Ik ben een beetje op zoek naar tips.
Even het verhaal:
Mijn zus raakte in 2004 zwanger van een “vriendje” . Niks vast, niet echt een relatie.
Op het moment dat ze vertelde dat ze zwanger was van hem, was zijn enige reactie je laat het maar weghalen. Einde discussie eigenlijk. Mijn zus heeft gekozen om dan een alleenstaande moeder te worden. Ze heeft dit aan hem verteld en daarna heeft ze nooit meer iets van hem gehoord.
In januari 2005 is mijn zus middels een ks bevallen met 27+1 week. Begin april 2005 is mijn nichtje voor het eerst thuis gekomen.
En tot nu toe hebben ze het samen altijd gered.
Nu is mijn nichtje gisteren 8 geworden en nu komen de vragen naar haar vader.
En daar zit mijn zus dus even met haar handen in haar haar (en ik ook). Wij weten zelf hoe het is om zonder vader te leven. Die is voor ons ook onbekend.
Wij kunnen dus tips gebruiken hoe we dit kunnen bespreken met mijn nichtje. Misschien is er iemand met hetzelfde?
Zijn dit de allereerste vragen die ze stelt? Wat heeft je zus in het verleden gedeeld met haar dochter hierover?
Hier ook een afwezige vader. Mijn vriend is in het dagelijks leven de vader van J. maar biologisch gezien niet, dat weet J. Ik heb uitgelegd hoe dat toen is gelopen tussen ons, en dat niet iedereen geschikt is om papa te zijn, dat dat compleet los staat van wie J. is omdat de keuze werd gemaakt toen hij nog niet bestond. Dat is altijd genoeg uitleg geweest, maar J. is wel een stuk jonger dan je nichtje. Kan me voorstellen dat de aard van de vragen veranderen naarmate een kind ouder wordt.
D. Komt de biologische vader van J ook nooit?
Mijn nichtje heeft weleens briefjes geschreven aan haar vader waarin ze zich voorstelt en zegt dat ze hem mist. Deze heeft mijn zus in een schoenendoos zitten . Ze heeft gezegd tegen mijn nichtje dat ze geen adres heeft. Wt ook zo is.
Momenteel zijn de vragen eigenlijk niet wie haar vader is, maar waarom hij niet bij haar en haar moeder woont.
Moeilijk he?!
Mijn zusje is ook alleenstaand moeder vanaf het begin. Nu is haar zoontje nog maar 2, dus de vragen zijn er bij hem nog niet, maar wel bij mijn dochters.
Ik heb verteld dat ze geen vrienden meer zijn.
Dat het beter was om het zo te doen omdat iedereen dan gelukkiger is.
Maar moeilijk is het wel hoor! Hier accepteren ze dit nog, maar eens zullen we waarschijnlijk de hele waarheid moeten vertellen…
Nee, de biologische vader van J. is nooit in beeld geweest. Het is hier nooit echt een issue geweest. Het is zoals het is, ik ben daar altijd erg gelukkig mee geweest en J. accepteert de feiten zoals ze zijn.
Hier hetzelfde…
Kleine draak heeft zijn vader nooit gezien, hij hij zijn kind niet.
Hij is ook niet erkent en zo.
Hij is nu 4 dus te jong om uit te leggen.
Maar hij maakt wel fantasie verhalen over een papa.
Ik zeg nu dat zijn papa in een heel ver land woont,
maar later zal ik hem alles vertellen als hij er klaar voor is.
Mijn oudste is 11, en hij weet het wel waarom kleine draak zijn papa nooit heeft gezien… Hij vind het wel moeilijk, mama ik heb wel een papa waarom mijn broertje niet.
Het enigste wat ik kan vertellen is de waarheid, en dat het gewoon het beste is.
Verder ga ik er geen drama verhaal van maken, het is gewoon zoals het is.
(ik zelf heb mijn biologische vader ook nooit gezien, en is inmiddels ook overleden)
Maar mijn mama was opnieuw getrouwd toen ik 6 was, en dat is gewoon mijn papa, Ook nooit zelf de behoefte gehad om er naar te vragen, of te zien)
@Gab wrote:
Hij is nu 4 dus te jong om uit te leggen.
Maar hij maakt wel fantasie verhalen over een papa.
Ik zeg nu dat zijn papa in een heel ver land woont,
maar later zal ik hem alles vertellen als hij er klaar voor is.
Waarom kies je ervoor om niet de waarheid te vertellen?
omdat hij pas 4 is,
en kinderen op die leeftijd toch een eigen verhaal gaan maken.
daarbij wasz ijn vader toen druk bezig met verkeerde dingen,
helaas nog steeds, en voor de kleine draak hoop ik dat hij veranderd, en ooits weer een keer clean wordt)
Ik ben het niet met je eens. Juist door er vaag en onduidelijk over te zijn ontstaan er verhalen in het hoofd van een kind. Ik ben er bewust heel open over geweest, dat zal ik ook iedereen aanraden. En natuurlijk hoef je niet meer te vertellen dan nodig, maar er bewust over liegen? Nee, eerlijk gezegd vind ik dat niet oke.
Tja elk kind is anders toch ?
en ik vind het totaal geen liegen!!!
- stel als zijn vader wel veranderd?
- ik vind niet dat een kind van 4 jaar hoeft te weten wat een “foute papa/man” is.
- Kind van 4 snapt echt niet wat drugs is,
en naar mijn mening hoeft hij dat ook nog totaal niet te snappen!!
Dus laat hem maar gelukkig in zijn eigen fantasie papa leven…
Oh, maar ik zeg ook niet dat je moet vertellen dat hij aan de drugs is, of weet ik veel wat. Dat zou ik ook niet doen. J. weet ook echt niets van de nare eigenschappen van zijn biologische vader, dat is nergens voor nodig. Maar zeggen dat hij in een ander land woont is mij weer een aantal bruggen te ver, maar goed. Ik zou niet willen dat mijn kind prachtige verhalen bedenkt over zijn geweldige papa die ver weg woont, en dan ooit teleurgesteld is omdat de realiteit écht heel anders blijkt.
Dat is ieders eigen keus, de mijne zou het niet zijn.
@D. wrote:
Oh, maar ik zeg ook niet dat je moet vertellen dat hij aan de drugs is, of weet ik veel wat. Dat zou ik ook niet doen. J. weet ook echt niets van de nare eigenschappen van zijn biologische vader, dat is nergens voor nodig. Maar zeggen dat hij in een ander land woont is mij weer een aantal bruggen te ver, maar goed. Ik zou niet willen dat mijn kind prachtige verhalen bedenkt over zijn geweldige papa die ver weg woont, en dan ooit teleurgesteld is omdat de realiteit écht heel anders blijkt.
Dat is ieders eigen keus, de mijne zou het niet zijn.
Hier ben ik het wel mee eens eigenlijk, voor mij zou dat ook heel wat stappen te ver zijn.
Mijn tip aan de TS: laat je zus vooral EERLIJK zijn, eerlijk vertellen dat mama destijds papa geweldig vond en dat er toen een kindje is ontstaan (naar gelang je nichtje al weet van bloemetjes en bijtjes uiteraard). Maar ook dat de man waarmee dat was zelf helemaal géén interesse wilde tonen in het feit dat dat mooie meisje in de buik van mama zat en dus ook geen contact meer weilde met mama.
Dat mama er voor gekozen heeft om alleen voor dat prachtkind te zorgen endat nu dus al 8 jaar doet.
Ik denk dat dat de belnagrijkste dingen zijn. T elaten weten dat ze door mama heel gewenst was maar door de vader helaas (ook tot verdriet van mama) niet. Dat papa daarom niet bij ze woont en dergelijke.
Ik denk dat, zeker op de leeftijd van 8 jaar dit een verhaal is waar ze iets mee moet kunnen.
Vergelijk het ook met gescheiden ouders, alleen bij haar is het iets anders omdat de vader al weg was vóór zij kwam.
JE zegt dat jullie (je zus en jij) zelf ook je vader niet kennen. Mooi om als voorbeeld uit te leggen dat er nou eenmaal situaties zijn waarin dat gebeurt, maar dat jullie ook groot zijn geworden zonder die vader in huis.
Succes ermee.
@Gab wrote:
Tja elk kind is anders toch ?
en ik vind het totaal geen liegen!!!
- stel als zijn vader wel veranderd?
- ik vind niet dat een kind van 4 jaar hoeft te weten wat een “foute papa/man” is.
- Kind van 4 snapt echt niet wat drugs is,
en naar mijn mening hoeft hij dat ook nog totaal niet te snappen!!
Dus laat hem maar gelukkig in zijn eigen fantasie papa leven…
jij kunt het wle geen liegen vinden, maar wat denk je dat hij ervan vindt als hij erachter komt dat het niet waar is…?
Ik denk dat dit potentieel echt gevaar voor jullie relatie oplvert.
Kinderen fantaseren toch wel, ook een kind van vier kan best wat met de uitleg die een posthierboven staat (en bedenkt dan misschien alsnog een mooi verhaal)
als kind wat opgegroeid is zonder biologische vader kan ik 1 ding zeggen; wees eerlijk. Mijn moeder is dat niet geweest en dat heeft onze relatie voorgoed verpest. De vertrouwensband die er zou moeten zijn tussen moeder en kind is er niet meer. Lune heeft mijns inziens gelijk dat Gab haar relatie met haar kind op het spel zet.
