Lotte is erg verlegen naar mensen toe die ze niet kent of niet vaak ziet, zowel kinderen als volwassenen. Zelfs als ze opa en oma een tijdje niet heeft gezien, is ze heel verlegen. Voordat ze met deze mensen wordt geconfronteerd, is ze altijd heel enthousiast, maar als ze er mee wordt geconfronteerd, is ze heel verlegen en kruipt ze het liefst achter mij of papa. Ze zegt dan geen boe of bah en op vragen reageert ze niet. In een speeltuin loopt ze meteen weg, zodra er een ander kindje op hetzelfde speelattribuut komt. We willen haar nu gaan straffen als ze niets zegt, geen gedag wil zeggen, geen dank je wel, enz. Als je haar er later naar vraagt waarom ze zo reageerde, zegt ze “oja”, "vergeten, “ik was moe” enz. Tegenwoordig zegt ze op aandringen van ons vaak heel zachtjes, bijna onverstaanbaar “dank je wel” of “dag”. Wij zeggen dan dat ze dat luid en duidelijk moet zeggen. Gisteren gingen we met mijn vriendin en haar vriendinnetje (die ze niet vaak ziet, maar waar ze erg veel zin in had), naar een speelparadijs. Dat vriendinnetje ging wel spelen, maar Lotte ging alleen klimmen en klauteren als ik meeging en anders zei ze moe te zijn en bleef ze bij ons op de stoel zitten. Als opa en oma zijn geweest en ze met hen bijv. heel leuk heeft lopen dollen of zitten spelen, is ze toch heel erg verlegen als ze weggaan en wil ze geen of heel zachtjes gedag zeggen en ook haar hand niet uitsteken om een handje te geven. Op school is ze ook zo en loopt ze alleen met het voor haar bekende vriendinnetje mee. De juf zegt dat het wel goed komt. Ze gaat nu ook pas echt naar groep 1.
Dit terwijl ze thuis op straat met haar vriendjes en vriendinnetjes juist haantje de voorste is en iedereen zo ver krijgt dat ze doen wat zij wil…
Hoe kunnen wij dit verlegen gedrag het beste verhelpen? Boos worden of juist niet??? Wij hebben nu de neiging om haar te gaan straffen, maar doen we hier wijs aan???
Groetjes,
Viratine
is er een oorzaak voor dit gedrag?
Mijn idee zou zijn: negeren.
Maargoed mijn dochter is net 9 maand :mrgreen:
@pooh wrote:
is er een oorzaak voor dit gedrag?
Ik zou geen oorzaak weten… Het is al wel een jaar zo of misschien zelfs langer…
Wat zielig om te straffen als ze gewoon verlegen is.
Vraag me af of dat helpt.
Denk dat het misschien karakter is.
Mijn kids waren ook heel verlegen, trekt vanzelf wel bij.
De middelste is nog steeds niet haantje de voorste, maar dat is niet erg.
De jongste heeft altijd even wat tijd nodig en als er niet teveel aandacht aan besteed word dan komt ie vanzelf wel.
Als je er teveel aandacht aan besteed kan ie nog wel een heel erg raar gaan doen, boos kijken en helemaal niets meer zeggen.
Gewoon doordat ie even geen houding weet.
Dus ik zeg dan gewoon dat ze hem even met rust moeten laten.
Wist je dat het helemaal niet goed is om te zeggen dat je kind verlegen is als ie er bij zit?
jeetje ik vind het ook ontzettend zielig hoe jullie het aan willen pakken.
Ik ben het met je eens dat het wel fijn is als ze netjes dag zeggen, handje geven enz maar ze is 4!!
Volgens mij is het heel normaal kleutergedrag.
Maaike is heel extravert maar als ze ineens in een nieuwe situatie komt zegt die eerst ook even helemaal niks. Als we naar mijn beppe gaan wil ze achter mij lopen met haar hoofd onder mijn t-shirt.
Het is gewoon even spannend.
Zeker omdat mensen juist vaak meteen op zo’n kind duiken (andere kinderen net zo).
Wij zeggen ook altijd ‘laat haar maar even’.
Want als je er even geen aandacht aan schenkt heeft ze even tijd om te wennen en is het even later goed!
Afscheid nemen enzo met handje schudden enzo is voor een kind ook best eng. Ik zeg altijd ‘geef maar een handje’ en als ze dat dan niet doet en bokkig in elkaar duikt laat ik dat; ze is 3!!
Ik ben juist trots op haar als het wel lukt zoals van de week bij de tandarts; ze was zelf al op de stoel geklommen, en gaf die man bij binnenkomt en vertrek een handje :thumbup: . Ik denk niet dat je dat nu al als norm kan stellen.
Ik vind dat jullie teveel verwachten van een kind van 4. En zo ook geen recht doen aan haar karakter. Je maakt het er niet veiliger op.
