Aan wie vertellen jullie dat het zwanger worden moeilijk is??
Ik heb het mijn ouders, zus en twee beste vriendinnen verteld. Het contact men hen is heel prettig en ze begrijpen ons. Maar nu heb ik ook nog een schoonfamilie… Die begrijpen het wel, maar kunnen er niet zo goed mee om gaan. We zijn nu ook bezig met een verbouwing en opmerkingen als “is een kind nu wel handig” kan ik echt niet gebruiken. Ik betrap mezelf er op dat ik ontzettend in de verdediging ga. Nee natuurlijk is het geen ideale situatie, maar hoe langer we wachten hoe moeilijker het wordt. Het lijkt ook alsof mijn schoonfamilie alleen onthoud wat ze willen onthouden. En het lijkt ook alsof ik alleen na een vervelende uitslag of onderzoek verdrietig mag zijn en de volgende dag moet ik weer vrolijk en al zijn. We krijgen dus weinig steun en begrip uit die hoek, terwijl ze zo graag een kleinkind willen en 100% achter onze relatie staan.
Volgens mij is het een vaag verhaal, dat komt omdat ik ook niet echt mijn vinger kan leggen op het probleem. Heel frustrerend!!
Ik floepte het er tegen bijna iedereen wel uit. Alle bekenden wisten dat we graag een kindje wilden en tja operaties en onderzoeken waren niet geheim te houden.
Ook bij ons was er niet overal de ‘juiste’ reactie. Maar dat lag ws ook wel een stukje aan mezelf. De ene dag was ik er meer mee bezig dan de andere en soms wilde ik er ook niet aan herinnert worden. Gelukkig wel goeie vrienden en familie die dat begrepen. Die zeiden ook dat als we erover wilden praten het kon, maar dat ze niet elke dag zouden vragen hoe het ging. Voor sommigen was het ook frustrerend, want ook zij konden niet helpen ed, ze kunnen je niet met zwanger maken natuurlijk.
Vreemd genoeg werd het makkelijker doordat heel goeie vrienden hier zelf ook tegen wat medische zaken aanliepen qua zwanger worden. Dat maakt het praten erover makkelijker.
In de tijd dat wij net begonnen met onderzoeken en behandeling ben ik er wel achter gekomen dat ik het bv niet meer aan werkgevers zal vertellen (als ik die ooit weer krijg) want hoe ze ook meeleven en meevoelen en hoe begrijpend ze ook zijn, zakelijkheid staat voorop en mede daardoor is mijn contract niet verlengt indertijd. :wall:
hey pinkie
wij hebben het eerst voor ons gehouden want ik hoopte er steeds zo op dat het toch eens ging lukken helaas bleef het elke keer uit.
Ik kon het toen niet meer opbrengen om steeds maar smoezen te verzinnen waarom ik niet naar het werk was waarom is sagarijnig was.Ik heb het toen aan allebeide ouders verteld schoonouders reageerden erg rustig en zeiden alleen het komt wel goed nu steunen ze ons wel hoor
mijn ouders vooral ma vond het erg moeilijk om er mee omte gaan haar jongste dochter (ben lieveling van paps :inlove: ) maar ze zijn er altijd wel voor ons
en zo langzamerhand hebben wij het de familie en vrienden verteld niet iedereen maar goed.IK merk aan mezelf dat ik er wel steeds meer open voor sta op mijn werk weten ze het ook want ja het kan voorkomen dat ik ziek ben en niet aan het werk kan
vind het fijn om mijn verhaal ook kwijt te kunnen
Wij hebben het ook aan iedereen verteld. Nu we voor een tweede gaan hebben we echter nog niet verteld dat we weer met IUI beginnen. Kennelijk denkt mijn familie dat als je de eerste keer dmv IUI zwanger bent geworden je de tweede keer wel normaal kan zwanger worden en dus krijg ik af en toe een hoop opmerkingen naar mijn kop geslingert. Echt leuk is het niet maar ik kan het ze niet echt kwalijk nemen. Ze weten gewoon niet beter denk ik dan maar 
