Hmm…
ik heb hier qua kinderen geen last van. Ik probeer ze bij te brengen dat ze vreemden met u aanspreken, maar dat vind die van 8 soms nog erg moeilijk (de jongste is nog te jong).
Hij zegt wel netjes dank U wel tegen de buschauffeur ofzo.
Ik vind het wel horen om met u aangesproken te worden door die postpubers…
Ik had vorige week een co-assistent die mijn kantoor binnen kwam stormen. Ik had het kind nog nooit gezien: He, heb jij voor mij een vensterenvelop.
Nou dat vind ik dus eht niet kunnen. Als ze keurig een handje hebben gegeven, mogen ze me bij mijn naam noemen, maar zo binnen komen mij aanspreken met he en dan je-en en jou-en, brrrr.
Daarentegen, spreek ik mijn bazen aan met Dr. x en Dr. Y. Ik weet hun voornamen uiteraard wel, maar zal ze altijd Dr. noemen. Dat willen ze ook, en ik vind dat ook ‘horen’.
@Cell wrote:
tja… we zijn het niet eens, prima.Ik leer mijn kinderen om het om te draaien… je begint met U en als je merkt dat mensen dat niet nodig vinden, dan mag je gaan je-en en jij-en.
Dat is net even een andere insteek.
Ik geloof dat dit ook mijn opvoeding gaat zijn.
U zegggen staat voor mij los van respect. En wat betreft functie, respect krijg je niet, dat moet je verdienen.
Tegen vreemden zeg ik ook u. Voor mij heeft het te maken iemand die dichterbij je staat of een vreemde.
Goh, ik bedenk nu dat M (6) eigenlijk nooit ‘u’ zegt. Misschien iets om eens meer actief mee aan de slag te gaan.
tegen vreemden leren we de kinderen U zeggen.
en mn zoontje van 5 doet het ook al aardig moet ik zeggen
Hier zijn de kinderen nog niet bezig met tutoyeren en vousvoyeren (om de officiele bewoordingen maar eens van wikipedia te plukken ;)).
Maar zelf gewend om je/jij tegen ouders, familie en eigen vriendenkring te zeggen. Inmiddels zeg ik tegen sommige vrienden van mijn ouders ook je, maar bij de meesten gebruik ik nog steeds u.
Voor mensen in een bepaalde functie, zoals de dokter, politieagent, tandarts, maar ook de caissiere van de supermarkt spreek ik met u aan. Ook al is de desbetreffende persoon 10 jaar jonger dan ik. Voor mij is dat niet meer dan normaal. Ook andere onbekende en minder bekende mensen spreek ik over het algemeen met u aan.
Mijn vk’s spreek ik dan wel weer met je/jij aan, maar daar bouw je een bepaalde band mee op en zijn ook rond mijn leeftijd. Als ik echt een wat oudere vk zou hebben gehad, zou ik misschien wel eerder u zeggen, maar dat weet ik niet.
Sommige mensen stralen het ook gewoon uit dat je beter u kan zeggen.
Ik denk dat voordoen aan de kinderen heel veel helpt bij het aanleren van je/jij en u en in welke situaties.
Ik leer ze hier respect te tonen in hun praten tegen mensen.
Dus het maakt mij niet uit of ze U of je zeggen. Want u zeggen kan ook heel onrespectvol uitgesproken worden.
Ik heb liever dat ze netjes je of jij zeggen dan onbeschoft u.
onze zoon mag ons aanspreken met je (niet bij de voornaam want dat vindt ik echt niet klinken)
Tegen opa en oma’s, oom’s,tantes, kenissen en vreemden leren we hem “u” zeggen.
Ik vindt het persoonlijk ook niet klinken als een ouder persoon met je of jij aangesproken wordt.
@dragon wrote:
Ik vindt het persoonlijk ook niet klinken als een ouder persoon met je of jij aangesproken wordt.
Ik vind het ook niet klinken als een ouder persoon tegen een jong iemand U zegt…
(Ik noem nou maar iets: ik bijvoorbeeld tegen een 20 jarige verkoopster van de Kruidvat)
Ik doe dat dus ook niet.