Kinderen maken zaken niet zo complex als volwassenen. Die nemen dingen voor wat ze zijn en dan kun je geleidelijk (naar gelang ze ouder worden) steeds meer naar de hele waarheid werken. Mijn vriendin doet het met haar dochter gelukkig wel en die neemt de zaken zoals ze zijn. Het meisje vertelt zelf dat haar biologische vader nog niet aan kinderen toe was en het opvoeden van kinderen te lastig vond omdat hij zelf nog niet helemaal volwassen was… Hij wilde nog niet de verantwoordelijkheid over een kind. Dat kan, alleen jammer dat het haar overkomt. Wel kan zij altijd contact met hem opnemen als zij dat wil. Maar daar heeft ze geen behoefte aan.
Het voorgelogen worden heeft bij mij heel veel stuk gemaakt; ook het feit dat mijn moeder haar emoties altijd boven die van mij heeft gezet is iets wat ik onbegrijpelijk vind. Ik snap haar kant van het verhaal, maar haar aanpak is echt totaal verkeerd geweest. Zo complex als mijn moeder het gemaakt heeft had het niet hoeven zijn.
ik kan het niet beter verwoord krijgen dan Mamy… :thumbup:
xxx
Gerda
Dank jullie wel voor jullie antwoorden.
Zoals Maxime zegt, is eerlijkheid natuurlijk het allerbeste. Als wij aan mijn moeder zouden vragen wat te doen, zou ze zeggen: Erover liegen. Want ja, dat heeft ze tegen ons ook altijd gedaan. En nu houdt ze zich van de domme. En dat is best zwaar. Wij weten ook niet of onze vader nog leeft of hoe hij überhaupt heet.
Mamy, ik vind dat je het heel mooi omschreven hebt.
Moeilijk hé…
Ik heb geen ervaring met zo een kind vraag maar toch.
Wees eerlijk , antwoord eerlijk op de vragen, ook als de vraag zo is waar je geen antwoord op weet.
Als ze vraagt, hoe hij heet, kan je daar eerlijk op antwoorden, dit is beter (imo) dan dat je een naam verzint en dus liegt.
Want later heeft ze daar meer profijt van, dan dat ze er achter komt dat haar mama heeft gelogen en dat kwalijk word genomen.
Ik vind namelijk, en dat is misschien persoonlijk, maar zoals ik hier lees heeft meerdere deze mening, dat je ten alle tijde eerlijk moet zijn tegen je kind helemaal in dit soort situaties.
Kinderen maken hele eigen verhalen, ook kan dat in dit geval gebeuren.
Zelf een beetje ervaring toenmalige stiefvader hield mijn vader weg bij ons, en ik ben toen mijn eigen verhaal gaan verzinnen, mijn vader vond mij nooit lief, haatte mij, etc etc.
Toen mijn vader in beeld kwam, was het eerste wat ik vroeg ; Waarom haatte je mij?
Terwijl hij ons altijd gemist had, en aangevochten had etc, en voor dat hij uit beeld was, altijd wel ‘’ Lief ‘’ was, zover dat kan met een alcohol verslaving.
@Pattycoat wrote:
Dank jullie wel voor jullie antwoorden.
Zoals Maxime zegt, is eerlijkheid natuurlijk het allerbeste. Als wij aan mijn moeder zouden vragen wat te doen, zou ze zeggen: Erover liegen. Want ja, dat heeft ze tegen ons ook altijd gedaan. En nu houdt ze zich van de domme. En dat is best zwaar. Wij weten ook niet of onze vader nog leeft of hoe hij überhaupt heet.
Mamy, ik vind dat je het heel mooi omschreven hebt.
Dank je wel en heel veel succes voor je zus en je nichtje! :-*
Weg gehaald…
tja door verkrachting lijkt me wel heftig.
Geen idee…
(ga toch even in op mijn verhaal, :oops:
kleine draak zijn papa, ik noem het verwerwekker, ga ik echt nog niet zeggen dat zijn papa het belangrijker vond door dingen te gebruiken in zijn neus.
Ik laat hem liever dromen van een goede papa, dan een verkeerde papa, die totaal geen aandacht geeft. Ik zie hem soms, maar rijd met grote ogen ons voorbij! Hij kijkt gewoon omlaag !
Moet ik dan zeggen dat is je papa ? want het doet verdomd veel pijn !
Dus ik bescherm kleine draak alleen maar om een teleurstelling te voorkomen…
als hij er klaar voor is zeg ik hem de waarheid, maar met een dubbel gevoel, stel dat zijn papa wel veranderd, en ik alleen maar negatief over hem heb gepraat ? wat dan ? maar stel dat hij nooit veranderd?
ik heb foto’s van hem, heb zijn sofie nummer, dus opvragen kan altijd.
ook op school, en bjz hebben dit in het dossier staan, en vonden het ook beter.
Heeft totaal geen effect op onze relatie.
wij hebben samen een enorme band, waar niemand tussen komt !
Dus vind het erg cru om te lezen dat sommige hier zo over denken :oops: