Wat leren jullie je kinderen zeggen tegen bekende volwassenen?
Mogen ze tutoyeren, of leren jullie ze tegen alle volwassenen U zeggen?
‘Vroeger’ leerde ik (ik weet niet meer welke leeftijd) dat ik tegen mijn ouders ‘je’ mocht zeggen. Tegen opa en oma moest het U zijn.
Tegen vrienden/broers/zussen van mijn ouders was het altijd Tante en Oom en ook U.
Ik merk dat kinderen van vrienden (die al wat ouder zijn) mij ook tutoyeren en mij bij de voornaam noemen. Terwijl ik geneigd ben naar mijn zoontje om dezelfde regels te handhaven hoe ik het vroeger heb geleerd.
Ben ik nu ouderwets? :mrgreen:
Hoe is dat bij jullie?
Hier mogen de jongens tegen ons en de opa’s en oma’s je/jij zeggen en tegen onze vrienden is het eigenlijk ook allemaal je/jij en bij de voornaam en dat doen hun kinderen ook bij ons. Wel heeft bijvoorbeeld onze oudste zoon een vriendje dat U tegen zijn ouders en ook tegen ons zegt en daar zegt onze zoon dus ook U tegen zijn ouders :thumbup: Wij hebben er tot een jaar of 3,5/4 geen punt van gemaakt en toen gewoon duidelijk uitgelegd aan hem dat je tegen vreemden en ouderen (niet opa en oma) U zegt en dat doet hij ook netjes :thumbup: De jongste wordt over 1 maand 3 en daar zullen we het hetzelfde bij gaan doen en dan maar hopen dat hij het ook zo goed begrijpt :shifty: :lol: Hij is nogal hardheaded :roll: :silenced:
Maar goed als jij het fijner vindt dat jouw kind tegen iedereen U zegt, dan kun je dat toch gewoon doen?! Je bent echt de enige niet hoor 
En als jij je er stiekem toch aan stoort dat kinderen van vrienden jou tutoyeren, dan kun je dat toch ook eens in de groep gooien bij die ouders dat je het toch fijner zou vinden als hun kinderen dat niet meer doen?
Ik vind dat jij je kinderen moet opvoeden zoals het jou (en je partner) goeddunkt en in de huidige maatschappij is er niks mis met het vroeg bijbrengen van wat respect! Want ik vind vousvoyeren toch een vorm van respect (ook al doe ik het zelf in beperkte mate).
Ik heb dat op een bepaald moment gewoon aan mijn vriendnnen gevraagd: Hoe willen jullie door mijn kinderen aangesproken worden.
Iedereen koos voor het tutoyeren.
Zelf wil ik door hun kinderen ook gewoon bij mijn voornaam genoemd worden en met je en jij aangesproken worden.
Wel noemen we ons vriendinnenclubje ‘de tantes’ als het de kinderen aangaat. Vooral als het om bijvoorbeeld oppasverzoekjes gaat, dan doen we even een verzoekrondje bij de tantes… 
De echte ooms en tantes worden overigens ook echt met oom en tante aangesproken.
Opa en oma mogen getutoyeerd worden.
Alle onbekenden gevousvoyeerd.
Dochterlief praat nog niet, maar ik wil haar wel leren u-zeggen. Ik zeg zelf u tegen mijn ouders (nog steeds) en als kind ook tegen alle andere volwassenen (nu vind ik het nog steeds heel lastig om mensen te tutoyeren die ik tien jaar geleden nog met u heb of zou hebben aangesproken).
Wij willen onze dochter ook tegen onszelf u leren zeggen (geloof dat dat ondertussen heel zeldzaam is, ik ken één gezin waar dat gebeurt) en tegen alle andere volwassen. Zo willen we ook dat ze oom en tante zegt tegen onze broers en zussen en niet alleen de voornaam (al zullen sommige broers en zussen dat liever anders zien).
Dus eh, wat mij betreft ben je niet ouderwets hoor 
Mereltje, puur uit nieuwsgierigheid, vind je het geen afstand scheppen als jouw kinderen je u gaan noemen?
En vind je het bijvoorbeeld op een forum zoals hier ook storend dat vreemden elkaar tutoyeren?
Mijn kinderen mogen hier gewoon jij/je zeggen tegen ons, en tegen opa’s/oma’s. Ouders van hubbie zouden misschien liever gezien U horen. Mijn ouders zijn nog niet eens 45 en willen echt geen U horen. Oom’s en tante’s zijn nog harstikke jong daar hoeven ze ook geen U tegen te zeggen. Tegen vreemden wil ik wel dat ze U gaat gebruiken, ze is nu pas 2,5 dus dat doet ze nu nog niet. Maar tegen die tijd wil ik dat wel graag :thumbup:
Ook worden de ooms en tante’s gewoon bij de voornaam genoemd. Bij de fam van Hubbie is het wel normaal dat ze Opa Ed/Oom roy etc zeggen. Maar hebben van te voren aangegeven dat wij dit onze dochters niet willen aanleren.
Ik begrijp echt werkelijk niet wat u zeggen met respect tonen te maken heeft. Ik vind het meer voelen als een waardeoordeel en dan vooral van mensen die dan zo lekker zeggen ‘zeg jij maar u’.
Mijn kinderen hoeven van mij dus alleen maar u te zeggen tegen onbekende oudere mensen. Uit beleefdheid, omdat ik weet dat het wel op prijs gesteld wordt, maar dat is dan ook echt de enige reden.
Overigens heb ik ze ook wel gezegd dat bij dat ene vriendje dat u zegt tegen zn ouders zij ook maar u moeten zeggen. Maar ik begrijp er niets van en vind het eigenlijk ook echt nergens voor nodig.
Ja noem het dan beleefdheid, maar dat is toch ook een vorm van respect :think: Ik zeg niet dat het zo is, ik vind dat alleen
jawel, maar door je kind aan te leren tegen hele grote groepen mensen (vriendinnen van mij, tantes, ouders zelf) u te zeggen hou je die ongelooflijk ouderwetse gewoonte wel in stand. Mijn kinderen zijn heus beleefd tegen bijv mijn vriendinnen, ook zonder u te zeggen. Wij hebben ook gewoon tegen ze gezegd dat dat vroeger gebruikelijk was en dat oudere mensen het daarom prettig vinden en wij dan dus maar u zeggen. Ik heb gewoon niet de behoefte om (door kinderen) met iemand van de oude stempel de discussie aan te gaan, maar bij mensen van mijn leeftijd zeg maar doe ik dat gerust
hier is het tegen ons en opas en omas en de echte ooms en tantes jij dit om niet een afstand in de omgang te krijgen.
tegen sommige vrienden zeggen ze oom en tante hun kinderen zeggen dat ook tegen ons zo tegen mijn beste vriendin weer niet haar kinderen iets ouder dan onze zeggen ook gewoon onze namen dus dan wil niet niet dat mijn kinderen oom en tante moeten zeggen en hun kinderen er aan komen en die ons wel bij de voornaam noemen
sommige neef en nichten van ons zeggen ze ook oom en tante evenals onze ooms en tantes ja beetje ingewikkeld grote familie :?
maar ligt er gewoon aan kwa omgang sommige fam waar we niet echt omgang of band mee hebben is het wel u.
verder tegen vreemden willen wij ook dat ze u zeggen net als in de winkels als ze iets krijgen dank u wel en niet dank je wel!
