Ik denk dat het afhangt van zoveel dingen; hoe was je 1e bevalling, hoe is het karakter van je 1e of 2e kind, ben je zelf geduldig of schiet je snel in de stress, het leeftijdsverschil, noem maar op!
Alleen jullie kunnen en moeten de knoop doorhakken.
Zelf vond ik de stap van Teun naar Nina veel heftiger; voor Teun had ik alle tijd. Bij Nina heb ik al nauwelijks m’n kraambed gezien 
. Je hebt gewoon je aandacht te verdelen maar ik zou het zo weer doen!
Succes met beslissen :thumbup: !
Groetjes, Anne
Zucht, heel verhaal getypt is het weg.
Ik vond het allebei erg ingrijpend/hectisch. Mijn dochter was de oudste, alles was nieuw en ik erg onzeker. Mijn dochter was echter een erg gemakkelijke baby. Bij de geboorte van mijn zoon had ik al ruim 2 jaar mamma-ervaring en meer zelfvertrouwen. k vond de periode rond zijn geboorte behoorlijk hectisch want ik had er nu 2 ipv 1, maar we hadden al snel een ritme: die van de oudste en verder is het gewoon go with the flow en als ze allebei iets nodig hebben/huilen en ik in mijn eentje ben, krijgt degene die me het meest nodig heeft als eerste aandacht. Soms is dat mijn zoon en moet mijn dochter wachten en soms andersom. Had in die tijd meer moeite met het omgaan met de peuterpuberteit van mijn dochter dan met het leren leven met 2 kinderen.
Het zal vast van een heleboel dingen afhangen, maar voor ons was de eerste echt een enorme ‘schok’. Alles moest anders…
We moesten ons helen ritme omgooien, en we hadden niet een erg flexibel en makkelijk kindje, dus we moesten ons leven helemaal aanpassen aan dat van hem, anders hield hij helemaal nooit meer op met huilen en sliep hij helemaal niet.
Van een soort ‘studentenleven’ (AiO en postdoc in Barcelona) dus naar een ‘burgerleven’, dat was eigenlijk de grote verandering. Niet persee slecht ofzo, hoor, het blijkt toch ook wel lekker om een voorspelbaar ritme te hebben
En de tweede, ach, we hadden toen ons leven toch al op de (baby)rit, dus het was alleen maar feest, eigenlijk. Of we nou één of twee luiers moesten verschonen…
De derde vergde wat praktische aanpassingen (ja, school / peuterspeelzaal / creche / gym etc is een heel gedoe) maar ook die past er prima in.
Eigenlijk was het naar school gaan van de oudste ingrijpender (qua ‘leefpatroon’) dan de komst van ons derde kindje. Niet ingrijpender qua gevoel, natuurlijk. Ik heb nog nooit zo van een baby genoten als van dit ventje. Dat is ook een voordeel: bij de 2e en de 3e weet je al dat je kan, een kindje verzorgen. Je weet dat hij niet zomaar breekt of verhongerd, en dat een beetje (veel) koorts er bij hoort, zodat je je niet gelijk allerlei noodscenario’s bij hoeft te halen, 112 voor te programmeren etc.
Nou ja, voor zover mijn ervaringen. Misschien heb je er wat aan…
Groetjes,
LaBruja
@AnneK wrote:
Ik denk dat het afhangt van zoveel dingen; hoe was je 1e bevalling, hoe is het karakter van je 1e of 2e kind, ben je zelf geduldig of schiet je snel in de stress, het leeftijdsverschil, noem maar op!
Dat denk ik ook wel.
De 1e keer was in zoverre ingrijpend dat de indeling van ons leven veranderde (minder werken, baby dag en nacht, meer huishouden) maar de baby zelf was niet ingrijpend. Pete was erg makkelijk, sliep met 6 weken al door, ging na zijn fles van 23.00 slapen tot 07.00 en na die fles weer tot 10.00 uur. Hij had enorm veel eczeem, maar huilde nooit en lachte altijd.
De 2e keer zou er niet veel veranderen qua indeling van ons leven dachten we, maar toen bleek het een tweeling te worden. Alsnog ingrijpend dus. Wat ik tijdens mijn zwangerschap zwaar vond is dat ik Pete geen middagdutje meer wilde doen en mijn lichaam er wel om vroeg. Na de bevalling (eentje is met een keizersnede gehaald) mocht ik 6 weken niet tillen en dat was niet handig met een dreumes van 16 maanden en 2 baby’s in huis. Ook ga je minder makkelijk de deur uit met 3 jonge kids. De jongens waren daarnaast erg hongerig, hebben tot 6 maanden een nachtfles gehad en tot ruim 1,5 jaar nog een late avondfles. Ze hadden reflux (pas met 1,5 jaar ontdekt) en hebben hiervoor tot hun 3e medicatie gehad. Met net 2 jaar zijn ze beide aan hun keel- en neusamandelen geopereerd en heeft Stan ook buisjes gehad omdat ze erg veel ziek (verkouden, hoesten, oorontstekingen) waren. Door dit alles waren ze erg slechte slapers (elke nacht 4 tot 10 keer eruit) en zijn ze pas rond hun 3e aardig gaan doorslapen.
Voor ons was de 2e keer dus ingrijpender. Als de 2e keer ‘maar’ 1 kindje geweest zou zijn die niet veel gezondheidsklachten had gehad dan zou dit weer niet zo zijn geweest denk ik. Het is dus altijd afwachten.
Als je moet praten over “ingrijpend” dan zeg ik de 1e…Ik vond het eigenlijk allebei de keren niet ingrijpend omdat toen ik 12 was al wist dat ik graag moeder wilde worden van 2 kids.
Ik was altijd met kinderen bezig heb een opleiding daarvoor gevolgd en vind kinderen geweldig. Ik was dus ook helemaal voorbereid. Voordat ik mijn vriend leerde kennen was ik ook al bezig met het inlezen over BAM moeder te worden omdat ik al 28 was en niet al te lang meer wilde wachten…ik was dus al voorbereid om alleen het moederschap aan te gaan.
De eerste zwangerschap ging geweldig, de bevalling minder goed, duurde 28 uur, weeën opwekkers, ruggenprik, 2.5 liter bloed verloren met spoed naar de ok en daarna transfusie gehad.
Mijn meisje was ook moeilijk, bv ging niet ze had altijd honger, wilde nooit slapen en alleen bij je zijn en heel druk…was dus altijd bezig met haar.
Nu met de 2e ging de zwangerschap minder, de bevalling helemaal geweldig…6 uurtjes met 1 perswee van een minuut. Het ventje is lekker rustig, eet heerlijk en slaapt wanneer hij moe is en kan ook lekker alleen spelen…kortom een heel ander kind dan de eerste.
Dus als je praat over “ingrijpend” dan zeg ik de 1e, maar dat is alleen gebaseerd op de zwangerschap en bevalling en de korte tijd daarna.
Nu is het anders omdat ik sinds de komst van de 2e alleenstaand moeder ben…dus dat is ook weer ingrijpend, maar dat heeft niks met de komst van de kids te maken.
Denk dat het voor iedereen weer anders is en vooral ook hoe het je leven verandert en hoe je daar zelf dan in staat.
De eerste heeft mijn leven andere inhoud gegeven.
Van lang leven de lol, alles doen wat ik wilden, ineens gebonden aan een kindje die erg gepland (zover dat kan) en gewenst was, maar toch ingrijpend.
Hij heeft mij mama gemaakt en heeft mij andere inzichten van mijn leven laten zien, in een klap volwassener gemaakt.
