He meiden, vroeg me af of er nog iemand net als ik al een tijdje in de medische molen zit maar nog niet bezig is met IUI of IVF.
Heb wat moeite aansluiting te vinden momenteel.
Ben sinds maart 2005 met de pil gestopt. Al 2x zwanger geweest maar dit is helaas al 2x weer misgegaan. De laatste keer in december 2005, toen ging het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij mijn rechtereileider is verwijderd.
Volgende week dinsdag wordt ik geopereerd omdat ik een cyste in mijn linkereierstok heb waardoor deze niet werkt. Momenteel kan ik dus niet zwanger worden via de natuurlijke weg maar wordt daar nog aan gewerkt middels dus die operatie.
Een heel verhaal inmiddels dus. Al bijna 2,5 jaar hopend op een wondertje.
Herkenning??
liefs
Ineke
hoi ineke,
ik zit ook in de mmm maar nog geen iui of ivf door mijn chronische ziektes(zie onderschrift).
het is iedere dag weer een geruzie ermee maar verder komen ho maar.
vanaf 2000 al bezig en 2 mk’s achter de rug.sinds 2004 helemaal niets meer.
het enige wat we kunnen doen is geduld opbrengen.
ik wens je heel veel sterkte toe in deze zware strijd en zal nog wel is vaker langs komen.
groetjes annie
Hoi, heb je naam wel vaker gezien natuurlijk. Ja, kan me die dagelijkse strijd goed voorstellen zeg, lukt het wat met afvallen?
Weinig reacties verder he? Maar ja.
Hi Ineke,
Ik moet zeggen dat mijn situatie wel anders is, maar wij liggen ook even helemaal stil.
Maar da’s dan meer eigen keus.
Herkenning van het wachten op een wonder? Ja.
Gelukkig hoef ik geen operaties en dat soort dingen, en zouden wij best zwanger kunnen worden. Heb 1 afgesloten eileider, de ander werkt prima.
Wil eerst nog afvallen…alvorens de IVF handschoen weer op te pakken.
En andere dingen die meespelen, maar da’s ellenlang verhaal.
Succes as dinsdag met de operatie. Ik hoop dat er goede dingen uit voort komen.
hoi ineke, afvallen is de grootste en mischien wel moeilijkste strijd die ik moet leveren en dat gaat niet zo goed op het ogenblik.
ik loop weer bij een kliniek gespecialiseert in eetstoornissen en daar gaan we met mijn gevoel verder werken(slik).ik ben daar heel moeilijk in ,eet het liever weg dan dat ik het onder woorden breng en dat moet ik nu dus gaan doen, want ze denken dat dat mijn lichaam dus ook verpest waardoor het zo slecht met me gaat en ik niet zwanger wordt meer.
ben er best huiverig voor omdat ik weet dat er heel veel zit waar ik dus nooit over spreek en dan moet het.
maar als het helpt om mijn eetprobleem te verslaan,af te vallen met mijn en vele andere ultieme droomwens in vervulling te laten gaan(een kindje van mij en mijn man samen) dan heb ik het er echt wel voor over.
ik wens je veel succes met de operatie en ik hoop dat je dan snel zwanger mag worden en een kleine in je armen mag houden.
groetjes annie
Heftig joh. Het is inderdaad heel moeilijk om die ruimte voor jezelf in te nemen en te vertellen wat je bezig houdt. Soms ben je je er ook niet van bewust waar je allemaal in je hoofd mee bezig bent.
Ik ben zelf ca. 11 kilo afgevallen de afgelopen periode en merk ook dat ik af en toe echt behoefte heb aan chocola o.i.d. Echte vreetbuien heb ik eigenlijk nooit gehd. Ik probeer dan nu bijv. een tijdschrift te kopen om mijzelf op die manier te verwennen. merk dat dit voor mij wel werkt.
Ja, psychisch en lichamelijk hangen echt met elkaar samen. Hoop dat je er echt iets aan zult hebben. Vooral ook voor jezelf. ik weet uit ervaring hoe belangrijk het is jezelf serieus te nemen, ruimte in te nemen.
