hier is het in de gang op de voordeurmat, werkt prima
de afgelopen periode heeft hij er vaak gezeten, ben blij dat het ritme van school weer begonnen is
@Lune wrote:
Maar waarom kan dat dan niet zonder ze weg te sturen?
Omdat ik ze op dat moment even rustig wil laten nadenken over wat er gezegd is en over hun eigen gedrag op dat moment en ze even uit een bepaalde situatie wil halen.
@preggie wrote:
Op de gang zetten omdat een kind iets niet wil dat jij wilt… Dat is je macht gebruiken…
Op de gang zetten omdat hij grenzen over gaat en je daarom “lijfelijk” wilt laten ervaren dat hij dan niet gewenst is (en ja… dat klinkt zwaar) helpt wel.
Al is het maar omdat je dan rekening houdt met de manier van leren van een kind. Een kind is niet alleen cognitief ingesteld. Ervaren (ik wordt buitengesloten als ik me niet aan de “groepsnormen” houdt) is heel zinvol.
Ik denk dat preggie het hier heel goed verwoord zoals ik het ervaar.
Het is niet zo dat ze te pas en te onpas maar op die mat zit hier (als het 1 keer per maand is is het veel). En ook niet zo dat ze bij ongewenst gedrag linea recta die kant op gaat.
Nee er wordt eerst 3 keer gewaarschuwd bij ongewenst gedrag, elke keer weer met uitleg wáárom dat gedrag ongewenst is en de vraag of ze dat begrijpt.
Pas ná die drie keer nogmaals hetzelfde gedrag vertonen resulteert in naar de mat moeten. Daar zeggen we dan ook duidelijk: De mat is om na te denken, niet om een potje te gaan gillen, huilen of spelen. Als de wekker gaat (wij zetten altijd een kookwekker) dan verwachten we een antwoord van haar.
Dan gaan we naar haar toe, spreken haar aan op ooghoogte over wat er is gebeurt en wat volgens haar de reden was dat ze naar de mat werd gestuurd. Daarna vragen we haar naar de oplossing die ze bedacht heeft.
Dan knuffelen we altijd even en zeggen dat ze goed heeft nagedacht en dat we hopen dat het nu niet weer nodig is te waarschuwen.
Is dat een "afwijzing" van mijn kind? Ik denk persoonlijk van niet.
Er zijn zelfs momenten dat ze als ze even wil nadenken nu zichzelf terugtrekt om dat te doen, dus dat heeft ze er wel van geleerd. :mrgreen:
@preggie wrote:
@Lune wrote:Ik vind de titel van dit artikel een beetje jammer, maar laat je er niet door afschrikken… Ik vind het echt een goed artikel verder
http://www.kiind.nl/articles/188/Het_breken_van_de_weerbarstige_kinderwil.html
Betekent overigens ook niet dat wij nooooit straffen hoorMaar ik heb ze zelden naar de gang gestuurd en strafmatjes of stoeltjes nooit gehad. Straf is meer iets van nu ze groter zijn en goed weten wat ze doen (niet meer zo op ontdekking zijn).
Op de gang zetten omdat een kind iets niet wil dat jij wilt… Dat is je macht gebruiken…
Op de gang zetten omdat hij grenzen over gaat en je daarom “lijfelijk” wilt laten ervaren dat hij dan niet gewenst is (en ja… dat klinkt zwaar) helpt wel.
Al is het maar omdat je dan rekening houdt met de manier van leren van een kind. Een kind is niet alleen cognitief ingesteld. Ervaren (ik wordt buitengesloten als ik me niet aan de “groepsnormen” houdt) is heel zinvol.
En ik vind het ook mijn taak om een kind juist te leren dat het zijn eigenheid mag hebben, maar dat eigenheid in sommige situaties consequenties heeft.
ook als ie groot is…Als ie daarmee de volgende keer weer voor hetzelfde kiest; prima!
Overigens… natuurlijk heb je de (ouderlijke) macht… Kinderen opvoeden vind ik nu eenmaal niet altijd een democratisch proces. Soms is het ECHT een kwestie van “omdat ik het zeg”.
Bij hoooooge uitzondering wordt Wessel nu nog op de gang gezet… maar dat is wel eens anders geweest.
En de hoofdboodschap is dan: prima dat jij je zo wilt gedragen; maar dan niet in mijn buurt… :naughty: En dat kun je niet alleen maar zeggen… dat moet je ook DOEN.
Thanks preggie, ik wilde een poging gaan doen om op te schrijven hoe ik erover denk, maar jij hebt dat al precies gedaan.
ik zet tim op een stoeltje…
maar:
ik ga er wel bij zitten, op mijn hurken,
en leg duidelijk uit waarom hij even een time out krijgt !
het gooien, schreeuwen en zo is nu echt een heel stuk minder!
Ik heb dit 2 weken volgehouden!
Nu staat het stoeltje buiten :mrgreen:
Ik snap wat je bedoelt, alleen is dat (het afwijzen, wegsturen) een boodschap die ik mijn kinderen liever niet geef. Het komt weleens voor hoor, maar dan moeten ze het wel echt heel bont maken.
En wat je heel veel ziet is dat een time out gebruikt wordt voor peuters en daar heb ik echt wel iets op tegen. Als ik mijn 7jarige toespreek en hem vertel dat hij even over zn gedrag na mag gaan denken en met een oplossing mag komen, dan doet hij dat. Een peuter gaat echt niet nadenken over zijn gedrag tijdens die time out, daar is hij gewoon niet toe in staat.
Natuurlijk zal het wel het gewenste effect hebben, want mensen leren nu eenmaal (ook) via conditionering. Maar juist omdat dat gebaseerd is op straffen en belonen is dat iets wat ik probeer te vermijden in de opvoeding van mijn kinderen. Ik wil graag dat ze uit zichzelf willen bepaalde dingen zo te doen zoals ik ze ook graag zie, bepaalde dingen te laten. En niet omdat ze anders straf krijgen, weggestuurd worden.
Wat Preggie zegt over leren door ervaren, dat is dus wel iets wat ik meeneem, maar ik pak dan liever een logisch gevolg op het gedrag, bijvoorbeeld zoals van de week zaten mijn jongens met de legotrein te spelen, continu geruzie en op een gegeven moment van 1 van de 2 flink gemep. Je kan dat kind dan wegsturen, maar daarmee ga ik volledig voorbij aan wat er gebeurde en leer ik hem alleen dat ik niet wil dat hij slaat.
Ik wil eerst de achterliggende reden weten (kort lontje, moe van school, gefrustreerd door broer die na 6x vragen hem nog gewoon negeerde) en daar iets mee doen, en benoem uiteraard wel dat er dan nog steeds niet geslagen mag worden. Ze mogen vervolgens zelf naar een oplossing zoeken/het goed maken. Uiteindelijk kwamen ze er niet samen uit en is het logische gevolg dat de treinbaan opgeruimd wordt, omdat ze er niet normaal mee kunnen spelen samen. Dat is een soort van ‘straf’, maar voelt voor een kind veel minder als een afwijzing en ik denk dat het leerzamer is.
Ik vind dat eigenlijk wel een hele interessante discussie.
Aan de ene kant ga ik ver mee met jou Lune, aan de andere kant vind ik niet belonen, wat er dan ook aan vast zit, weer geen goed idee. Een mens wil namelijk toch altijd beloond worden…Wanneer gedrag niet beloond wordt, dan blijft het nooit hangen. Iets moet altijd nut hebben. Sommige dingen zijn zelfbelonend, andere dingen moeten van buitenaf worden beloond. En een beloning hoeft natuurlijk niet materieel te zijn. et kan ook gewoon zijn dat een kind merkt dat hij geen naar hongergevoel meer heeft als ie zijn bord leegeet is dus een beloning
Ik wil graag dat ze uit zichzelf willen bepaalde dingen zo te doen zoals ik ze ook graag zie, bepaalde dingen te laten.
Bovenstaand stukje heb ik ook mijn twijfels over. Want of je het nu met dwang doet of zonder dwang, jij wilt dat je kind dingen doet zoals jij ze graag ziet. En uiteindelijk heeft een kind daar toch ook geen keuze in?? Jij zult denk ik nooit accepteren dat je kind met stiften op de muur kleurt, en dus probeer jij je kind zo ver te krijgen dat hij dat niet meer doet. Een kind van 2 wil dat ook echt niet uit zichzelf laten, omdat hij inziet dat het voor mama niet fijn is, ofzo…Dus uiteindelijk ga je jouw wil opleggen, omdat JIJ vindt dat het niet mag. Je gaat je kind dus zo bewerken dat hij het ook niet meer wil. En dat is toch eigenlijk net zo goed jouw wil of jouw mening opleggen?
