Ik ben nu wel een beetje klaar met het gedrag van onze oudste dochter’.
Ze slaat en schopt onze jongste en pakt dingen af en wat we ook doen het stopt gewoon niet.
Als mijn jongste dochter langs loopt slaat mijn dochter haar gewoon op haar hoofd, of als ze samen spelen met lego dan pakt ze de legobak en zet ze die bak expres op haar tenen. Of ze gaat gewoon op haar tenen staan. Vanmorgen plakte mijn jongste een sticker op haar plaskaart en de telefoon gaat en 30 sec later zie ik dat mijn oudste dochter die er naast zit haar voeten tegen de voetjes van mijn jongste zit en haar zo er onderuit schopt.
Ik leg het uit dat ze niet mag slaan en dat haar zusje dan erg verdrietig is, en dan slaan niet lief is enzz, en moet ze sorry zeggen. En 5 minuten later pakt ze weer iets af of slaat ze weer. Soms verlies ik echt mijn geduld en dat wil ik niet, maar ben dit gedrag zo beu. Straffen op de bank helpt ook niet (en wil ook liever niet straffen)
Goed gedrag/lief spelen etc dan zeg ik dat ook.
Maar negatief gedrag negeren dat kan gewoon in deze situatie niet…
Het is nu ook wel erger nu ze 2 weken vakantie heeft, maar ik wil gewoon absoluut niet dat er hier in huis word geslagen/geschopt etc…
Wie heeft er tips… 
Waarom wil je haar niet straffen? Je dochter negeert jouw regels en doet haar zusje pijn. En waarom helpt straffen op een bankje niet?
Ik zou haar wel straffen, want ze moet leren dat zoiets niet mag. Ik zou eerst duidelijk twee keer waarschuwen, daarna in de hoek zetten/op een stoeltje/inde bijkeuken of hal waarbij je haar daar ook echt laat en geen aandacht geeft. Vervolgens uitleggen waarom ze straf heeft. Als ze het opnieuw doet, weer consequent reageren met waarschuwen en straf geven. Als je het de ene keer laat gebeuren en de andere keer wel reageert, dan komt de boodschap niet over. Soms is het ook gewoon een vorm van aandacht trekken, omdat ze weet dat ze op die manier van jou een reactie krijgt (op welke manier dan ook).
Ik geloof niet zo in alleen maar lief doen en het gesprek aangaan. Bij een jong kindje werkt dat gewoon niet, omdat ze niet altijd snappen wat je uitlegt en waarom iets niet mag.
Ik snap wel dat je niet wilt strafffen bij hele jonge kinderen, die nog niet begrijpen wat je bedoelt.
Maar 4 jaar vind ik wel wat anders, dan moeten ze dat toch kunnen begrijpen?
In de peutercursus die ik heb gevolgd, noemden ze het niet straffen maar ‘uit de situatie halen’ . Dat lijkt alleen een naam maar is echt een andere benadering. Ze mag gewoon meedoen en aandacht krijgen maar als ze slaat of schopt, moet ze maar even weg (gang / bankje oid). Als ze weer leuk mee kan spelen mag ze weer binnen.
Ik ben bang dat het echt tijd is voor wat drastischer maatregelen :shifty:
Waarom niet straffen in een hoek? Lekker in de gang ofzo :thumbup:
Maar ook dat straffen helpt hier niet, we hebben dat een weekje gedaan. En als ze van de bank af mag dan 10 minuten later slaat ze weer of pakt iets af etc…
Op de bank gaat ze helemaal over de rooie, en als ik het haar uitleg lijkt ze het te snappen, maar daarna gebeurd het ook gewoon doodleuk weer.
Toch denk ik dat je vol moet houden. Je dochter is niet de baas. Een weekje is niet lang genoeg om een misplaatst gedrag te corrigeren, zeker niet als kinderen een sterk karakter hebben.
Ik zie dat ze ook pas een paar maanden naar school gaat, dan zie je ook wel gedragsveranderingen.
volhouden hoor :thumbup:
@romata wrote:
Maar ook dat straffen helpt hier niet, we hebben dat een weekje gedaan. En als ze van de bank af mag dan 10 minuten later slaat ze weer of pakt iets af etc…
Op de bank gaat ze helemaal over de rooie, en als ik het haar uitleg lijkt ze het te snappen, maar daarna gebeurd het ook gewoon doodleuk weer.
kwestie van volhouden. Hoe vermoeiend het ook is!
Misschien moet je het niet zien als straffen , maar als een time-out of nadenktijd.
Bij mijn zoontje pakt ik het als volgt aan; de eerste keer krijgt hij uitleg waarom iets niet mag en bied ik hem een alternatief, de tweede keer verkorte uitleg en laatse waarschuwing en de derde keer mag hij gaan nadenken op de gang. Op de gang vertel ik hem waarom hij daar is en dat hij mag gaan nadenk waarom iets niet mag. Na 3 minuutjes haal ik hem op en vraag hem waarom het niet mocht. We praten erover en knuffelen daarna.
Op deze manier leer hij reflecteren op zijn eigen gedrag en krijgt hij de tijd om rustig te worden (als dat nodig is).
Liefs Suzanne
Doet ze het alleen naar haar zusje toe? Of ook naar anderen (zoals jullie of, familie/buren/vrienden…).
Hoe lastig het ook is, ik denk dat je ook moet blijven vol houden en boven haar blijven staan.
Sterkte ermee. :hug: :-*
@Jippie wrote:
Ik zou haar wel straffen, want ze moet leren dat zoiets niet mag. Ik zou eerst duidelijk twee keer waarschuwen, daarna in de hoek zetten/op een stoeltje/inde bijkeuken of hal waarbij je haar daar ook echt laat en geen aandacht geeft. Vervolgens uitleggen waarom ze straf heeft. Als ze het opnieuw doet, weer consequent reageren met waarschuwen en straf geven. Als je het de ene keer laat gebeuren en de andere keer wel reageert, dan komt de boodschap niet over. Soms is het ook gewoon een vorm van aandacht trekken, omdat ze weet dat ze op die manier van jou een reactie krijgt (op welke manier dan ook).
Ik geloof niet zo in alleen maar lief doen en het gesprek aangaan. Bij een jong kindje werkt dat gewoon niet, omdat ze niet altijd snappen wat je uitlegt en waarom iets niet mag.
Helemaal mee eens. En dat zelf dan ook volhouden.
Duidelijkheid scheppen voor je kind en daarin consequent zijn (alhoewel dat heus niet altijd meevalt :hug: )
@romata wrote:
Maar ook dat straffen helpt hier niet, we hebben dat een weekje gedaan. En als ze van de bank af mag dan 10 minuten later slaat ze weer of pakt iets af etc…
Op de bank gaat ze helemaal over de rooie, en als ik het haar uitleg lijkt ze het te snappen, maar daarna gebeurd het ook gewoon doodleuk weer.
moet je eens ehbo kijken, op… donderdagavond laat. We hadden hier ook behoorlijk hommeles met de oudste, die gewoon van de time out afkwam. Gewooon terug brengen en dan gaat de timeout tijd pas in. Ik vind het een zeer prachtig program…
daarbij vertelde de orthopedagoog dat je altijd consequent moet zijn. Niet de ene dag dit en de andere dag dat, omdat kinderen dan zelf ook niet meer weten wat ze moeten doen! en waarom ze nu geen straf krijgen, en anders wel…
Natuurlijk werkt het niet als je het een weekje geprobeerd hebt. Opvoeden probeer je niet een weekje, dat doe je consequent. Logisch dat ze zich er niets van aantrekt, omdat ze weet dat het toch geen consequenties heeft. En wat doe jij als ze over de rooie gaat, aandacht geven! En daar is ze juist op uit. Hoe meer jij het probeert uit te leggen, hoe leuker ze het vindt en hoe meer ze zal proberen om die aandacht te krijgen. En helaas is dat vaak juist op een negatieve manier.
Dus een time-out als ze zich niet goed gedraagt. Waarschuwen, in de hoek en totaal geen aandacht geven. Gaat ze van de stoel af of loopt ze weg, pak je haar zonder iets te zeggen vast en zet je haar er weer neer. Net zolang totdat ze wel blijft zitten/staan. Jij bepaalt hoe lang ze daar blijft. Terwijl ze daar zit/staat, praat je niet tegen haar, kijk je niet naar haar, betrek je haar niet bij wat jullie doen, gewoon geen aandacht geven. Je legt daarna uit waarom ze straf heeft totdat ze het ook echt snapt. Sorry laten zeggen tegen jou of haar zusje, knuffel en dan weer positieve aandacht geven. Begint ze opnieuw, dan meteen weer ingrijpen op precies dezelfde manier. Consequent zijn. Het niet de ene keer door de vingers zien en de andere keer niet.
Misschien voelt het voor jezelf hard, maar kinderen hebben meer baat bij duidelijke grenzen en structuur. Ik ben consequenter dan mijn man, ik geef ook sneller straf. Daardoor weet onze meid bij mij beter waar ze aan toe is en hoe ver ze kan gaan. Ze luistert minder goed naar mijn man, zoekt bij hem meer de grenzen op, ze blijft bij hem langer in een bui hangen. Dan zie je soms echt dat ze zichzelf in de weg zit. Ze heeft er op zo’n moment meer aan dat je dat doorbreekt. Doordat er bij mij duidelijkere grenzen zijn, merk ik dat onze meid daardoor ook beter in haar vel zit. Ze is vrolijker en heeft meer zelfvertrouwen. Als die grenzen er niet zijn, heeft ze sneller zoiets van: Zal ik wel of zal ik niet? Nu nog beide even consequent en duidelijk zijn, dat is soms nog wel een uitdaging. 
Gatver… Wat hebben jullie een negatieve kijk op hoe kinderen in elkaar zitten zeg :?
Dat hele ehbo is onwijs achterhaald, meer en meer pedagogen en psychologen staan niet meer achter time outs omdat je een kind er niks mee leert; behalve dat het geen aandacht krijgt als het zich niet gedraagt zoals mama wil :roll:
Dat je een kind niet wilt straffen betekent echt niet dat er geen grenzen of duidelijkheid kan zijn, want ik ben het er wel mee eens dat dat iets is wat een kind nodig heeft… Maar iets leren van een timeout, leren zelfreflecteren? Denk je dat nu werkelijk, dat je kind van drie dat doet daar op die trap?
Een time out, die je wel anders kan noemen, maar gewoon straf is, is simpelweg conditioneren van een kind en daar ben ik absoluut op tegen. Straffen maakt kinderen angstig, onzeker, het leert ze te liegen, het leert ze te manipuleren (want dat is wat jij als voorbeeld geeft), je misbruikt je macht en het overwicht wat je ermee geniet is tijdelijk…
Lees dit maar http://kiind.nl/articles/188/Hetbrekenvandeweerbarstigekinderwil.html
Stukje eruit:
Neem bijvoorbeeld een time-out, wat kortweg inhoudt dat je een kind isoleert op een aangewezen plek met als doel bepaald gedrag te laten afnemen. Bij het toepassen van een time-out haal je het kind letterlijk uit de situatie. Het kind krijgt op deze manier niet de kans om met de situatie om te gaan. Je kunt je afvragen of dit leerzaam is. De boodschap die een kind mogelijk krijgt is bijvoorbeeld dat slaan van jou niet mag, maar het leert niet waarom het niet mag. Stimuleer kinderen liever het samen of zelf op te lossen. Zien wat het effect van slaan is op andere kinderen maakt op vaak meer indruk. Het is wenselijker dat een kind leert waarom slaan niet fijn is dan dat een kind besluit alleen nog maar te slaan als er geen getuigen bij zijn. Ook wordt er gesteld dat het kind tijdens de straf kan reflecteren op zijn gedrag en dat het gedrag afgewezen wordt en niet het kind. Maar het is helaas niet alleen het gedrag dat drie minuten op de trap moet zitten. Laat staan dat kinderen zelfstandig op de trap hun gedrag gaan overdenken en er ook nog eens wat van leren.1
Nog een belangrijke:
Een time-out is eigenlijk een time-out van positieve aandacht en daarmee ook van liefde.2 Dat is ook gelijk de reden waarom het werkt. Kinderen willen, net als volwassenen, het gevoel hebben dat er van ze gehouden wordt en dat ze gewaardeerd en geaccepteerd worden. Een time-out appelleert aan de diepe angst jouw liefde te verliezen. Bij een time-out krijgt een kind geen positieve aandacht of waardering en leert een kind dus dat jouw positieve aandacht en liefde verbonden zijn aan voorwaarden. Met andere woorden; positieve aandacht is iets wat verdiend moet worden en wel met gewenst gedrag. Terwijl positieve aandacht vanzelfsprekend zou moeten zijn.Â
Ik zie je punt Lune, maar ik vraag me af hoe jij dat in de praktijk ziet.
Stel je voor je kind slaat een ander kind en gaat hiermee door nadat je hebt uitgelegd dat dit niet mag. Hoe zou jij reageren?
Liefs Suzanne
Oh en wat je wel kunt doen, want negeren kan natuurlijk idd niet.
In eerste instantie vooral kijkem naar de oorzaak, dit gedrga, zeker als het zoveel voorkomt, komt ergens vandaan. Wordt zij vaak geslagen, op school misschien?
Probeer de oorzaak weg te nemen…
Als ze wel slaat: sorry laten zeggen heeft mijns inziens weinig zin. Krijg je van die kinderen die meppen, direct sorry hoor roepen ne het nog een keer doen; geen idee hebben wat sorry zeggen eigenlijk inhoudt.
Mept Jenna terug? Zou wel leerzaam zijn…
Ik geef eerst aandacht aan het slachtoffer, dat kind moet eerst getroost etc. Dan samen espreken wat er gebeurd is, hoe ze het anders had kunnen oplossen, laat haar maar ideeen aandragen, samen ook bedenken hoe ze het goedkan maken. Dat kan door sorry zeggen, maar hier doen ze ook weleens iets voor elkaar, zoals een tekening maken ofzo.
Vooral het serieus nemen van Alle gevoelens in deze is bealngrijk, dus ook die gevoelens die maken dat ze slaat. Een van mijn kinderen kan zn handen echt heel moeilijk thuis houden, dus die hebben wij, als enige, geleerd weg te lopen uit de situatie, of bijvoorbeeld in een kussen te slaan. Soms schreeuwt hij heel hard ‘ik wil je nu echt slaaaan’ ; maar hij weet wel dat slaan echt niet kan en doet dat dus ook vrijwel nooit.
Dat is ook wat ik tegen hem zeg; slaan kan niet, nooit, is onacceptabel.
En dat zijn weinig dingen hier, dus dat maakt indruk.
Ermvolgt geen straf maar wel degelijk een consequentie. Maar wel een logische. Het weer goed maken,mbedenken hoe het anders had gekund. En in extreme gevallen heb ik hem wel apart genomen, dan is een logische consequentie dat ze niet in de buurt van haar zusje mag spelen. Speelt die in ‘de poppenhoek’ , danag zij daar nu niet maar wel aan tafel iets doen. Tot dat samen spelen weer gezellig, zondermelkaar pijn te doen, kan.
@suzusuzu wrote:
Ik zie je punt Lune, maar ik vraag me af hoe jij dat in de praktijk ziet.
Stel je voor je kind slaat een ander kind en gaat hiermee door nadat je hebt uitgelegd dat dit niet mag. Hoe zou jij reageren?
Liefs Suzanne
Ik was tegelijk aan het typen, hoop dat het zo duidelijk is?
Oke, dan begrijp ik het al wat beter.
Ik doe een hoop dingen die jij zegt met mijn zoontje, alleen het gevolg ervan is anders.
Ik vraag me alleen af of je met zo’n jong kind al echt kunt gaan praten over de situatie en hoe ze het op kunnen lossen en de gevoelens die hierbij loskomen. Dit gaat na verloop van tijd natuurlijk beter omdat je dit met ze oefent. Ik merk dit al aan mijn zoontje nudat ik probeer te verwoorden waarom hij boos of verdrietig is, maar dat sommige dingen niet kunnen. Dat hij dit zelf al gaat vertellen aan mij. Maar hij is nu 3,5 jaar, een jaar geleden had hij dit nog niet gekund.
Wat ik bedoel te zeggen is: deze manier pas ik vaak toe in de klas waar ik les geef. Erover praten wat er is gebeurd, allebei de kinderen aan het woord laten, helpen ze elkaar punt te laten inzien en een oplossing bedenken door beide en daarna weer verder gaan. Ik zie dit nog niet zo snel gebeuren bij kinderen die jonger zijn.
Misschien ligt dat aan mijn eigen kijk op kinderen, maar ik hoor graag hoe anderen dit zien.
Liefs Suzanne
In mijn ervaring gaat dat steeds beter en verschilt het per kind. Mijn oudste kon het al,snel, ik denk met twee jr, de tweede had duidelijk langer nodig en toendertijd heb ik ze vaak uit elkaar gehaald als logische consequentie op het niet samen kunnen spelen. Dat vond hij echt niet leuk. En dat is natuurlijk ook een soort conditioneren, absoluut waar, maar naar mijn idee iig leerzamer als een time out. De derde was weer sneller. In het begin verwoord jij het voor je kind; ’ ik zie dat je heel boos bent, volgens mij ben je boos omdat je broertje jouw auto had afgepakt. Toen werd je zo boos dat je hem geslagen hebt. Nu moet hij huilen, zie je dat? Hij heeft pijn. Slaan doet pijn he? Etc