Ik was de pijn niet vergeten, maar ik heb het ook niet als heel rot ervaren. Alles bij elkaar heb ik goede herinneringen aan Lara’s geboorte, dus ik zou er zeker niet tegenop zien om het nog eens te doen (maar ja, dan kan het wel heel anders lopen hè…).
Heb wel het idee dat ik nog precies weet hoe het voelde eigenlijk, alleen de heftigste ontsluitingsweeën weet ik niet meer zo goed. Maar toen was ik ook volslagen stoned van de endorfines :mrgreen: .
Op de één of andere manier vond ik het ook minder erg dan als die pijn ergens anders door zou komen. Ik moest bijvoorbeeld overgeven onder de douche. Normaal zou ik me dan helemaal rot en zielig voelen, maar nu was het meer van “o ja, dat moest ook nog, nou dan hebben we dat ook gehad.”
Toen het hoofdje stond brandde het heel erg en ik schrok me rot en hield meteen op met persen. Maar toen de VK zei dat dat het hoofdje was, dacht ik “o ja, da’s waar ook, dat hoort zo te voelen” en toen vond ik het meteen zo erg niet meer en kon ik erdoorheen persen.
Ik kan me niet meer precies indenken hoe het voelde eigenlijk. Ik weet wel dat het verschrikkelijk was. Een bevalling van 31 uur met 22 uur lang rugweeen. De bevalling zelf, 40 min. persen was heel goed te doen. Dat ondanks vacuum, knip en buikduwen. Hechten zelf geen last van gehad. Helaas kon ik niet direct van mijn kindje genieten, hij had het erg moeilijk met ademen en werd afgevoerd. Dus ja, dan voel je je echt nog heel ellendig en doet alles zeer. En ook hier erna heel veel pijn van de knip, wekenlang slecht kunnen poepen en daarvan pijnlijke scheurtjes opgelopen.
Kortom: persen ok, ervoor en erna ‘zwaar minder fijn’. En toch willen wij wel graag als het gegeven wordt een tweede (en wie weet nog een derde en vierde :mrgreen: )
Ik had het 5 minuten na de bevalling alweer over een eventuele 2e :oops: hahaha.
Ik had een redelijk zware bevalling(heb geen vergelijking, maar dat zeggen ze altijd als ze het horen)
Ingeleid dmv infuus en Mischa is geboren met vacuumpomp, tang en een knip.
Ik had pijnlijke beenweeën en daardoor waren mijn benen zo pijnlijk dat ik tijdens het persen alleen maar pijn had aan mijn benen.
Na de geboorte was ik de pijn echt weer vergeten, maar die hechtingen… pfffffff. Ze hadden niet goed gehecht daardoor zaten ze te strak en stond het open…
Maar ik zou het ook zo weer doen hoor :inlove:
De pijn van de weeen was ik vergeten toen ik persdrang kreeg. De pijn van de bevalling zelf (dus toen Sam eruit kwam) was ik na 1 dag ook vergeten! De hechtingen deden me niet echt zeer, en ach roep nu al, dat als ik een vriend/man had gehad, zo voor een tweede zou gaan :mrgreen: :inlove:
Ik had makkelijke bevallingen, maar ik had bij mijn tweede (subtotaalruptuur onder volledige narcose gehecht) 2 dagen verschrikkelijk last van trekkende hechtingen. Dat was echt om te huilen.
Maar die pijn ben ik al weer bijna vergeten, ik weet dat het er was, maar ik weet dat ik het heb overleefd.
En een tweede bevalling kan heel anders lopen he?
Ik had behoorlijk wat pijn, tot aan de ruggenprik
maar toen ik Fenna in mijn armen had was alles op slag verdwenen
Tuurlijk, ik weet dat het er was, maar kan het me niet meer echt voor de geest halen.
bij mij heeft het ook wel een tijdje geduurd ze zeggen ook altijd als je je kindje dan vast hebt maakt het allemaal niet meer uit wat ze doen nou bij mij niet. kwamen ze daar met een spuit aan voor de placenta nou datr heb ik ze toch even duidelijk gemaakt wat ik daar van vond(doodsbang voor spuiten) toen vertelde ze me nog even dat ik gehecht moest worden hup mijn benen bij elkaar handen ervoor hier wordt niks gehecht haha nu kan ik er om lachen maar ik was helemaal panische. toen moest ik ook nog douchen heel drama want ik wou slapen jaja na de bevalling was ik nog erger dan tijdens.
de pijn heb ik me heel lang herrinerd en eerlijk wezen was ik toen bang voor de bevalling maar als er een tweede komt ben ik net zo bang
hmmmm, voor mij geldt het wel. Tijdens de zwangerschap had ik veel pijn en moest daarvoor medicatie (morfine) gebruiken. Maar dat ben ik nu wel kwijt. Mijn hub heeft daar meer moeite mee. Ook omdat de gyn heeft aangegeven dat de kans 50% is dat het bij een volgende zwangerschap weer zo kan gaan. Mijn hormonen werken dus goed, ik ben heel veel van de pijn idd vergeten.
Voorlopig gaan we nog lang niet voor een tweede, maar het zal mij niet tegenhouden. Hub voorlopig nog wel…
De bevalling vond ik heel mooi. Met name bij het persen… Tijdens de ontsluitingsweeën in de douche heb ik mij nog ernstig afgevraagd dat vrouwen uberhaupt aan een tweede kunnen beginnen als ze dit hebben meegemaakt, dussssssssss het is maar net in welke fase je zit … :mrgreen:
groetjes, hazze
@lena3 wrote:
. Ik moest bijvoorbeeld overgeven onder de douche. Normaal zou ik me dan helemaal rot en zielig voelen, maar nu was het meer van “o ja, dat moest ook nog, nou dan hebben we dat ook gehad.”
.
ow je haalt wat herinneringen bij me naar boven, en hier juist herinneringen waarbij ik dacht: damn wat ben ik momenteel ontzettend zielig
:mrgreen:De weeën waren in alle hevigheid losgebarsten. Tussen twee weeën moest ik opeens overgeven, dus ik hing boven de po, nou das allemaal nog te doen, maar toen begon er dus weer een wee, nou ik heb echt even gejankt: ow ja hoor, op dit moment ook nog een wee, daar kan ik nu toch helemaal niks meer, hallow, ik lig hier te kotsen boven een po man, heb wle wat anders aan mijn hoofd…tjonge wat was dat een miserabel moment
Ik ben echt oprecht blij voor de meiden die er zo snel overheen waren.
En fijn om te merken dat het gevoel waarschijnlijk in de loop van de tijd minder zal worden.
Ik heb eigenlijk nooit echt tegen de bevalling opgezien. Ik wist dat het erg zou zijn, maar op zich voel ik me vrij sterk en geloofde ik in mezelf en in mijn lichaam dat ik het aankon.
Het is mij gewoon echt tegengevallen.
Als ik in mijn omgeving met mensen spreek, denk ik ook dat ik echt een zware bevalling heb gehad (eerste kind van 4 kilo in stuitligging, weeenopwekkers waarbij ze een fout hebben gemaakt, persdrang tijdens onvolledige ontsluiting, anderhalf uur met volledige ontsluiting nog niet mogen beginnen aan de persfase)
Ook hier lees ik positieve verhalen over een tweede bevalling en dat die heel anders kan gaan. Ik denk ook zeker dat je bevallingen niet met elkaar kunt vergelijken, en dat stemt me enigszins gerust.
Over “zielig” zijn gesproken 
:
Ik werk zelf in een ziekenhuis en heb dus wel enigszins door hoe er met patienten omgegaan wordt. En het lastige was…ik had dat dus ook enorm door terwijl ik het erg zwaar was. Ik ergerde me helemaal kapot aan zo’n meisje die binnenkwam in de verloskamer en dan riep: “goed zo, puf maar weg”…Ik voelde gewoon dat het een riedeltje was die ze maar een beetje opdreunde, maar dat ze er echt geen reet van meende. Toen ik laatst met mijn man het daar over had, en ik het gevoel had dat dat meisje zelfs de kasten aan het vullen was met schone handdoeken terwijl ze mij aanmoeddigde, zei hij: “Ja, schat…ik heb het je niet durven zeggen, maar dat was ook zo” :shock: :shock:
Ik was de herinnering van pijn (van de trekkende hechtingen dus) ook pas met ruim een halfjaar kwijt, maar als ik ongesteld word, dan denk ik er nog wel eens aan, want mijn menstruatie die voor mijn bevallingen pijnloos was, is dat nu niet meer.
Ik ben nog heel lang heel emotioneel over de bevalling geweest. Ik wilde er ook steeds met m’n man over hebben. De pijn was ik niet gelijk vergeten maar het raakte gelijk op de achtergrond toen ik Lucas beet had. De vreselijke pijn van het persen was direct weg toen ik hem beet had. Dus dat was gelijk over voor mij. Maar de pijnen in de eerste maand erna (hechtingen) en het ziek zijn erna (heftige baarmoeder ontsteking en dubbele trombose) die zal ik niet gauw veregten. Dat heeft wel heel veel invloed gehad op m’n rose wolk. En toen het net weer een beetje ging moest ik weer gaan werken. Dit alles is ook de reden dat we nog niet eerder aan een 2e zijn begonnen. We gaan er nu pas weer voor.
@Pé wrote:
Als ik in mijn omgeving met mensen spreek, denk ik ook dat ik echt een zware bevalling heb gehad (eerste kind van 4 kilo in stuitligging, weeenopwekkers waarbij ze een fout hebben gemaakt, persdrang tijdens onvolledige ontsluiting, anderhalf uur met volledige ontsluiting nog niet mogen beginnen aan de persfase)
Ja dat klinkt inderdaad als een echt zware bevalling. Weet je, ik schreef ergens iets over endorfine. En dat spul maakt een wereld van verschil, echt waar. Maar als je een opgewekte bevalling hebt, dan kan je lijf en je hoofd zich niet aanpassen, omdat het zo snel gaat. Je valt dan meteen midden erin en dat is fysiek en geestelijk veel zwaarder.
Als je dan ook nog eens merkt dat mensen om je heen niet echt aandacht voor je hebben, dan wordt het nog ellendiger. Ik zat lekker op mijn halfdonkere slaapkamertje met mijn man die de rugweeën wegduwde. Dan heb je natuurlijk makkelijk praten...
Ik hoop echt voor je dat je volgende spontaan geboren zal worden en hoepelijk lekker thuis met mensen om je heen die jou het belangrijkste van de wereld vinden. Dan zul je merken dat een bevalling ook een fijne ervaring kan zijn.
Vier maanden is ook nog maar kort geleden en je bent nog niet hersteld. Je zult je bevalling misschien wel niet vergeten (hopelijk niet, want het was toch nogal belangrijk hè :wink: ), maar het rotte gevoel kan wel nog echt slijten. Dat soort enorme gebeurtenissen heeft langer nodig om te bezinken :-* .
ik heb er jaren over gedaan om het afgrijselijke van mijn hele bevalling achter me laten, en de pijn … ik kan me het jammergenoeg nog makkelijk voor de geest halen…
dus in mijn ogen is het verhaal : je bent direct alle pijn vergeten, een dikke fabel!
ik weet niet meer hoe de pijn voelde gelukkig!!!
ik heb nu al weer zin in bevallen :mrgreen:
terwijl ik na de bevalling keihard had geroepen nooit weer :think: :oops: :mrgreen:
Lena, bedankt voor je lieve bericht :-*
Mijn bevalling is wel spontaan begonnen gelukkig, maar omdat ze het niet snel genoeg vonden gaan (ivm stuit) hebben ze me aan de weeenopwekkers gelegd (leek mij bijna standaard). En die endorfine heb ik inderdaad moeten missen geloof ik…Hier geen endorfine gezien hoor hahaha.
Ik ben ondanks mijn heftige ervaring nog steeds heel erg dankbaar dat ik spontaan ben bevallen! Het gevoel dat je kindje op je buik gelegd wordt is met geen pen te beschrijven.
Maar wat je schrijft…lekker thuis in een halfdonkere kamer, mijn man die
mij masseert lijkt me echt helemaal top. Ik hoop dat ik het mee mag maken!
Bij een stuit hoeft toch alleen de persfase snel te gaan? Of moet de ontsluitingsfase ook opschieten?
Tja… ziekenhuizen… Ze zijn een zegen als je ze nodig hebt, maar ik hoor zoveel negatieve verhalen over bemoeizuchtige gynaecologen, brrr… ik hoop dat ik er nooit heen hoef.
Ja…da’s een goeie.
Ze willen waarschijnlijk gewoon geen enkel risico nemen. Hoe sneller hoe beter.
Ik kwam binnen na één uurtje weeen met 6 cm ontsluiting!!!
Nou, als dat niet snel is…Maar goed, daarna deed ik twee uur over een cm en de gyn zei achteraf dat als het een kind in hoofdligging geweest was, ik thuis gewoon had mogen aanmodderen.
Ik denk zelf dat ik in het ziekenhuis gewoon stress heb gekregen van al die toeters en bellen (hop, direct een infuus erin, catheter om blaas te ledigen, Joost kreeg zo’n ding op zijn billen geschoten om zijn hartslag te registreren wat tot twee keer toe mislukte…) Als je daar geen adrenaline van krijgt…
…ze hadden de weeenopwekkers elke 20 minuten moeten ophogen, maar dat waren ze vergeten waardoor ik veel te lang op één dosis (te laag) heb gelegen. Ja, waar ben je dan eigenlijk mee bezig?
Misschien gek, maar ik heb de bevalling niet als heel erg pijnlijk ervaren, ook tijdens de bevalling zelf niet. Okay, een half uur perweeën ‘ophouden’ was geen pretje, maar verder…begon ook gelijk tegen de verloskundige dat ze een volgende keer zeker niet meer weg zouden gegaan zodra ze ontsluiting zouden constateren (was namelijk erg snel gegaan, vandaar ook een half uur persweeën ‘ophouden’). De vk vond het wel grappig dat ik direct over een volgende begon :mrgreen: . Maar kan me voorstellen als je bevalling veel heftiger is dat je dan wel veel pijn ervaart en het ook niet zomaar vergeet.
Ik zou zo weer zwanger willen zijn en willen bevallen, zeker als het allemaal zo perfect gaat als de eerste keer!
Ik was de pijn niet meteen vergeten. Maar dat het me tegen houd om nog een keer zwanger te worden en te bevallen. Nee echt niet. Zou het zo overdoen ondanks dat ik met HELLP ben bevallen.
Groetjes Ellen