vraagje: heeft iemand van jullie dit ook?
De bevalling is ingeleid, dus binnen 4 uur was mijn dochter geboren. Toen na 3 uur en een kwartier de persweeen kwamen, waren die niet sterk genoeg. De perswee begon, en toen ik mocht meedoen, zakte hij weer weg. Er is dan ook een knip gezet, maar wat ik dus wilde vragen. Ik heb niet echt de pijn gevoeld bij de uitdrijving, dus dat het hoofdje stond enzo.
Zal dit ook een black-out geweest zijn? Ik weet nog precies wat er gebeurde en gezegd is op dat moment. Of zal er al een verdovingsprik gezet zijn omdat ze geknipt hebben? Ik heb eigenlijk geen idee, maar ik kan me geen ‘verschrikkelijke’ pijn herinneren van de uitdrijving zelf. Wel weet ik nog dat de weeen snel erger werden (veel te snel eigenlijk, maar er was niks meer via het infuus te regelen toen alles op gang was gekomen) en ik weet ook nog goed dat ik dacht dat het erger was dan ik vantevoren had kunnen bedenken. Stiekem dacht ik dat ik het wel even zou fixen :? Maar ook die pijn was niet dusdanig dat ik het als vreselijk heb ervaren. Ik denk dat het ook wel langer blijft langen als je langer in de weeen hebt gezeten en niet 3 uurtjes zoals ik (?)
groetjes Nienke
vraagje: heeft iemand van jullie dit ook?
De bevalling is ingeleid, dus binnen 4 uur was mijn dochter geboren. Toen na 3 uur en een kwartier de persweeen kwamen, waren die niet sterk genoeg. De perswee begon, en toen ik mocht meedoen, zakte hij weer weg. Er is dan ook een knip gezet, maar wat ik dus wilde vragen. Ik heb niet echt de pijn gevoeld bij de uitdrijving, dus dat het hoofdje stond enzo.
Zal dit ook een black-out geweest zijn? Ik weet nog precies wat er gebeurde en gezegd is op dat moment. Of zal er al een verdovingsprik gezet zijn omdat ze geknipt hebben? Ik heb eigenlijk geen idee, maar ik kan me geen ‘verschrikkelijke’ pijn herinneren van de uitdrijving zelf. Wel weet ik nog dat de weeen snel erger werden (veel te snel eigenlijk, maar er was niks meer via het infuus te regelen toen alles op gang was gekomen) en ik weet ook nog goed dat ik dacht dat het erger was dan ik vantevoren had kunnen bedenken. Stiekem dacht ik dat ik het wel even zou fixen :? Maar ook die pijn was niet dusdanig dat ik het als vreselijk heb ervaren. Ik denk dat het ook wel langer blijft langen als je langer in de weeen hebt gezeten en niet 3 uurtjes zoals ik (?)
groetjes Nienke
Ik heb inderdaad ook niet gevoeld dat het hoofdje stond, en ze vertelden me pas na de bevalling dat ze geknipt hadden. Ik weet het moment nog wel te herinneren, maar de pijn is me niet bijgebleven. Volgens mij verdoven ze een knip toch niet? :think: Hahhaha, ik weet het niet eens! Volgens mij is dat geen black-out, maar op zo’n moment heb je veel endorfinen in je lijf, die als een soort pijnstiller werken (correct me if I’m wrong!).
Een knip zetten ze toch vaak tijdens een perswee. De eerste keer heb ik van het staan ook niks gevoeld. Het was waarschijnlijk al zo beurs, door de knip, pomp en uiteindelijk tang… Kan me de verlossing die ik voelde nog wel herinneren.
De laatste bevalling, riep ik vlak voor het persen nog, “A. dit doe ik nooit weer’. Nog geen 5 minuten later, een tel voor de baby op mijn buik gelegd werd, lalde ik al 'het valt toch altijd wel weer me he, zo’n bevalling…” :roll:
De uitdrijving vond ik helemaal niet pijnlijk. Nu zat mijn kindje ook nog hoog en moest ik zonder persweeën persen (daardoor, had een half uur lang persweeën gehad die ik moest proberen op te houden. Toen de vk kwam brak ze de vliezen en was mijn zoontje nog niet ingedaald, waardoor er niets meer drukte en ik dus geen persweeën meer had.). Ik weet ook niet of dit het minder pijnlijk maakte. Ook was mijn zoontje er na 19 minuten persen, dus ook dat zal eraan meegewerkt hebben dat het niet zo pijnlijk was. Het zetten van de knip heb ik ook nauwelijks gevoeld en ze verdoven dit inderdaad niet.
@Nienke: toen het hoofdje stond brandde het, maar dat duurde maar heel even. Ik hield acuut op met persen van de schrik :mrgreen: . Toen ik weer verder ging deed het geen pijn meer. Ik kan me ook niet herinneren dat die uitdrijving nou echt zeer deed nadat het hoofdje dus eenmaal onderweg was. Ik moest ook echt vragen aan de VK of er ‘schade’ was en of ik gehecht moest worden, ik had er zelf geen idee van. Ja dus, een paar hechtingen, maar ik kan me niet herinneren dat het pijn deed toen ze eruit kwam.
Geen verdoving dus bij een knip. Ik kreeg een knip, omdat mijn perswee wegviel en ik alles eigenlijk op eigen kracht moest doen. Zo werd het wat makkelijker, als ik me nog goed herinner wat ze me op dat moment verteld hebben.
Maar goed, waarom ik die uitdrijving dan niet gevoeld heb, weet ik nog niet zeker. Houden zo, heb ik ook geen vervelende herinnering bij een eventuele volgende bevalling. 
groetjes Nienke
Hier wel een verdoving hoor bij de knip!
(…en gelukkig maar in mijn geval…het geluid van het zetten van de knip was alsof er in leer geknipt werd :shock: )
Het persen heb ik zelf ook niet als erg ervaren. Ik was blij dat er eindelijk wat ging gebeuren en dat ik door de pijn heen kon gaan.
mijn zwangerschap was al niet pijnloos…maar de bevalling was een hel…
beenweeën die niet op hielden…een stagiaire die een infuus moest aanleggen, dit verkeerd doet en ik zie MIJN bloed voorbijspuiten ( kan je zeggen is erg motiverend :liar: )
dave zijn arm zat verkeerd en in de weg (AUWIE) zijn koppie zat net niet goed (kruinbevalling)… ik kreeg geen verdoving of wat dan ook…
mijn vriend die door zijn rug gaat en dus mij niet goed kon ondersteunen…
uiteindelijk word er een gyn bijgehaald die ongelovelijk grof is en die
heeft met een GROTE knip en de vacuum Dave eruit gekregen… net op tijd zijn hartslagje zat al onder de 70 :shock:
(dit is een verkorte en gekuisde versie)
nee ik vergeet mijn bevalling NOOIT meer, net als de pijn…zowel ervoor/tijdens en erna…ik heb nog tot nov. fysio gehad…
(dave is eind jan. geboren)
maar aan de andere kant, wat ik ervoor terug heb gekregen was het allemaal waard. :inlove:
en ik zou het zo weer doen…
Jeetje Colle wat een drama zeg! :shock: :shifty: Vind het dapper van je dat je zegt dat je het zo weer zou doen!
Mijn bevalling was op zich niet ‘erg’, maar ben het nog niet helemaal vergeten hoor! Ben ingeleid om 9 uur 's-morgens, half 10 begonnen de weeen, tot 12 uur goed te doen. Daarna werd het echt pijnlijk, ze kwamen ook vrij snel na elkaar, pfff!!! Mijn bevalling verliep heel vlot, om 1 uur 5 cm ontsluiting, om 3 uur al 8 cm. Wat ik het allerergste vond aan m’n bevalling was de laatste 2 uur (die laatste 2 cm ontsluiting zien te krijgen), toen had ik zeer pijnlijke rugweeen en nauwelijks tijd om op adem te komen. Heb m’n hubbies hand helemaal verrot geknepen, hij had er goed last van! :oops: :mrgreen:
Wat ik ook niet leuk vond was het toucheren, eerst werden 's-morgens m’n vliezen gebroken voordat ik aan 't infuus ging, nou dat ging niet makkelijk, ze bleef maar wroeten en poeren! Ik dacht echt dat m’n bevalling die dag afgeblazen zou worden omdat m’n vliezen niet te breken waren, maar uiteindelijk was 't dan toch gelukt.
Om half 5 had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Tijdens het persen toucheerde ze me ook, ik heb nog heel boos gevraagd of ze nog van plan was die vingers eruit te halen! :evil: :lol:
Ilja bleek niet goed te liggen (kruin) en paste niet door m’n bekken, dus ks. Wat ik ook niet leuk vond toen was het inbrengen van de catheter, weer gewroet en gepoer! :evil:
Voor m’n bevalling dacht ik er nog over om na de bevalling de mirenaspiraal te plaatsen. Maar toen ik eenmaal bevallen was had ik zoiets van: daar beneden komt voorlopig niemand meer binnen met z’n vingers! :naughty: (en dan ben ik niet eens vaginaal bevallen, ik denk dat ik dan een kuisheidsgordel had laten aanmeten! :lol: )
Oh ja, ook niet leuk: ik voelde me erg misselijk worden vlak voordat ik mocht persen, gelukkig niet overgegeven maar wat voelde ik me naar! En ik moest plassen, lekker tussen de weeen door op een po-stoel terecht zien te komen, ik voelde me toen echt zielig!
En na de ks: toen voelde ik me echt ziek, had het ijs en ijs en ijskoud, lag te klappertanden, had ook behoorlijk wat bloed verloren (de verpleegkundige raakte er bijna van in paniek, lekker professioneel mens hoor! :liar: :roll: ). En de napijn de dagen erna, vond ik ook niet zo’n succes!
Kortom: ik zou m’n bevalling zo weer doen denk ik, maar nu nog even niet! :lol: (terwijl ik weet dat het zoveel erger had kunnen zijn, en nog ben ik bang voor een evt. volgende bevalling… :think: )
Ik heb de bevalling op zich niet als pijnlijk ervaren het enige waar ik steeds van bbalde was dat ik steeds zijn hoofdje weer terug voelde schieten, Ik kwam steeds niet verder dan 2 keer persen per wee en nadat ze mijn vliezen braken hielden de persweeen er ook mee op. Het was dus meer frustratie dan pijn.
De weeen vooraf waren wel pijnlijk en vooral de weeenstorm, pfff da’s niet leuk.
Ik moet zeggen dat ik de pijn daarvan al snel vergeten was. Maar ik weet zeker dat ik het allemaal weer weet wanneer ik aan de volgende bevalling begin 
.
Groetjes Yvette
Nienke: ik heb bij de eerste een knip gehad en Isabel is met de vacuum gehaald, ik ben eerst verdoofd in een wee en daarna is gelijk de knip gezet…nou…toen werkte de verdoving nog niet, maar de verdoving is gezet voor het inbrengen van de vacuum. Ik heb het hoofdje dus niet voelen staan en kende het branden dus ook niet.
Bij mijn tweede bevalling heb ik dus wel het hoofdje echt voelen staan (auw…branden…) maar dat gevoel is niets in vergelijking met de vacuum voor mij…je moet er even doorheen en dan floept de rest eruit :mrgreen: . Echt een topbevalling!!! zonder beschadiging aan de onderkant.
Om iedereen maar even een hart onder de riem te steken…de volgende hoeft echt niet weer moeizaam te gaan hoor!
Yvette: ik had dat ook dat terugschieten van het hoofdje :roll: de vk hield haar op een gegeven moment een beetje tegen door haar billen tegen te houden bovenop mijn buik…
ik lag op mijn zij dus dat ging een beetje moeilijk dat tegenhouden
Ik ben wel vergeten hoe de pijn precies voelde, maar ben zeker niet vergeten dat ik pijn heb gehad. De bevalling duurde 5,5 uur en dat is vlot, maar ik vond het echt niet fijn! Persweeen en ‘gewone’ weeen heb ik niet gevoeld. Alleen een aanhoudende kramprond mijn middel en in mijn rug. Toen ik volledige ontsluiting had ben ik gaan persen. Ik had geen idee waar ik mee bezig was! De vk zei dat ik waarschijnlijk wel persweeen had, maar dat ik ze niet herkende. Nou ik heb echt geen persdrang gehad. Wat ik me wel nog goed herinner is de paniek die ik voelde. Ze moest er uit! Ik was aan het persen en persen, maar voelde geen verschil.
Wat ik ook erg vervelend vind en vooral vlak na de bevalling kon ik er slecht tegen. Als ik mijn verhaal vertelde en mijn gevoel daarbij, dat anderen reageren door hun ‘nog pijnlijker/langer/heftiger’ bevallingsverhaal vertellen met zo’n “ach stel je niet aan”-ondertoon. :roll: Ik weet dat mijn bevalling voor vele misschien als een makkie zou worden ervaren, maar Ãk heb het niet zo ervaren.