Hier zeggen de kinderen dus in de vriendenkring en alles ook gewoon je/jij, behalve dus tegen de moeder van het bewuste vriendje. Maar dat vind ik ook wel zo netjes gezien hun eigen kinderen ook U zeggen tegen ze. En wij hebben bewust gewacht tot hij wat ouder was (niet dat 3,5/4 nou zo oud is hoor :shifty: ) maar in elk geval tot we het uit konden leggen dus en hij pikte het heel snel en goed op :thumbup: En daar gaat het om, dat hij het verschil begrijpt, of in elk geval het onderscheid zoals wij dat zelf hier maken :thumbup: En wat jouw kinderen doen, gebeurt hier ook hoor onze jongens zijn ook zonder U te zeggen wel beleefd tegen iedereen :thumbup: :lol:
Roos wrote:
Mereltje, puur uit nieuwsgierigheid, vind je het geen afstand scheppen als jouw kinderen je u gaan noemen?
quote]
hier ben ik netzo opgevoed als mereltje, u zeggen tegen ouders enzo. Ik zou tl ook graag u willen laten zeggen, maar vriendlief is op gevoed met je/jij dus zijn er nog niet uit.
Vind niet dat je afstand schept als kind u moet zeggen, kind weet niet beter zeg maar.....
quote]
hier ben ik netzo opgevoed als mereltje, u zeggen tegen ouders enzo. Ik zou tl ook graag u willen laten zeggen, maar vriendlief is op gevoed met je/jij dus zijn er nog niet uit.
Vind niet dat je afstand schept als kind u moet zeggen, kind weet niet beter zeg maar.....
hier is het tegen bekenden je/jij en voornaam gebruik.
Respect zit hem in de manier waarop je iets zegt en niet zozeer het woordje je of u voor mij. Je kunt iemand met u aanspreken en toch heel onbeleefd zijn tegen die persoon.
Zelf mocht ik mijn opa en oma ook gewoon je/jij noemen idem voor ooms en tantes. Als 1 van ons toch u zei tegen mijn opa, was het standaard antwoord: tegen wie heb je het, zijn we vreemden van elkaar? :lol:
Toch heb ik minder bekende en onbekenden altijd netjes met u en meneer/mevrouw aangesproken.
En zo doen onze kinderen het ook.
Onze jongste zegt ook al keurig meheer en vrouw tegen mensen die hij niet kent, dus komt wel goed denk ik.
In onze vriendenkring spreken onze kids de ouders ook gewoon aan met je/jij en de voornaam en ik word door hun kinderen ook je en voornaam genoemd.
Mijn broers zijn overigens wel oom J. en oom S. en hun vriendinnen tante met de naam erachter. Dat is eigenlijk niet eens bewust zo gegroeid, maar meer uit een geintje ontstaan en dat is blijven hangen bij de kids, want ze volharden er enorm in .
En stiekem vindt met name mijn jongste broertje dat ook wel stoer hoor… behalve als ze zeggen ‘mijn oom is al 30 hoor’ :mrgreen:
Ik vind het persoonlijk wel heel erg ouderwets en absoluut niks met respect te maken. Mijn dochter hoeft het dus ook niet te doen, ook niet bij mijn ouders (die al 70 zijn). Ben er nog niet uit of ik het haar wel wil leren om het tegen andere vreemde ouderen te doen, of haar wil leren dat ze het aan oudere vreemden vraagt. Vind het nl. wel onbeleefd als ouderen het zelf willen en het dan niet gedaan wordt.
Ik vind het persoonlijk belangrijker dat ze netjes en respectvol naar andere mensen is, dan dat ze u zegt. Ik ken vreselijk onbeschofte kindjes (in mijn ogen dan he ) die dan wel U zeggen. Die zouden dus wel respectvol zijn omdat ze u zeggen???
Ik vind het ook een vorm van afstand, ik zelf zeg het ook alleen tegen vreemde ouderen (en dan echt type opa en oma, grijs haar met rollator) en vind mezelf echt heel beleefd
Bij vrienden is het ook gewoon je en de voornaam en tante is gereserveerd voor haar echte tante (mijn zus). Dat vind ik ook heel ouderwets als andere kinderen (bv buurkinderen of kinderen van kennissen) me tante gaan noemen. Vind het zelf ook niet prettig.
Wij hebben nog geen kinderen, de eerste op komst. Maar het hier al wel over gehad.
Zelf zijn wij beiden opgevoed met je/jij tegen ouders, opa’s, oma’s, ooms, tantes en goede vrienden. Vreemden waren ten alle tijden u. Ook was het oom X en tante Y.
