Het is rot, maar ik denk dat er weinig op zit dan om te wachten wat Sems gewicht gaat doen de komende maand. Misschien kun je voor jezelf bijhouden wat hij eet en hoeveel en wat voor indruk hij maakt/hoe hij eruit ziet/of hij buikpijn heeft. Gewoon een eenvoudig lijstje, misschien dat er iets inzichtelijk wordt op die manier.
En dan kijken wat de arts verder ervan vindt qua gewicht e.d.
Nogmaals; een kind moet echt goed ondervoed zijn voordat er echt schade aan organen ontstaat en als de arts niet op een onmiddellijke opname staat, ben je nog niet in die gevarenzone.
Je bent nu in het 'infoverzamel’gedeelte en dat is helaas afwachten…
tante soesa wat een zorgen om je mannetje.
Wij hebben hier hetzelfde gehad met ons zoontje. Hij had al jaren obstipatie en regelmatig buikpijn.
At gewoon niks dagen lang, ook als je hem een ijsje/snoepje gaf.
Toen het zindelijk worden niet wou lukken met 4jaar zijn we bij de ka terecht gekomen.
Hij was in 1 jaar tijd alleen maar afgevallen (de ha zei, “hij ziet er toch gezond uit”)maar ook ik vind het zorgelijk als een kind afvalt.
We zijn toen met vezeldrankje begonnen voor zijn ontlasting.
Dat hebben we nu eindelijk onder controle. Ook zijn we bij de dietiste geweest, hij heeft oop verschillende dieten gestaan.
Hij is de laatste maanden 3 kilo aangekomen (110 cm en nu 17 kilo)
hij eet zoveel, zo ongekend voor ons.
Wel blijt hij bleek/moe. Woensdag gaan wij terug naar de ka, dan krijgen we de uitslagen van het bloedonderzoek
(schildklier/bloedarmoede/en nog wat)
blijf je eigen gevoel volgen wat andere ook zeggen.
Tante Soeza, ik snap heel goed dat je je zorgen maakt :hug: .
Ik weet er (helaas) alles van!
Bij zoon vinden ze niet echt een oorzaak, wat mij dus ook niet rustig maakt omdat het dus nog altijd niet echt denderend gaat hier (eczeem is in de afgelopen maanden weer extreem hard terug gekomen, hij is weer veel moe,veel ziek, humeurig, heeft buikpijn, moeite met slapen, is erg afgevallen en ziet er gewoon niet gezond en fit uit).
Mijn zoon heeft nu naast de fantomalt en de nutrini-drink ook Bona boter (zit veel vet in), dat kwak ik dus ook over de groente, door de pap, en besmeer ik zijn boterham extra dik mee. Omdat zijn eczeem van teveel koeiemelk verergerd pas ik dus wel op met volle melk e.d.
Maar mijn dietiste had de tip van pasta-gerechten niet gegeven, maar dat is wel een goed idee lijkt me! :thumbup:
Ik ga trouwens weer met hem naar bioressonantie. Dat heeft de vorige keer (aug. 2010) ook voor een omslag gezorgt!
Ik stond er een beetje sceptisch tegenover, maar het werkte voor zoon…
Dit doe ik naast de KA en dietiste!
Sem is lactose intolerant officieel heeft hij de laatste koemelk provocatietest goed doorstaan, maar toen ik lactosevrije melk ging introduceren kwamen zijn klachten weer terug (terwijl hij niet een beetje begon door te slapen, werd hij weer twee x per nacht wakker). Hij heeft echt een hele tijd nodig voor zijn darmen weer tot rust zijn: ik ben een maand geleden weer gestopt met de lactosevrije melk en teruggegaan naar Alpro in overleg met de arts en nu begint hij weer langzaam door te slapen :dance: . (Jammer dat Jim nu in een bang in het donker fase zit 
). Ik moet dus met bepaalde voedingsstoffen opletten en dat maakt het ook weer wat moeilijker. Trouwens wel toevallig net Bona boter gekocht goed van mij zeg!
