betere dagen en slechtere dagen, ook dat hoort erbij. Ik hoop voor je dat het niet te extreem is! :hug: sterkte!
En nu lekker weekend, misschien samen een strandwandeling maken ofzo? Even uitwaaien? Doen mijn mannetje en ik ook weleens als we in wat zwaarder weer zitten, gewoon een half uurtje op het zand lopen en weinig tot niks zeggen… heerlijk!
Dieptepunt. Kan het erger? Ik weet het niet.
Vandaag vroeg ik (zoals vaker) hoe met haar ging. Wat denk je zelf, zegt ze. Ik zeg: niet zo goed, dat is duidelijk. Nee, inderdaad. Ze zegt slecht, heel erg slecht. En dat komt door jou.
Mij dus.
Ik laat haar niet genoeg met rust. Ze voelt zich in het nauw gedreven, verstikt worden door mijn daden. Wat ik doe? Door kleine dingen laten merken dat ik om d’r geef. Van haar hou. Betrokken wil zijn. Maar ze stoot het af, en walgt van me zegt ze.
Nogmaals heb ik van er op aangedrongen hulp te gaan zoeken, wij samen, en niet als een struisvogel onze kop in het zand steken (wat ze doet) (en ik ondertussen haar kont kietelen haha), nee serieus, en maar wachten tot het over gaat. Rust van mij is wat ze wil.
Nee zo werkt het gewoon niet. Ik voel me buitenspel gezet. Ze wil nu zelfs dat ik een andere woning regel voor het geval dat.
En dit alles komt uit de lucht zetten?
Jullie kunnen misschien wel raden wat mijn arts zij over de persoonlijkheid van mijn vriendin. Ben bang dat ze van niets wil weten. Ik heb gezegd dat dit meer is dan ik kan dragen en kan geven.
Dit weekend ben ik naar mijn ouders, weg van huis, tot rust komen en praten met mijn wijze ouders.
Ik weet niet hoe verder. Ik hou zielsveel van haar maar wat gebeurt er in Gods naam?
Enorme hechtingsangst die om de hoek komt zetten? Net nu ik gescheiden ben (na veel gedoe) en de weg open is om samen te gaan wonen?
bedankt
Jeetje wat balen zeg, net nu het wat beter ging…
Lijkt me goed dat je even naar je ouders bent, even voor jezelf ook wat dingen op een rijtje zetten. Ik hoop dat ze bijtrekt en hulp zoekt, vind dit toch wel wat ver gaan zo… Was jullie relatie vóór de zwangerschap wel helemaal in orde? Misschien wat privé om dit te vragen, maar dat kan misschien wel duidelijkheid voor jullie bieden…
Nogmaals succes, wat moet jij het moeilijk hebben zeg :hug: :hug:
Voor de zwangerschap helemaal geweldig, kan niet anders zeggen. Mis het, en haar enorm.
Het zal een combinatie zijn van zwangerschapshormonen en en bindingsangst/persoonlijkheid. Gezien haar verleden dit laatste.
Zucht, herkenbaar. Ik ben ook een monster geweest tijdens de zwangerschap (hoewel manlief heel lief blijft volhouden dat dat niet zo was). Kan met recht zeggen dat ik er niks aan vond aan deze tweede zwangerschap :oops: (en manlief vast ook niet :think:). Het gekke is dat je dan zo met jezelf bezig bent (en de drukte van alledag met een dreumes) dat je er niet bij stilstaat hoe je partner zich voelt. En het zelfs ook helemaal niet belangrijk vind :oops:.
Manlief heeft me in een zwaar gesprek (met heel veel tranen van mijn kant en ik vind m’n man toch echt nog steeds de geweldigste en noem maar op) aangeraden om hulp te zoeken. Kan alleen maar samenvatten dat ik lichtelijk :evil: :evil: :evil: werd. Ik ervaarde dat als: “je bent gek aan het worden, alles ligt aan jou”. Ik heb wel eens stiekem zelf op ‘depressie’ gegoogled en toen besloten dat het zover niet was met mij (hmmm zelf besloten dus :think:). Je hoort altijd over post-nataal, maar zou er ook zoiets bestaan als pre-nataal…
Het ‘mooie’ is wel dat zodra de kleine geboren was (echt een minuut erna) dat ik me voelde ontspannen geestelijk (ja ook lichamelijk), zo van: zooooooooo dat zit erop. En manlief heel lief zei een paar uur daarna: heeeej ik heb m’n vrouwtje weer terug.
Anyway, van mezelf uit gezegd: inderdaad werkt het niet als je vriendin het niet zelf inziet. Als je er dan (steeds) over zou beginnen, werkt het averechts. Juist omdat je ermee lijkt te zeggen: je bent gek, laat je helpen. Ik snap dat je het superlief bedoeld, dat snapte ik van m’n man ook wel, toch kon ik echt des duivels zijn tegen 'm.
