Ik dacht vervolgens dat het allemaal aan mij lag, want ik was immers degene die zo vreselijk overbezorgd, onervaren en onzeker was en niet goed met veranderingen om kon gaan. Er klopte iets niet aan mij, daar was ik van overtuigd. Het heeft heel lang geduurd, voordat ik mijn draai als moeder een beetje had gevonden.
Toen ik uiteindelijk weer sterk in mijn schoenen stond, besloten we voor een tweede kindje te gaan. Ik dacht: ik heb hard aan mezelf gewerkt, ik heb veel geleerd en weet nu hoe het werkt, dit overkomt me niet weer. Na een voorspoedige thuisbevalling hadden we er een zoontje bij en wat voelde dat goed. Tot de vijfde dag na de bevalling… Ik was er totaal niet op voorbereid en dus kwam het voor mij als donderslag bij heldere hemel, maar ik herkende ‘het gevoel’ onmiddellijk. Daar was het weer… Ook deze keer herkenden de kraamverzorgende en de verloskundige het niet. De verloskundige probeerde me gerust te stellen en deed het af als baby blues. Maar wat ik voelde, was duidelijk anders en bij mij gingen alle alarmbellen af. Gelukkig was mijn collegaatje en kraamverzorgende-in-opleiding dankzij haar eigen persoonlijke ervaring met ppd heel doortastend en pas toen viel alles op z’n plaats.
Nu terugkijkend vind ik het zo spijtig dat ik het de eerste keer nooit heb geweten. Had ik het maar geweten, dan had ik tijdens mijn tweede zwangerschap een preventieve therapie kunnen volgen. Misschien was alles dan wel heel anders verlopen. Maar ja, dat is achteraf heh :shifty:
de reden waarom ik het herkende is omdat ik ooit een burn-out heb gehad. en ik mezelf daardoor toch wel een soort antenne heb gegeven…
waar ik me vooral aan stoorde is… de hoeveelheid boeken waarin van alles word verteld zelfs elk detail van bevallen… de roze wolk etc.
nergens lees je uitleg wat er ook kan gebeuren als het anders loopt als je dacht/hoopt door wat voor reden ook. Ik vind dat er toch op gewezen moet worden hoe kloterig onderwerp het ook is… zo weet je wanneer iets is wat niet hoort! het blijft een taboe(hoewel het al beter is als 30jr geleden want toen was het helemaal een taboe, als er toen al meer openheid was gegeven dan had misschien mijn schoonmoeder nog geleefd…(ook een reden waarom ik allert was)
en yvonne… vaak is het juist helemaal niet iets wat met je kind te maken heeft…dat heeft ook een andere naam! je hebt verschillende soorten…sommige willen zelfs hun kind niet zien of aanraken …of raken in psychose…
jammer dat je toen geen begeleiding erin hebt gehad en dat je zelfs bij de 2e geen erkenning kreeg! denk ook dat het per verloskundige scheelt… ik heb veel aan die van mij gehad en die kende ook mijn geschiedenis.
En… bij een 2e… ik ga dan ook voor extra begeleiding en alles op mijn manier!
Lins, wat weet jij het treffend te omschrijven, zo herkenbaar…
Je schrijft ‘ik ben zoals ik ben en dat zal niet veranderen’ maar dat je wel kunt leren relativeren. Ik denk dat daar voor mij ook een hele wijze les in schuilt.
Qua werk hoop ik dat het mij hetzelfde vergaat als bij jou; dat ik snel een baan vindt waar ik beter op mijn plek ben!
Ik heb nu een vacature gevonden waar ik zo giga-enorm-verschrikkelijk enthousiast van word… Het lijkt wel alsof mijn naam op die baan staat. Mijn sollicitatiebrief ligt klaar om verstuurd te worden maar tegelijker tijd komt de angst al boven; wat nou als ik niet eens uitgenodigd wordt voor een gesprek. Weer iets wat mislukt, weer iets waarin ik faal. Moeilijk hoor!
Het lijkt alsof ik in alle opzichten minder stevig in mijn schoenen sta en de ellendige lange stroom met praktische problemen die maar blijft komen helpt niet echt, terwijl het allemaal oplosbare zaken zijn hoor. Eerst de auto kapot, toen lekkage in de badkamer, gisteren is mijn koelkast ermee opgehouden…Een van de katten heeft ineens een raar abces… Ik ben het zo beu! (en het kost allemaal klauwen vol met geld!) Heb op het moment mijn handen al vol aan mezelf, mijn baby en mn ontslag en al die praktische ongemakken kan ik er nu eigenlijk helemaal niet bij hebben.
Ik zie op tegen het nieuwe jaar. Daar waar ik eigenlijk vol enthousiasme aan dit nieuwe jaar vol met nieuwe kansen zou willen beginnen, zie ik alleen maar een heel lang en onzeker jaar voor me. De gedachte dat ik misschien nog wel maanden zonder werk zit benauwd me echt zo verschrikkelijk…
Maar je moet wel die sollicitatie de deur uit doen hoor, want wat als je nou WEL uitgenodigd word…en je nou eindelijk eens je droombaan krijgt…
Ik denk ook vaak zo negatief en ik heb gemerkt dat dan ook alles gaat tegen zitten. Zoals je weet ben ik zelf ook opzoek naar mijn droombaan telkens duurt het weer maanden voordat ik wat vind. En elke keer is het weer een baan van niks maar toch hou ik goede hoop (probeer ik altands )
Tips kan ik je niet geven ik zit met mezelf behoorlijk in de knoop.
Ik ben wel al naar een huisarts geweest en ben doorverwezen naar een psycholoog, maarja… ook ik zit inmiddels zonder werken en kan de psycholoog simpelweg niet betalen. Dus daar gaat mijn hulp.
Misschien dat ik toch nog even de maatschappelijk werker ga proberen, want ik moet er echt met een onafhankelijk iemand over praten.
)