Maar… de tweede vond ik ingrijpender qua invloed. De eerste was nog makkelijk te combineren met dingen… die nam je wel even mee, twee is toch een ander plaatje (meer zooi ook…)
Hoewel de eerste ‘’ moeilijker ‘’ was (huilden met 4 maanden ineens veel doordringend, pijnlijk) vond ik het toch makkelijker. De jongste is echt er bij gekomen en kon zo mee doen met het gezin, maar met organisatie was het niet zo handig…
Ik vond een eerste ingrijpender omdat het je leven verandert… Onverwachts naar de film kon niet meer, uitgebreid gaan eten (zonder kind of zonder kind in je hoofd:-) ) ging niet meer, uitslapen, doorslapen, … alles eigenlijk verandert…
Als er een tweede komt, is je leven al zo aangepast, dat het alleen maar vlotter gegaan is… 
Maar kan me wel voorstellen dat als een tweede kindje moeilijker is, dat het tweede kindje krijgen ingrijpender is…
Wat ik trouwens ben vergeten (vooral nav Nikita’s stukje) is hoe je partner is mbt de verzorging van huis en kids. Ik merk het aan kleine dingetjes nu de tweede er is. Mijn man is veel van huis voor het werk en maakt vaak lange dagen. Qua verzorging en huishouden lijkt dat dus bij vlagen op alleenstaand moederschap (met de nadruk op moeder want ik heb dus wel een man ) en over de dag gezien sta ik er alleen voor. Vergelijkbaar met veel moeders eigenlijk. Dat stukje is bij vlagen lastig want als een dag niet helemaal lekker loopt, je ternauwernood het avondeten op tafel hebt weten te krijgen op een beetje fatsoenlijk tijdstip. Maar die keuken is nog een ravage om het over de woonkamervloer maar niet te hebben. 8)
Dan is het grootste verschil; jij kunt de kids rustig naar bed helpen terwijl je weet dat ondertussen beneden het ergste van de ravage aan kant wordt geholpen door je partner!! Dat de koffie al wordt gezet en als je beneden komt, je je gat kunt parkeren op de bank, het journaal aan kunt zetten en met je bakkie even kunt relaxen. :inlove:
Energie opdoen voor de volgende dag en de komende nachtvoedingen. 8)
Dit is ongeacht of het je eerste of tweede of derde is wel iets waardoor de veranderingen makkelijker zijn. :thumbup:
De eerste was een moeilijke baby. Sliep nooit. En al helemaal niet in een bed. Alleen bij ons op de arm ofzo. Dus konden we na een paar maanden rustig ergens op visite gaan. Hij sliep dan net zoveel als thuis. En door ons eigen slaapgebrek werd het toch al niet heel laat dus het ging allemaal wel.
De tweede was een hele makkelijke baby. Sliep werkelijk altijd maar alleen in zijn eigen bed op zijn eigen kamer. Deden we dat een keer niet dan was het een drama. Dus waren we veel meer aan huis gekluisterd.
Ik vond onze wereld door de tweede veel meer op zijn kop staan.
Mijn 2de, ondanks hij helemaal geen huilbaby was,
maar ik er alleen voor stond…
Maar vond een 2de toch makkelijker, je bent wat zekerder, en ervarender…
ik wist wat ik moest doen met krampjes, of een enorme huilbui,
had vanalles in huis, wat ik niet met de 1ste had…
De bevalling was ook veel anders, de 2de ging makkelijker voor mijn gevoel, want ik wist wat mij te wachten stond…
Ik heb het absoluut niet als ingrijpend of heftig ervaren. Ik was 25 en wilde moeder worden, dat was mijn grootste wens. Juul was een huilbaby, ja dat vond ik verschrikkelijk, maar het moeder zijn, het zorgen voor zo’n klein hummeltje dat vond ik heerlijk.
Wel vond ik veel dingen spannend, maar ingrijpend of heftig, nee…
De tweede, Imme, was geweldig, ik heb genoten. Imme was een makkelijke baby en Juul een makkelijke dreumes.
Dus voor mij geen tropen jaren of zo…
Ik vind het nu veel moeilijker dan toen dat ze baby waren. Juul is hoogbegaafd en heb daar af en toe wel moeite mee. Moeite in de zin van, wat moet ik in godsnaam antwoorden op de vragen die hij mij stelt en hoe hou ik hem thuis bezig…
Daarbij is Imme een pittige tante en loopt ook behoorlijk voor op haar leeftijdsgenootjes…
Je bent al mama, een tweede gaat gewoon in het gezin mee… Als je er een aan kan, kan je er ook 2 aan…
@Rhiannon wrote:
Wat ik trouwens ben vergeten (vooral nav Nikita’s stukje) is hoe je partner is mbt de verzorging van huis en kids. Ik merk het aan kleine dingetjes nu de tweede er is. Mijn man is veel van huis voor het werk en maakt vaak lange dagen. Qua verzorging en huishouden lijkt dat dus bij vlagen op alleenstaand moederschap (met de nadruk op moeder want ik heb dus wel een man
Dan is het grootste verschil; jij kunt de kids rustig naar bed helpen terwijl je weet dat ondertussen beneden het ergste van de ravage aan kant wordt geholpen door je partner!! Dat de koffie al wordt gezet en als je beneden komt, je je gat kunt parkeren op de bank, het journaal aan kunt zetten en met je bakkie even kunt relaxen. :inlove:
Energie opdoen voor de volgende dag en de komende nachtvoedingen. 8)
Dit is ongeacht of het je eerste of tweede of derde is wel iets waardoor de veranderingen makkelijker zijn. :thumbup:
tja…dat zou wel fijn zijn ja…maar ik denk dat dat er in veel gezinnen niet in zit en niet alleen bij ons niet (door werk/studie/ziekte/afwezige vader/vader die er niet op kómt om de tafel leeg te ruimen als jij boven bent)
@elisaatje wrote:
@Rhiannon wrote:Wat ik trouwens ben vergeten (vooral nav Nikita’s stukje) is hoe je partner is mbt de verzorging van huis en kids. Ik merk het aan kleine dingetjes nu de tweede er is. Mijn man is veel van huis voor het werk en maakt vaak lange dagen. Qua verzorging en huishouden lijkt dat dus bij vlagen op alleenstaand moederschap (met de nadruk op moeder want ik heb dus wel een man
Dan is het grootste verschil; jij kunt de kids rustig naar bed helpen terwijl je weet dat ondertussen beneden het ergste van de ravage aan kant wordt geholpen door je partner!! Dat de koffie al wordt gezet en als je beneden komt, je je gat kunt parkeren op de bank, het journaal aan kunt zetten en met je bakkie even kunt relaxen. :inlove:
Energie opdoen voor de volgende dag en de komende nachtvoedingen. 8)
Dit is ongeacht of het je eerste of tweede of derde is wel iets waardoor de veranderingen makkelijker zijn. :thumbup:
tja…dat zou wel fijn zijn ja…maar ik denk dat dat er in veel gezinnen niet in zit en niet alleen bij ons niet (door werk/studie/ziekte/afwezige vader/vader die er niet op kómt om de tafel leeg te ruimen als jij boven bent)
Oef, dan ben ik een luie ofwel verwende moeder. En dan nog klagen,haha.
Door wisseldiensten en nachtdiensten komt er een hoop op mij neer, maar tegelijk, in een 24-uurs huis, is er geen rust moment. De bende die ik weghaal, maakt hij in de nacht weer (of ruimte juist op) en de rotzooi die ik in de ochtend maak, moet hij in de middag weer weg zien te werken. Hij doet dingen wel op zijn eigen manier en wat mij betreft te traag tempo, maar je zal mij niet snel een was zien draaien en ophangen en koken zien de kids mij maar zelden doen. Kortom…ik moet niet zeuren. Ieder zijn talent. Ik vind dat met kids, de mannen gewoon mee moeten werken. Punt…gelukkig had ik voor de kids al gezien dat hij het kon, anders had de kans misschien aanwezig geweest, dat we samen geen kinderen hadden gehad. Dat zijn wat mij betreft punten, waar mensen VOOR het feit over na kunnen denken. Mannen veranderen nou eenmaal niet vanzelf als de kids er eenmaal zijn. Ik begrijp helemaal (en zie in mijn omgeving) dat het daar dan juist spaak op loopt in de hectiek. Zonde altijd weer…
@elisaatje wrote:
@Rhiannon wrote:Wat ik trouwens ben vergeten (vooral nav Nikita’s stukje) is hoe je partner is mbt de verzorging van huis en kids. Ik merk het aan kleine dingetjes nu de tweede er is. Mijn man is veel van huis voor het werk en maakt vaak lange dagen. Qua verzorging en huishouden lijkt dat dus bij vlagen op alleenstaand moederschap (met de nadruk op moeder want ik heb dus wel een man
Dan is het grootste verschil; jij kunt de kids rustig naar bed helpen terwijl je weet dat ondertussen beneden het ergste van de ravage aan kant wordt geholpen door je partner!! Dat de koffie al wordt gezet en als je beneden komt, je je gat kunt parkeren op de bank, het journaal aan kunt zetten en met je bakkie even kunt relaxen. :inlove:
Energie opdoen voor de volgende dag en de komende nachtvoedingen. 8)
Dit is ongeacht of het je eerste of tweede of derde is wel iets waardoor de veranderingen makkelijker zijn. :thumbup:
tja…dat zou wel fijn zijn ja…maar ik denk dat dat er in veel gezinnen niet in zit en niet alleen bij ons niet (door werk/studie/ziekte/afwezige vader/vader die er niet op kómt om de tafel leeg te ruimen als jij boven bent)
Ja dat zou echt wel fijn zijn!!
