@~Melanie~ wrote:
@Happy mommy wrote:
@~Melanie~ wrote:
@Happy mommy wrote:
@Lune wrote:ik denk idd dat je dat probleem gewoon gecreeerd hebt door uberhaupt toe te staan dat ze mag zappen. Hier zijn ze niet anders gewend als dat ik bepaal wat ze kijken en dat wordt dus zonder meer geaccepteerd. Vinden ze wat ik kies niets? Dan kijk je toch niet, ook goed, ga maar wat anders doen.
Als er opvoedcoachen bestaan voor kinderen zoals mijn dochter… denk je dan dat het bij haar allemaal zo eenvoudig werkt?
Voordat je zo makkelijk oordeelt moet je je er wel in verdiepen Lune.
Als je eens wist hoeveel opvoedboeken ik heb gelezen, hoeveel ellende we hier in huis hebben gehad.
Jouw manier werkt bij een “normaal” kind.
Nou, dit ben ik niet met je eens, mijn zoon heeft pdd-nos/adhd zoals je volgens mij weet en Lune zit in hetzelfde schuitje als jij en ik :shifty:
Hoe erg de uitbarstingen van mijn zoon ook kunnen zijn, ik bepaal inderdaad wat hier gekeken wordt ook al schopt hij mijn huis kort en klein, die ‘macht’ geef ik hem niet.
Dat kan en wil ik niet, ik heb namelijk geleerd dat het daarmee niet ophoud.
Dit is iets wat ze jou ook zullen leren in dit traject, dat jouw grenzen en regels héél duidelijk moeten zijn en dat je die ook goed handhaaft.
Nu is je dochter nog maar 5 wat als ze bijna 8 is? Hoever zal ze dan gaan om te doen wat zij wil?
Onthoudt alsjeblieft dat jij de baas bent, jij bepaalt en niet zij, nickjr aan en afstandsbediening in je zak, werkt dat niet dan gewoon die tv uit :-
Dan weet je ook dat pddnos een enorm breed begrip is en dat kinderen met deze ontwikkelingsstoornis niet onder één kam te scheren zijn. dat is bij mensen sowieso al niet mogelijk.
Ik ben nu op twee onderwerpen tegelijkertijd aan het typen endaardoor moet ik dingen dubbelop neerzetten.
In het kort; we hebben de afgelopen tijd zoveel meegemaakt dat ik nu tussen twee kwaden moet kiezen.
Een mens kan maar zoveel aan. We hebben hier zo lang aangemodderd en problemen gehad (op gezondheidvlak met de jongste ook) dat we nu de strijd niet altijd meer aan willen gaan. Niet totdat we haar wat beter gaan begrijpen en met hulp leren hoe we elkaar beter kunnen gaan begrijpen.
We hebben nu al zo vaak “experimenteel” dingen geprobeerd dat de arme meid strakjes helemaal niet meer weet waar ze aan toe is.
Daarom pakken we de dingen nu even niet standaard aan. Ons huwelijk, onze andere dochter en onze geestelijke gezondheid moet nu ook even gekoesterd worden. Ook een belangrijke les voor ons om niet alles meer om haar te laten draaien en aan onszelf te gaan denken.
De laconieke toon van Lune, ook al zal ze het vast niet zo bedoelen (hoop ik), komt erg kwetsend over als je de afgelopen jaren zoveel zorgen heb gehad en zo enorm geworsteld hebt.
En nu kom je over alsof het advies wat ik je geef ‘experimenteel’ is, het probleem is dat als je de strijd niet aangaat dat je dochter dan juist niet weet waar ze aan toe is.
Pdd-nos is weliswaar een breed begrip maar de omgang met een dergelijk kind is wél degelijk standaard.
Wijzelf zijn al een piétsje verder in het traject maar gezien je reactie op mijn goedbedoelde advies laat ik het hier maar bij.
De mensen die jou gaan helpen zullen jou precies hetzelfde vertellen als wat je hier al verteld is, neem daarin alleen wel mee dat je door niet die strijd aan te gaan wel alleen maar aan het uitstellen bent en dat de omgang met haar moeilijker en moeilijker word.
Wat betreft het schrijven in twee topics, bij contact staat een topic met moeders van autistische kinderen, neem er eens een kijkje, ik weet zeker dat je een hoop herkenning zult vinden.
Nee hoor Melanie, ik bedoelde niet dat wat jij zei experimenteel is, helemaal niet.
Ik wilde alleen maar de reden vertellen waarom wij nu op het punt zijn gekomen dat we de teugels even laten vieren.
Zoals je weet (ik had er pas geleden een verhaaltje over geschreven) weten wij pas sinds kort dat onze dochter pddnos heeft. Daarvoor hebben wij constant allerlei boeken gelezen, en daarmee geprobeerd rersultaat te behalen. Daarnaast allemaal goedbedoelde adviezen gevolgd. Allemaal zonder resultaat.
Nou ja, het resultaat was een deuk in de deur, kapotte spullen, een jonger zusje dat ook begon te gillen en krijsen en een mama en papa die op den duur zaten te dubben over een echtscheiding.
Als je zegt dat het goed is dat een kind weet waar het aan toe is, daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens. Maar de manier waarop bespreken we nu met de opvoedcoach van de psychologiepraktijk.
Ze moet eerst snappen waarom dingen niet kunnen, de onderlinge relatie tussen dingen inzien en weer een beetje vertrouwen in ons en school terugkrijgen. Er is hier gewoon teveel gebeurd.
Als ik wist dat het goed voor mijn dochtertje was om gewoon de afstandbediening te pakken en te zeggen dat mag niet, klaar… dan deed ik dat. Dat heb ik namelijk al heel vaak gedaan, niet alleen met de afstandsbediening maar met alles wat niet goed voor haar is of gevaarlijk is. Maar in de afgelopen tijd is duidelijk gebleken dat dit niet werkt.
Dat het meer problemen maakt dan oplost.
De hele dag verzint ze dingen die niet mogen.
Op dit moment verbieden de alleen de gevaarlijke dingen en moeten er dan maar mee leven dat we een huis vol sht hebben.
Verder proberen we een beetje rust in de tent te creëren.
Ze doet het niet om haar zin door te drijven… eerlijk gezegd weet ik niet waarom ze zo doet.
Maar daarom hebben we nu hulp.
We vinden wel een manier om ermee om te leren gaan.
En verder denk ik inderdaad dat het goed is om het hierbij te laten.
Niet omdat ik je advies niet waardeer, juist wel.
Maar meer omdat er een hele nare toon is gezet waarin we elkaar alleen maar verkeerd begrijpen. Dat heb je snel als je dit soort problemen zonder non-verbale communicatie probeert te bespreken.
Ik hoop iig geval dat je niet denkt dat je advies niet op waarde geschat wordt. Maar, met alle respect, wij steunen en vertrouwen nu voorlopig volledig op de mensen waar wij voor hulp hebben aangeklopt. Bij de mensen die de testen met haar hebben gedaan, al onze verhalen hebben gehoord, de gesprekken met haar hebben gehad en tot een behandelplan zijn gekomen.
