Ik heb vorig jaarna heel lang wachten eindelijk rijlessen genomen en na een moeizaam begin (voelde me iniemini in die grote auto) heb ik in september (zwanger) mijn rijbewijs gehaald, in 1x! Helemaal super natuurlijk en ik zag er helemaal naar uit om door NL heen te rijden naar alles en iedereen waar ik maar zin in had.
De eerste x zonder instructeur ging ik met hub in onze Fiat stilo en dat was toch wel ff slikken, alles ging zó anders dan in de BMW (diesel) waar ik in gelest had. Motor sloeg af, parkeren “klopte” niet meer met de truukjes die ik geleerd had met als gevolg ongeduldige claxonnerende medeweggebruikers, chagerijnige hub :roll: en ik badend in het zweet blij was toen ik thuis weer bereikt had.
De stilo ging kapot en we kregen een Suzuki Alto uit 1900 ofzo :roll: van de garage als leenauto. Zonder stuurbekrachtiging en “luxe” andere dingen. Tijdens het oprijden van de provinciale weg sloeg mijn motor af, in het donker en ik zag de koplampen op me afkomen. Maar de motor aan de praat krijgen? Ho maar! Iedereen toeterde en ik zat jankend als een bezetene te sjorren aan de sleutel. Uiteindelijk gelukt, thuis neergezet en trillend en huilend mijn moeder gebeld om te vragen of ze me naar werk wilde brengen.
Toen ging het sneeuwen… en heb ik niet meer gereden tot na mijn bevalling 15 feb.
Ik durfde niet zomaar na 3 maanden niet gereden te hebben in de auto te stappen dus besloot ik wat opfrislesjes te nemen.
Ik heb inmiddels 4 rijlessen gehad bij mijn buurvrouw die in dezelfde auto lest als wij hebben (inmiddels een suzuki swift) en die lessen gaan prima! Ik heb soms moeite met inschatten hoe “groot” ik ben en of het wel past… Maar ergens, heel fout, in mijn achterhoofd zit iets van “Als het mis gaat grijpt ze toch wel in” waardoor ik niet het idee heb dat ik mijn werkelijke “angst” aanpak.
Ik zie alles wat kán gebeuren, naast wat er écht gebeurt op de weg, maak me druk over de plaats van bestemming hoe en of ik er kan parkeren enz enz…
En ik voel me zo… DOM :wall: Ik voel me zo’n whimp dat ik niet onze geweldige fijne auto pak en ff naar mijn vriendinnen in Zoetermeer/Almere/Amsterdam rijdt om gezellig te kletsen. Als ik rijd gaat het altijd goed, maar ik ben zó gespannen!
Ik heb nu 2x met mijn moeder naast me gereden en die wil best vaker oefenen, maar vindt dat ik qua kunnen niet moet zeuren omdat ik netjes rijd…
Iemand met tips, ervaringen, herkenning?
Ik moet er steeds zo van janken want ik wÃl zo graag!! Kan het niet uitstaan van mezelf!!
Oke… ws spelen hormonen ook wel een rol in mijn verhaal, daar ben ik me ook van bewust… maar dat is niet wat ik wil horen geloof ik :shifty:
Ik herken het wel een klein beetje, Ik was na 4x geslaagd alleen de auto van hub was anders, gewone benzine en een diepe koppeling. Ook een auto die afsloeg en toeterende mensen. Ik heb wat afgejankt. Wou niet meer. Erwin bleef rustig en bleef maar oefenen met mij
Ik vind eigenlijk van jou hub dat hij wat meer geduld mag hebben. Neem aan dat hij weet van jou angst.
Ik ben toen elke zondag middag (lekker rustig op de wegen) een groot stuk wezen rijden om maar zekerheid te krijgen. Misschien een tip voor jou desnoods met je mams? als hub niet veel geduld heeft?
Even rechtzetten: Toen hub en ik samen reden was ik nog niet echt zoals nu. Toen was het gewoon de 1e x dat ik ging rijden en mannen hebben over het algemeen altijd wel iets te zeggen over t rijgedrag van vrouwen volgens mij… :mrgreen:
gisteren op hyves al even over een weer gekrabbeld, maar wil jenog ff een dikke :hug: geven!
Kan het me zooo goed voorstellen nl, klote koppeling!!!
@Affie wrote:
Even rechtzetten: Toen hub en ik samen reden was ik nog niet echt zoals nu. Toen was het gewoon de 1e x dat ik ging rijden en mannen hebben over het algemeen altijd wel iets te zeggen over t rijgedrag van vrouwen volgens mij… :mrgreen:
nou dan is mijn man geen echte die zei er helemaal niks van .OF ik was toen al angstig kan natuurlijk
maar dikke knuff voor jou :hug: :hug:
Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik 30 weken zwanger was.
Daarna hebben we afgesproken dat ik zou rijden als we samen waren. Dat is helaas maar 4 weken geweest, want daarna moest ik absolute rust houden. Na de bevalling ben ik weer gaan rijden, met die sneeuw inderdaad en als ik er nu op terug kijk heeft het gewoon een tijdje geduurd voordat ik me helemaal lekker voelde in die auto.
De overgang van (een veel krachtiger motor) diesel naar benzine is inderdaad raar, mijn motor sloeg ook steeds uit, ik koos in het begin altijd de makkelijkste routes, parkeren kan ik nog steeds niet (maar ik rij gerust een straatje verder tot ik een goede parkeerplaats zie 
(heel slecht eigenlijk, want zo leer ik het nooit)), maar ik voel me wel lekker inmiddels achter het stuur. Door het veel te doen.
Ik rij liever alleen dan met iemand ernaast. Ik heb dan toch het gevoel dat ik op mijn vingers gekeken word en als ik alleen ben gewoon foutjes mag maken zolang die de veiligheid niet in de weg zitten en tja schoonheidsfoutjes zitten er nog altijd in, maar ik kom altijd waar ik wezen moet. Alleen met parkeren breekt het zweet me nog echt uit, ik kan het gewoon écht niet.
Misschien kun je anders eens alleen in je buurt rondrijden, stap voor stap, eerst lokale wegen, dan provinciale en daarna snelweg. En bekende stukken, zodat je weet waar je heen moet.
Hoi Affie, ik herken je verhaal, ik heb zelf ontzettende rij-angst gehad. Afslaande motoren, paniekaanvallen en op een gegeven moment er helemaal mee gestopt.
Uiteindelijk besloten dat ik toch echt wel auto wilde kunnen rijden en een cursus gevolgd bij Sjaak de Coninck. Ik weet niet of de naam je wat zegt, maar hij deed vroeger op tv die herexamens met bn-ers.
Geweldig en mij heeft het echt geholpen. Ik stap nu gewoon de auto weer in.
Het is alleen best wel duur :shifty:
hmmm en waar zit die goede man :think:
ik heb bij twee verschillende instructeurs les gehad, en al een boel lessen, maar heb mijn rijbewijs dus nog niet en vooral: ik durf nu nog minder dan aan het begin :wall:
met twee kinderen zóu een rijbewijs heel handig zijn, maar alleen als ik dan ook echt veilig kan en durf te rijden!
Affie, ik heb geen tips voor je, alleen een grote :-*
ik vind het al zo knap dat je ermee bezig bent!
Affie, ik herken het ook wel. Toen ik 18 werd, dacht ik ik heb een scooter en ik kom overal… mijn ouders zagen de bui een beetje hangen, en toen ik 18 werd stond daar de lesauto… mijn verjaardags kadoo…* slik* oja zei mijn moeder: " over 5 weken mag je afrijden, het is namelijk een spoedcursus" nog een keer slik … ik heb gelest, ben 1 keer gezakt… tweede keer geslaagd… klaar… dat wat het…
na mooi nog altijd op mijn scooter rond te rijden… kochten mijn ouders een oude ford Fiesta voor me… en ik ging in rotterdam stage lopen en vlakbij goude wonen… mijn moeder zei, je spullen moet je zelf maar brengen met de auto… pfff jankend ben ik heen gegaan naar gouda… mooi ik was daar… ben vervolgens elke dag met de trein naar rotterdam gegaan… maar toen ik toch wel de NS nog al eens vervloekte met vele vetragingen dachtik… kom op maris… je kunt het we gaan het doen… en ja hoor het ging elke dag steeds een beetje zekerder…
nog ben ik geen held… als iemand tegen me zegt Amsterdam, rotterdam… no way dat ik dan rij… want dan moet ik op een snelweg, en daar ben ik panisch voor… toch is er altijd een stemmetje in mijn hoofd die zegt doe het maar… en heel soms doe ik het ook… lig er vaak d enacht van te voren wakker van, maar toch… ben dan ook wel trots dat ik het gedaan heb …
mijn probleem is dat ik mezelf wel vertouw maar een ander niet… ben constant aan het bedenken, wat als die auto nu naar deze kant gaan en die auto doet dat, dan krijgen we een ongeluk…
ik hoop dat je gauw weer wat zekerder gaat voelen :-*
@oessie wrote:
mijn probleem is dat ik mezelf wel vertouw maar een ander niet… ben constant aan het bedenken, wat als die auto nu naar deze kant gaan en die auto doet dat, dan krijgen we een ongeluk…
ik hoop dat je gauw weer wat zekerder gaat voelen :-*
Zoiets is ook mijn probleem ja! Oh ergens weet ik ook dat ik het moet DOEN… maar de stap he… pff
Morgen laatste rijles heb ik besloten en dan wil ik alleen maar parkeren. De rest wil mijn moeder met me oefenen, want dit is ook zonde van mijn geld. In die lesauto kom ik niet verder…
Het enige wat ik je kan zeggen…
Doen, doen, doen… Ervaring in rijden krijg je alleen door het te blijven doen. Hoe vaker je rijdt, hoe zekerder je wordt. En als je niet alleen durft, vraag dan iemand waar je je lekker bij voelt en waarbij je niet het gevoel hebt, dat iemand je op de vingers kijkt. (dit had ik bij mijn hub… vreselijk gevoel. Ik nam mijn moeder mee en zij kon verder rijden als ik echt niet meer durfde…)
Je moet proberen het leuk te vinden om te rijden… en dat bereik je alleen door te oefenen…
Succes! :hug:
:-*
you go girl!!!
Heb me er de hele ochtend geestelijk op voorbereid maar ben net SINDS NOVEMBER alleen in de auto gestapt voor wat boodschappen :mrgreen: en ik leef nog, en de rest uit Z.aandijk ook :lol: :dance:
Ben trots op je!!!
Ik heb dus nooit meer motor gereden sinds ik Saar heb!!!
Autorijden vind ik af en toe eng, maar ook heerlijk!
Heerlijk als ik lekker alleen kan scheuren, soms griezelig als ik Saar in de auto heb. Maar bij mij wint het heerlijke van het enge, gelukkig!
Oh ja, ik had een vent die 6 jaar geen auto had gereden… na een heel groot ongeluk. Zeker met Saar durfde hij niet. Toen kreeg hij een auto van zijn werk… hij is gewoon alleen op pad gegaan en gewoon gedaan…
Nu is hij er gelukkig over heen…
Niet als ik naast hem zit trouwens… ik word gek van zijn rijstijl, hij van mijn paniek-witte-knokkeltjes… :mrgreen:
Goed van je! Autorijden leer je pas als je je rijbewijs hebt. Dus veel oefenen. Leuk muziekje in de auto, geen kids die je afleiden, en vooral geen man! 
en dan ergens naartoe waar je jezelf kunt verwennen met iets leuks. ( winkels of tuincentrum ofzo :mrgreen: )
Over een paar maanden draai je vast je hand niet meer om voor een reisje naar vriendinnen ofzo. ( en krijg je je eerste bekeuring voor te hard rijden )
Wel herkenbaar hoor,je bent niet de enige…
ik durf niet op snelwegen te rijden,bang dat als ik inhaal iemand uit de dode hoek niet zie…
Gelukkig durf ik wel gewoon op 80 wegen te rijden.
doen doen doen(al zeg ik t zelf…)
Ja herkenbaar. Ik ben na een week rijbewijs in auto van schoonouders MB) in de spits naar Den Haag gereden met vriendlief. Midden in Den Haag ben ik jankend uitgestapt en heb sindsdien zowat 5 jaar meer op enige snelweg in de buurt van de randstad te rijden. Wij woonden zelf inmiddels in Belgie en mijn werk kon ik binnen door rijden. En dat vond ik een stuk minder eng. Tot ik begin vorig jaar aan de andere kant van de antwerpse ring een super gave baan vond. Nou met zweet in mijn handen ben ik zo de eerste weken gereden. Tranen in mijn ogen de auto’s kwamen echt van overal. Maar nu een jaar verder voel ik me als een vis in het water. t’is echt een kwestie van doen en eigenlijk eerst zoveel mogelijk alleen rijden. Je kan het meid!
Ter geruststelling…
Ik ben altijd erg bang voor mensen die rijden zonder enig spoortje angst!
angst houd je alert, zorgt ervoor dat je enorm je best wil doen en daardoor gaat het juist vaak ontzettend goed.
Ik heb nu 3 jaar ruim mijn rijbewijs en rijd heel NL door… maar ik stap NOOIT in de auto zonder enige zenuwen en enige angst gevoelens.
Hierdoor rijdt ik veel oplettender dan bijvoorbeeld mijn man die soms echt als een kip zonder kop in de rondte rijdt.
Dus af van het idee dat je geen angst MAG hebben. Dat MAG namelijk wel en zal je wellicht nooit helemaal kwijt raken.
Verder vind ik het wel apart dat er zoveel bang zijn voor snelweg rijden. Snelwegen zijn over t algemeen veel minder gevaarlijk dan provinciale wegen met maar 1 baan voor elke richting.
Op de snelweg kom je zelfs nog weg met achter een vrachtwagen blijven plakken en 90 blijven rijden. De rest haalt je dan wel in. Niets aan de hand.
Maar op een provinciale weg, zeker als tegemoetkomend verkeer gaat inhalen… poeh, dat " sch**t ik regelmatig 7 kleuren hoor"
Vooral het idee dat ze dan wellicht mijn snelheid verkeerd schatten en denken dat het wel kan…
De dijk naar Enkhuizen bijvoorbeeld vind ik echt een drama wat dat betreft. Daar kom ik nooit overheen zonder te gaan hyperventileren en laat mijn zusje nu in Enkhuizen wonen :shifty:
Probeer te blijven rijden, maak je niet druk om toeterende idioten, die hebben het ook allemaal moeten leren en ook bij mij is de auto wel eens afgeslagen omdat ik gewend was diesel te rijden.
Bekijk je mogelijkheden en hoe vaker het je goed afgaat, hoe beter het zal gaan. Maar voor mij hoef je enige angst nooit helemaal kwijt te raken. Dat maakt je wat mij betreft gewoon een alertere chauffeur :-*
Het enige wat echt helpt is oefenen, oefenen, oefenen.
Voor het eerst alleen rijden is ook gewoon heel erg eng.
Toen ik net mijn rijbewijs had, ben ik wel eens op zondagochtend om 6 uur opgestaan en heb ik een uur lang alleen maar in en uitgevoegd op een verlaten snelweg. En zo kun je ook op een zondag prima gaan oefenen met parkeren op een leeg parkeerterrein bij een winkelcentrum of zo.
Bouw het gewoon langzaam op, eerst ervaring opdoen op een rustig tijdstip en op vertrouwd terrein, en dan steeds een stapje verder.
Zoek de goede omstandigheden uit, iemand naast je of juist niet, muziekje aan/uit.
En bedenk maar dat iedereen ooit voor het eerst begonnen is, dus ook degenen die nu zo ongeduldig achter je staan te toeteren.
Haastige mensen heb je altijd, die moet je gewoon negeren, die hebben meer last van zichzelf dan van jou.
Beter te voorzichtig dan te overmoedig, zeker het eerste jaar.
@Cell wrote:
Verder vind ik het wel apart dat er zoveel bang zijn voor snelweg rijden. Snelwegen zijn over t algemeen veel minder gevaarlijk dan provinciale wegen met maar 1 baan voor elke richting.
Op de snelweg kom je zelfs nog weg met achter een vrachtwagen blijven plakken en 90 blijven rijden. De rest haalt je dan wel in. Niets aan de hand.
Maar op een provinciale weg, zeker als tegemoetkomend verkeer gaat inhalen… poeh, dat " sch**t ik regelmatig 7 kleuren hoor"
Vooral het idee dat ze dan wellicht mijn snelheid verkeerd schatten en denken dat het wel kan…
dat heb ik ook; ik rijd vaak juist een stukje om via autosnelweg omdat ik de provinciale weg hier doodeng vind (gebeuren regelmatig ongelukken door inhalende mensen, en aan beide kanten water, en verdrinken in de auto is echt mijn angst...).
Affie, wat vervelend dat je nog zo veel angst hebt. Ik denk dat iedere verse rijder (of de meeste vrouwen iig) het wel gedeeltelijk herkennen. Ook hier het eerste jaar toch echt regelmatig met tranen in ogen gezeten (mn bij parkeren), of met zweet in handen (bij invoegen), of doodsangst (benarde verkeerssituaties waar ik mezelf in gemanouvreerd had...).
Maar ik heb niet zo'n grote angst gehad dat ik de auto liet staan. Ik lees dat je toch al wel weer wat heldhaftige pogingen hebt ondernomen; supergoed! Want echt, dat blijft denk ik toch de allerbelangrijkste tip: blijven doen...hoe suf het ook klinkt, dat is toch echt dé manier om van je angst af te komen.
succes! :-*