Hoi lieve meiden,
Ik zit vreselijk in een dip en ik heb het gevoel dat ik de enige ben die in deze dip zit…
Hoe gaan jullie om met ongewenst kinderloosheid en zwangerschappen in de omgeving?
Even uitleggen:
In onze vrienden-/kennissen-/familiekring waren wij de eerste die gingen samenwonen. De eerste die gingen trouwen. En ook de eerste die aan kinderen dachten… Nette volgorde toch? Lekker burgerlijk en ouderwets…! Maar dat is onze keus natuurlijk! Nu zijn we al 5,5 jaar bezig en 3 mk’s later… en iedereen heeft ondertussen kinderen of is zwanger of …
Nu heb ik gisteravond gehoord dat de laatste vriendin die nog geen kinderen had, ook in één keer zwanger is. Gewoon pil laten staan en zwanger! Niet eens ongesteld geworden na het laten staan van de pil.
Afgelopen zondag belde haar broer (toevallig) dat hij vader wordt. Nadat ze in oktober een bbz hebben gehad. Nu gaat alles goed gelukkig!
Maar nu kan ik er gewoon even niet meer tegen… 
Hebben jullie tips om toch deze dingen een plekje te kunnen geven? En ook nog positief te blijven?
Liefs,
Noortje
Eerst even een knuffel voor je :hug: Ja, het leven kan soms zo gemeen zijn!
Helaas ken ik de situatie niet vanuit jouw perspectief en kan ik je daarom weinig steun geven. Ik snap dat het allemaal erg moeilijk is om ermee om te gaan en het hier van je afschrijven is zeker al een goede ‘eerste’ stap om jouw gevoelens op orde te brengen/een plekje te geven.
Misschien kun je via kok wel meer mensen ontmoeten die hetzelfde mee maken en kunnen jullie een soort ‘praatgroep’ met zijn allen beginnen…
Hoe dan ook hoop ik dat je snel steun vindt en hiermee niet alleen blijft worstelen 
.
Oh lieve Noortje… Knuffel
Helaas herken ik jouw gevoel maar al te goed
De ene dag voel ik me heel sterk, de andere dag word ik gek van mijn gedachten.
Bij ons ging het net zo:
Wij zijn inmiddels al een jaar of 3 bezig zwanger te worden, met alle trajecten die erbij horen.
Ik kan me de dag nog herinneren dat goede vrienden van ons kwamen vertellen dat ze papa en mama zouden worden.
Met stomheid geslagen. Wij waren een paar maandjes bezig en iedereen wist ervan, van hun plannen wisten we niks. Kwam erg hard aan, heb naderhand flink gehuild. (neem het ze niet kwalijk hoor, zijn onze schatten 
)
Zo volgden er nog 3 vriendinnen en mijn schoonzusje, binnen een paar maanden.
(als ik eraan denk word ik nog verdrietig)
Vorig jaar april/juni hebben we een babyboom gehad. Heftig… zo heftig…
Nu zijn er weer 2 van die vriendinnen zwanger… Een is volgende week uitgeteld. Van haar mag ik altijd beebje voelen in haar buik. Dat is zoooo geweldig… :inlove: kan het dan bijna zelf voelen. (doet erg veel pijn om te moeten missen, maar ga het gewoon aan, omdat ik het wil)
En iedereen binnen een paar maanden (2 zelfs meteen na het stoppen met de pil) We gunnen het ze van harte, echt. Ik kan me hun geluk heel goed voorstellen, maar wij willen ook 
We zaten laatst op een kinderverjaardag.
Alle gasten die er waren hadden kinderen bij zich en waren er 2 zwanger…
We voelden ons ZO ALLEEN…(zo zonder kinderen)
Dat is echt een onmogelijk gevoel…
Nu zijn andere vrienden van ons bezig zwanger te worden. Ik hoop uit het diepste van mijn hard dat het ze lukt… Maar oh wat ben ik jaloers, nu al, dat zij WEL op de normale manier kunnen proberen… (weten ze hoor)
En wat ik wel ervaren heb, dat ik VEEL MEER moeite heb met zwangere vrouwen dan met de babietjes…
Die kun je vasthouden en knuffelen…
We vertellen onze gevoelens (jaloezie, angst, verdriet) en gelukkig kan iedereen er aardig goed mee omgaan. Ik wil dat ze ons erbij betrekken, ookal doet het pijn. Maar erover praten en niks voor ons achter houden is zo prettig. We zijn niet raar, kunnen alleen (nog) geen kinderen krijgen…
Langzaam aan ben ik me aan het voorbereiden dat we zonder kinderen overblijven. Ik probeer de voordelen in te zien, lees boeken over hoe het te verwerken en aan te pakken.
Hopelijk blijft het ons (jullie en anderen) bespaard en komt er toch een klein wondertje…
Hoi Noortje,
Ik vind het ook heel moeilijk om mee om te gaan. En dan ben ik nog niet eens zo heel lang bezig in de mmm. (bijna een jaar)
Maar het lijkt wel of iedereen om mij heen wél zwanger wordt en kindjes krijgt en ik gun het ze ook wel, maar het is wel moeilijk.
Ik merk ook dat zij het ook moeilijk vinden naar mij toe. Degene die zwanger zijn durven het eigenlijk niet te vertellen en een vriendin van me die net een babytje heeft durfde in eerste instantie het kindje niet door mij te laten vast houden!
Ik probeer er niet teveel aan te denken, te genieten van hun kindjes en af en toe een huilbui moet dan ook kunnen (in de auto, weer terug naar huis).
het blijft toch moeilijk, ook de jaloezie die ik soms voel. En de opmerkingen dat mijn tijd nog wel komt doen pijn, maar zijn goedbedoeld en daar probeer ik me dan ook maar aan vast et houden.
Heel veel sterkte!!!
lissie
Ja juist, probeer niet naar de opmerkingen te luisteren die zo goed bedoeld zijn, maar zo hard aankomen.
Die ik vaak hoor:
‘Ach, jullie zijn nog jong’
‘Jullie hoeven in ieder geval niet nachten op te zitten’
‘Soms lukt het als je er minder mee bezig bent…’
Je vroeg tips; ik heb net mijn eigen verhaal getypt en weinig tips gegeven :oops:
Tips:
- uit je gevoelens, dat maakt het voor anderen makkelijker te begrijpen
- dus geef aan wat je van anderen verwacht (ik wil overal bij betrokken worden, een ander misschien niet), ze hoeven dan niet voor jou te denken
- lees boeken bijv. over acceptatie dat het misschien niet gaat lukken (hoe hard ook)
- neem de tijd het een plekje te geven
- praat erover met jouw partner/vriendinnen
- schrijf een weblog
- probeer positieve dingen te bedenken dat het weleens handig is om geen kinderen te hebben (dus kijk niet alleen naar wat je mist)
- ik geef mijn liefde en knuffels zoveel mogelijk aan andermans kinderen
- leef je leven, doe dingen die je leuk vindt
- vergeet jouw partner niet; geef hem extra aandacht en vraag hem wat hij er van vindt, hoe hij ermee omgaat
- iedereen doet het op zijn/haar eigen manier; respecteer dat jouw man het op een andere manier verwerkt/mee omgaat (hij net zo goed naar jou toe)
- neem goedbedoelde adviezen voor lief en probeer de situatie uit te leggen (als je daar behoefte aan hebt) en neem de mensen het niet kwalijk; ze begrijpen het waarschijnlijk niet
Dit zijn dingen die ik zelf doe en probeer te doen. Het vergt erg veel energie en emotie, maar ik vind ze wel heel belangrijk.
Daardoor maak ik mezelf niet gek…(hoop ik)
Sorry, maar ik ben “blij” dat ik niet de enige ben die het zo voelt…
Eisblume, bedankt voor je knuffel…
Nicje, bedankt voor je tips. Ga ik eens even goed doorlezen en bekijken wat ik nog meer allemaal kan doen. Sommige dingen doe/deed ik al, maar er staan er een paar die ik zeker ga volgen…
En inderdaad die babyboom is hier dus nu bezig…! Ik voel me gewoon machteloos…!
Lissie, ja… ik gun het ook iedereen. Maar ik gun het mezelf ook zo…! En dat is ook dat stukje jaloezie.
Afgelopen weekend heb ik opgepast op de kleine meid van mijn zwager. Wat een scheet is dat. Ze wordt over een maand 2 en ze kan nog geen namen zeggen, dus noemde ze mij elke keer “mama”… Lief om te horen, maar ook wel pijnlijk!
Normaal heb ik dit gevoel vooral als ik ongi moet worden, maar ik zit nu op de helft van mijn cyclus en ik heb er nu al last van…
Liefs,
Noortje
ik kan me hier (helaas) ook bij aansluiten. We zijn nu iets meer dan 2 jaar bezig en in die tussentijd zijn er in onze vriendengroep 4 baby’s geboren en alweer 2 vriendinnen zwanger. Dan nog een collega en in de familie zijn er ook heel wat baby’s geboren.
Bij mij hangt het wel van het tijdstip in de maand af, hoe ik ermee om kan gaan. Op de dag dat ik net ongesteld ben, ga ik echthuilen als ik hoor dat er iemand zwanger is. Ik vind het dan echt oprecht leuk voor hen, maar denk dan ook steeds “waarom ik niet?”
Wij gaan ook altijd naar de kinderverjaardagen en al die kleine kinderen vind ik echt leuk. Ik heb ook meer moeite met zwangere vrouwen, dan met baby’s. De kindjes zelf zijn namelijk gewoon te leuk. Het zien van zo’n mooie dikke buik, doet me er sterker aan denken, dat ik die mooie dikke buik wil hebben.
Wat bij mij erg goed lijkt te helpen, is dat we het 3 weken geleden hebben verteld aan de hele vriendengroep en aan mijn collega’s etc. Alle mensen om ons heen weten het nu. Dat maakt het deze maand in ieder geval makkelijker, want ik merk hoe erg ze met ons meeleven en hoe erg ze het vinden dat het ons nog niet gelukt is om te hebben, wat zij hebben.
Af en toe denk ik er wel eens aan, dat het ons misschien echt niet gaat lukken. De gyn is er echter zo van overtuigd, dat het ons uitindelijk wel gaat lukken, dat ik het me dan ook niet lukt het me echt voor te stellen. Daarvoor zitten we ook pas veel te kort in de mmm. (nu eerste cyclus met clomid, pregnyl en IUI)
Allemaal goeie tips hierboven!
Ik heb nog een truc:
Je krijgt het nieuws, laat de rotgevoelens maar komen. Je wordt er onrustig van, jaloers, rotgevoel, negatieve energie. Vraag je vervolgens af of JIJ er slechter van wordt dat een ander zwanger is. Beinvloedt het jouw lot wat betreft kinderen krijgen? Dit is een hele rationele gedachtengang, die je echt even moet laten bezinken. Maar mij stelt het gerust. Want het antwoord is natuurlijk nee, ik ben ik in de wereld, die ander is die ander. Probeer vervolgens de negatieve energie om te zetten in positieve door blij te zijn met de ander.
En bedenk, tegen de tijd dat zij het achter de rug hebben, het zwanger zijn, een kindje krijgen, en de sleur wellicht is toegeslagen, mag het bij jou nog gebeuren of loop jij in verwachting te stralen!
Sterkte ermee!
Groetjes Mint
Hoi Mint,
Dat lijkt een beetje op een instelling die ik ooit eens bij een assertiviteitstraining heb geleerd. Daar heb ik toen heel veel aan gehad… Dank je :-
Hoi Angelbaby,
Iedereen in onze omgeving is al op de hoogte. En ja, ze leven allemaal mee, maar echt begrijpen doen ze je niet. Kan ook niet denk ik… tot je zelf in zo’n situatie zit.
Meid, het is echt mooi dat je nu in de molen zit. En pas als de gyn het opgeeft, dan moet je je echt zorgen gaan maken. Op dit moment zijn wij helemaal nergens mee bezig. En dat is ook KT, maar ik moet eerst afvallen en dus ligt het probleem bij mezelf…!
hey lieve lieve noor, ik heb helaas helaas geen tijd voor een lange tekst te typen zoals je wel weetmoet ik daar altijd even voor zitten , maar je vindt het vast niet erg en ik kom zeker terug op dit topic,
echt hoor meis,
ik wil je even een mega :hug: geven , dikke tut en liefs van mij :-*
Zo te zien komen de tips al aardig binnen :thumbup: Hopelijk heb je er wat aan en ja ik blijf voor jou en alle anderen duimen dat jullie kinderwens snel in vervulling mag gaan
Inderdaad meelven en het snappen zijn 2 verschillende dingen. Meeleven dat hebben we vooral bij onze vriendengroep. Gelukkig is het bij hun allemaal redelijk makkelijk gegaan. Ik geloof dat het bij het langst wachtende koppel 8 maanden had geuurd. Een andere vriendin heeft naar 4 weken en 2 dagen een miskraam gehad. Zelfs nog voordat haar man wist dat ze zwanger was (had het door omstandigheden nog niet kunnen zeggen)
Bij mijn collega’s is het anders. Daar zijn er meerdere ook het hele medische circuit door gegaan. 2 ervan zijn dan nu ook ongewensd kinderloos. De anderen hebben uiteindelijk toch kinderen gekregen. 1 met hulp en 1 een jaar na het stopzetten van de mmm. De andere weet ik nog niet precies. Met hen kan ik helemaal goed praten. Zij hebben (dan wel meer dan 20 jaar geleden) hetzelfde meegemaakt als ik nu.
Het relativeren wat hierboven gezegd wordt is wel een goede tip, hoewel dat op die emotionele momenten erg moeilijk is. Mijn broewr zei pas (en echt goed bedoeld) “Je bent pas 28, je hebt nog 12 jaar om je druk te maken.” En in princiepe is dat misschien ook wel zo, maar ik wil NU zwanger zijn… Dan kan je rationeel nadenken, maar daar word ik zogezegd ook niet zwanger van…
Praten, praten en nog eens praten. (echt mondeling, of zo typend) Dat is bij mij echt het enige dat helpt. Spuien bij mijn vriend en vriendinnen. Me uitleven met mijn paardje wil ook nog wel een helpen. Dat zet je gedachten op een ander spoor. Zeker zorgen dat je dingen te doen hebt, die niets met zwanger worden te maken hebben.
Noortje, ik wil je graag een knuffel geven :hug: :hug: :hug: en een luisterend oor voor je zijn. Je bent zo’n enorme schat voor ons allemaal. ik hoop, dat jouw wens ook snel in vervulling mag gaan :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: Het is gewoon een rotsituatie waarin je zit. Het zou mij ook veel verdriet doen hoor :hug:
Angelbaby: misschien is dat het verschil bij ons. Van mijn collega’s is niemand die ook maar iets gelijkwaardigs heeft meegemaakt…(gelukkig hoor!) en in mijn directe vriendenkring ook niemand. Verder ken ik 2 mensen die wel iets dergelijks hebben meegemaakt, maar die hebben ondertussen al kinderen… Toch is het wel fijn dat je “lotgenoten” zo dicht in de buurt hebt. :-* en… ik moet het idd ook van me af praten/typen… Dat scheelt veel…
Wawa… :-* dank je lieverd.
Hallo,
eerst en vooral Noortje :hug: Ik heb ook een even meegeschreven bij zwanger na een Mk en daar was je altijd heel lief en begrijpend…
Het is hard om iets zo graag te willen, het gevoel te hebben dat iedereen er wel in lijkt te slagen en jij niet. Ik vraag me trouwens af of er tips zijn om hier mee om te gaan. Ik hoor zoveel, dat je je er niet teveel mee moet bezig houden maar ik weet (vanuit een beperkte ervaring) dat dat niet gaat, al de tips zijn mooi, maar lossen het probleem niet op.
Ikheb deze topic ook gelezen omdat ik een vriendin heb die niet zwanger raakt. Ik probeer ook een manier te vinden hoe ik er het best mee kan omgaan, zodat ik haar niet (onbedoeld) kwets en dat ik haar voldoende ruimte geef om ongelukkig te kunnen zijn. Daarnaast is zijn natuurlijk niet alleen die vriendin die niet zwanger raakt, maar ze is nog zoveel meer, ook dat probeer ik ruimte te geven… Ik heb er met haar lang en dikwijls over gepraat, rond de vraag hoe kan ik voor jou het beste reageren Ik vind dat (en dat is dan mijn tip) je omgeving nu alle begrip voor jou moet hebben. Kies dus voor goede vrienden en laat hen weten hoe jij wil dat ze reageren. Als het niet gaat, dan gaat het niet… Als mijn vriendin even niet wil praten omdat ik zwanger ben, ja dan laat ik alleen maar weten dat het kan als ze wel wil. Wil ze kwaad naar mijn buik kijken dan doet ze dat toch gewoon, wil ze mee op kleertjes gaan kopen dan doet ze dat ook gewoon. Uiteindelijk is dat voor jou/haar lastiger dan voor de (zwangere) omgeving. Ik weet dat ze blij voor mij is dat het mij nu wel is gelukt, maar dat neemt niet weg dat ik kan begrijpen dat het niet leuk voor haar is dat het haar niet lukt. Ik vermoed dat de meeste van jou kennissen/ vrienden daar ook zo over denken, dus als je begrip vraagt ben ik ervan overtuigd dat je dat ook graag gaat krijgen.
:-*
kee
Lieve Noortje…
er is maar zo weinig wat ik je kan geven aan tips…ondertussen weet ik niet eens meer hoe ik het altijd heb gedaan en weet ik zelfs nu niet hoe ik het doe. Letterlijk gezien leef ik nu met de dag. Heb ik een goeie dag kan ik de halve wereld aan, is het een slechte dan berg je maar! Dat is denk ik dan ook de enige tip die ik heb. Voel wat je voelt, accepteer wat je voelt, wees boos, wees verdrietig, wees blij, wees gelukkig en neem al die gevoelens zoals ze opkomen. Om de een of andere reden blijft het verdriet altijd (ja zelfs mocht je wel zwanger raken wat ik zoooo hoop, hoe raar dat ook klinkt want dat jaloerse gevoel dat andere stellen wel ‘zo’ zwanger worden of zijn geworden dat is echt blijvend) maar is niet altijd even sterk aanwezig. Daar kun je niets aan veranderen en dan voel je je misschien ook weer machteloos. Helemaal niemand heeft wat te zeggen en kan iets doen om je een kind te ‘geven’ geen arts, geen professor helemaal niemand. En dat IS een verdmd machteloos gevoel. De enige echte macht die jij daarbij hebt is hoe jij ermee omgaat. Laat je het je leven beheersen of beheers jij jouw leven?
Van mij even een onwijs dikke :hug: :-
Lieve Kee, dank je… het is ook wel eens goed om het van een andere kant te horen. En de meeste vrienden/kennissen denken ook zo… Maar het is gewoon soms zo wrang…! En de ene dag kan ik er zoveel beter tegen dan de andere dag! Gek eigenlijk… Maar daarvoor zijn we nou eenmaal vrouw!
Rhiannon, :-* , jou laatste tip lijkt een beetje op die van Mint. Ik moet eraan werken om mijn eigen leven te beheersen en niet dit mijn leven laten beheersen… En af en toe een bui moet kunnen… toch?
