herkennen jullie dat, dat je troost haalt uit borstvoeding (en zoiezo uit heel je kindje)?
Laatst had ik een rotgesprek met het cwi en kwam helemaal overstuur thuis, heb toen mijn lieve meid gepakt en heb haar jankend borstvoeding zitten geven, ik moest haar ff bij me hebben.
En nu is de kat van mijn ouders kwijt, loop al de halve dag te janken erom, en net lag dana in de box en had ik ineens zoiets van, kom meid we gaan voeden, heerlijk dat lieve onschuldige meisje op mijn blote buik waarbij ze me met die prachtogen van haar aan zit te staren en na het voeden op mijn schoot gezet waarbij ze me zo ongelovelijk lief aankijkt.
Heb zitten janken en ondertussen gaf zij me haar mooiste glimlachen zo van, mama niet verdrietig zijn, dat doet zoveel goed…
hoop dat de kat snel weer terug is :hug:
In mijn eerste werkweek na mijn verlof hadden we een onveilige situatie op school (mag niet vertellen wat natuurlijk, maar het was heel eng en het betrof een leerling van mij).
Toen ik eenmaal thuis kwam aangebibberd riep ik direct: ik wil Lev!
En later heb ik ook zoiets gehad, ik weet niet eens meer wat, maar ik had de auto geparkeerde na een nare dag op mijn werk, ik reed achteruit de parkeerplaats op zo tegen onze fietsen. Brullen natuurlijk en toen ging ik naar binnen en heb ik eerst Lev aangelegd.
Dus ja 
ja dat heb ik ook, als ik me rot voel dan wil ik tessie. Iemand hier op het forum schreef dat ze in paniek raakte toen ze onder narcose moest en toen om haar dochter riep. Dat vond ik zo herkenbaar.
Het hoeft niet per se voeden te zijn, maar wel lekker dicht tegen me aan.
En ik wil haar graag voeden als ze verdrietig is, of als ze niet slapen kan, om haar te troosten en te kalmeren. Maar dat doet ze niet, ze drinkt alleen als ze honger heeft. Dat vind ik weleens jammer.
Ohja, herkenbaar. Ik word vaak ook lekker rustig van haar. Ik voed haar 's morgens op het werk en als ik dan flink gestresst ben door alle drukte daar en zij komt binnen…KOM HIER!! Lekker knuffelen en dan voeden. Echt, het is een soort cup-a-soup, ik kan er dan weer helemaal tegen.
Femmie, dat klote-CWI ook! Knetter zou je ervan worden. Gelukkig heb je je lieve kleine meis dan.
wat lief Femmie dat je troost put uit de borstvoeding en je kleine meisje.
Mooi toch!
Hoe is het nu, is de poes al terecht?
:hug:
nee, ik ben ook bang dat ie niet meer terecht gaat komen of als ie gevond wordt dat het te laat is, zo lang kan zo’n beestje toch niet zonder eten en drinken? 
Ook hier inderdaad die ervaring, een prachtig diepgaand emotioneel gebeuren dat voeden :inlove:
Dat is overigens wel het aspect wat tijdens mijn bv-periode afkeurende reacties opleverde van sm :wall:
@femmie wrote:
nee, ik ben ook bang dat ie niet meer terecht gaat komen of als ie gevond wordt dat het te laat is, zo lang kan zo’n beestje toch niet zonder eten en drinken?
Heh nou toch
:hug:Katten hebben sowieso een neus voor water (een plas regenwater, een vijver, lege bloempotten met een bodempje water erin, noem maar op). Aan zijn vochtbehoefte komt ie vast wel toe.
Hoe oud is de kat van je ouders? Als hij al wat ervaring heeft met jagen, vermoed ik dat hij op die manier toch wel wat noodzakelijk voedsel bij elkaar zal scharrelen.
Verder zijn er ook genoeg mensen die zich al heel snel ontfermen over een aanlopende kat en hem voeren. De kans bestaat dat de kat van je ouders dat geluk ook heeft…
Hopelijk is het beestje snel weer terecht, sterkte joh!
Yvonne, wat had je sm dan te klagen?
