Ben benieuwd hoe jullie het krijgen van jullie kind(eren) ervaren hebben. En dan met name de impact die het had op je leven.
Ik vond zelf het krijgen van ons eerste kind verschrikkelijk heftig, zowel geestelijk, lichamelijk als praktisch gezien. Een tijd van pieken en groot geluk, maar ook best diepe dalen. Ik kan bijzonder slecht tegen hormoonschommelingen. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en weet ik: oké, dit hebben we ook weer overleefd.
Langzamerhand gaan we denken aan een tweede, we hebben namelijk altijd een gezin met meerdere kinderen voor ons gezien. Over 2 weken hebben we een afspraak met de gynaecoloog om te bespreken of het medisch gezien allemaal verantwoord is, maar ik ga er even vanuit dat we groen licht krijgen. Of het daadwerkelijk gaat lukken is nog maar afwachten, dat weet ik…
En hoewel het verlangen naar een 2e kindje er echt wel is, ben ik soms doodsbang voor hoe m’n leven weer overhoop gegooid gaat worden. Weer die hele rompslomp met ziekenhuis, pijn, huilende baby, slaaptekort, hormonen die raar doen etc.
Nou dacht ik zelf dat je bij een 2e wel een beetje weet wat je kunt verwachten en dat je er niet meer zo ‘naïef’ instapt. Dus dat een 2e misschien iets minder heftig is. Maar ik hoorde van een vriendin dat zij de geboorte van haar 2e veel ingrijpender vond o.a. omdat ze haar aandacht niet vol op de baby kon richten en nog veel drukker was in haar hoofd. Ook moest ze sneller weer gewoon meedraaien in het huishouden, want de oudste moest ook eten, schone luiers, naar de speeltuin etc. En ze zat regelmatig met 2 wakkere kindjes 's nachts, omdat de baby de oudste wakker huilde.
Nu ben ik dus een beetje bang dat als een 2e nog heftiger is dan een 1e, het wel eens heel zwaar zou kunnen worden.
Hoe vonden jullie dat?
En zou het verstandiger zijn om wat meer tijd tussen de kindjes te laten zitten, zodat je eerst nog meer kunt bijkomen, of juist niet omdat je nu toch al in dat ritme van voedingen, luiers, slaapjes etc. zit?
Ik heb de overgang van 1 naar 2 als minder heftig ervaren. Onze eerste was heel veel ziek, wij waren doodop door jarenlange gebroken nachten. En veel logistiek geregel met werk en dokters bezoeken etc.
Om die reden dus bewust langere tijd gewacht totdat we in iets rustiger vaarwater kwamen en zelf fysiek ook meer energie hadden en beter in ons vel zaten. De bevalling was overigens ook geen pretje en het koste mij even om weer echt te herstellen. Toen de eerste 2,5 was begon het weer te prikkelen.
Voor ons geen probleem dat grote leeftijdsverschil. Heerlijk dat de oudste op school zat en ik alle tijd had voor de jongste.
Nu ben ik zwanger van de derde, en hebben we bewust weer gekozen voor een aantal jaar leeftijdsverschil. 
De 1e vond ik ingrijpender, alles was nieuw, alles leren, alles ontdekken… Mijn hele leven moest toch anders worden ingericht, Jesse ging eigenlijk veel makkelijker met alles ‘mee’ ook al was Jesse een erg gevoelige en aanhankelijke baby ( andere dan Elise, onze 1e)
Thijs vond ik dan wel weer ingrijpender dan Jesse op 1 of andere manier…
Ik kan het je nog niet vertellen. Maar als je om zoveel redenen bang bent dat het zo heftig wordt, waarom dan niet nog eventjes wachten? 
Wij vonden de 2e heel anders, veel ingrijpender dan de 1e.
De 1e was zo makkelijk, huilde bijna nooit, sliep prima, namen we overal mee naar toe. Die voegde zich gewoon in ons leven als het ware. Nu waren wij al geen feestbeesten meer, dus dat hoefden we ook niet echt op te geven ofzo.
De 2e was wat minder makkelijk, huilde, achteraf gezien, best wel veel, bleek verborgen reflux te hebben, wilde urenlang gevoed worden, wat zo moeilijk was met nog een peuter erbij. Opeens twee die aandacht nodig hadden. Twee kinderen namen we ook niet zo makkelijk meer mee, dus veel vaker oppas regelen of 1 van beide naar een feestje toe.
Nu de jongste een jaar is, word het makkelijker, ze heeft haar ritme gevonden, en wij zijn gewend aan het feit dat we ze niet zo vaak meer meenemen naar verjaardagen e.d. Ook het beiden genoeg aandacht geven gaat nu goed, maar het is best een zoektocht geweest.
Overal hoor ik altijd dat je die 2e er zo bij doet, maar die ervaring heb ik dus niet. Maar wel dat een 2e erbij hebben zo enorm veel toevoegt. Sinds de 2e er is hou ik nog meer van de 1e dan ik al deed, en dat samen spelen, samen ruzie maken, samen zingen en dansen, dat vind ik het mooiste dat er is :inlove:
de 3e :shifty: 8)
Luna was geen makkelijke baby huilde 24/7 maarja dat was de 1e je weet niet hoe en wat ja dat niet goed is en dan word je afgescheept met elke baby huilt en elke baby spuugt
Odin was heerlijk super makkelijk maar die hebben ze gelijk na z’n geboorte opgenomen in het ziekenhuis voor reflux en had goede medicijnen
Seth moeilijke baby ik heb er echt alles aan gedaan om te zorgen dat hij niet opgenomen zou worden
heeft waarschijnlijk koemelk eiwit allergie en reflux en is hypertoon loop nu met hem in het ziekenhuis bij de fysio en bij een osteopaat en het gaat allemaal steeds beter
na al 2 zorgekindjes te hebben gehad wilde ik absoluut geen 3e en toen ineens was ik zwanger dat vond ik super moeilijk ook nu met 2 die best aandacht vragen een “moeilijke” baby hebben vind ik super moeilijk maar goed hij is alweer 5 maanden voor we het weten is ie een jaar en word het hopelijk net als met die andere 2 alleen maar makkelijker
ik hoorde tijdens mijn 2de zwangerschap van meerdere mensen dat ze de tweede indrukwekkender vonden dan de eerste. Ik kon me daar echt helemaal nÃks bij voorstellen. Bij de geboorte van nr 1 was mijn leven zo met 180 graden veranderd, ik kon me met geen mogelijkheid voorstellen dat mijn leven nóg een keer zo ontzettend zou veranderen.
nu nr twee er al redelijk lang en breed is, heb ik toch wel een andere ervaring. Oke zo veranderd als bij de eerste is mijn leven niet, maar binnen een leven mét kinderen is het wel heel drastisch veranderd vind ik. Veel meer dan dat ik had kunnen denken. Wat dat betreft ben ik er ook weer even onwetend ingestapt als bij de eerste, je denkt dat je na 1 kind wel weet wat je kunt verwachten, maar allerlei puzzelstukjes over hoe bv nadat de kraam weg is al elke ochtend om half negen kind1 af te leveren aan school, hoe het naar bed gaan doen, hoe regelen dat er op tijd gegeten wordt voor nummer 1 terwijl nummer 2 een regeldag heeft, wat als een van de twee midden in de nacht ziek wordt en naar de hap moet, gaat nummer 2 dan mee, overvielen me nogal. Zoals je je voordat je je eerste kindje krijgt bijna niet kunt voorstellen wat dat praktisch allemaal inhoudt, was dat bij mij bij nummer 2 niet anders.
Maar ik moet wel zeggen dat het toch voornamelijk praktische vraagstukken zijn die vooral veroorzaakt worden doordat ik het alleen doe. De voorbeeldjes die ik hierboven noem zijn bijna allemaal te verwaarlozen als er een tweede volwassene ‘ter beschikking’ staat.
Overal hoor ik altijd dat je die 2e er zo bij doet, maar die ervaring heb ik dus niet. Maar wel dat een 2e erbij hebben zo enorm veel toevoegt.
van dat dus.
hier ook de grote twijfel…maar…wanneer komt het wel uit, en wie zegt dat je er over 1 of 2 of 3 jaar wel aan toe bent.
