tja. Weet eigenlijk niets wijs hierop te zeggen. Weet zelf ook dat het van je af zetten echt niet mee valt. Zodra je met de pil of voorbehoedsmiddelen stopt begint het proces in je hoofd en begint de hoop en vrees…elke maand teleurstelling etc. etc.
Hier ook al een dikke 3,5 jaar, maar goed ook al 3x zwanger geweest. Weet nog dat ik zwanger werd de 3e keer (3x miskraam) zou toen voor iui gaan maar toen ik voor een echo kwam was het eitje al gesprongen. 3 dagen onthouding gehad voor de beste zaadjes.
Mijn vriend was vrij dus de enige optie was nog om het zelf te proberen…alles behalve romantisch wat een ellende, tranen tijdens de sex…en werd daarvan dus zwanger, oke het eindigde ook weer bij 6 weken maar toch.
Het zou voor jezelf gewoon fijn zijn wanneer je er iets wat afstand van kunt nemen en je op andere dingen ook kunt richten. Je leven niet alleen maar in het teken staat van zwange worden. Zo hou je het zelf allemaal beter vol. Of de kans op zwangerschap daarmee stijgt…ik vrees van niet.
suc6
ineke
Weet je dames, ik neem mijn woorden terug. Ik zei het inderdaad te makkelijk.
Wilde alleen aan geven dat het voor mij wel zo was, maar ik kan mij met alles voorstellen dat het niet voor iedereen zo geld.
:-*
Hoi Madre,
Lief dat je dat zegt. :-* Mijn post was absoluut niet als aanval naar jou toe bedoeld, hoor! Alleen is het zo dat mensen buiten de mm vaak niet weten wat het allemaal inhoudt en dat er nog zoveel meer dingen meespelen. En daardoor word er wel eens wat te gemakkelijk over gedaan. Maar voor iedereen voelt het natuurlijk weer anders, dat is toch persoonlijk.
Groetjes,
Jippie
Hai Madre,
Bedankt voor je openartige reactie!
Je verhaal klinkt me niet vreemd in de oren hoor, ik heb zat vriendinnen die hun ‘gewone’ leven leefde en nergens rekening mee hielden en plots zwanger waren. Hun lijf zit echter anders in elkaar en wat voor hun werkte, gaat hier niet lukken.
Ik snap ook dat het daarom een hele goede tip lijkt, maar dat is het echt niet.
Ik vind het heel netjes van je dat je dat na al onze verhalen inziet en zelfs je woorden terugneemt! Chapeau! (Dat vind ik nou pas inlevingsvermogen! 
)
Lieve groet,
Tulp
@Tulpje wrote:
Hai Madre,
Bedankt voor je openartige reactie!
Je verhaal klinkt me niet vreemd in de oren hoor, ik heb zat vriendinnen die hun ‘gewone’ leven leefde en nergens rekening mee hielden en plots zwanger waren. Hun lijf zit echter anders in elkaar en wat voor hun werkte, gaat hier niet lukken.
Ik snap ook dat het daarom een hele goede tip lijkt, maar dat is het echt niet.
Ik vind het heel netjes van je dat je dat na al onze verhalen inziet en zelfs je woorden terugneemt! Chapeau! (Dat vind ik nou pas inlevingsvermogen!
Lieve groet,
Tulp
En het is ook zo. Ik weet niet hoe het is. Dus meiden. Ik wens jullie gewoon heel veel sterkte met de medische molen en heel snel een lief babietje.
:-*
Madre bedankt dat je je zo opstelt en Jippie wat het je het mooi verwoord :-*
natas
:oops: :-*
@Jippie wrote:
Het verbaast mij zelfs hoeveel impact het nu nog op ons heeft, ookal hebben we nu een kindje. Ik dacht: Als je eenmaal een kindje hebt, ben je alles vergeten en alle gevoelens kwijt. Maar die zijn er nog gewoon. De tijd van het zwanger worden en de mm heeft ons blijvend veranderd en het zal ook altijd onderdeel van ons leven blijven.
Bij het lezen van dit stukje krijg ik de tranen in mijn ogen… Zo ontzettend waar. :hug: :hug:
Zelfs nu kan ik er nog over huilen als ik denk aan de 2,5 jaar die we hebben moeten wachten op die felbegeerde postieve test. Al die tegen slagen en dompers elke maand…
Maar ddordat de mmm voor ons wel goed heeft uitgepakt was alles het 1000% waard…
Ik kan zo kwaad worden van die opmerking (die ik vaak van mijn schoonmoeder krijg: ‘bij ons duurde het ook :wall: zes maanden en toen we een huis kochten was ik zwanger’). Ik kan haar niet aan het verstand brengen dat als je al ca. 17 cycli bezig bent en daarvan 6 cycli om de dag naar het ziekenhuis moet voor metingen en bloedprikken dat het ‘er niet zo mee bezig zijn’ klinklare onzin is… Ik ben er ook ‘niet zo mee bezig’ ik ben er heel erg mee bezig gewoonweg omdat een kind niet te koop is en er nou eenmaal mensen zijn de pech hebben gynaecologische problemen te hebben!
Krabje Herkenbaar wat je schrijft! Toen Lianne er eenmaal was, toen had ik het gevoel (en nog steeds) dat je dan pas alles gaat verwerken wat we al die jaren hebben meegemaakt. Het is net alsof alles dan ineens op je af komt, alle spanningen en teleurstellingen. Wat hebben wij wat afgejankt met zijn tweetjes die eerste weken, en soms heb ik het nog. Ik hoef soms maar iets op tv te zien over IVF of bijvoorbeeld zo’n programma als Babyboom en je zit er ineens weer middenin. Ik had verwacht dat je zoiets heel snel vergeet, maar het tegendeel is waar. De impact die het op je leven heeft, maar ook op je persoonlijkheid en relatie is ontzettend groot. Gelukkig heeft het in ons geval de relatie versterkt, maar het kan ook anders helaas. Natuurlijk is het alle moeite meer dan waard geweest! Ik heb er geen seconde spijt van dat we die weg zijn gegaan. Alleen zou het zo fijn zijn als bij iedereen die in de mm zit alle moeite uiteindelijk ook beloond wordt. Wij hebben dat immense geluk gehad, daar ben ik ontzettend dankbaar voor & dat wens ik iedereen toe! Maar sommige mensen blijven alsnog met lege handen achter na jaren van vechten, mede door de schamele vergoedingen… En dat vind ik wel heel erg.
Pinkie Zo’n opmerking komt nog veel harder aan als het door je eigen familie gezegd wordt, hè? :hug: Mijn schoonmoeder kan soms ook van die streken hebben als ze een rotbui heeft. Heel erg veel succes & ik hoop dat het snel gaat lukken met IUI (of liever nog voor die tijd, natuurlijk!)
Liefs,
Jippie
Al die dooddoeners ja… Zo vaak krijg ik momenteel verhalen te horen van mensen die helemaal uitbehandeld waren en toen ineens zwanger waren… Die verhalen wil ik niet horen, leuk voor hen, maar dat is echt wat je een wereldwonder mag noemen.
Over ruim 2 maanden zijn wij alweer 4 jaar bezig… 4 jaar! We zijn dan 7,5 jaar bij elkaar. We zijn dus meer dan de helft van de tijd dat we elkaar kennen al bezig om dit voor elkaar te krijgen.
Er niet mee bezig zijn, terwijl je zo’n waslijst krijgt waar je op moet letten:
- niet roken (überhaupt rekening houden met rookruimtes)
- niet drinken
- niet teveel koffie (of cola)
- gezond eten
- op je gewicht letten
- foliumzuur slikken
- niet te heet douchen (man)
- niet te heet bad (man altijd, ik na eisprong)
en nog wel een stel meer
Eenmaal zo ver in de mmm houd je overal rekening mee en eigenlijk doe je dit automatisch. Wij zijn er tussen de 2e en 3e IVF ook bijna niet mee bezig geweest, even lekker rustig aan, maar kom dan zo’n prachtige zwangere buik tegen en daar zijn je gedachten weer.
Ik denk ook echt dat je er in de mmm niet ‘niet mee bezig’ kan zijn. Je moet wel. Daarbij weten veel mensen het, dus er wordt ook regelmatig naar gevraagd. Nu alles weer begonnen is, stem je al je afspraken etc toch af op de ziekenhuis bezoeken.
Ik ben zelf altijd erg positief ingesteld en ik denk dat wij er op een gezonde manier mee omgaan, maar loslaten… dat is onmogelijk.
Pinkie: de zus van mijn vriend is zwanger (top voor haar :thumbup: ) maar mijn schoonmoeder zei toen bijna hetzelfde aan de telefoon… “zij hebben er ook lang op moeten wachten!” (ze was binnen 5 maanden zwanger)
Die knop is er niet hoor. Tenminste ik heb hem nog steeds niet gevonden na al die jaren.
:shifty:
Ja wat leid af…bevallen…maar geloof me zelfs (nu) in mijn kraamperiode denk ik al weer na over volgende behandelingen, verzekeringen, regels van het ziekenhuis etc :oops:
Wat Jippie al aangeeft als je wens niet ‘klaar’ is na 1 baby, je graag meerdere kinderen zou willen dan blijft dat ‘denken aan’ er.
En of er nu wel of geen oorzaak is gevonden, ook bij onbegrepen onvruchtbaarheid je bent er nu eenmaal mee bezig. Sex krijgt een andere betekenis en dat kan zelfs heel negatief voelen. Het is niet voor niets dat menig ziekenhuis met fertiliteitsafdeling standaard een maatschappelijk werker/ster heeft, die dag en nacht ter beschikking staat!
Het enige wat bij ons echt heeft geholpen; 5 volledige IVF pogingen, 1 afgebroken door overstimulatie, 1 cryo behandeling, 2 operaties…waarbij het resultaat staat op; 3 miskramen, een overleden dochtertje na ruim 41 weken zwangerschap en 1 kerngezonde zoon van ietsje meer dan 1 maand oud/jong.
Het enige wat ik WEL snap; mss dat sommige mensen het niet denken aan vertellen of vragen of voorstellen uit bezorgdheid?
Want dat is iets wat ik wel gemerkt heb; soms is een ‘behandelpauze’ bv erg gunstig. Voor jezelf TOCH die vakantie in te plannen en even met je gat op de Playa te liggen en even helemaal lekker ego met jezelf en je relatie bezig te zijn. :thumbup:
Voelde zelf af en toe alsof dat stukje een beetje dreigde onder te sneeuwen in het ‘behandelgeweld’ 
en zonder elkaar red je het niet, die (directe) steun heb je (ook) nodig hoe fijn ook het mede-lotgenoten contact is.
Jullie verwoorden het allemaal erg goed. Ik denk ook dat het onmogelijk is los te laten, je wordt er iedere dag door medische handelingen aan herinnert, dus dat gaat niet.
Mensen die de opmerkingen maken, ik heb ze ook vaak in meerdere vormen verpakt gehoord, hebben idd geen idee waar ze het over hebben en de uitdaging is om de kracht te hebben die opmerkingen langs je heen te laten gaan vond ik, dat lukt niet altijd.
Ik denk dat veel mensen ‘voelen’, vaak uit onhandigheid, om er iets over te zeggen, en meestal is het ook positief bedoeld. Toen wij onze zoon net thuis hadden (adoptie) kreeg ik opmerkingen als ’ nu zul je wel snel zwanger zijn’ naar mijn hoofd. Die brachten me in enorme verwarring. Ten eerste omdat het suggereerde dat ons uiteindelijke doel is om een biologische kind te krijgen (en dat was niet zo, adoptie leek aanvankelijk net zo lastig en onmogelijk als natuurlijk) en ten tweede alsof onze zoon ‘een middel’ was om dit te bereiken. Ik kon hier heel verdrietig van worden maar mijn hub bracht me altijd wel tot de realiteit dat mensen echt niet dat soort diepere gedachten hebben achter die opmerkingen, maar deze puur uit onhandigheid plaatsen.
Rhiannon Ik denk niet het verwerken te maken heeft met een verdere kinderwens. Ook als je daarna geen kinderwens meer hebt, zul je alles moeten verwerken. Zoiets vergeet je niet zomaar. Wij zouden wel heel erg graag nog een kindje willen en dan weet je ook dat je de mm weer in moet. Hoeveel mensen niet tegen ons gezegd hebben: Ach joh, de volgende komt gewoon spontaan, hoor! :roll: Tuuurrrrlijk! Mijn cyclus is nog even slecht, de zaadjes ook en het bevruchtingsprobleem is ook vast als sneeuw voor de zon verdwenen! Maar iedereen kent ineens wel iemand die jaren bezig was en toen ineens spontaan zwanger werd, of ze kregen spontaan een tweede kindje. Dus dat wordt dan al enigszins als normaal beschouwd. Natuurlijk bedoelen mensen het vaak wel goed en wensen ze dat jou ook toe, maar zo’n opmerking kan wel heel lullig overkomen…
Jippie, ik durf wel haast te zeggen dat het verwerken nooit echt klaar is hoor.
Hoe maf het ook klinkt onvruchtbaarheid gaat niet ‘over’. Zelfs niet als je het geluk hebt gehad met behandelingen zwanger te zijn geweest en een kindje hebt gebaart.
Je blijft onvruchtbaar, en ik vermoed zelf dat wanneer ik bv later in de overgang zou raken ik er NOG weer aan terug zal denken. In de zin dat ‘normaal gesproken’ je overgang een overgang is naar een nieuwe periode in je leven, je laat je vruchtbare tijd achter je, de tijd van kinderen verwekken etc.
Lijkt me dat zoiets op zo’n moment weer ‘vaag’ voelt.
En tja hoe verwerk je een IVF of welke andere behandeling dan ook?
Je hebt ze nodig, je ondergaat ze wetend dat er maar 1 keuze is…ofwel kinderloos blijven, ofwel richting adoptie denken, ofwel behandelen.
Ik zal bv zelf ws altijd wel ‘jaloers’ blijven op die mensen die ‘zelf’ hun kindje verwekt hebben. Net als ik ‘jaloers’ zal zijn op mensen die hun eigen kindje thuis ter wereld brengen. Het zijn allemaal wensen, droombeelden die we hebben moeten loslaten. En sommige dagen schaam ik me daar diep voor (wat heb ik toch te miepen? Maakt toch allemaal niet uit en heb toch een pracht van een zoon?) en andere momenten denk boeien, gevoel hoef je je nooooit voor te schamen!
Rhiannon Dat bedoelde ik eigenlijk ook te zeggen. Onvruchtbaarheid blijft altijd een onderdeel van je leven en zoiets verwerk je niet, zelfs niet als je geen kinderwens meer hebt. Met zwangere buiken heb ik nu niet zo heel erg veel moeite meer. Maar als ik hoor dat iemand meteen bij de 1e keer zwanger was zonder enige moeite, dan voel ik die steek nog net zo hard, hoor! Wat lijkt het me heerlijk om na een romantische avond ineens spontaan zwanger te zijn. Je hebt toch liever je eigen man tussen je benen dan een serie dokters! :mrgreen: Of als mensen het hebben over kinderen NEMEN, alsof het op bestelling gaat. Of als je de rode duivels weer ziet arriveren…
ik zat net te bedenken dat het mss pas ophoud als we er eens een postbus 51 spotje over maken…
Dit is wat cynisch bedoelt maar ik denk dat er ook te weinig aandacht voor is. Het is nog vaak zo’n taboe dat veel mensen niet weten waar ze het over hebben.
natas
Lijkt me een goed idee!
liefs Karin
bij Luna 3 jaar bezig geweest en toen ik de moed had opgegeven dat het natuurlijk zou komen was ik zwanger :doh:
nu 1 1/2 jaar bezig geweest eerste tijd niet echt ermee bezig geweest en toen kregen we clomid dan moet je verplichte dagen klussen dus ben je er heel erg mee bezig en toen gelijk 1e ronde clomid zwanger :think:
dus er niet mee bezig zijn is ook geen garantie je moet toch op de juiste dagen klussen / hormonen slikken/spuiten ziekenhuizen bezoeken enz
Ha meiden
Hier ook 3 jaar bezig geweest voordat ik zwanger werd van Stijn na 1 ste ivf.
Tijdje terug bevallen van nr 2Nena ,bij de derde ivf.
Wat een opluchting toen ik mij positief testte.
Vervelend al die domme opmerkingen die je naar je hoofd krijgt als het niet wil lukken, ik bleef maar lachen en zei dat we er nog niet aan toe waren thuis huilde ik op de bank. Ja een moeilijke tijd was het zeker. Ik weet precies wat sommige van jullie meemaken. Dus meiden hou de moed erin ons is het ook gelukt!!! Dat zal jullie ook lukken!!!
Het machteloze gevoel slijt wel, de behandelingen ben ik wel vergeten soms komt het nog weleens naar boven en dan zeggen we tegen elkaar jeetje wat een tijd was dat.
Toen we besloten voor nr 2 te gaan en we weer het circuit ingingen waren we wel relaxter , we wisten dat het kon lukken en ja de derde keer zeiden we ook tegen elkaar dit is de laatste keer. Ik was er helemaal klaar mee, weet niet of dat meegespeeld heeft dat het toch lukte.
De opluchting was erg groot en nu voel ik me zo gelukkig alsof ik de hele wereld aankan.
Ik hoop echt dat jullie allemaal dit snel mogen ervaren!!!
Een groot voordeel van de hele ellende is wel dat als je relatie standhoudt je zeker weet dat de liefde erg groot is en is blijven bestaan want het is een hele beproeving menig koppel overleeft zo iets niet!!! 
Dikke knuffel Tans