Femmie, onze kat was ook wel een 5 dagen weg en kwam dan een tikkie magerder weer terug, maar verder oké. Ik helpt het je hopen dat Jipje dat ook doet. Hoe lang is hij nu weg?
gekkie, katten kunnen heel lang zonder baasje hoor. Ze worden er wat magerder van, dat is alles. Hij kan best over een paar weken nog gevonden worden :-*
@mamalena wrote:
Yvonne, wat had je sm dan te klagen?
Ik voedde vanuit mijn gevoel (dus idd dat sterk emotionele aspect) en dat was volgens haar niet goed, evenals voeden op verzoek en troosten aan de borst. Zo vond ze tevens dat ik een muurtje om Claudia en mij heen bouwde en ook dat was in haar ogen niet goed. Toen Claudia net zeven maanden oud was, kreeg ik van haar uit het niets een uitgebreide mail waarin ze haar zorgen uitte over mijn manier van omgaan met Claudia en dan met name ten aanzien van de bv. Mijn manier van voeden zou overgewicht en emotie-eten in de hand werken, dat was volgens haar uit wetenschappelijk onderzoek gebleken. Ik was zelf op dat moment emotioneel nog niet echt stabiel en ben vreselijk overstuur geraakt door die mail. Voor mijn gevoel was bv geven nou net datgene wat ik wél goed deed in een tijd waarin ik over bijna alles zo vreselijk onzeker was; bv is steeds mijn houvast, mijn rode draad geweest.
Ik ben hierover een flink aantal maanden later nog heel bewust enkele keren met haar in gesprek gegaan. Ze is bij haar standpunt gebleven hoor, maar ik ben gaandeweg een stuk sterker en zekerder van mezelf geworden en de boodschap dat ik niet wil dat zij zich bemoeit met de opvoeding van mijn kind (en zeker niet op die manier) heb ik heel duidelijk aan haar overgebracht, met daarbij de vermelding dat zij de oma van Claudia is, vertrouwen zou moeten hebben in mijn rol als ouder/opvoeder en gewoon moet genieten van het oma zijn (Claudia is overigens erg wijs met haar oma hoor :thumbup:). Evenals de wetenschappelijk onderbouwde info over overgewicht trouwens
Ik kon het niet laten om dat nog even een persoonlijk tintje te geven… Haar andere kleindochter kreeg namelijk kv en groeide zó ontzettend hard, dat ze op de leeftijd van zes maanden van het cb niets eens over mocht op opvolgmelk… :silenced:
Oh nog even voor de beeldvorming: op de de leeftijd van zes/zeven maanden zaten Claudia en ik op ongeveer zeven voedingen per etmaal, eigenlijk ook nog heel gewoon dus 
(en al was er wel sprake van meer voedingsmomenten, dan nog is dat ónze zaak…)
Jee, wat vervelend als iemand zich er op die manier mee bemoeit. Ik vraag me dan altijd af waarom diegene niet meteen gewoon in een normaal gesprek kan aangeven dat ze zich wellicht zorgen maakt en wat haar bedenkingen zijn. Dan kun je meningen uitwisselen. Maar dat zal te hoog gegrepen zijn voor veel mensen (schoonmoeders).
Goed van je dat je bij jezelf bent gebleven. En een duidelijke boodschap hebt kunnen overbrengen! Dat zal ze niet snel vergeten zijn.
Ja jouw manier van voeden en omgaan met bv is zoooo niet van hun tijd… kan me voorstellen dat ze ongerust was erover. Dat kind groeit op voor galg en rad, ha ha 
. Goed dat je haar hebt voorgelicht. Soms zijn oma’s zo’n struikelblok :wall: .
Wat bijzonder toch ook hoe je aan bv zekerheid of juist onzekerheid kunt ontlenen in de relatie met je kind. Ik heb nog nooit van een moeder gehoord die zich zo zeker voelde omdat ze flessen gaf en die dat zoiets heerlijks en bijzonders vond dat ze voor haar kindje kon doen… Maar ook nog nooit eentje die zó onzeker was over flesvoeding als moeders kunnen zijn over borstvoeding als het niet goed gaat (of als het wel goed gaat, maar oma’s ze iets anders vertellen ).
Ik merk het verschil ook duidelijk tussen de eerste die niet aan de borst wilde en de tweede die ik wel zelf kan voeden. Ik mag het vast niet zeggen van de flesmoeders (en laat het mijn oudste nooit lezen…), maar je kind aan de borst geeft een bepaalde kwaliteit aan je relatie die je met een fles niet hebt. Ook niet als er wel moedermelk in die fles zit. BV is een klus die je met zijn tweetjes klaart, jij en je kind en verder niemand. Als dat lukt (met hoeveel moeite dan ook), dan heb je zoiets bijzonders en stevigs samen, er is niks dat dat vervangen kan.
@mamalena wrote:
Jee, wat vervelend als iemand zich er op die manier mee bemoeit. Ik vraag me dan altijd af waarom diegene niet meteen gewoon in een normaal gesprek kan aangeven dat ze zich wellicht zorgen maakt en wat haar bedenkingen zijn. Dan kun je meningen uitwisselen. Maar dat zal te hoog gegrepen zijn voor veel mensen (schoonmoeders).
Dat vond ik ook wel erg apart. Ze gaf in haar mail aan dat ze me er niet rechtstreeks over durfde aan te spreken en het daarom per mail deed. Ik heb mijn reactie destijds afgesloten met een open deur, een uitnodiging dat ze gerust een keer langs mocht komen om er verder over te praten als ze daar behoefte aan had. Daar is ze nooit op in gegaan. Vervolgens ben ik met haar het gesprek aangegaan en heb haar o.a. gewezen op mijn uitnodiging om bij me langs te komen. Daar draaide ze zich heel handig uit: zij vond niet dat ik daaraan toe was :? Ehm, ik heb niet voor niets die uitnodiging aan mijn reactie toegevoegd en bovendien ben ik nog altijd zélf degene die bepaalt of ik ergens aan toe ben of niet.
Daarnaast kon ze tijdens ons gesprek niet vaak genoeg benadrukken dat ik in die periode niet stabiel was (als je dat zo goed wist, waarom stuurde je me dan zo’n mail MUTS!) en ging zelfs zo ver dat ze de diagnose “postnatale depressie” stelde (“Ik weet zeker dat… bla bla bla”). Aan zo’n analyse van haar (ze is niet medisch geschoold) had ik al helemaal geen boodschap…
@mamalena wrote:
Goed van je dat je bij jezelf bent gebleven.
Dank je wel :-*
Ik heb die gesprekken met haar destijds heel zorgvuldig voorbereid en was na afloop zo trots op mezelf dat ik mezelf heb verwend met een mooie bos bloemen
@mamalena wrote:
En een duidelijke boodschap hebt kunnen overbrengen! Dat zal ze niet snel vergeten zijn.
Dat denk ik ook niet
Voor mij geldt hetzelfde hoor. Vergeven, ja. Vergeten? Nee, dat dus écht niet… Dit heeft in ieder geval wel z’n weerslag gehad op de verhouding met sm, het heeft tezamen met andere voorvallen bijgedragen een bepaalde afstand tussen haar en mij. Daar voel ik me trouwens wel goed bij
@lena3 wrote:
Ja jouw manier van voeden en omgaan met bv is zoooo niet van hun tijd… kan me voorstellen dat ze ongerust was erover. Dat kind groeit op voor galg en rad, ha ha
:lol:
Het grappige is dat het Claudia is die onbewust het ongelijk van sm bewijst
Al vermoed ik dat dit totaal aan sm voorbij gaat hoor, ik denk niet dat ze die hele subtiele dingen oppikt. Maar dat geeft niet, Ãk zie ze wel en dat sterkt mijn zelfvertrouwen weer :thumbup:
@Yvonne Z. wrote:
Het grappige is dat het Claudia is die onbewust het ongelijk van sm bewijst
Ben wel benieuwd hoe Claudia dat dan doet. Waar blijkt dat uit?
