Sem is een huilbeeb achteraf blijkt omdat hij een kma heeft. De afgelopen 3 maanden zijn echt verschrikkelijk moeilijk en vermoeiend geweest. Het is voor de normale mens al niet makkelijk maar mijn hub heeft ADHD en kon en kan niet met de situatie omgaan en is dus overspannen geraakt, zit weer in de molen voor medicatie maar dat gaat allemaal weer heel langzaam. Hij kan ook helemaal niks met Sem hoe graag hij ook zou willen, maar zo gauw Sem begint te huilen raakt hij in paniek en weet niet wat hij er mee moet. Alles komt dus op mij neer, geen oma’s of tantes in de buurt om me een keer te helpen en niemand die de moeite neemt om langs te komen omdat het niet naast de deur is. De sfeer is thuis dus niet al te gezellig. Ik heb een kort lontje, hub heeft een kort lontje om het minste of geringste is er ruzie. Ik kan geen kant op, zit altijd maar thuis, mijn enige uitje is Jim naar het kdv brengen en halen 3x per week. Ik ben moe, lichamelijk en geestelijk, voel me teneergeslagen en kan de hele dag om alles wel janken. Ben dus hartstikke labiel. Ik doe mijn best om er niet te veel aan toe te geven en me groot te houden naar de buitenwereld maar ik ben het gewoon allemaal zat. Ben nog nooit boos geweest op de kids, nooit gevoelens gehad dat ik ze iets aan kon doen, wel een beetje ongeduldig maar dat is denk ik wel begrijpelijk in deze situatie.
De ha is van alles op de hoogte maar doet eigenlijk verder weinig. Binnenkort moet ik naar de arbo (zit nu sinds 2 weken in de zw) om te kijken of ze me niet aan het werk kunnen krijgen. Sem gaat nog niet naar het kdv omdat hij te snel geprikkeld is en we van de ka nog even moesten wachten met wennen (en dat zal waarschijnlijk weer gepaard gaan met veel onrust en huilen in die tijd, we kunnen niet eens met hem ergens op bezoek). Ik zie het niet zitten om weer te gaan werken, kan niks anders regelen voor Sem qua opvang en dat wil ik ook niet, ik heb het niet heel erg naar mijn zin op het werk, de verwachtingen zijn hoog en veel stress en daar kan ik nu niet mee omgaan. Ik heb sinds hij er is nog geen minuut aan mezelf kunnen denken en dat heb ik gewoon even nodig.
Wat moet ik nou met al deze gevoelens, moet ik denken aan een PPD of ben ik “gewoon” overspannen door de hele situatie? Zo lang Sem thuis is en nog niet een rustige beeb is zal ik me ook niet beter gaan voelen en ik kan dat gewoon nu echt niet combineren met nog meer verantwoordelijkheden heb het al moeilijk om mijn huishouden op gang te houden momenteel…
Suus zou je niet een keer met iemand gaan praten die er verder vanaf staat?
Echt meiske niet zo door blijven modderen met je gevoelens, daar zal het niet beter van worden.
Ik denk dat je tegen overspannen aan zit en daarom moet er ook wel wat aan gebeuren.
Ik denk niet dat het verstandig zou zijn om zo door te blijveng aan, straks raak je verder in een dip en dan ben je verder van huis.
Sterkte Suus dit was niet waar je op gehoopt had.
Ik vind het zo oneerlijk voor jullie dat jullie wederom niet een babytijd krijgen om alleen maar van te genieten en ik vind het belachelijk dat er geen familie is die jullie af en toe even wat last ontneem of af en toe die last even samen met jullie draagt.
:hug: Mijn pb staat altjd open voor je :-*
José 
:-* thanx
Of het nu al een ppd is, geen idee.
Maar verder herken ik het wel.
Peter was als baby net zo overprikkeld en huilde ook heel veel. Ik kon ook niets aanvangen met hem. Hij bleek na veel uitzoeken dan lactose intolerant, maar toen hadden we er ook al heel veel stress en ellende op zitten.
Mijn man heeft geen adhd, maar wel weer wat anders wat voor hem de afstand naar Peter heel groot maakte en idd, alles kwam op mij neer.
Ruud kan ook door zijn eigen “ding” helemaal niet tegen vrij specifieke geluiden, die irriteren hem zo dat hij dan ontploft. Peter zijn gehuil was schel en hard en ging hem dus ook door merg en been. Peter irriteerde hem dus alleen maar.
Nee, was geen leuke tijd.
Ik liep wel een beetje met soortgelijke gevoelens als die jij nu beschrijft, bij mij begon het denk ik als overspannen, maar na 6 maanden constateerde de huisarts toch wel een ppd.
Toen ben ik bij maatschappelijk werk terecht gekomen.
Het heeft me veel tijd gekost eroverheen te geraken, heb hoe moeilijk ik dat ook vond toch bijvoorbeeld geregeld dat Peter met al zijn toeters en bellen 1 x per 2 weken een nachtje naar opa en oma ging, gewoon om bij te tanken en door te slapen en weer even aandacht te kunnen hebben voor mezelf, mijn man en Aniek.
Ook hebben we in die tijd een poosje een huishoudelijke hulp gehad. Ik zag het niet meer allemaal en het huis in chaos gaf ook veel onrust en stress.
Meid, ik zou willen dat ik al bevallen was, dan kwam ik zo bij je, ik woon op steenworp afstand… aan de overkant van de afslag richting Vleuten.
Al kon je maar es lekker klagen en praten zonder meteen het gevoel te hebben dat je wellicht overdrijft ofzo. Dat gevoel had ik vaak wel, zo van… mensen vinden me vast een slap mens, dat ik het allemaal zo niet trek.
Maar dat ben je niet hoor, het is gewoon geen blauw wolk als je kindje een allergie heeft en de hele zooi bij elkaar krijst.
Laat dat werk maar even zitten en speel op je poot bij de arbo… Sem is nu even belangrijker en jou rust ook dan dat werk. :-*
Hier ook herkenning. Waarom vraag je niet aan de HA een verwijzing om met iemand te gaan praten? Zo kan het toch ook niet veel langer doorgaan…?
Meid :hug: Moeilijk he !
Wat je in ieder geval kan proberen is je niet meer groot houden voor de buitenwereld. Je hoeft niet alles aan de grote klok te hangen maar je moet ook niet alles opkroppen, je hebt jezelf ermee. Uiteindelijk barst de bom is mijn ervaring.
Wat mij geholpen heeft, is praten met jeugdzorg, de consultatiearts is een paar keer bij me thuis geweest en dat heeft me op een bepaalde routine en goede weg gezet !
Belangrijk is ook dat je even een keertje eruit gaat zonder de kinderen, ook al is het maar een uurtje. Ook al zijn opa en oma niet in de buurt, misschien is er toch iemand die je in vertrouwen kunt nemen die toch de moeite neemt om bij je te komen zodat je even van huis kunt gaan.
In deze periode en situatie is het heel belangijk dat je praat. Dat jij praat, dat je man praat maar dat je ook met elkaar praat.
Het is in ieder geval al een stap in de goede richting dat je je verhaal hier neer hebt gezet :thumbup: Goed van je !
Jammer dat je huisarts niks met je duidelijke signalen doet, ik vind dat eigenlijk niet alleen jammer maar ook erg slecht. Mijn ha heeft me ook doorgestuurd naar een psychologe om even alles weer op een rij te krijgen. Even van me afpraten met iemand die mijn gedachten kan ordenen en zich kon inleven in mijn situatie, gevoel en belevenis.
Onthou ook : Geef toe aan je gevoel!
Het klinkt mij wel als een PPD maar ik vergelijk het met mijn situatie. Ik ken je persoonlijk niet dus mag er eigenlijk ook geen kaartje aan hangen. Zoek daarom verder hulp, vanaf dit punt kun je je alleen maar beter voelen.
Sterkte met alles !
Oef jemig ik zou ook zo komen oppassen!! Al was het maar zodat je bv zelf een uur of wat naar de schoonheidspecialiste oid zou kunnen. Tijd voor jezelf even niet ‘mama’ zijn. :hug:
Is er een mogelijkheid om iets af te spreken met het KDV van Jim om het toch eens te proberen? Meestal voor je ze ‘definitief’ brengt (Sem staat ook ingeschreven?) kun je bv voor een wenuurtje gaan.
