Ik ben een piekeraar… Altijd al geweest (ter illustratie; vroeger op school was ik er elk jaar weer van overtuigd dat ik niet over zou gaan naar het volgende jaar heb uiteindelijk het vwo, een universitaire studie en daarna nog een hbo studie met goede resultaten afgerond)
.
Maak me snel zorgen en zie snel beren op de weg. Ik vind het moeilijk om te genieten in het hier en nu want ik ben altijd alvast bezig met wat er (misschien) nog komen gaat. Mijn man zijn contact niet verlengd? Oh jee straks kunnen we ons huis niet meer betalen en wat nou als hij nooit meer wat vindt. Kat ziek? Oh jee, hij zal wel dood gaan… Auto kapot? Zie je wel ik heb ook altijd pech… Waar dit gevoel vandaan komt weet ik niet; tuurlijk heb ik dingen meegemaakt in mijn leven maar uiteindelijk is ook altijd alles weer goed gekomen. Ik heb een lieve man, een fijne behulpzame familie, we zijn allemaal gezond dus reden tot klagen mag ik absoluut niet hebben!
Eind augustus ben ik bevallen van ons eerste kindje. Hoe gelukkig ik ook was met ons heerlijke hummeltje, de eerste weken zat ik niet op de beroemde roze wolk. De bevalling is mij erg tegen gevallen, de borstvoeding lukte niet, de kleine meid was zwak van de hele heftige bevalling. Ook moest ik erg wennen aan de nieuwe situatie een de verantwoordelijkheid. Pas na een week of 9 begon ik echt te genieten en had ik mijn roze wolk gevonden. Een paar weken lang kon ik heerlijk genieten van mijn verlof; lekker met de beeb er op uit, leuke dingen doen…
Twee weken geleden ben ik weer begonnen met werken en na 2 dagen kreeg ik op vervelende wijze te horen dat ik ontslagen word. Alhoewel ik het al een tijd niet meer zo naar mijn zin had (er werd erg slecht met het personeel om gegaan en er werd erg moeilijk over mijn zwangerschap gedaan), komt dit ontslag me nu toch wel erg rauw op mijn dak vallen. Ik ben boos en gefrustreerd maar ja daar schiet je natuurlijk niets mee op.
Het hakt er echt behoorlijk in. Ben somber, nergens zin in, barst regelmatig in huilen uit en ik maak me ontzettend zorgen over de toekomst.
Mensen om mij zeggen; Geniet! Wees blij dat je niet meer naar dit vervelende bedrijf hoeft, ga op zoek naar iets wat je ECHT leuk vindt en wat bij je past en geniet ondertussen van de extra tijd die je nu hebt met de kleine.
Verstandelijk weet ik dat deze mensen gelijk hebben en ik zou dit zo graag willen, maar ik weet niet hoe. Gevoelsmatig voelt het allemaal zo anders…
Voel me schuldig naar mijn man toe; eerst moest hij dealen met de zwangerschapshormonen, toen met mijn zorgen na de bevalling en nu dit weer. Ook naar de kleine meid voel ik me schuldig, hoe klein ook ze zal vast voelen dat ik niet lekker in mijn vel zit. Voel me ook schuldig naar andere mensen toe: er zijn zoveel mensen met vele grotere problemen dan ik…
Ik slaap slecht en word 's ochtends met een heel ongemakkelijk en opgejaagd gevoel wakker. Zie er tegenop om de hele dag alleen te zijn (terwijl ik daar normaal best van kan genieten, beetje tutten met de beeb, beetje wandelen enz).
Afleiding helpt wel, gezellig samen zijn met mijn familie; dan ben ik blij en voelt alles minder erg. Maar ja ik kan moeilijk elk moment van de dag bij iemand zijn.
Zijn er mensen die mijn gevoel herkennen? Hebben jullie tips? Ik zou zo graag dat eeuwige piekeren stoppen. En ik zou zo graag wat positiever in het leven staan, wat steviger in mijn schoenen, zodat ik niet bij elke tegenslag direct in zak en as zit.