Wat een zorgen… :hug: :hug:
Wat een zorgen meid, ook ik weet er alles van. Onze A.nyk is 104 cm en 12,5 kilo. En een hele kleine eter. Zowel de kinderarts als de diëtiste zijn er mee bezig. En A.nyk vertikt het heel vrolijk om haar drankjes te drinken :wall: Zelfs de smoothies vindt ze niet lekker, wij zijn uitgeprobeerd. Er gaat nu een pedagoog met haar en haar eten bezig. Ze is altijd al te licht geweest, maar niet om ons direct zorgen om te maken. Wel in de gaten houden. De laatste maanden wil ze niet meer eten en dat is niet zo’n goede combinatie.
Hier ook al zo’n moeite met de ontlasting. A.nyk krijgt elke dag 1 of 2 movicolon en voor ‘noodgevallen’ hebben we microlax in huis. Zucht.
Maar ik snap je zorgen. Het gaat hier weer een beetje beter, dus wij kunnen weer adem halen. Maar een paar weken geleden werd er over sondevoeding gepraat en dan zit je wel even te stuiteren.
Tante Soesa, ze houden hem goed in de gaten. Het enige wat jij kan doen is rustig blijven. Maak je niet druk om anderen die vinden dat je overdrijft of die jouw dat gevoel geven. Het is voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen. Vaak moeten we juist overbezorgde ouders een hart onder de riem steken. Alleen is dat in dit geval niet nodig. Je maakt je terecht zorgen. Zelf heb ik me ook al getroost met de gedachte, dat als het echt schadelijk zou zijn ze al ingegrepen zouden hebben. (en soms komt er dan zo’n duiveltje…)
Pasta kende ik al. Dat heb ik zelf gebruikt toen ik veel te licht was. Wij hebben ook fantomalt. Ook heb ik recepten gekregen met babyvoeding waar je milkshakes van kan maken. Zijn alleen niet te drinken :sick: Wij gebruiken al tijden gewone margarine, maar Bona is nog beter?
Wat vervelend dat hij een lactose intollerantie heeft. Dat maakt je keuzes voor extra voeding alleen maar kleiner.
Mijn zoon was bij 93 cm 12,8 kilogram, bijna vergelijkbaar met die van jou. Nu is hij 99 cm en krap 13,5 kg, hij gaat in de curve steeds meer richting de onderlijn. Niet erg, zolang hij nog wel stijgt, zegt men. Maar het is op het moment wel echt een lichtgewichtje…
Hier overigens ook darmproblematiek waarvoor we 31 maart naar de kinderarts gaan.
Bedankt voor alle antwoorden, en iedereen sterkte met jullie eigen problemen en zorgen!
En toch blijf ik me afvragen of er bij darmproblemen nog een verband bestaat met hoe het in de buik met een kindje ging, ik heb het ook al bij de arts neergelegd, maar die had er nog nooit van gehoord, heb het ook hier al eens neergezet maar daar kwamen niet zo veel reacties op. Toen Sem geboren werd had ik namelijk amper nog vruchtwater en het is bekend dat dat bij premature kindjes problemen oplevert, maar nog nooit onderzoek bij gewoon voldragen kinderen van gedaan…
Sem heeft overigens ook nog een te traag werkende maag waardoor zijn maag dus te langzaam leeg raakt, en dat geeft ook weer klachten als een vol gevoel en refluxklachten. Ook daar moeten we dus weer op letten met het geven van eten, te veel is niet goed dan krijgt ie last van zijn maag…
@Tante Soesa wrote:
Sem heeft overigens ook nog een te traag werkende maag waardoor zijn maag dus te langzaam leeg raakt, en dat geeft ook weer klachten als een vol gevoel en refluxklachten. Ook daar moeten we dus weer op letten met het geven van eten, te veel is niet goed dan krijgt ie last van zijn maag…
Krijg je hier geen medicijnen voor? Mijn jongsten hebben hier ook last van (hadden veel last van boertjes en darmkrampen/windjes) en krijgen nu Motilium en hebben vrijwel geen last meer.