Ik heb na mijn keizersnee en kraamtijd die ik echt als donderwolk heb ervaren, een super makkelijke baby gehad! sliep na 4weken door was altijd vrolijk…tot half jaar. daarna constant ziek nu is ze 2,5 jr en gaat het gelukkig beter. maar de risicos bij zwangerschap 2, het bevallen of keizersnede,verhoogde kans op depressie na bevalling.en weten dat we wel ook kans hebben dat nr 2 ook glutenintolerantie heeft en wel is een kleintje kan zijn die wat meer huilt en niet doorslaapt etc. dat zijn bij mij de puntjes waardoor ik twijfel en bang ben.
als ik en mijn man echt voor een 2e gaan, dan ga ik zo en zo eerst weer op gesprek bij verloskundige, alles doornemen hoe ik in iedergeval de zwangerschap in wil. Bij mijn kraam zal ik dit idem doen, de rest tja…dat kan ik niet plannen en zal ik toch los moeten laten! daar kan geen voorspelling tegen op en ook geen adviezen.
Ik vond de tweede ingrijpender dan de eerste. Bij de eerste veranderde mijn leven vooral praktisch (ineens moet je iemand meenemen als je ergens naartoe gaat) en bij de tweede vond ik de verandering geestelijk veel zwaarder. Dat komt denk ik ook doordat de eerste enorm jaloers was, waardoor nummer 2 een huilbaby werd. Puur van alle spanningen.
@D. wrote:
Ik kan het je nog niet vertellen. Maar als je om zoveel redenen bang bent dat het zo heftig wordt, waarom dan niet nog eventjes wachten?
He, gefeliciteerd!!! Leuk! (zie nu je banner).
@mandy_d. wrote:
@D. wrote:Ik kan het je nog niet vertellen. Maar als je om zoveel redenen bang bent dat het zo heftig wordt, waarom dan niet nog eventjes wachten?
He, gefeliciteerd!!! Leuk! (zie nu je banner).
Die banner is er ook nog niet zo lang
Dank je!
Ik vond de tweede veel ingrijpender dan de eerste.
De eerste L. was een makkelijke baby en hoewel ons leven wel ontzettend veranderde waren het over het algemeen leuke veranderingen.
Wij vonden ons ‘nieuwe’ leven met L. zo geweldig dat we vrij snel voor de tweede gingen.
Toen de L. 17 maanden was beviel ik van nr. 2. Q.
Toen stond echt alles op z’n kop. Q was geen vrolijke, makkelijke baby. Hij huilde ontzettend veel.
Hij bleek een verkorte nekspier te hebben en reflux. Na een maandje of drie werd hij makkelijker, na een aantal bezoekjes aan de osteopaat. Maar ook daarna vond ik het ontzettend heftig om twee van die kleintjes te hebben. L. kwam al snel in de ‘2 is nee’ fase en ze liep continu weg. En met zo’n kleintje erbij is het wat lastiger om erachteraan te rennen.
Toen de oudste 2 op school zaten kwam nr. 3 Z. erbij. En dat was ook weer een zeer turbulente tijd. Maar dat kwam met name omdat Z. verborgen reflux bleek te hebben.
De eerste 2 maanden heeft ze bijna onafgebroken gehuild/gekrijst. Maar toen ze eenmaal de juiste medicijnen had werd ze een engeltje. Nu merken we echt hoeveel we kunnen genieten van de babytijd van Z. Iets wat ik met zowel L en Q best gemist heb.
Euh oef…ik denk de 2e, maar…Elias was in alle opzichten een makkelijkere baby, sliep eerder door, huilde nauwelijks, kon overal mee naar toe,enz,enz.
Tot op een bepaald moment. Doorslapen stopte, op een leeftijd dat de eerste juist door ging slapen (terugval vond ik zwaarder,dan opbouw), Eli was een flessenweigeraar, dus ging op momenten dat ik er was flink inhalen. Daarentegen, at hij wel vrij vlot vast voedsel (na de 6 maanden) was e.e.a. compenseerde (wel a la rapley).
Alles bij elkaar was het wel een vrolijke baby en later ook dreumes/peuter, maar heeft zeker ook wel fases (gehad), die wij bij de eerste nooit hebben gezien.
Bevalling was gevoelsmatig heftiger, terwijl die in tegenstelling tot Jo, WEL natuurlijk was en thuis. Herstel was wel erg vlot.
