Wat is het een gezellige meid! Vrolijk, lief, goed luisteren, redelijke eter (maar dat er eet probleempjes zijn is niet zo zorgelijk), een regelaartje (iedereen moet door haar geregisseerd), eigenwijs, ontzettend pieter en leergierig en een enorme knuffelkont. Ze kan ontzettend gezellig samen spelen met de kinderen die hier in huis ind e opvang zijn. En toch maken we ons zorgen over haar. Waarom? Omdat ze ook een heel andere kant heeft. Die ze eigenlijk altijd op de speelzaal tentoonstelt.
Op school speelt ze niet mee, zegt ze niets, neemt geen initiatief, is stil, speelt niet samen en huilt om de haverklap. Ze durft niet buiten te spelen (terwijl ze thuis niet naar binnen te rammen is). Ze durft niet van de glijbaan, totdat mama er is om haar op te halen en dan gaat ze lachend 24 keer…
Thuis kan ze zo nu en dan in een enorme huilbui terecht komen om niks (en ik bedoel dan ook echt om niks) en ze blijft daar gerust 2 uur in hangen. Van allerlei aanpakken hebben we geprobeerd: het huilen negeren, troosten, praten over het waarom van het huilen (ben je bang/boos/verdrietig? vind je iets niet leuk, vind je mij niet meer lief? papa? Senna? en op alles antwoord ze -nee- en -ik weet het niet-), straffen, afzonderen, weer praten, weer troosten. Niets, helemaal niets helpt. Zwemmen met haar is drama. Nagels in mijn nek, zo bang, terwijl ze zich dan weer wel heerlijk vermaakt in het peuterbadje.
Wat ze ook enorm heeft is de babymodus aan. Dan praat ze als een baby enzo. Ze weet wel dat dat een grapje is, maar soms gaat het de hele dag door en moet ik haar steeds zeggen dat ze gewoon moet praten.
Moedeloos word ik er van… Waar komt het toch vandaan?
Wat ze bijvoorbeeld ook doet is dat ze heel erg tegen zichzelf praat. Dus dan vraag ik haar wat ze op d’r brood wil en dan doet Sas: “Sas, wat wl je op je brood?” - “ik weet niet wat ik het lekkerste vind” “Maar je moet wel kiezen” “oh ja, dan maar pasta” En zo gaat het heel vaak.
Loopt ze naar de la en pakt een snoepje, dus ik zeg dat dat niet mag. En dan in volle overtuiging zegt ze:" Ja maar van Sas-mama mag ik een snoepje!"
of
“Sas, was het leuk op school?” En dan geeft ze zichzelf geen antwoord en dan hoor je haar echt aandirngen:" Sas, ik vroeg hoe het op school was" “Hee?” “Geef es antwoord Sas!”
En het is natuurlijk allemaal dolkomisch om te zien, maar ik kan het niet helpen om me er toch zorgen over te maken…
Sas was zeer laat in haar motorische ontwikkelingen. Rollen deed ze pas met een maand of 10, tijgeren met bijna 1,5 jaar en lopen pas met 2 jaar en 4 maanden… Praten daarentegen deed ze al heel vroeg heel goed…
Binnenkort wordt ze op de speelzaal geobserveert en dat rapport gaan naar een kinderpsych. Dan wordt er bekeken of het nodig zou zijn om een psychologische test bij haar af te nemen. (in het kader van vroege signalering. Is een project van de speelzalen met het CB)
Ondanks dat ik me zorgen maak, kan ik me eigenlijk niet voorstellen dat er psychisch iets met haar is. Ze is immers thuis een compleet ander kind. Soms denk ik: “Het ontbreekt haar aan zelfvertrouwen” En dan vind ik het heel erg dat ik haar dat niet heb meegegeven op de een of andere manier. Dat maakt me dan zo verdrietig, want het kind is zo’n bron van geluk als ze in d’r element is. Dan stráált ze! Ik ben dan wel eens bang dat ik, omdat ik best een strenge mama ben, haar zelfvertrouwen compleet aan gort geholpen heb… Maar ja, aan de andere kant krijgt Sen dezelfde opvoeding en die blaakt van het zelfvertrouwen!
Ik zoek dus mensen die dit verhaal herkennen, of dingen eruit… Want het kind moet na de vakantie naar de basisschool en ik houd mijn hart vast!
ik herken het niet maar begrijp je wel :hug: :hug:
het is goed dat ze haar observeren en in het vto team terecht komt.
verwijt jezelf niks want dat gevoel ken ik wel heel goed. had ik maar dit of had ik maar dat, maar wat schiet je ermee op niks toch? :-*
en juist omdat je je zorgen maakt ben je de perfecte mama die er is echt waar. want als je het probleem (waar het ook vandaan mag komen niet erkent en haar laat aanmodderen dan zou dat nog veel erger wezen)
blijf je gevoel volgen dat is het allerbelangrijkste wat psychiaters ook zeggen maakt niet uit blijf bij jezelf, jij kent je kind als beste en als geen ander.
bij mij was het juist andersom psychiater constateerde een diagnose en hij kon wel naar school gaan wel is waar niet een gewonne maar mijn gevoel bleef anders en ik dacht dat hij het helemaal niet zou aan kunnen.
nu anderhalf jaar later bleek ik gelijk te hebben en kan hij nog niet naar school omdat hij daar nog lang niet aan toe is. ik heb moeten vechten maar ik bleef bij me eigen en bij mijn gevoel en uiteindelijk heb je vaak gelijk.
ik hoop wel dat de profesionels je kunnen helpen en je dochter en zeker niet om een stempeltje te geven maar het probleem te achterhalen waarom ze zo onzeker is en dat je daar wat mee kunt doen.
heel veel sterkte in deze moeilijke tijd van vol spanning en niet wetende wat er gaat gebeuren nu en in de toekomst.
probeer met de dag te leven en niet denken aan later :hug: :hug: :hug:
VTO team?
Dank voor je lieve woorden!
Binnenkort wordt ze op de speelzaal geobserveert en dat rapport gaan naar een kinderpsych. Dan wordt er bekeken of het nodig zou zijn om een psychologische test bij haar af te nemen. (in het kader van vroege signalering. Is een project van de speelzalen met het CB)
Vroeg Tijdeige singalering/Opsopring en dat is wat uitgaat van psz of consultaie bureau
Ja precies, dat was het ja. Weet jij daar iets meer van?
tja moeilijk.
belangrijkste is denk ik je gevoel volgen. dus als jij het gevoel hebt dat er iets echt niet klopt, dan laat het onderzoeken.
ikzelf denk als ik het lees: het is gewoon een kindje, een kindje dat sommige dingen anders oplost dan andere kindjes, en dat haar eigen maneirtjes en dingetjes heeft. Van mij hoeft neit iedereen hetzelfde te zijn, dus als zij het op deze manier doet, prima, hoeft niet meteen een labeltje aan te hangen…maar nogmaals: volg je gevoel!!!
@~Marion~ wrote:
Ja precies, dat was het ja. Weet jij daar iets meer van?
nee sorry daar weet ik niet zo heel veel van.
bij ethan was het al duidelijk dat er een probleem was en ben ik meteen door gegaan naar de kinderarts.
misschien is er wat over te vinden op internet denk het haast wel.
Nou Fiep, dat is dus ook MIJN gevoel… Maar het is wel onverklaarbaar… En als zelfs de Psz vindt dat het een beetje vreemd is… Sja, dan slaat de twijfel toe hè…
Misschien kan het geen kwaad om dingen uit te sluiten en neemt dat ook weer een stuk van mijn onzekerheid weg…
Maar Fiep, jij vindt dus niets raar aan haar doen en laten? (En ik stel die vraag gewoon even in alle openheid, omdat Sas natuurlijk mijn eerste is en ik deze leeftijd niet gewend ben en het dus inderdaad wel gewoon normaal peuter/kleuter puber gedrag kan zijn…)
@~Marion~ wrote:
Maar Fiep, jij vindt dus niets raar aan haar doen en laten? (En ik stel die vraag gewoon even in alle openheid, omdat Sas natuurlijk mijn eerste is en ik deze leeftijd niet gewend ben en het dus inderdaad wel gewoon normaal peuter/kleuter puber gedrag kan zijn…)
ik ben gewoon maar iemand he, en ik lees alleen maar je verhaal. En tuurlijk doet ze dingen die andere kindjes niet doen, of niet zo snel. Maar ik denk dat als jij het gevoel hebt dat er niks ’ echt verkeerd’ zit, je haar gewoon lekker haar gang kunt laten gaan.
Ik vind het een beetje moeilijk om uit te leggen en misschien is het voor mij ook wel een principeding of zo. Dat ik het gevoel heb dat er af en toe te snel wordt gezegd dat kinderen anders zijn en dus onderzocht moeten worden zodat ze vervolgens een naampje erop kunnen plakken (adhd, nieuwetijdskind, hoogbegaafd enz.). Ik heb er zelf gewoon mijn twijfels bij of kinderen daar echt beter van worden.
Het lijkt mij in wezen voor een kind prettig als ze gewoon lekker zichzelf kan zijn, zonder dat daar allemaal onderzoeken en termen en zo mee gemoeid zijn. Als dat niet noodzakelijk is, zou Ãk dat dus vermijden.
Hoe staat je man hierin?
Mijn kleine gaat sinds kort naar de psz en durft ook nog niet zo goed op iets af te stappen en dat is denk ik heel normaal. Hij sluit zich ook helemaal af van wat er om hem heen gebeurd op dat moment.
Misschien vind ze het eng, andere kinderen? Dat ze niet zomaar durft.
Het mooie weer komt er weer aan, dus ik zou lekker veel in de speeltuin ofzo gaan zitten en op een afstand toekijken hoe ze met andere kinderen speelt.
Of vraag of je een keer een dagje op het kdv erbij mag blijven. Dan zie jij hoe het gaat, maar het kdv kan ook zien dat ze ook heel anders kan zijn als jij erbij bent. 
En over het met zichzelf praten zou ik me al helemaal niet druk maken. Gelukkig heeft ze fantasie zou ik denken, maar ik begrijp goed dat je je zorgen maakt als een kdv onderzoeken wil gaan doen, want dan zien zij toch iets in haar wat niet klopt.
Sja mijn man denkt hier hetzelfde over als ik… Wij willen ook niet dat er meteen een stempel op haar wordt gedrukt. Of dat we haar belemmeren in het zijn van zichzelf… Maar goed, het gaat in deze natuurlijk ook wel weer een stukje verder dan een beetje bang, of niet goed durven. Het gaat echt in extremen en ze is zo, zó vreselijk ongelukkig als ze op de peuter is of in een huilbui hangt… En dan ben ik wel eens band dat als we het niet laten bekijken we haar misschien ook tekort doen… Ze heeft bijv. ook nooit de overbekende driftbuien gehad Het is zo dubbel; aan de ene kant willen we niet te ver en te veel de nadruk leggen hierop en aan de andere kant willen we neit het gevoel krijgen dat we niet alles hebben geprobeerd… Zo moeilijK!
Sas gaat niet naar het KDV. Als ik als ouderhulp op de peuter erbij ben is ze heel enthousiast maar alleen tegen mij en dus is het niet zo dat ze dan wel met andere kindjes speelt…
Marion, tuurlijk is het goed dat er is een prof. naar je kindje kijkt. Het is een lieve speciale meid en die verdient in dit welvarende land gewoon alle mogelijke aandacht.
Het is eigenlijk hardtikke luxe dat voor de zekerheid er even iemand kijkt of ze gewoon nog niet helemaal zeker van zichzelf is, of dat ze misschien een kleine moeilijkeheid of achterstand heeft, waar ze nu nog makkelijke mee geholpen kan worden.
Maar, voor het zelfde geld is er niets aan de hand. Kinderen doen vaak voor ze een grote stap vooruit doen weer even een stapje achteruit. En opeens kunnen ze dan weer heel veel meer.
Het kiezen wat in onze maatschappij zo vanzelfsprekend is, is soms heel erg verwarrend.
Simpel voorbeeld: Op mijn middelbare school deden wij mee aan een uitwisselingsproject. Zo kwamen er ook 5 uit rusland. jongeren van 16-17 jaar, vergelijkbaar niveau met ons Gymnasium. Opdracht: koop een pak melk. Na een uur kwamen ze terug, zonder melk. Er waren zoveel soorten! :shock:
Kiezen, moet je leren. Het is niet makkelijk om te kiezen, zeker niet tussen allerlei lekkers.
Misschien help je Sas door dingen nu even makkelijker te maken. De keus kleiner, bijvoorbeeld pasta of pindakaas. Of helemaal geen keus.
Het komt allemaal goed :-*
Meid, 't is net alsof ik voor een deel mijn eigen verhaal lees. Ik weet precies hoe je je voelt. Die tweestrijd…laten we haar lekker zichzelf zijn of laten we toch een deskundige naar haar kijken…Is er nou wat met haar of niet? Waarom is ze thuis zo veel anders dan op psz? En een dikke knoop in je maag als je alleen maar denkt aan de basisschool, straks. Een hélé dikke knuf voor jou, want ik ken je twijfels en je angsten. :hug: :hug:
Merk nu ook wel dat ik het moeilijk vind om het te lezen, omdat het zo dichtbij komt. Maar goed, dit is ons verhaal.
Bo is thuis ook duidelijk anders dan op het kdv. Thuis is het een vrolijke, gezellige meid die vaak heel veel kletst, maar zich af en toe ook helemaal in haar spel kan verliezen. Dan is het soms lastig om contact te maken. Bo heeft met ons allebei een geweldige band, maar met haar kleine zusje nu eigenlijk pas sinds 1 maand ofzo. Daarvoor was Nikkie voor haar meer een accesoire in huis.
Bo gaat twee dagen per week naar het kdv en heeft het er goed naar haar zin. Dat merk je aan alles, we brengen haar daar lachend naar toe en halen haar ook lachend weer op. Maar ze is daar meer teruggetrokken dan thuis en ze praat er ook veel minder. Ook praat ze niet tegen alle leidsters, ze moet echt een band met ze hebben, want anders zegt ze geen boe of ba. Ze speelt soms met andere kindjes, maar ook vaak naast de andere kindjes. Maar dat komt nu ook pas, normaal gesproken, op deze leeftijd. Op het kdv trekt ze voornamelijk naar 1 leidster, daar praat ze wel tegen en wil ze graag bij zijn.
Bo is/was ook laat in haar motorische ontwikkeling, maar ook haar taalontwikkeling loopt achter. Daarnaast heeft ze wat fysieke beperkingen, waardoor ze nog niet loopt.
De huilbuien herken ik niet. Bo is nogal hard voor zichzelf, wat ons juist ook wel weer triggert. ('t Is ook nooit goed hè :mrgreen: )
Bo is enige tijd geleden geobseerveerd op het kdv en op basis van die observatie is zij, uiteraard in overleg met ons, aangemeld bij Bureau Integrale Vroeghulp. Tuurlijk was het enorm slikken voor ons om te horen dat het kdv met dit voorstel kwam. En om nu hardop te horen dat je kindje toch echt een ontwikkelingsachterstand heeft. Maar omdat op het kdv de mensen werken die veel kindjes van deze leeftijd zien, en wij eigenlijk geen vergelijkinsmateriaal hebben, vind ik niet dat we de mening van professionals met veel ervaring zomaar naast ons neer moeten leggen. Hier niks mee doen is, denken wij, struisvogelpolitiek.
Integrale Vroeghulp is een samenwerkingsorgaan van diverse organisaties, dat in Flevoland werkzaam is. Dus wellicht ook in de NOP. Dat weet ik niet precies, het kantoor zit in Lelystad.
Op de lange termijn bekeken vinden wij het de moeite waard om deskundigen naar haar te laten kijken. Over 1,5 jaar moet ze naar school en we willen proberen om haar niet met een achterstand te laten starten. Wij willen toch echt niet het risico lopen dat we laten moeten zeggen: ''Hadden we toen maar…"
Ik ben helemaal niet op zoek naar een stempeltje voor Bo, want ik ben het ook eens met Fiep, tegenwoordig moeten alle kindjes ‘‘iets’’ hebben. Maar laten we eerlijk zijn, er zijn kindjes die ècht iets hebben, en waarom zou dat nou niet precies Bo zijn? Tuurlijk wil ik dat liever niet (m’n hele hart gilt ‘‘nee’’, maar als ouder heb ik ook de verantwoordelijkheid om soms minder leuke beslissingen te nemen, die wel in haar welzijn genomen worden) En het kan natuurlijk nog altijd zo zijn, dat er uitkomt dat er niks mis is met Bo. Maar dan zijn wel de twijfels en het onrustige gevoel, weggenomen en kunnen we verder zoals we nu bezig zijn.