Bij mijn 1e was de vader er wel, maar hielp sporadisch even mee, meestal stond ik er alleen voor. Maar hij werkte ook de hele dag en ik was de hele dag thuis met mijn meisje dus dan is het logisch dat ik het huishouden doe. Maar in de weekenden deed ie eigenlijk ook niks…op de bank liggen met een krantje erbij.
5 weken voor de geboorte van de jongste werd ik alleenstaand moeder…en nu doe ik dus alles alleen. Er is niet veel verschil met toen de 1e, alleen dat ik er nu 2 heb en iets meer moet organiseren.
Heb nu al een probleempje…moet nog naar de winkel en het postkantoor, eten koken en de jongste moet nog een fruithapje maar die dacht “laat ik eens even lekker lang slapen” planning in de war en alles weer anders indelen.
Moet nu wachten tot hij wakker word en dan kijken hoe we het gaan doen.
Enja daarbij ben ik een controlefreak en een perfectionist dus ik kan nu al in paniek raken dat mijn planning niet loopt zoals ik het bedacht had :think: :shifty:
Ik vond de 2e veel ingrijpender als de eerste. De eerste was zo ontzettend gemakkelijk, sliep vanaf 9 weken oud 12 uur per nacht, huilde zelden en was heel tevreden.
De 2e was heel anders, vroeg veel meer aandacht, was veel ziek en de eerste 2 jaar minimaal 4 keer per nacht wakker. Er zat 7 jaar tussen oudste en jongste, dat scheelde wel, omdat als jongste eens een keer tussen de middag sliep, ik dat ook kon doen.
Ik denk dat ingrijpend met name te maken heeft op welke wijze je kind je nodig heeft, of dat continu is omdat het ziek is en veel huilt, of dat je een kind hebt wat minder appel op je gemoed doet, doordat je wel aan je rust toekomt. Ik moet zeggen dat ik dat wel lastig vond, het schuldgevoel naar oudste toe omdat ik nauwelijks energie had om met hem leuke dingen te doen. Nu is jongste 5, en gaat het veel eenvoudiger.
dat gevoel had ik ook toen ik zwanger werd. Ik had echt angsten dat slapen in de nachten niet gaat lukken mocht 2 kids wakker worden. en jaloezieén in het spel zouden komen. Maar aan de andere kant heb ik me schoonmoeder waar Katie terecht kan mocht het echt nodig zijn.
Nog even over de twijfel van de TS:
het zou zomaar kunnen dat ik bij beide kinderen er niet voor was gegaan als ik echt precies had geweten wat de consequenties zouden zijn voor mijn leven. Als je zeg maar een consult zou krijgen waarin iemand je hele leven en je plannen die je daarmee hebt doorneemt, en bij alles meldt wat er allemaal niet meer kan of ingewikkelder wordt als je kind 1 of kind 2 (of kind3 of 4 of 5) erbij hebt. (en dan ga ik nogmaals uit van een alleenstaande ouder-situatie).
Maar ik ben heeeel blij dat ik zo’n consult nooit gehad heb, en dat ik gewoon in het diepe ben gesprongen want bij beide kinderen staat het ingrijpende in het niet bij wat het verder allemaal voor leuks gezelligs moois en liefs met zich mee brengt…
En hoezeer veel (aanstaande) ouders die twijfels van je ook zullen herkennen, het aantal ouders dat vervolgens kiest voor een kindje en daar achteraf spijt van heeft is denk ik echt te verwaarlozen 8)
@LaBruja wrote:
Eigenlijk was het naar school gaan van de oudste ingrijpender (qua ‘leefpatroon’) dan de komst van ons derde kindje.
Zo herkenbaar! Alleen in ons geval dan ons tweede kindje.
De eerste vond ik geestelijk het heftigst. Alles nieuw, verantwoordelijkheid, je leven verandert compleet. Bij een tweede weet je al zo veel, dat dat wel vertrouwen geeft en een stukje rust. Alleen wordt het veel meer managen, zeker als de oudste naar school gaat, je werkt en ook nog clubjes hebt waar je kind naar toe gaat. Dat vond ik zwaar, omdat je te maken krijgt met tijdsdruk, waar je baby dan ook in mee moet.
En nu zwanger van de derde. Ik besef me dat dit ook weer zeer zwaar gaat worden, maar ga het echt allemaal per dag bekijken. Voel me nu al een stuk rustiger en prettiger dan bij mijn vorige zwangerschappen, dat is wel grappig. Ik weet dat de eerste tijd zeer hectisch is, maar dat daar ook weer een balans in zal komen.
De eerste vond ik heftig… die verantwoording, alles nieuw, me continue zorgen maken, zo hevig soms verlangen dat ik de klok kon terugdraaien… idd… diepe dalen, hoge pieken.
Maar ik was toch met een maand of 3 wel in mijn ritme weer.
De 2e kwam toen de oudste 13 maanden was en wooohh ik vond dat veel heftiger… het schipperen tussen de kinderen, de aandacht verdelen, het constante gevoel van paniek wat ik had en de gedachten “hoe ga ik DIT nou weer doen” De 2e huilde veel, de oudste snapte er niks van en er waren zoveel dagen dat gewoon normaal een boodschapje doen al een enorme opgaaf was.
Heel bewust hebben we bij de wens voor een 3e gewacht tot de 2e echt 2 jaar was, tussen 2 en 3 zit 2 jaar en 10 maanden en ik vond dat leeftijdsverschil erg prettig. Je kon de oudsten uitleggen dat je druk was met de baby en de oudste ging zelfs kort erna naar school.
De 3e en 4e draaiden hier zo mee in het gezin. Ik was immers al gewend om te schipperen en de aandacht te verdelen,
De 2e vond ik dus heftiger omdat je toch weer opnieuw een kind moet leren kennen die echt wel weer anders reageerde dan de 1e en daarnaast moest je dan ook de uitdaging aangaan van aandacht verdelen, veel 2x doen… had de 1 een poepbroek, de volgende geheid ook… 2x helpen met eten, 2x troosten, de eerste ruzietjes gaan sussen en jaloerse buien van zus omdat broertje aandacht kreeg…
Tropenjaren vond ik dat, ik zou het nimmer meer zo kiezen… een leeftijdsverschil van tussen de 3 en 4 jaar heb ik zelf als ideaal ervaren.
Bij de eerste werd ik vooral gek van wat allemaal niet meer zo makkelijk kon en hoe ik me moest voegen.
Bij de eerste vond ik de zwangerschap geweldig bij de tweede viel dat heel zwaar met een eerste van anderhalf a tweeenhalf rondstuiterend hebbend.
Bij nummer twee had ik BI en was weken lang nogal inmobiel wat ook niet fijn was. EN vervolgens dus je enorm moeten opsplitsen tussen een en twee. Dat zal ergens altijd wel een beetje zo blijven. Nu lasse zich steeds beter kan vermaken wordt het wel beter.
En het is gewoon zo dat bij elk kindje erbij de gevonden balans weer overhoop gaat. En je weet nooit wat voor kind je gaat krijgen. Nu was bij ons nummer twee makkelijker dan nummer 1 kwa huilen.
Ach en nu zoveel jaar later zijn ze lekker broer en zus en ben ik blij dat ze elkaar hebben. Zou ze geen van beide voor geen goud willen missen ookal is en blijft moederschap soort van doorbikkelen.