Hallo meiden,
Ik heb er lang over nagedacht of ik dit zou posten, maar wil het toch kwijt…
Vanaf het begin van deze zwangerschap heb ik een ‘ongerust’ gevoel over deze zwangerschap. We hebben de combinatie test laten doen en die was heel gunstig: Down 1:10.812
Tr 18 1:25.528
Tr 13 1:80.318
De 20w echo was goed (voor zover ze het kunnen bekijken), maar toch… Ik heb continu het gevoel dat er (nog) iets gaat gebeuren…
Of de bevalling wordt een hel, na 2 vrij gemakkelijke bevallingen, of ons mannetje komt veel te vroeg, of er is toch iets mis met ons ventje, of…, of…, of…
Voor de jongens heb ik een mk gehad en deze zwangerschap is in de 1e ronde, 1e poging, meteen goed gegaan… is dat het???
Of is het een ‘angst’ die ik heb, na 2 gezonde zoontjes, dat het KAN gebeuren?
Of is het toch mijn intuïtie???
De vk maakt er eigenlijk niets van, waarschijnlijk gewoon een angst die ik heb. Maar jah… het is afwachten. Je zult het weten als het kindje wordt geboren.
Ik vind het erg jammer dat ik me zo voel… Het is mijn laatste zwangerschap en had zo graag willen genieten en prettig afscheid willen nemen van ‘het zwanger zijn’ deze laatste keer…
Ik kan wel genieten van dit mannetje in mijn buik hoor, de schopjes, het hartje horen, de reacties van zijn broers, mijn dikker wordende buik, maar toch… dat ‘gevoel’… (of die angst… wat het dan ook is)
Is er iemand die dit herkent? Is het tot het einde gebleven? Heb je stappen ondernomen (extra echo, psycholoog oid?)
Tips???
…Oh shoot… Verkeerd geplaast :oops:
ff modie vragen om te verplaatsen. Sorry…
Ah, inmiddels verplaatst naar ‘zwanger zijn’.
Thanks! :-*
Ik herken je gevoel een beetje. Hier ook heel snel zwanger van de 2e, terwijl ik best even bezig ben geweest voor de 1e, uiteindelijk met hormonen gelukt en eerst nog een miskraam. Ook ik kon het in het begin niet geloven dat het goed zou gaan. Gelukkig werd ik er later wat geruster op, verdween dat gevoel naar de achtergrond.
Hoop dat dat bij jou ook gebeurt. Hoop in elk geval dat het ongegronde angst is.
:hug: voor jou!
Heb dat ook gehad met de zwangerschap van Mick…bleef een raar gevoel houden en die zwangerschap is ook niet verlopen als normaal.
*Begonnen met 2ling zwangerschap maar met 12 wkn was het andere kindje overleden.
- 18 weken op de camping ineens bloedverlies en naar een ziekenhuis gegaan, gelukkig alles goed. Alleen zorgen puntje was dat mn placenta misschien in het litteken van de vorige ks groeide (dus heb best veel stress gehad)
- 20 weken echo was helemaal goed, maar het gevoel bleef knagen, heb echt zovaak geroepen dat er iets was en we het Lot aan het tarten waren, voelde gewoon dat er wat ging gebeuren.
- Met 27 weken aan de weeenremmers gekomen omdat mn mannetje al wou komen.
- Met 34 weken gestopt met de weeenremmer en totale rust gekregen en 3 dgn later braken mn vliezen dus ziekenhuis opname.
- Met 36 weken is Mick gehaald met een keizersnee na bijna 2 weken volledig in de stress te hebben gezeten. (Ctg bleven vrij vlak en Mick bewoog bijna niet meer, 1x stress gehad bij Ctg hartje bleef op 70-75 steken na controle was het niet mijn hartslag en heb nog nooit zo hard een verpleegkundige zien rennen en horen schreeuwen dus hele parade aan bed, gelukkig herstelde Mick zich na een tijdje weer. Maar hem maar niet halen he ppfff nog meer stress!!)
