Wow Han… drempel hoog, misschien… Maar je schrijft duidelijk vanuit je hart en waar jij schrijft dat het voelt alsof je jouw stiefzoon in de steek hebt gelaten… ik denk juist dat je hem hebt geholpen. Iets toegeven waarvan je weet dat het niet werkt en zien dat je ook maar een mens bent, dat siert je juist.
Knuf meis, dat kleine jongetje komt eraan en you go girl! :inlove:
dit schreef ik:
2011 was geen topjaar,
alles heeft in het teken gestaan van mij slechte lichamelijke gezondheid. begin april te horen gekregen dat ik een tumor in mijn ruggenmerg heb zitten die de zenuwen afknellen en al mijn lichamelijke klachten veroorzaken. operatie was noodzakelijk omdat ik anders verlamd zou raken. 4 weken later lag ik onder het mes en hebben ze de tumor grotendeels weg kunnen halen Dansen gelukkig was de tumor goedaardig en ben nu nog bezig met herstellen maar ik kan al weer zoveel meer als voor de operatie. ik kom er wel weer bovenop, onkruid vergaat niet
in september was Sebastian aan de beurt voor een operatie. hij werd geopereerd aan zijn hypospadie en die operatie is ook goed verlopen.
voor dit jaar hebben wij wel genoeg van het ziekenhuis gezien.
- een positief puntje is dat ik tot nu toe al 11 kilo ben afgevallen ( en
de rest volgt hopelijk volgend jaar)
- mijn meisje wordt dit jaar 4 en mag na de kerstvakantie naar school!
voor 2012 hoop ik dat mijn herstel goed blijft gaan en ik weer volledig aan het werk kan, het goed blijft gaan met familie en vrienden, het mij lukt om nog 20 kilo af te vallen en dat het een ‘gewoon’ een ‘goed’ jaar wordt (en mijn broer geluk in de liefde kan vinden)
zo was 2012:
- herstel na mijn operatie bleef goed gaan. weliswaar niet voor 100 % hersteld maar goed genoeg.
mede hierdoor niet mijn uren gaan werken wat ik had, van 25 naar 20 uur in de week gegaan, en dat is vol te houden.
- Sebastian blijft tot aan zijn 16e onder controle bij de uroloog maar ze zijn zeer tevreden met het resultaat. heel misschien krijgt hij nog een kleine corrigerende operatie maar dat zal pas over een aantal jaren zijn.
- ik ben nog 14! kilo afgevallen en heel trots daarop. wil er nog wel een kilo of 5 (of 10) af maar voor nu even tevreden zijn met wat ik bereikt heb.
- Elize doet het supergoed op school, ze is al doorgestroomd naar groep 2 na de zomervakantie en de lerares is zeer tevreden over haar.
*onze tuin is helemaal opnieuw aangelegd en genieten hier nu lekker van
wat minder goed ging in 2012:
*gezondheidsproblemen bij mijn schoonouders, schoonmoeder is vorige week geopereerd aan een hernia en mijn schoonvader zijn hartproblematiek is weer wat verslechterd.
- sebastian heeft een spraak-en taal achterstand waardoor hij nu extra dagdelen naar de psz gaat en elke week logopedie krijgt
- ons huwelijksbootje heeft een tijdje in ruwe wateren gevaren maar heeft nu weer een kalm water gevonden
- ik wel moeite heb om alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren op een rijtje te zetten en ik een beetje moe ben van het sterk zijn en
- ik sinds kort last heb van beginnende/lichte vorm van reuma of artrose in mijn vingers
mijn wensen voor 2013
- dat de logopedie voor Sebastian hem helpt en hij zijn achterstand kan inhalen
- dat het een jaar wordt zonder al te grote downs.
- verder wens ik iedereen , moed,kracht, liefde, gezondheid, geluk en gewoon het allerbeste
@Cell wrote:
Wow Han… drempel hoog, misschien… Maar je schrijft duidelijk vanuit je hart en waar jij schrijft dat het voelt alsof je jouw stiefzoon in de steek hebt gelaten… ik denk juist dat je hem hebt geholpen. Iets toegeven waarvan je weet dat het niet werkt en zien dat je ook maar een mens bent, dat siert je juist.:oops: :oops: :oops:
Knuf meis, dat kleine jongetje komt eraan en you go girl! :inlove:
Lieve Han,
Voor jou voelt het als in de steek laten, voor hem waarschijnlijk als de beste stap die je voor hem kon nemen.
Hij heeft er niets aan als jullie niet op je plek voelen, er onder leed als hij aanwezig is, en hij dus dan ook er onder leed misschien niet direct, wel in direct.
Dappere stap, en ik ben het met Cell eens, het siert jou onwijs om dit toe te durven geven…
:hug:
Nou zeg, houd eens op, heb al last van mn hormonen! 
:-*
Vorig jaar niet meegeschreven dacht ik, maar ik hoopte wel op een iets rustiger jaar, minder hectiek.
En dat is aardig uitgekomen.
De verbouwing waar we al een tijdje voor spaarden is in 2012 gedaan, maar doordat we zelf amper iets eraan hoefden te doen was het rustig voor ons 
Ik heb de stap gezet om van van een vast contract naar een tijdelijk contract te gaan, in een heel andere sector, waar ik mijn diploma’s niet eens voor nodig heb. Maar het voelt helemaal goed, lekker regelmaat in ons leventje.
Zoon die voor het eerst naar school is gegaan en nu helemaal gewend is.
2013, zoals het er nu uitziet gaat die nog rustiger verlopen. Sparen voor de 2e en laatste grote verbouwing, voor het eerst echt tante worden en verder helemaal niks op de planning, niks voor ons :mrgreen:
Ik weet niet of ik ook vorig jaar wat heb geschreven over 2012. Maar kort gezegd ben ik blij dat 2012 nu eindelijk iets goed heeft opgeleverd. 2012 is voor ons gezin aan 1 stuk door bikkelen geweest, het was pittig. Niet eens door heel veel verschillende gebeurtenissen, maar wel door een aantal zaken die alles sterk beïnvloed hebben. Hieronder een paar:
2012:
- Mijn man verloor zijn baan op de dag dat hij officiëel gediplomeerd werd voor het vak dat hij uitoefende. Zijn bedrijf was het zoveelste slachtoffer van de crisis en ging failliet
- In 2011 ben ik op een nieuwe groep op mijn werk begonnen, langzamerhand begon ik met steeds meer tegenzin heen te gaan. Ik had het gevoel dat mijn team niet open en eerlijk was. Hen gevraagd om feedback, in eerste instantie gaf men aan dat er niets aan de hand was. In 2012 bleek echter dat men zo achter mijn rug om over mij heeft lopen roddelen bij andere teams, dat deze mensen aangaven bij mijn leidinggevende niet met mij te willen werken. Het vreselijke hieraan vond ik vooral dat: a. mijn collega’'s naar mij toe niet eerlijk waren en b. dat collega’s waar ik nooit mee gewerkt heb klakkeloos op de roddels van mijn teamleden zijn afgegaan.
Daarbij kon ik moeilijk verkroppen dat mijn leidinggevenden met mij over mijn functioneren wilden praten, terwijl ik hiervoor probleemloos binnen andere teams heb gefunctioneerd. Dat leek er ineens niet meer toe te doen.
Ik voelde mij geheel niet meer veilig op deze afdeling, en ben uiteindelijk in de ziektewet gegaan.
- Mijn oudste die vastliep op de middelbare school, met de dag bleker werd, somberder en ellendiger.
Maar er zijn nu zo op het laatst van het jaar ineens ook heel veel goede dingen
:
- Mijn oudste zit op een nieuwe school. Het vastlopen op de andere school bleek als reden te hebben dat mijn zoon ADD heeft in combinatie met Asperger. Nu op een school waar ze gespecialiseerd zijn in het onderwijs aan deze kinderen. Wel een stuk verder van huis, maar hier kan hij gewoon VWO blijven doen. Ineens weer een kind in huis, dat voor het eerst vorige week de woorden uitsprak “ik zou het jammer vinden als ik morgen niet naar school hoef” (ivm voorspeld noodweer).
- Ik weer langzaamaan begin met werken op een hele andere afdeling, en weer ervaar dat ik gelukkig mensen nog steeds vertrouw. Mijn gevoel had mij vorig jaar al gewaarschuwd, maar heb dat toen genegeerd. Bij deze mensen komt dit gevoel niet naar boven.
- Ik evenals oudste ADD blijk te hebben. Reden om blij te zien, tja, misschien niet. Aan de andere kant verklaart dit zo ontzettend veel. Maar het mooiste is: er zijn medicijnen voor die mij wonderbaarlijk helpen. Er gaat een nieuwe wereld open. Bij ADD en ADHD ontbreekt er een stofje in je hersens, waardoor concentratie ontzettend veel moeite kost. Het is een biochemische stoornis.
Dankzij de medicatie worden er bij mij “schakeltjes” in mijn hoofd omgezet, die ervoor zorgen dat ik mijn aandacht bij de meest simpele dingen kan houden zonder mijzelf te dwingen niet afgeleid te raken door andere zaken/geluiden/gedachten. Ik kan nu een vaatwasser vullen en hoef niet bewust mijn aandacht daartoe te dwingen. Als ik dat niet deed, dan zou het volgende rustig kunnen gebeuren,(en is ook in verschillende scenarios mij zeer regelmatig overkomen):
- Ik doe de vaatwasser open
- Ik pak een kopje
- Er zit nog een bodempje koffie in
*Daardoor denk ik eraan dat de theedoek vol koffievlekken zit
- Ik pak de theedoek en breng deze naar de was
- Onderweg naar de wasmachine zie ik dat de schoenen er allemaal rommelig bijstaan.
- Ik vergeet op slag de theedoek en ga de schoenen opruimen
- Terwijl ik de schoenen opruim, denk ik er ineens aan dat ik nog boodschappen moet doen.
- Ik ga boodschappen doen.
- Ik kom terug, en bij het opruimen van de boodschappen ontdek ik dat de vaatwasser nog steeds open staat met het bewuste kopje nog op het aanrecht…en de theedoek ligt nog op de grond bij de schoenen…
Zwaar vermoeiend. Dankzij de medicatie (die echt alleen maar werkt als je ook daadwerkelijk ADHD/ADD hebt, het helpt dus niet als je het niet hebt! Het is dus onzin dat ouders/psychs etc. dit maar voorschrijven bij wat pittige kinderen om hun gedrag gemakkelijk te maken. ) blijk ik ook ineens een stuk gemakkelijker te kunnen functioneren in het dagelijks leven.
Verder hoop ik dat 2013 voor ons een rustiger jaar mag zijn, waarin mijn gezin zich goed voelt. Ook hoop ik een nieuwe baan te vinden, in een functie die ik ambieer.
Verder wens ik alle mensen die een nog veel zwaarder jaar hebben gehad dan wij, ontzettend veel geluk toe in het verwezenlijken van hun wensen. En dat geld natuurlijk ook voor de mensen die het minder zwaar hebben gehad. Eigenlijk is deze wens voor iederen met hoop, dromen en wensen.
:-*
@Soleil wrote:
Als ik dat niet deed, dan zou het volgende rustig kunnen gebeuren,(en is ook in verschillende scenarios mij zeer regelmatig overkomen):
- Ik doe de vaatwasser open
- Ik pak een kopje
- Er zit nog een bodempje koffie in
*Daardoor denk ik eraan dat de theedoek vol koffievlekken zit
- Ik pak de theedoek en breng deze naar de was
- Onderweg naar de wasmachine zie ik dat de schoenen er allemaal rommelig bijstaan.
- Ik vergeet op slag de theedoek en ga de schoenen opruimen
- Terwijl ik de schoenen opruim, denk ik er ineens aan dat ik nog boodschappen moet doen.
- Ik ga boodschappen doen.
- Ik kom terug, en bij het opruimen van de boodschappen ontdek ik dat de vaatwasser nog steeds open staat met het bewuste kopje nog op het aanrecht…en de theedoek ligt nog op de grond bij de schoenen…
Zwaar vermoeiend.
ff offtopic.. maar dit is zoooo herkenbaar! :shock:
kan het topic nergens vinden van vorig jaar… weet ook niet of ik toen had mee geschreven hahaha…
2012:
huis word echt te klein met een stuiterend brammetje… hopelijk verhuizen maar dat leek er niet op… ik was daar erg gefrustreerd over… maar gelukkig kwam er een vastgoedmakelaar op ons pad die een leuk huisje had opgeknapt en die van ons wel wilde ruilen… (wij kopen van hem en hij koopt ons huis)
na veel gedoe eindelijk verhuisd in juni naar ons nieuwe huis in lelystad haven yay mijn eerste grote gezins woning. meer kamers meer ruimte om rommel kwijt te raken…
ook een jaar waar we proberen voor een 2e kindje… maar helaas verwijzing gevraagd want ik wilde wel weten waarom ik steeds zo vroeg eisprong had… na wat bloedtesten kwam er uit dat ik op mijn 33ste al een eierstok veroudering heb en dus niet zolang de tijd heb om voor een 2de te gaan… dus even een tijdje wachten en weer proberen geen optie… want ik wilde ook naar de obestias poli… goed dat afvallen wacht wel…eerst willen we toch echt een 2e kindje… zover dat gaat lukken…
nu 2x iui gehad helaas niet gelukt en gaan we voor de 3e ronde… hopelijk een toch nog een eindejaars kadootje.
2013
hopelijk een 2e stuiterbal in huis…
en daarna maar eens weer bezig zijn met afvallen.
Jullie hebben me aan het denken gezet en ik weet niet of dat nou zo heel erg prettig is. Ik heb namelijk de laatste anderhalf jaar best wat voor mijn kiezen gehad en het is nog niet afgelopen…
In 2011 kreeg ik te horen dat ik een bipolaire stoornis heb (eindelijk iets wat bij me past na 20 jaar depressies!) en de week daarna ook nog even een diagnose diabetes.
Vlak daarna bleek mijn moeder borstkanker te hebben.
Het begin van 2012 stond in het teken van behandelingen en therapieën voor zowel mijn moeder en mij. In de zomer stond ik eindelijk, met behulp van die therapie en eindelijk de goede medicijnen, weer stevig in mijn schoenen.
Dat had ik wel nodig, want Toine raakte zijn baan kwijt (uitzendbureau, dan kan dat zomaar). Hij vond gelukkig redelijk snel weer nieuw werk, maar het hakt er wel in.
Juul ging naar groep 3, maar na drie weken mochten we al op gesprek komen, want het bleek heel slecht te gaan. Om een lang verhaal kort te maken: ze wordt momenteel door de molen gehaald, want er bestaat een vermoeden van asperger.
Juul is Juul en dat is goed, maar ze moet wel gelukkig zijn en dat is ze nu niet echt op school.
Nu moet ze iedere week naar de kinderfysiotherapie om te kijken naar de sensorische integratie.
Juul moest ook naar de kinderarts, want ze werd 's nachts niet zindelijk en ze plaste nog vaak in haar broek. Het vermoeden is dat ze een te kleine blaas heeft. Daar komen dus ook weer allerlei afspraken voor. Arm kind…
Toen kreeg ik een telefoontje van mijn vader dat hij chronische lymfatische leukemie heeft en na de scan bleek hij ook nog een flinke tumor bij zijn niet te hebben. Aankomende vrijdag horen we wat voor operatie er uitgevoerd gaat worden.
En toen, en toen… Raakte Toine weer zijn baan kwijt. 
Gelukkig heeft hij nieuw werk gevonden, maar het hakt er verschrikkelijk in. We duimen dat dit een blijvertje is!
Dus wat ik zie voor 2013?
Veel afspraken mbt Juul met als resultaat een hoop duidelijk over hoe en wat. Ik hoop voor haar dat ze zich lekkerder gaat voelen bij andere kinderen en ze gaat begrijpen, en zij haar!
Ik hoop dat mijn vader helemaal geneest, maar dat is irreëel, want dat kan bij CLL niet. Laat ik dan hopen op meer dan de anderhalf jaar die ze dit stadium geven. Hij is topfit, misschien helpt dat. Mijn vader is mijn held.
Ik hoop dat Toine zijn werk zo goed kan doen, dat het bedrijf hem graag wil houden na het eerste half jaar en hem zelf een contract geeft.
En ik? Ik ben heel gelukkig als mijn mensjes gelukkig en gezond zijn.
(het is best lekker om het gewoon allemaal eens getypt te hebben)
2011 zou het jaar worden van rust. Van gewoon doorgaan zoals het ging. In een goede flow zonder teveel gekkigheid. Dat was mijn wens en dat kregen we ook. Ook al is het toch in een hoop onrust en heel anders dan verwacht gaan eindigen. Ollie moest een dierbaar leven afstaan. Wij kregen er onverwacht éen bij. Een wonder. En natuurlijk schrokken we. We moesten ons beeld van de toekomst bijstellen. Het zal anders worden dan wat we hadden verwacht. Verbazingwekkend hoe snel je omschakelt. Hoe snel het toch gewoon (meer dan) goed is.
Het maakt me trots hoe we er samen mee om zijn gegaan en hoe we er samen ook echt vóór gaan.