Allereerst een dikke knuffel. De gevoelens die je hebt herken ik wel. Je zit gewoon niet lekker in je vel, dat mag best even, maar is gewoon niet voor langere tijd vol te houden. Je hebt best wat tegenvallers gehad en dat kan gewoon maken dat het minder met je gaat. Ik denk dat het tijd is om in actie te komen :hug:
Misschien helpt het jou om je zorgen en gedachten op te schrijven in een dagboek of van je af te praten met iemand. Je zou ook best langs de huisarts kunnen gaan, die kan je vast meer tips geven, of verwijzen naar iemand met wie je kunt praten (of met de huisarts af en toe een gesprek hebben).
En qua financiele zorgen: bekijk eens hoe het er voor staat en kijk welke mogelijkheden je hebt om het toch te redden, zodat je weet dat je het wellicht toch kunt redden met minder als het nodig is.
Praat hier ook met je man over… ik heb de indruk dat je voor jezelf invult dat je het hem lastig maakt oid (en ook voor andere mensen denk ik?). Dit is wel iets heel lastigs, ik doe dat ook vaak. Maar ondertussen blijken de mensen heel wat anders te denken dan ik het heb ingevuld.
Een piekeraar ben je, en zul je waarschijnlijk ook blijven. Er zitten ook goede kanten aan: je overdenkt de dingen die je doet waarschijnlijk goed en hebt vast ook een gezonde portie zelfkennis. Niets mis mee. Maar voor jezelf is het fijn een goede uitweg voor je piekeren te vinden. Je kunt bijvoorbeeld een piekermoment instellen, een piekerboekje oid. Het hoort gewoon bij je, je kunt het eventueel wat kaders proberen te geven en vooral de positieve kanten ook ontdekken.
Allereerst een :hug: voor jou, wat akelig dat je je zo rot voelt 
De gevoelens die je omschrijft herken ik zeker. Met name het schuldgevoel, de somberheid, het verdriet, slecht slapen, het ongemakkelijke en opgejaagde gevoel 's morgens en er tegenop zien om alleen te zijn waren bij mij symptomen van een postpartum depressie… O.a. hier en hier kun je er meer over lezen. Herken je je eigen situatie daarin?
Bedankt voor jullie reacties. Heel lief dat jullie de tijd en de moeite nemen om te reageren.
Ik ben vorige week bij de huisarts geweest en toen heb ik iets gekregen om wat beter te slapen, maar dat is voor mij de oplossing niet. Ik heb haar overigens wat meer details over mijn werk / ontslag verteld (dat wil ik niet doen hier op internet) en zij gaf aan dat ze het helemaal niet zo gek vind dat ik me zo beroerd voel, gezien de situatie. Maar goed, dat lost het niet op natuurlijk. Ik heb deze week nog een keer een afspraak en misschien moet ik dan toch maar een verwijzing vragen??
Wat betreft een postpartum depressie; tuurlijk is dat al wel eens door mijn hoofd geschoten, maar ik dacht eigenlijk dat de klachten/de gevoelens dan meer getriggerd zouden moeten worden door de baby?? En dat is bij mij niet het geval. Ondanks dat ik echt niet lekker in mijn vel zit nu, ben ik wel heel blij met mijn moppie… die overigens altijd vrolijk is! (daar kan ik nog wat van leren haha).
Er staat een lijst met symptomen op de site waar Yvonne naar verwijst. Een aantal herken ik; somber, prikkelbaar, onzeker, opgejaagd, het gevoel dingen niet in de hand te hebben… Maar andere herken ik absoluut NIET; angst om jezelf of een ander iets aan te doen, angst om gek te worden enz. Dat heb ik echt niet!
Herkenbaar :hug:
De beroemde kraamtranen rond dag 3 of 4 waren er hier op dag 1 dag 2 dag 3 dag 4 dag 5 etc etc :roll:
VK vroeg aan mijn man ‘is dit normaal voor haar of moeten we aan een depressie denken?’ Maar het hoort dus echt bij mij. Enorme piekeraar én perfectionist. Maar geen depressie.
Ik heb ook een enorme terugslag gehad toen ik weer aan het werk ging, niks liep en na 5 maanden worstelen heb ik het op moeten geven. Ik kon gelukkig een andere functie krijgen binnen het bedrijf, ik ben er erg blij mee en zit nu op mijn plek. Maar ik worstel nu nog iedere dag met het feit dat mijn ‘droombaan’ niet gelukt is en dat ik ben blijven hangen op een bepaald niveau. Maar wie weet wat er in de toekomst nog gaat gebeuren, voor nu gaat het goed.
Ik heb wel ontzettend veel baat gehad bij een cursus persoonlijke effectiviteit. Die zijn helaas niet goedkoop maar die kon ik via mijn werk doen. Daar gaan ze ook in op de meestal verkeerde denkbeelden die wij piekeraars hebben over onszelf en de wereld.
En voor u: ontslagen worden is ontzettend kt, hoe stom het bedrijf ook is, het is gewoon niet leuk. Ik zou wel proberen om wat begeleiding te zoeken hierin, je kunt het echt als een rouwproces zien. Misschien dat je huisarts je hierin kan helpen.
Oh ja, je man houdt van jou en neemt daarbij dus ook jouw problemen voor lief. :- Maar hij vindt het vast fijn om van je te horen dat je zijn steun waardeert.
Succes :hug: :hug: en je staat niet alleen. :-*
Die cursus die ik gevolgd heb, daar is ook een boek van: De beer is los van Hugo Hoetink.
Oa de indeling van je persoonlijkheid in doener-denker-voeler maakte voor mij veel duidelijk. Ik ben een denker-voeler, ik denk en voel dus alles maar doe te weinig / neem te weinig actie. En dus blijf ik mijn cirkeltje in mijn hoofd hangen.
Denker- doeners doen wat ze denken maar houden te weinig rekening met hun gevoelens en die van anderen.
Doener-voelers handelen vanuit hun emoties en kijken te weinig naar ‘is dit wel verstandig’
Ik weet niet precies wanneer je een depressie een ppd noemt, maar de symptomen komen veel overeen met een ‘gewone’ depressie. Ik weet ook niet of dat wat uitmaakt qua behandeling, maar als je een aantal symptomen herkent (je hoeft echt niet alle te hebben: een diagnose van dit soort dingen wordt vaak gesteld op basis van een lijstje met een aantal mogelijke symptomen, waarvan je er dan een X aantal moet hebben om de diagnose te krijgen).
Kort gezegd: het kan zijn dat je met een depressie te maken hebt, kan een ppd zijn, maar ook een ‘gewone’ depressie (zoiets als ontslag kan ook een depressie triggeren).
Ik denk dat het best een idee is om nog eens te gaan, en dan misschien maar benoemen dat je denkt dat het misschien wel een depressie kan zijn bijv. En vraag maar om een verwijzing, als jij merkt dat het je belemmert is het ‘erg genoeg’ om er mee aan de slag te gaan.
@Karel wrote:
Wat betreft een postpartum depressie; tuurlijk is dat al wel eens door mijn hoofd geschoten, maar ik dacht eigenlijk dat de klachten/de gevoelens dan meer getriggerd zouden moeten worden door de baby??
Aan een ppd ligt vrijwel altijd een hormonale oorzaak in combinatie met een andere factor ten grondslag. Veelal ontstaat een ppd in de eerste maand na de bevalling. Het komt echter ook voor dat de klachten later beginnen, tot zelfs een jaar na de bevalling. Verschillende andere factoren kunnen dan ook een rol spelen, zoals een stressvolle situatie of het stoppen met borstvoeding.
@Karel wrote:
En dat is bij mij niet het geval. Ondanks dat ik echt niet lekker in mijn vel zit nu, ben ik wel heel blij met mijn moppie… die overigens altijd vrolijk is! (daar kan ik nog wat van leren haha).
Gelukkig maar, dat is fijn om te lezen :thumbup:
@Karel wrote:
Er staat een lijst met symptomen op de site waar Yvonne naar verwijst. Een aantal herken ik; somber, prikkelbaar, onzeker, opgejaagd, het gevoel dingen niet in de hand te hebben… Maar andere herken ik absoluut NIET; angst om jezelf of een ander iets aan te doen, angst om gek te worden enz. Dat heb ik echt niet!
De lijst met veel voorkomende klachten is lang heh… Je hoeft echter niet álle genoemde klachten te hebben in geval van een ppd.
Ik denk dat het heel goed is, dat je contact met je huisarts houdt over je situatie. Zij kan eventueel samen met jou uitzoeken of er wellicht sprake kan zijn van een ppd.