We zijn er al over uit dat ze tegen ons je/jij mogen zeggen. Mijn vader en denk ook schoonouders zouden dit ook zo willen. En de toekomstige ooms en tantes ook. Maar weet niet of ze de “titel” oom en tante willen gebruiken. Zeker omdat ik de oudste van 4 ben en de eerste die een kind krijgt.
Zodra ons kind oud genoeg is om het te snappen dan willen we wel duidelijk maken dat vreemde volwassenen ten alle tijden meneer/mevrouw en u zijn.
Vrienden van ons hebben hun kinderen ook aangeleerd om u te zeggen. Die kinderen vinden dat heel normaal en doen dit ook netjes.
Ik heb wel tegen hen gezegd (eerst aan de moeder gevraagd) dat ze mij met je mogen aanspreken. Antwoord van de oudste (14 jaar), “Maar zo hebben wij dat geleerd en ik vind het niet erg” mijn reactie was dat het van mij mocht en dat het ook van hun moeder mocht. En ze spreken ons nog steeds met u aan.
Voor diegenen die wel willen dat hun kind straks u tegen je zegt (ik voel me nou bijna verplicht ook u te zeggen, als je eigen kind dat al moet zeggen wie ben ik dan om maar jij te zeggen :lol: ); waarom wil je dat dan?
Daar ben ik wel heel benieuwd naar
@Tigru wrote:
En ze spreken ons nog steeds met u aan.
Maar het is ook heel moeilijk om dat ‘af te leren’ als je iemand altijd u hebt genoemd.
Dat heb ik bijv. met docenten van vroeger.
Toevallig liep ik afgelopen zaterdag een oud docent tegen het lijf. Ontzettend leuk mens en de enige die ik tijdens mijn schooljaren ook daadwerkelijk met je aansprak. Echt zo’n type die niet wil aangesproken worden met u en waar het ook bijna niet uit je mond te krijgen is om haar u te noemen.
Haar noemde ik dus afgelopen zaterdag ook moeiteloos je/jij… elk andere docent die ik tegen zou zijn gekomen (zelfs die oud wiskunde lerares die maar 5 jaar ouder is) zou ik met u hebben aangesproken. Gewoon omdat ik dat toen ook altijd al deed.
Idem voor kennissen van mijn ouders die ik als kind met u heb leren aanspreken. 1 stel daarvan zijn inmiddels goeie vrienden van mijn ouders en toch… ik krijg het je/jij er niet uit, terwijl ze ook al 100x gezegd hebben dat ik het echt mag zeggen.
Onze kinderen zeggen je en jij tegen ons, en tegen opa en oma, en tegen ooms en tante’s ook wel, maar dan wel “oom Jaap, heb jij ook…?”
Daarentegen tegen vreemden doen ze eigenlijk zonder dat het aangeleerd is U.
Zoals van de week in de supermarkt tegen een medewerkster (ik denk dat het meisje 16 was hihi) “mevrouw, heeft u ook een prullenbak”
Ik heb het ze nooit zo heel bewust moeten aan- of afleren eigenlijk, het gaat vanzelf.
Tegen vreemden graag met U aanspreken maar tegen mij hoeft dat niet en tegen mijn ouders ook niet.
Tegen de hele familie trouwens.
Bij familie en vrienden hoeft dit niet maar als mensen graag zo aangesproken willen worden dan moet dat wel gerespecteerd worden, wie zijn wij om voor een ander te bepalen hoe zij aangesproken willen worden denk ik dan?
Vreemde oudere mensen worden door mijn kids (Ryan dan vooral) in beginsel aangesproken met ‘u’ en dan merkt hij vanzelf of hij dat goed doet ofwel mag tutoyeren.
Daarbij vind ik ook dat ‘U’ zeggen helemaal niets met respect te maken heeft, het is gewoon een vorm van beleefdheid.
Ik ben prima in staat om op heel beleefde wijze iemand respectloos te bejegenen bij wijze van spreken, die twee hebben echt niets met elkaar te maken.