Wat een opluchting was het dat Mick gezond en wel in de couveuse lag zeg…
toen hij 8 weken oud was nog een ziekenhuis opname gehad van 1,5 week ivm het Rs virus.
Ben nu wel rustiger en het ergste gevoel is weg, maar nog ben ik zo bang om hem te verliezen zo raar gevoel. Elke avond als ik hem op bed leg moet ik mn tranen inhouden en geef hem tientallen kusjes en zeg dat ik van hem hou en ga tig keer bij hem kijken. ('s nachts staren naar de camera van de babyfoon of hij nog wel beweegt en ademt :shifty: ) Hoop dat het minder wordt, moet zeggen dat ik dr geen hulp oid bij heb en het zelf probeer te doen.
Hoop dat je gevoel minder wordt na mate de weken :hug: en er niks raars gebeurt, probeer te genieten. Heb het ook echt geprobeerd maar de angst en stress nam soms de overhand.
Anders gewoon de vk bellen hoor voor een extra controle :hug: :-*
Tja…
Bij mijn eerste zwangerschap heb ik altijd geroepen er is wat mis het klopt gewoon niet. Twijfels over combi test maar dat is door toen de verloskundige uit mijn hoofd gepraat want ik was nog jong (25) kwam niks voor in de familie.
De eerste echo’s leken goed. Tot de 20 week echo. De echoscopiste twijfelde of de navelstreng goed op het buikje was gesloten dus door gestuurd na de gynaecoloog. (verder was alles goed)
Gynaecoloog constateerde een extreme groei vertraging. Rest van het verhaal is bekend. Daan is geboren met trisomie 18, mijn onderbuik gevoel was dus wel juist.
Bij de zwangerschap van Ivan ben ik ook ontzettend bang geweest dat ondanks alle testen en goede echo’s dat het toch weer mis ging , ben ook bij een psycholoog geweest die heeft me ontzettend goed geholpen.
Memmie wat vervelend dat je je zo voelt :hug:
Ik moet zeggen dat ik bij mijn 1e zwangerschap in okt. vorig jaar al vanaf het begin het gevoel had dat er iets niet klopte. Ik was huilerig enzo, bij de echo konden ze ook nog niet veel zien maar dat hoefde nog niks te betekenen, kon volens hun ook komen door late eisprong…
maar op een of andere manier voelde ik dat hetn iet goed zat en kreeg een week na de positieve test een mk. Achteraf heb ik het dus aangevoeld…
bij deze zwangerschap ben ik in het begin ook super angstig geweest…wat bruinverlies enzo… tsja ik weet niet maar had er wel een veel beter gevoel bij dan me vorige zw.schap ondanks ook wat bloedverlies. (en gelukkig gaat het nu ook goed)
Is dus erg lastig te zeggen, t kan je intuitie zijn maar ook gewoon de angst, en dat die er zit is heel logisch :hug: alleen probeer zo te denken: je bent nu al zo ver in je zwangerschap! 
de kans dat het nu mis gaat is erg klein.
Knuffel :hug:
He wat naar meis :hug:
Vind het lastig om eenduidig te zeggen dat het op waarheid zou moeten berusten of juist niet.
Ik weet wel dat ik bij ons eerste kindje, superblij was, maar heel bizarre gedachtes had zoals niet op mijn buik mogen slapen, want dan zou kleintje dood gaan. Niet te hard op mijn brommer rijden want door het trillen zou ik dan vast een miskraam krijgen. Op een wijkfeest ben ik eerder naar huis gegaan want de muziek ging voor mijn gevoel dwars door mijn buik en daar raakte ik heel erg door in paniek. Het sloeg echt nergens op want geloof me, bij de kinderen heb ik al die dingen gewoon gedaan en nog meer en daar krijg je normaal gesproken geen miskraam van. Alleen die zwangerschap vol angsten en rare gedachten liep dus niet goed af. Ons kindje bleek met 16 weken niet meer te leven. Achteraf “wist” ik dus dat het niet goed zat.
Toen Niek vervolgens in mijn buik zat, heb ik de eerste 26 weken niet genoten. Ik was niet meer naïef zwanger. Maar ze kwam en was gezond. Toen kwam Peet en hij was ook relatief gezond. Mies kwam en ook hij was gezond… en toen was ik zwanger van Suus en heb ik heel erg met mijn ziel onder mijn arm gelopen. Ik kon niet genieten. Alle testen ten spijt, het maakte niet uit, ik had zoiets van… ik heb 3 gezonde kinderen, waarom zou mij nog een 4e gezond en wel gegund zijn. Dit kindje MOET wel iets hebben, dat kan bijna niet anders.
Ik ben er uiteindelijk wel voor naar maatschappelijk werk geweest. Gewoon van mij afpraten. Bleek toch wel veel stil verdriet nog te zitten. Rond Mies zijn geboorte werd het 3e kindje van mijn schoonzusje dus dood geboren nadat bij de 20 weken echo anencephalie was geconstateerd. Het was haar wel gebeurt, dus waarom zou mijn zwangerschap dan goed gaan.
Maar de maatschappelijk werkster zei… als je het zo bekijkt Cell… dan hebben jullie je portie met 1 late miskraam op 16 weken en 5 vroege miskramen voor de 7e week… jullie portie “er moet wel iets mis zijn” wel gehad he… en uiteindelijk kon ik het een beetje loslaten.
Al heb ik nu weer andere angsten… er zijn zoveel kinderen om ons heen gewoon ziek of doodgegaan, dat ik nu weer zo af en toe denk… ik heb er 4, maar houd ik er ook 4 tot ze volwassen zijn? en wat daarna?
Als moeder heb je levenslang als het op “zorgen maken” aankomt… dat begint in de zwangerschap en dat houdt niet op.
Misschien dat het je ook wat opluchting geeft als je de scenarios eens doordenkt?
Wat als kleine man er straks is en hij blijkt gehandicapt? Ja dat is zwaar, maar als hij nog kan leven en zo toch een onderdeel is van jullie gezin, kan je dat aan? Dat hielp hier wel. Dat ik nadacht over hoeveel ik aan zou kunnen. Dat bleek eigenlijk best veel te zijn… 
Hopelijk kun je toch nog een paar weken wat genieten. Hoe het ook gesteld is met je kleine man, hij is er nu nog, bij jou, groeit, en ga ervan uit dat hij gewoon straks bij jullie geboren word. Hij doet nu nog zo zijn best, probeer dat te blijven voelen en zien.
Knuf hoor, het is niet niks om je zo onzeker te voelen en ik herken die gevoelens dus wel. Maar ze zijn niet zo 1,2,3 weg… :-*
He wat akelig Memmie! Je hoopt zo lekker te genieten, vooral die laatste keer!
Ik herken het zelf niet, maar ik zou denk ik om een psycholoog vragen. Dat kan denk ik goed helpen en is ook helemaal niet raar. Of zou een extra onderzoek echo oid je nog geruststellen?
Ik herken het wel een beetje, maar iets anders.
Bij de 20 weken echo hoorden we dat, zo ver ze alles kunnen bekijken, ons kindje helemaal gezond is!!!
Na die echo had ik zo iets van: laat mij nu maar 20 weken slapen, dan blijft ons kindje ook gezond. Ik kan deze gedachten niet zo goed verwoorden, maar ik bedoel; ik wou dat ik na die echo een week later al op 40 weken zat.
Nu is dat gevoel wel een beetje weg, maar toch zou ik nog steeds willen dat ik volgende week al uitgerekend was. Ik zou niet nu al willen bevallen; want dat is ook niet zoals het wezen moet!!!
Maar het komt goed, je mag er wel op vertrouwen dat het goed gaat.
Bij twijfel altijd het zkh/verloskundige bellen. Liever 10x voor niks dan 1x voor niks in je eentje in onzekerheid blijven zitten.
Verder zou ik je ook wel adviseren om je te wenden tot een psycholoog, die kan je vaak met één of twee gesprekken vast wel geruster laten zijn.
Uit je verhaal maak ik op dat er geen reden voor angst is…?
In mijn geval komt het angstige voort uit het verlies van onze Janniecke.
Doordat ik nu onze baby veel voel en… zie heb ik er wel (meer) vertrouwen in dat we over ongeveer tien weken ons kindje in de armen mogen en kunnen houden.
Ik hoop dat iemand (psych of verlos) je kan helpen met je angst en gevoelens en dat je binnenkort ook lekker kan genieten van de zwangerschap!!!
Vanuit MIJN ervaring zeg ik: ‘heel normaal, wat je nu voelt…’
Ik werd bij elke zwangerschap banger. Puur omdat ik wist wat er op het spel stond, ik wist wat ik verliezen kon. Het krijgen van een gezond kindje werd elke keer weer minder vanzelfsprekend. Ik hád er al drie gezond. Wie ben ik om de 4e ook gezond te krijgen? Bij mijn laatste zwangerschap was ik ook heel erg bezig met: ‘wat als ik het zelf niet overleef?’
De vanzelfsprekendheid gaat er gewoon af. Doodzonde omdat het genieten toch wel overschaduwd werd.
Maak je geen zorgen over het feit dat dit gevoel misschien een voorbode is. Dat wéét je immers niet! Ik kan je alleen zeggen dat je gevoel voor mij heel herkenbaar is, maar dan puur om de vanzelfsprekendheid die er af was.
Sterkte meis… Probeer je echt niet té veel zorgen te maken. Dat is ook niet fair naar dit jochie toe toch? Vertrouw op hem en op je lijf. Heel moeilijk, maar zo jammer als je je alleen maar zorgen zit te maken…
:hug:
Hier ook de ‘andere kant’ bij de zwangerschap waarbij dochterlief is overleden geen extreme angsten of intuitie. Wel een overweldigend gevoel van ‘Wonder’ maar dat was niet vreemd mbt de verwekking en alles wat daaraan vooraf is gegaan.
De zwangerschap daarna was wel wat meer beladen en angstiger maar niets extreems en alles was ook goed en ging ook goed. Deze laatste keer had ik veeeeel meer het gevoel dat ik de Goden aan het verzoeken was met ‘nog’ een kindje wensen en het zwanger zijn. Alsof er dus wel ‘iets’ mis zou moeten gaan. Uiteindelijk een beetje onrustige zwangerschap dus. Maar de bevalling was uit het boekje! En Floris heeft 3 x een 10 gescoord bij de Apgar terwijl zijn grote broer (hoger geboortegewicht en eerder geboren) de eerste score een 8 kreeg! Floris had wel 2 knopen in de navelstreng en zijn navelstreng om zijn nekje en arm want hij had zijn handje voor zijn gezicht. Maar niets heel ernstigs en het heeft geen effect gehad mbt zijn gezondheid. :thumbup:
Niemand kan je garanties geven, en mss speelt dat je ook parten? Daarbij hoe langer je hier op KoK bent hoe vaker je leest over allerlei zaken die mis kunnen gaan…dat werkt eigenlijk helemaaaal niet bevorderlijk voor een rustige zwangerschap. :oops:
Hier ook zulke gevoelens gehad tijdens mijn zwangerschap, en nu nog steeds moet ik zeggen. Ik ben heel makkelijk zwanger geweest, zo goed als geen klachten maar wat ben ik de volle 40 weken ongerust geweest! Bij elk steekje, pijntje of wat dan ook heb ik me heel erg zorgen gemaakt of het wel goed ging in mijn buik.
En zelfs nu, na een redelijk goede bevalling bijna 3 maanden geleden, is er nog steeds de twijfel. Altijd als ze slaapt ga ik toch nog minstens een keer kijken of ze… nou ja, je snapt me wel denk ik Ik kan me mijn kleine meid ook niet voorstellen op het KDV, op school, laat staan als ze nog ouder is. Alsof ik nog niet geloof dat ze echt voor altijd bij ons blijft. Vind het zo stom van mezelf, het is net alsof ik mezelf in de weg zit en niet voor de volle 100% van haar durf te genieten, bang dat er iets maar haar gaat gebeuren.
ik denk dat ik misschien binnenkort ook maar eens met iemand ga praten, gewoon om het kwijt te zijn.
Aan mij heb je niet veel maar omdat ik wel een beetje denk te weten hoe je je voelt wil ik je even een dikke :hug: geven.
ik zet mijn verhaal even in een spoiler, want weet niet of je het wilt lezen :shifty:
Maar goed, ik herken je verhaal en gevoelens absoluut… Voor Jayden is het 3 keer mis gegaan. met 5, 5 en met 6 weken. En nu, met Quincy, was ik in de 2e ronde zwanger en bleef het maar goed gaan. Ik had een geweldige zwangerschap, de 1e 20 weken! Het ging zo goed, té goed. Ik heb echt een paar keer gezegd, dit gaat goed, té goed, er moét iets zijn wat mis gaat, het kan niet zo goed gaan…! En toen bleek bij de 20 weken echo dat Quincy 2 bloedvaten in de navelstreng had in plaats van 3. Ik dacht dus dat dat ‘het’ was. En toch had ik toen al een voorgevoel… Heb ook een aantal keren gezegd, toen Quincy nog in mijn buik zat, tegen haar dat ze niet bij ons zou blijven… Nou goed,waarschijnlijk weet je het wel, Quincy is uiteindelijk met 37 weken dood geboren. Het was dus niet de navelstreng wat niet goed zou gaan, maar haar dood…
Ik zou zeggen, volg je gevoel, want moedersinstinct kan het zó juist hebben…!!
En sterkte…
Lieve meiden, dank voor jullie reacties! :-*
A.s dinsdag moet ik weer naar de vk en noem het daar nog maar eens.
Lichamelijk voel ik me ook niet helemaal lekker (vreemd op de maag, maagzuur, erg vermoeid, veel harde buiken, en duizelig) misschien is het alles bij elkaar?
@chantal!! wrote:
Ben nu wel rustiger en het ergste gevoel is weg, maar nog ben ik zo bang om hem te verliezen zo raar gevoel. Elke avond als ik hem op bed leg moet ik mn tranen inhouden en geef hem tientallen kusjes en zeg dat ik van hem hou en ga tig keer bij hem kijken. ('s nachts staren naar de camera van de babyfoon of hij nog wel beweegt en ademt :shifty: ) Hoop dat het minder wordt, moet zeggen dat ik dr geen hulp oid bij heb en het zelf probeer te doen.
Hoop dat je gevoel minder wordt na mate de weken :hug: en er niks raars gebeurt, probeer te genieten. Heb het ook echt geprobeerd maar de angst en stress nam soms de overhand.
Anders gewoon de vk bellen hoor voor een extra controle :hug: :-*
dit herken ik zò!!!
:hug:Cas is een jaartje ´verder´. Het is minder geworden, maar het is niet weg
Ik kan nog regelmatig naar m gaan kijken als ´ie slaapt en dan denk ik vaak ´mannetje mannetje, wat een wonder dat je er bent…´
Mayo dat duurt kan ik je zeggen uit ervaring, nog zeker 3 jaar erbij. 
Elke avond hier…en de babyfoon verkoop ik ook nog lang niet… :shifty:
Memmie mss is het juist alles bij elkaar! Het zijn ook een soort van ‘stille weken’ voor de bevalling. Iedereen die je verteld dat je MOET genieten…(wat nou MOET?) terwijl het soms misschien niet eens lukt om te genieten, hoppa gooi er een schuldgevoel tegenaan…last van je lijf bij vlagen want zwanger zijn is niet alleen maar genieten en leuk…herkenbaar? Weet je het is echt appeltje eitje voor een VK om even te tjekken op eiwitten in je urine en dat kun je zelfs afspreken om dat iedere afspraak even te doen misschien? Kleine dingetjes om je gerust te stellen om wie weet zo toch wat geruster te kunnen genieten. :-* Klinkt misschien tegenstrijdig maar toen ikzelf bij de zwangerschappen tegen de levensvatbaar grens aanzat van 28 weken kreeg ik meer last van ‘de kriebels’ en de ‘wat als-en’… :oops: terwijl bij de meeste vrouwen dan juist meer rust kwam.
Ook hier herkenning, hoor!
Bij onze oudste ‘wist’ ik tijdens de zs al dat er ‘iets’ met hem zou zijn en ook in de jaren daarna is het altijd blijven knagen. Om een lang verhaal kort te maken: hij is uiteindelijk te vroeg geboren, bleek een open verhemelte te hebben, later kwam er nog een dubbele waterzakbreuk bij en nu, bijna 6 jaar later zitten we in het onderzoekscircuit omdat we vermoeden/bijna zeker weten dat hij (ook nog) een prikkelverwerkingsstoornis heeft…
Bij de 2e en 3e veel minder ‘zorgen’ gehad, hoewel het er bij hen allebei ook even naar heeft uitgezien dat ze wellicht te vroeg geboren zouden worden.
En nu, nu weet ik het gewoon niet. Iets in mij zegt me dat er wel weer ‘iets’ zal zijn, maar omdat dat komt door de vroeggeboorte van de 1e en de vroege voorweeen/voortijdige weeen bij de andere 2, of idd uit ongeloof dat het gewoon niet 4 keer ‘alleen maar goed’ kan gaan, zonder mk en zonder al te ernstige complicaties… of ‘is’ er dit keer werkelijk weer iets (nu wel sinds een poos al veel harde buiken en zit nog niet eens op de helft)…
Natuurlijk ‘helpt’ het lezen op fora als KOK ook niet altijd mee. Je ‘ontmoet’ hier veeeeeeeeeeeel meer zwangeren dan je in je directe omgeving tegenkomt, dus is het logisch dat je hier ook op meer verdrietige verhalen stoot.
Ik kan je ook alleen maar adviseren om toch te proberen dat gevoel zoveel mogelijk naast je neer te leggen en als je dat alleen niet lukt, het er eens met een psychologe over te hebben of idd te kijken of de vk je anders wat meer gerust zal kunnen stellen. Niet dat je gevoel per definitie niet klopt, maar je kunt toch niets aan de situatie veranderen en mocht er idd ‘iets’ blijken te zijn, weet je achteraf dat je gevoel klopte. Ik heb nu geen ‘knagend gevoel’ meer wat betreft onze oudste. Voor hetzelfde geld komt jouw ‘buikgevoel’ ook pas over 6 jaar - of nog later (helemaal) uit…
:-*
Bij L.evi ze zwangerschap heb ik die angst vanaf het eerste moment gehad.Ik had al 2 gezonde kinderen was nu in de 3e ronde zwanger. maar alles ging goed. Gelukkig maar tot ik hem in me handen had ben ik bang geweest. Eind 38ste week voelde ik hem minder. Ben zo bang geweest.Zeker na Wat Eef net meegemaakt heeft. Ben toen ingeleid omdat L.evi ook inderdaad te rustig was.Tijdens de bevalling moest ik persweeen opvangen en wegzuchten en ineens viel ze hartslag weg. Hij had een electrode op ze hoofd. Heb zitten gillen dat ze wat moesten doen.Want hij deed het niet meer huilend. Gelukkig wist de verpleging wel beter.Dat er iets met de electrode was.Ze bewoog het draadje en ze hartje kwam terug.
Lieve meiden, wederom dank voor de reacties! :-
Ik wordt al iets rustiger… er is nu toch niets aan te doen, ook al zou er iets zijn met ons kindje (waar overigens geen zorgelijke reden voor is).
Ik voel ons mannetje goed en de groei gaat ook goed, dusss…
Gewoon maar afwachten! Nog 3 maandjes, gaat snel :inlove:
Zelf voel ik me niet altijd goed en moet voortaan eerder vk bellen :oops:
Vandaag ook de suikertest (OGTT) gehad, twijfel geval…
Van nuchter 4.7 naar 10.1 2e meting na drankje, forse stijging. daarna wel weer gezakt naar 7.3. De VK beslist, ik ben benieuwd!
Zit niet echt op een dieet te wachten… :roll: en voor een groot kind ben ik niet zo bang. De andere 2 waren ook groot zonder zw.suiker.
Als je zw.suiker hebt, ga/moet je dan naar de gyn en moet je dan in het ziekenhuis bevallen?
Iuno
Onze oudste zoon heeft ADHD en een ASS. Maar verder kern gezond. Zulke stoornissen e.d kom je toch pas in de eerste levens jaren achter.
Ik heb bij de zwangerschap van T. nooit vreemde gevoelens gehad. We merkten toen hij er eenmaal was dat hij anders was dan andere baby’s /kinderen. Bij J. ook geen vreemde gevoelens gehad.
Alleen de eerste weken waren extra spannend ivm de 2 mk’en die ik heb gehad voor de jongens.
Ik dnek ook dat de gevoelens van nu gebasseerd zijn op een angst die ik heb. 2 mooie gezonde jongens, 2 mooie/gemakkelijke bevallingen thuis, nu in de eerste ronde zwanger en meteen een vitale zwangerschap, er MOET wel iets zijn…
Ik hoop dat ijj ook kunt genieten van je zwangerschap. Vervelend dat vroeggeboorte erin zit bij jou… Ik wens je iig een hele fijne en voorspoedige zwangerschap toe! Rustig aan, die harde buiken roepen je terug! (weet er alles van… moeilijk met een gezin).
En suc6 met de onderzoeken e.d. voor je zoon.
:-
Rhiannon, je slaat de spijker op z’n kop! Heel herkenbaar je stukje!
:-*
vrijdag op vakantie… heerlijk! Lekker aan zee. Even helemaal niets! Geen verplichtingen! Schoonouders gaan ook mee, dus 2 paar extra handen en ogen
@Memmie wrote:
Zelf voel ik me niet altijd goed en moet voortaan eerder vk bellen :oops:
Vandaag ook de suikertest (OGTT) gehad, twijfel geval…
Van nuchter 4.7 naar 10.1 2e meting na drankje, forse stijging. daarna wel weer gezakt naar 7.3. De VK beslist, ik ben benieuwd!
Zit niet echt op een dieet te wachten… :roll: en voor een groot kind ben ik niet zo bang. De andere 2 waren ook groot zonder zw.suiker.
Als je zw.suiker hebt, ga/moet je dan naar de gyn en moet je dan in het ziekenhuis bevallen?
Even ter informatie voor jou.
Ik heb deze zwangerschap, zwangerschapsdiabetes ontwikkeld.
Ik had nuchter ook 4.7 en na de OGTT 8.8
Dit in combinatie met een groot kindje (20wk echo en 28wk groeiecho)
Ik zit nu dus in de ziekenhuismolen. (gyn, diabetesverpleegkundige, internist en dietist)
Moet dagelijks dagcurves prikken. En red het tot nu toe met een dieet (valt best mee hoor) en voldoende lichaamsbeweging.
Ik hoef dus (nog) geen insuline te spuiten.
En in dit ziekenhuis is het beleid om met 38 weken ingeleid te worden als je zwangerschapsdiabetes hebt.
Dat heeft niet alleen te maken met de grootte van het kindje en de gezondheid van de moeder.
Het is uit onderzoek gebleken dat zowel moeder als kind hierbij gebaat zijn en dat er minder complicaties zijn.