je kinderen staan te staren naar kinderen in een rolstoel, een zwaar gehandicapte vrouw op de bank oid?
onze kleinste is anderhalf die kan echt onfatsoenlijk staren naar kinderen in een rolstoel oid en onze oudste trekt nu zelf conclusies, van… ow… die benen doen het dus niet oid…
maar wat doen jullie? en wat zouden die mensen in kwestie prettig vinden?
Tja heel lastig is dat. Hier twee weken geleden had ik het schaamrood op de kaken staan van mijn kleine meis.
We liepen in de winkel en uit het niets riep ze in 1 keer keihard, hey mam moet je kijken wat een grappig klein mannetje :naughty: . En zo hard! Is ook nog een klant van mij in de winkel dus het ging dubbelop.
Ik heb verteld dat dat niet leuk is om zo hard door de winkel heen te roepen, dat die meneer idd klein is maar dat hij daar ook niets aan kan doen. Nou is het zo dat K ook klein is voor haar leeftijd en dat als voorbeeld genomen dat zij het ook niet leuk vind als kinderen steeds tegen haar zeggen dat ze klein is.
Tja ik was zo overrompeld dat ik gewoon niet wist hoe ik had moeten reageren dus tips zijn welkom!
dat zijn inderdaad moeilijke situaties eigenlijk hebben wij van kleins af aan aangewent dat als je iets geks vreemds of dergelijke zit dat je niet gaat staaren of wijzen maar het gewoon zachtjes tegen papa of mama zegt en dat we het dan kunnen uitleggen.
Hier komt het ook regelmatig voor dat ik niet weet waar ik het zoeken moet :mrgreen:
Maar dan met onze oudste:
Vorige week wilde T kijken bij een inimini beebje in een kinderwagen. Ze keek heel raar op, ze zei huh dat kindje is bruin mama haha. Maja moeder moest er ook gewoon om lachen. Maja dan zeg ik, tsja sommige mensen zijn wit en sommige bruin.
-Meisje in een rolstoel (gehandicapt), T zegt kijk mama dat kindje is ziek.
Vorig jaar naar sinterklaas zag ze een hele donkere man, en zei heej mama dat is een grappig meneertje, net zwarte piet.
Maja het zijn maar kinderen, ik hoop/denk dat de meeste mensen het wel begrijpen. Maja probeer het wel altijd uit te leggen, en erop in gaan.
@romata wrote:
Hier komt het ook regelmatig voor dat ik niet weet waar ik het zoeken moet :mrgreen:
Maar dan met onze oudste:
Vorige week wilde T kijken bij een inimini beebje in een kinderwagen. Ze keek heel raar op, ze zei huh dat kindje is bruin mama haha. Maja moeder moest er ook gewoon om lachen. Maja dan zeg ik, tsja sommige mensen zijn wit en sommige bruin.
-Meisje in een rolstoel (gehandicapt), T zegt kijk mama dat kindje is ziek.
Vorig jaar naar sinterklaas zag ze een hele donkere man, en zei heej mama dat is een grappig meneertje, net zwarte piet.
Maja het zijn maar kinderen, ik hoop/denk dat de meeste mensen het wel begrijpen. Maja probeer het wel altijd uit te leggen, en erop in gaan.
Die opvatting heb ik ook, het zijn kinderen! Ik benoem de dingen gewoon zoals ze zijn. Sommige mensen kunnen niet lopen en zitten dus in een rolstoel. Ik maak het niet groter dan het is en laat ze ook kijken.
Konijn, ik weet niet wat “die” mensen prettig zouden vinden, ik denk nl dat dat per persoon heel verschillend is, het zijn nl ook allemaal verschillende mensen met verschillende opvattingen.
Dit is hoe ik het doe en als mensen daar moeite mee hebben, dan hoor ik het graag. Misschien pas ik dingen aan, maar misschien ook niet, dit is mijn manier van opvoeden wat dat betreft. Misschien een beetje lullig, maar ik kan het niet iedereen naar de zin maken met de manier waarop ik met mijn kinderen omga, ook al die “gewone” mensen in de winkel niet.
Ik ga er ook heel luchtig mee om. Het zijn kinderen, die nemen geen blad voor de mond. Als de opmerking van mijn kind te kwetsend kan zijn voor die mensen dan corrigeer ik hem daarin en leg uit dat niet alle mensen hetzelfde zijn en sommigen niet goed kunnen lopen, altijd klein blijven etc.
Mijn zoontje zwemt via een stichting voor mensen met een fysieke en verstandelijke beperking. Hij heeft zelf hms wat je niet aan de buitenkant ziet. Komt er een hele kleine oudere mevrouw de douche uit lopen, zegt hij heel hard zooo die is pas klein!
Vervolgens uitgelegd dat dat aangeboren is, dat ze nooit groter wordt etc. Ineens zegt hij oh dat is dus eigenlijk ook een soort ziekte. Ja idd.
En klaar is het voor hem. :mrgreen: De week erna zei hij alleen, mam ze is er ook weer. 
Jij noemt het onfatsoenlijk staren en ik noem het kinderlijk onbevangen staren. Ze zien veel dingen op die leeftijd voor het allereerste en zijn nog wel erg jong met anderhalf om te verwachten dat er veel gesnapt word van wat je zou willen uitleggen.
Ik heb nog nooit meegemaakt dat mensen met een handicap of een iets aparter uiterlijk niks kunnen hebben van kleine kinderen… Die grens lijkt een beetje te liggen bij kinderen in de basisschool leeftijd… Mies word 4 en ik merk dat er nu van hem en mij dus wel verwacht word dat hij al meer op de hoogte is van wat er mogelijk is qua rolstoelgebruikers, mensen met dwerggroei, diverse huidskleuren enz…
Maar Suus is 22 maanden en zag laatst een man in een rolstoel met hele grote schoenen en een zuurstoftank bij de appie, ze ontsnapte me, ging voor die man zijn stoel zitten op haar hurkjes en staarde naar die man, wees met haar vingertje, brabbelde een eind erop los en begon aan de veters te peuteren… En die man vond het eigelijk alleen maar heel erg grappig. Ik heb mijn excuses wel gemaakt, maar dat is meer omdat ik me wat schaamde dat ik mijn kleine gup had laten ontsnappen en die meneer zo niet weg kon dan wat anders. De onbevangenheid van Suus ga ik me nietvoor schamen.
We, ik en die man samen, hebben wel benoemd wat Suus zag. Ja, die meneer heeft extra stevige schoenen, dan heeft die meneer meer steun… Ja, hij heeft een snorretje in zijn neus met zuurstof, dan kan die meneer beter ademen… gewoon zoals het is.
Tuurlijk tref je wel eens knorrige mensen aan die niets kunnen hebben. Daar zullen ze dan hun redenen voor hebben. Maar eigelijk nog niet meegemaakt.
Michel is bijna 4 en die weet inmiddels wel dat er mensen zijn in rolstoelen, met blindegeleidestokken, met krukken, met missende armen of benen. Hij weet ook dat hij zachtjes aan mama van alles mag vragen. Maar dat heel hard “kijk mama” niet nodig is en niet zo leuk voor die mensen. Dat uitleggen begint denk ik rond de 2,5 als er nog meer spraak is vanuit je kind en meer verbanden gelegd kunnen worden.
Wij wonen achter een zorginstelling waar ook veel mensen in een rolstoel wonen. 1 van die begeleiders heeft wel eens tegen mij en nog wat andere ouders in de naastgelegen speeltuin gezegd dat de schaamte van ouders vaak nog storender is dan de onbevangenheid van kinderen omdat schaamte vaak word gezien als “zie je wel, die ouders zien ons niet voor vol aan, hun kinderen mogen ons geen eens normale vragen stellen of nieuwsgierig zijn” Ze zijn misschien zelfs wel bang voor ons omdat we “anders” zijn. Terwijl de wens vaak is dat ze zo normaal mogelijk behandeld worden.
ik werk in gehandicaptensector en tl gaat wel eens mee. Is dus bekend met rolstoelen enzo. Maar laatst was iemand die blind/slechtziend was en hier vroeg ze naar. Gewoon uitgelegd dat de ogen ziek waren, mevrouw niet kon zien en met behulp van stok en hond goed overal kon komen.
Toen was het goed.
Het zijn kinderen, en die willen nu eenmaal alles weten, ook de “gekke” dingen. Ik vind het zelf storender als volwassenen zo erg gaan staren…
Gewoon, heel simpel en kort uitleggen; “De benen van die mevrouw doen het niet goed, daarom kan ze niet zelf lopen en zit ze in een rolstoel”.
Gewoon zeggen zoals het is. Kinderen hebben gewoon een pure vorm van interesse in ‘rare’ dingen, en simpele uitleg is meestal ruim voldoende voor ze
Mijn zusje zit in een rolstoel, het is voor J. dus heel normaal dat mensen in een rolstoel zitten, het valt haar niet eens op. Ze vindt de rolstoel op zich wel erg interessant, net als dat ze scooters ed erg interessant vindt. 
En ze vindt op schoot zitten en gereden worden wel een lekker zitplekje als ze moe is.
Wat chrissy zegt: “ik denk nl dat dat per persoon heel verschillend is, het zijn nl ook allemaal verschillende mensen met verschillende opvattingen.” De meeste mensen zullen het meestal wel begrijpen van kinderen, denk ik, en de reacties van volwassenen vaak veel kwetsender vinden.
een kind van 1,5 dat kijkt naar iets wat ze nog nooit gezien heeft, daar vind ik het woord onfatsoenlijk echt niet bij passen :think:
ik vind dan ook dat je bij zo’n jong kind ook niks raars hoeft te doen om het te voorkomen. Je kutn even duiden wat ze ziet, maar als je dat naar vindt ten opzichte van degene waarnaar gestaard wordt, kun je het ook achterwege laten.
BIj oudere kinderen zou ik gewoon een kort gesprekje aangaan, luchtig zoals ook smuirf en lily zeggen. En net iets ouder kun je ook uitleggen dat het niet fijn is voor die mensen als er zo overdreven naar wordt gekeken (en dat je wel snapt dat het interessant is voor je kind, maar dat het dus vervelend kan zijn voor die mensen)
hier leggen we de dingen gewoon uit.
Ook dat zijn nieuwe dingen in het leven van een kind en hoe leer je dat anders door te kijken naar wat je ziet en al dan niet te vragen naar een uitleg.
Hier in de stad loopt een man met korte armpjes. Zijn (kleine) handen zitten aan zijn bovenarmen vast ongeveer, heeft nog wel iets van een elleboog.
Ja dat ziet er anders uit en een kind kijkt dan nog wel een 2e, 3e, 4e keer… onze oudste 3 zijn nu oud genoeg om te vragen dan wel uitleg te geven.
In dit geval weet je dat het in de zw.schap al is gebeurt, dat leg ik dan ook uit. Bij iemand in een rolstoel geef ik aan dat het ook kan door ziekte of een ongeluk (inmiddels weten ze dat uit ervaring, hun opa zit nu buiten de deur ook in een rolstoel door ziekte, dus een rolstoel is niet meer bijzonder voor ze helaas).
De oudste 2 zijn natuurlijk al groter en die leg ik dan ook uit dat als je iemand in de winkel ziet in een rolstoel of zoals die meneer met die korte armpjes en die kan ergens niet bij waar jij wel bij kan je dat ook gewoon aan kan bieden/vragen of iemand hulp nodig heeft… (en prompt kwamen we 2 dagen later in de supermarkt en een vrouw in rolstoel wilde iets uit zo’n diepvriesbak… direct dus kunnen voorleven ).
Van de oudste 2 verwacht ik inmiddels wel dat ze gewoon bij mij/ ons komen om iets te vragen/zeggen. De 3e is 3 en ja die flapt er dan waarschijnlijk gewoon nog wat uit… dan vertel ik hem wel dat hij niet hoeft te schreeuwen.
