Hoi meiden,
Heel vaak heb ik om mij heen gehoord van moeders: “…maar toen ik mijn kindje na de bevalling in mijn armen had, vergat ik alle pijn op slag”.
Nou…bij mij is dat nou nooit echt van toepassing geweest moet ik eerlijk zeggen… :shock:
Tuurlijk…dolgelukkig was ik met mijn kindje :inlove: :inlove:
maar nee…de pijn die ik tijdens mijn bevalling heb ervaren was ik echt niet op slag vergeten.
Pas sinds kort begint de gedachte eraan minder te worden. Gelukkig maar, want ik zou dolgraag nog meer kinderen willen als het zo mocht zijn en in het begin van mijn moederschap was ik daar helemaal niet meer zo zeker van…
(de natuur regelt het gelukkig altijd, ook bij mij wordt de herinnering van pijn minder :mrgreen: )
Hoe was dat bij jullie? Heeft het ook zo lang geduurd voordat je het achter je kon laten? Of ben ik gewoon nog erg emotio?
de pijn was ik niet gelijk vergeten, ( ze waren nog een uur naderhand met een hechting bezig :? ) Maar ik zou het wel zo weer over doen. Heb het niet als naar ervaren.
x
echt niet!
ik vergeet het nooit meer!
maar het weerhoudt me er niet van om aan een tweede te denken
ik vond het moment van de bevalling erg bijzonder en dat ik wil ik zeker nog wel een keer mee maken.
(met iets minder pijn graag :mrgreen: )
Oh nee hoor…
Ik ken 't gevoel.
Natuurlijk was alles waard om Jelle vast te houden.
Maar de hechtingen die ik daarna kreeg…
Die schreeuwde ik echt, maar dan ook echt uit !
Vreselijk pijn.
Ben nu nog altijd bang voor hechtingen.
Zelfs toen ik geopereerd was.
Na een weekje mocht die er uit.
Nou leuk vond ik het absoluut niet om te moeten doen.
De eerste stuk viel mee, maar daarna 
Dus nee, dat hechtingen… bah !
Ik heb er dus nu slechte ervaringen mee.
Maar hoe dan ook, als ik ooit weer zwanger ben
tja, dan moet je maar weer als het moet gehecht worden…
Ik begon de pijn pas na 4 maanden ofzo echt een beetje te vergeten. Het is ook sinds die tijd dat ik een 2e weer zie zitten. Maar ik moet er nog niet aan denken om er ook echt aan te beginnen! :shock:
vergeten nee zeker niet.
maar wat ik wel als mooi ervaarde was dat de pijn van de weeen zo extreem veel pijn deden en dat zodra de baby geboren was het wordt extreem kon weg halen. pijn doet het natuurlijk nog wel. maar de echte weeen pin was in 1 klap weg.
ik zou het ook zo weer overdoen.
De pijn ben ik niet vergeten, maar ik zou er zo nog wel tien willen 
. Ik had het me allemaal veel erger voorgesteld, dus het is me wel meegevallen.
De weeenstorm, deed echt zeer, maar was maar een uurtje. De persweeen weet ik eigenlijk niks meer van, dus niet als pijnlijk ervaren.
Ik was het dus direct kwijt. Op het moment dat Leonie eruit glibberde (met de vacuüm geholpen) ging er een soort zucht van verlichting door me heen. Een echte ‘verlossing’ dus! Ik voelde nog wel de pijn bij het hechten, maar dat was gewoon even vervelend (net als het prikken voor het infuus, ze konden de ader niet vinden :wall: ). De pijn van de bevalling was ik gelijk kwijt (het eerste wat ik later tegen mijn moeder zei, was ‘dat was een eitje’ :oops: , de hele zwangerschap was ik een dag later kwijt. Kon me niet voorstellen dat ik de dag ervoor nog zwanger was, en kon me al helemaal niet voorstellen dat de negen-ponder naast me ooit in mijn buik gepast had! :shock:
Weet je wat het is…
Je denkt dat je je de pijn nog herrinnerd,maar bij een eventuele volgende bevalling denk je"ow ja ZO erg was de pijn"
Althans,zo heb ik dat ervaren,evenals met zwangerschapsmisselijkheid,toen ik daadwerkelijk weer zo misselijk was enzo wist ik weer hoe het voelde
Ik vond heel de beavllingen niet pijnlijk…supersnel gegaan en ik heb het als ongemakkelijk ervaren. Maar dat ongemakkelijke gevoel was ik wel beide keren gelijk kwijt toen ik m’n kindje svast hield.
Zelfs van de tweeling, want toen Julin geboren was moest Jokkum er nog uit…joh, dat voel je echt niet hoor.
Nee hoor…voor mij 10 bevallingen zo…als ik maar niet meer zwanger hoef te zijn, dat is niet mijn hobby. :oops:
Mijn eerste bevalling was traumatisch voor mij (vacuum, knip en duwen op de buik) en toen ik weer zwanger bleek te zijn vond ik het een vreselijke gedachte dit nog een keer te moeten doormaken!
Toen ik eenmaal bevallen was van de eerste ben ik de pijn echt niet vergeten en omdat ik vrij snel weer zwanger was heeft dit me behoorlijk lang in de weg gestaan.
Toen de bevalling van de tweede zich aandiende dacht ik dat het net begonnen was en toen de vk kwam had ik al 10 cm ontsluiting :shock: . In totaal ben ik 3 uurtjes bezig geweest en heb geen knip of scheurtje opgelopen en echt waar met zo’n goede bevalling kan ik me de pijn niet goed meer herrineren. Het heeft er tevens voor gezorgd dat ik de eerste een beetje achter me kon laten.
Dus twee keer een bevalling met allebei een heel ander verhaal. Als ik dit na de eerste bevalling had moeten zeggen had ik gezegd NEEE die pijn vergeet ik nooit maar door mijn tweede ervaring begrijp ik de mensen die zeggen dat je het wel vergeet.
Groetjes Alex
ik kon het alleen de eerste dag nog echt voelen als ik vertelde hoe en wat. De dag erna werd het gevoel al minder, en ik mag wel stellen dat ik de pijn vrij snel ècht vergeten was. Ik weet natuurlijk nog wel dà t het pijn deed (ik had een hel van een bevalling) maar hoe die pijn voelde, neuh, dat weet ik al lang niet meer.
Ik dacht ook een paar uur erna alweer: dit zou ik wel nog een keer willen. Uiteindelijk heeft de natuur hier haar werk dus toch wel goed gedaan: hoewel het een vreselijke bevalling was, is die nacht mijn geheugen in gegaan als een zeer mooie intense ervaring.
Hoe de weeen precies voelden ben ik ook een beetje vergeten, weet nog wel dat ik Mike op een gegeven moment aankeek en zei: Mike, het doet echt pijn! En toen begon ik te huilen :oops: Alsof ik van te voren in de veronderstelling was dat het wel mee zou vallen :wall: What was I thinking!
Maar het aller, aller ergste gevoel was toch wel dat het hoofdje ‘stond’
Toen dacht ik echt: ZE MOET ER NU UIT!!!
En dat gevoel ben ik dus niet vergeten
ik heb een bevalling gehad van totaal 6 uur…met een subtotaalruptuur…
en idd ik heb de ervaring dat ik alles zo weer zou doen!
pijn was ik zo kwijt. geen last van de hechtingen, zelfs geen para’s.
dus tja…maar ik heb t ook niet als heel pijnlijk ervaren, ook niet toen het hoofdje stond. ik dacht oh zo voelt t…maar pijn nee niet echt.
waar ik wel een beetje bang voor ben is dat de tweede binnen no time komt, maar dat kan net zo goed een “helse” bevalling worden…
Ik ben het ook nog steeds niet vergeten, ondanks dat ik een vrij ‘makkelijke’ bevalling had. Ik vond het een heel angstige ervaring, omdat om 3 uur mijn vliezen braken (zonder voorweeën of iets) en ik toen meteen persweeën kreeg. Om 4.12 uur was Jesse er. Ik wist niet wat me overkwam en vooral dat angstige gevoel ben ik nog niet kwijt.
Ik heb het net als MoJo.
Op een of andere manier was ik alles gelijk weer “vergeten”. Natuurlijk wit ik wel dat de misselijkheid tijdens de zwangerschap vervelend was en dat bevallen toch echt pijn doent. Maar ik zag er helemaal niet tegenop of zo. Maar als het moment weer daar was had ik inderdaad van ‘o ja zo erg was het dus’.
Ooh nee hoor, vergeten doe ik het nooit! Ik heb me tijdens de eerste bevalling (eigenlijk tweede, maar eerste was een ks) als een idioot klein kind gedragen (o.a. roepen dat ik naar huis wilde en ermee stopte, de gynaecoloog bij de kraag gegrepen en gesmeekt om een ks). Ik was de afgelopen zwangerschap ook best wel weer huiverig voor de bevalling. Maar als ik eenmaal m’n kindje in mijn armen had, maakte dat de pijn weer helemaal goed. En het “oow ja, zo was het” herken ik helemaal! Al bij de eerste wee…(net zoals 's nachts voeden).
ooooow nou ik zal het nooit meer vergeten, maar ik ben al wel vergeten hoe erg het eigenlijk echt was.
ik vertel het nu van ach ja het was een bevalling, ik geloof dat de herinnering bij mij man nog iets levendiger is :lol:
het persen vond ik dus echt een verademing, alleen jammer dat ik een black-out heb gehad ( al zullen sommigen van jullie dat gewild hebben)
vanaf het moment dat ik ingeknipt werd ben ik 2 keer knock-out gegaan, bij de tweede keer schijn ik dus wel gewoon door zijn gegaan en bij zijn geweest, maar mijn onderbewustzijn was weg, ik weet dus pas weer wat vanaf het moment dat randy tegen mij zei het hoofdje is er, en het lichaampje wat eruit kwam niets van gevoeld.
de dagen erna heb ik dus echt wel gedacht hoe kunnen vrouwen toch zo ontzettend dom zijn om er nog een keer in te trappen :shock: , maar nu begint het bij mij toch alweer te kriebelen
ik ben dus net zo dom als al die andere vrouwen :lol: 8)
Ik kan me nu niet meer indenken hoe een wee voelt en het persen daar weet ik nu nog van dat ik dacht…schiet het nu al op.
Wat ik nooit meer vergeet is hoe veel pijn ik na de bevalling had. De knip die aan het ontsteken was, niet kunnen lopen vanwege zere onderkant, niet kunnen zitten.
Daar ben ik meer bang voor dan voor de hele bevalling zelf. Die doe ik gerust nog een keertje over hoor. (zeg ik nu heel stoer he!!)
Ik was de pijn van de bevalling vrij snel vergeten… Nou is dat ook niet zo moeilijk, want ik weet bijna niets van mijn bevalling, was helemaal van de wereld weg omdat ik zo ziek was.
Maar de zwangerschap… die vergeet ik nooit weer… ik zou nog liever tien keer bevallen dan nog een keer die zwangerschap