Nogmaals ik, vind het wel een hele interessante materie eigenlijk. Misschien een leuke voor het discussietopic?? :think:
lijkt me logisch dat je niet alleen ongewenst gedrag “aanpakt” maar gewenst gedrag ook nadrukkelijk opmerkt. Ik zeg het ze vaak dat het fijn is als ze lief samen spelen, elkaar helpen etc.
goed gezien Hanneke…
het “als vanzelf laten doen zoals jij het graag ziet”, is hetzelfde… alleen een minder duidelijke…
Lune: ik denk dat we het bijna hetzelfde doen. Wessel moet het bont maken om “weggestuurd” te worden. Maar ik vind het wel een goede manier om ECHT de grens te laten voelen die bereikt is.
En met praten … nee… dat probeer ik 1 x … zelfs 3 x waarschuwen vind ik 2 x teveel.
Wel uiteraard passend bij de leeftijd.
De achterliggende reden van gedrag is best belangrijk, maar verandert niets aan mijn grens!
Het is ook geen hysterisch gedoe met “wegsturen”… Ik keur hem niet af, ik wijs hem niet af… ik wijs zijn gedrag af.
Lekker pedagogisch verhaal he? Goed he?hihi :sick: :think: maarrrrr… ik doe het wel zo. Maar net zo als hij moe mag zijn of gefrustreerd… zo heb ik ook mijn grens die ik bewaak! (en hem daarmee leer dat je moet opkomen voor je grenzen… maar misschien draaf ik nu een beetje door).
Ik ben hartstikke voor opkomen voor je zelf, zeggen wat er aan de hand is… maar ook voor je eigen (dus ook als moeder) NEE.
Misschien flauw Lune… maar door de treinbaan op te ruimen, los je ook het samen spelen niet op… Het is puur de aanleiding. Dan gebruik je het opruimen gewoon volgens mij als het doorbreken van de situatie en een neiuwe kans geven in een nieuwe setting.
Datzelfde effect kan bereikt worden door even de kinderen separaat te laten “nadenken”… (oooooohh heb zo’n hekel aan die zin)… en dan nog eens te laten spelen met de treinbaan.
@annemarie69 wrote:
lijkt me logisch dat je niet alleen ongewenst gedrag “aanpakt” maar gewenst gedrag ook nadrukkelijk opmerkt. Ik zeg het ze vaak dat het fijn is als ze lief samen spelen, elkaar helpen etc.
Ik heb het nu over het aangegeven artikel
@Lune wrote:
Ik snap wat je bedoelt, alleen is dat (het afwijzen, wegsturen) een boodschap die ik mijn kinderen liever niet geef. Het komt weleens voor hoor, maar dan moeten ze het wel echt heel bont maken.
En wat je heel veel ziet is dat een time out gebruikt wordt voor peuters en daar heb ik echt wel iets op tegen. Als ik mijn 7jarige toespreek en hem vertel dat hij even over zn gedrag na mag gaan denken en met een oplossing mag komen, dan doet hij dat. Een peuter gaat echt niet nadenken over zijn gedrag tijdens die time out, daar is hij gewoon niet toe in staat.
Natuurlijk zal het wel het gewenste effect hebben, want mensen leren nu eenmaal (ook) via conditionering. Maar juist omdat dat gebaseerd is op straffen en belonen is dat iets wat ik probeer te vermijden in de opvoeding van mijn kinderen. Ik wil graag dat ze uit zichzelf willen bepaalde dingen zo te doen zoals ik ze ook graag zie, bepaalde dingen te laten. En niet omdat ze anders straf krijgen, weggestuurd worden.
Wat Preggie zegt over leren door ervaren, dat is dus wel iets wat ik meeneem, maar ik pak dan liever een logisch gevolg op het gedrag, bijvoorbeeld zoals van de week zaten mijn jongens met de legotrein te spelen, continu geruzie en op een gegeven moment van 1 van de 2 flink gemep. Je kan dat kind dan wegsturen, maar daarmee ga ik volledig voorbij aan wat er gebeurde en leer ik hem alleen dat ik niet wil dat hij slaat.
Ik wil eerst de achterliggende reden weten (kort lontje, moe van school, gefrustreerd door broer die na 6x vragen hem nog gewoon negeerde) en daar iets mee doen, en benoem uiteraard wel dat er dan nog steeds niet geslagen mag worden. Ze mogen vervolgens zelf naar een oplossing zoeken/het goed maken. Uiteindelijk kwamen ze er niet samen uit en is het logische gevolg dat de treinbaan opgeruimd wordt, omdat ze er niet normaal mee kunnen spelen samen. Dat is een soort van ‘straf’, maar voelt voor een kind veel minder als een afwijzing en ik denk dat het leerzamer is.