En zowel onze 2e als onze 3e hebben net na sinterklaastijd weleens een donker iemand om pepernoten gevraagd. Beiden konden er alleen maar om lachen. Wij hadden zoiets van ‘neeeeee’ maar met name de man die onze 2e aansprak… die was zo leuk naar hem toe.
Tegen ons: er zijn ergere dingen om voor uit gemaakt te worden hoor, zwarte piet wordt iedereen blij van toch?
Wij hebben het geluk dat er in onze directe omgeving meerdere mensen zijn die anders zijn. Onze kids weten dan ook niet beter dan dat iedereen anders is. We hebben er al vroeg gesprekken met ze over gevoerd, wanneer ze vroegen waarom iemand bijvoorbeeld anders liep, of waarom iemand een stok heen en weer zwaaide (blind ), en waarom Opi een andere kleur heeft. Bovendien heeft Maarten een autistische stoornis, en zijn beste vriendje ook, waardoor ze ook met ander gedrag al bekend waren, en dat dus ook al niet raar vinden. 
Had ik al gezegd dat ik geweldige kids heb, die die dingen gewoon anders vinden, maar niemand raar? :inlove:
@fiep klophout wrote:
een kind van 1,5 dat kijkt naar iets wat ze nog nooit gezien heeft, daar vind ik het woord onfatsoenlijk echt niet bij passen :think:
Mee eens. Ik zou het ook niet onfatsoenlijk noemen. Kind moet ook leren dat niet iedereen zo is zoals zij zelf is. En ja staren/kijken is iets heel normaals als je zo klein bent.
Hier zal Siem ook opgroeien met rolstoelen etc. Zijn oma werkt met gehandicapten en komt regelmatig langs ons huis lopen en dan loert ze altijd even met ze naar binnen om naar Siem te kijken.
Mijn neef heeft jaren terug een herseninfarct gehad en zit sindsdien in een rolstoel. mijn (achter) neefjes en nichtjes vinden het heel normaal. Komen ook gerust bij hem in de buurt en hij speelt ook met ze. Dan rijd hij met de rolstoel achter ze aan en een lol dat ze dan hebben.
Mijn opa zit in een rolstoel komt door ouderdom. Hub's oma woont in een verzorgingstehuis waar we ook geregeld heen gaan.
We hebben alleen geen donkere mensen in onze omgeving. Ziet hij wel snel genoeg hier in het dorp.
Het is echt tijdloos dat staren naar andere mensen. Als klein meisje heb ik eens aan de enige donkere volwassene uit ons dorp gevraagd of hij toevallig was verdwaald. Want zwarte pieten wonen in spanje.
Ook een man met een lange baard zag ik aan voor sinterklaas. De eerste dwerg die ik tegenkwam heb ik ook nagestaard. De eerste vrouw met brandwonden in haar gezicht ook. Maar als je het als ouder goed uitlegd en er gewoon normaal mee om gaat dan weten ze het voor de volgende keer.
nou… nooit heeft gezien is een erg groot woord, we komen met heel vaak mensen en kinderen tegen in rolstoelen. Onze dochter van vier weet inmiddels wel dat de benen ‘niet werken’ zoals haar benen en dat ze daarom in een rolstoel zitten. BIj ons ook in de buurt een jongetje in een rolstoel, wat ook gewoon komt spelen ibj ons achter, dus ze kennen het wel.
Met onfasoenlijk bedoel ik ook echt open mond en starende ogen. In mijn ogen vind ik dat niet netjes, dus onfatsoenlijk. Maar blijkbaar wordt het nog wel getollereerd door de mensen met een beperking dat ze zich daar niet rot onder voelen.
Ze heeft julia onze oudster gister kennis gemaakt met een jonge vrouw met een niveau van een 2 jarige. De moeder van haar vertelde tegen julia dat ze niet goed kan denken en dat zij dat voor haar doen en dat ze haar helpen. Ze is heeel groot, maar ze kan net zo denken als een peuter.
Vandaag kwam het een paar keer naar voren dat ze kwam met vragen of marijn ook zo ging worden en noem maar op. Zelf kan ik wel met die vragen omgaan. Ik vertel de feiten en meer niet. Dat is meer dan genoeg.
Julia zit nu niet meer zo te kijken, maar onze jongste heeft echt haar helemaa bestudeerd dat uur dat we er waren. De moeder moest er erg om lachen en vond het leuk om te zien dat hij zag dat zij een unieke jonge vrouw is! Zelf vind ik het erg mooi hoe ze het zelf benoemd! vol trots dat het haar dochter is!
Maar jou jongste is gewoon nog heel klein. Die snapt echt niet dat zo kijken onfatsoenlijk is. Die denkt gewoon: goh dat is een rare mevrouw… Nou die moet ik even bekijken hoor.
Zou daar niet al te druk om maken. Juul kun je al wat meer uitleggen zij heeft de leeftijd er wel voor. Komt met M ook wel.
Hier vanaf de dag dat hij ging staren, vragen etc uitgelegd.
Vriend van partner is donker, en Riley heeft gevraagd aan hem waarom de meneer zich zelf had ingesmeerd met Choco pasta. ( zien hem niet zo vaak 2x per jaar ofzo) hij lachte vriendelijk en legde Riley uit dat het geen choco pasta was maar zijn huidskleur .
Ook mensen in een rolstoel lijkt hij gewoon te vinden, het hoort er bij, ook ziet hij geregeld volwassen mensen met down ( we wonen naast een dag centrum) en vind hij het alleen maar heel stoer dat een man met speelgoed boog in een rolstoel zit. Hij loopt er altijd heen en zegt vriendelijk gedag. Ik leer hem wel dat "kijk " schreeuwen niet fijn is voor andere mensen. En dat doet hij dan ook niet.
Met onfasoenlijk bedoel ik ook echt open mond en starende ogen. In mijn ogen vind ik dat niet netjes, dus onfatsoenlijk.
maar iets is pas onfatsoenlijk als de persoon in kwestie logischerwijs kennis heeft van de gangbare fatsoensnormen en die vervolgens (opzettelijk) aan z'n laars lapt. Dat is toch bij jouw jongste nog totaal niet het geval? Misschien val ik over iets ogenschijnlijk kleins, maar ik vind het best 'shocking' dat je zo'n term je 1,5 jarige toebedeelt :think:
een baby die boert in het openbaar, of enorme scheten laat met flink veel geluid, dat wordt ook niet als onfatsoenlijk bestempeld. En terecht natuurlijk.
En ik kan natuurlijk niet voor alle mensen in een rolstoel spreken, en de ene is de andere natuurlijk niet (ook niet qua verstandelijk vermogen), maar ik neem toch aan dat, hoe genant het voor jou allicht voelt, ook zij een starend kind van 1,5 niet als onfatsoenlijk ervaring.
Zoals al gezegd: benoemen wat het is. Hier volgen er dan altijd nog meer vragen (Hoe kan dat dan, wat heeft die meneer dan, wat is er dan met zijn benen gebeurd, etc) en ik geef dan aan dat hij dat aan de persoon in kwestie mag vragen (mits mogelijk). Soms doet hij dat, dat heeft elke keer een leuk gesprekje opgeleverd. Soms doet hij dat niet, ook prima.
hier ook vroeg begonnen met uitleggen dat mensen allemaal anders zijn. ik werk met verstandelijk gehandicapten en neem de kinderen wel eens mee nar mijn werk. ik vind het belangrijk dat ze leren dat niemand hetzelfde is en dat daar niks mis mee is.
tja, en dat staren en roepen, het hoort bij de leeftijd. Elize heeft soms ook nog wel eens dat ze staart maar dat is kind eigen. zelfs ik als volwassene betrap mijzelf er wel eens op dat ik staar :oops:
niet al te moeilijk over doen en de dingen benoemen zoals ze zijn is voldoende.