Na al een aantal keren hier te hebben meegelezen, open ik nu zelf hier een topic.
Mijn man en ik zijn al ruim een jaar bezig voor een kindje en na een jaar heeft het nog niet mogen baten. Vandaag ben ik alweer een beetje ongesteld aan het worden en ik verwacht dat dit morgen wel zal doorzetten.
Ik heb nu voor vrijdag aanstaande een afspraak gemaakt met de huisarts omdat er in het verleden PAP is vastgesteld. (weet even niet meer welke maar moest toen na een half jaar op controle komen) Uiteindelijk bleek het helemaal schoon te zijn en hoefde ik niet meer terug te komen.
Nu heb ik elke maand mijn eisprong…tenminste ik voel hem en doet het aardig zeer…Daarbij heb ik ovulatietesten gebruikt en deze gaven ook aan dat ik een eisprong had…Ook de menstruaties worden steeds pijnlijker. Om deze reden en omdat ik na ruim een jaar nog niet zwanger ben, heb ik de stap gemaakt omdat ik wil dat ze een check up doen. Heb lang erover na zitten denken om mijn gevoel hier te plaatsen, maar ik weet gewoon niet meer hoe ik er mee om moet gaan. De moed en de hoop is op.
Mijn man en ik hebben altijd aangeven niet de mmm in te willen gaan maar momenteel ben ik daartoe bereid. Jammer genoeg staat mijn man er niet volledig achter en wilt hij echt niet zijn zaadjes laten keuren. Nu heb ik op de een of andere manier ook het gevoel dat het aan mij ligt en dat is de reden dat ik doorverwezen wil worden. Jaarlijks heb ik ook een aantal operaties ivm ontstekingen en al die narcoses kunnen volgens mij ook niet echt goed zijn. Waarschijnlijk zullen veel mensen mijn man niet snappen, maar ondanks dat ik dit zo graag wil, snap ik hem wel. Ik zet het hier dan ook niet neer omdat ik wil dan mijn man afgevallen wordt(wat vaker voorgekomen is) maar eigenlijk om mijn verhaaltje kwijt te kunnen en ik hoop dat misschien hier mensen zijn die me kunnen vertellen wat k allemaal kan verwachten?
Ik heb vanavond gevraagd of mijn man wel mee wilt gaan als ik doorverwezen wordt en ik hoop dat die arts hem dan om kan praten. Ik weet dat mijn man en ik veel hierover moeten praten maar helaas is hij geen prater. Hij wilt ook wel kinderen maar het heeft voor hem geen haast. (Hij is bang dat hij geen goede vader zal zijn en niet veel kan bieden.) Dit mede door zijn jeug…Hij wilt het allemaal op zijn beloop laten. Maar ik kan het niet meer. Ik wil de zekerheid of het goed zit bij mij.
Zo, dit was mijn verhaaltje :shifty: Sorry als het onduidelijk of egoïstisch is, maar ik heb niemand om er over te praten :oops:
Zijn er hier meiden die mij kunnen vertellen wat we kunnen verwachten als we doorgestuurd gaan worden? Wat de vragen zullen zijn? Of ze ook eerst alleen mij willen onderzoeken, zodat we dat eventueel uit kunnen sluiten? Zijn er dingen waar ik rekening mee moet houden?
Nogmaals sorry voor mijn lange verhaaltje en als ik hier fout zit…ook sorry.
Liefs Belly
Belly, jij zit hier absoluut goed. Er zijn vast wel medekokkers die dit ook hebben meegemaakt en je mag altijd je ei kwijt gooien hier…
Ik heb hier zelf geen ervaring mee en wil je daarbij heel veel succes wensen…
Jouw man zal echter een goede vader worden ongeacht zijn jeugd… En natuurlijk vallen we hem niet aan, we kennen hem tenslotte niet! 
Misschien (en het klinkt ook misschien hard) maar geef hem even de tijd om aan het idee te wennen om door te laten verwijzen… en om laten praten heeft denk ik ook weinig nut… Want als het jouw niet lukt, waarom de arts wel? Geef hem even de tijd…
Al met al wil ik jullie en vooral jouw heel veel succes wensen en zal voor jullie bidden 
om toch zwanger te mogen raken…
Dank je wel…Dat doet me goed :-*
hoi belly,
meestal als je na een jaar proberen bij de huisarts komt,vragen ze of je al een temperatuurcurve bijgehouden hebt.
dat wat in ieder geval bij mij zo.
veel succes met alles groetjes tillie
Lieve Belly,
Alleen even een dikke knuf :hug:
Ik weet hoe moeilijk je het er mee heb uit andere topics.
Ik heb er geen ervaring mee maar hoop echt dat ze je kunnen helpen!
Sterkte meid!
Liefs
Meggie
bij ons in het ziekenhuis moest de man mee op het 1e gesprek en ze wilden ook dat hij zo snel mogelijk zijn zaad zou inleveren. Om uit te sluiten dat het niet aan hem ligt. Want je zou maar eens de pech hebben dat het aan jullie beiden ligt en jij moet dan zware behandelingen ondergaan terwijl het toch geen zin heeft.
Onze huisarts deed niet moeilijk over temperatuurcurves of zo maar stuurde ons gelijk door.
De 1e keer gyn ga je dus met zijn 2-en. Je moet eerst en vragenlijst invullen (thuis) en dat wordt daar besproken. Tevens krijg je meteen een inwendig onderzoek. En je krijgt allerlei papierwerk mee voor zaadanalyse en bloedonderzoeken. dan wordt een volgende afspraak gemaakt voor een cyclusanalyse (vanaf dag 10 om de dag naar het ziekenhuis voor een inwendige echo) en om de uitslagen te bespreken. Op basis van alle uitslagen wordt een behandelplan opgesteld.
Paikea, dank je wel voor de uitleg! Daar ben ik erg blij mee!
Ik heb gisteravond nog even een gesprek gehad met hub maar momenteel is hij echt niet om te praten 
We hebben nu besloten dat in ieder geval ik me op een aantal dingen laat onderzoeken en afhankelijk van de uitslag daarvan zullen we het nog 1 jaar proberen zonder mmm. Daarna gaan we nogmaals praten als het niet gelukt is en zal hij alsnog meewerken.
Ik baal gewoon dat het zo lang duurt…en dan weet ik dat wij nog niet eens zo lang bezig zijn, maar het is zo frustrerend als je hoort dat er weer iemand zwanger is. Nu gun ik het ze echt wel hoor, maar wordt er ook een beetje jaloers op. Vanmiddag hoorde ik dat een vriendin van mij in juli weer gaat stoppen met de pil en ik hoop zo dat ik tegen die tijd al zwanger ben, maar wat ik al zei…De hoop is een beetje op :shifty:
Paikea, ik wil je heel veel sterkte wensen :hug:
Wij hebben ook lang getwijfeld voordat we de molen ingingen, maar er is een prachtig ventje uitgekomen! En als ik heel eerlijk ben, denk ik dat je man wel eens om zou kunnen gaan als hij straks met jou meegaat naar de gyn en jullie daar een goed gesprek kunnen hebben waardoor er bij beiden meer vertrouwen ontstaat…
:-*
Maria, dat zou mooi zijn
Sorry, ik zie nu dat ik niet de goede naam gebruikte Belly :oops:
Maakt niet uit hoor 
Krijg zojuist smsje dat mijn vriendin zwanger is! Hoe erg ik het haar ook gun…Het steekt wel een beetje 
2 rondes heeft ze erover gegaan :shock:
belly ik ben inmiddels 42 , toen ik 22 was wilden wij heel graag een kindje, maar doordat ik pcos heb lukte het niet , ik heb vier jaar moeten wachten, wij hebben aanvankelijk niet gekozen voor de medische weg,
ik raakte tot mn vreugde na die vier jaar spontaan in verwachting van mn zoon.