Als ik duidelijk kan zien dat ze jonger zijn dan ikzelf, zeg ik gewoon Je en Jij en Jou…
Volgens mij wordt tutoyeren steeds meer “normaal”. Ik werk in de advocatuur en sinds een jaar of zo zijn wij (de advocaten dan, het secretariaat doet dat niet) in brieven en naar cliënten toe ook steeds meer gaan tutoyeren. Uiteraard niet bij alle cliënten, maar zelfs mijn baas (van de oude stempel zeg maar) dat er soms aan mee. Ik denk dat het voor een cliënt wel prettig is want het schept toch wat minder afstand en van oudsher zijn beroepen als dokter of advocaat toch wel beroepen waar tegenop gekeken werd.
Ik zelf zeg tegen oudere mensen en mensen die ik niet ken altijd u eigenlijk, ook bijv. tegen de ha en de arts van Sem, en ik wil dat van de jongens ook. Ik deed het ook heel netjes tegen de juf van Jim maar dat mocht toch echt niet meer, ik moest je zeggen (terwijl ze nog wel mijn juf geweest had kunnen zijn…) dus ik denk echt dat het maatschappelijk gezien steeds meer geaccepteerd wordt.
Ik ben opgevoed met U. Tegen iedereen. Voor mij schepte dat wel een afstand, maar dat zal met heel mijn opvoeding te maken hebben.
Mijn kinderen mogen je zeggen, ook tegen opa en oma. Ik had er verder niet zo over nagedacht, maar omdat ik U zeg tegen oudere mensen of mensen die ik niet ken hebben de kinderen dat automatisch overgenomen. Ik zeg ook rustig U tegen iemand die jonger is. Soms leent de situatie zich daar gewoon voor. En hoe ouder je wordt, hoe vaker dat voorkomt
Mensen die ik goed ken ga ik meestal tutoyeren. Onze huisarts spreken we zelfs met de voornaam aan. Ik heb er niet een regel voor, het is meer gevoel. En het heeft wel met afstand te maken.
Eerlijk gezegd vind ik het wel heel netjes en beleefd klinken als jongeren u tegen me zeggen, al hoeft het niet. Ik leid regelmatig kampweekenden en de jongeren die ik niet ken zeggen in eerste instantie vaak u. Binnen een halve dag is het al gewoon ‘Bianca’ en jij :mrgreen:
Hmm… ik ben dus ook van de oude stempel. Ik zeg u tegen mn ouders en vreemden (ja ook tegen de 20-jarige caissiere bij de Kruidvat ook al ben ik een stuk ouder). Bij de AH vind ik het vreselijk als er van die jochies buiten staan en tegen een oudere mevrouw roepen: Heb jij voetbalplaatjes voor mij?
Toen ik nog les gaf op de universiteit wilde ik eerst ook nog met u aangesproken worden totdat ik desbetreffende student beter leerde kennen. Na de eerste werkgroep was het ok, maar niet als ik door studenten wordt gebeld en dan met je/jij worden aangesproken. Zal wel komen omdat ik dat zelf vroeger ook niet deed.
Ik laat mijn kind ook u tegen iedereen zeggen, tenzij men zegt dat het niet hoeft. M.u.v. leeftijdsgenoten natuurlijk.
onze zoon zegt je/jij en soms ook nog wel onze voornaam maar dat is vaak als ik mijn man roep of zo dan roep ik hem bij zijn naam en dan gaat onze zoon hem ook roepen en dan met zijn naam snap je
verder zeggen tegen opa’s en oma’s ook je en jij en tegen ooms en tantes tante renate of ome rosja
verder probeer ik ze wel uit te leggen dat ze tegen andere oudere mensen u moeten zeggen
vind dat gewoon wat neter staan geen goed argument mischien maar zo voelt het gewoon.
Toevallig vroeg ik het gister eens aan mijn moeder. Mijn ouders stellen nogal prijs op goede manier enzo (ik ben dus opgevoed met ‘‘u’’ zeggen, niks mis mee trouwens) dus ik was wel nieuwsgierig of zij het vervelend vinden dat onze meiden ‘‘je’’ tegen ze zeggen. Nee dus.
Wij leren onze meiden het dus niet, en ik ben bang dat het luiigheid is :oops: Want eigenlijk vind ik het best mooi. Mijn tenen trokken krom vanochtend toen ik manlief (half 30) tegen de cassiere van de super (ik schat zo eind 50) je hoorde zeggen. Ik doe het dus niet.
oke… knuppel in het hoenderhok… maar ik heb me gisteren voorgenomen om minder gesloten te zijn en vaker te zeggen wat ik nou echt denk en voel…
Ik vind het tenenkrommend als kinderen EN volwassenen, vreemden, ongeacht leeftijd aanspreken met je en jij en verbind daar, helaas, ja een vooroordeel, wellicht zelf discriminatie, toch in mijn hoofd het woord onbeleefd aan vast of in het minste geval de gedachte " zo die krijgt ook geen opvoeding meer mee van huis"
Ik ben dus enorm van de oude stempel merk ik al.
Voor wat betreft de cassiere bij de kruidvat… hier staat een meisje van zeg maar 16 of 17 achter de kassa.
Ik haal paracetamol en ze vraagt netjes " bent U bekend met het gebruik van deze medicijnen?" en " wilt u er een tasje omheen?" wie ben ik dan wel helemaal om haar niet hetzelfde terug te bieden aan beleefdheidsvormen en gewoon te zeggen " Jahoor, ik ben bekend met het gebruik van deze medicijnen en nee dank u, ik krijg het zo wel mee"
Uiteindelijk is het gewoon een beleefdheidsvorm en ik ervaar het dus echt als onbeleefd als mensen je en jij zeggen in een situatie waarin ik ze helemaal niet ken.
Mijn eigen dochter is nu op de leeftijd dat we druk bezig zijn met U aanleren, voor die tijd zijn ze nog zo spring in het velderig, dat het veelal niet goed land nog.
Maar ik zeg nu bijna dagelijks dat ze U behoort te zeggen tegen vreemden en in elk geval tegen mensen die ouder zijn dan zijzelf.
En als ze brutaal is dan waarschuw ik haar ook met " Aniek, beetje inbinden dame, anders mag je mama voortaan ook met U aanspreken, ik heb niet met jou en je vriendjes op school gezeten"
En zowel mijn man alswel ik, vinden daar niets mis mee. Eerder omgedraaid, wat meer beleefdheid onderling zou de wereld sieren.
Hoezeer mensen ook menen dat je en jou ook met respect en netjes gezegd kan worden, zo ervaar ik dat dus echt niet.
Net als idd de voetbalplaatjes… ik geef ze liever aan een kind wat netjes vraagt " heeft u voetbalplaatjes over?" dan aan een snotneus die roept " he mevrouw, heb je voetbalplaatjes?
brrrrrrrrr :silenced:
@Cell wrote:
oke… knuppel in het hoenderhok… maar ik heb me gisteren voorgenomen om minder gesloten te zijn en vaker te zeggen wat ik nou echt denk en voel…
Ik vind het tenenkrommend als kinderen EN volwassenen, vreemden, ongeacht leeftijd aanspreken met je en jij en verbind daar, helaas, ja een vooroordeel, wellicht zelf discriminatie, toch in mijn hoofd het woord onbeleefd aan vast of in het minste geval de gedachte " zo die krijgt ook geen opvoeding meer mee van huis"
Ik ben dus enorm van de oude stempel merk ik al.
Voor wat betreft de cassiere bij de kruidvat… hier staat een meisje van zeg maar 16 of 17 achter de kassa.
Ik haal paracetamol en ze vraagt netjes " bent U bekend met het gebruik van deze medicijnen?" en " wilt u er een tasje omheen?" wie ben ik dan wel helemaal om haar niet hetzelfde terug te bieden aan beleefdheidsvormen en gewoon te zeggen " Jahoor, ik ben bekend met het gebruik van deze medicijnen en nee dank u, ik krijg het zo wel mee"
Uiteindelijk is het gewoon een beleefdheidsvorm en ik ervaar het dus echt als onbeleefd als mensen je en jij zeggen in een situatie waarin ik ze helemaal niet ken.
Mijn eigen dochter is nu op de leeftijd dat we druk bezig zijn met U aanleren, voor die tijd zijn ze nog zo spring in het velderig, dat het veelal niet goed land nog.
Maar ik zeg nu bijna dagelijks dat ze U behoort te zeggen tegen vreemden en in elk geval tegen mensen die ouder zijn dan zijzelf.
En als ze brutaal is dan waarschuw ik haar ook met " Aniek, beetje inbinden dame, anders mag je mama voortaan ook met U aanspreken, ik heb niet met jou en je vriendjes op school gezeten"
En zowel mijn man alswel ik, vinden daar niets mis mee. Eerder omgedraaid, wat meer beleefdheid onderling zou de wereld sieren.
Hoezeer mensen ook menen dat je en jou ook met respect en netjes gezegd kan worden, zo ervaar ik dat dus echt niet.
Net als idd de voetbalplaatjes… ik geef ze liever aan een kind wat netjes vraagt " heeft u voetbalplaatjes over?" dan aan een snotneus die roept " he mevrouw, heb je voetbalplaatjes?
brrrrrrrrr :silenced:
Helemaal mee eens :thumbup: :mrgreen:
Zo denk ik er ook over, maar kan het alleen niet zo mooi omschrijven al jij
@Cell wrote:
oke… knuppel in het hoenderhok… maar ik heb me gisteren voorgenomen om minder gesloten te zijn en vaker te zeggen wat ik nou echt denk en voel…
Ik vind het tenenkrommend als kinderen EN volwassenen, vreemden, ongeacht leeftijd aanspreken met je en jij en verbind daar, helaas, ja een vooroordeel, wellicht zelf discriminatie, toch in mijn hoofd het woord onbeleefd aan vast of in het minste geval de gedachte " zo die krijgt ook geen opvoeding meer mee van huis"
Ik ben dus enorm van de oude stempel merk ik al.
Voor wat betreft de cassiere bij de kruidvat… hier staat een meisje van zeg maar 16 of 17 achter de kassa.
Ik haal paracetamol en ze vraagt netjes " bent U bekend met het gebruik van deze medicijnen?" en " wilt u er een tasje omheen?" wie ben ik dan wel helemaal om haar niet hetzelfde terug te bieden aan beleefdheidsvormen en gewoon te zeggen " Jahoor, ik ben bekend met het gebruik van deze medicijnen en nee dank u, ik krijg het zo wel mee"
Uiteindelijk is het gewoon een beleefdheidsvorm en ik ervaar het dus echt als onbeleefd als mensen je en jij zeggen in een situatie waarin ik ze helemaal niet ken.
Mijn eigen dochter is nu op de leeftijd dat we druk bezig zijn met U aanleren, voor die tijd zijn ze nog zo spring in het velderig, dat het veelal niet goed land nog.
Maar ik zeg nu bijna dagelijks dat ze U behoort te zeggen tegen vreemden en in elk geval tegen mensen die ouder zijn dan zijzelf.
En als ze brutaal is dan waarschuw ik haar ook met " Aniek, beetje inbinden dame, anders mag je mama voortaan ook met U aanspreken, ik heb niet met jou en je vriendjes op school gezeten"
En zowel mijn man alswel ik, vinden daar niets mis mee. Eerder omgedraaid, wat meer beleefdheid onderling zou de wereld sieren.
Hoezeer mensen ook menen dat je en jou ook met respect en netjes gezegd kan worden, zo ervaar ik dat dus echt niet.
Net als idd de voetbalplaatjes… ik geef ze liever aan een kind wat netjes vraagt " heeft u voetbalplaatjes over?" dan aan een snotneus die roept " he mevrouw, heb je voetbalplaatjes?
brrrrrrrrr :silenced:
Precies wat ik bedoel! Ik vond het trouwens nog erger dat die jochies het tegen een oudere mevrouw (ik denk een jaar of 70) riepen!
ik vindt het zo ie zo heel vervelend al die schreeuwerige en opdringerige kinderen bij de deur van de supermarkt :silenced:
En idd vele zijn ver van beleeft :shock: als je dan een kaartje geeft kan er vaak niet eens een dank of dank je wel vanaf, ze trekken het uit je handen en gaan zo door naar de volgende.
Ik geef vaak mijn kaartje of dergelijk aan kinderen die heel verlegen achteraan staan of letterlijk aan de kant worden geduwd door andere.
Ik geef mijn kaartjes helemáál niet.
Ik vind het echt niet tof dat die kinderen daar staan.
(vind het net zo vervelend als die krantjesverkopers die er meestal staan)
En bovendien zijn de meeste idd niet beleefd.