Pete was vorige week 15.9 kilo en gisteren weer 15.3 kilo dus hij schommelt ook. Hij heeft weer 2 a 3 keer een allergische reactie (op iets) gehad en wat eczeem op zijn benen en dan merk ik weer dat het dan minder gaat met zijn gewicht.
Het belangrijkste is om zijn gewicht in de gaten te houden en die 2 weegmoment in het ziekenhuis af te wachten. Helaas kan er niet altijd een diagnose gesteld worden, ook al wil je graag weten wat de oorzaak is. Vaak is het een combinatie van meerdere factoren (bij Pete: eczeem, darmklachten, voedselallergie EN bouw) en kan er geen echte oplossing bedacht worden.
In ieder geval sterkte/succes de komende weken :hug:
@Tante Soesa wrote:
Bedankt voor alle antwoorden, en iedereen sterkte met jullie eigen problemen en zorgen!
En toch blijf ik me afvragen of er bij darmproblemen nog een verband bestaat met hoe het in de buik met een kindje ging, ik heb het ook al bij de arts neergelegd, maar die had er nog nooit van gehoord, heb het ook hier al eens neergezet maar daar kwamen niet zo veel reacties op. Toen Sem geboren werd had ik namelijk amper nog vruchtwater en het is bekend dat dat bij premature kindjes problemen oplevert, maar nog nooit onderzoek bij gewoon voldragen kinderen van gedaan…
Sem heeft overigens ook nog een te traag werkende maag waardoor zijn maag dus te langzaam leeg raakt, en dat geeft ook weer klachten als een vol gevoel en refluxklachten. Ook daar moeten we dus weer op letten met het geven van eten, te veel is niet goed dan krijgt ie last van zijn maag…
Ik vraag me ook weleens af of dat met elkaar te maken heeft. Je hoort die combinatie wel meer. Te licht en darmproblemen. Maar ja, nooit echt onderzoek naar gedaan denk ik. Ik had overigens ook bijna geen vruchtwater meer. Dat was een van de redenen waarom A.nyk geboren moest worden. Zij was geen prematuur, wel een dysmatuur. In het ziekenhuis vonden ze haar zo op een prematuur lijken ivm alle bijkomende dingen dat ze me keer op keer vroegen of ik de uitgerekende datum echt zeker wist.
A.nyk haar maag is nooit onderzocht. Dat zouden we nog wel eens willen. Ze kan maar heel weinig in 1 x eten, dan zit ze al vol. Ze krijgt nu ook meerdere keren op een dag eten. Al is het nog altijd moeilijk om dat op schooldagen ook voor elkaar te krijgen.
Ik blijf het ook wat apart vinden. Het is zo’n compleet verhaal, allemaal gericht op die buik. Dat moet toch iets met elkaar te maken hebben?
Sassie hij heeft Motilium gehad, maar dat werkte niet goed. Daarna heeft hij een aantal jaar AB gehad een onderhoudsdosis (en opeens ben ik de naam vergeten) ipv motilium. Allemaal in combi met Losec. De ab zijn we in oktober mee gestopt omdat hij die toen 2 weken niet mocht ivm de lactose blaastest. Dat ging best goed dus zijn we er niet meer mee begonnen. De Losec heeft hij nog wel en ook nog echt nodig, anders is hij 's nachts wakker door zuurbranden.
Bianca om goed te onderzoeken hoe de maag werkt is een radio actief onderzoek de beste methode, maar meteen ook wel pittig voor een kleuter. Ze krijgen dan een klein beetje radio actieve vloeistof te drinken en dan moeten ze twee uur op een tafel liggen onder een speciaal röntgenapparaat dat steeds foto’s maakt om te kijken hoe de vloeistof van de maag naar de darmen gaat en hoe lang dat duurt. In een regulier zkh doen ze dat met bariumpap (krijt) en wat overzichfoto’s van de maag en darm, maar daaruit kwam bij Sem nou juist dat zijn maag goed werkte.
Op dit moment zitten we er ook niet op te wachten, maar als het niet goed blijft gaan zullen we toch wat moeten. Maar we zitten door haar aandoening al zoveel in het ziekenhuis en ze krijgt al zoveel onderzoeken. De kinderarts is heel terughoudend met nog meer onderzoeken. Wat niet echt nodig is, doet hij niet. Terecht overigens. Ik had niet door dat het zo belastend zou zijn. Had ik kunnen weten natuurlijk. Maar als we echt zo ver komen dat ze een peg sonde moet hebben, zullen ze dat gelijk wel meenemen.
Komt tijd, komt raad.
We wegen haar niet zoveel. Eigenlijk moeten we van de diëtiste haar elke 2 á 3 weken wegen, maar ik vind het zo’n belasting voor haar. Hoe meer wij met haar gewicht bezig zijn, hoe slechter zij gaat eten. En een lichtgewichtje zal ze blijven. De kinderarts zegt haar leven lang al: ‘haar lichaam heeft geen drive om te groeien’.
Sem was bij jou ook ‘gewoon’ voldragen? Was hij wel goed van lengte of te klein? A.nyk was voldragen (38 weken), maar veel te klein en te licht. Ongeveer 43 cm en 2200 gram. Al van baby af aan heeft ze problemen met de ontlasting, ondanks de borstvoeding. En problemen met eten en gewicht en groei. Wat dat aan gaat gaat het bij ons al 5,5 jaar zo.
Sem is geboren met 41+3 en woog 3460 gram en was rond de 50 cm. Voor een ruim voldragen kind dus niet heel zwaar (Jim was met 39+1 al 3640 gram met 50 cm). Maar daarna groeide hij in eerste instantie de eerste week wel lekker, hij dronk ook heel goed en veel meer dan “mocht” bij kv, na een week begond het spugen en de diarree. Bij iedere voeding (en ik moest er 8 per dag doen i.v.m. zijn gewicht) zat hij halverwege van boven tot onder vol met vieze dunne gele schuimpoep en ik zat dan ook helemaal vol, tijdens het verschonen poepte hij dan weer (druk op de darmen als de beentje omhoog gaan dus op een gegeven moment heb ik hem bijna gestrekt verschoond, en dat spoot dan de hele kamer door wat iedereen heel erg grappig vond, maar ik kan wel janken, want het was helemaal verkeerd, dat wist ik al). Daarna kwam hij maanden lang slechts 50 gram per week of twee weken aan. Dus daar is zijn achterstand al begonnen.
Ik weet dat jullie al zoveel hebben meegemaakt met A.nyk vandaar dat ik even schreef hoe zo’n radioactief onderzoek in zijn werk gaat hier in het UMCU iiig. Een onderzoek met bariumpap en overzichtsfoto’s duurt niet zo lang.
Maar krijgt ze dan ook nog wat voor de trage maagontlediging? Bij Sem werkte motilium dus niet, die kreeg dagelijks een onderhoudsdosis AB (erythromicine) en dat werkte echt beter in combi met Losec en daarvan 3 mg. per kg lichaamsgewicht. Hij zit nu op 20 mg maar heeft zelfs 40 gehad (toen woog hij ruim 13 kg dus mocht het van de arts).
Ach, wat sneu. Ik zie het al voor me. Ik kan me goed voorstellen dat je er bij stond te janken. En je weet gewoon dat het niet klopt. Fijn dat je dat even opschreef hoor. De kans is wel groot dat er uiteindelijk zo’n soort onderzoek komt, en dan weten we waar we over praten. Een beetje dan.
Jullie hebben ook al heel wat meegemaakt met hem. Word je soms ook zo verdrietig van al die goedbedoelde, maar ondoordachte reacties van mensen? En het is ook wel dubbel. Want aan de ene kant bagatelliseer ik het zelf altijd. En aan de andere kant wil ik niet van andere mensen horen dat het wel mee valt en dat ik me niet druk moet maken en dat het allemaal vanzelf wel goed komt. Veel dingen vind ik niet erg, dat is al zo normaal. Maar als ik het ergens moeilijk mee heb of als ik zeg dat het niet goed gaat wil ik wel serieus genomen worden. Ik zeg niet dat ze slecht eet omdat ze 's morgens maar 1 boterhammetje eet. Ik zeg het omdat we er maar 3 hapjes inkrijgen. En haar op 3 hapjes brood mee laten gaan in de taxi.