Zou zoiets mogelijk zijn? En het klinkt mss raar, maar er zijn bv sportscholen waar je beeb meekan. Daar hebben ze dan kortdurende opvang voor, en zo heb jij even de tijd om voor jezelf wat te doen. Dat hoeft niet knetterhard sporten te zijn, maar kan ook relaxt een beetje sporten zijn. Sommige sportscholen zijn helemaal kewl en hebben bv buiten de mogelijkheden om te sporten er ook een sauna oid erbij. Alleen al de tijd voor jezelf daar kan al zo super zijn. Nu ja zomaar wat ideetjes die in me opkomen.
:oops:
Kan me helemaal voorstellen dat je ze niet uit logeren oid wilt hebben hoor. Maar jij bent OOK belangrijk!
Helaas krijg je alleen hulp als JIJ erom vraagt. Al is het maar praten bij bv maatschappelijk werk of hey de arbodienst. Dat kan al zooo opluchten!
En ja waar zit de grens PPD of burn-out/overspannen? Geen idee, zou zelfs niet weten of de artsen het wel weten. Jij bent iig degene die de grens kunt aangeven tussen wat nog een houdbare of onhoudbare situatie is. En het klinkt iig alsof je nu toch echt heeeel kort op het onhoudbare zit.
Ik snap je en ik begrijp je zeker. Ik ben sinds een weekje weer een beetje op de rit. Layla heeft een verschrikkelijk moeilijke start gehad en de heftige reflux maakt het er ook niet makkelijker op. ( krijs partijen en weinig slapen). Sinds een kleine week hebben we andere medicijnen en het is een dag en nacht verschil.
Maar ik herken je gevoel. Ook al neemt iemand anders hem een dagje je gevoel gaat niet weg want het is een tijdelijke oplossing. je wil zo graag gelukkig en weer lekker leven. En je kindje zonder pijn/geprikkeld zien. Ik zei twee weken geleden nog dat ik het gewoon echt niet leuk meer vond ( zacht uitgedrukt) en ik zat zelfs terug te denken aan de tijd voor layla. Ik weet het … heel erg maar als je er midden in zit voel je je gewoon zooo kut!
Het is een marathon een uitputtings slag. En je wordt er zeker niet vrolijk van. Het enige wat ik me voor ogen hield/hou( en deze heb ik van CELL uit een ander topic gejat maar heeft me zo geholpen)
De babytijd gaat snel voor bij en daarna zijn ze kinderen (zoals jim bijvoorbeeld). Doorbijten. en praten…praten en uithuilen. Neem een persoon in vertrouwen. ( ik belde de hele avond met mijn mmoeder bijvoorbeeld.)
Lieverd ik wou dat ook maar iets voor je kon betekenen alleen ik weet het enige wat je zal helpen is dat sem een gelukkige blij beeb wordt. EN DAT WORDT IE…
Het is nu dus een weekje dat layla het super doet en ik ben meteen al die gevoellens kwijt ik heb vanmiddag zelfs gehuild van geluk. Het kan…echt…
Meiden bedankt voor jullie lieve en bemoedigende woorden! Af en toe ben je gewoon bang dat je een aansteller gevonden wordt, maar als ik dan hoor dat schoonzus overspannen thuis zit omdat zij gewoon nog niet haar beeb thuis kan achterlaten, terwijl ze een beeb heeft die van 10 tot 10 slaapt (maandje jonger dan Sem) vind ik het zo oneerlijk! Ik had vanmiddag mijn baas aan de lijn en ik zei tegen hem ik had 100x liever gewerkt, dan was de situatie niet zo geweest als ie nu is.
Helaas leeft mijn moeder niet meer, heb ik niks met mijn stiefmoeder en mijn zusje woont een uur rijden van hier en daar heb ik 1x mijn hart bij uitgestort toen Sem een paar weken oud was en dan is ze wel bezorgd en lief, maar vervolgens hoor ik gewoon weken niks. Mijn schoonmoeder heeft net vakantie gehad maar die vindt het te veel gedoe om van Amsterdam naar Utrecht te rijden en zit dag en nacht bij schoonzus. Schoonmoeder komt ook niet zonder schoonzus hier, maar doordat haar zoontje en Jim heel druk samen zijn raakt Sem weer van de kaart dus daar heb ik niks aan. Zij weten eigenlijk nog beter dan mijn eigen familie wat er speelt en vinden het heel erg maar doen er verder niks mee. Dat vind ik nog wel de grootste tegenvaller, vooral van mijn schoonmoeder. Al is het alleen maar om haar eigen zoon te komen helpen.
