Het was meiden dag vandaag want papa moest werken. En dus had ik op de planning op stroopwafel cc’s te bakken met de dames. En vanavond samen pizza maken. En dan mochten ze opblijven en dan zouden we samen chocomelk drinken en een zelfgemaakte cupcake eten.
De dames hadden echter geenszins zin om gezellig mee te helpen met het maken van de cc. Prima… Maakte me ook niet uit. Vervolgens lopen ze alleen maar op elkaar te vitten en te hakken. Luisteren voor geen kwartje. Met als gevolg dat ook ik alleen maar loop te vitten. Even over gepraat. Ok, volgende ronde. Ikke de spullen voor het pizza maken op de tafel. Moest ze drie keer manen om te komen helpen. Vervolgens doen ze dat. Als er twee overheerlijke, kakelverse pizza’s op de tafel staan eten ze met lange tanden… En maar zuchten; buik vol, geen honger… En toen had ik het gehad!
Heb ze om 18:15 op bed gebonjourd. Ik vond ze zó ondankbaar. En helaas is dat wel vaker zo als ik wat gezelligs bedenk. Dan doe ik zó mijn best om gezellige dingen te doen en dan doen ze zo… Bleh…
Dat is ook niet leuk. Heb je zoveel gezelligs gepland, hebben je meisjes geen zin om leuk mee te doen en van de meiden dag te genieten.
Hopelijk zijn ze morgen weer gezelliger en liever voor mama :hug:
Is niet leuk idd, maar ja ook kleinere meiden hebben wel eens hun dag niet zou ik zeggen. :hug:
herkenbaar… hier was het gister (en vandaag) door omstandigheden ook mama met de kids dag.
Gisteravond aan tafel met de grote 2 mannen afgesproken dat we eerst lekker in bad zouden, dan in de pyjama’s naar beneden en nog even spelletjes doen of samen een film kijken op DVD.
Groot gejuich, tot zover ging het hier goed, ze hadden er net als mama zin in :thumbup:
En dan in bad of eigenlijk bij het eruit gaan begint de oudste te klieren en te doen. Wil ineens niks meer, dus ik zei al: laatste waarschuwing, als je nu gewoon gaat doen gaan we zo nog lekker naar beneden, anders gaan jullie gewoon naar bed. Waarop hij een schep water uit het bad haalt en over me heen mietert :twisted:
Het mag duidelijk zijn waar hij 2 minuten later lag.
En hij maar huilen, want ik was gemeen, ik had beloofd dat ze nog een spelletje mochten doen etc etc…na 10 minuten huilend: mama ik ben zo mooehooeeee. Nog eens 5 minuten later (na een dikke knuffel) lag hij te slapen.
Maar ik baalde ontzettend… denk je eens leuk, ze zijn nu zo groot, dit kan nu eindelijk…niet dus…
Psies… het gaat zoooo vaak zo… Dan denk je, goh ik schud eens even een hoop gezelligheid uit mijn mouw, en dan zo… bleh…
Naar is dat he, ik kan daar echt bloedchagarijnig van worden :roll:
En dan zal je altijd zien dat het een paar dagen later zomaar opeens supergezellig is. Niet altijd handig, maar ik probeer daar dan wel gebruik van temaken, dus ook al is het doordeweeks lekker een beetje later opblijven, spelletje doen ofzo.
Ow wat herkenbaar, dat is hier ook redelijk vaak als ik iets leuks verzin. Nu moet ik er wel bij zeggen dat mijn oudste zoon autisme heeft en mijn 2e zoon niet houdt van spontane acties dus ik moet het al ruim van te voren aankondigen wat ik met ze wil doen.
Zoals woensdag middag, we zouden naar het bos gaan om herfst dingen te zoeken om een herfststukje te maken en daarna gezellig te gaan knutselen.
Merlijn liep steeds weg, Pepijn die zat te zuchten dat hij liever naar huis wilde en Lucas was de enige die leuk met me mee deed.
Uiteindelijk hebben we het 45 minuten in het bos uitgehouden :roll: en toen we thuis kwamen hadden Merlijn & Pepijn geen zin om iets te doen ze wilde alleen tv kijken.
Omdat Lucas er wel zin in had, heb ik met hem gezellig zitten frobelen maar het leuke avond eten wat ik in gedachten had heb ik maar laten schieten, want ik was zo verdrietig.
En die avond zijn ze ook op tijd naar bed gegaan.
Aah… bah… En weet je, je wordt er gewoon ook echt een beetje verdrietig van hè… En natuurlijk weet ik heus wel dat ze neit zo doen om mama eens even lekker verdrietig te maken, maar toch was ik wel een beetje teleurgesteld in ze hoor…
Ik begrijp je helemaal, daar wordt je vreselijk chagrijnig van! Maar goed, de volgende keer beter!
Niet leuk :evil: Doe je zo je best en dan krijg je dit. Ik had ze er ook op tijd ingegooid!
Moet zeggen dat het hier beter gaat als ik niks zeg over mijn spontane acties en het gewoon ga doen. Anders wordt er naar toe geleefd en als het zo ver is, worden ze vervelend :mrgreen:
Dus als ik eens iets ga doen in de trant van taart bakken; zeg ik pas op het moment zelf: we gaan taart bakken! Dan zit de enthousiasme er nog even in om het klusje te klaren :lol:
Das een goeie tip Ep!
Sorry marion ik snap dat je baalt, maar het tovert een beetje een smile op mijn gezicht :oops: in de trant van “gelukkig ben niet enige waar de kids zoiets verppesten kunnen”
Je denkt zo je best te doen voor ze iets gezellig quality time te hebben en dan ben je alleen maar aan het corrigeren en je zelf in de hand houden.
Zo jammer, maareh idd erg goed tip van Eppo :thumbup:
We blijven het proberen he :mrgreen:
Hihi… Ik weet ook hoor dat het wel aardig kind/eigen is. gelukkig maar! En natuurlijk blijven we het proberen en ik ga dan ook zeker Eppo´s tip gebruiken. Dat zal vast helpen, hoewel dat wel betekent dat je dus geen voorpret hebt van het hele verhaal, maar ja, das dan nog beter dan een stel draken die zich zo gedragen! :mrgreen:
Hier elke dag aan de orde.
Doe de laatste tijd ook geen leuke dingen meer. Het houd voor mij ook een keer op hoor. En niet vantevoren zeggen of juist wel zeggen, hier maakt het niets uit.
Zo hebben we iets leuks gedaan, met veel plezier. Zo lopen ze op elkaar in te hakken, te dreinen, te zeuren over meer of iets anders… En dan liggen ze alsnog vroeg op bed.
Ik ben er dus mee gestopt. Ga wel weer iets leuks doen als IK daar zin in heb.
Zo herkenbaar allemaal. hier gaat het ook zo hoor . Dan is er weinig leuks aan. 
Hè! Wat jammer!
Had je het aangekondigd van tevoren?
Dat helpt hier vaak wel! We gaan iets leuks doen zaterdag…
Dan wordt het een héél “ding” zeg maar.
En ook even een kritische noot
Misschien had je er te veel van verwacht? :think:
En misschien te veel gepland voor hun aandachtsspanne?
Of duidelijker taken moeten omschrijven, zodat ze minder op elkaar zouden vitten?
(het is misschien wel handig om er achter te komen, waar het fout ging. Want ik las ook dat iemand schreef dat er daarom geen leuke dingen meer gedaan worden, maar dat is zó zonde!!!)
Dikke :hug: voor je!
Oh ja, en ook nog even dit:
Het is wel herkenbaar hoor
Zo zie je maar dat gezelligheid niet te plannen is
heel herkenbaar :? Merk bij mezelf vaak dat mijn verwachtingen te hoog gespannen zijn, heb een bepaald ideaalplaatje in mn hoofd over hoe gezellig t zal zijn 
Zo afgelopen winter met de sneeuw: witte sneeuw, strak blauwe lucht, ik met mijn lief en mijn kids wandelend door een besneeuwd bos, tweeling op de slee, sneeuwpop maken… :inlove: Realiteit: huilende kinderen met koude voeten, koude handen, sneeuw plakte niet genoeg voor een sneeuwpop en ruzie over wie er op de slee mocht. :roll: En ik dus woest omdat het nooit eens gaat zoals ik wil :mrgreen:
@Roos wrote:
Zo zie je maar dat gezelligheid niet te plannen is
Dat dacht ik eigenlijk ook toen ik je eerste post las.
Jij wilde van alles, had leuke ideeen de hele dag, maar je had eigenlijk niet even gevraagd wat zij wilden…
En niet dat ik het niet herken hoor, ik heb ook wel eens mijn neus gestoten, maar ik merk bv aan mijn eigen kinderen dat ik ze best kan enthousiasmeren voor een half uur, maar daarna willen ze gewoon weer hun eigen ding doen.
:hug:
Soms is het gewoon niet eerlijk.