Nee, ze krijgt niets in die richting. We weten ook niet of ze een trage maagontleding heeft, dat zouden we wel graag willen weten. Maar haar nog meer onderzoeken aandoen hikken we ook tegenaan. Al doorstaat ze alles heel dapper. Het heeft gewoon ook zijn weerslag op haar en sommige problemen zijn te linken aan het ziekenhuis.
Haar leven lang al geven we haar meerdere maaltijden op een dag. Dat begon al gelijk na de geboorte. Omdat ze zo licht was en niet zelfstandig at heeft ze een sondeslang gekregen en vooral aan het begin kreeg ze veel vaker voeding om haar op gewicht te krijgen. Na 2 weken kreeg ze elke 3 uur, afgemeten op haar gewicht en leeftijd. Haar maag kon dat niet aan, want ze spuugde er steeds weer een deel uit. Als we haar zelf voedden hebben we het wel ‘gesaboteerd’ en kreeg ze minder. Dat hield ze wel binnen. Eenmaal thuis hebben we haar aan het begin om het uur gevoed, ook 's nachts. Heel vermoeiend, maar voor haar pakte het goed uit. Ze groeide heel langzaam, maar gelukkig een consultatiebureau arts én kinderarts die zich daar niet druk om maakten. Ze keken naar haar als geheel. Voor ons heel prettig, want die eerste maand heeft wel zijn wonden geslagen. Met een jaar was ze bijna 6 kilo. Haar problemen met de ontlasting begonnen als ik het me goed herinner pas echt met een maand of 8. Ze kreeg toen nog bijna volledige bv omdat ze daar het best op reageerde en dan kreeg ze tenminste wat binnen.
Eet problemen hebben we vaker met haar gehad. Het is een combinatie van lichamelijk niet in orde zijn en psychisch. Maar we hebben het altijd weten te redden met nutridrink als ondersteuning. Nou ja, een ander merk dan. Wel minimaal hoor, een heel flesje krijgt ze niet op. En dat kunnen we de diëtiste maar niet aan het verstand brengen. Die is maar aan het hameren over dat gemiddelde. Vandaar dat we gewoon naar onze eigen kinderarts gaan, die is veel relexter.
Haar groei ging langzaam, maar wel in de juiste lijn. De grote problemen zijn begonnen toen ze 2 hele dagen naar school ging. Op school eet ze slecht, daar heeft ze minder mogelijkheid om meerdere keren op een dag te eten en waarschijnlijk ligt er daar wel meer druk op. Ze kreeg ook meer last van haar ontlasting en op een gegeven moment was ze er gewoon ziek van. Met hulpmiddelen hebben we de darmen weer leeg gekregen, maar nu vertikt ze het om te eten en ze weigert elk energiedrankje. Dus weer een combi van lichamelijk en psychisch. En het is een pittige dame, dus wij komen er niet meer doorheen. En nog te jong om te snappen dat ze soms dingen gewoon moet.
'k Moet wel zeggen, dat het eten nu weer wat beter gaat dan geweest is. Ik geloof dat ze toch geschrokken is bij het idee van een mickey (pegsonde).
