Hallo Dames en Heren,
hoe erg (in mate van impact) kan een zwangere vrouw van slag zijn door zwangerschapshormonen? We zijn het eerste trimester doorgekomen met de nodige moeite (ze was erg ziek en zwak).
Nu hoopte ik wel wat anders van het tweede! Wat wil het geval? Ze is in mijn ogen absoluut zichzelf niet, doet somber aan, niet meer bezig met de leukere dingen van zwanger zijn. Maar voor mij het ergst is de paniekaanvallen die ze heeft ten opzichte van mij. Liever heeft ze dat ik haar totaal met rust laat. Anders word ze gek van me. Het gaat zelfs zover dat ze zegt dat als dit zo doorgaat ze liever alleen is. Echt alleen.
Het jaagt me schrik aan! Dit wil niemand, zijzelf ook niet maar ze ervaart het wel zo.
Ik kan nog meer vertellen en speciefieker zijn, maar hou het voor nu even hierbij. Ik wacht jullie eerste reactie’s af. Ik kan wel vertellen in mijn leven nog nooit zo bang te zijn geweest, en ontzettend op mijn tenen loop. En geloof me, ze is zeer stellig dat ik maar één ding kan doen: haar met rust laten. En dat gaat dwars tegen mijn gevoel in. Daarom voel ik me down. Echt bedrukt.
Natuurlijk ken ik de verhalen en ben ik op de hoogte dat een zwangerschap ook zo kan lopen, en een vrouw dit zo beleefd. Maar dat ik zelfs bang moet zijn voor mijn relatie!? poehee.
Graag jullie respons!
tot later
Lastig hoor.
Bespreek het anders met de verloskundige.
Zij kan mischien beter bepalen of het normaal gedrag is of dat dit toch iets verder gaat.
Succes ermee.
Hormonen kunnen je inderdaad van slag maken, en een stemming teweeg brengen die niet bij je past.
Maar mijn ervaring is dat het echt wel hanteerbaar is tot ‘acceptabel’ als je jezelf streng toespreekt.
Ik vind dat je als partner wat meer moet meeveren en slikken van je zwangere partner, maar als je bang bent voor je relatie wordt er gehakt in de fundering en dat lijkt me niet goed, of dat nou de schuld is van de hormonen of niet.
Misschien kun je je gevoelens eens opschrijven, zodat ze je brief op een zelf uitgekozen moment kan lezen.
Als samen praten niet helpt, zou ik toch eens op zoek gaan naar wat hulp, of een keer meegaan naar de verloskundige/gyn en het daar eens aangeven.
Ik zou zeker niet in de aanval gaan, maar het bij jezelf houden en laten blijken dat jij je zorgen maakt.
Hopelijk komen jullie eruit, want op deze manier kunnen 9 maanden wel LANG duren he!
succes, en als je van je af wilt schrijven kan dat hier natuurlijk altijd!
Jeetje, dat zal heel heftig voor je zijn inderdaad!!! Ik zou zeker eens contact opnemen met de verloskundige of anders je huisarts. Desnoods, als je vrouw/vriendin niet mee wil, ga je er even in je eentje naartoe of een telefonisch consult, al is het alleen maar om even je verhaal kwijt te zijn, want zoals ik jouw berichtje opvat, zit het behoorlijk hoog. En das natuurlijk echt niet tof 
Goed van je dat je hier alvast wat reacties polst… enne, vragen staat altijd vrij hoor!
Even een dikke knuffel voor jullie allebei! :hug: :hug:
pfffff… dit is echt lastig.
Iedereen zal wel herkennen dat je je afentoe echt niet “jezelf” voelt. Ik schijn ook weleens bot te zijn en sjaggie… maar dat zal er wel bij horen. Maar is ze bang voor het verloop van de zwangerschap of zit/zat er iets scheef in jullie relatie?
Het lijkt mij ook verstandig om spoedig contact te zoeken met de verloskundige of je huisarts. Tot ze hulp heeft zou ik proberen haar toch zoveel mogelijk rust te geven en haar te steunen waar je kan.
Veel sterkte.
Hallo,
bedankt voor de reacties zover. Jullie advies over het kenbaar maken bij arts/verloskundige; daar ga ik wat mee doen.
Inmiddels gaat het met rust laten me aardig af. Er is van mijn kant een zeer dringende behoefte vragen te stellen, te polsen hoe ze zich voelt. Maar wat ze zelf al zei: mijn lichaamstaal zegt waarschijnlijk al genoeg, dat is waar. Dat is niet verandert.
Gisterenavond ging het er eindelijk wat meer ontspannen aan toe, we hebben weer gepraat over van alles en nog wat, behalve over DIT. En dat was prima.
Vandaag naar de verloskundige geweest, geplande afspraak. Een waar genot het hartje te horen. Machtig mooi. Maar tegelijkertijd zat ik daar toch ook wel met een enorm bedrukt gevoel.
We hadden afgesproken dat als er gevraagd zou worden hoe het gaat dat we wel kenbaar zouden maken dat niet alles even goed gaat. Maar mijn vriendin zei niets, en ik durfde vervolgens ook niet meer.
Morgen ga ik naar mijn eigen huisarts en vertel ik het wel.
Vanavond gaf mijn vriendin aan de telefoon door dat ze inderdaad vind dat ik goed mijn best deed met het met rust laten, daar is ze blij om.
Haar gevoel is echter nog niets veranderd. En dat maakt me natuurlijk nog steeds erg bang.
Sommige vrouwen hebben er heel veel last van, maar te erg is niet normaal. Er is wel grote kans dat het na de zwangerschap net zo plotseling weer over is als het begon… Ik zou inderdaad langs de huisarts gaan (liefst ook met haar).
ik heb dit gevoel gehad na mijn zwangerschap!
pas 8 maanden erna zelfs (toen ik met gestopt met de bv)
Al was het niet zo extreem als jij verteld.
Maar ik kon ook niets hebben van mijn partner, en hij moest al helemaal niet aan me komen.
Ik zat tegen een depressie aan en heb zelf hulp gezocht,
deze hulp heb ik nu nog en het gaat steeds beter.
en onze dochter is al ruim een jaar zoals je kunt zien.
Ik hoop dat je hulp kunt krijgen en dat jullie er samen uit komen.
Want niets is toch heerlijker dan samen te kunnen genieten vd zwangerschap en de tijd erna.
Jammer dat er bij de VK niets is gezegd… zij is toch degene met heel veel verstand van zwanger zijn… maar morgen naar je huisarts is ook heel goed.
Wel zou ik haar proberen zover te krijgen om met je mee te gaan, een volgende keer. Want tenslotte is het niet alleen voor jou heel lastig, maar vooral voor haar heel vervelend. Zwanger zijn is het leukste en intiemste wat je samen kunt delen. En als dat ‘delen’ dan wegvalt…
Nogmaals, succes!!!
hier in de zwangerschap helemaal van slag het was echt bijna een hel voor mij en voor mijn vriend.
we zijn bijna uit elkaar geweest en ik ben opgenomen geweest ik verander door de hormonen echt in een monster ik heb vreselijke dingen gezegd tegen mijn vriend over mijn vriend en over de baby.
het was echt een ramp pas de laatste 3 weken ging het beter en nu na de bevalling zegt mijn vriend dat ik echt weer rustiger begin te worden en dat hij blij is het te hebben volgehouden.
je kan dus echt heel erg veranderen door de hormonen .
Rot hoor, als het zo moeizaam gaat dat je er als partner helemaal onzeker en bang van wordt. Lijkt me heel angstig.
Ik denk dat goede adviezen hierboven gegeven zijn en met je huisarts praten lijkt me een heel goed idee.
Ik kan je misschien een hart onder de riem steken door te zeggen dat ik ook een week of 4/6 totaal niet mezelf geweest ben door de hormonen.
(gelukkig duurde het niet zo lang als bij je vriendin )
Ik vond mn vriend vreselijk stom, irritant en wilde alleen zijn en met rust gelaten worden. Ik zag onze relatie niet meer zitten en een kind wilde ik ook helemaal niet meer :o .
Ik ben normaalgesproken altijd heel erg positief ingesteld en kan om alles lachen, weleens een dipdag, maar dan gaat het snel weer goed,
En toen ineens deze dip van 6 weken!
Ik heb mezelf eruit kunnen ‘redeneren’ uiteindelijk, maar het kostte heel veel moeite, dus ik kan me zo voorstellen dat je daarbij wat hulp kunt gebruiken, en misschien is voor haar ook een huisarts, die er niet zo dichtbij staat, wel een goed persoon om haar ei bij kwijt te kunnen.
Ik wil je heel veel succes wensen en hoop echt dat ze er snel overheen komt. :hug:
hoihoi
hoe is het nu? Wat heeft de ha gezegt.
veel sterkte
marlies
Hoi hoi,
Ik kan alleen maar zeggen maak het kenbaar aan de huisarts en houd het zelf ook goed in de gaten, ik heb een hele zware zwangerschap gehad ook met paniek, 2 maanden na de bevalling is er eindelijk ingegrepen en kwamen ze tot de conclusie dat ik in de zwangerschap al medicijnen had moeten hebben. Wat ik hiermee wil zeggen is dat jullie goed moeten aangeven als een grens bereikt is en dan mocht het zover zijn toch aan de medicijnen gaan ( ik weet het, je kiest het ene kwade boven het andere ) , je hele zwangerschap je klote voelen is erg maar als je kleintje er is en je voelt je nog steeds niet lekker en dat had achteraf min of meer voorkomen kunnen worden valt dat extra zwaar.
Hopelijk is het bij je vriendin van tijdelijke aard en word jullie relatie snel weer plezierig zodat jullie ook echt samen van jullie kleintje in de buik kunnen genieten.
Tsja,
ik heb inderdaad de huisarts bezocht. Alle details wil ik hier niet kwijt. Het heeft me wel een stuk verheldering gebracht, inzichten. Hoewel ik het er wel heel moeilijk mee heb, kan het iets meer laten rusten.
Er tegen vechten heeft in ieder geval geen zin.
Het advies van Huisarts was hulp zoeken. Maar wel als ze wil, anders heeft het geen enkele zin.
Twee dagen later en mijn vriendin heeft me duidelijk gemaakt niet op hulp te zitten wachten en het liever op haar manier doet.
Er zit niets anders op dan dit te accepteren.
Voor mezelf wel hulp ingeschakeld hoe hier mee om te gaan zonder mijn vriendin voor de voeten te lopen of het alleen maar erger te maken, zoals ik de afgelopen tijd blijkbaar heb gedaan.
Moeilijk.
Lastig
^^ ter verduidelijking, haar arts is niet mijn arts, en ik ben dus alleen gegaan.
Ik heb met je te doen, ook met manlief, nu pas besef ik hoe ik ben geweest, ik heb hem ook meerdere malen de mond gesnoerd en gezegd dat ik het allemaal in mijn koppie niet kon bolwerken als hij bijv. alleen maar praate over hoe zijn dag was geweest. Gelukkig heb ik een man die me min of meer begreep en me ook met rust liet.
Hopelijk komen jullie er samen uit. :hug:
Tuurlijk hoef je niet de details hier neer te pennen, daar moet je zelf mee aan de slag 
Enige wat ik nog kan zeggen is nogmaals een dikke :hug:, ik hoop dat ze zich gauw wat prettiger voelt zodat jullie saampjes kunnen gaan genieten!
Beste mensen,
het gaat al een stuk beter. Ik heb in verloop van tijd een stel zeer stevige gesprekken gevoerd, met vrienden, collega’s en deskundigen. Er viel veel op zijn plaats, had er iets meer inzicht in. Al blijft het voor mij het tegenovergestelde van wat mijn gevoel me zegt wat ik moet doen… het beste is haar met rust laten. Het gaat me nu redelijk af.
Ze is me er dankbaar voor, en ze fleurt al op. In die zin, dat er weer wat normale communicatie is Natuurlijk sommige dingen zijn en blijven lastig, maar dat is meer ‘typisch zwangere vrouwen’ zonder daar ook maar iets aan af te doen, maar wel beter hanteerbaar of met rust te laten.
Als iemand vragen heeft over het bovenstaande verhaal laat dan maar een berichte (persoonlijk) achter, wellicht heb ik nu wat tips enzo. Ik voel me sterker door los te laten.
Thanks all, en kop op!
Wat fijn dat het iets beter gaat.
Het is voor jou natuurlijk ook moeilijk om haar zo te zien en je wilt zoveel voor haar doen en dan mag het niet vna haar.
Fijn dat ze iets opfleurt., hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar beter.
Nou nou, gister en vandaag weer stukkie moeilijker. Weinig contact (ook door ons werk) maar ik merk het direct. Kort in contact. Gesloten. Ik laat d’r maar maar voel me onrustig. Jakkes