Maar ook als mensen wel weten dat je weer met IUI begint krijg je “fijne” opmerkingen te horen hoor. Laatst vertelde iemand me dat ze zwanger was en dat ze bang was dat het mis zou gaan etc. Dus nadat ik haar uitgebreid gefeliciteerd had en we een tijdje hadden zitten kletsen vertelde ik haar dat wij weer met IUI beginnen omdat het nu na een jaar proberen nog niet gelukt was. En toen zei ze: “maar jij hebt teminste al een kindje”. Alsof het dan minder erg is dat het niet lukt?! :eh: Zo’n opmerking is hetzelfde als dat ik tegen haar zou zeggen: “ach wat maakt het uit of je een mk krijgt… jij wordt teminste snel zwanger”. :roll:
Maar… gelukkig is er kok waar wel mensen zijn die snappen hoe je je voelt en waar je altijd je verhaal kwijt kan 
wat een opmerking he ik heb er ook nog 1 wij hebben wel een hechte familie met neven en nichten die wisten dus ook dat wij er mee bezig zijn kwam ze een paar maand terug ik ben zwanger(waardeer het erg dat ze het zelf heeft verteld hoor) dus wij feliciteren (ik kon wel janken) zegt ze: ja binnen 1 maand raak!!!
dat doet zo zeer maar daar weten de mensen van kok alles van die maken deze opmerkingen niet gelukkig maar want vaker wil ik ze ook niet horen doet zo zeer
@roosje83 wrote:
wat een opmerking he ik heb er ook nog 1 wij hebben wel een hechte familie met neven en nichten die wisten dus ook dat wij er mee bezig zijn kwam ze een paar maand terug ik ben zwanger(waardeer het erg dat ze het zelf heeft verteld hoor) dus wij feliciteren (ik kon wel janken) zegt ze: ja binnen 1 maand raak!!!
dat doet zo zeer maar daar weten de mensen van kok alles van die maken deze opmerkingen niet gelukkig maar want vaker wil ik ze ook niet horen doet zo zeer
Ja das inderdaad ook een fijne :roll:
Ik kreeg zelfs van een kennis, die het op de een of andere manier ook weet :? de vraag hoe ze het haar zwangerschap moest vertellen aan de broers van haar man die geen kinderen kunnen krijgen… Mijn broek zakte echt af!!!
@purpled82 wrote:
Wij hebben het ook aan iedereen verteld. Nu we voor een tweede gaan hebben we echter nog niet verteld dat we weer met IUI beginnen. Kennelijk denkt mijn familie dat als je de eerste keer dmv IUI zwanger bent geworden je de tweede keer wel normaal kan zwanger worden en dus krijg ik af en toe een hoop opmerkingen naar mijn kop geslingert. Echt leuk is het niet maar ik kan het ze niet echt kwalijk nemen. Ze weten gewoon niet beter denk ik dan maar
Maar ook als mensen wel weten dat je weer met IUI begint krijg je “fijne” opmerkingen te horen hoor. Laatst vertelde iemand me dat ze zwanger was en dat ze bang was dat het mis zou gaan etc. Dus nadat ik haar uitgebreid gefeliciteerd had en we een tijdje hadden zitten kletsen vertelde ik haar dat wij weer met IUI beginnen omdat het nu na een jaar proberen nog niet gelukt was. En toen zei ze: “maar jij hebt teminste al een kindje”.
:twisted: van zo’n opmerking gaan m’n haren nu overeind staan.
Ik zit er eigenlijk een beetje mee :shifty: dat er zo ‘hard’ gereageerd wordt (niet alleen dit topic) als iemand in de mmm nog geen kindje heeft zegt: ‘maar jij hebt tenminste al een kindje’.
Ik snap die opmerking heel goed…
Ik zou het zelf nóóiit hardop zeggen, maar heb zelf wel dezelfde gevoelens…
Ik ‘gun’ het iemand die voor een 2de, 3de, etc. gaat net zo hard als iemand die voor zn eerste kindje bezig is, maar ben toch ook wel jaloers…
De mensen die al een kindje hebben, hebben alles al eens mee mogen maken, zwanger zijn, een kindje op de wereld zetten, de liefde en gevoelens die erbij komen kijken lijken me overweldigend, en ook juist zo fijn dat je ze daarna nóg eens wilt beleven.
Ik begrijp daarom ook dat de wens voor de 2de, 3de, etc net zo groot kan zijn als voor de eerste, dat voorop gesteld.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen, maar moest het even kwijt en ben benieuwd hoe jullie erover denken…
Het zit hem misschien in het feit dat het dénken, heel anders is dan het hardop zéggen…?
Ahum, om ook nog even on topic te blijven
Mn naaste collega’s weten het omdat ik inderdaad wel eens dippig ben, of hormonaal…
Mn ouders en schoonouders en mn zussen.
Vooral mensen van wie ik weet dat ze niet iedere keer dat ik ze zie vragen of er ‘al wat is’.
Dat is heel vermoeiend :roll:
Het lijkt me heel vervelend als je naaste familie er zo makkelijk over doet…
Ik ben er zelf ook (nog wel) laconiek over, ik probeer er niet teveel mn leven doort e laten leiden,maar dat kan ik waarschijnlijk nog omdat het nog niet zo heel lang duurt… ( een jaar en 4 maanden)
Ik ben wel het liefste hier op kok, omdat ik hier kan sparren en redeneren met mensen, en dan wordt er tenminste niet meteen gedacht dat ik doordraaf (hoop ik hihi)
Ach Beppie, laat ik het zo zeggen, als je het zelf niet meemaakt dan kun je niet weten hoe het voelt. En dan bedoel ik nu even de mensen die de MMM (gelukkig) niet nodig hebben, dus kan ik het ze niet kwalijk nemen. Het ontbreekt sommige mensen alleen aan elke vorm van inlevingsvermogen :?, en dat vind ik soms erg moeilijk.
Ik kan je vanuit mijn eigen ervaring zeggen dat, nu wij een kind hebben, het verlangen alleen maar groter is om (hopelijk) nog een kindje te mogen krijgen. Voor mij werkt het gewoon niet om te zeggen, ach, ik heb er toch al 1, dus elke 2e of 3e is meegenomen. Sterker nog, de gevoelens van jaloezie waar jij het over hebt, heb ik zelf ook vaak genoeg als ik bijv. een zwangere zie lopen of als ik hoor dat iemand binnen een maand zwanger is. of noem het maar op. Maar ik kan jouw gevoelens goed begrijpen hoor! Was het allemaal maar zo simpel!
Ja, iedereen voelt het anders…
En een beetje korte door de bocht, ik weet niet wat ik mis…
Ik kan me er iets bij voorstellen, maar niet alles.
En jij weet wel hoe het is, en dus weet je hoe geweldig het is 
Dus wil je dat weer meemaken.
Wij zijn er best heel open over.
Ik vind kinderen krijgen wel iets intiems en privé, maar ik maak er geen taboe van.
We vertellen het eigenlijk alleen wanneer het toevallig over kinderen krijgen gaat of ter sprake komt waarom ik zo ziek ben geweest (bijwerkingen medicijnen).
We hebben door omstandigheden ook eerst veel genetisch onderzoek moeten laten doen om uit te sluiten hoe groot de kans was op een kind met een beperking.
Mensen hebben daar vaak veel vragen over. Wij hangen er dus geen zwaar gewicht aan en ik doe er ook niet geheimzinnig over, eerder heel normaal en gewoon. Aan een programma als baby-boom zou ik nooit mee doen, dat vind ik wel veel te ver gaan.
Ik vind het wel heel jammer dat mensen het verdriet van het niet spontaan kunnen krijgen van een tweede of derde minder erg lijken te vinden dan wanneer iemand nog geen kindje heeft. De wens naar een volgend kind kan net zo groot zijn als naar een eerste, en het kan net zo veel pijn doen! Maar dat beseffen mensen denk ik pas wanneer ze in die situatie zitten. En ja, ik heb het inderdaad allemaal al eens meegemaakt, maar juist omdat ik weet wat het is, weet ik nu ook precies wat ik mis, mijn verlangen is daardoor nog groter dan bij de eerste…
Maar ik snap dat je zo denkt Beppie, maar je zult je mening in de toekomst vast bij gaan stellen
@Marda wrote:
En ja, ik heb het inderdaad allemaal al eens meegemaakt, maar juist omdat ik weet wat het is, weet ik nu ook precies wat ik mis, mijn verlangen is daardoor nog groter dan bij de eerste…
Maar ik snap dat je zo denkt Beppie, maar je zult je mening in de toekomst vast bij gaan stellen
Dat was juist wat ik bedoelde (kon het niet zo goed verwoorden :oops: ), ik weet nog niet wat ik mis, en omdat jij dat wel weet, is het voor jou misschien zelfs moeilijker.
Je kunt gevoel niet met elkaar vergelijken natuurlijk
Wij zijn er wel open in geweest, zowel naar familie als naar anderen.
Er waren ook mensen die riepen: goh ,en wanneer komt de kleine? Dat deed mij dan zo zeer, dus dan zei ik altijd wel iets terug waardoor ze wisten dat het niet zomaar gebeurde bij ons.
Die reacties van: “is een kleine nu wel zo handig?” hebben wij ook gehad en ookal gingen bij mij nm haren dan rechtop staan, dan zei ik heel kalm dat het ONZE keus is om er voor te gaan en dat wij die samen heel bewust hebben genomen. En als ze dan gingen “ja maren” dan herhaalde ik die ene zin, ging er niet over in discussie.
Gister heb ik mijn schoonouders gezegd dat ik die opmerking heel vervelend vond, omdat het niet hoe langer we wachten hoe moeilijker het word door de endometiose. Ik vind het eigenlijk wel goed dat ik dat heb gedaan.
@Beppie wrote:
Ik zit er eigenlijk een beetje mee :shifty: dat er zo ‘hard’ gereageerd wordt (niet alleen dit topic) als iemand in de mmm nog geen kindje heeft zegt: ‘maar jij hebt tenminste al een kindje’.
Ik snap die opmerking heel goed…
Ik zou het zelf nóóiit hardop zeggen, maar heb zelf wel dezelfde gevoelens…
Ik ‘gun’ het iemand die voor een 2de, 3de, etc. gaat net zo hard als iemand die voor zn eerste kindje bezig is, maar ben toch ook wel jaloers…
De mensen die al een kindje hebben, hebben alles al eens mee mogen maken, zwanger zijn, een kindje op de wereld zetten, de liefde en gevoelens die erbij komen kijken lijken me overweldigend, en ook juist zo fijn dat je ze daarna nóg eens wilt beleven.
Ik begrijp daarom ook dat de wens voor de 2de, 3de, etc net zo groot kan zijn als voor de eerste, dat voorop gesteld.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen, maar moest het even kwijt en ben benieuwd hoe jullie erover denken…
Het zit hem misschien in het feit dat het dénken, heel anders is dan het hardop zéggen…?
Ik snap jou best wel hoor Beppie. Ik had hetzelfde gevoel toen wij in de mmm zaten voor ons eerste kindje. Ik dacht ook dat als we maar één kindje zouden mogen krijgen dat gevoel (ik kan niet uitleggen hoe het voelt, maar ik denk dat we allemaal naar hetzelfde verlangen) weg zou zijn. Meteen na de geboorte van onze dochter wist ik al dat dat gevoel niet weg zou gaan tot ons gezin compleet zou zijn.
En nu anderhalf jaar na de geboorte van onze dochter gaan we dus weer de mmm in. Ik denk dat iedereen in de mmm zich wel ongeveer hetzelfde voelt en ook die jaloerse gevoelens heeft tot het moment dat ze zelf zwanger zijn. De laatste tijd kan ik niet eens meer oprecht iemand feliciteren als iemand me verteld dat ze zwanger is. Ik bedoel ik feliciteer iemand meestal wel, maar van binnen denk ik: “het is niet eerlijk dat het bij jullie de eerste poging raak is” of “leuk voor jullie, maar ik wil het ook” :silenced: :oops: Gelukkig begrijpen mensen het meestal wel als je het ze uitlegt.
Pinkie,
Goed dat je gezegd hebt dat je die opmerking vervelend vond. Lucht voor jezelf al op waarschijnlijk. Hoe reageerden je schoonouders erop?
@Lieke74 wrote:
Ach Beppie, laat ik het zo zeggen, als je het zelf niet meemaakt dan kun je niet weten hoe het voelt. En dan bedoel ik nu even de mensen die de MMM (gelukkig) niet nodig hebben, dus kan ik het ze niet kwalijk nemen. Het ontbreekt sommige mensen alleen aan elke vorm van inlevingsvermogen :?, en dat vind ik soms erg moeilijk.
Ik kan je vanuit mijn eigen ervaring zeggen dat, nu wij een kind hebben, het verlangen alleen maar groter is om (hopelijk) nog een kindje te mogen krijgen. Voor mij werkt het gewoon niet om te zeggen, ach, ik heb er toch al 1, dus elke 2e of 3e is meegenomen. Sterker nog, de gevoelens van jaloezie waar jij het over hebt, heb ik zelf ook vaak genoeg als ik bijv. een zwangere zie lopen of als ik hoor dat iemand binnen een maand zwanger is. of noem het maar op. Maar ik kan jouw gevoelens goed begrijpen hoor! Was het allemaal maar zo simpel!
Eigenlijk legt Lieke het precies goed uit
Nou Purple, ze reageerden er eigenlijk niet echt op. Ik geloof dat ze iets zeiden in de trant van, ‘als we het niet weten dan kunnen we er ook geen rekening mee houden.’ Ik laat ht maar zo.
Mijn vader is eigenlijk de enige die het snapt en waarmee ik er over kan praten zonder rare opmerkingen. Toen ik een keer naar het ziekenhuis moest voor een follikelmeting belde ik dat ik een ei had dat op springen stond. Later hoorde ik dat mijn vader tegen zijn vriending had gezegd (quasi emotioneel) ‘ze heeft een follikel’ en vervolgens heeft hij de hele dag gezongen ‘follikoli follikola’ . Vandaag vertelde ik dat overmorgen waarschijnlijk een ei gaat springen, zei hij ‘gefeliciteerd met je ei!’.
Gelukkig is het nu een beetje stiller om mij heen met zwangere mensen of net geboren babies.
Wij zijn er erg open over. We hebben het onze families verteld, en ook op mijn werk moest ik natuurlijk mijn chef inlichten, omdat ik soms gewoon nog even snel naar de gyn moet.
Moeilijk is vooral dat mijn zus steeds binnen de kortste tijd zwanger wordt - nu de 3e keer. De 1e keer hebben ze de geboorte bij haar helaas in de 5e maand in moeten leiden vanwege een genetisch defekt, maar ze heeft een pracht van een dochter, en eind oktober komt de tweede. Dat moet je dan wel eventjes verwerken, dat het bij haar zo makkelijk lukt …
Moeilijk vind ik ook als de mensen zeggen: “Ach, het lukt vast wel.” Meestal hebben ze er geen sjoege van wat de mmm inhoudt …