Groot verschil zal hier overigens zijn dat we het samen gaan doen itt ik alleen, en dat zal mogelijk ook een positief verschil maken in het vrijheidsbeperkend gevoel. Ik zal bij nummer twee ook gewoon eens de deur uit kunnen zonder kind, zonder dat ik hemel en aarde moet bewegen voor een oppas, omdat er dan een man in huis is. Een man in huis!
Ik herken het verhaal ook. Onze dochter, Zoë :), is nu 5,5. In het begin(tot 3 jaar) waren zowel mijn man als ik niet toe aan een tweede. We wilden lekker genieten van ons kind en we vonden het al druk genoeg. Ik heb zelf een moeilijke periode gehad na de bevalling. Bloedtest op postnataledepressie gehad, maar die was negatief. Maar goed, was een moeilijke tijd voor me. Pas na 2 jaar kwam ik weer een beetje bij mezelf. Dat ik weer lekker in mijn vel zat. maar de wens voor een tweede was er bij beiden, eh bij ons allemaal Zoë vraagt er ook regelmatig naar. Dus we hebben besloten om er voor te gaan dit jaar. Het leeftijdsverschil vinden wij geen probleem. Het gaat er in eerste instantie toch om dat je het als ouder aankan en er achter staat? Zoë heeft er ook geen probleem mee. Zij vindt het hartstikke leuk om me straks een beetje te helpen en de grote zus te zijn.
vind ik ook best wel een ding eerlijk gezegd. ik merk echt dat het wdb wel voelt als ‘terug bij af’ of zo.
En dat was voor mij dus vooral een argument om juìst vrij vlot alweer voor een 2e te gaan - ben je nog helemaal gewend zo’n afhankelijk wezentje om je te hebben en hoef je niet weer aan te wennen dat je leven opnieuw ‘ff’ op z’n kop wordt gezet (en om diezelfde reden volgde nr. 3 ook al snel op nr. 2 en hopen we ergens begin volgend jaar nog een nr. 4 te mogen verwelkomen ). Nu de middelste ook 3 ochtenden naar school gaat en ik dan alleen de jongste thuis heb, geniet ik wel eindeloos van de rust en de tijd alleen voor de jongste en als ik toevallig eens alleen met de oudste en de jongste onderweg ben, is dat zeker ook veel makkelijker/ontspannender dan met alledrie erbij, maar toch… als ik me dan indenk dat dat de permanente situatie zou zijn (met 1 kind, 2 kleintjes of 2 kinderen met relatief groot leeftijdsverschil), kan ik me mijn leven zo dus echt absoluut niet voorstellen. 't Is nu vaak best druk en bijna altijd wel stressig, maar zou toch ècht niet (meer) anders willen… - ieder zijn/haar ding, hè.
Puntje om te relativeren wb ruimte: wij hebben een vrij klein huis. Boven 3 slaapkamers waarvan er 2 slechts 6,5 vierkante meter zijn. De oudste twee slapen in een stapelbed en de jongste alleen. Toch weerhoudt ons dat er niet van om dit jaar zwanger te hopen raken van de 4e. Wie dan leeft, wie dan zorgt
Here the same: 3 slaapkamers, 1x 12m², 1x 10m² en 1x zo’n 4,5m². We hopen over een paar jaar wel op wat meer ruimte, maar tot die tijd zullen we het gewoon moeten doen met wat we hebben - maar als je positief en creatief ingesteld bent, valt er echt aan heel veel wel een mouw te passen.
vind ik ook best wel een ding eerlijk gezegd. ik merk echt dat het wdb wel voelt als ‘terug bij af’ of zo.
En dat was voor mij dus vooral een argument om juìst vrij vlot alweer voor een 2e te gaan - ben je nog helemaal gewend zo’n afhankelijk wezentje om je te hebben en hoef je niet weer aan te wennen dat je leven opnieuw ‘ff’ op z’n kop wordt gezet (en om diezelfde reden volgde nr. 3 ook al snel op nr. 2 en hopen we ergens begin volgend jaar nog een nr. 4 te mogen verwelkomen ). Nu de middelste ook 3 ochtenden naar school gaat en ik dan alleen de jongste thuis heb, geniet ik wel eindeloos van de rust en de tijd alleen voor de jongste en als ik toevallig eens alleen met de oudste en de jongste onderweg ben, is dat zeker ook veel makkelijker/ontspannender dan met alledrie erbij, maar toch… als ik me dan indenk dat dat de permanente situatie zou zijn (met 1 kind, 2 kleintjes of 2 kinderen met relatief groot leeftijdsverschil), kan ik me mijn leven zo dus echt absoluut niet voorstellen. 't Is nu vaak best druk en bijna altijd wel stressig, maar zou toch ècht niet (meer) anders willen… - ieder zijn/haar ding, hè.
Grappig dat je dat zegt, want het lijkt mij ver-schrikkelijk om een nr 2 te krijgen als de eerste 2 a 2,5 is. En dat is wellicht een beetje vloeken in de kerk hier op kok, waar dat toch wel de gemiddelde leeftijd is waarop een kind een brusje krijgt. Ik heb altijd geweten dat ik minimaal wilde wachten totdat de eerste naar school zou gaan. Ook echt geen moment gehad de afgelopen vier jaar dat ik nog een kindje 'miste' oid. Als ik in de toekomst kijk, voel ik echter wel dat het nog niet compleet is.
Maar dat is een kwestie van referentiekader, zoals met alles. Als ik zwanger was geweest van een tweeling, zou ik me geen leven met 'maar' 1 kind voor kunnen stellen, zo werken die dingen nu eenmaal. Je past je aan aan de omstandigheden, zodat ze zo optimaal mogelijk voelen. :)
Ik twijfel ook voor een 2e. Ik vind het zo ook heel fijn en gezellig. De eerste 2 jaar van Lars waren heel heftig, ik weet niet of ik dat een 2e keer wil en kan…
Ik lees verder dus mee, wie weet ben ik over te halen :mrgreen: !
ja meid moeilijk , ik heb niet zo in 2 strijd gehad ik wilde dol graag nog meer kinderen heb er nu 6 en aan proberen voor nummer 7
succes bij je beslissing
Ik wil niet nieuwsgierig zijn hoor, maar 6 kinderen van jezelf?
Ik geloof dat ik Fiep d’r verhaal ook kan toepassen op mezelf. Ik zie mezelf ook niet in mijn half uppie (man is zeevarend :mrgreen: ) met een peuter en baby. Dat is ook zeker een reden waardoor ik extra twijfel…
Zoë vraagt er ook regelmatig naar. Dus we hebben besloten om er voor te gaan dit jaar. Het leeftijdsverschil vinden wij geen probleem. Het gaat er in eerste instantie toch om dat je het als ouder aankan en er achter staat? Zoë heeft er ook geen probleem mee. Zij vindt het hartstikke leuk om me straks een beetje te helpen en de grote zus te zijn.