Wat mij erg helpt is het volgende gedachtentrucje. Ik denk in dergelijke situaties na over hoe het er over een paar uur, dagen of weken (ligt eraan wat net van toepassing is) er uit zal zien.
Soleil, fijn dat het de tweede keer zoveel beter ging. Ik hoop maar dat dat voor mijn tweede babytijd ook zal gelden.
_________________
Hoop het ook voor je :thumbup: :thumbup: :thumbup:
Het is idd de verbinding tussen je gevoel en je lichaam wat de hapto extra doet. Veel meer dan een psycholoog. Praten over je gevoelens of ze ook voelen, accepteren en loslaten is voor mij iig een betere optie.
Ik voel ook altijd alles heel duidelijk in m'n lichaam.
Ik ben op dat soort momenten helaas niet realistisch genoeg
Maf he, hoe je zo irrationeel wordt in een depressie?
Ik heb nu sterkere slaappillen. Die heb ik vannacht voo rhet eerst gehad. Daar sliep ik maarliefst 4 uur op :think: Da's nog niet genoeg, maar meer dan niks
Overdag slapen kan wel met Morris, maar ook dan lukt het meestal niet meer. Maar…vannacht toch een paar uurtjes gepakt. Ook heel veel wakker, maar ook een paar uur slaap verspreid over de nacht. Liggen wordt nu wel moeilijker. Op een gegeven moment doet m’n lijf ook zo’n pijn. Maar heb geen pil genomen en kon toch iets slapen.
(als ik helder had kunnen denken was ik nu niet eens zwanger geweest
Ach ja, was wel weer een lastige beslissing die ik niet zelf hoefde te nemen . Gewoon een beetje misgerekend en daar was zusje…
Dus je kunt nu zonder pil ook weer een beetje slapen? Das toch vooruitgang nietwaar? Het is ook lastig slapen als je zwanger bent, alles is stijf en pijnlijk inderdaad. Zodra je eenmaal wakker bent, kun je moeilijk meer lekker liggen. Voel je je toch nog een beetje wakker?
Ik ben wel moe maar wel wakker genoeg. Ben wel blij dat het weekend is en we samen zijn. Het wordt zo wel heel zwaar om nog dagen met Morris alleen te zijn. Nu hoef ik niet heel veel te doen. Vanavond misschien weer met een pil? Ik zie het wel even aan.
Ik heb lekker mee zitten lezen met jullie, heb hier en daar wel wat bruikbare tips ontdekt. Ben erg blij te lezen dat ik niet alleen ben, al gun ik dit niemand natuurlijk.
Hier gaat het op en af. Als het ‘wel aardig’ gaat, gaat het goed. Als het niet goed gaat verlies ik mezelf compleet in angst en verdriet en doemscenario’s. Dat doet zeer en put me uit en… pfff . Jullie kennen het wel.
Punt is dat ik vlak voordat ik zwanger raakte serieus overwoog om hulp te zoeken omdat ik nog best wel wat issues bleek te hebben. Dat is op de lange baan geschoven door de zwangerschap, maar ik krijg het nu allemaal mooi op mn bordje. Weet niet wat wijs is: nu hulp gaan zoeken en gaan zitten graven in hele pijnlijke dingen, met alle gevolgen vandien… of mn best doen deze zwangerschap zo goed mogelijk door te komen, en daarna aan de slag gaan met de pijnpunten. Wat zouden jullie doen?
Aan de ene kant denk ik doe maar nu. JE hebt er toch al last van. Zo goed voel je je niet. Het wordt in het begin waarschijnlijk wel zwaarder, maar zwaar is het toch al. Straks heb je een baby en heb je ook andere dingen aan je hoofd dan in therapie gaan.
Bij mij ging de zw schapsdepressie ook over in een pnd. Maar ja, da’s natuurlijk helemaal niet gezegd dat dat bij jou ook zo is.
Hoe dan ook 'moet’je er ooit iets mee. Asl je dat wilt, maar je gaf aan dat dus wel te willen.
Maar ik snap je dilemma heel goed hoor. Tijdens je zw schap dit soort dingen doen lijkt me ook geen pretje.
Succes met je keuze en hou je ons op de hoogte of blijf je hier schrijven?
Je kunt natuurlijk ook een vrijblijvend advies van een psych of huisarts vragen. Misschien is dat wel slim bedenk ik nu. :-*
Hoi k weet dat dit een oud topic is maar vraag me toch af of r nog meiden zijn met ervaring.
Ik voel me zo somber en alleen maar chagarijnig ik heb daardoor steeds ruzie met mijn vriend niks is goed wat hij doet ik maak alleen maar ruzie en het is nu zover dat ik echt niet meer blij ben met de zwangerschap ik wil niet meer zwanger zijn dit kindje bezorgt me alleen een hoop rot gevoelens en stress en ruzie en moeilijkheden.
De buren vragen steeds aan mijn vriend waar ik last van heb dat ik zo scheld en dat ze er last van hebben waardoor ik me ook nog eens heel schuldig voel.
Niemand begrijpt me en me vriend al helemaal niet.
Man, vriend, partner etc komen voor het overgrote deel pas in het ‘spel’ na de bevalling. Dan kunnen ze bv meehelpen met de zorg delen etc. Die 9 (soms heeeel lange) maanden zwanger zijn is verrekte veel verantwoording op 1 stel schouders.
Vroeger had ik nog een beetje de naieve instelling; ja maar mijn man kan me wel helpen, kan koken, de was doen etc. Maar dat neemt echt dus niet de totale verantwoording die je naar de keel kan grijpen tijdens de zwangerschap weg.
Dat is iig iets wat bij mij bij vlagen door mijn hoofd gaat. Nu zal bij mij ook mijn voorgeschiedenis meespelen. En mss zijn mijn gevoelens van verantwoordelijk voelen ook wat scheefgegroeit zeg maar. :oops:
Maar jij zit nu opgescheept met alle hormonen, de stemmingswisselingen, de woedeuitbarstingen, de frustraties, het schuldgevoel daarover ‘opgescheept’.
Is het voor jou een optie om na te gaan of je hulp kunt krijgen bij het omgaan met al die gevoelens die nu bij je spelen?
Een prenatale depressie kan al heel vroeg beginnen en dan zijn die 9 maanden (in jullie geval nog 6/7) heeeel erg lang. Nu kan het zijn dat door het wat meer stabiel worden van je hormoonspiegel na de 16 weken het een stuk beter zal gaan, maar ja dan spelen de ‘wat-alsen’ over als het toch niet stabieler wordt alsnog door je hoofd. En de 16 weken zit je ook nog niet aan.
Daarbij weet ik nu dat ondanks dat de tussenin-maanden zeg maar hormonaal wat rustiger zijn, dan de rationele kanten weer meer naar voren kunnen komen. De gevoelens die erbij komen kijken om (weer) een totaaaal afhankelijk kindje op de wereld te zetten etc. Soms angsten voor de bevalling. Angst voor buiten een prenatale depressie mss ook een postnatale depressie. En voila het cirkeltje blijft zo rondgaan.
Dat kun je niet altijd zelf doorbreken.
Dus misschien toch zoeken naar iemand die je (professioneel) kan helpen om die cirkel te doorbreken, en zo hopelijk straks toch een paar maanden echt of minimaal deels te kunnen genieten van het zwanger zijn of de voorbereidingen op jullie kindje (zwanger zijn zelf is niet altijd een pretje) mee te mogen maken.
Het is behoorlijk uitputtend en je energie wordt al behoorlijk een aanslag op gepleegt door het zwanger zijn zelf.
Heel veel succes en hopelijk krijg je nog meer tips om dit alles te doorbreken. :thumbup:
Op dit moment woon ik weer bij mijn ouders hij begrijpt mij niet en kan het niet voor mij over hebben om nog maar 2x per week naar zijn vrienden te gaan. Ik kan op dit moment niet alleen zijn en hij begrijpt dat niet.
Ik weet het niet meer kennelijk vind hij het erger als zijn vrienden hem niet meer willen zien omdat hij nu niet meer komt dan dat hij mij kwijt is.
Hij vind ik kan hem dat niet verplichten en ik vind hij kan daar rekening mee houden dat ik dat nu nodig heb . volgens hem heb ik dat niet nodig maar wil ik dat gewoon. We komen er niet uit en dus sta ik er 12 weken zwanger en een dochter van 3 alleen voor.
Ik weet niet of ik dit kan ik weet ook niet meer wat ik moet ik zit erdoor heen ik ben echt op. Ik ga al naar een psycholoog maar die is 4 weken op vakantie ik kan vrijdag weer gaan. Ik heb vrijdag de sleutel van de flat ingeleverd en nu zit ik bij mijn ouders wat heb ik daar spijt van !!
Ik weet het niet ga zo mijn HA bellen . Mijn vriend komt me om 10 uur halen voor de rest van mijn spullen had hem gister een sms gestuurd dat ik wou praten maar hij had zijn tel uit gezet.
Vrijdag kan ik naar de Psycholoog hoop daar ff wat kijt te kunnen.
Hallo helaas weet ik maar al te goed hoe een prenatale depressie voelt.
woede aanvallen, angstaanvallen, huilbuien de dingen niet meer onder controle hebben,slecht slapen ,somber zijn, denken gek te worden. moe dood moe zijn en nergens zin in hebben.
Het liefst wil ik de hele dag in bed liggen met de rolluiken dicht.
Er zijn dagen dat ik me goed voel maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik krijg een woedeaanval of wat anders.
De verloskundige stuurde me door naar gynaecoloog en van haar moest ik met een psygiater gaan praten.
Nou daar zat ik dan mijn ziel bloot te leggen tegen een vreemde.
Medicatie zou een oplossing zijn vertelde ze me.
Nou mij niet gezien ik ben zo tegen al die rommel in mijn lichaam dat kan toch nooit goed zijn voor je kind.
Nee antidepressiva was geen optie voor mij het feit dat je in het ziekenhuis moest bevallen vanwege de medicijnen en dat je in de laatste week
ze niet meer mag innemen en ter controle in het ziekhuis moet blijven zei mij eigenlijk al genoeg.
Dus kreeg ik een huisbezoek van een verpleegkundige om te kijken hoe ze me dan konden helpen.
Wij hebben voor hulp in de huishouding gevraagd zodat ik me wat meer kan ontspannen.
Door mijn bekkeninstabiliteit is het moeilijk voor me om de dingen in het huis geregeld te krijgen.
Ook werken doe ik niet meer de stress was het me gewoon niet waard.
Familie en vrienden willen graag helpen en iedereen is bezorgd dit laatste vind ik vreselijk soms denk ik laat me gewoon.
Mijn twee jarige dochter snapt er niks van dit vind ik nog het ergste.
Soms zijn er dagen en dan lukt het gewoon niet om voor haar te zorgen huilen kan ik dan.
Schuldgevoelens komen naar boven en daar zijn de paniek aanvallen.
Was ik maar niet zwanger denk ik dan.
En natuurlijk voel ik me dan weer schuldig dat ik dit denk.
Want dit kindje was toch zo welkom.
Maar er zit niks anders op dan op mijn tanden te bijten en het nog twee maanden vol te houden hopend dat de depressie dan over is.
Ik ben er wel achter dat een boek lezen me rustig maakt. Me lekker afzonderen en lezen.
En niet te veel dingen moeten is ook heel fijn.
Even praten als er je iets van het hart moet en even geen rekening met anderen houden doet ook goed.
Alleen zijn dat is wel lastig voor me.
Maar aangezien ik niet wil worden opgenomen. Moet ik accepteren dat mijn man er niet altijd kan zijn.
ik ben nu 31 weken zwanger van de eerste en voel me al een tijd niet goed. Het lastige van mijn situatie is dat mijn man al drie kinderen heeft bij zijn ex. Ze zijn 11, 10 en 6 en wonen de halve week bij ons. Ik ken ze nu al 5 jaar en ben heel gek op ze. In het begin van onze relatie heb ik heel veel moeten slikken omdat de ex niet wilde dat ik de kinderen zou zien en ik dus mijn vriend (tot 2 1/2 jaar relatie!) alleen om het weekend zag. We wonen nu sinds december 2007 samen. Mijn man heeft vaak moeite om naar de kinderen toe grenzen te stellen. Tot de zwangerschap kon ik daar redelijk goed mee omgaan, maar ik heb nu het gevoel dat het ten koste gaat straks van mijn tijd met ons kind en ook van de manier waarop ik graag mijn kind wil opvoeden.
Daarnaast heb ik in het verleden twee keer een zware depressie gehad. Ik kan de laatste weken niet meer slapen, huil veel en merk dat ik ergens al aan het bedenken ben of ik het alleen kan redden straks. dit omdat ik heel vaak het gevoel heb dat ik mijn man en mijn stiefkinderen nu erg tekort doe en me daar weer heel schuldig over voel. Gesprekken met mijn man leveren in dat opzicht weinig op, het eindigt er meestal mee dat ik moet huilen, hij me troost en we niet tot de kern van de dingen komen.
Ik ben heel gek op hem, en hij ook op mij. Ligt mijn rotgevoel aan een prenatale depressie? Ik wil niet aan medicijnen, daar heb ik vanuit mijn verleden nare ervaringen mee, maar weet ook niet zo goed hoe ik de komende weken nog door ga komen.
. 
. Jullie kennen het wel.