maar daarna duurde het opnieuw erg lang, na zeven jaar, inmiddels 33 , was ik toch wel wanhopig …en hebben wij toch gekozen voor behandeling
de eerste keer moesten we samen komen bij de gyaecoloog, het is eenvoudiger en ook pijnloos om bij een man vast te stellen of het aan zn zaad ligt, voor ons vrouwen zijn de onderzoeken toch wat ingrijpender
we kregen eerst een gesprek , hoe ons sexleven was, hoe vaak gemiddeld, etc etc…ook vragen over levensstijl ( roken drinken drugs beweging) daarna wilde de gyn mn man even “zien”( dus zn zaakje zal ik maar zeggen ) of alles anatomisch goed zat ( geen ingetrokken ballen bijvoorbeeld)
daarna kreeg hij een potje mee, dat hij thuis ( met mij samen :lol: ) s ochtends heeft gevuld en ik toen snel naar t lab heb gebracht…voor onderzoek…
hij heeft dat niet als heel vervelend ervaren hoor
en ik ook niet om het weg te brengen
het was al wel duidelijk dat ik pcos had, dus dat t aan mij zou liggen was geen grote verrassing…ik heb hormoonbehandelingen gehad die niet aansloegen, uiteindelijk besloot de gynaecoloog om eens met metformine te gaan proberen ( soort insuline, omdat ik door de pcos een insuline intoleranti heb) en toen was ik ineens zomaar zwanger, we kregen een dochter
we waren heel tevreden al heb ik altijd gehoopt op een derde kindje ik heb toen wel besloten dat t gedokter genoeg was, dat twee kinderen fijn was en een derde als die spontaan kwam zeer welkom…maar weer bleef t acht jaar uit
en toen , bleek ik zomaar zwanger op mn 42 ste…de wonderen zijn de wereld niet uit he
ik verwacht nu ons derde kindje
nou ja, ik wil je een hart onder de riem steken…ten eerste , de onderzoeken voor mannen zijn niet zo erg belastend…ten tweede…kijk mij nou…ik had nooit verwacht dat ik kinderen zou krijgen, en nu krijg ik dit kadootje
wonderen zijn de wereld niet uit meid
Kristalkindje, wat een mooi verhaal! Dank je wel dat je dit met me wilt delen…Voelde net even sprankje hoop :oops: Dank je wel! Dit doet me echt goed om te lezen…
Ben gewoon een beetje emo ervan hoe lief jullie zijn :shifty:
:hug: :hug: :hug:
meis dikke knuffel :hug: :hug:
Nou ik heb de verwijzing voor de Fertiliteitskliniek…De ha zei wel dat hun mee moest naar het eerste gesprek…en dat hub er toch aan zou moeten geloven. Dat ze waarschijnlijk niet alle onderzoeken willen gaan doen omdat de kans bestaat dat het dus ook aan hem ligt of aan de combi van hem en mij…
Ik ben blij dat ik de verwijzing heb, maar nu is het probleem dat hub dus nogmaals heeft benadrukt zijn zaad niet te willen inleveren Dus het is hopen dat ze mij alsnog wel willen onderzoeken
Ik weet het nu even niet meer…Of ik wel zal bellen of niet…Ik ben even op…
Sorry voor het egoïstische berichtje :oops:
maak gewoon die afspraak meid, dan hoef je jezelf straks niet te verwijten dat je het niet hebt gedaan.
ik ben wel bang dat je huisarts gelijk heeft,
zoals ik in een eerder berichtje al zei, bij mannen is het helemaal niet zo n grote ingreep, een beetje zaad in een potje,daar is niet zoveel ergs aan. Wij moeten vaak heel wat ingrijpender dingen doorstaan,…en daarom willen ze gewoon eerst kijken hoe t zaad van je hub is, het kan ook aan allebei een beetje liggen he
waarom wil je hub het perse niet? als je samen een kindje wilt moet je toch ook samen er voor gaan denk ik? ik veroordeel hem niet hoor, maar ik denk wel dat hij als hij ook graag een kindje wil en jou wil helpen een beetje water bij de wijn zal moeten doen. ZO erg is t niet hoor, en ook als t wel aan zn zaad ligt, dat is ook niks om je voor te schamen, het is gewoon heel vervelend allemaal dat t niet spontaan gaat.
dus een dikke knuffel voor jou
Hij wilt geem medisch experiment worden en al helemaal niet in dit ziekenhuis…Hij werkt er namelijk zelf…Dus heb nu al geopperd om dan naar een ander ziekenhuis te gaan mits dat mogelijk is…
Pff…Waarom is het zo moeilijk
Lieve Belly, ik zie je topic nu pas. :hug:
Het is je zo gegund meid. Fijn dat je nu iig een verwijzing hebt.
Ik kan me wel voorstellen dat je man niet in het ziekenhuis onderzocht wil worden, waar hij zelf werkt.
Misschien kan je hem zo over de streep trekken?
Het is ook wel een grote stap en een inbreuk op je privacy.
Veel sterkte :hug:
belly vind de rederatie erg vreemd van je vriend als ik eerlijk ben hij wil toch ook een kindje? ik ken je verhaal en jij die van mij
in het zkh waar hij werkt hebben ze een geheimplicht dus daar zal die niet bang voor hoeven te zijn lijkt mij
ik hoop dat hij snel omslaat want dit lijkt mij wel erg vervelend voor je! :hug: