Ik voel me al maanden slecht, en sinds kort besef ik dat ik eigenlijk een depressie heb. Ik denk dat het een reactie is op de moeilijke start met Niels. Het is een heerlijk lief en vrolijk jochie maar ook erg moeilijk met eigenlijk alles (slapen, eten, drinken, vaak ziek etc.), de eerste maanden was hij ook nog eens een echte huilbaby.
Ik weet dat veel moeders het eerste jaar erg zwaar vinden maar ik heb het idee dat ik me alles wel erg aantrek en eigenlijk overdreven bezorgd ben. Kan niet meer relativeren en heb erg vaak ruzie met mijn man. Ik kan ik me moeilijk ontspannen en genieten van de leuke momenten. Ik huil iedere dag en zie alles steeds somberder in.
Wat ik me afvraag hoe -als jij ook last gehad hebt van een depressie of het moeilijk vond- het beter werd en wat je tegen jezelf zei als je het moeilijk had/hebt???
allereerst wens ik je veel sterkte toe.
De eerste stap van genezen is erkennen zeggenze dan. Ik denk en vind het al heel knap dat je erkend dat de dingen niet goed gaan. Pas daarna kan je gaan werken aan de oplossing.
Misschien is het toch eens handig om naar je huisarts te gaan, om eventueel een doorverwijzing naar een psycholoog/psychiater te krijgen.
Ik heb zelf geen echte depressie, maar hang er door omstandigheden soms tegenaan. Ik merk dat het helpt om tegen mezelf te zeggen dat ik me rot mag voelen. Pas dan kan ik het loslaten, alsof ik toestemming moet hebben om me rot te voelen :eh:
Ik wens je alle sterkte toe de komende tijd.
groetjes Suzanne
De 1e weken en maand vond ik ook erg moeilijk en zwaar omdat je je kindje ook nog niet kent en je soms dan ook niet weet met wat je moet doen. Ik heb het ook gehad en nu ik weet hoe ze in elkaar steekt gaat het een stukje beter nu was mijn dochter geen huilbaby dus dat weet ik niet maar ik heb ook een tijdje gehad dat ik het moeilijk vond het het ff niet meer zag zitten en er door heen zat. Weet je wat ik toen deed ik sprak iets af met vriendinnen of ik ging winkelen en ik fleurde helemaal op dus misschien voor jou een optie om te proberen ook te ontspannen proberen dan.
ik ben gelijk naar de huisarts gegaan en aan de med gegaan…maar goed, ik was heeeeel erg ziek
dikke knuffel hoor :hug:
@Jennifer77 wrote:
ik ben gelijk naar de huisarts gegaan en aan de med gegaan…maar goed, ik was heeeeel erg ziek
Bij mij hielp helaas niets, behalve goed uitrusten…wij hebben ook een moeilijke start met onze jongste gehad. Het enige dat hielp, was op een gegeven moment het accepteren dat eht nu eenmaal zo was en ik gewoon niet vrolijk was. Dat haalde de druk er wat af en ik ging slapen zodra het kon. Wij hadden ook wel veel woorden, maar dat kwam ook omdat we ons onmachtig naar de kleine uk toe voelde die maar niet wilde/kon slapen. Daar vraten we ons over op, maar je kunt niet boos op zo’n kleintje worden want die doet het er ook niet om. Dus reageerden we de frustraties op elkaar af. En het hielp dat we zeker wisten dat het ooit beter zou gaan.
Bij mijn oudste heb ik een depressie gehad maar die herkende ik pas toen ik er heel diep in zat. Een depressie is helaas niet op te lossen door opbeurende gedachten alleen. Mocht rust en leuke dingen ondernemen niet helpen, dan kan je misschien de gedachte helpen dat je als je het alleen niet red om eruit te komen, er hulp voor je is (en dat hoeven niet meteen medicijnen te zijn
).Er komt echt een tijd dat je weer een voorraad energie hebt, die niet meteen uitgeput is zodra je even iets ervan moet gebruiken. Het is idd heftig het eerste jaar :hug: , hoeveel leuke kanten er ook zijn.
Als jij een échte depressie hebt doe je er wijs aan zsm naar de huisarts te gaan. Jezelf gewoon ‘oppeppen’ doet het 'm dan niet namelijk. Wacht niet totdat je er te ver in zit, hoe dieper het dal… hoe zwaarder de klim naar boven… :hug:
Ik heb geen tips maar herken je verhaal veel te goed. :hug:
Ik zit nu nog midden in een depressie. Het gaat gelukkig wel al berg op maar ik ga ook nog geregeld op m’n bek (om het maar even plat te zeggen).