Ik pik even deze zin eruit want ik denk dat je daarmee een peuter erg onderschat.
Het zal je verbazen met welke zelfbedachte inzichten mijn dochter kwam nadat ze 2 minuten een time out op de mat had gehad toen ze 2 jaar was.
Ik zette de kinderen toen ze klein waren echt nooit op de gang of op een stoeltje of in een hoek trouwens. Ze hebben op die leeftijd echt dat besef nog niet. het is in mijn ogen dan ook echt niet opvoedkundig, al kan het natuurlijk best wel heel goed werken.
Ik hoorde laatst van een kind dat met 16 maanden al met kinderstoel en al naar de gang moest als ze haar eten steeds op de grond gooide. Dat vind ik echt richting mishandelen gaan eerlijk gezegd…
Ik denk dat veel ouders ook te bang zijn dat hun kindje verwend en onhandelbaar wordt, en ze daarom maar heel strak en streng opvoeden. Ik denk zelf echter dat dat dus gewoon niet werkt, eerder het tegenovergestelde in de hand werkt.
Vriendjes die zich hier thuis met spelen het ergst misdragen, zijn vriendejes die thuis het strengste worden aangepakt is mijn ervaring. :shifty:
hoop niet dat ik nu iedereen over me heen krijg
Maar voelt je kind dat je zijn gedrag afwijst maar niet hem…?
Ik denk het niet
Ik denk dat dat een tijdje hip geweest is in ‘opvoedland’ (waarin de meningen natuurlijk continu veranderen, zoals die Tischa Neve die eerst ook een strafstoeltje voorstelde in haar programma en daar nu op terugkomt), om ouders een goed gevoel te geven bij wat ze doen. Want dat is pedagogisch verantwoord en nee ik wijs mijn kind niet af, maar zijn gedrag. Een jong kind kan dat onderscheid gewoon niet maken.
En idd, uiteindelijk manipuleer ik ook het gedrag van de kinderen zo, dat ze wel doen hoe ik het graag zie, je kan nu eenmaal niet alles maar gewoon zo laten gaan. Idd, ik heb ook mijn grenzen en als ze het echt te bont maken stuur ik ze ook weg. Maar ik kies er zoveel mogelijk voor om dat op een andere manier te doen.
Preggie wat je zegt over de treinbaan, daar heb je helemaal gelijk in. Alleen heb ik er voor verkozen mijn kinderen niet weg te sturen en daarmee af te wijzen en hun emoties hierin te negeren (wat bij time outs vaak wel gebeurd, niet altijd natuurlijk, er zullen ook ouders zijn die het net als ik en-en proberen te doen).
Hanneke; ik ben ook niet voor niet-belonen. Ik vind de theorie hierachter (unconditional parenting) heel mooi, maar ik denk eigenlijk dat het in de praktijk niet werkt. Voor mij niet iig. Maar een beloning hoeft niet zo direct te zijn, idd zeker niet materieel of erger nog met eten, maar ook bij een tekening roep ik niet direct he wat mooi zeg! Ik ga er goed naar kijken en benoem welke kleur er (veel) gebruikt is, watvoor vormen of als er een duidelijk figuur is wat er getekend is. En dan mag mijn kind zelf met zijn conclusie komen, waarop er vaak genoeg een hele uitleg volgt waarom het zo gedaan is met uiteindelijk ‘mooi he?’ en dan bevestig ik idd ja ik vind vooral dit/dat heel mooi. En soms wordt er ook gezegd ik vind het eigenlijk niet zo mooi geworden of dit wel maar dat niet, en dat is ook goed, maar ik wil wel dat ze zelf leren oordelen en zelf tevreden zijn met iets en niet omdat ik het goedkeur.
Ik weet niet of ik het nu duidelijk verwoord… Ander voorbeeldje nog; als mijn kind een traktatie krijgt op school en die met zijn zus deelt, hoor ik vaak ouders al roepen ooh wat lief, wat goed van jou enz. Ik doe dat niet. Meestal volgt er een heel welgemeend dankjewel van broertje/zusje en dat is dan de beloning voor dat gedrag wat ik ook vaak zie. Is dat niet zo, dan wijs ik degene die wat deelde er wel op; ‘kijk eens hoe lekker ze het vindt!’, maar nie zomaar een goed zo.
@hanneke wrote:
Ik denk dat veel ouders ook te bang zijn dat hun kindje verwend en onhandelbaar wordt, en ze daarom maar heel strak en streng opvoeden. Ik denk zelf echter dat dat dus gewoon niet werkt, eerder het tegenovergestelde in de hand werkt.
