Iemand hier bekend met een prenatale depressie? Het kwam ter sprake bij de gyn en hoewel ik het niet graag wil toegeven, ben ik bang dat hij toch wel de spijker op de kop heeft geslagen… 
Iemand die haar ervaringen hieromtrent wil delen?
kan enkel meepraten over de post natale
Hoi D.
Het stempel heeft het bij mij nooit gehad maar ik denk dat ik er aardig tegen aan heb gezeten beide keren. Hormonen, niet roken, weet het niet, maar ohoh wat heb ik me beide keren emotioneel niet oké gevoeld. En wat een superkerel die van mij dat hij me niet buiten heeft gezet…
Beide keren was het overigens na de bevalling meteen een stuk beter en nu kan ik zeggen dat ik weer 100% prima in mijn vel zit!
Sterkte!
gr
muts
Hoi D.
Ja, ik heb dat gehad in de vorige zw schap. Kon op een gegeven moment, zo’n 6 weken voor de bevalling, alleen nog maar huilen. VErder heel veel gevol van onrust en paniekaanvallen. Zo ben ik destijds ook op dit forum terechtgekomen. Ergens, ik probeer het voor je op t ezoeken, staat het verhaal van een vrouw die dat beide zwangerschappen ook had. Ik voelde toen veel herkenning. Verder herkende bijna niemand het.
Ik heb uiteindelijk uitgeput (sliep niet meer) de vk gebeld en ben toen wel goed opgevangen. Slaappilen gekregen, naar de gyn gestuurd om te kijken of ik al ingeleid kon worden. Dat was niet zo. Mijn zoon kwam ook nog eens 2 weken te laat en ik dacht echt dat ik gek werd.
Na zijn geboorte was het even over, maar helaas kwamen na een paar dagen de paniekaanvallen terug en ook het huilen. Ik stortte echt in. Dus een prenatale depressie die overging in postnataal. Ook toen ben ik heel goed opgevangen en heb vrij gauw medicijnen gekregen die goed hielpen.
Nu is de afspraak met vk en huisarts dat ik aan de bel trek zodra het niet goed gaat. Er is op het gebied van medicijnen het eea mogelijk. Hoewel, liever niet natuurlijk. Ik heb al wel vast oxazepam in huis tegen paniekaanvallen. Als ik er een aan voel komen, kan ik een half pilletje nemen. Heb ik tot nu toe 3 keer gedaan. Verder gaat het nu gelukkig nog heel goed.
Ook ga ik naar de acupunctuur. Daar had ik een artikel over gelzen en me er wat in verdoiept. Zij kunnen veel klachten tijdens de zwangerschap voorkomen en genezen. Zoals misselijkheid, slaapgebrek, maar ook emorionele klachten. Ik wou toen ik dat allemaal hoorde en las, dat ik dat vorige keer geweten had.
Ik ben er dus nu ook naartoe gegaan. Met klachten die ik nu heb, o.a. heel slecht slapen, maar ook met de vraag of er tegen de onrust en paniek iets te doen is. En dat is er. Ik ben nu pas 2 ker geweest. Na de eerste behandeling werd het allemaal erger, na de tweede vorige week begint het te werken. Ik slaap weer en ben echt rustiger.
Het geeft me sowieso een rustiger gevoel dat er iets aan te doen is en je niet zomaar alles uit hoeft te zoitten.
Zeker in jouw geval duurt het ook nog wel even.
Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat je er iets mee kunt. Ik wist toen echt niet wat ik kon doen en liep door tot ik echt instortte. En er is dus best het eea mogelijk.
Ik hoop dat je heir iets mee kunt, ik hoor het graag van je. Je kunt ook altijd pb-en.
Heel veel sterkte!!! :thumbup: :hug:
Ik heb er wel vaker van gehoord en ik ken nog minstens één iemand hier op het forum die dat volgens mij ook heeft gehad. Zal haar PB-en met jouw vraag, wie weet wil ze reageren.
Verder heb ik in een boek over postnatale depressie hier ook een stuk over gelezen, zal eens kijken of ik nog terug kan vinden welk boek dat was. Meestal wordt dit trouwens een zwangerschapsdepressie genoemd en het is toch geen onbekend verschijnsel, dus het verbaast me een beetje dat als een VK daar geen ervaring mee heeft.
Wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen :-* :-* :-*
Hier wat linkjes:
http://limburg.hbvl.be/nieuws-nieuwe-media-wetenschap/2001/08/04/zwangerschapsdepressie-komt-vaker-voor-dan-postnatale-depressie.html
http://www.mamshoekje.nl/wistjedat.php?wistjedat=15
http://depressionundoing.info/2007/01/05/tom-cruise-en-de-depressie-van-de-zwangerschap/
http://www.9maand.be/forum/archief/reactions/44555
Heel heel erg bedankt voor de reacties, ik zal de linkjes gaan bekijken en alles even laten bezinken :).
Heb er geen ervaring mee, maar wat rot dat jij hier dus wel last van blijkt te hebben :hug: kop op hoor meid!
hoii
hoop dat je je intussen een beedje bij heb kunnen lezen dat je zeker niet de enige bent.
ik zelf heb last van een postonaal stress syndroom . wat vlak voor me zwangerschap is ontstaan.het uit zich bijna hetzelfde .
het vervelende is dat ik absoluut niet aan de medicijnen wil en daarom het voor me omgeving afentoe extra zwar is .en voor mij zelf trouwens ook. maar zodra ik aan het wondertje in mebuik denk (vloeien er extra tranen hahah ) maar dan besef ik me wel dat alles op zijn pootjes terecht zalkomen
veel suc6
groetjess miranda
Hoihoi,
Hoe gaat het nu? Ik kan je op dit moment weer beter begrijpen dan ooit. Het is bij mij ineens terug. Nog maar net hoor. Ik had dit weekend heel erg paniekaanvallen. Ben daar weer zo van geschrokken en het houdt me erg bezig. Kon later alleen maar huilen en huilen. Heb vanmorgen contact gehad met ha en vk. Ze moeten me nog etrugbellen, maar ik ben benieuwd wat we gaan bedenken met elkaar. Ik wil ook niet direct aan medicijnen, maar wil ook niet meer zo diep wegzinken als de vorige keer.
Vanmiddag krijk ik een extra behandeling acupunctuur, speciaal hiervoor. Wie weet kom ik zo door de laatste tijd heen. Maar ja, dat dacht ik vorige keer ook dta ik ik er na de bevalling wel vanaf zou zijn en dat was helaas niet zo… Maar goed, dit is de vorige keer niet en ik ben er nu heel erg op tijd bij. En misschien waait het zo weer over. Maar bah wat een ***gevoel!
Hè bah wat naar meid :-* .
Dit is inderdaad de vorige keer niet en nu krijg je wel op tijd hulp. Het is nog maar heel even hè meisje. Nog een paar weekjes en de zwangerschap zit er weer op. Dan wordt het ook makkelijker om medicijnen te nemen en die hormonenkermis uit je ljf te werken. Heb je ook hulp van bijv. een psycholoog of maatschappelijk werk?
Deze zwangerschap ging ook beter dan de vorige keer toch? Dan geldt dat vast ook voor de tijd erna :-* .
Dank je :-*
Ik ga naar een haptotherapeut. Daar kom ik al tijden en dat helpt wel. maar verder heb ik niet echt het idee dat dat iets zou bijdragen. Ik heb dit normaal niet, het is iets wat me zomaar overvalt en ook weer zomaar weg kan gaan. Denk toch door én slaapgebrek én gierende hormonen. Het is wel heel fijn om bijgestaan te worden op het moment dat ik me heel slecht voel en daar heb ik wel veel aan. Vanmiddag en vanavond gaat het weer goed gelukkig. Nu een nachtje slapen 
Goed slapen scheelt ook al een hoop hè 
.
Het is ook zo lastig om uit te maken of het nu ‘gewone’ zwangerschapslabiliteit is, het soort buien dat sommige vrouwen schouderophalend afdoen als ‘de hormonen’, of dat het een voorbode is van iets ergers dat misschien niet na een dag weer over is. Straks krijg je natuurlijk ook weer de babyblues in het kraambed. En dan vliegt de angst je weer naar de keel omdat je denkt ‘daar gaan we weer’ en hoe weet je dan of dat ook zo is of dat dit er gewoon bijhoort… Dat vind ik tenminste lastig.
Ja, ik ook. Want natuurlijk is de angst groot voor ‘daar gaan we weer.’
Ik hoop ook dat ik het verschil kan voelen tussen normaal labiel als gevolg van zwangerschap en bevalling of iets ergers.
Vorige keer wist ik wel dta het erger was. Maar lastig blijft dat zeker.
Hoe is het met jou eigenlijk??
Gelukkig zijn er nu mensen die met je meekijken.
Hier gaat het goed. De vorige zwangerscap ging ook goed. Het gedonder begon daarna pas en was eigenlijk nog maar net weg toen ik weer zwanger was. In het begin van de zwangerschap ging het dus niet zo goed, maar nu voel ik me een stuk beter. Ik moet nu beslissen of ik wel of niet een behandeling bij een psycholoog begin om me beter te wapenen, zodat het niet weer gebeuren zal. Ik neig er nu naar om te zeggen: eerst maar zien hoe ver ik op eigen kracht kom en als het niet goed gaat, dan alsnog die hulp vragen. Maar misschien is het verstandiger om preventief iets te doen? (maar wat moet ik dan doen en het is zo duur… :oops: )
Voel jij je weer wat beter sinds het weekend?
Lastig he? Misschien kun je iig eens informeren wat ze voor je zouden kunenn betekenen. Je weet natuurlijk nooit of het terug komt. Bij heel veel mensen niet. Maar ik weet nu wel dat de angst er wel goed in zit. Dus wanneer je het gevoel herkent ben je natuurlijk bang dat het weer mis is. Enhoe later je ingrijpt des te verder van huis je bent.
Aan de andere kant vraag ik me af hoe je je ertegen zou kunnen wapenen? Als het puur een hormonen kwestie is helpt dta volgens mij niet zoveel. Als er van alles in je leven speelt waar je toch al eens iets mee moest doen en een depressie komt daarbij, zie ik er heel veel in. Snap je?
Ik voel me zeker beter sinds het weekend. Wel onrust, maar geen paniek meer gevoeld. Alleen het slapen is het grootste probleem. Ik maak per nacht niet meer dan 2 tot 3 uurtjes en dan voel je je makkelijk wegglijden in labiliteit of erger.
Ik heb wel iets om te slapen maar dat helpt niet. Morgen weer contact met de ha opnemen.
Oei, slecht slapen is inderdaad drie keer niks. Daar hoef je niks voor te mankeren om daar gek van te worden.
Op zich zijn er geen ‘issues’ in mijn leven waar ik depressief van zou worden. Ik ben wel eerder in omstandigheden geweest waar andere mensen om mij heen massaal van aan de pillen raakten, maar ik niet. Dus eigenlijk zou je denken dat ik wel tegen een stootje kon :think: . Wat ik vooral zou willen leren is hoe mijn eigen gedachtengang te stoppen op zo’n moment. Hoe ik de dingen kan laten voor wat ze zijn. Eeen huilende baby is een huilende baby en dat is vervelend en verder niks. Daar hoef je niet overstuur of wanhopig of paniekerig van te raken, maar hoogstens chagerijnig.
Ben benieuwd of de HA iets beters voor je heeft.
@lena3 wrote:
Oei, slecht slapen is inderdaad drie keer niks. Daar hoef je niks voor te mankeren om daar gek van te worden.
Op zich zijn er geen ‘issues’ in mijn leven waar ik depressief van zou worden. Ik ben wel eerder in omstandigheden geweest waar andere mensen om mij heen massaal van aan de pillen raakten, maar ik niet. Dus eigenlijk zou je denken dat ik wel tegen een stootje kon :think: . Wat ik vooral zou willen leren is hoe mijn eigen gedachtengang te stoppen op zo’n moment. Hoe ik de dingen kan laten voor wat ze zijn. Eeen huilende baby is een huilende baby en dat is vervelend en verder niks. Daar hoef je niet overstuur of wanhopig of paniekerig van te raken, maar hoogstens chagerijnig.
Ben benieuwd of de HA iets beters voor je heeft.
Ik weet helaas waar jullie het over hebben ik heb het bij mijn eerste zwangerschap gehad, helaas ging het na de bevalling “gewoon” door, tot ik na 3 maanden na de geboorte van de huisarts medicatie kreeg die hielp de boel te reguleren en weer op orde te krijgen. Het is een te lang verhaal om hier neer te tikken, maar ik ben inmiddels zwanger geweest van de 2e, en dat was dag en nacht verschil. De 2e zw.schap was 1 uit een boekje, een verademing om dat ook eens mee te maken.
Ik reageer vooral op dat stukje van Lena, wat betreft de dingen te laten voor wat ze zijn zonder in paniek, stress etc. te raken. Wat mij erg helpt is het volgende gedachtentrucje. Ik denk in dergelijke situaties na over hoe het er over een paar uur, dagen of weken (ligt eraan wat net van toepassing is) er uit zal zien. Bijv. Yanniek krijgt nu tanden (4 tegelijk de afgelopen week) en heeft me nachten wakker gehouden zonder dat ik de mogelijkheid had overdag bij te tanken. Ik werd echt gestoord. De rust vond ik erin door maar steeds te bedenken dat het nu erg was, maar over een paar dagen is het weer even over, en over een aantal maanden zijn we er helemaal vanaf (kiezen denk ik nog niet aan
). En zo pas ik het onderhand op alles toe, voor mij persoonlijk werkt dit goed en geeft het rust om met de situatie om te kunnen blijven gaan. Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben.Veel sterkte, het blijkt maar weer dat niet iedere zw.schap een grote roze wolk is (helaas).
:wall: :wall: :wall: sorry, vergeet helemaal jullie veel sterkte te wensen! Bij deze :hug: :hug:
Dank je Soleil. Wat ijn dat je 2de zw schap zoveel beter was. Ik moet zeggen dat dat bij mij ook wel zo is. Vorige keer was ik al veel erger in paniek en vreselijk onrustig. Ook toen sliep ik niet. Ik trok misschien wel te laat aan de bel. Toen ik totaal uitgeput was heb ik de vk pas gebeld. Kreeg toen ook slapmedicatie. Dat hielp wel, maar kon toch de depressie en paniek niet buiten de deur houden.
Wat mij erg helpt en eheft geholpen Lena is hapotherapie. Daar ga ik al wel 2 jaar heen. Ik heb daar geleerd te ervaren wat de dingen met me doen. Niet op de vlucht voor problemen, maar ze te voelen, accepteren en weer los te laten. Dat loslaten gaat een heel stuk makkelijker als je er niet etgen vecht.
Inademen van bijv een angst en het uitademen van vertrouwen of rust heeft me ook veel gebracht. Pas ik nu 's nachts ook wel toe. In feite ga ik de angst tegemoet door hem heel diep in te ademen en laat 'm weer gaan door het tegenovergestelde uit te ademen.
Klinkt dit vaag of duidelijk? Mij helpt t iig wel.