Dit kleintje is welkom en zal in een druk, hectisch en verre van perfect gezin opgroeien. Mijn wens voor 2012 is dat ik het allemaal maar mag volbrengen. Dat ik ondanks de hectiek en de drukte van een groot gezin een beetje een leuke mama mag blijven. En dat A het ook allemaal redden gaat. Dat dit kleintje gezond op de wereld komt en dat we het samen maar mogen rooien.
Qua werk hoop ik dat ik in maart weer een jaarcontract mag krijgen en dat we als bedrijf gezond blijven en stabieler worden. En dat A in september kan gaan starten met zijn opleiding.
Uiteraard wens ik gezondheid en stabiliteit voor onszelf en voor allen die we liefhebben...
Jor is gezond en gelukkig geboren en we rooien het samen. Meer dan dat! Wat is een fantastisch kind!
Ik kreeg mijn jaarcontract, ondanks mijn zwangerschap! Als bedrijf zijn we nog gezond, verhuisd naar mijn woonplaats in een fantastisch pand in het centrum naast de vk praktijk (heeel handig voor een gastouderbureau ;-) )
A kon niet starten in september maar hoopt in februari wel te beginnen.
We zijn gezond en redelijk stabiel. Ja, eigenlijk bracht 2012 me, ons, waar ik op hoopte..
En dan 2013. Ik heb geen grote wensen. Behalve dan het gebruikelijke. Ik hoop dat de meiden het goed (blijven) doen op school. Zowel qua resultaat als op het sociale vlak. Marijn gaat na de vakantie beginnen! Dat we allemaal gezond en gelukkig mogen blijven.
Ik hoop dat A het red om zijn werk, school en gezin te combineren. Ik hoop dat mijn contract nu wordt omgezet in een vast dienstverband en dat ook dit jaar VanHarteLief gezond blijft. En ik hoop dat we financieel wat meer lucht mogen krijgen. Dat zou echt wel wat rust brengen. Ook hoop ik dat ik voor de voorjaarsvakantie wederom 15 kilo afgevallen ben en dat ik weer tien km hard kan lopen ;-)
Voor mijn geliefden hoop ik dat hun wensen ook uit mogen komen. Dat mijn vader zichzelf weer wordt want dat is hij nu niet en ik vind hem niet leuk zoals hij nu is. En dat de reuma van mijn moeder haar wat minder dwars gaat zitten.
Pfff… wat een heftige verhalen weer allemaal… heb bij sommige stukjes gewoon kippenvel…ik hoop dat voor iedereen de wensen voor 2013 uit mogen komen! En oor Ellen en Eef steek ik nog een extra kaarsje op… 
:-*
Ik schreef vorig jaar:
Ok, het jaar begon heel naar… op 1 januari 2011 moest ons 5 weken oude ventje met spoed opgenomen worden in het ziekenhuis in verband met veel - heel veel - en flink spugen. Uiteindelijk geopereerd en gelukkig na een week weer mee naar huis mogen nemen, maar toen waren we er helaas nog niet. Aardig wat ziekenhuisbezoeken omdat ons jochie maar zoveel pijn bleef houden en continu huilde.
Gelukkig uiteindelijk alle oorzaken gevonden en behandeld (andere voeding en medicatie) en daarna… een compleet ander kind!
En wat voor kind… een ontzettend lief, vrolijk ventje dat het ontzettend goed doet en waar we alle dagen ontzettend van genieten!
En wat 2011 ons nog meer bracht: een spontane zwangerschap! Zomaar, heel snel… en tot nu toe gaat het allemaal super en kan ik heerlijk genieten van dit ontzettend sterke trappelende babytje…
Voor 2012 hoop ik dat de rest van de zwangerschap en de bevalling goed mag gaan en dat we dit keer met zijn viertjes van een onbezorgde kraamtijd kunnen genieten…
2012
En de zwangerschap ging gelukkig super! Tuurlijk is het af en toe pittig, met een dreumes om je heen, maar ik heb ervan genoten! :inlove:
Bevalling was helaas erg heftig… echt ontzettend veel pijn gehad, weeenstorm, over de 40 graden koorts, hoofdpijn, spugen…
Maar… het is op de natuurlijke wijze gelukt en niet weer een keiersnede geworden gelukkig! :dance:
Alleen huilde mijn ventje dus niet…
Gelukkig kon ie op gang geholpen worden en mochten we na ruim een week het ziekenhuis verlaten. Toen waren we er echter nog niet… we hebben 7 weken lang met een bijna continu huilend ventje gezeten… en ik met ontzettend negatieve gevoelens…
Maar we hebben gevochten voor andere voeding en dat voor elkaar gekregen… en sindsdien: een heerlijk ventje dat het super goed doet, hartstikke tevreden is en altijd lacht!! :inlove: (Wat heeft die dus een pijn gehad de eerste 7 weken… )
En verder is onze heeeeeerlijke oudste dit jaar 2 geworden en doet hij het ook super, en hij is super lief voor zijn broertje!! :inlove:
Op het werk heb ik het eindelijk naar mijn zin en ik ben inmiddels meer mezelf dan ik de afgelopen 3 jaar ben geweest (continu aan het (ont)zwageren), heb een lekker ritme, voel me lekker en ik doe af en toe ook weer wat voor mezelf!
Op wat heftige momenten qua bevalling/baby na dus echt een super jaar!! En daar ben ik érg dankbaar voor!
2013
Voor 2013 hoop ik dat alles net zo goed mag gaan als dit jaar, met mijn gezinnetje en familie. Dat we net zo van elkaar kunnen blijven genieten als dat we nu doen.
En dat ik de boel voor mezelf wat op een rijtje kan zetten van wat ik verder wil… wel of geen nieuwe studie/ander werk? Kunnen we ons huis verkopen of niet? Wat moeten we anders? Gaan we voor een 3e kindje (wil ik heel graag) en zo ja, wanneer?
Want daar ben ik teveel mee aan het stoeien op dit moment…
@klavertje4 wrote:
@Soleil wrote:Als ik dat niet deed, dan zou het volgende rustig kunnen gebeuren,(en is ook in verschillende scenarios mij zeer regelmatig overkomen):
- Ik doe de vaatwasser open
- Ik pak een kopje
- Er zit nog een bodempje koffie in
*Daardoor denk ik eraan dat de theedoek vol koffievlekken zit
- Ik pak de theedoek en breng deze naar de was
- Onderweg naar de wasmachine zie ik dat de schoenen er allemaal rommelig bijstaan.
- Ik vergeet op slag de theedoek en ga de schoenen opruimen
- Terwijl ik de schoenen opruim, denk ik er ineens aan dat ik nog boodschappen moet doen.
- Ik ga boodschappen doen.
- Ik kom terug, en bij het opruimen van de boodschappen ontdek ik dat de vaatwasser nog steeds open staat met het bewuste kopje nog op het aanrecht…en de theedoek ligt nog op de grond bij de schoenen…
Zwaar vermoeiend.
ff offtopic.. maar dit is zoooo herkenbaar! :shock:
Ook even offtopic, dit is ook bij mij zeer herkenbaar. Ben zelf precies zo en er is mij al aangeraden door mijn contactpersoon van SO en ook van Homestart om me eens te laten testen hierop. Vind alleen momenteel de lat nog wat hoog. (al zou het waarschijnlijk een heleboel dingen kunnen verklaren in mijn gedrag en doen en laten)
@Pattycoat wrote:
@klavertje4 wrote:@Soleil wrote:Als ik dat niet deed, dan zou het volgende rustig kunnen gebeuren,(en is ook in verschillende scenarios mij zeer regelmatig overkomen):
- Ik doe de vaatwasser open
- Ik pak een kopje
- Er zit nog een bodempje koffie in
*Daardoor denk ik eraan dat de theedoek vol koffievlekken zit
- Ik pak de theedoek en breng deze naar de was
- Onderweg naar de wasmachine zie ik dat de schoenen er allemaal rommelig bijstaan.
- Ik vergeet op slag de theedoek en ga de schoenen opruimen
- Terwijl ik de schoenen opruim, denk ik er ineens aan dat ik nog boodschappen moet doen.
- Ik ga boodschappen doen.
- Ik kom terug, en bij het opruimen van de boodschappen ontdek ik dat de vaatwasser nog steeds open staat met het bewuste kopje nog op het aanrecht…en de theedoek ligt nog op de grond bij de schoenen…
Zwaar vermoeiend.
ff offtopic.. maar dit is zoooo herkenbaar! :shock:
Ook even offtopic, dit is ook bij mij zeer herkenbaar. Ben zelf precies zo en er is mij al aangeraden door mijn contactpersoon van SO en ook van Homestart om me eens te laten testen hierop. Vind alleen momenteel de lat nog wat hoog. (al zou het waarschijnlijk een heleboel dingen kunnen verklaren in mijn gedrag en doen en laten)
wat fijn om al die herkenning te lezen.
Ik ben dan zelf niet getest maar Sharon heeft afgelopen zomer wel alle testen gedaan en heeft ADD en als echt kind van d'r moeder gaan we er gewoon vanuit dat ze het van mij heeft.
Hebben jullie kinderen ook ADD of hebben jullie een vermoeden?
Ik gok dat 2013 voor ons wel eens een heftig jaar kan gaan worden.
Het is het jaar waarin ik in januari onderzocht ga worden op ADHD. Eind januari weet ik daar de uitslag van.
Vervolgens moeten we gaan kiezen of we onze middelste nu al gaan laten onderzoeken op ADHD, of dat we toch nog even wachten. Gelukkig kunnen we daar met school goed over praten.
Er zullen behandelingen oid gaan volgen, ik hoop gewoon dat er voor mij rust in m’n koppie kan komen en misschien wat orde en structuur en rust in m’n gezin.
Al mijn verdere gedachten over 2013 hangen dus helemaal af van wat er in januari gaat gebeuren en wordt besloten. Ik laat het dus heel blanco.
@Pattycoat wrote:
@klavertje4 wrote:@Soleil wrote:Als ik dat niet deed, dan zou het volgende rustig kunnen gebeuren,(en is ook in verschillende scenarios mij zeer regelmatig overkomen):
- Ik doe de vaatwasser open
- Ik pak een kopje
- Er zit nog een bodempje koffie in
*Daardoor denk ik eraan dat de theedoek vol koffievlekken zit
- Ik pak de theedoek en breng deze naar de was
- Onderweg naar de wasmachine zie ik dat de schoenen er allemaal rommelig bijstaan.
- Ik vergeet op slag de theedoek en ga de schoenen opruimen
- Terwijl ik de schoenen opruim, denk ik er ineens aan dat ik nog boodschappen moet doen.
- Ik ga boodschappen doen.
- Ik kom terug, en bij het opruimen van de boodschappen ontdek ik dat de vaatwasser nog steeds open staat met het bewuste kopje nog op het aanrecht…en de theedoek ligt nog op de grond bij de schoenen…
Zwaar vermoeiend.
ff offtopic.. maar dit is zoooo herkenbaar! :shock:
Ook even offtopic, dit is ook bij mij zeer herkenbaar. Ben zelf precies zo en er is mij al aangeraden door mijn contactpersoon van SO en ook van Homestart om me eens te laten testen hierop. Vind alleen momenteel de lat nog wat hoog. (al zou het waarschijnlijk een heleboel dingen kunnen verklaren in mijn gedrag en doen en laten)
Ik vond de lat ook hoog. Maar ik liep helemaal vast, met name omdat onze middelste hetzelfde is, en ik hem dus niet kan helpen en hem niet kan bieden wat hij nodig heeft. Uiteindelijk zorgde dat voor zoveel frustraties, dat ik de stap gewoon genomen heb. Het moest. Het geeft me nu veel rust dat er wat gaat gebeuren. Ik heb van de week een eerste gesprek gehad, en in januari start het onderzoek. Ben heel benieuwd wat er uit gaat komen.
2012:
- Begon niet lekker, doordat mijn vriend al sinds november thuis zat zonder werk. Dat heeft er financieel behoorlijk ingehakt. In Februari begon hij bij een nieuwe baan, dus helemaal blij. In mei kreeg hij te horen dat zijn contract in augustus niet verlengd zou worden en dat hij vrijgesteld werd van werk. En zo zat hij weer 3 maanden thuis. Gelukkig vond hij eerder werk dan dat zijn contract afliep, dus hoefde hij niet de ww in.
- Was het jaar dat mijn oma overleed eind augustus. Hier had ik vrede mee, aangezien ze de laatste jaren als een mager vrouwtje onder de kalmeringsmiddelen in bed lag. Ze kende niemand meer en vocht elke dag tegen de duiveltjes in haar hoofd. Zo werd het uitgelegd ook door mijn oom, tijdens de crematie. De duiveltjes van de alzheimer waren al jaren bezig in haar hoofd.
Nu is ze weer samen met mijn opa.