In ieder geval sterkte, ik hoop dat je je snel weer prettiger voelt :hug:
Een deel herken ik wel, ik denk ook altijd dat ik pech heb in alles, en dat manlief nooit meer werk zou vinden enz… Tot nu toe is het altijd nog goedgekomen, ook pieker ik veel over dingen en kan daar ook echt wakker van liggen.
Helaas heb ik geen tips over hoe je het kunt veranderen, het zit in je of niet.
Ik wil je wel een dikke :hug: :hug: geven, en ik hoop dat je straks leuk werk gaat vinden. En hopelijk zijn er in jou regio meer leuke vacatures dan in die van mij :?
Ik heb even in een pb gereageerd op je berichtje :-*
Bedankt voor jullie reacties. Heel lief!
Aan de ene kant denk ik ‘neuh, ik ben niet depressief, want een paar weken geleden ging het nog prima’. Daarnaast: Ik heb een prima leven, wat geeft mij het recht om depressief te zijn terwijl er zo veel meer mensen zijn die het zoveel slechter hebben dan ik, die hebben pas echt een reden om depressief te zijn’. Aan de andere kant; het gevoel van angst, de rusteloosheid, de somberheid het klinkt natuurlijk wel als een depressie.
Het heeft ook te maken met controleverlies en het gevoel te falen; niet de natuurlijke bevalling die ik hoopte, de borstvoeding die niet lukte, mijn kraamtijd die anders verliep, mijn man die ineens zijn baan verloor (maar snel weer iets vond gelukkig) mijn ontslag: allemaal zaken waarbij ik het gevoel heb dat ik gefaald heb en er geen controle over heb kunnen houden.
@cees77 wrote:
Ik heb even in een pb gereageerd op je berichtje :-*
Dank je! Ik heb je een berichtje teruggestuurd.
He meid,
Dat klinkt toch wel een beetje of je richting depressie gaat, maar aan de andere kant, wat iemand al zei, ontslage worden is ook gewoon zwaar klote.
Maar ik denk niet dat het kwaad kan om een met ‘iemand’ te praten, die kan je mss toch bepaalde inzichten geven waar je zelf niet zo snel op komt…
Doe het voor jezelf, maar ook voor je kleinetje en je man. Het is echt niks om je voor te schamen oid!!!
Groetjes,
LaBruja (die veel te laat hulp heeft gezocht, ooit)
Ha Karel,
Allereerst een :hug:
En goed dat je al bij de huisarts bent geweest. Je ontslag is natuurlijk vreselijk (hoe stom dat bedrijf ook was), het geeft je zelfvertrouwen een flinke tik. Financiele zorgen helpen dan ook niet echt…
Dat je zegt dat je geen ‘recht’ hebt om te klagen herken ik ook (lieve man, familie, mooi kindje, fijn huis etc.). En dat maakt dan dat je je alleen maar schuldiger voelt…
Maar misschien wel goed om ook nog eens verder te zoeken. Al is het maar om je verhaal eens helemaal te doen.
Dat je iets hebt gekregen om beter te slapen is misschien niet de oplossing, maaar bedenk wel dat slaap een basisvoorwaarde is om normaal te kunnen functioneren. Dus zie dat dan maar meer als iets preventiefs ofzo.
Zoals je waarschijnlijk nog wel weet worstel ik ook erg met alles romdom mijn zwangerschap, bevalling, zorgelijke kraamtijd etc… Het grote genieten is aan mij voorbij gegaan…
Heb hier laatst ook een topic geopend over ‘ontzwangeren of postnatale depressie’. En nog steeds is dat voor mij de vraag en als ik het zo lees is er bij jou ook nog veel onduidelijk. Ook bij mij is er geen weerstand tegen mijn baby en heb ik ook veel symptomen van een depressie niet. Ben inmiddels wel zo ver dat ik bij de huisarts ben geweest en ook een goed gesprek met mijn werkgever heb gehad. Door het hardop uit te spreken tegen ‘buitenstaanders’ is er al een last van me af gevallen. En wat me meeviel was dat er echt wel veel begrip was!
Wat het bij mij lastig maakt is dat mijn lichamelijk herstel ook niet lekker verloopt en dat mijn negatieve gevoelens ook wel deels daar vandaan komen. Er is ook een soort angst ontstaan of het ooit nog wel goed met me komt, en kan ik mijn baan wel houden, blijft mijn vriend wel bij me, of we ooit aan een tweede kindje kunnen denken etc.
Nou ja, echt veel heb je niet aan mijn reactie, maar dan weet je dat je niet de enige bent die niet helemaal happy is. :-*
@Karel wrote:
Daarnaast: Ik heb een prima leven, wat geeft mij het recht om depressief te zijn terwijl er zo veel meer mensen zijn die het zoveel slechter hebben dan ik, die hebben pas echt een reden om depressief te zijn’.
Als het een keuze was, dan zou niemand meer depressief zijn denk ik
Zonder gekheid; waar jij nu mee worstelt (wat voor naam het ook heeft), dat overkomt je en dat is gewoon rot. Het kan best goed en gezond zijn om e.e.a. te relativeren, maar daarbij hoef je je eigen leed echt niet weg te cijferen hoor. Jij telt net zo goed mee als ieder ander en wat jij moet doorstaan doet er net zoveel toe als wat een ander voor zijn kiezen krijgt. :hug:@Karel wrote:
Het heeft ook te maken met controleverlies en het gevoel te falen; niet de natuurlijke bevalling die ik hoopte, de borstvoeding die niet lukte, mijn kraamtijd die anders verliep, mijn man die ineens zijn baan verloor (maar snel weer iets vond gelukkig) mijn ontslag: allemaal zaken waarbij ik het gevoel heb dat ik gefaald heb en er geen controle over heb kunnen houden.
En dat heb je allemaal in relatief zeer korte tijd over je heen gekregen, in een periode waarin je als vrouw ook nog eens behoorlijk kwetsbaar bent. Dat is heftig joh. Ik kan me goed voorstellen dat er tijd nodig is om alles te verwerken en een plekje te geven…
Lieve meiden, ik heb echt geen puf om te reageren, maar ik ben wel blij met al jullie reacties :-*
Heb aan de huisarts een verwijzing voor een psycholoog gevraagd. Ook al denkt de huisarts niet dat ik depressief ben, ze begreep wel dat ik graag ergens mijn verhaal wil doen en wat handvatten en tips nodig heb dus kreeg ik wel de verwijzing. Heb direct gebeld voor een afspraak, maar de intake is pas over een maand.
Wat goed van je dat je 't zo aanpakt, je komt er wel hoor! Nogmaals sterkte en een :hug: (daar kun je nooit teveel van krijgen toch )
Dank je Yvonne!
Ik blijf het zo wonderlijk vinden dat jullie, die mij helemaal niet kennen, bereid zijn om te luisteren, mee te denken en tips te geven. Juule zijn heel bijzonder!
Jammer dat je nog zolang moet wachten Karel, maar wel goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt :-*
je verhaal grijpt me aan, het is een heel herken baar verhaal.
in 2010 ben ik bevallen van mijn dochter via ks met allerlei fouten. alles liep niet zoals ik dacht… ik voelde me een mislukkeling, waarom kan ik niet eens bevallen…en dan ook nog is geen BV kunnen geven. ik huilde 5 tot 10 keer per dag… meer als gemiddeld ik zag totaal geen roze wolk en zat totaal in de knoop met mezelf. conclussie ik zat tegen een postnatale dep aan… gelukkig herkende ik heel veel signalen en trok ik aan de bel.
Ik heb een lang herstel gehad en uiteindelijk in oktober toen ik dus hersteld was ook te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd werd. Ik voelde me bedonderd… (waarom is een te lang verhaal) weer de zorgen … terug slag. etc.
nu 1 jaar later heb ik al bijna 11 maanden een nieuwe baan… (ben maar 1 maand werkeloos geweest) en zou ik nooit meer terug willen naar andere baan.
wat ik geleerd heb: ik ben zoals ik ben en dat zal ik nooit kunnen veranderen wel kan je leren te relativeren… en leren praten… je persoonlijkhed veranderen dat kan niet …dus het piekeren zal ik blijven doen … perfect willen zijn …blijf ik doen…me onzekervoelen tja dat blijft…
maar…praten dat doe ik meer! en piekeren minder…
Het is goed dat je een afspraak hebt gemaakt! bepaalde dingen mag je best hulp bij krijgen en is je niks om voor te schamen!