Ik heb, net als jij, ook al langer het gevoel heb dat er iets is met Bo. Mede op basis daarvan, zijn wij accoord gegaan met de aanmelding bij Integrale Vroeghulp.
Dat in zichzelf praten…is dat een manier om jouw gesprekken met haar nog eens te herhalen? Zoals je het opschrijft, lijkt het gewoon een gesprek tussen jou en haar. Herkenbaar?
Meid, nogmaals een hele dikke knuffel :hug: Ik hoop dat je iets met mijn verhaal kunt ('t is wel ietsiepietsie lang geworden…)
Ik herken het niet echt.
Maar ik wilde even op één ding reageren:
ER wordt steeds gezegd dat kinderen zo anders zijn op het KDV en dat er dan iets niet klopt…
Mijn meisje is thuis een monstertje (wel een lieve hoor ) en op het KDV kijkt ze de kat uit de boom.
Ze is daar een heel ander kind; verschuilt zich achter mij als we naar binnen gaan en is heel rustig.
Ze speelt het liefst alleen en loopt met activiteiten het liefst een beetje rond om overal bij te kijken.
En dit terwijl ze volgens de leidsters daar en volgens mijn eigen gevoel het toch prima naar haar zin heeft daar.
Ze is daar gewoon anders.
Wat ik wil zeggen is dat het niet meteen wat hoeft te betekenen dat je kind in een andere situatie zich anders gedraagd.
Maar dat ze zo lang huilt daar lijkt me niet leuk.
Ik kan natuurlijk ook niet zeggen of er nu wel of niet wat in haar gedrag anders is zo. Maaike praat nog niet zo goed dus dat tegen zichzelf praten ken ik niet. Maar hier wordt wel alles nagedaan met de knuffels.
Op zich lijkt me dat niet zo raar.
Dat babygedrag zou wat kunnen betekenen (van alles even eng vinden) maar kan inderdaad ook best gewoon spel zijn…
Volg je gevoel :-* en ik denk zelf dat naar haar laten kijken helemaal niet slecht is. Misschien wel een geruststelling voor jezelf.
Wij hebben dat met Maaike gedaan toen het zo’n driftige baby was.
En het is ons nu ook weer aangeboden. Nu weet ik nog niet of ik het ga doen.
Soms kan vroeghulp iets voor je betekenen, voor hetzelfde geld komt er gewoon niets uit de test en dan is dat ook weer een geruststelling toch?
Dus zou niet te bang zijn voor een stempel. Ieder kind is anders en soms moet er even doorheen geprikt worden.
Wel moet ik eerlijk bekennen dat wat jij beschrijft… een beschrijving van mijzelf had kunnen zijn toen ik klein was.
In die tijd werd er lang zo snel niet ergens aan getwijfeld. Veel gedrag werd Over-All genomen als normaal beschouwd. Er is dus nooit om hulp gevraagd.
Ik had en heb gewoon enorm veel fantasie en ben ook erg creatief.
Nu als volwassene uit zich dat in poezie, schilderen, meubels maken en nog veel meer. Zit het in mijn hoofd dan kan ik het uitvoeren.
Ook ben ik nu en was ik vroeger al hooggevoelig en daardoor reageerde ik op spanning en enge dromen met erg veel emotie.
Ook dat in jezelf praten en hele verhalen tegen jezelf houden incluis antwoord geven in de 3e persoon enz. Deed en doe ik nog :mrgreen:
Kan op de wc nog wel es een bui hebben dat ik een heel lulverhaal in het Engels afsteek… dat is voor mij een soort ZEN moment in de drukte van alle dag. (klinkt idioot, ben ik misschien ook wel een beetje :lol: )
Wat ik maar zeggen wil, misschien is Sas gewoon een erg gevoelig meisje die ook snel stemmingen van anderen oppikt. Vooral dat kan oorzaak zijn voor spontane huilbuien. In jou ogen is het misschien om niks, maar misschien voelt ze op zo een moment wel de negatieve emoties van een ander.
Ik heb dat nu nog, loop een kamer vol visite binnen in goede stemming en er hoeft er maar 1 een beetje depri te zijn of niet lekker in de vel te zitten en ik heb meteen het gevoel dat het huilen me nader dan het lachen staat.
Altijd al gehad, altijd gebleven.
Aniek is in veel opzichten net zo, ook spontaan huilen, maar vaak als we terugkijken kunnen we wel aanleiding vinden.
Ze kan erg teleurgesteld raken over kleine zaken en dan soms zelfs nog wel een dag erna een huilbui hebben.
Vergeet niet dat die kleintjes tot zeker een jaar of 4/5 niet echt besef hebben van tijd… voor hen lijkt alles gewoon 1 lange dag waarop ze af en toe naar bed gaan en het dan weer licht en dan weer donker is.
Aniek snapt het af en toe, maar ook vaak nog niet. Dan vraag je haar wat ze vandaag heeft gedaan en verteld ze dingen die gisteren zijn gebeurt.
Wat je er zo mee zou moeten, ik weet het niet. Ik deed het best goed op school maar als ik ergens mee zat dan kwam dat er niet uit met woorden, maar met schoolziek zijn. Ik had dan allerhande pijntjes. Mijn moeder had dat wel snel door en wist vaak wel de vinger op de zere plek te leggen. Maar ik heb er nooit echt bijgehoord. Gepest ook niet echt, ik was gewoon solo een schoolganger tussen en naast mijn vriendjes, maar zelden echt met ze.
Heb daar zelf eigelijk nooit zo mee gezeten, genoeg hebbende aan mijn eigen fantasietjes en ideeen.
Nouja… ik herken het dus wel… maar dan van 25 jaar terug
@Cell wrote:
Ook dat in jezelf praten en hele verhalen tegen jezelf houden incluis antwoord geven in de 3e persoon enz. Deed en doe ik nog :mrgreen:
Kan op de wc nog wel es een bui hebben dat ik een heel lulverhaal in het Engels afsteek… dat is voor mij een soort ZEN moment in de drukte van alle dag. (klinkt idioot, ben ik misschien ook wel een beetje :lol: )
:shock: :shock: :shock: :shock: :shock: Djies… dat doe ik ook… Echt, exact hetzelfde… KAn soms hele ‘toneelstukkies’ met mezelf doen terwijl ik de VW in pak of zo… En dan in het engels, omdat ik dat vloeiend spreek… :wall: :wall: :wall: :wall:
Sja het gekke is, ik maak me vaak ook echt helemaal geen zorgen. Echt niet. maar ja, haar juf geeft toch aan dat het mss goed is om het eens te laten bekijken en ik vind dat prima en inderdaad vooral omdat ik denk dat het me zekerder maakt als er niets uitkomt (wat ik eigenlijk wel verwacht)
Wat jij aangeeft over het aanvoelen van sferen en emoties… Dat zou goed kunnen. Ik merk het niet zo aan negatieve stemmingen maar wel dt als we allemaal flink vrolijk en uitgelaten zijn, het op haar doorslaat en ze daarin heel erg mee kan gaan.
Dat nog niet bewust zijn van tijd… Dat heb ik nog helemaal niet zo bekeken. Dat er voor Sas geen dagen en uren zijn, maar dat haar leven gewoon 1 lange dag is. Nooit geweten dat ze dat zo beleven… Ik merk wel dat Sas het altijd over ‘vanmiddag’ heeft als ze gisteren of morgen bedoeld…
Sas is tweelingen van Sterrenbeeld en die zijn bekend om hun enorme fantasie. Sas heeft dat best wel. Heeft ook denkbeeldige vriendjes gehad en nu bestaat ze zelf uit Sascha-mama en Sascha-baby.:mrgreen:
Ik ben zelf vroeger wél gepest op school. En flink ook. Das inderdaad wel een zorg… Dat ze dat ook gaat meemaken én het gevoel dat het zo jammer is dat ze een hele leuke schooltijd gaat mislopen door haar gesloten gedrag…
Doet me wel heel erg goed, jullie reacties… Want gisteren heb ik me de hele dag gek lopen twijfelen over mezelf…
@~Marion~ wrote:
@Cell wrote:
Ook dat in jezelf praten en hele verhalen tegen jezelf houden incluis antwoord geven in de 3e persoon enz. Deed en doe ik nog :mrgreen:
Kan op de wc nog wel es een bui hebben dat ik een heel lulverhaal in het Engels afsteek… dat is voor mij een soort ZEN moment in de drukte van alle dag. (klinkt idioot, ben ik misschien ook wel een beetje :lol: )
:shock: :shock: :shock: :shock: :shock: Djies… dat doe ik ook… Echt, exact hetzelfde… KAn soms hele ‘toneelstukkies’ met mezelf doen terwijl ik de VW in pak of zo… En dan in het engels, omdat ik dat vloeiend spreek… :wall: :wall: :wall: :wall:
heel herkenbaar :lol:
in mezelf kan ik als beste engels praten echt vloeiend :roll: maar moet ik dat tegen iemand echt doen dan weet ik niks meer.
rollenspellen in mijn hoofd doe ik ook bijna de gehele dag door :shock:
Zijn we misschien toch normaler dan we denken…
Doet mij in elk geval wel goed dat ik dus niet de enige ben die lulverhalen in haarzelf houd… :mrgreen:
Dat van die dagen had ik dus ook niet zo door, maar wij hebben hier dus ook vroeghulp gehad voor Niek. Zij kwam daarmee en idd… als je let op de reacties van de kinderen dan snappen ze het hele contrast tussen verschillende dagen, morgen, gisteren, nacht en dacht en alles wat erbij komt nog niet.
Vaak gebeurt het dat ik Peter toch nog even laat slapen en dan vraagt hij of ik wil voorlezen en dan zeg ik nee, vanavond als je gaat slapen.
Dan kijkt hij me aan zo van… maar ik ga NU toch slapen.
Nu maken we dus ook gerichter onderscheid tussen slapen voor de nacht als de zon slaapt en mama en papa ook gaan slapen en een “grote jongens tukje”
Zulke dingen maken de dag al minder abstract. Maar het is best apart om het vanaf de volwassen kant mee te maken.
Ze moeten echt ALLES nog leren he, eigelijk best bijzonder.
Sas klinkt mij in de oren als een zeer gevoelig maar ook creatief meisje.
Misschien ook wel gek op zang en dans ofzo, iets waar zij haar creativiteit in kwijt kan. Evenals de fantasie vriendjes en haar dubbels sasha’s
Wie weet benauwd de psz haar gewoon een beetje, voelt ze zelf ook wel aan dat ze misschien anders reageert dan leeftijdsgenoten en durft ze niet uit angst dat ze haar “raar” zullen vinden.
Dat had ik wel vaak namelijk.
Ik kon bijvoorbeeld al heel snel, supersnel achter elkaar goed lezen.
Dus als we dan een leessessie hadden op school, dus dat alle kinderen om beurt een stuk lezen, dan las ik ongemerkt al vaak veeeel verder vooruit en als ik dan aan de beurt was dan wist ik niet waar men gestopt was omdat ik mezelf verloor in het lezen.
Daar werd ik dan om uitgelachen en men zei dat ik me slecht kon concentreren… just the opposit, ik concentreerde me te sterk en verloor me in de materie. Was dan onbereikbaar, zeker als het me interesseerde.
Maar ik vond dat uitlachen zo genant, dat ik op school de lust om te lezen verloor en niet meer durfde, ik heb toen een periode van 4 jaar gestottert… alles blokkeerde als het op lezen of openbaar spreken aankwam.
Dat is het enige wat dus echt een nadeel werd door hoe ik was.
Mijn zelfvertrouwen echt krijgen heeft idd daardoor in openbare gelegenheden ook lang op zich laten wachten. :roll:
Ja Sas is volledig van de wereld als ze bijvoorbeeld naar het Zandkasteel kijkt, zit dan hélemaal in het verhaal…
Duidelijk onderscheidt tussen de verschillende slaapjes is hier ook. Bij de nachtslaap zingen we uitgebreid liedjes, gaan we bidden en gaat het speeldoosje aan. Bij de middag dut doen we dat nooit (nu slaapt Sas niet meer echt tussen de middag, maar bij Sen doen we dat dus wel).
Ik ben gewoon superbenieuwd wat er dadelijk allemaal uit zou kunnen komen.
Het alleen al krijgen van handvatten is iets waar ik waarschijnlijk wel al een hoop aan hebben zou…