Liefs Moirah
@lena3 wrote:
Ik merk het verschil ook duidelijk tussen de eerste die niet aan de borst wilde en de tweede die ik wel zelf kan voeden. Ik mag het vast niet zeggen van de flesmoeders (en laat het mijn oudste nooit lezen…), maar je kind aan de borst geeft een bepaalde kwaliteit aan je relatie die je met een fles niet hebt. Ook niet als er wel moedermelk in die fles zit. BV is een klus die je met zijn tweetjes klaart, jij en je kind en verder niemand. Als dat lukt (met hoeveel moeite dan ook), dan heb je zoiets bijzonders en stevigs samen, er is niks dat dat vervangen kan.
Poeh, dat verschil lijkt me iets wat emotioneel gezien heel wat bij je teweeg kan brengen. Is dat ook jouw ervaring, heb je het een plekje kunnen geven?
Ik kom op andere fora vaak moeders tegen die kv geven en aanstoot nemen aan het benoemen van dit verschil tussen fles en borst, het wordt afgedaan als onzin. In de meeste gevallen zal dit voortkomen uit onbekendheid, omdat ze zelf alleen de ervaring van een kind aan de fles hebben. Aan de andere kant denk ik dat er met dit soort punten wordt geschermd om de mogelijke verschillen maar niet onder ogen te hoeven zien…
Ik las daarstraks op een ander forum dat het Voedingscentrum ook steld dat een troostborst kan zorgen voor emotie-eters. Dat houdt dat soort ideeën dus in stand. Want het Voedingscentrum zal het wel weten denkt men dan.
Liefs Moirah
@Moirah wrote:
@Yvonne Z. wrote:Het grappige is dat het Claudia is die onbewust het ongelijk van sm bewijst
Ben wel benieuwd hoe Claudia dat dan doet. Waar blijkt dat uit?
Heb hier trouwens een vergelijkbare sm, maar dan met een ander onderwerp.
Bij verdriet wil ze bijvoorbeeld graag met lichaamscontact worden getroost, lekker op schoot tegen me aan met haar koppie op mijn borst.
Zo wordt ze ook als er 's nachts iets is snel rustig. Ze zoekt geen troost in eten en van overgewicht is ook zeker geen sprake. Daarnaast geeft ze zelf aan wanneer ze er aan toe is om steeds een beetje meer op eigen benen te gaan staan (het heeft lang geduurd eer ik dat doorhad, maar dat terzijde
). Ik ben ervan overtuigd dat de bv in belangrijke mate heeft bijgedragen aan het vormen van een solide basis die het voor haar mogelijk heeft gemaakt om vanuit een veilige situatie de wereld te verkennen.De verschillen op die vlakken tussen Claudia en de andere kleindochter vind ik echt groot. Sommige zijn duidelijker aantoonbaar zoals bijvoorbeeld de mondmotoriek, maar ook de manier waarop ze getroost kan worden. De andere kleindochter heeft zich bijvoorbeeld ontzettend aan een knuffel gehecht, ze ziet dat als de ultieme manier van troost en kan nu op bijna vier-jarige leeftijd nog steeds amper zonder. Dat zal het eerste zijn waar ze naar vraagt als ze moe, verdrietig of angstig is en het is ook het eerste dat ze een ander kindje als troost aanbiedt. Natuurlijk wel erg lief, maar het was voor haar erg verwarrend toen een ander kindje dit nÃet als troost accepteerde en de knuffel met kracht aan de kant gooide… Verder heb ik zelf eens met haar meegemaakt dat ze middenin een erg verdrietige bui aan mij een snoepje kwam vragen… Die had ze van mij sowieso niet gekregen omdat het toen ook bijna etenstijd was, maar ze accepteerde mijn ‘nee + uitleg’ niet Ze is er 's avonds bij haar ouders aan tafel zelfs op teruggekomen, heeft met een verontwaardigd stemmetje verteld dat ze geen snoepje mocht van tante Yvonne
Claudia daarentegen gaat door de knietjes als ze een ander kindje wil troosten. Ze kijkt het kindje aan en vraagt wat er is, waarom hij of zij verdrietig is. Ze omarmt hem of haar, legt haar hoofd tegen het kindje aan en geeft kusjes.
Ze zou hoe dan ook niet om snoepjes vragen tijdens verdrietige momenten of snoepjes als troost aanbieden.