- Was het jaar dat mijn kleine vent 1 jaar werd. En dat hebben we met een klein groepje gevierd. Alleen familie van mijn vriend zijn kant.
- Was het jaar (nou ja net een kleine maand) dat mijn kleine man voor het eerst naar school ging. En wat in het begin erg moeilijk was, maar waar hij nu zijn draai heeft gevonden.
- Was het jaar van een bezoekje naar de KNO arts voor Ryan vanwege chronische verkoudheid. Hij had vergrootte neusamandelen, maar hij was te jong om te opereren. Dus aankijken hoe het zou gaan met de zomer voor de boeg. Dat ging gelukkig wel goed, al is hij nu ook wel weer verkouden. Maar ja, het is ook wel erg koud.
- Was ook het jaar waar ik voor mezelf heb gekozen en me niet meer al te druk maken wat anderen zeggen of vinden. Is nog steeds heel moeilijk en al helemaal als je doorkrijgt dat bepaalde personen je in je gezicht zeggen en vervolgens achter je rug om alles doorvertellen aan anderen.
Voor 2013 hoop ik voor heel veel dames hier dat hun grootste wens uit mag komen. En voor de rest een gezond 2013.
En voor mezelf hoop ik dat ik meer rust kan vinden voor mezelf en dat ik de stap durf te zetten om me toch te laten testen.
Ik hoop in 2013 dat mijn vriend mag blijven waar hij nu zit.
Ik hoop voor 2013 ook dat ik wat meer gelegenheid heb om naar mijn vriendin te gaan. Ze woont voor mij met openbaar vervoer te ver.
Ook hoop ik in 2013 het financieel op een rijtje te krijgen zodat ik voor mezelf een cursus kan doen die ik graag wil doen.
En weer een jaar verder :shock:
Vorig jaar schreef ik:
2011 was hier ook een jaar van veranderingen.
Om te beginnen natuurlijk de geboorte van onze kleine meid na 3 jongens. We hebben lang op haar moeten wachten, maar mensenlief wat was ze het wachten waard!
Verder ben ik afgelopen september ook weer begonnen met werken na ruim 4 jaar thuis te zijn geweest. Er kwam een geweldig leuke aanbieding op mijn pad en daar kon ik geen nee tegen zeggen. Wat “structuur” hier binnen het gezin heeft dat wel wat voeten in aarde moet ik zeggen.
De laatste maanden van 2011 zijn dan ook echt enorm drukke maanden geweest en ik leef nu voornamelijk met het gevoel dat ik alles in mijn leven maar “half” doe.
Dat is dus meteen het punt waar ik in 2012 aan wil werken. Ik wil weer het gevoel hebben dat ik alles uit mijn leven haal wat er in zit. Op alle fronten. En voor mij betekent dat dan in het bijzonder dat ik zal moeten leren wat minder van mezelf te eisen op bepaalde gebieden en wat meer uit handen moet leren geven. Het wordt een jaar van prioriteiten stellen (waarbij mijn gezin de allerhoogste prioriteit zal hebben) en genieten van de leuke dingen van het leven in plaats van steevast blijven rennen om die feiten waar ik steeds achteraan loop weer in te halen.
2011 was een superjaar en 2012 wordt dat hopelijk ook weer.
2012 Is niet het jaar geworden waarop ik gehoopt had. Ik mag niet klagen hoor, want ik heb een prachtgezin, een leuke baan en lieve mensen om me heen, maar mensenlief wat ren ik mezelf voorbij…
Nee zeggen is iets wat ik overduidelijk nog niet geleerd heb. Of gewoon echt niet kan… Ik stel nog steeds te hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving en het wil maar niet lukken om dat aan te passen.
We zullen maar zeggen, nieuw jaar, nieuwe kansen!
Ik hoop dat 2013 een jaar van “rustig vaarwater” gaat worden. Een jaar waarin niks “moet” en veel “mag”. Een jaar waarin ik mezelf de kans gun te genieten van af en toe een momentje rust. Een jaar waarin ik vooral dankbaar wil zijn voor wat ik heb, in plaats van verder te knokken voor meer.
Tamma en Soleil, zouden jullie misschien een pb naar mij kunnen versturen over jullie die stap tot testen hebben gezet en hoe je die het beste moet zetten?
Pattycoat, you’ve got mail
Sharonendenise, mijn oudste heeft ADD, bij jongste is het vermoeden van ADHD sterk aanwezig. Daar gaan we komend jaar mee bezig.