Soms voel ik met net als het weer: Zonnig weer, met af en toe een bui, soms stormachtig, maar ook kans op windstil! :mrgreen:
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik door het schrijven van dit topic al wel rustiger ben geworden. Helemaal door de reacties en mijn antwoorden… Ik kan het toch een beetje van me af schrijven.
Lieve meiden, bedankt! :-*
Liefs,
Noortje
He lieverd,
Je bent echt niet de enige hoor meid! Ook ik herken het heel goed. Komend weekend hebben we een familieweekend met broer en zussen en alle kinderen…6 inmiddels al! Iedereen maakt zich zorgen hoe ze alle spullen in de auto kwijt kunnen. Wij rijden er ook naar toe met onze bijna lege station! (gezinsauto!!).
Maar ik probeer ook te kijken naar de dingen die er wel zijn. Mijn zussen van wie ik veel hou en die heel veel begrip voor ons hebben, mijn ouders etc. en heb best zin in het weekend. Maar weet ook dat er moeilijke momenten zullen komen wanneer alle aandacht op de kinderen is gericht.
Heb ook een collega die inmiddels op de helft van haar zwangerschap zit, waarom moeten die vrouwen continue over hun buik wrijven, alsof het er bij mijn nog even ingewreven moet worden. Maar ook dat gebeurd niet bewust.
Momenteel probeer ik mijzelf niet te verliezen in het piekeren over waarom het 2x mis moest gaan, waarom het allemaal zo moelijk gaat en of het uberhaupt ooit wel zal gaan lukken. Probeer afleiding te zoeken in het doen van leuke dingen, boeken lezen, zwijmelen over de vakantie die nog komen gaat en hoop houden, elke nieuwe ronde maar weer.
Heb het boek ‘stil verdriet’, daarin beschrijft een vrouw over hun kinderloosheid en het hel traject. 10 jaar zijn ze er mee bezig geweest en veel momenten van wanhoop etc. alles draaide om zwanger worden. Uiteindelijk is het bij hen ook niet gelukt en heeft ze zelfs haar baarmoeder laten verwijderen zodat het ook echt niet meer kon, hopende dat dat haar rust zou geven. 10 jaar is een hele tijd… Ik moet daar vaak aan denken, wil niet 10 jaar van mijn leven daardoor laten beheersen.
Probeer ook vaak te kijken na de ‘nadelen’, van kinderen. Tja, niet echt reeel maar helpt toch wel es wanneer ik bij 1 van mijn zussen vandaan kom waar de kinderen vervelend zijn en ik thuis mijn bad aanzet en alle tijd voor mijzelf heb.
Een heel verhaal, maar hier zit het me ook wel hoog hoor, doe mijn best…
Hou je taai meid,
veel liefs
ineke
@Ineke wrote:
Heb ook een collega die inmiddels op de helft van haar zwangerschap zit, waarom moeten die vrouwen continue over hun buik wrijven, alsof het er bij mijn nog even ingewreven moet worden. Maar ook dat gebeurd niet bewust.
Hoi Ineke,
Nee dat gebeurt inderdaad niet expres, tenminste bij mij niet. Het is meer dat je het af en toe moet voelen om het te kunnen geloven, want ook al ben je zwanger wil dat niet zeggen dat de onzekerheid over wat er niet allemaal mis kan gaan(je hoort helaas nooit de positieve verhalen maar wel heel vaak wat er allemaal mis is gegaan) je niet helemaal gek maakt. Maar als je daar moeite mee hebt kun je misschien me je collega erover praten? Misschien komen jullie er met z’n tween uit?
Groetjes,
Dagmar
Heb er niet extreem veel moeite mee hoor, en snap het ook wel natuurlijk! Het steekt af en toe even wanneer ik het zie. Maar wil dat mijn collega er wel van kan genieten. zal het hopelijk ooit zelf ook doen!