Hi dames,
Ik ben nieuw op het forum, dus ik zal me hier nog een keer even voorstellen.
Ik ben mamavanzoë, 25 jaar en heb een meid van nu 27 maanden.
Nu de tijd met mn oudste zo hard gaat, ga ik nadenken over een tweede. Helemaal sinds mn partner er een paar weken terug over is begonnen.
Ik kom er alleen niet uit!
Hoe het nu met zn drietjes gaat, vind ik het heerlijk. Ik ben gek op mijn dochter, en alles erom heen. Samen tutten, samen op pad, samen spelen, gewoon naar haar kijken :inlove:
Het lijkt me ‘anders’, dat als een tweede er zou zijn, dat zij dan niet meer de enige voor ons is. Klinkt egoïstisch, maar dat is zeker niet de bedoeling!
Aan de andere kant, mijn dochter is een echt gezelschapskind en gek op andere kindjes. Als er andere kindjes in huis zijn is het een en al gezelligheid voor haar. En ik moet zeggen dat ik het zelf ook erg leuk vind, die drukte in huis. Als de kindjes eenmaal weer weg zijn, krijg ik voor haar meteen zo een ‘alleen is maar alleen’ gevoel.
Het punt is nl. dat toen zij net geboren was, ik ook erg moest wennen aan de situatie. Het was niet meer alleen mijn partner en ik. En hoewel ze een hele lieve baby was, had ik soms ‘heimwee’ naar hoe het was.
Dat is trouwens snel weer over gegaan, je gaat je hechten aan je kind en je leert je kindje kennen. Ik heb zelf nu ervaren hoe oneindig veel liefde je kan hebben voor je kleintje.
Maargoed, heb nu wel de angst dat dat gevoel weer terug zal komen, het ‘heimwee’ naar ons drietjes. (al weet ik dus dat dat van korte duur zal zijn en de 2e spruit er ook helemaal bij gaat horen.)
Moeilijk moeilijk! Zijn er meer dames die zo twijfelen? Of dames die uiteindelijk de knoop hebben doorgehakt en er wel of niet voor gaan?
Ben benieuwd!
Groetjes
MamavanZoë
ik ben ook een mama van zoë, en ik herken je twijfel, allicht ligt het daaraan 
(oh nee, toen ik die twijfel had was ik nog geen mama van zoë).
ik had de 5 jaar dat ik alleen met zoon was vaak sterk het idee van: never change a winning team. Wij waren zo perfect samen, en je weet niet wat er komt als er een kindje bij komt. Maar goed, bang zijn voor het onbekende wil ik niet, dus dat heb ik toch opzij geschoven. Uiteindelijk heb ik toch vooral gekeken naar het grotere geheel. En ik vind het opgroeien met een broertje of zusje een van de grootste dingen die ik mijn kinderen kan geven, en dat is uiteindelijk de grote reden geweest waarom ik voor een tweede ben gegaan.
Nu het zusje er is, heb ik best nog wel eens heimwee naar de tijd met z’n tweeen (ik doe het alleen), waar alles toen behoorlijk voor de wind ging, is het nu allemaal best pittig, heb ik nu het idee dat ik opeens heel veel ballen omhoog moet houden, en dat dat soms maar net lukt. Maar dat weegt -uiteraard- totaal niet op tegen de liefde voor haar, en tegen het goede gevoel dat het geeft om mijn zoon niet alleen te zien opgroeien, maar met een zusje erbij. Dat voelt voor mij veel meer in evenwicht.
maar het is allemaal heeeel persoonlijk natuurlijk.
Nou geen Zoë hier maar verder zou het mijn verhaal kunnen zijn. En we zijn nu bezig voor nummer 2
Inderdaad wat Fiep zegt, gaat ook wel op voor mij. Marijne is helemaal gek met andere kindjes, is op kdv ook echt het moedertje, als er één huilt is ze er meteen bij.
En alleen is ook maar alleen. Natuurlijk heb je geen garantie dat ze een goede relatie met broer/zus krijgen, maar helemaal niets is ook zo wat. Ook omdat er geen neefjes en nichtjes van dezelfde leeftijd in de familie zijn en die zie ik voorlopig ook niet komen bij mijn zus / schoonzus…
Dus hier ook besloten om het avontuur maar aan te gaan.
Maar het is niet persé gezegd dat kinderen zonder broertjes of zusjes ongelukkig zijn. Dus een moeilijke keuze blijft het.
Overigens hier ook een man die heeeel graag een tweede wil 
Lastig he… Voor mij was de keuze voor een eerste kindje al niet zo vanzelfsprekend (was nooit zo dol op kinderen) maar een toekomst zonder kindje(s) kon ik me uiteindelijk ook niet voorstellen dus toch de stap gezet. En ik kan me nu natuurlijk geen leven zonder dochter meer voorstellen!
En een tweede… Af en toe vliegt het mij best wel aan dat er straks weer zo’n afhankelijk wezentje bijkomt. Maar zelf vind ik het ook fijn dat ik een broer heb, familie is toch iets waar je (bijna) altijd op terug kunt vallen en wij hebben een hele kleine familie. En vanwege de leeftijd (ik ben nu 37) hebben we vrij snel toch de keuze gemaakt voor een tweede en dat ging gelukkig snel. Ik ben er natuurlijk erg blij mee maar spannend blijft het!!
Het is en blijft een soort ‘gok’ maar ik denk dat die bijna altijd goed uitpakt!
Hi meiden,
Bedankt voor jullie reacties. Ben zelf niet in de gelegenheid geweest
om eerder te antwoorden…we zijn alle drie ziek nu. 
Maar fijn om te lezen dat ik dus niet de enige bent die twijfelt. En ook een aantal er voor zijn gegaan! Gefeliciteerd!!
Ik moet zeggen dat ik zelf de laatste paar dagen het wat anders ben gaan zien. De ‘beren op de weg’ die ik eerst zag, zijn inmiddels vertrokken. De drukte in huis, gebroken nachten, niet meer zomaar ergens naartoe gaan, aandacht verdelen…het lukt ons allemaal wel! Het is tijdelijk. En ik wil er gewoon nog eentje bij! (Als het zou lukken natuurlijk)
Zoë zou tegen die tijd ook bijna naar school gaan. Ze gaat ws naar de school hier om de hoek. Gewoon lekker lopend heen en weer. En dit geeft me de rust ook, dat ik Zoë mijn volledige aandacht in de eerste 3/4 jaar heb kunnen geven. Maar ook dat ik alle tijd zal hebben voor de 2e.
Maargoed, nog niets besloten, we doen het gewoon lekker rustig aan.
@ fiep, vind jij het leeftijdsverschil tussen je kids juist heel fijn zo? Soms denk ik nog wel eens…“we wachten gewoon nog een paar jaartjes, totdat we er gewoon helemaal klaar voor zijn”. Maar dat leeftijdsverschil wordt er niet minder op natuurlijk…Dus ben benieuwd!
Groetjes MamavanZoë!
ja meid moeilijk , ik heb niet zo in 2 strijd gehad ik wilde dol graag nog meer kinderen heb er nu 6 en aan proberen voor nummer 7 
succes bij je beslissing
@mamavanzoë wrote:
@ fiep, vind jij het leeftijdsverschil tussen je kids juist heel fijn zo? Soms denk ik nog wel eens…“we wachten gewoon nog een paar jaartjes, totdat we er gewoon helemaal klaar voor zijn”. Maar dat leeftijdsverschil wordt er niet minder op natuurlijk…Dus ben benieuwd!
Groetjes MamavanZoë!
tja, leeftijdsverschil heeft natuurlijk voor- en nadelen. Ik was zelf eerder niet toe aan een tweede, zag mezelf niet in mijn uppie een peuter en een baby opvoeden (en dat heb ik denk ik goed ingeschat, als ik het nu zie). Dat n op heel wat vlakken al best zelfstandig was toen z geboren werd, was erg veel waard. Dat je hem kan uitleggen dat je even tijd nodig hebt om de baby te voeden en zo, dat is toch wel erg handig.
Ik vond ook de zwangerschap heel bijzonder omdat n zo goed door had wat er gaande was, vond dat echt een leuk extraatje.
Maar voor de kinderen an sich was het denk ik wel fijner geweest als ze dichter op elkaar hadden gezeten. Opgroeien met een zusje dat vijf jaar jonger is, is natuurlijk heel anders dan met een zusje dat 2 jaar jonger is. Dat verschil zal op den duur wel gevoelsmatig minder worden, maar dan hebben we het meer over de volwassen leeftijd denk ik.
Voor mij was dit wel echt de maximale (en min of meer ook minimale, ik liet niet veel speling over voor moeder natuur, fijn dat ze dat begreep
) tijd die ik er tussen wilde hebben. Als er nog meer tussen zou zitten, zou het voor mij haast niet meer voelen als één geheel, maar als bijna tweede leg of zo. Nu zijn ze wel nog gewoon alletwee tegelijk klein, al is de ene een heel stuk kleiner dan de andere.
Het begint bij mij nu ook te kriebelen maar aan de andere kant… Ik of wij vind het heerlijk zoals het nu gaat. Het gaat enorm hard! We hoeven nergens rekening te houden met voedingstijden (flesvoedingen), geen gebroken nachten, geen gejank om de tandjes… we kunnen nu nu Katie ouder is en kan lopen lekker overal mee naartoe nemen. Dat gaat uiteindelijk niet als er weer 2de aanwezig is. En dat soort gevoel heb ik dan…
Alleen ivm mn nieuwe baan en nog geen vast contract heb… Hebben we daarom besloten om nog even te wachten! Maar sowieso willen we na de zomer ervoor gaan. Maar herken het wel een beetje…
Grappig… 3x Zoë's voorbij gekomen. Mn dochter heet van haar bijnaam Zoë… :mrgreen:
@Nathascha wrote:
ja meid moeilijk , ik heb niet zo in 2 strijd gehad ik wilde dol graag nog meer kinderen heb er nu 6 en aan proberen voor nummer 7
Wow..:shock:
zeemeermin ja zeker 6 kinderen van mijn zelf
Mariiyelle dank je wel
het klink veel zo in eens maar ik heb al wat ouderen kinderen rondlopen
ik hoop heel erg om nog een lief wondertje er bij te mogen krijgen
heerlijk gewoon ik ben erg gek op kinderen en hoop ook snel oma te worden :oops: :oops: :oops:
ik snap heel goed dat het soms geen makkelijke beslissing is , en natuurlijk is het niet zo dat we maar even klakkeloos denken van hoppa we gaan er nog een bij krijgen Ik heb nooit spijt gehad en zou het zo weer doen
Natas; zo bedoelde ik het niet Heb juist respect voor je. Dat ik wow :shock: zei was niet negatief bedoeld maar meer dat je het niet vaak hoort…
Mariiyelle heb het niet neg opgevat hoor , kom ik zo over ?? das niet bedoeld sorry :oops: :oops: :oops:
Herkenbaar, de tweestrijd. Waar ik vooral tegenop zie is het inleveren aan vrijheid (zoonlief is afgelopen week 4 geworden en dus al redelijk ‘groot’), vrijheid die ik énorm heb gemist de laatste jaren. Aan de andere kant kan ik me niet voorstelllen dat ik zoiets grandioos als zwanger zijn en het krijgen van een kindje nÃet nog een keer zal mee maken…
We blijven twijfelen hier. Totdat de weegschaal overduidelijk doorslaat naar wel of niet. Want bij twijfel niet doen, vind ik.
@D. wrote:
Herkenbaar, de tweestrijd. Waar ik vooral tegenop zie is het inleveren aan vrijheid (zoonlief is afgelopen week 4 geworden en dus al redelijk ‘groot’), vrijheid die ik énorm heb gemist de laatste jaren.
vind ik ook best wel een ding eerlijk gezegd. ik merk echt dat het wdb wel voelt als ‘terug bij af’ of zo. Gelukkig weet ik wel van bij mijn oudste dat die vrijheid dus idd wel binnen afzienbare tijd op een bepaald level weer terug komt. Dus er is licht aan het eind van de tunnel
maar ik herken dat punt dus helemaal, zowel als afweging om niet voor een tweede te gaan, als als constatering nu ik wel een tweede heb. En het is voor mij ook absoluut een zwaarwegend punt (net als tig andere zwaarwegende punten ) om niet voor een derde te gaan.
Hier wordt ook enorm getwijfeld er zijn zoveel redenen om het niet te doen en zoveel redenen om het wel te doen, we geven het nog even wat tijd, eerst maar even genieten van Ro nu.
Hier ook twijfel voor een 2e, maar niet van mijn kant. Ik zou heel graag een broertje of zusje voor C. willen. Maar mijn man ziet juist de beren op de weg. Te weinig ruimte in huis (vind ik niet, als we de boel anders inrichten), te weinig geld om rond te komen (vind ik niet, dat komt wel goed. Iets minder luxe leven., en bovenal: hij vindt het juist heerlijk met z’n drietjes en geniet echt van het feit dat de kleine man steeds zelfstandiger wordt en wij dus weer meer tijd voor onszelf krijgen.
Ik hoop dat we hier uit komen, want ik zou liefst niet een te groot leeftijdsverschil willen…
@fiep klophout wrote:
@D. wrote:Herkenbaar, de tweestrijd. Waar ik vooral tegenop zie is het inleveren aan vrijheid (zoonlief is afgelopen week 4 geworden en dus al redelijk ‘groot’), vrijheid die ik énorm heb gemist de laatste jaren.
vind ik ook best wel een ding eerlijk gezegd. ik merk echt dat het wdb wel voelt als ‘terug bij af’ of zo. Gelukkig weet ik wel van bij mijn oudste dat die vrijheid dus idd wel binnen afzienbare tijd op een bepaald level weer terug komt. Dus er is licht aan het eind van de tunnel
Die vrijheid komt weer, ook dat weet ik, maar dat voelde wel alsof het heel lang duurde toendertijd. Groot verschil zal hier overigens zijn dat we het samen gaan doen itt ik alleen, en dat zal mogelijk ook een positief verschil maken in het vrijheidsbeperkend gevoel. Ik zal bij nummer twee ook gewoon eens de deur uit kunnen zonder kind, zonder dat ik hemel en aarde moet bewegen voor een oppas, omdat er dan een man in huis is. Een man in huis! :inlove:
Het leeftijdverschil tussen de twee kinderen weegt hier overigens totaal niet mee, dat verschil is toch al groot, of dat nu 5 of 8 jaar is doet er niet meer toe.
Al zit ik niet in dezelfde situatie als jullie, ik heb er wel bewondering voor dat jullie goed nadenken over hoe je gezin eruit komt te zien. :thumbup: Mijn advies: kijk naar hoe je je gezin uiteindelijk voor je ziet later, zeg over een jaar of 5, of misschien wel 10. Lijkt het je heerlijk om meerdere kinderen om je heen te hebben? Spelletjes met ze doen, knutselen, wandelen, meerdere kinderen aan je tafel? Interactie tussen de kinderen, dat ze samen spelen en samen ruzie maken? Of heb je liever de rust en de ruimte voor het gezin wat je nu hebt, waarin je al je aandacht aan je kind en partner kunt geven? Leg het zwaartepunt bij de toekomst, en niet bij de nadelen die de zwangerschap/bevalling en eerste 3 jaar met zich meebrengen.
Puntje om te relativeren wb ruimte: wij hebben een vrij klein huis. Boven 3 slaapkamers waarvan er 2 slechts 6,5 vierkante meter zijn. De oudste twee slapen in een stapelbed en de jongste alleen. Toch weerhoudt ons dat er niet van om dit jaar zwanger te hopen raken van de 4e. Wie dan leeft, wie dan zorgt
Groot verschil zal hier overigens zijn dat we het samen gaan doen itt ik alleen, en dat zal mogelijk ook een positief verschil maken in het vrijheidsbeperkend gevoel. Ik zal bij nummer twee ook gewoon eens de deur uit kunnen zonder kind, zonder dat ik hemel en aarde moet bewegen voor een oppas, omdat er dan een man in huis is. Een man in huis!
en of. als ik Ãéts geleerd heb tijdens het afgelopen bezoek van b, is het dat. De vrijheid die ik heb moeten inleveren, en die ik altijd slechts aan het moederschap toebedeelde, is voor 90% juist toe te bedelen aan het alléénstaande moederschap. Tuurlijk lever je altijd in, en als moeder ben je ook met een partner echt wel even zoet met een baby, komen andere dingen op een lager pitje. Maar das in totaal andere mate dan wanneer je er alleen voor staat. Dus jij gaat een heel mooie toekomst tegemoet, met 2 mannen en een meisje in huis!!(of zei ik de vorige keer nog dat het een jongen werd? )
wij twijfelen ook heel erg.
ons kleintje is nu niet bepaald erg makkelijk geweest. Het is een enorme driftkikker die veel aandacht vraagt en snachts nog steeds niet altijd doorslaapt.
ik ben dan ook redelijk gestressed geweest het eerste jaar. ook omdat we ver van het werk woonden, was het altijd haasten en stressen. ook ben ik best gevoelig voor dingen die mijn vaste routine in de war gooien. nu heb ik het allemaal onder controle en keert de rust terug in huis. maar, hoe gaat dat als er een 2e kindje bij komt, raak ik dan weer zo in de stress als bij de eerste (we zijn inmiddels wel verhuisd, dus die stress is weg)
maar toch, bij mij kriebelt het enorm en wil ik het liefst nu al zwanger zijn. ik zou zo graag nog een keer zwanger willen zijn, en ik heb het gevoel dat we nog niet compleet zijn.
mijn man twijfelt meer over de financien. we hebben net een nieuw huis, en we weten niet hoe die kinderopvang gaat lopen met de nieuwe kosten.
lekker warrig dus allemaal hahaha!