Hoop dat je er sterker uit zult komen en zelfverzekerder en natuurlijk met als resultaat een zwangerschap!
Toch zou ik niet weten hoe ik bijv. afstand zou kunnen nemen van het zwanger worden, dat advies wat je zo vaak hoort. Nou ja, bij mij is er ook lichamelijk iets aan de hand natuurlijk en ik probeer echt wel te genieten van de dingen die ik wel heb.
Nogmaals heel veel suc6!!!
hier zijn er helaas meer dan maar 1 ding aan de hand en men zegt steeds eerst het een en dan het ander oplossen.het nadeel is alleen dat een aantal dingen met elkaar verweven zijn en is het dus moeilijk om maar 1 ding aan te pakken en dan is het de vraag wat???
ook is het belonen door iets te kopen hier voorlopig niet mogelijk dus ik moet het in iets anders vinden en de ene keer lukt dat wel en de andere keer lukt dat niet.
maar we komen er wel hoor.ben al zo lang bezig kan heus nog wel een paar jaar bij aan.en als de droom i9n vervulling gaat is het echt wel die jaren en wachten waard.
succes met alles.
groetjes annie
jij/jullie ook natuurlijk! Zorg goed voor jezelf, dat is het allerbelangrijkste! (klinkt lekker makkelijk he?).
liefs
Ineke
Hoi Ineke,
Moeilijke emotionele tijden he…
Ja, ik ken het maar al te goed, ook inmiddels 1,5 jaar in de mmm, maar nog geen ivf of iui. Inmiddels heb ik 3 miskramen achter de rug, de laatste dateert van 10 mei 2007. De andere 2 vorig jaar februari en april 2006. 17 september moet ik terug naar de fertiliteitsarts, en krijg ik bloedonderzoek. Ik krijg ook nog een soort eettest, dan krijg je ontbijt in het ziekenhuis. Dit zijn onderzoeken naar de oorzaak van mijn mk’s.
Ik hoop dat er in elk geval iets uitkomt waardoor ik geholpen kan worden.
Ik voel me ook een beetje tussen wal en schip in zitten, en ken het gevoel dat je hebt maar al te goed.
Zelf heb ik het er heel moeilijk mee, en op mijn werk heb ik mijn aandacht er niet meer helemaal bij, dus ik moet echt alerter gaan worden, en me meer concentreren op hetgeen waar ik mee bezig ben.
Maar op de een of andere manier lukt het niet mijn aandacht erbij te houden een hele werkdag. Dat lukt een paar uurtjes, en daarna is de energie weg, en droom ik in of zo.
In elk geval merk ik dat mijn gedachten ergens anders zijn, in elk geval niet echt meer bij mijn werk.
Ik heb mijn afdelingschef dit 3 weken geleden pas vertelt, en hij is er erg van geschrokken. Hij wist wel dat ik vaker afwezig was i.v.m. ziekenhuisbezoekjes en operaties die ik dit jaar ook gehad heb. Namelijk een kijkoperatie in de buik met eileiders doorspuiten.
Een maand later hebben ze me nog mijn keelamandelen weggehaald, waar ik zeker 3 weken flink last van gehad heb. Ik zou het niet meer over willen doen. Maar goed, dit laatste staat hier los van.
Ik ben ook gestopt met roken sinds 7 maart 2007. Probeer zo gezond en gevarieerd mogelijk te eten. Kijk zelf ook of ik voldoende vitamine, fruit, groente, calcium binnen krijg.
Sinds afgelopen donderdag gebruik ik vitamine B ADH, dat voor het zenuwstelsel bestemd is. Het zorgt voor een betere stofwisseling, bloedsomloop, en helpt tegen stress tijdens spanningen. Verder gebruik ik ook gewoon de foliumzuur.
Soms raak ik ontmoedigd door dat ik weer eens niet zwanger ben, of het is een miskraam geweest.
Van de andere kant is er ook nog steeds hoop…want het positieve is dat ik wel spontaan zwanger kan raken, alleen gaat het steeds mis voor de 6e week.
Weet je wat ook erg is, je hebt totaal geen vertrouwen meer in je lichaam, je kunt er niet meer op bouwen en het houd je gewoon voor de gek. Allerlei gevoelens, lichamelijk en geestelijk kunnen je bijhoorlijk uitputten. Vaak voel ik mij wel eens licht misselijk, met vlagen, ik hoef niet te spugen of zo. Dan voel ik weer vanalles, en dan denk ik toch weer…zou dan deze keer toch raak zijn…volgende vraag… zal wel weer niet, of gaat het dan weer mis???
Mijn man en ik verlangen zo ontzettend naar een gezinnetje. Ik ben inmiddels 32 jaar, wordt in december 33. Ik ben bang dat ik te lang moet wachten voordat ik zwanger raak, zodat ik weer in de risicojaren terecht kom, terwijl ik toch echt ben begonnen met mijn 30e met zwanger raken.
We willen zo graag…maar onze vurigste wens is nog steeds niet uitgekomen.
Ik heb al zoveel geprobeerd, kaars aansteken, helpt ook al niet.
Op onze trouwdag hebben we samen in de kerk bij het maria-altaar om een gelukkig en goed huwelijk gevraagd met 2 of 3 kindjes.
Ons huis hebben we laten inzegenen door de pastoor die ons ook getrouwd heeft, terwijl ik normaal gesproken echt niet zo heel gelovig ben. Gewoon alles willen we uitsluiten. Dus ook ons huis veilig en vrij.
We grijpen alles aan wat we kunnen, maar soms zijn dingen niet te begrijpen, en dan voel ik vaak de wanhoop in mij. De angst en de boosheid waarom het maar niet wil lukken. Wat doe ik toch fout???
Ik voel me ontzettend schuldig dat mijn lichaam niet doet wat ik wil.
Waarom??? Ik weet het niet???
Een chromosomenonderzoek hebben we vorige jaar na de 2e mk gehad, en die uitslag was positief. Tot nu toe is alles goed bevonden.
Maar waarom lukt het dan nog niet???
Momenteel is een collegaatje zwanger, 4 maanden nu, en ik kan je zeggen dat het een klap in mijn gezicht was toen ik na mijn vakantie vorige keer terug kwam, en zij toen 12 weken zwanger was.
Zij weet overigens wel dat ik 3 keer een mk heb gehad, en vraagt wel steeds hoe het met mij gaat. Ook zegt zij dat de hormoonhuishouding van een vrouw om de 7 jaar veranderd. Misschien moet ik daar wel op wachten of zo. Maar ja, heb ik wel tijd om nog te wachten.
We moeten nog beginnen met ons 1e kindje, en ik ben bang dat ik straks te oud ben.
Hoe ga jij met deze situaties om???
Groetjes Wilma32
Hoi.
Tja, hoe ik ermee om ga. Het is heel wisselend. Maar ook op de achtergrond is het altijd aanwezig. Wat het iets makkelijker voor mij maakt op het werk is dat mijn vriendin/collega ook in de medische molen zit en nu met IVF is begonnen. We hebben erg veel aan elkaar. Verder zijn alle collega’s op de hoogte van mijn situatie. Vorig jaar heb ik een tijdje therapeutisch gewerkt omdat ik het allemaal even niet meer goed aankon. (ook toen moest ik geopereerd worden en verder natuurlijk het verdriet van de 2 miskramen).
Wat ik verder heel erg probeer is mij op andere dingen te richten. heb zoveel om wel dankbaar voor te zijn. (fijne relatie, fijn werk, mooi huis, lieve familie etc.). Probeer realistisch te zijn dat het hebben van een kindje niet alleen maar leuk en fantastisch is. Maar stiekem wil ik het liefst vandaag nog zelf een kindje natuurlijk!
Toch ben ik best vaak wat prikkelbaar, futloos, sombertjes. Maar kan moeilijk huilen ofzo. Waar ben je dan precies verdrietig om he? Het is vooral die onzekerheid die zo verschrikkelijk moeilijk is. Toch heb ik goede hoop dat het bij ons uiteindelijk ook zal gaan lukken.
Verder ben ik het afgelopen half jaar 11kg afgevallen. Niet dat ik nu extreem veel overgewicht had maar om me op iets anders te kunnen richten (er mochten ook wel wat kilootjes af) iets te hebben waar ik wel grip op heb. Verder merk ik dat ik me iets vrouwlijker kleedt ofzo omdat ik me toch iets minder vrouw voel, omdat het aan mij ligt. Ookal weet ik dat dit niet nodig is. Ik voel me hier niet echt schuldig over maar voelt wel een beetje als falen ofzo.
Wens jou ook heel veel sterkte en kom maar van je af typen!
Liefs
Ineke
OH ja, wat betreft zwangerschappen en kinderen om me heen vind ik het ook soms best moeilijk hoor. Wij zijn de enige in de familie die nog geen kinderen hebben en dat is vaak erg confronterend. Vooral op verjaardagen, familiefeestjes het draait allemaal om de kinderen.
Verder is er pas een collega van mij bevallen. daar heb ik niet zoveel moeite mee gehad omdat zij erg veel rekening heeft gehouden met mijn gevoelens en het bij haar de 1e keer ook is mis gegaan.
Hoi Ineke,
Dank je voor je reactie terug.
Ik ben vandaag weer begonnen met werken, na nog eens 2 weken verlof te hebben gehad.
Mijn zwangere collegaatje vraagt in elk geval hoe het met mij gaat, en is wel geinteresseerd in mij.
Mijn afdelingschef weet het nu dus ook sinds 3 weken geleden, nadat we een voortgangsgesprek gehad hebben.
Hij vond het niet goed gaan met mij, en vond mij erg afwezig, afstandelijk, in mijn schulp gekropen. Ik maak fouten, vraag bijna niks meer persoonlijk, en deed bijna alles via de e-mail.
Ook andere stafleden heeft hij gevraagd of het hun ook opviel dat ik niet zo gelukkig meer was op de werkvloer.
Waar is de Wilma van 1,5 jaar geleden gebleven???
Ja, wist ik dat maar. Ik ken mijn man nu 2 jaar waarvan we nu 6 weken getrouwd zijn. We weten gewoon dat we oud willen worden met elkaar.
We zijn voor elkaar geschapen.
Hiervoor heb ik een relatie van 15 jaar gehad, en mijn ex die was alcoholist. Ik heb de knoop uiteindelijk doorgehakt, en ben weggegaan en heb een appartement gehuurd.
Uiteraard was dit ook een emotionele tijd, en ik slikte in die tijd antidepressiva. Maar toen deed ik mijn werk wel nog goed, maar sinds de kinderwens er is gaat het op mijn werk niet meer zo goed.
Mijn chef kreeg de indruk dat ik hier geen zin meer had om te werken, heeft me zelfs gevraagd of hij me ergens anders moet plaatsen als het daaraan ligt.
Nu weet hij dus de aanleiding waardoor ik soms zo afwezig ben.
Ik heb vandaag wel al meer gevraagd dan anders, en dan weet ik dat ik niet hoef te gokken als ik twijfel over iets.
Niet iedereen weet het op mijn werk, maar ik ga er geen geheim meer van maken. Als iemand aan me vraagt hoe het gaat, zeg ik wat ik mankeer. Smoesjes blijven maken kan niet en worden ongelovig.
Nee, dan maar over die grote drempel heen, doorbijten en gewoon zeggen.
Ik vraag mij alleen soms af of ik depressief ben??? Waarom voel ik me soms zo somber, futloos, weinig energie, niet echt blij kunnen zijn, verdrietig en prikkelbaar zijn. Maar deze gevoelens is al meer dan 1 jaar zo, en ik kan me gewoon moeilijk concentreren doordat ik veel afgeleid ben door mijn eigen gedachten. Ik ben vlug boos als iets niet lukt, heb vaker huilbuien, en kan flink zeuren.
Wat moet ik hier nou mee??? Om antidepressiva te gaan slikken lijkt me een slechte optie, gezien ik graag zwanger wil worden.
Wat kan ik nog meer doen??
Groetjes Wilma32
Wanneer je je daar echt zorgen over maakt zou ik eens langs de huisarts gaan. Het is niet meteen nodig om medicijnen te slikken natuurlijk. Er zijn ook andere mogelijkheden (erover praten met iemand bijv.). Maar het is natuurlijk wel zo dat je eigen gezondheid het belangrijkst is! Dat is ook een goede basis om een kindje te willen.
Je hebt natuurlijk nogal wat achter je liggen. Zou misschien ook kunnen dat een kinderwens ook gevoelens/twijfels meebrengt over het zijn van een moeder, de verantwoordelijkheid etc. Zoveel gevoelens spelen mee. Neem jezelf in ieder geval serieus daarin!
Op zich de gevoelens die je omschrijft zijn wel herkenbaar maar je moet dan ook wel perioden hebben waarin je je beter voelt. Je zegt dat je deze klachten al meer dan een jaar hebt, wanneer de klachten voordurend aanwezig zijn zou het inderdaad heel goed kunnen dat je toch een depressie hebt. Nogmaals, ga eens langs bij de huisarts daarvoor. (ik werk als psychiatrisch verpleegkundige en heb zelf al eens een depressie gehad dus ben ‘ervaringsdeskundige’ zeg maar.
Sterkte!
wat zowel ineke als wilma schrijft is zo herkenbaar.
het gevoel te falen en het maar niet echt gelukkig mochen zij n met je aller grootste en vurigste wens die je hebt.
wat die ik fout???waar heb ik dit aan verdient???waarom kan ik niet meer om de kleinste dingetjes echt blij zijn???waarom huil ik om de raarste dingen???waarom val ik heel snel uit en boos op de kinderen van mijn man bv,terwijl ze eigenlijk niet iets doen om echt boos op te zijn???en zo kan ik nog wel ff door gaan.het is niet zo dat ik nergens meer blij om kan zijn en zo maar niet zoveel meer als vroeger.altijd zit het toch wel in mijn achterhoofd en vooral overal waar je kleine kinderen ziet en ook als bekende zeggen dat ze zwanger zijn,gun het ze van harte hoor,maar het is wel een knal in mijn gezicht.ik heb naast het niet zwanger worden nog wat andere problemen,maar ook die zijn niet makkelijk op te lossen en ook dat voelt als falen.dus wat jullie schrijven voelt heel erg herkenbaar.
groetjes annie
Hoi,
Ineke en Annue, ik heb gisteravond op internet een depressie zelftest gedaan. Nu weet ik niet in hoeverre ik deze online test serieus moet nemen.
Maar ik heb de test een paar keer overnieuw gedaan, om te kijken of ik lager scoor. Ik heb de vragen zo goed mogelijk beantwoord, en krijg uit de test dat ik mogelijk lijdt aan een ernstige depressie. Dit laatste daar schrik ik toch wel van.
Want het is niet zo dat ik nooit blij ben of zo. Leuke dingen waarbij in ontspanning beleef daar voel ik me wel redelijk goed bij.
Andere dingen niet, ook thuis binnen blijven daar heb ik moeite mee.
Ik heb geen rust in me, kan niet rustig gaan zitten even, ik moet weg, buiten zijn. Van binnen zitten word ik suf en sloom, en voel ik me afgestompt en moe worden. Ik voel me dan somber.
Als ik er dan toch een keer aan toe geef, dan komt er ook verder niks meer uit mijn handen.
Ik ben verder heel vaak boos en verdrietig, en de huilbuien komen van tijd tot tijd.
Zou het ook nuttig zijn om een afspraak te maken met de bedrijfsarts??
Maar ik heb natuurlijk ook een diagnose nodig van een huisarts?
Ik wacht nog een paar weken af hoe het gaat, ik ben alerter op mijn werk nu, en hoop natuurlijk dat het nu wel goed gaat. Anders weet ik het echt niet meer. Het kan toch niet zo zijn dat ik het zelf niet in de gaten heb dat ik dingen fout doe!
