Ik vond de geboorte van de eerste veel ingrijpender dan die van de tweede.
Bij de eerste werd het na een marteling van 36 uur weeen een spoed keizersnede.
Ik was helemaal in paniek,wist helemaal niet wat me overkwam,werd ook weinig verteld wat er ging gebeuren enzo.
Ik kreeg een al gehele narcose op mijn eigen verzoek,want een ruggenprik zag ik al helemaal niet meer zitten!
Pas na 2 uur werd ik naar de kamer gebracht waar mn man met onze pasgeboren dochter zat te wachten. :inlove:
Ik heb daarna nog 2 jaar met de nawerking van die narcose rondgelopen,had vooral veel last van mn rug en geestelijk heeft het toch iets gedaan met me.
Met de tweede was het een geplande ks via een ruggenprik en dat ging helemaal goed(gelukkig).
Het enige waar ik nu tegenaan loop is mijn eigen gezondheid,dat speelt wel een parten met boodschappen doen en het huishouden runnen.
Hoewel het nu al iets makkelijker gaat nu de tweede iets ouder is(zelfstandiger wordt).
Echt super dat er zo veel ervaringen gedeeld worden, bedankt!
Om dan toch wat meer info over mijn situatie te geven, mijn verhaal:
Mijn zwangerschap verliep goed, maar met 34+4 weken werd ik onverwacht met hoge bloeddruk, weeën en ontsluiting in het ziekenhuis opgenomen en aan de medicatie gezet. Dat was al de eerste schok, van full-time werken naar de hele dag je bed niet uit mogen en overgeleverd zijn aan de artsen. Gedurende die weken ging ik steeds meer achteruit.
Met 36+6 ben ik ingeleid omdat mijn organen het niet meer trokken. Bevalling/ontsluiting ging op zich vlot, maar mijn dochter was een sterrenkijker en is uiteindelijk met de vacuüm gehaald.
De eerste 1,5 dag waren heerlijk, ik was zo trots en blij en dacht dat er aan dat ziekenhuisverhaal een eind ging komen. Maar helaas, mijn bloeddruk steeg weer door en met mijn dochter ging het helemaal niet lekker. Ze dronk niet goed, kreeg geelzucht en moest 3 dagen de couveuse in onder de lamp. De bv ging moeizaam, ik moest gaan kolven omdat zij niet dronk. De lk had op dag 2 al gezien dat haar tongriempje te kort was, maar de kinderarts keek hier niet eens serieus naar. Na 6 dagen een consult bij de KNO gehad en die adviseerde dringend dat het tongriempje doorgesneden zou worden en dat is toen ook gebeurd. Maar goed, toen had ik al tig tepelkloven en was mijn dochter zo zwak en zoveel afgevallen dat ze naar de neonatologie moest en bijna een week met de sonde is gevoed (met afgekolfde bv). Ondertussen kolfde ik, maar dat valt nog niet mee als je op een zaal ligt en achter een gordijntje aan de slag moet. Extra zwaar was dat ik met allemaal vrouwen op de zaal lag die wel hun baby bij zich hadden, terwijl ik mijn dochter veel moest missen. Daarbij was ik nog steeds een dweil vanwege alle medicatie en het feit dat ik al die weken in het ziekenhuis verrekte slecht had geslapen. Mannn, wat ik gehuild die dagen… 
Na ruim een maand in dat K#@ziekenhuis kwamen we thuis, en daar hadden we vervolgens geen kraamhulp meer, omdat er een fout was gemaakt met onze zorgverzekering (deels eigen schuld hoor, hadden we moeten checken, maar ze hadden mijn vriend aanvullend verzekerd en mij niet meer en aangezien de kraamzorg op mijn naam staat…). Ik wist nog niet eens hoe ik het bedje moest opmaken… Vervolgens toch op eigen kosten 3 dagen kraamzorg ingehuurd om ons wegwijs te maken in babyland en daar hebben we veel aan gehad.
Nog steeds was ik totaal van de kaart en ik kon vrijwel niks meer. Mijn vriend deed de boodschappen en het huishouden. Bezoek hebben we zoveel mogelijk geweerd.
Onze dochter was geen makkelijke baby, erg onrustig, veel huilen, moeilijk te troosten. Na een maand bleek ze reflux te hebben en na 3 maanden zijn we bij een osteopaat terecht gekomen en toen bleken haar nekwervels verkeerd te staan, waardoor veel bewegingen haar pijn deden. Tegen de tijd dat ze 4 maanden was werd alles een beetje normaal en kregen we een meer ontspannen kindje.
Inmiddels is ze ruim een jaar en echt een heerlijk kind. Dus zij is helemaal in orde.
Met mijzelf gaat het op en af. Ik doe alles weer, maar wat ben ik vaak uitgeput. We werken beiden 4 dagen en tel daarbij op de verzorging van ons kind, het huishouden, sociale verplichtingen, etc.
Mijn bloeddruk is nog steeds verhoogd dus een evt. volgende zwangerschap zal waarschijnlijk niet zorgeloos worden. Daarover hebben we volgende week een gesprek met de gyn. We gaan alleen voor een 2e zwangerschap als het medisch verantwoord is en we afspraken kunnen maken voor het geval het weer tot een zh opname komt (zoals een éénpersoonskamer). Mijn vriend steunt me geweldig, en heeft ook aangegeven dat als ik weer in het ziekenhuis beland, hij alles zal oppakken. Ook mijn ouders helpen waar ze kunnen, dus echt mijn omgeving is super.
Na alles wat we rondom de geboorte van onze dochter hebben meegemaakt denk ik: er is toen zoveel mis gegaan of anders dan verwacht, bij een evt. tweede zijn we veel mondiger en alerter als het de verkeerde kant op dreigt te gaan. En het verzorgen van een kind kunnen we nu, dat stelt al gerust.
Maar ik besef ook dat een tweede kind erbij gewoon dubbel zo veel werk is en dat je meer aan je hoofd hebt.
Een wat groter leeftijdsverschil is misschien wel verstandig.
Genoeg om over na te denken, jullie reacties hebben zeker geholpen!
@mandy_d. wrote:
@elisaatje wrote:@Rhiannon wrote:Wat ik trouwens ben vergeten (vooral nav Nikita’s stukje) is hoe je partner is mbt de verzorging van huis en kids. Ik merk het aan kleine dingetjes nu de tweede er is. Mijn man is veel van huis voor het werk en maakt vaak lange dagen. Qua verzorging en huishouden lijkt dat dus bij vlagen op alleenstaand moederschap (met de nadruk op moeder want ik heb dus wel een man) en over de dag gezien sta ik er alleen voor. Vergelijkbaar met veel moeders eigenlijk. Dat stukje is bij vlagen lastig want als een dag niet helemaal lekker loopt, je ternauwernood het avondeten op tafel hebt weten te krijgen op een beetje fatsoenlijk tijdstip. Maar die keuken is nog een ravage om het over de woonkamervloer maar niet te hebben. 8)
Dan is het grootste verschil; jij kunt de kids rustig naar bed helpen terwijl je weet dat ondertussen beneden het ergste van de ravage aan kant wordt geholpen door je partner!! Dat de koffie al wordt gezet en als je beneden komt, je je gat kunt parkeren op de bank, het journaal aan kunt zetten en met je bakkie even kunt relaxen. :inlove:
Energie opdoen voor de volgende dag en de komende nachtvoedingen. 8)
Dit is ongeacht of het je eerste of tweede of derde is wel iets waardoor de veranderingen makkelijker zijn. :thumbup:
tja…dat zou wel fijn zijn ja…maar ik denk dat dat er in veel gezinnen niet in zit en niet alleen bij ons niet (door werk/studie/ziekte/afwezige vader/vader die er niet op kómt om de tafel leeg te ruimen als jij boven bent)
Oef, dan ben ik een luie ofwel verwende moeder. En dan nog klagen,haha.
Door wisseldiensten en nachtdiensten komt er een hoop op mij neer, maar tegelijk, in een 24-uurs huis, is er geen rust moment. De bende die ik weghaal, maakt hij in de nacht weer (of ruimte juist op) en de rotzooi die ik in de ochtend maak, moet hij in de middag weer weg zien te werken. Hij doet dingen wel op zijn eigen manier en wat mij betreft te traag tempo, maar je zal mij niet snel een was zien draaien en ophangen en koken zien de kids mij maar zelden doen. Kortom…ik moet niet zeuren. Ieder zijn talent. Ik vind dat met kids, de mannen gewoon mee moeten werken. Punt…gelukkig had ik voor de kids al gezien dat hij het kon, anders had de kans misschien aanwezig geweest, dat we samen geen kinderen hadden gehad. Dat zijn wat mij betreft punten, waar mensen VOOR het feit over na kunnen denken. Mannen veranderen nou eenmaal niet vanzelf als de kids er eenmaal zijn. Ik begrijp helemaal (en zie in mijn omgeving) dat het daar dan juist spaak op loopt in de hectiek. Zonde altijd weer…
daar heb je zeker een goed punt…vantevoren over nadenken. ik denk dat ook meespeelt dat je (ik in ieder geval) voordat er kinderen komen er minder op let. hub kan super koken, vindt het leuk om te doen, fijn! echter tot er kinderen komen is het niet erg dat het eten dan pas om half 9 op tafel staat, het allemaal onbekende dingen zijn en de keuken eruit ziet alsof er een granaat is ontploft. en dat rustig 2 dagen zo laat liggen.
En zonder kinderen hoefde er ook veel minder gestofzuigd te worden, was er veel minder was. dat soort dingen. de eisen aan moeder én vader veranderen nou eenmaal als er kinderen zijn. in dat opzicht zouden mannen ook juist wél moeten veranderen, want er moeten andere dingen gebeuren, er is een ander schema, andere eisen.
je daarop aanpassen kan wennen zijn. Voor allebei, maar ik zie in mijn omgeving dat mannen er toch stukken meer moeite mee hebben dan vrouwen. weet niet waarom.
(even voorop gestelt dat dit niet allemaal over mijn hub gaat hoor :lol: )