Francisca, hub, Fabian en Nathan, gefeliciteerd met jullie dochter en zusje. Mooie naam :inlove:
Dus toch nog een beebje :dance:
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter en zusje.
Francisca, van harte gefeliciteerd!!! Lekker genieten!! :inlove:
Hoe is het met jou Hanneke? Met je bekken? En hoe bevalt het met drie kindjes? Ze zijn wel trots zeker?
En om het topic toch levendig te houden, hoe is het met de rest? :mrgreen:
Hier gaat het wel aardig. Mijn hb is gelukkig weer terug bij het oude ongeveer. Al voelt dat voor mezelf nog niet zo, maar ik moet gewoon wat actiever worden denk ik… 
Met Romée gaat het op zich wel goed, t is een gezonde meid met pit laten we maar zeggen… Snel van slag, dan de rest van de dag niet slapen of juist in de draagdoek of op de arm. Ze overstrekt zich, bij tijden is het net een plank. Dus ik ga toch maar eens een telefoontje plegen, ons neefje is met kiss erg goed behandeld voor een manueel therapeut en die ga ik ook even bellen. Mijn schoonzus zegt dat dat een tovenaar is… haha Ben erg benieuwd! Hoop dat we iig zo snel mogelijk terecht kunnen, want dit is best slopend! (al slaapt ze wel de hele nacht door, dus wat dat betreft mogen we niet klagen… ;-))
Linda, een lage hb heb ik ook en daar heb ik soms nog wat last van.
Mijn bekken zijn nog erg gevoelig maar verder voel ik mij prima en ben ik weer lekker mobiel.
Wat sneu dat Romée snel overprikkeld is. Dat had Aukje ook erg. Ook het overtrekken herken ik. De osteopaat hier kon er helaas niet zoveel mee. Hopelijk bij jullie wel!
Fijn dat het verder goed gaat. Het is een beauty hoor! :inlove:
Sepp is een heerlijk rustig babietje. Echt een schatje :inlove:
We genieten dus volop. Mats en Aukje zijn erg trots :inlove:
Voor wie het leuk vindt… Ik heb het bevallingsverhaal bij kraamtijd gezet.
Oh die ga ik nog wel eens lezen!!
Iemand ook interesse in mijn verhaal?
Voor de liefhebbers:
Donderdag 9 augustus
Vandaag ben ik 41,1 weken zwanger. Deze ochtend komt de verloskundige mij strippen als dat mogelijk is. Als dat mogelijk is inderdaad, want er was niet heel veel ruimte nog… De verloskundige verwachtte er niet veel van, ze zou verbaasd zijn als we haar zouden gaan bellen in de komende uren.
We halen Tygo weer op bij beppe en we besluiten lekker met z’n drietjes te gaan lunchen in het centrum. ’s Middags gaan we op verjaardag bij ons neefje welke de volgende dag jarig zou zijn. De hele middag zitten we daar in de tuin, rond zessen eens naar huis want ik ben kapot! De laatste weken lag ik ’s middags lekker op bed en deze dag met drukte en al mijn middagslaapje gemist. Ook nog eens vrij laat naar bed gegaan. Voor het naar bed gaan toch even douchen, want mijn buik voelde toch vreemd aan. ( kwam vast van de drukte) De hele dag heb ik wel gebloed en verloor al in de afgelopen week stukken slijmprop. Tijdens het douchen was dat nog meer en dan ook met allemaal bloed. Hmn zou het dan toch?? Gauw slapen, want wie weet konden we die rust nog erg goed gebruiken.
Vrijdag 10 augustus
Ik denk dat ik maar een half uur geslapen heb en toen wist ik niet meer hoe ik moest liggen. Toch maar even naar beneden, kijken wat dit nu wel niet was. Ik kon al gauw niet meer recht staan, ik belandde verschillende keren op de wc en toen ik de tijd eens in de gaten hield waren dit wel degelijk weeën welke ook best snel kwamen al! En ik zat er echt niet meer op te wachten, was juist zo moe, ik wou gewoon slapen! Haha weken kijk je naar die bevalling uit, is het zover hoeft het niet meer… Na het bezoek van de verloskundige had ik mij echt op een bevalling met 42 weken pas ingesteld. Rekende me al rijk met extra verlof en dat ik dan pas na de herfstvakantie zou hoeven te beginnen… Maar goed, eenmaal in de weeën kun je er niet veel aan veranderen… Ik zat wat achter de laptop, ik lag op de bank en op den duur toch maar lekker douchen. De weeën waren op dat moment zo heftig dat we toch besloten om de oppas uit bed te bellen. Alleen… die namen niet op… haha We waren al een alternatief aan het bedenken toen er toch uiteindelijk opgenomen werd. Tygo uit bed geplukt: “Je mag uit logeren, je zusje komt!â€? Meteen was hij klaarwakker: “YES!â€? zei hij! Achteraf bleek hij bijna de hele nacht wakker te zijn geweest en iedereen in huis wakker gemaakt te hebben, OEPS!
Na het douchen lekker op bed gelegen, al wist ik niet goed hoe te liggen. De weeën bleven maar komen en toch twijfelde ik steeds of we de verloskundige moesten bellen. Om drie uur zei ik, we bellen om half vier, om half vier zei ik: we bellen om vier uur… En voor ik mij weer bedacht heeft manlief de telefoon maar opgepakt. De verloskundige nam direct op en was echt verbaasd dat de weeën toch begonnen waren. Ze zou er meteen aankomen. Toen ze hier eenmaal was kwam ze ook meteen binnen met al haar koffers en werd alles meteen klaar gezet. Ook Marcel werd flink aan het werk gezet. Kleertjes, aankleedkussen, bedje, water koken… Blijkbaar verwachtte de verloskundige dat ik in een sneltreinvaart zou gaan bevallen ofzo… Toen uiteindelijk moest ik maar eens gaan liggen en zou ze eens gaan kijken hoe ver we waren. Wat een domper was dat zeg… Er was misschien een heel klein beetje veranderd na gistermorgen, maar veel was er nog niet aan de hand. Toen maar wat afspraken gemaakt. We zouden weer naar bed en de verloskundige zou om negen uur weer komen. Aangezien de ontsluiting ook bij Tygo zijn bevalling niet op gang kwam moesten we er maar over nadenken of we naar het ziekenhuis wouden als er nog geen vorderingen waren vier uren later. Ik was tenslotte al ruim 41 weken zwanger en we hadden ook al een nacht slaap gemist, als we zo door zouden lopen zou dat zomaar nog een nacht kunnen worden… De verloskundige was de deur bijna nog niet eens uit en we hadden al besloten voor het ziekenhuis te kiezen, dit vonden we de vorige keer ook helemaal niet erg, dus nu ook niet. We hebben nog even op bed gelegen, al heb ik bijna niet kunnen slapen. Na achten er maar eens uit en nog eens douchen en na het douchen waren de weeën verdwenen… Toen de verloskundige kwam zat ik wee-loos op de bank. Het is dat ze me die nacht wel anders had gezien… haha Toen ze weer ging kijken was er echt niks veranderd ten opzichte van vier uren eerder. Dit hadden we ook niet verwacht, dus een hele grote teleurstelling was het niet. Het ziekenhuis werd gebeld met de hoop dat er een plekje vrij was en ook de gynaecoloog vond het beter om een handje te helpen. Als ik nou 38 weken zwanger was geweest, was dat wel anders geweest. Er was dus plek gelukkig, dus we hebben snel alles bij elkaar gezocht en we konden de auto in. Bij het ziekenhuis aangekomen stond er al een gastvrouw met een rolstoel te wachten welke mij naar de verloskamer zou brengen. De weeën waren nog steeds weg en de verloskundige en ik zaten te geinen met elkaar, die gastvrouw was gewoon verbaasd dat ik zou gaan bevallen… Logisch natuurlijk! Eenmaal in de verloskamer kwam er al gauw de verloskundige in opleiding zich voorstellen, mijn eigen verloskundige vroeg me nog of ik het wel goed vond een stagiaire erbij te hebben, want in het ziekenhuis gaan ze er maar vanuit dat je het goed vind. Ik vond het geen probleem, iedereen moet kunnen leren en misschien zou ik nog wel een interessant geval kunnen zijn. De verloskundige van dienst kwam zich later ook voorstellen en dat was ook een enorm lieve meid. Ik zat wel goed! De CTG was inmiddels aangesloten en heel langzaam begonnen de weeën wel weer terug te komen. Ze zouden gaan proberen de vliezen te breken en/of een elektrode op het hoofdje van de baby te plaatsen. Maar ze kwamen er al bijna niet bij en de vliezen zaten enorm strak om het hoofdje heen waardoor ze er niet doorheen konden komen. De verloskundige van het ziekenhuis probeerde het eerst, maar het wou gewoon niet. Zij vroeg mijn eigen verloskundige het nog even te proberen, zodat ze niet de gynaecoloog erbij hoefde te roepen. Mijn eigen verloskundige kreeg het ook niet voor elkaar en al met al hebben de dames mij zoveel pijn gedaan! En dan moest de gyn het ook nog proberen? Nee toch?!? Ik lag te huilen en moest echt bijkomen van de pijn. De gyn was ondertussen gebeld en die vond het gelukkig niet nodig dat hij het ook nog moest proberen. In overleg was besloten mij toch maar een gel in te brengen als alles niet vanzelf ging, maar eerst zouden ze me even met rust gaan laten.
Besef van tijd heb ik niet meer, maar zodra de gel ingebracht werd kwamen de weeën flink op gang meteen. Ook kreeg ik pethadine voor de pijn, niet dat dat iets hielp of juist wel… dat het daarom zo snel ging… Voor de lunch heb ik geen tijd gehad. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik moest plassen en wou het liefste gewoon niet aan dat bed gekluisterd zitten en ik wou gewoon naar de wc wanneer ik dat wou. Maar ik moest steeds maar aan die ctg blijven, dus heb de verloskundige in opleiding flink laten lopen… haha Uiteindelijk mocht ik wel even zonder de ctg. In tussentijd is ergens toch nog de elektrode geplaatst, toen bleek er ook dat er dus niet meer zoveel vruchtwater was, want ik heb niet eens vernomen dat de vliezen toen doorgeprikt werden. Op den duur had ik al vrij snel pers drang, dus maar even kijken hoe het er voor stond. Maar dat was de grootste domper van de dag, ik zat nog maar op drie centimeter. Maar die persdrang was er wel degelijk! Die moest ik dus elke keer weg zien te puffen, maar dat lukte niet altijd. Voor mijn gevoel kwamen we zo wel dichterbij die volledige ontsluiting, maar er werd me verteld dat het averechts zou werken. Maar goed, al met al ging het super snel, maar jeetje wat kwamen die weeën vlug op elkaar en wat deden ze pijn! Hoevaak ik wel niet gedacht heb dat ik een keizersnee wou, maar… ik heb het niet gezegd want ik wou het stiekem toch ook niet. Haha Opeens was daar het moment dat ik bijna op volledige ontsluiting zat! Wauw! En toen ik eenmaal mocht persen, heerlijk! Wat een opluchting is dat toch! Bij Tygo had ik er bijna anderhalf uur over gedaan, dus voor mijn gevoel waren we er nog lang niet. Maar een paar minuten later werd me al verteld: “Bij de volgende wee zetten we een verdoving, want je krijgt een knipâ€? Huh? De baby kreeg het moeilijk, haar hartslag ging dalen en dus zou ook de verpleegkundige mee gaan duwen op mijn buik, want de baby MOEST er nu uit. Wow paniek, persen dus maar! En daar werd ze dan op mijn buik gelegd! Helemaal blauw, maar ze huilde wel meteen. Ze bleek ook nog eens een sterrenkijkertje te zijn, maar dat was verder geen probleem.
Ik was in de wolken van mijn dochter en aan het bijkomen, dus ik kreeg er ook niks van mee wat er allemaal nog gebeurde om mij heen. Inmiddels was er nog een nieuwe verloskundige bij gekomen, want die andere was eigenlijk vrij, maar ze bleef… De nieuwe verloskundige zou ons meisje Romée nog even nakijken want haar longetjes klonken erg vol. Maar al gauw werd ze weer bij me gelegd, want ze deed het hartstikke goed. Inmiddels bleven ze maar op mijn buik duwen, het hield niet op! Maar de placenta was er nog steeds niet dus. En ondertussen waren ze maar matjes met bloed aan het wegen en bij elkaar op aan het tellen en opeens was er weer paniek… Ik zat Marcel eens aan te kijken, want ik begreep er allemaal maar niks van. Opeens kreeg ik infusen aangesloten, werd ik gekatheteriseerd en kreeg ik al bijna een ok-jasje aan. Kortom, ik werd ok-klaar gemaakt. De verloskundige in opleiding bleef in tussen op mijn buik duwen, drukken, pijnigen… Dat was echt niet fijn meer! En daar was dan eindelijk de gynaecoloog, mijn redder in nood. Had de hele dag al een voorstelling van een oude kalende man in mijn hoofd van die man. Komt er gewoon een vrij jonge lang harige man de verloskamer in lopen, maar dat is gek… haha Hij stelde zich voor, keek even, trok even op een speciale manier en de placenta was eruit. Hoe fijn was dat!!
Toen was het tijd voor nog zo’n drama-gedeelte: het hechten! Dit keer werd er wel toestemming gevraagd of de verloskundige in opleding het mocht doen, maar ik ben goed voor mezelf opgekomen. De vorige keer heb ik zoveel pijn aan mijn hechtingen gehad, dat ik wou dat het goed zou gebeuren en dus heb ik ‘nee’ gezegd. Hoe goed ze me die dag ook geholpen had, ik vond het ook nog wel sneu, maar goed. Het hechten was ook zo weer klaar, ondertussen konden we genieten van onze mooie dochter en werd de familie op de hoogte gebracht van het grote nieuws. Achteraf ben ik super goed gehecht, want ik heb er bijna geen last van gehad, erg fijn!
De verpleging was aan het eten en wij werden even een tijdje met z’n drieën gelaten. Tijd om te bellen, whatsappen en sms. En genieten van ons prinsesje natuurlijk!
Toen de verpleegkundige er weer was is Marcel naar huis gegaan om Tygo te halen en ik werd gewassen. Ik mocht niet douchen, want ik was dus schijnbaar twee liter bloed verloren. Ik vernam daar op bed helemaal niks van en baalde dat ik niet gewoon mijn haren ook kon wassen. Toen we klaar waren mocht ik de verloskamer uit en kreeg ik gelukkig een kamer voor mij alleen, heerlijk zeg! Daar werd ook Romée eindelijk eens aangelegd. En ze dronk! Ik was helemaal verbaasd! Die eerste keer heeft ze een half uur aan 1 borst gelegen en aan de andere borst tien minuten. Na een borstverkleining was ik echt verbaasd dat het kon. Uiteindelijk kwam de grote broer naar zijn zusje kijken, onze trotse pauw! Zo mooi om te zien hoe trots die jongen op zijn zusje is! Beppe was ook mee en ook opa en oma kwamen die avond nog kijken. Toen hun weg waren kwam de verpleegkundige bij mij om te gaan plassen. Maar dat zouden we wel even met de rolstoel doen en dat was maar goed ook. Ik had het zelf niet zo snel door, maar de verpleegkundige gelukkig wel en die riep er meteen een collega bij. Ik zou dus zo gaan flauw vallen en ze hadden me echt net op tijd op bed. Oei… twee liter bloed… ja ik vernam het nu! Meteen werd de bloeddrukmeter aangesloten en werd mijn hartslag gecontroleerd, maar het ging gelukkig goed. De nacht ging vrij goed, al heb ik maar weinig geslapen. Al die tijd lag ik ook aan een infuus met vocht. ’s Nachts nog een keer geplast en toen ging het goed. Om half acht kwam er al iemand bloed opnemen en rond half negen kwam eerst de verloskundige langs en de verpleger was er ook om controles uit te voeren. Mijn hb was gelukkig erg hoog toen ik het ziekenhuis in ging, das was mijn geluk. Ik was van 8,9 naar 5,6 gegaan. Gelukkig hoefde ik geen bloedtransfusie en zodra ik op de been kwam mocht ik naar huis. Ik heb nog een kwartier de bevalling besproken met de verloskundige die dus ook bij de bevalling aanwezig was besproken en dat was wel heel fijn! Er was namelijk niet veel tijd geweest om alles met mij te communiceren in tussentijd, ik had gewoon niet door wat er aan de hand was allemaal, dus ik vond het heel fijn dat ze nu echt de tijd nam voor me. Toen de verloskundige weg was kwam de gyn me vertellen dat ik naar huis mocht en zei me dat ik een recept voor staalpillen mee naar huis kreeg. Toen was het tijd om te douchen en dat ging eigenlijk super in mijn eentje. Marcel en Tygo waren er ondertussen en zodra Romée in bad was geweest werden de ontslagpapieren in orde gemaakt om thuis verder te kunnen gaan ganieten!
Het was een heftige bevalling, maar we hebben er wel iets prachtigs voor terug gekregen!
Wow dat was zeker een hele zware bevalling! :shock: