Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, maar k meld mij voorlopig hier af. Er zijn wat dingen die nu spelen waardoor een kindje krijgen momenteel op een laag pitje staan. Ik heb met erg veel plezier hier mee gelezen en geschreven, maar momenteel kan ik het even niet meer opbrengen.
gek genoeg accepteerde ik de uitslag van het bloedonderzoek nu wel makkelijker, weet nu tenminste waar ik aan toe ben.
ik ga nog 1 maand proberen met ovulatietesten (nog niet eerder daarmee geprobeerd) en anders ga ik volgende maand naar de arts om me door te laten verwijzen.
belly (heb even niet alle 8 pag. gelezen betreft reacties)
mijn vriend wilde ook nooit de mmm in, maar wij stonden op het punt om naar de ha gegaan en toen was ik spontaan zw (helaas een mk geworden) maar je moet er voor je gevoel “klaar” voor zijn, je verlegt steeds je grenzen.
Ook vinden mannen het blijkbaar erg moeilijk om zijn “mannen” te laten keuren… wij moesten dit ook doen… nou een protest tot en met.
heb er niks over gezegd, een afspraak gemaakt en hem verteld dat ik het wel wegbreng (tja moet iets doen om hem te overtuigen ) maar hij wist net zo goed dat het moest… maar moest zijn eigen er over heen zetten. hij schaamde zich ook.
en trots dat hij was toen hij de uitslag kreeg en alles goed was… misschien een opsteker voor je man dat het ook mee kan vallen. (bij ons ligt het dus aan mij).
nu achteraf kunnen we er wel om lachen (vooral als je een man met een bepaald potje ziet lopen… je weet genoeg en kent zijn gevoel)
Lees al jullie verhalen en herken mezelf erin. Mijn vriend en ik zijn nu 1,5 jaar bezig zwanger te worden. Vorig jaar april zo ontzettend blij…een positieve test! Helaas ging het in juni fout, mk. Gek genoeg heb ik tjdens die paar weken zwangerschap de hele tijd aangevoeld dat er iets niet goed zat. Kon het niet verklaren, maar gevoel bleek te kloppen. Nu zijn we inmiddelsweer 10 maanden verder en er gebeurt niets…Elke maand als ik weer ongesteld word, is zo’n ontzettende tegenvaller. We hebben nu besloten dat als het deze maand weer niet gelukt is, naar de HA te gaan. Pfffffff, vind het wel een stap…Gelukkig is m’n vriend heel positief t.o.v. de evt. onderzoeken.
Ik heb al die tijd met ovulatietesten gewerkt, geen temp bijgehouden. Hoop niet dat de HA daar weer moeilijk over gaat doen…
Nou eerst, volgende week nog maar even afwachten (je weet maar nooit…) en anderssnel een afspraak plannen bij HA.
Voor iedereen in hetzelfde schuitje…sterkte en op naar een goede afloop!
(al zou ik liever niet welkom zeggen hier, maarja )
bigsby: in juni zijn we 2 jaar pilloos, maar er zit nog wel een periode van een heftige longontsteking tussen aan mijn kant, dus toen zijn we niet echt bezig geweest.
ik heb nu ovulatietesten, ga daarmee aan de slag
ben er nog niet helemaal aan toe om naar de gyn te gaan
Wat een herkenbare verhalen hier allemaal. Vinden jullie het erg als ik hier ook meeschrijf? Mijn man en ik zijn ook al een tijdje bezig maar tot nu toe helemaal niets. We hebben de eerste afspraak bij de gyn al staan maar ik heb echt geen idee wat ik erbij moet bedenken :shifty:
we zijn bij de eerste bijna een jaar bezig geweest
en in juni zijn we 2 jaar pilloos nu
maar er zit een hele periode van herstel van een zware longontsteking tussen, dus ik heb nog niet echt het gevoel dat ik er alles aan heb gedaan en naar de gyn moet (nog niet)
voor alle meiden die binnenkort mogen testen!
maar ik snap je wel.
) maar hij wist net zo goed dat het moest… maar moest zijn eigen er over heen zetten. hij schaamde zich ook.