Sem mocht tot nu van de ka nog niet naar het kdv om te wennen, morgen spreek ik haar weer dus hoop dat ik dan groen licht ga krijgen, maar aangezien hij al uren van de kaart is als we een uurtje ergens op bezoek gaan (hebben het toch een paar keer geprobeerd en een paar keer uit noodzaak) zie ik dat ook best somber in. Heb 1 hele lieve vriendin hier in de buurt, maar die heeft zelf een kindje van Jim zijn leeftijd en is hoogzwanger van de tweede en heeft het daar momenteel niet makkelijk mee. Zij is er wel voor me om naar me te luisteren maar kan ook even niet meer voor me doen.
Heb toch maar even de ha gebeld vanmiddag en voor morgen een telefonische afspraak gemaakt. Zij kent de situatie verder, dus ik denk dat dat wel voldoende is voor hem om me ergens naar toe door te verwijzen of zo…
Werkt je man nu wel?
Als hij nu hele dagen thuis zit lijkt me dat ook niet goed voor de sfeer. Zou hij niet even naar zijn ouders kunnen? Dan heb jij al een kind minder te verzorgen. (scheelt ook een hoop in het huishouden!!, was, rommeltjes, borden, glazen etc!)
Het is goed om dingen te regelen met je werk, zodat je jij je daar verder niet meer druk over hoeft te maken. Of misschien een ander soort opvang regelen?
En ik zou al die gezellige schoonfamiliebezoekjes voorlopig ook maar even laten voor wat het was.
Goed dat je de huisarts hebt gebeld, even lekker je hart luchten en dan op zoek naar een goede oplossing.
Hub is weer aan het werk, thuis zitten en al die stress en geen regelmaat is niet bevorderlijk voor een ADHD-er en dat zag hij zelf gelukkig ook!
Merk ook veel irritatie bij je als het om je schoonfamilie gaat.
Je staat er teveel alleen voor, dat gaat al tijden zo.
Bij Jim waren ze niet anders.
Ik heb het geloof ik al vaker gezegd en ik zeg het nu weer; hoe zou het zijn om dat contact even op een wat lager pitje te zetten.
Tuurlijk moet je je dan nog steeds alleen redden, maar een grote bron van irritatie ben je dan kwijt.
Je kunt je dan volledig richten op je gezinnetje.
Schroom ook niet om als jij daar behoefte aan hebt om met een therapeut te gaan praten.
Het is ook nogal wat allemaal.
je mama leeft niet meer, zit er niet ook wat dwars als het om jouw SM en SZ gaat door het feit dat je schoonzus wel een moeder heeft en jij ook zo graag iets van dat dochter/moeder gevoel zou willen hebben als het om je jongen gaat?
Sorry als het er anders uitkomt dan het bedoelt is, maar ik kan me voorstellen dat je wanneer je je moeder niet meer bij je hebt je een nieuw soort rouwproces doorgaat wanneer je zelf kinderen krijgt.
Je bent dan zelf moeder en degene met wie je dat wilt delen is meestal toch je moeder.
Sorry ook als ik nu meer verdriet naar boven haal :oops:
Dan moet je het maar zeggen dan haal ik mijn berichtje direct weg.
Hoe dan ook lieve Suus, het komt wel goed.
Blijf daar iig in geloven.
Die zon die gaat wel weer schijnen en dat genieten gaat echt komen.
Het is even een heftige storm waar jullie nu inzitten, maar blijf voorelkaar gaan en dan zullen jullie er sterker en hechter uitkomen.
Wil ook nog even zeggen dat je het echt harstikke goed doet met die jochies!
Ze zijn niet voor niets bij jou gekomen :-*
Denk dat Joseetje ook wel wat punten heeft idd.
Je hebt in deze tijden gewoon mensen nodig die naar je luisteren en je niet extra frustreren en gezien de spanningen met je schoonfamilie, werkt dat niet bepaald mee.
T lijkt me dat ze toch wel weten dat je man ADHD heeft…
Hopelijk kun je snel terecht bij een therapeut. Je hebt gewoon zo ontzettend een uitlaatklep nodig…
Dikke knuf :-* :hug:
José het hele gebeuren rond mijn moeder is wel verwerkt. Ze is volgende maand al weer 16 jaar dood. Ik ben er inmiddels aan gewend geraakt dat zij er bij belangrijke gelegenheden niet meer bij is helaas. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik mijn moeder in dit soort situaties meer dan ooit mis, al zou ze van Den Bosch naar Utrecht moeten lopen, ze zou er zijn, geen gezeur over files of wat dan ook. Ik voel dus ook geen jaloezie wat dat betreft naar sm en sz toe. Ik baal er gewoon van dat we er altijd maar alleen voor staan en nooit eens op een beetje steun van hun, maar ook niet van mijn eigen familie kunnen rekenen. En als ik dan zeg dat ik het zo moeilijk heb dan zeggen ze alleen maar dat we naar Amsterdam moeten verhuizen. Ik vind het gewoon erg dat ze er niet zijn voor hun zoon en broer en kleinkinderen, tel ik mezelf maar niet mee. Ze weten hoe hub is in dit soort situaties en ze vinden het moeilijk om daar mee om te gaan dus blijven ze maar weg volgens mij.
Heb a.s. dinsdag een afspraak bij de ha om e.e.a. verder te bespreken, ze wilde me wel graag eerst op het spreekuur zien om daarna stappen te ondernemen. Ze wilde me wel iets kalmerends voorschrijven maar dat vind ik altijd een beetje eng, heb ook wel twee kids om te verzorgen en moet er niet aan denken mijn kinderen 's nachts niet te horen omdat mama out is van de pillen :shifty:
Hai Suus,
Zien we elkaar weer op een ander topic. 
Nou ja, jouw verhaal is het mijne zeg maar.
Alleen had Amy geen KMA maar Kiss syndroom. Nou ja, ook een huilbaby dus.
Ben nu net zelf weer een beetje boven jan.
Die pillen heb ik ook gehad, maar dat was niet goed voor mij. Brr… werd er gewoon ‘raar’ in mijn hoofd van. En dat kan gewoon niet met twee kleine kids.
Ik ben met Amy naar een osteopaat geweest. En na twee behandelingen had ik geen huilbaby meer :dance:
En zelf ben ik door de ha doorgestuurd naar een psychologe. Ik heb daar 7 gesprekken mee gehad en heb dat afgelopen juli afgerond.
Natuurlijk lost ze je problemen niet op, maar houdt je wel een spiegel voor. Ik heb daar erg veel aan gehad.
Verder ben ik nu weer aan het opbouwen. Heb nog erg last van uitputtingsverschijnselen.
Hier ook geen uitgebreid sociaal netwerk om op terug te vallen. Mijn moeder leeft dan wel, maar woont hier anderhalf uur vandaan en mijn SM heeft zo haar eigen zorgen zullen we maar zeggen :roll:
En weet je, uiteindelijk moet je het zelf doen. Iedereen is druk met zijn of haar eigen leven. In het begin tonen ze nog wel interesse, maar dat is ook gauw weg jammer genoeg.
Dus denk aan jezelf. JIJ komt op de eerste plaats, dan je gezin en dan een hele tijds niets en dan je werkgever.
Mijn fysio zei: energie die je niet hebt kun je ook niet uitgeven.
Dus zorg goed voor jezelf. Leef regelmatig. Sta op dezelfde tijd op en ga om dezelfde tijd naar bed, eet gevarieerd en gezond. Ga bewegen, liefst buiten. En: leer NEE zeggen!
Dikke :-*
Judith
Hey Judith, jammer dat het soms zo moet lopen hè?! Heb het er gisteren nog eens met mijn dinnetje Nannietje over gehad (die is toch zo wijs :lol: ) en die vond ook dat ik maar eens met iemand moet praten en meer moet leren loslaten. Ik ben gewoon de laatste jaren zo door iedereen teleurgesteld en voel me zo in de steek gelaten! Dat komt er nu ook wel uit. Ach we zullen dinsdag zien wat voor leuks de ha voor me bedenkt.