Wat ik eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, als ‘zwaarder’ ervaar, zijn de fases tussen 2 jaar en 4 jaar. Eentje al op school, nog eentje thuis. Drukke planning, schipperen tussen aandacht geven aan de 1 of de ander, kiezen voor de 1 of de ander. Dingen waar we met Jo ruim de tijd en handen voor vrij hadden, heeft Eli gevoelsmatig gemist omdat hij ons maar zelden alleen had. De spagaat in de opvoeding…aanpak van de 1 en de ander die steeds totaal anders was. Dat is overigens nog steeds zo en geeft juist moeilijke reacties. Beide hebben totaal andere behoeften en duidelijk een andere aanpak nodig. Wat bij de een werkte, doet niets bij de ander enz.
Moeilijk uit te leggen. NU (5 en 7 jaar) is het nog steeds pittig, maar misschien door omstandigheden. Eli is altijd erg vrolijk en meegaand geweest, maar gaat nu flink ontwikkelen, JUIST op het moment, dat we alle zeilen bij moeten zetten om Jo te helpen. Het is niet fair, maar het is nou eenmaal zo. Het ontwikkelen van zijn eigen ik, zou heel normaal moeten zijn, maar de timing is er gewoon niet naar. Heeft eigenlijk niet eens te maken met eerste of tweede…meer de combinatie van de fases en zorg. Misschien is niet eens de 2e zwaarder…maar het feit dat het er 2 zijn. Aan de andere kant…ik denk ook dat het juist Jo vooruit heeft geholpen, om een ‘voorbeeld’ om zich heen te hebben,die sociaal-emotioneel erg dicht bij hem ligt.
De eerste was spannend, de 2e was spannend, de combinatie soms zwaar. Maar wel dubbel zoveel liefde!
ik vond de komst van alle drie de kids heftig.
maar allemaal op verschillende fronten.
de 1e omdat hij een huilbaby was, alle andere veranderingen in ons leven met dat van een kind erbij, achteraf heb ik ws een depressie gehad, maar dat niet onderkent.
de bevalling die traumatisch was.
de tweede bevalling ook traumatisch, een baby met reflux, een 2e waarbij de eerste nog niet doorsliep.
de derde weer een traumatische bevalling, en uiteindelijk een wel onderkende depressie, maar een werkgever die me niet geloofde.
dus alles was pittig.
maar je krijgt er zoveeel voor terug. :inlove:
De 1e.
En toen ineens was ik mama… waren we een stel met een kind, een jongen die de eerste 4 maanden heel veel heeft gehuild.
De 2e? Die kwam 18 maanden na zijn grote broer en die ‘deden we er zo bij’ gevoelsmatig .
Ik zat nog helemaal in het ritme van eten, slaapjes, verschonen etc en toen dus met 2 ipv 1. in het begin sliepen ze overdag minimaal 1x tegelijk en dan dook ik er zelf ook nog weleens in.
De oudste was na 4 maand een heerlijk relaxed kereltje geworden en kon zich heel goed vermaken als ik even met zijn broertje bezig was of kwam erbij kruipen met een boeken etc.
Ik vond beide spannend in de zin dat je vooraf niet weet wat je kunt verwachten (behalve dan een baby en geen labradorpup 8) ). Ieder kindje is uniek en heeft zo fases dat het even wat minder gaat. Maar eerlijk waar ik vind ze beide ‘makkelijk’. Nu moet ik ook bekennen dat ik het leeftijdsverschil heerlijk vind! Mijn ‘ideaal’ was geweest een jaartje of 2 ertussen maar dat zat er niet in. Het werd bijna 4 jaar. Toen de jongste geboren werd ging de oudste naar de PSZ. Eind van de kraamweek samen met de kraamverzorgster de oudste al (samen met de jongste) naar de PSZ gebracht. Had het geluk dat ik daar lichamelijk al toe in staat was. En ook al tijdens de kraamweek langzaam weer taken ‘teruggenomen’ die de kraam uit handen had genomen zoals wasjes draaien, naar beneden voor het ontbijt, koffie zetten voor de visite.
Maar echt mijn eerste dacht ik dat die makkelijk was, sliep redelijk snel door, de BV liep en hij was tevreden. De tweede draait ‘gewoon’ mee. De oudste gaat inmiddels naar de kleuterschool en de voedingen gaan in dat ritme mee. Enige wat nog een beetje ‘heftig’ is is de nachtrust. De jongste slaapt nog niet door en komt na de late avondvoeding rond een uur of half 3 in de nacht nog voor een voeding. Optimale nachtrust krijg ik dus nog niet. Maar het went en het ritme en de regelmaat juist ook door het naar school gaan helpt daarbij. Eerlijk is eerlijk mijn huishouden draait, maar perfect zal het nooit worden. 
Als ik moet kiezen tussen iets met de kids doen of de dweil door de woonkamer halen dan gaan de kids voor. Die dweil staat er morgen ook nog.
Ik vond de eerste echt zooooooveel heftiger dan de tweede.
Terwijl beide kids ongeveer even moeilijk waren (eerste keizersnede, pylorushypertrofie, reflux, lactoseintolerantie; tweede heftige bevalling, week ziekenhuis en lactoseintolerantie) stond ik de tweede keer veel sterker in mijn schoenen en wist ik beter hoe en wat te doen.
Ok, de eerste weken nadat de tweede geboren was, waren dramatisch… een kind dat 20 uur per dag huilt is altijd al verschrikkelijk en al helemaal als je al een klein kindje rond hebt lopen… ik was compleet op.
Maar toen hij aan de juiste voeding zat en ik eenmaal een normaal kind had, vond ik het vervolgens allemaal lekkerder lopen dan bij de eerste. De tweede moet gewoon in het ritme van de eerste mee, en dat maakt het eigenlijk wel makkelijk en gestructureerd zonder dat ik daar al te veel over na hoef te denken.
zo… de eerste was alles nieuw, bij alles wow… en ow… en verbazing! onze eerste was ook et vroeg, pre eclampsie, dus sowieso al anders…
onze tweede, na twee miskramen voegde veel toe maar geeft nog steeds veel zorgen. Onze tweede was dubbel zo heftig… Durf zelfs te zeggen… als ikdit geweten had, ik liever nog twee jaar had gewacht, nu hadden we een peuter die aandacht wilde en een baby die alleen maar huilde doordat hij doorlopend oorontsteking had 
Nog steeds is hij veel wakker.
Sowieso was een tweede wel minder wow en ow. en oke… het ging wel meer als vanzelf. Dus… denk zelf dat waneer hij rustiger was, hij er wel zo bijin ging… maar nu niet dus.
ben ik dan misschien de enige die het niet als heftig heeft ervaren zowel 1 als 2.
ik was jong maar heel bewust ervoor gekozen en we konden niet wachten tot we haar in de armen konden sluiten en vanaf dag 1 hoorde ze erbij nooit voor ons plezier weg gebracht of dergelijk wij wilde een kindje en zijn er echt voor 1000% voor gegaan en genieten genieten oke tuurlijk wel eens moment van ziekjes of extra zorg maar dat hoort er toch bij.
de 2e was 3,5 jaar later en ook zo zeer gewenst en ondanks een redelijk paar tegen slagen tijdens de bevalling dit alleen maar gezien als je moet er iets voor over hebben en ook dat was vanaf het moment dat ik met mn zoon in de maxi cosi een paar uur later letterlijk fluitend het ziekenhuis uit liep en ook genieten.
onze 2 e is een kindje met zware koemelk en nu waarschijnlijk astma en dus vaak ziekenhuis maar met liefde doe ik dat ten slotte ben ik toch de gene die hem het beste kent ook wederom voor hem 24 /7 klaar te staan nu is het moment dat hij bijna na school mag.
ik heb en had de luxe dat ik bewust een thuis moeder mag en kan zijn en werkelijk bij geen 1 van onze beide kids het als heftig ervaren dat ons leven werdt verblijt met een kindje.
en de extra zorgen die erbij horen zien we gewoon als iets wat we aan kunnen en ons samen door heen slaan.
voor ons is het gezin compleet en genieten we er volop van tuurlijk wel eens een meid van 8 die even tegen draads is maar ook dat hoort erbij.
maar dames het is niet mijn bedoeling om iemand aan te vallen of dergelijk ik schrijf het gewoon even hoe ik het voel en wil niemand kwetsen of dergelijk!
we zijn ten slotte allemaal mensen en hebben allemaal een ander gevoel.
Absoluut de 2de.
Onze 1ste dochter was een heel tevreden meisje dat alleen huilde als ze honger had. Ze lachte altijd, nooit ziek.
Onze 2de dochter huilde vanaf haar geboorte 20 uur per dag de 1ste 6 maanden. Koemelkallergie/ontzettend erge exzeem, veel artsen/dokters/Osteopaat/dermatoloogs gezien. Moesten met veel meer dingen rekening houden dan bij ons 1ste meisje etc.