Ik heb medicijnen en liep bij de psycholoog. Afgelopen week ben ik begonnen met groepstherapie. Hopelijk helpt me dat om dingen om te turnen.
Ik zou als ik jou was eens met je ha gaan praten, misschien dat hij/zij je kan helpen/ doorverwijzen. Soms lucht het ook gewoon op om er met iemand over te praten en te horen dat je niet de enige bent en dat je gevoelens mogen en ‘normaal’ zijn.
Sterkte meid :hug:.
Hier was de tijd na de geboorte van de tweede ook heel heftig.
De bevalling ging bijna mis, ze bleek een huilbaby te zijn.
Kreeg hele nare gedachten dat ik haar wat aan wilde doen.
Omdat ik maar door bleef lopen, ben ik uiteindelijk ingestort.
Toen heb ik hulp gezocht, had ik veel eerder moeten doen. Heb even meds geprobeerd, maar daar werd ik zo raar in mijn hoofd van dat ik daar meteen mee ben gestopt.
Ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Ben met Amy naar een manueel therapeut gegaan. Die was na 2 behandelingen geen huilbaby meer :shock: Heb 7 sessies met een psycholoog gehad (door mijn werk betaald) en daar heb ik veel baat bij gehad. Vooral grenzen leren stellen.
De moraal van het verhaal: blijf niet zelf aanmodderen maar zoek hulp.
Ik had het ook veel eerder moeten doen. Sterkte meid. Je mag mij altijd pb-en als je nog vragen hebt.
Ik zit midden in de herstelperiode van een burn out (en medische klachten). Die burn out speelde anderhalf(!) jaar geleden al maar is pas dit jaar herkent en erkent. Ik slik medicijnen (ook voor medische klachten) en ben bij een haptonoom. Ik heb een klein beetje het gevoel dat het wat beter met me gaat. Ik ben er nog lang niet maar ik kan wel weer wat relativeren en waarderen wat ik doe (wat ik doe is goed, wat ik extra doe is geweldig!)
Ga als de donder naar je huisarts en vertel daar expliciet hoe je je voelt. Niet mee blijven lopen (heb ik wel gedaan en kon me uiteindelijk voorstellen dat mensen zichzelf iets aandeden :? )
En vooral: :hug:
je hebt pb :-*
:hug:
Wat lief dat jullie allemaal de moeite nemen om te schrijven en te pb-en! Ik laat het even bezinken allemaal en zal dan reageren. Even een off-day hier want mannetje is weer ziek…
Wat al veel geschreven is hier… ik moet inderdaad aan de bel trekken bij de huisarts. Op dit moment is hij op vakantie en zou ik een vervanger krijgen ik wacht dus nog even twee weken.
Nog een vraag: maakte jullie je ook zo druk over je baby? Niels eet en drinkt erg slecht de laatste tijd daar kan ik me zo druk over maken, vooral omdat hij echt weinig vocht binnen krijgt en ik echt al alles geprobeerd heb (zegt het CB ook). Ik voel me dan zo machteloos, alles gaat zo moeizaam zelfs na ruim 9 maanden. Ik weet ook wel dat me opwinden niets uithaalt maar probeer dat maar eens te stoppen, moeilijk…
Even een dikke knuf van mij :hug:
Heb zelf na de bevalling van Yeline een pnd gehad waar ik eerst zelf 6 maanden mee heb gelopen zonder hulp te zoeken, pas toen het 24 uur per dag zwart was in mn hoofd gaf ik pas toe dat er iets niet klopte. Ben toen ook gelijk aan de medicatie gegaan en hulp gekregen, zelf heb ik daar 2,5 jaar mee gelopen. Toen kon ik pas zeggen van jah ik heb meer goede dag slechte dagen nu, de oude ben ik nooit meer geworden trouwens.
Nu in deze zwangerschap komt het terug en voel me sinds ik een flinke terug val heb gehad in week 27 echt down.
Het is heel moeilijk om anders te denken vooral als je je depresief voelt, je kan wel 100x tegen je zelf zeggen positief blijven maar het lukt niet omdat je hoofd wat anders doet. Ik probeer nu afleiding te zoeken en af en toe wat ontspannends te doen meer zou ik het niet weten.
Bij mij was het juist anders om, mij boeide het niet zoveel hoe Yeline het deed ik was niet zo bezorgt in het begin. Weet nog wel dat Yeline vanaf 6 maanden bijna niet meer wou drinken en maar 2 flessen op een dag kreeg. Pas na 1,5 / 2 jaar kreeg ik pas echt moedergevoelens voor haar en toen ging ik me ook meer verdiepen in haar en ging met haar bezig daarvoor heb ik haar eigenlijk meer aan haar lot overgelaten en zat ze veel in de box of in bed ipv dat ik met dr bezig was.
En over 2 weekjes echt na je huisarts gaan hoor :hug: :-*
@Jippo wrote:
Nog een vraag: maakte jullie je ook zo druk over je baby? Niels eet en drinkt erg slecht de laatste tijd daar kan ik me zo druk over maken, vooral omdat hij echt weinig vocht binnen krijgt en ik echt al alles geprobeerd heb (zegt het CB ook). Ik voel me dan zo machteloos, alles gaat zo moeizaam zelfs na ruim 9 maanden. Ik weet ook wel dat me opwinden niets uithaalt maar probeer dat maar eens te stoppen, moeilijk…
Ik ging van me heel veel zorgen maken naar me er niet eens toe kunnen zetten om een fles te maken voor het lieve kind :oops:
Die machteloosheid herken ik ook, je hebt er geen controle over en dat maakt het zo lastig om los te laten. Probeer de mensen om je heen eens te laten beoordelen: maak je je terecht zorgen, of valt het wel mee? Soms kon ik niet helder denken, dat hielp me dan wel heel erg.
Huisarts is een goede stap :thumbup:
Jippo, heel veel sterkte. Ik vind ook dat je het beste naar je huisarts kunt gaan. Vraag gerust om hulp, ook voor Niels. Misschien is er iemand in je buurt die af en toe de zorg van Niels over wil nemen, zodat jij wat tijd voor jezelf hebt en tot rust kunt komen? Je kunt misschien zelfs een oproepje hier op het forum neerzetten?
Het cb zegt dat jij alles geprobeerd hebt en komen ze dan zelf niet met plannen ofzo? Daar zijn ze tenslotte voor.
En als je met je depressie geen raad weet, praat dan eens met de huisarts. Die kan je of doorverwijzen ( of tips geven waar je heen moet) of je kan bij je huisarts zelf je hart een paar keer komen luchten. Dan kan deze je ook meteen helpen over je onzekerheid over het eten. Geef dan wel aan dat je op het cb niet verder komt.
Sterkte meis!
En dat je je druk maakt over dat de kleine niet goed eet dat geeft al aan dat je een goede mama bent hoor! :hug: :hug:
hey meis, heel veel sterkte…
Ik herken er wel wat dingen in hoor, ik ben 3maanden na de geboorte van odin naar mijn HA gegaan omdat ik t gevoel had dat alles aan me voorbij suisde, alsof ik alles op een afstand zat te bekijken.
Ik had toen ook nog eens bekkeninstabiliteit en Fibro en dat alles maakte t zorgen voor mijn kindje erg moeilijk.
Ik heb toen gesprekken gehad bij de psycholoog en had anti-depr gekregen.
ik was overal bang voor, bang dat er iets met Odin zou gebeuren, ik kon m moeilijk aan iemand anders geven en moest en zou de controle bewaren…als ie niet goed dronk was ik al bezorgd.
Nu ben ik sinds 1 week gestopt met de medicatie en gaat t heel goed,
weet je meis je moet echt met je ha gaan praten, en samen een oplossing zoeken, t is zo rot om overal bang voor te zijn, t belemmert t echte genieten dan ook echt.
Ik vind t knap van je dat je t zelf erkent, dat toont aan dat je een sterke vrouw en mama bent.
Doe er wat mee meis, t heet mij in elk geval heeeeeel veeel geholpen.
Sterkte :hug: :hug:
ik heb veel te lang gewacht met medicijnen ik durfde de deur niet meer uit en kon mijn eigen kinderen niet meer verzorgen.ik droomde over zelfmoord.
dit begon natuurlijk niet ineens maar ik dacht steeds het gaat wel over word wel beter. overal werd me verteld dat het normaal was dat het wat moeilijk gaat als je net een kleintje hebt.
maar ik had dus veel eerder naar mezelf moeten luisteren.
ik slik nu anti depressiva en herken mezelf eindelijk weer ik zie karakter eigenschappen die ik helemaal kwijt was.ik zorg nu alleen voor mijn kinderen en kan zelfs soms weer van mijn kinderen genieten. ik durf te gaan winkelen met mijn vriendin.
je kan in z´n geval wel van alles zeggen tegen jezelf maar dat geloof je toch niet meer je gelooft niet eens meer wat een ander je zegt.
luiser naar je gevoel meid !!
ga praten met je HA die kan je helpen.