoon nodig als het zo ineens komt. Mag toch? Om het een plekje te kunnen geven, moet je het wel eerst kunnen verwerken en daar zorgen je emoties voor. Niets raars of vreemds aan, juist heel natuurlijk.
Je hoofd heeft het wel allemaal op een rijtje, daarom kun je nuchter zijn, maar je hartje nog niet en dan komt het er zo uit.
Je merkt vanzelf wel wanneer je er klaar mee bent, dat komt vanzelf en hoef je niet te forceren. Neem de tijd die je nodig hebt!
Dikke knuffel,
Mariska
Heel lief jullie reacties :-* , geeft me steun.
Momenteel voel ik me niet begrepen door mijn man. Die is soms op zichzelf en nu is zo’n moment. Ik wordt dan ook kortaf naar hem. Gelukkig kennen we elkaar te goed en lost het na een paar uur vanzelf op. Aan de ene kant wil ik dat het vruchtje ervan zalf af komt, maar aan de andere kant wil ik het hoofdstuk afsluiten en zo snel mogelijk curretage. Ik heb inmiddels een fijn gesprek gehad met de vk en die vertelde eerlijk dat ze voor vrijdag al een afspraak voor me hadden gemaakt bij de gyn. Donderdag heb ik nog een echo, maar de vorige echo wees eigenlijk al genoeg uit vandaar. Ze begreep mij en gaf me met haar woorden de steun die ik net nodig had. Zij heeft Sanne te wereld geholpen en dat gaf me een extra fijn gevoel net haar nu te hebben gesproken.
Nu is het dus echt wachten tot donderdag en dat valt me zwaarder dan ik ooit had gedacht. Morgen werken en dat geeft wel afleiding en donderdag ook. Ik ga tussendoor naar de vk en wil ik dan de middag niet werken is dat prima van mijn baas.