Als eerste; dit is GEEN discussie over het feit of oorbellen laten schieten wel of geen kindermishandeling is en of het wel of niet leuk gevonden wordt…
Goed, ik heb dus drie tutjes van 8, 6 en 3. Ze willen allemaal oorbellen, maar 8 en 6 durven niet… We voeren zo vaak dezelfde ‘discussie’ . Ze willen het zo vreselijk graag maar durven de stap niet te zetten. De juwelier bij ons schiet met z’n twee in één keer de beide bellen dus het is echt maar even, maar dat trekt ze nog niet over de streep. Ze kunnen wel huilen als er weer iemand trots met bellen op school komt, zo graag willen ook zij het. Dus, wat moet ik nou?
En dan die van drie, die ook zo hard roept dat ze bellen wil, haar vriendinnetje heeft ze vandaag laten schieten en nu is bij haar het verlangen ook weer aangewakkerd. Ik vertel haar dan eerlijk dat het wel een beetje pijn doet maar zij wil desondanks alsnog. Ik heb echter het gevoel dat zij het niet helemaal begrijpt dat het een beetje zeer doet…
Ik ben nu geneigd om met mijn jongste heen te gaan, mijn oudsten mee te nemen en dan te zien hoe het op hun uitpakt. (En dan maar hopen dat Marijn niet HEEEEEEEEEl hard huilen gaat… ) Maar aan de andere kant ben ik dus een beetje huiverig voor het feit dat Marijn natuurlijk nog helemaal niet in kan schatten wat het betekend…
Shoot…
Zoals jij het wilt doen, deed mijn moeder het ook.
Ik was amper 4, toen ik ook perse wilde, mijn zus van toen 6 of 7 wilde ook, maar durfde niet. Dus heeft mijn moeder ons beiden meegenomen, ik schijn geen kik te hebben gegeven, dus durfde mijn zus ook. Want zeg nou eerlijk, je kleine zusje die wel durft en jij niet, terwijl je het zo graag wilt, dat is ook niet leuk 
Herkenbaar wel, Aniek heeft ze dus ook een jaar later gekregen dan haar nichtjes omdat ze niet durfde. Uiteindelijk hebben we haar op you tube filmpjes laten zien en heel duidelijk verteld dat het vooral even een naar branderig gevoel zou gaan geven en dat het schieten op zich met een 20 seconden over zou zijn. Beloofd dat we een coolpac mee zouden nemen zodat ze haar oren kon koelen en toen wilde ze uiteindelijk toch wel. het was vooral het feit dat ze kon kijken op you tube hoe het in zijn werk ging, wat haar over de streep trok. Alles wat ik gewoon vertelde kwam niet binnen, pas toen ze het zag…
Goeie tip, meteen gedaan, 2 filmpjes van 2 kindjes… Maar nee hoor… Nou ja, dan laat ik het maar denk ik. Ik geloof dat ik maar met ze afspreek dat ik er nu ook geen woorden meer aan vuil maak. Ze weten dat het mag en binnenkort ga ik maar eens met Marijntje heen…
Dan zit de angst wel heel diep zeg… Pfoe… Er was ook een filmpje van een tiener die ze liet schieten, ze was als de dood en die zei… Hemel, heb ik hier nu zo lang op gewacht… Vond het echt een goed filmpje om te demonstreren dat het de angst is waar ze bang voor is.
Lastig… Ik zou dan gewoon wachten op het moment dat ze wel willen. Ik zou bij Jenna ook wel oorbelletjes willen laten schieten. Maar weet gewoon dat het nog niet gaat, ze laat het absoluut niet toe vreemde mensen in haar buurt laat staan aanraken.
En weet dat ik dit probleem over een aantal jaar ook ga krijgen 
Ik zou wachten totdat ze er zelf helemaal achter staan en het ook durven. Ze zijn er blijkbaar nog niet aan toe, ondanks dat ze het wel graag willen.
De jongste zou ik niet “gebruiken” om de oudsten over de streep te trekken.
Ik vind sowieso dat een kindje zelf moet kunnen beslissen en dan vind ik drie te jong (maar goed, dan komen we automatisch op de discussie uit…).
Mijn dochter mocht ze als ze er zelf bewust om kon vragen, ze was toen 5 toen ze dat deed.
ZE wilde heel graag maar was niet zo zeer bang voor de pijn als wel voor de spanning, want het klinkt nog al spannend natuurlijk “oorbellen laten schieten”
Wij ehbben haar dus uitgelegd dat dat slechts een woord was, en dat het zkeer niet méér zeer doet dan een wondje oplopen als je valt in de speeltuin. Sterker nog dat het pijn deel veel sneller voorbij is dan bijvoorbeeld bij een schaafwond.
Ook hebben we haar gezegd dat ze best even mocht huilen als ze dat nodig vond.
Toen we heengingen was ze wel nog gespannen, maar goed we hebben haar op schoot genomen en ze mocht haar eigen zweer-knopjes uitzoeken.
Toen de twee dames kwamen met de tangetjes mocht ze aftellen, en dat deed ze dapper.
En toen kwam de uitspraak “zitten ze er al in?”
“ik heb het niet eens gevoeld”
Daarna begon ze te snikken omdat de spanning toch groter was dan ze dacht vooraf kwam dat er met het huilen uit, ipv huilen van de pijn.
Ik zou in jou geval inderdaad wel aangeven: jullie mogen van ons, dus als je wilt zeg je het maar, maar niet elke keer ik wil wel maar durf niet.
Je kunt het zeggen als je echt wilt en dan gaan we en anders, jammer dan!
waarom ga je niet op zoen naar magneet oorbellen, ziet er uit als een echt oorbel maar ipv een gaatje zit er aan de achterkant een magneetje
als ze nog niet durven, waarom dan wel laten doen ??
ik zou zoiets hebben oke dan niet…
Ik zou je jongste er zeker niet voor laten gebruiken/cq voorbeeld nemen!
Nou ik gebruik mijn jongste ook niet hè… Zij vraagt ook al tijden zelf om bellen en zoals ik al schreef twijfel ik daar dus ook een beetje over… Ik weet namelijk niet zo goed waaróm ze dat vraagt… Als ze het zelf niet zou willen zou ik Marijn uiteraard niet tot gaatjes in d’r oren dwingen omdat ze dan als voorbeeld voor d’r zussen kan dienen. Bijzonder dat dat zo gelezen wordt…
Maar goed, als ik besluit haar dan tóch haar zin te geven, kunnen die meiden net zo goed mee om te kijken hoe het is, maar inmiddels ben ik daar eigenlijk ook wel een beetje van terug gekomen…
‘Als ze niet durven, dan niet’ is natuurlijk zo, ware het niet dat ze er wel om janken kunnen dat ze niet durven omdat ze het zo vreselijk graag willen. En dus beginnen ze er elke keer over. En dan zeg ik natuurlijk elke keer dat het niet hoeft, dat er tijd genoeg is, dat het vanzelf wel komt. Maar het komt telkens weer terug… Ik vind het zo sneu… Die worsteling van ze…
Je kunt niet meer doen dan uitleggen hoe het in zijn werk gaat en het laten zien. Vertellen dat het met de pijn meevalt. Maar als de angst overheerst, dan vind ik nog steeds dat ze er blijkbaar niet aan toe zijn. Je kunt ze wel “dwingen”, maar ik ben bang dat dat alleen averechts effect heeft. Dus ik zou het pas laten doen, als ze er uit zichzelf mee komen dat ze het nu wel durven. En tot die tijd laten rusten.
gebruiken was/is ook niet mijn juiste benaming…
weet wel dat je dat niet doet…
maar bedoel alleen maar dat de oudste dan gaan denken zij wel, en wij niet ??
En het is idd wel sneu dat ze zo graag willen, en niet durven.
heb je anders een vriendin die er nog geen gaatje bij wil ?
Of mama zelf?
ik zou zelf de bal terug kaatsen, oke je wil gaatjes, maar je vind het eng.
Dan zou ik zelf aan ze vragen: wat denk je zelf wat hier de beste oplossing voor is ?
Moeilijk dus…
Ik durfde ook niet, heb ze pas met 10 jaar laten schieten, geen woorden meer aan vuil maken en laat ze maar mee gaan als ze durven en dan zal het nog eng blijven, maar dwingen heeft geen zin, maak je ze alleen maar huiverig van.
Die van mij wilde met 4 jaar graag oorbellen…wij naar de juwelier, oorbelletjes uitgezocht en toen het zover was durfde ze niet meer. Een jaar later mocht ze van haar oma oorbelletjes voor haar verjaardag en ondanks dat ze toch nog wel een beetje bang was heeft ze het toch gedaan.
1 voor 1, bij de eerste zag je haar gezichtje wat betrekken en kon je merken dat ze zich inhield en bij de tweede ook en toen we zeiden dat ze best mocht huilen kwam het eruit maar ze was mega trots op zichzelf.
Het is zeker moeilijk als ze zo worstelen met dat ze iets willen maar niet durven…
Hoop dat ze of snel durven of gewoon zeggen laat maar…
Ja, dat opperde mijn vriendin ook al. Gewoon es effe een rustig gesprekje aangaan om te vragen hoe we het probleem van bang-zijn kunnen oplossen…
Ik zou er niet teveel woorden meer aan vuil maken.
Als jouw jongste dochtertje ook oorbellen wil is dat natuurlijk super handig, maar grote kans dat ze het op een brullen zet…en dan ben je nog verder van huis denk ik
Rhodé heeft vorig jaar oorbelletjes gekregen. Daar is een half jaar overheen gegaan (net zo bang als jouw meisjes), en toen ze vanuit school opeens zei dat ze het nu wel durfde zijn we meteen langs de juwelier gegaan.
Ze heeft het echt ver-schr-i-kk-e-lijk gevonden…Schreeuwde moord en brand, en wilde niet eens op haar oor gaan slapen…
Na een paar maanden durfde ze eindelijk haar nieuwe dolfijnen oorbelletjes in, maar sjonge wat een gedoe was dat. Elk pijntje werd gevoeld waardoor je een half uur bezig was om haar oorbellen er in te doen.
Op een gegeven moment raakte ik een adertje waardoor het ging bloeden, en dat was de druppel…ze wilde écht geen oorbellen meer.
Dus nu heb ik een kind dat 2 gaten in haar oren heeft, maar geen oorbellen meer in wil :lol: :roll:
En de jongste…die durft niet meer :silenced:
Ik zou zeggen tegen je meiden dat je het er niet meer over ga hebben totdat ze het écht willen. En dan ook meteen gaan!
Succes
Hier ook eentje die de eerste maanden na de gaatjes elk pijntje voelde. Toen de zweerknopjes uit mochten (wat een hel was want de achterkantjes zitten heel strak) heeft ze eerst hangertjes gehad en daarna mijn zilveren creolen gekregen met een dichte sluiting en dat ging goed…met van die hangertjes bleef ze continue overal aan hangen.
Nu heeft ze haar eigen zilveren creolen met dichte sluiting en volgens mij heeft ze niet eens mee door dat ze oorbellen heeft.
Wat al meerdere dames aangeven, laat ze het zelf maar aangeven wanneer ze dat stukje lef wat nodig is hebben gevonden. Misschien helpt het ze om ze bv voor een verjaardag (of in de schoen of zak van de Sint? ) een ‘waardebon’ te geven waarmee ze zeker weten dat het echt mag en ze er zo nu en dan aan herinnert worden. Is de waardebon gegeven wordt er niet meer over gepraat enkel en alleen als ze aangeven ik wil ‘nu’ gaan en laten schieten om de waardebon te laten verzilveren.
B’Elanna wilde ze ook al heel lang hebben, maar durfde ook niet…
Tot ze een paar oorbelletjes zag die ze zooooooooo graag wilde hebben…
Ik zei dat ik geen oorbellen ging kopen als zij geen gaatjes had.
Twee dagen later zat ze bij de juwelier :mrgreen:
Dus als jij er ook achter staan: ga lekker in de winkel oorbellen kijken, misschien helpt het bij jou ook