Vriendjes die zich hier thuis met spelen het ergst misdragen, zijn vriendejes die thuis het strengste worden aangepakt is mijn ervaring. :shifty:
hoop niet dat ik nu iedereen over me heen krijg
Ben ik het helemaal mee eens.
Ik denk ook dat het vaak een gebrek aan inzicht in de ontwikkeling van kinderen is. Zeker in jouw voorbeeld van een kind van 1! dat op de gang gezet wordt. Het is hartstikke normaal en logisch dat het kind het leuk vindt om haar eten op de grond te mikken, dat doet dat kind echt niet om stout te zijn. Zoals zo ontzettend veel dreumes&peutergedrag. En ik weet dat het dodelijk vermoeiend kan zijn, maar ik heb het altijd gered met afleiden en gewoon bezig zijn met je kind, nooit time outs (op die leeftijd) of een tik als er voor de 100e keer met de aarde van de plant gestrooid wordt. Dat hoort gewoon bij normaal ontdekgedrag en daar zouden meer ouders zich bewust van moeten zijn. Neemt niet weg dat het niet frustrerend is, maar als je begrip hebt is het toch makkelijker om anders te reageren.
Een tik hou ik echt niet van, gebeurd hier dus niet.
Ben het er alleen niet mee eens dat een peuter niet door heeft dat bepaalde dingen niet mogen, onze peuter van ruim 2,5 is een hele slimme meid en heeft heel erg goed door als ze iets doet wat niet mag. Ze begrijpt dan dus ook echt wel dat ze daarom even in de hal moet zitten. Zal ook zeker aan het kind liggen, maar ik denk niet dat je kan zeggen dat peuters dat niet begrijpen.
Nee, maar een peuter begrijpt niet waarom het niet mag, dat iets bijv. gevaarlijk is, dat kan je wel zeggen maar dat begrip is er gewoon nog niet. Ze begrijpen vooral dat het gevolg van dat is dat ze weggestuurd worden (en dat willen ze natuurlijk graag voorkomen).
@janet76 wrote:
Een tik hou ik echt niet van, gebeurd hier dus niet.
Ben het er alleen niet mee eens dat een peuter niet door heeft dat bepaalde dingen niet mogen, onze peuter van ruim 2,5 is een hele slimme meid en heeft heel erg goed door als ze iets doet wat niet mag. Ze begrijpt dan dus ook echt wel dat ze daarom even in de hal moet zitten. Zal ook zeker aan het kind liggen, maar ik denk niet dat je kan zeggen dat peuters dat niet begrijpen.
Ze weten inderdaad best dat ze iets doen wat niet mag. Maar volgens mij gaat het gaat erom of ze het begrijpen. En dat is op die leeftijd nog niet het geval.
Een kind van 2 gaat ook niet bewust iets verkeerd doen om jou te treiteren natuurlijk. Ze proberen je wel uit, maar dat hoort ook bij de ontwikkeling.
Op de gang zetten helpt ook. Ze leren dan oorzaak en gevolg, net als een hond…
Maar begrijpen doen ze het niet.
hier een trap en hoek als we thuis zijn moeten ze op de trap en ergens anders in een hoek
en tot nu toe nooit strijd om daar te blijven als we ze ophalen moeten ze zelf zeggen waarom ze er staan en sorry zeggen een knuffel en het is weer over.
Ryan heeft een kussentje in de hoek liggen. En donders goed weet hij dat als hij niet lief is of iets doet wat niet mag, dat hij daarop moet zitten!
Tegenwoordig gebruiken we de eerste tree van de trap dat hij daarop moet gaan zitten. Werkt prima en zegt zelf ook wat hij dan verkeerd heeft gedaan!
Fenna is pas anderhalf, maar die begrijpt erg goed dat ze naar de gang gaat als ze straf heeft.
En ze gaat niet naar de gang als ze op haar ‘ontdekkingsreis’ iets stouts doet, maar wel als ze me aankijkt en heel bewust iets omgooit omdat ze boos op me is. Vaak gaat eraan vooraf dat ze iets niet mag en als ze me dan zo uitdagend aankijkt en dan dus iets omgooit of iets dergelijks gaat ze maar lekker een minuut naar de gang.
Omdat ze nog zo jong is is een minuut voldoende vind ik. Daarna mag ze terugkomen en vertel ik haar nogmaals dat ze dat niet meer mag doen.
Maar ik ga geen aparte mat of stoel ervoor aanschaffen.