Ik wil mijn chef over een paar weken eerst vragen of het merkbaar is, dat ik alerter ben op mijn werk en of ik me wat minder terugtrek nu.
Ik doe mijn best, en hoop dat ik eruit kan komen.
Groetjes Wilma32
hoi wilma
ik lees je verhaal en krijg tranen in mijn ogen. Alles is zo herkenbaar het verdriet van alles en nog wat. Je leven heb je voor elkaar gelukkig, leuk huis enz. maar alleen die ene wens die maar niet word vervuld.
ik zou als ik jou was niet te lang wachten met naar de dokter gaan, een gesprek met hem/haar is nooit verkeerd, tenminste als je goed met hun kunt op schieten.
Zelf heb ik 9 jaar geleden zoiets gehad had ook nergens zin in, moest om alles huilen en ik was erg prikkelbaar zowel thuis als op mijn werk.
Ik ben naar huisarts gegaan en die schreef me voor om maar eens bij huis te blijven, 2 weken lang heb ik niks dan slapen gedaan, ben daarna minder gaan werken en sinds dien voel ik me veel prettiger. Ik moet wel zeggen dat we toen die tijd nog geen kinderwens hadden, maar toch.
Die is er nu wel en ondanks dat, dat nog niet lukt houd ik de moed er maar in. dat is soms moeilijk huil ik alles aan elkaar, maar ik ben gelukkig en gezond en heb een lieve man, dat is ook al heel wat waard.
Al mijn vriendinnen krijgen kinderen en dat doet zeer. Ik wil ook zeggen dat we een kindje krijgen en ik wil ze ook achter het behang plakken als ze vervelend zijn.
Maar ik ben nu 37 en de arts maakt zich nog geen zorgen. Ik wel wou graag een jonge moeder zijn, maar ja dat lukt niet meer. Bij ons heeft het geen aanwijsbare reden waarom het niet lukt. Ik heb overgewicht en daar gooien ze het op.
Ik moet wel zeggen dat we het eerst voor ons hebben gehouden, dat van onze kinderwens maar na 8 jaar dokteren en bijna 12 jaar getrouwd dan gaat de buiten wereld toch vragen. We zijn daar nu erg open in, voor ons is dat prettig, geen leugens of wat meer. Vooral naar ziekenhuis bezoeken en de wisselende stemmingen als je weer ongi bent geworden. Dat lucht voor ons wel op.
Zelfs mijn man is daar erg open in tegen over anderen. Wij vrouwen kunnen er makelijker over praten dan mannen, denk ik maar mijn man heeft net zo’n verdriet als ik, wanneer ik weer moet zeggen dat ik ongi ben geworden.
Ik zou toch nog eens een gesprek hebben met je chef of anders met je bedrijfsarts, een gesprek kan nooit kwaad volgens mij probeer er wel wat aan te doen. Misschien zijn er wel medicijnen die je wel mag gebruiken terwijl je zwanger wilt worden.
Het is een heel verhaal geworden maar ik hoop dat je er wat aan hebt
ik wens je heel veel succes en sterkte met alles
groeten en liefs van Poohpooh :hug:
Hoi Poohpooh,
Dank je voor de fijne reactie.
Weet je, naar mijn man toe ben ik ook vaak zeurderig en kan ik flink boos worden als iets niet gaat zoals ik het wil.
Voorbeeld: hij zat gisteravond 1 uurtje achter de computer een potje te kaarten, en ik vind dat dan heel vervelend, en wil ergens naar toe.
Ik vraag eigenlijk heel veel aandacht aan hem, en misschien claim ik hem echt heel erg.
Dit is niet wat ik wil, maar het gebeurt wel door mijn houding. Hij vindt dat ook niet prettig, maar begrijpt wel dat ik het erg moeilijk heb.
Hij vindt het ook heel erg dat een kindje niet wil lukken, en het steeds misgaat. Maar hij gaat er anders mee om, en hij praat wel van zich af.
Hij heeft een collega op het werk, zijn vrouw en hij zijn ook bezig met kinderen, en wil ook niet lukken.