Kreeg gisteren de brief van de arbo moet vrijdag naar het spreekuur, maar zit dus weer met Sem… die kan ik toch niet meenemen? Hub gaat kijken of hij vrij kan krijgen maar dat vind ik eigenlijk zonde van zijn dagen kan hij beter voor belangrijkere dingen bewaren…
Je klinkt net zoals ik een half jaar geleden.
Ik was ook teleurgesteld in alles en iedereen. De psychologe heeft mij doen inzien dat dat aan mij lag :shock:
Ik had namelijk een te hoog verwachtingspatroon. Je moet gewoon doen hoe jou het beste uitkomt en als anderen daarin mee gaan is dat mooi meegenomen en anders: so what 
En over de afspraak bij de arbo. Dat werkt precies hetzelfde.
Eerst ga je na of het uitkomt en of je het stress oplevert omdat je nu vanalles moet regelen. Zo te lezen zit je met Sem en moet je hubbie er zelfs speciaal vrij voor vragen.
Dus de oplossing: opbellen en zeggen dat het niet uitkomt. Maak een afspraak als je zowiezo opvang voor Sem hebt.
Ze zullen daar echt niet boos over worden hoor. En al zou dat zo zijn: ook weer : so what!
Ik heb echt geleerd om het plat te zeggen: schijt er aan hebben :silenced:
En anders gewoon hem meenemen hoor! Heb ik ook gedaan met mijn oudste omdat de arbo altijd zo nodig op dagen moest zonder dat ik oppas had en het niet op andere dagen kon. Ik ga niet de mijn hele leven op de kop zetten omdat de arbo alleen op bepaalde tijden/dagen kan :snooty:
Hier heeft het praten met een sociaal psychiatrisch verpleegkundige heel goed gedaan (onder begeleiding van een psychiater). Zij heeft mij leren omgaan met vanalles en mijn leven weer op de rit te zetten. Met alleen medicatie kom je er niet. Het is een hulpmiddel voor tijdelijk, maar lost niet de issues op die jij hebt.
Ik had trouwens niet specifiek een ppd, maar een depressie veroorzaakt door de zwangerschappen en mijn bevalling van mijn jongste en keizersnede van mijn oudste.
Ik zag net dat Sem donderdag weer prikjes krijgt en daar is hij de vorige keer echt een paar dagen van uit zijn doen geweest, dus ga de afspraak nu sowieso verzetten. Hij begint vanaf woensdag met wennen op het kdv en echt maar met een uur per keer en als hij vrijdag al uit zijn doen is van de prikken ga ik hem daar natuurlijk niet ook nog eens naar toe brengen. We bouwen het echt heel rustig op op advies van de ka.
Tja wat fam. betreft, ik verwacht misschien te veel van ze, maar een beetje interesse tonen en medeleven van je bloedeigen familie is toch niet te veel gevraagd? Gewoon af en toe een keertje bellen of je gezicht laten zien? Toen Sem net geboren was kwam sm niet omdat sz op het punt van bevallen stond en sm niet te ver weg wilde omdat zij op neefje zou passen. Ze zou ook op Jim passen en ze was hier ruim op tijd terwijl Sem binnen 4 uur geboren is! En vanaf Amsterdam naar hier of van hier naar Amsterdam is volgens mij even ver toch? Sz is overigens pas 3 weken later bevallen, maar al die tijd waren wij niet interessant en is sm daar dagelijks om te helpen terwijl mijn nichtje echt een superbeeb is, zit al op 4 voedingen (met nog geen 3 maanden!) en slaapt van 10 tot 10.
Ik moet dat proberen los te laten dat weet ik maar aan de andere kant verwachten ze ook mijn hulp bij probleempjes op het werk of moeilijke brieven word ik ook gebeld (ben nota bene sz aan het helpen ondertussen omdat zij overspannen thuis wil blijven omdat ze geen zin heeft om te werken, de ha haar overspannen verklaard en de bedrijfsarts de ziekmelding niet accepteert). En ik kan dan idd geen nee zeggen…