Ik hoop echt dat jullie niet gaan straffen maar haar gewoon vertellen hoe het moet en het laten als het nog niet lukt. Het vertrouwen omdat soort dingen te durven moet je opbouwen.
@Mamalien wrote:
Ik vind dat jullie teveel verwachten van een kind van 4. En zo ook geen recht doen aan haar karakter. Je maakt het er niet veiliger op.
Ik hoop echt dat jullie niet gaan straffen maar haar gewoon vertellen hoe het moet en het laten als het nog niet lukt. Het vertrouwen omdat soort dingen te durven moet je opbouwen.
Ik vind dat een kind van 4 echt wel netjes dank je wel, of gedag kan zeggen… Ook al is het kind verlegen van karakter…
Maar dat maakt het dilemma ook zo moeilijk natuurlijk. Je wil dat je kind beleefd is maar je weet tegelijkertijd dat je kind het niet uit onbeleefdheid doet maar uit verlegenheid…
Ik denk dat ik wel zou straffen, zeker in het dank je wel verhaal. Als tigo geen dank je wel zou zeggen als hij bv een plakje worst bij de slager zou krijgen, mag hij van mij dat plakje worst niet. Klinkt “gemeen” misschien, maar dank je wel zeggen hoort er gewoon bij, verlegen of niet
Je ziet toch aan je kind wel of het geen dankjewel zegt uit verlegenheid of brutaliteit?
Mijn kind was zelfs zo verlegen dat ie het plakje worst niet eens durfde aan te pakken.
Dan pakte ik het aan voor hem en zei ook voor hem dankuwel mevrouw.
Je geeft dan het voorbeeld en uiteindelijk nemen ze dat over.
Als ie op zo’n mevrouw zou rennen en een plakje worst vraagt en het uit haar handen grist en weer weghuppeld zonder dankuwel te zeggen dan zou ik hem ook wel even in zn kraag pakken, maar verlegenheid is anders.
Nu is mijn kleine de ene keer heel vrolijk en huppeld ernaar toe en maakt een praatje en de andere keer kan ie nog wel eens achter me duiken.
Dat doet ie vooral in vreemde situaties en als mensen meteen op hem afkomen en vragen gaan stellen aan hem op een toontje alsof ie een baby is.
Als je kind op wat latere leeftijd onzeker is, bijv om voor de klas te staan voor een spreekbeurd, of slechte cijfers haalt door faalangst, dan ga je toch ook niet straffen.
geen spreekbeurt durfen geven en straffen of geen dank u wel zeggen na het krijgen van een plakje worst en straffen vind ik appels met peren vergelijken…
Ik vind dank u wel zeggen niet meer dan een fatsoensnorm, en als mijn kind dat niet wil zeggen, verlegen of niet, dan mag hij het niet in ontvangst nemen… je kan je kind niet in alle situaties achter zijn/haar verlegenheid laten schuilen…
Een spreekbeurd geven op een leeftijd van een jaar of 10 en dankuwel zeggen met een jaar of 3/4 is denk ik geen appels met peren vergelijken.
Volgens mij geeft dat voor beide kinderen datzelfde gevoel.
Denk dat een kind van 10 al wel dank je wel zal zeggen als ie een plakje worst krijgt.
Dan verschillen wij van mening, want ik vind dat een kind van 4 echt wel dank u wel kan zeggen
Verlegenheid heeft deels met leeftijd te maken en deels met karakter, volgens mij. Ik zou niet weten waarom je dat zou moeten afstraffen?! Verlegenheid heeft toch helemaal niks met kwaadwillendheid te maken of negatief gedrag? Ik denk dat het voor haar al naar genoeg is, dat ze bangig en verlegen is. Kan best dat ze er later overheen groeit, misschien ook niet. Ik denk dat je daar weinig invloed op uit kan oefenen.
Mijn dochter is bij mensen die ze niet kent of een tijd niet heeft gezien in het begin vaak verlegen en dan wil ze zeker in het begin alleen bij ons of bij een vertrouwd iemand zijn. Ze zegt geloof ik nog wel dag, maar wel heel zachtjes. We laten haar dan want ze heeft vaak gewoon tijd nodig om te ontdooien. Het gaat ook tegen mijn gevoel in om haar daarvoor te straffen want het is niet omdat ze het niet wil maar ze durft niet en wil eerst de kat uit de boom kijken en moet ontdooien. Als ze eenmaal ontdooid is, heeft ze de grootste lol en is ze de kletsmajoor die ze altijd is.
Dank je wel zeggen bij de slager en de groenteboer doet ze wel. We zijn daar al heel vroeg mee begonnen (sinds ze kon praten geloof ik), soms helpen we haar nog even door te zeggen “en wat zeg je dan?” maar 99 van de 100 keer zegt ze het uit zichzelf. Ook zegt ze altijd netjes dag als we weggaan. Als ze het niet doet, zeggen we dat we dat niet leuk vinden (pappa en mamma zijn droevig) omdat we graag willen dat ze beleefd is, maar ze krijgt geen straf als in geen snoepje, dora of iets dergelijks.
Ik denk overigens ook niet dat iemand het kan afleren om verlegen te zijn, was dat maar waar. Ben zelf ook verlegen en vindt het een erg onhandige eigenschap. Je kan een kind wel vragen om beleefd te zijn ook als ze het eng vinden. Ik zou het niet gedag zeggen of niet beantwoorden uit verlegenheid echter niet bestraffen, maar eerder er later thuis op terugkomen en er iets van zeggen, bijvoorbeeld Goh, ik vond het niet leuk dat je die en die niet gedag zei of geen antwoord gaf. Ik snap dat je het eng vindt, maar zou je dat voortaan wel willen doen? En ik zou als ze het een keer wel goed doet, haar thuis (niet waar alle mensen bij zijn) ook vertellen dat je dat heel stoer van haar vindt.
Mijn zoontje van 4 is ook erg verlegen
Maar straffen zal averechts werken,
En vind ik echt zielig sorry!
@ Franka , Mijn zoontje zegt ook geen dankje wel, daarbij zeg ik altijd dankje wel tegen de persoon en leg uit dat hij zo verlegen is!
En mensen snappen het beter van een 4 jarige dan een 10 jarige!
Ik denk dat je het met straffen alleen maar erger kan maken. Daardoor worden sommige situaties nog meer beladen.
Met mijn dochter nog geen ervaring mee, maar ik was zelf vroeger ook altijd eerst verlegen. Ik moest gewoon even de kat uit de boom kijken. Ik moest een drempel over geholpen worden om tegen vreemden te praten of mensen een hand geven op verjaardagen. Zelf denk ik dat het alleen maar erger is geworden doordat mijn ouders mij gewoon naar voren drukten. “nah, doe niet zo verlegen!” Dan voel je je al niet prettig en dan krijg je ook nog eens niet de veiligheid van je ouders én je staat nog meer in de belangstelling! Dat werkte bij mij averechts.
Hadden ze mij gewoon even laten wennen, dan had ik me veel meer op mijn gemak gevoeld. En als je weet dat je altijd kan terug vallen op de veiligheid van je ouders, dan sta je volgens mij veel zekerder in de wereld.
Heel vervelend zeg.Maar ik denk idd dat straffen niet de oplossing is.
Ik denk gewoon negeren en haar niet gaan helpen.
Mijn nichtje is ook zo en ik erger me vooral aan de ouders want die hebben het eigenlijk vanaf kleins afaan maar voor haar gedaan.
Hun antwoorden voor haar en als ze langs iemand moet lopen die ze wel kent dan geven ze haar een handje ook al gaat het maar om een stukje van nog een meter.Als ik haar vraag of ze drinkel wil geeft ze geen antwoord maar kijkt ze haar ouders met een blik aan zo van zeggen jullie het maar.
Stimulaar haar in de positive manier
Ik lees met verbazing dat er mensen zijn die verlegen kinderen om hun verlegen zijn willen gaan straffen :shock: Sorry hoor,maar dat kun je toch niet doen 
Mijn oudste dochtertje is bijna 4, verlegen, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om haar om dat gedrag te gaan straffen.
Bij bekenden is ze niet echt heel verlegen, soms, maar voornamelijk bij vreemden. Ze pakt wel een snoepje of stukje worst aan, maar zegt dan heel zachtjes bedankt. Ze zegt het dus meestal wel, maar heel zachtjes :mrgreen: Ik zeg dan zelf nog bedankt zodat ik het juiste voorbeeld geef. Verder vertel ik haar als ze verlegen is dat ze dat niet hoeft te zijn en probeer haar zoveel mogelijk te prijzen om haar veel zelfvertrouwen te geven, want daar ligt het bij haar (en misschien bij meer verlegen kindjes) waarschijnlijk aan.
Maar straffen…echt niet! Arme kindjes! 
Verlegenheid kan voor jou als ouder mss vervelend zijn, voor het kind is het echt nog vervelender. Ze voelt zich al onzeker en dan gaat de omgeving die onzekerheid versterken door te pushen, te straffen of er de spot mee te drijven. Neem alsjeblieft die gevoelens serieus in plaats van normen boven de gevoelens van je kind te willen plaatsen.
Zo wat vind ik dat erg, van die welopgevoede kinderen, die bijna robotjes zijn uit angst voor hun ouders… :twisted:
@Chrisje wrote:
Neem alsjeblieft die gevoelens serieus in plaats van normen boven de gevoelens van je kind te willen plaatsen.
Ik mag toch hopen dat je dat niet voor iedere situatie vindt gelden????
Of voor iedere leefdtijd????
Waar of op welke leeftijd ligt de grens???
Is wel een goede discussie eigenlijk :-)