Mijn man verdient het niet om steeds een zeurderige vrouw naast zich te hebben staan. Waarom kan ik zelf niet iets ondernemen???
Ben uiteindelijk maar met de hond gaan wandelen, en daarna zijn we bij zijn jongste zus op visite geweest. ( Op mijn aandringen )
Hij zegt dat ik ook heus wel alleen kan gaan, dat ze me niet opvreten.
Maar dat doe ik niet zo snel eigenlijk. Waarom weet ik ook niet.
Ik heb voorheen een relatie van 15 jaar gehad, en mijn ex was alcoholist. Ik heb heel veel meegemaakt in die jaren, en mijn man zegt: misschien dat je houding daardoor nu zo claimerig is, ben je bang dat je de touwtjes uit handen moet geven, en dat het weer misgaat??
Ik weet het niet, we hebben er gisteravond over gepraat en wel in bed.
Heb hem gevraagd wat hij vindt van mijn houding, en dat ik misschien naar een haptotherapeut wil gaan.
Denk je dat een haptotherapeut me beter kan helpen dan een gewone psycholoog???
Lotgenotencontact zoeken over miskramen, en depressiviteit.
Want ik denk dat ik wel last heb van een depressie, wat dit is niet zomaar een dipje. Dit heb ik al minstens 1 jaar, misschien nog wel langer.
Groetjes Wilma32
hoi wilma
je moet er wel met je man over praten, maar misschien lucht het op om er ook met anderen over te praten. idd met lotgenoten misschien.
Je hebt inderdaad een verleden, wat misschien nu wel kan mee spelen.
Maar communiceren is het allerbelangrijkste
gr poohpooh
hoi wilma,
wat poohpooh ook zegt comminuceren is heeeeeel belangrijk.ik merk zelf ook als ik weer is te weinig tegen mijn man zeg(we zijn beide binnenveters en dat maakt het al moeilijker) dan word ik chagerijnig en zeurderig en dan trekt mijn man zich nog meer terug en laat ook niets meer los en voor de kinderen van mijn man(uit zijn vorige huwelijk) vind ik het helemaal erg als het net gebeurt wanneer ze er zijn.
ik krijg begeleiding thuis en bij een eetkliniek voor eetstroornissen omdat ik chronisch ziek ben en een eetprobleem heb.ik kan daar best veel praten en dat helpt echt wel wat, maar ik merk dat mijn man toch de belangrijkste persoon is aan wie ik alles wil vertellen maar het ook het moeilijkst vind omdat hij het dichtst bij mij staat.als je bv het niet kan zeggen schrijf het op.ik doe dat ook in een schrift en als ik wil dat mijn man iets moet weten wat ik niet kan zeggen laat ik het hem lezen.het is een soort dagboek wat ik gebuik wanneer ik het moeilijk heb,dus niet iedere dag maar soms wel dagen achter een omdat ik een fikse dip heb.
ik hoop dat je hier wat aan hebt.
groetjes annie
Hoi,
De operatie is achter de rug, nu het herstellen nog! Cyste van ca. 6cm. verwijderd uit mijn eierstok. Nu hopen dat hij zijn functie weer op gaat pakken. In de volgende ronde mag ik op dag 12 weer komen en dan gaan we kijken middels een echo hoe het eruit ziet van binnen!
De operatie is me toch wel tegen gevallen. Mocht wel een dag eerder naar huis (op mijn aandringen) maar kan nog niet veel. Best veel pijn, grote wond etc. maar het is achter de rug en het is goed gegaan en daar gaat het om!
Hoe is het Wilma? Ben je nog bij je huisarts geweest? Zorg goed voor jezelf hoor!
Lijkt me erg moeilijk Annie, ik ben ook niet zo’n prater en herken het wel dat communiceren via briefjes. Ik probeer ook meer te zeggen hoe ik dingen ervaar etc. maar toch denk ik ook dat het bij je als persoon hoort en dat je daar niet heel erg in kunt veranderen. Ik merk zelf dat ik zoals hier goed mijn ei kwijt kan en me dat ook weer ruimte geeft.
Liefs
Ineke