Bianca het is iets waar je misschien niet op zit te wachten, maar dat (niet) eetpatroon is misschien te doorbreken. Toen Sem 2 jaar geleden in het WKZ lag waren daar twee kindjes die absoluut niet konden eten. Die waren ruim 2 en bijna 3 en wilden alleen vloeibaar eten. Ze zijn opgenomen en de verpleging heeft ze een week lang te eten gegeven. Dat begon met het eten van een kopje vla en dat werd langzaam opgevoerd naar een fruithapje en stukjes erin. Na een week mochten de eigen moeders ook weer wat geven om zo een bepaald patroon te doorbreken, maar het werkte tot grote opluchting van die moeders wel. Die kinderen gingen kokhalzen bij iedere hapje wat naar binnen ging en de moeders bleven uit wanhoop dus maar melk geven… Zal heel zwaar zijn, maar dat was dus puur psychisch. Misschien is er voor jullie ook een manier om er op die manier mee aan de slag te gaan? Het is natuurlijk heel zwaar, maar doordat de moeders geen eten meer gaven in deze gevallen maar een “vreemde” die niet onder de indruk was van alle gekkigheid hielp het wel.
Weet je wat het moeilijkste is met een kind dat niet helemaal gezond is vind ik, het leven gaat door, je gaat weer aan het werk, kids naar kdv en school en het lijkt allemaal wel te lopen. En ook al weet iedereen in mijn naaste omgeving dat het zo helemaal niet was leek iedereen dat te vergeten. Er wordt ook helemaal niet meer gevraagd hoe het bij de arts was ook al weet iedereen altijd wanneer we moeten. Maar sinds hij ouder dan een jaar is ziet de buitenwereld niet meer hoe overprikkeld hij kan raken of zijn. Ze horen het alleen nog maar. Ik krijg ook continu te horen van mijn sm dat hij er toch goed uit ziet. En hij heeft dagen dat hij er echt goed uit ziet, maar ook dagen dat hij er echt slecht uitziet. Ik ben niet achterlijk ik heb liever dat iemand eerlijk tegen me is. Mijn sm vergelijkt ook de kids van mijn sz en die van mij constant met elkaar. En daar erger ik me dood aan. Haar kids zijn gewoon gezond. Als Sem een dag spuugt en niks eet zie je hem invallen bijv. en dan zegt zij, jaaaa maar dat hebben de kids van D ook, en zo’n dagje niet eten is echt niet erg hoor. Nee als je gewoon gezond bent en voldoende reserves hebt niet, maar Sem heeft dat niet dus dan komt het dubbel zo hard aan.
Wij hebben best een moeilijke tijd achter de rug, van de familie tot ons grote verdriet echt heel weinig steun gehad (eigenlijk helemaal niet). En dat maakt het allemaal nog moeilijker en zwaarder. Dan hebben we niet eens een kind dat ernstig ziek is…
Lekker he, die "niet"steun van de familie/sommige mensen en idd dat mensen het vergeten. Maar kun je het ze kwalijk nemen? Zij staan er niet mee op en gaan er niet mee naar bed. Wij wel.
@Nutridrink; wat raar van die dietiste! Die van ons zei juist dat alles wat ervan in kwam, meegenomen was, omdat zo’n flesje meer is dan een hele maaltijd!
@School; Arielle gaat nog niet naar school, maar ik houd het KDV nu zo kort mogelijk qua aanbieden van voedsel. Waar ze het eerst naar eigen inzicht deden, moeten ze nu van mij op gezette tijden/momenten voeden. Ik ben bezig met een soort ‘brochure’ van het hoe en waarom van haar ziekte, haar voedingsbehoeften, hoe dat sowiezo in elkaar steekt met voeding en opname en daarbij een nog uitgebreider schema met tijden en soorten voedsel die ze dan aan moeten bieden. Ik kauw het helemaal voor ze uit, zodat ze geen keuze hebben. Daarbij komt dan een brief van de diëtiste van het UMCG, voor het ‘serieusheid’ van de zaak. Als ze mij niet geloven, dan wel een officiële medische mevrouw!
Ook van de school ga ik dit vragen over 2 jaar. Het lijkt me sowiezo een fijne school, qua sfeer maar ook qua mensen en visie. En Ze hebben er o.a. een kindje met epileptische aanvallen, waarvoor ook een heel protocol is. Dus ik zie niet waarom dat bij Arielle niet zou kunnen.
Maar het is zo &@#@%!@ om ermee bezig te moeten zijn. Dat hebben jullie vast ook. Die extra druk van het op een zo goed mogelijke manier voeding in je kindje krijgen. Niet omdat je toevallig wil dat er wat groenten en fruit in komt, maar omdat je weet dat er ernstiger maatregelen nodig zijn als je het niet doet… Ik ervaar dat als een druk… Niet altijd, maar af en toe zakt de moed me even in de schoenen…
Ik wil jullie allemaal even een :hug: geven. Wat een zorgen.
Ik las over weinig vruchtwater en dat 1 van de meisjes dysmatuur was. Dat was bij mijn meisje beiden ook het geval. Ze is nog licht voor haar lengte (p-2), maar ze ontwikkelt uitstekend en ik ga er nu vanuit dat het wel goed komt.
Blue Fairy ik heb daar dus een tijd geleden voor gestaan op het kdv. Sem eet daar heel goed en sinds de dames weten dat hij te licht is en dat de arts zich zorgen maakt, zijn ze hem wel aan het verwennen, dat vind ik wel weer lief: ze snijden de korstjes van zijn brood omdat ie die niet lekker vindt en ze smeren er extra stroop op. Verder geven ze daar alles suikervrij, geen melkproducten. Ze geven tussen door fruit en 's ochtens een maria biscuitje. Aan het eind van de dag een stukje kaas, worst of komkommer. Dat mag Sem nu allemaal hebben en dat gaat op zich wel goed.
Hij heeft een tijd heel slecht gegeten omdat hij heel moe was na een dag kdv en dan niet meer wilde eten. Ook het brood eten ging heel slecht. En aangezien hij dus die problemen met zijn maag had was het voor hem beter om zijn warme maaltijd 's middags te krijgen, dan had zijn maag wat meer tijd om alles te verwerken; nu eet hij op de kdv dagen om 18.15 uur en gaat om 19.00 uur naar bed. Daar had hij echt last van. Ik heb moeten lullen als brugman, op het kdv wilden ze het niet omdat andere kindjes dan ook warm eten zouden willen en het te veel tijd koste (hij was toen ruim 1,5) om hem te moeten voeren. Ik heb het een maandje mogen proberen en het gaf geen verschil, dus hebben we het weer teruggedraaid. Maar dat de arts het liever zo zag maakte voor de leidsters geen verschil. Dat is overigens wel per groep verschillend, het ligt echt aan de leidsters.
Ik moet ook zeggen dat het de laatste weken echt weer beter lijkt te gaan, hij begint ook eindelijk door te slapen. Ik slaap nu dus sinds hij er is wat nachten door. Bij Jim was dat ook niet echt gebeurd voor Sem kwam omdat die continu oorpijn had en dus niet sliep. De afgelopen 4,5 jaar zijn alleen wat dat betreft al zwaar geweest. In de tussentijd is Jim nog 2x geopereerd (voor Sem er was ook 2x) ivm KNO klachten dus best een heftige tijd alles bij elkaar. En dan is een beetje steun of medeleven wel fijn (ik zal je nog sterker vertellen, mijn sm en sz zijn nog beledigd dat we niet op de 30ste verjaardag van sz waren, Jim was op donderdag geopereerd aan zijn keelamandelen, dan mag je een week niet te veel onder de mensen ivm infectiegevaar, en op zaterdag was het feestje, in april en buiten en ook nog eens koud buiten! Jim had daags erna (op vrijdag dus) hoge koorts en Sem weigerde toen nog goed te gaan slapen. Hub is dus ook niet alleen gegaan, want ze wonen in Amsterdam en wij in Utrecht. En aangezien dat voor hun ook een groot struikelblok is vind ik dat ze het recht niet eens hebben. Als de koorts van Jim niet zou zakken moest hij opgenomen worden, dan gaat mijn man echt niet gezellig 40 km verder op een verjaardag zitten en mij laten goochelen met de twee kids.) Dus we hebben echt heel veel pech met onze familie wat dat betreft en daar ben ik heel lang behoorlijk teleurgesteld geweest. Ik heb na de geboorte van Sem een ppd gehad, en eerlijk gezegd denk ik dat dat mede kwam doordat iedereen me voor mijn gevoel zo in de steek liet. Ik zat hier moederziel alleen met een kind wat alleen maar huilde, en niemand maar dan ook niemand die de moeite nam om te helpen. Sm zei gewoon glashard dat ze niet wilde helpen door de afstand, terwijl ze dag en nacht bij sz zat, die een kind heeft dat even oud is, en mijn verhaal gebruikte om thuis te kunnen zitten met een nep depressie, en waar ik heb moeten smeken om medicatie, had zij die wel. Alleen zij had hem niet nodig, stapelde het op in de kast. Dat deed me allemaal echt geen goed. Sem heeft twee weken in het zkh gelegen en terwijl hub thuis was voor Jim ging ik op en neer tussen het zkh en huis en niemand die even op Jim kwam passen zodat hub ook mee kon naar het zkh. (Alleen hub en ik mochten komen.) Het was teleurstelling op teleurstelling en ik probeer het achter me te laten, we moeten verder ook met die mensen. De kids zijn namelijk hartstikke gek op ze, ze weten hoe ik er over denk en hebben er nooit iets mee gedaan. Mijn vader heeft me ook ergens wel teleurgesteld al snap ik dat beter (en mijn sm maar zeggen dat hij er nooit was :wall: ). Mijn moeder leeft niet meer, dit soort dingen pakt een moeder op, mannen kunnen daar nou eenmaal wat minder mee. En hij en mijn stiefmoeder belden wel om te vragen hoe het was, maar ik heb niet zo’n hechte band met mijn stiefje en zij is ook niet het type dat je komt helpen met dat soort dingen. Mijn zusje heeft me ook heel erg teleurgesteld want die heeft wekenlang bij de zus van haar vriendin geholpen en gelogeerd omdat die een tweeling kreeg en ook een lichte depressie had. Ze woont hier wel 1 uur rijden vandaan, dus dat had ik niet van haar verwacht, maar ze is in al die tijd (heb een jaar thuis gezeten) maar 1x langsgekomen zomaar. Terwijl ze in de zorg werkt en vaak zat een weekje vrij is tussendoor.
Lang verhaal… :?
mijn zoontje heeft dan zo ver we weten geen gezondheids klachten maar is wel klein en licht.
Hij is wel vaak verkouden en koortsig en dan eet hij meteen heel slecht.
eigenlijk heeft hij meestal wel diarree.
de laatste keer bij het cb werd ik er op aangesproken dat hij te licht is en ik moet een keer extra terug ervoor.
om het in de gaten te houden als hij over 6 maanden nog te licht is en zo weinig is aangekomen worden we doorgestuurd naar een KA.
ik herken wel de reacties die je zegt te krijgen.
ik krijg altijd de reactie “maar hij is gewoon klein jullie(vriend en ik) zijn ook maar klein.”
En “ze kunnen hem toch niet groter en zwaarder maken dan hij is”
En van de ene kant denk ik hetzelfde maar toch maak ik me wel eens zorgen.hij groeit niet meer in zijn eigen lijn mee en zijn gewicht is lager dan normaal.
zal even de curves van Devano erbij doen.
Oh dat is best een flinke curve afwijking die Devano heeft :shock: En die duurt al 16 maanden? Dat jullie niet eerder zijn doorgestuurd…
@Tante Soesa: hier een soortgelijk verhaal, maar dan met mijn ouders. Geen contact meer met hen hierdoor. Ze waren de druppel die de emmer deed overlopen, zowel naar hen toe als in het algemeen, want daarna ben ik overspannen geraakt. Er waren een hoop dingen aan de hand en hun ding was precies teveel…
Ik snap gewoon niet dat sommige mensen het nog moeilijker gaan maken voor je als je er toch al doorheen zit. Beleven ze er lol aan ofzo? Helemaal als het je eigen ouders zijn of bij jou die van je man. Wat is het nut nou?