Waar ik toen behoefte aan had van 'm: dat ik gewoon lekker tegen 'm aan kon praten, dat hij tijd maakte voor me, dat hij lieve dingen deed zoals tijd maken voor een dvd’tje ofzo, of me tijd geven om te douchen/badderen. Dat ik me af en toe aan mocht stellen tegen 'm. Vooral dat hij (bijna dagelijks als 's avonds bij moeheid m’n tranen kwamen) geruststellend zei dat alles goed kwam. En dat hij in ieder geval heel geïnteresseerd bleef in me. En vertrouwen had in me (ook al zal hij ook wel eens verdwaasd op de bank gezeten hebben als ik eindelijk sliep).
Houd vol en volg de signalen die je vriendin geeft. Ik riep ook nijdig: laat me nou! Dat was ook als waarschuwing naar 'm toe: blijf je nu aanhouden met lief te zijn dan wordt het monster in me wakker ofzo :oops:.
Gecompliceerd hè, maar volgens mij doe je het :thumbup:
Vandaag hebben we dan maar gebeld. De eerste nacht zonder elkaar sinds we samen zijn (althans, bewust voor gekozen).
Ze vond het heerlijk. Heerlijk om alleen te zijn, samen met haar dochters, net als voor ik kwam.
Pittig, fel gesprek gehad aan de telefoon.
Ze wil meer rust, meer tijd. Ik blijf voorlopig maar bij mijn ouders. We hebben afgesproken dat ze van de week mij belt, als ze een beetje heeft bedacht wat en hoe ze dit wil aanpakken.
Ik heb mijn zegje gezegd.
Het moet van twee kanten komen. Ook al ben ik een soort van (tijdelijk?) uitgekotst en vind ze het fijn dat ik er nu niet ben, toch voel ik me schuldig, ook al zegt iedereen dat dat niet hoeft, dat zij het zou moeten zijn.
@ Hierboven: bedankt. Fijn dat je jezelf afschildert als een monster wat ik herken in mijn vriendin. Maar blijkbaar kon ik haar niet met rust laten. Het vervelende is dat alle dingen die jij aangeeft die je fijn vond in onze situatie alleen maar leiden tot nog meer frustratie en agitatie van haar kant.
Ik ben ten einde raad en denk niet dat dit nog goed komt. En ik word nog wel vader. Dit is zooooo anders dan waar ik van droomde, en ook van wat onze droom was tot een maandje terug.
Enige hoop die ik heb is dat ze inziet dat er hulp nodig is. En dan misschien… wie weet. Hoop, bid…
doei
Ik hoop met je mee, dat ze toch nog enige hulp zal accepteren… 
Heel veel sterkte!
Hallo iedereen.
Ik zit inmiddels helemaal stuk. Vandaag hebben we elkaar (inclusief haar dochters) elkaar weer gezien en met elkaar opgetrokken. Shoppen voor interieur, zwangerschapskleding noem maar op. Moeilijke maar leuke dag.
Vanavond met het eten liet ze al blijken dat ik (nu ik uit huis ben) me niet echt moet bemoeien met de meisjes. ??? wat? dat heb ik al die tijd gedaan voordat ik nu tijdelijk uit huis ben en nu kan dat niet? Vreemd.
En zo gebeurden er meer dingen.
En toen… toen ging ze zich om kleden voor een verjaardag waar ze heen zou gaan vanavond. Prima, ik zou oppassen.
Maar ik kon mezelf niet bedwingen en heb haar telefoon gepakt en alles gelezen. Schofterig he? Vind ik ook van mezelf. Maar toch, mijn excuus is dat ik geen enkel antwoord kreeg op mijn vragen. En dan ga je rare dingen denken.
In haar telefoon stond het bomvol met berichten va haar naar haar ex en andersom. Het heeft me totaal geshockeerd. Het is enkel en alleen sinds ik uit huis ben zo te zien aan de datum. Ze wil hem. Alles van hem, en dan seksueel. Ze wil met hem Latten (weer die hechtingsangst?)
Ze zegt dat ze zwanger is van mij, dat niet wil, bang is alleen te komen met drie kids… tsja…
Ik heb het opgebiecht dat ik dit gelezen heb. Ze was boos. Ik nog bozer denk ik.
Ik kan het allemaal niet plaatsen. Hoe kan je dit nou doen? Het wordt van kwaad tot erger te bizar. Aantrekken, afstoten. Me buitensluiten. Deze periode van tijdelijk uit elkaar gaan zouden we gebruiken om tot rust te komen en ons te bezinnen… en dan dit?
Ik BEN Kapot.
Gossie… ik heb 't zelf niet meegemaakt, maar kan me voorstellen dat je hier helemaal van ondersteboven bent. Ik heb helaas geen tips voor je, misschien nog eens op een rustige manier met haar proberen te praten? Met een bozig gesprek schiet je niks op…
Wil je wel even een dikke knuffel geven!! :hug: :hug:
Ik vind het overigens niet schofterig dat je haar telefoon hebt gepakt. Ik deed dat vroeger ook regelmatig… :oops: meer omdat ik niets loskreeg, als hij alles had verteld had ik 't niet hoeven doen (dat hield ik mezelf voor)
Beste Lastig
Wat een rotgevoel zul jij hebben! :hug:
Nu je dit weet, denk er om dat je je een ding af vraagt:
is dit kindje van jou, of van haar ex? Ik wil je niet verder deprimeren, maar tussen de regels door lees ik dat dit een dame is met een heftig verleden, toch? Qua problemen enzo.
En als ze nu dan ineens walgt van jou en terug wil naar haar ex, zet ik toch mijn vraagtekens bij het vaderschap.
Als man weet je het nooit zeker, totdat je een test doet natuurlijk.
Of denk je dat ze geen contact met die ex heeft gehad toen ze zwanger raakte?
Als jij wel zeker weet dat het kindje van jou is, vecht er dan voor! Kom op voor je rechten. Want als zij straks terug gaat naar haar ex, en jij hebt geen erkenning of iets dergelijks, dan is het aan haar humeur of jij het kindje mag zien.
Maar probeer in de eerste instantie om er uit te komen. Zeg dat je in relatietherapie wilt om te redden wat er te redden valt, voor het kindje…
Mijn gedachten zijn bij je, veel sterkte
Ow ik had al steeds zo’n vermoeden dat er meer aan de hand was dan een hormonale kwestie…
Nee, ik vind dit ook alles behalve schofterig, zolang je het maar eerlijk opbiechtte zoals jij hebt gedaan. Heb je dit kindje al erkend? Zo niet, als de donder regelen gaan joh…
Verder kan ik je niet adviseren, maar ik wil je ontzettend veel sterkte wensen de aankomende tijd… :hug:
Ik heb je een pb gestuurd.
Hallo allemaal,
ik heb eigenlijk geen nieuws. Moet gewoon even kwijt dat ik me totaal verloren voel in de situatie en er helemaal geen barst van begrijp nog steeds. Veel boosheid komt los de laatste dagen. Aan de andere kant enorm verdriet.
Ik hoop dat het goed met r gaat, en onze kleine.
jeetje wat een nare situatie!
Ik kan je niets bieden, alleen een knuffel :hug: en veel sterkte gewenst!
Weet je of het kindje van jou is?
:hug:
Ja, nou, ja. Ik weet zeker dat het van mij is. Aangezien alles ‘toen’ nog koek en ei was. Nee, het kan niet (nou ja, bij wijze van…) dat het niet van mij is.
Geen nieuws verder.
Lastig, wat zit jij in een moeilijke situatie zeg. En het enige wat je kunt doen is afwachten, dat lijkt me het moeilijkst van alles.
Ik kan je alleen vertellen dat het volgens mij wel redelijk “normaal” is dat je last krijgt van die angsten tijdens de zwangerschap, al vind ik dat het bij jouw vriendin wel ver gaat. Mijn man en ik waren bij de eerste zwangerschap al zo’n 10 jaar bij elkaar en ook ik kreeg het benauwd. Ik begon me opeens te realiseren dat ik voor altijd aan hem vast zou zitten. Nu klinkt dat heel negatief, maar zo voelde het toen wel. Gelukkig besefte ik dat het onzin was en dat ik niets liever wilde dan aan mijn man “vast zitten” voor de rest van mijn leven :inlove:. Wat ik zo gelezen heb, hebben jullie een roeriger verleden en ik kan me voorstellen dat bij haar de paniek is toegeslagen en ze niet meer weet wat ze wil. Ik zal heel hard voor je duimen dat ook zij zich gauw realiseert waarom ze voor jou gekozen heeft en waarom ze ervoor gekozen heeft om samen met jou een kindje op deze wereld te zetten. Heel veel sterkte! :hug:
Hoi iedereen,
met mij gaat het redelijk. Ik kan de dingen aardig naast me neerleggen. Bijna de 20weken echo, daarna wil ik de stilte doorbreken en afspraken gaan maken.
Wat er allemaal in vredesnaam (ook nu) gebeurt is niet normaal. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat mijn zwangere inmiddels ex-vriendin weer met haar ex samen is. En samen aan het zoeken zijn naar een huis.
En wat en hoe het gaat met de zwangerschap, Joost mag het weten. Ik weet niet eens of ik nogwel vader word. Bizar.
Ik moet dealen met de leegte. Dames en heren met een gezonde relatie en een kindje op komst: prijs je zelf gelukkig, tel je zegeningen en loop vooral niet te zeuren op elkaar :naughty:
Cheers!
Slik… heftig man. Heel veel sterkte de komende tijd :hug: