Ik lees hier allemaal verhalen over Clomid en Pregnyl, en het lijkt me vreselijk om al die rotzooi in je slijf te spuiten/slikken.
Na een jaartje proberen, ben ik niet zwanger en ik houd er rekening mee dat dat weleens helemaal niet gaat gebeuren. Toch zijn mijn man en ik het erover eens dat wij dat traject niet aan zouden kunnen.
Ik heb wel het gevoel dat ‘niet behandelen’ meer moed vergt dan wel de mmm in. Want je leest natuurlijk de succesverhalen en we hebben een succesvolle ivf van heel dichtbij meegemaakt. Misschien hou ik dan het gevoel dat ik er niet alles aan heb gedaan, maar de mmm stuit mij zo tegen de borst, ik hoop dat mijn kinderwens nooit zo groot wordt dat ik dat toe sta. Zijn er meer meiden die er zo over denken?
Ik krijg hier een naar gevoel van… ik weet zo niet waarom. Ik haal hier uit dat je vind dat mensen denken de mm in dat doe ik even. Sommige waaronder ikzelf hebben geen keus dan die mm in te gaan.
Je hebt het over moed maar je denk dat je de mm niet aan kan, dat getuigd mij niet van een moedige keuze maar meer van angst. Misschien begrijp ik je wel verkeerd, dat kan natuurlijk ook.
@Pinkie wrote:
Ik krijg hier een naar gevoel van… ik weet zo niet waarom. Ik haal hier uit dat je vind dat mensen denken de mm in dat doe ik even. Sommige waaronder ikzelf hebben geen keus dan die mm in te gaan.
Heb ik ook… het lijkt erop dat je jezelf bóven de stellen plaatst die wél de mm ingaan.
Zo komt het althans op mij over…
Voor beide beslissingen heb je moed nodig, en laten we ons niet met elkaar gaan vergelijken…! :shifty:
Oeh, sorry! zo bedoel ik het zeker niet, verre van dat!
Ik heb van dichtbij meegemaakt wat een ellende de mmm is. Veel teleurstellingen, veel pijn, stemmingswisselingen en noem maar op. Als je dit aangaat, heb je wel lef! Alleen al de puncties waar ik over heb horen praten, bezorgen mij de rillingen.
Wat heeft je doen besluiten om hier in te stappen? Je zegt, je kon niet anders. Ik snap dat je daarmee bedoelt dat het voor jou de enige mogelijkheid was/is op een kindje. Was geen kind voor jou geen optie?
Nogmaals excuses als ik je gekwetst heb, ik ben alleen de verschillende mogelijkheden aan het overdenken.
Er is bij mij een cyste van 10 cm ontdekt aan mijn linkereierstok nadat ik een miskraam had gehad, vanaf de dag van de miskraam loop ik elke maand weer ziekenhuis in en uit.
Jeetje, dat is niet niks, ik hoop voor je dat het allemaal goed komt.
Wat je zegt, kan weleens waar zijn. Dat het angst voor alle pijn is die ik niet aan wil gaan. Ook ben ik bang voor de gevolgen op lange duur. Wat doen al die hormonen in je lijf? Mijn man geeft ook aan dat hij me niet zou kunnen helpen met het hele proces, en dan bedoel ik het spuiten. Dit is niet laks van hem, maar hij kan me eenvoudigweg niet zien lijden. En daarmee wil ik natuurlijk niet suggereren dat jullie mannen niet genoeg van jullie houden en je dit wel laten doen…Ik hoop dat mijn bedoelingen goed overkomen en niet aan de slechte kant van de weegschaal worden geplaatst…
Moed om dit niet aan te gaan, is ook nodig. Omdat je daarmee voorgoed afscheid neemt van wat had kunnen zijn. Ik stel het één beslist niet boven het ander, ik respecteer ieders keuze.
Kijk, nou snap ik je!! :mrgreen:
Kon me al niet voorstellen dat iemand het zo zou voelen… denk dat je bewoordingen mss wat ‘ongelukkig’ gekozen waren. :shifty:
Wens je heel erg veel sterkte, en jou ook Pinkie! :hug:
En ik wens jou een ontzettende fijne zwangerschap en een gezond kindje toe.
As je 't goed vindt, doe maar 2 gezonde kindjes… :mrgreen:
Ach, dat is helemaal super! Ik las het net in je banner., gefeliciteerd!
ik denk ook niet dat ‘niet behandelen’ meer moed vergt. op een bepaalde manier is het namelijk een passieve keuze. En heeft het misschien ook met angst te maken? angst dat het niet gaat lukken? angst dat je teleurstellingen krijgt en niet weet hoe je daar samen mee om zult gaan?
want ik kan je vertellen dat al die behandelingen, spuiten, hormonen niet fijn zijn maar dit is prima op te brengen en staat in geen verhouding tot de emotionele belasting die ik, en misschien ook anderen, als veel zwaarder ervaren.
waarom doe je het dan? omdat je graag een kindje wilt en dat blijkbaar op een andere manier niet kan. Misschien ook wel niet met de mmm (bij ons in ieder geval niet) maar dan heb je dat in ieder geval geprobeerd en naast het verdriet heeft het ons ook veel sterker gemaakt als team, deze heftige, intense ervaringen en het klinkt misschien raar en moeilijk voor te stellen, maar alle pogingen en de teleurstellingen waaronder diverse miskramen had ik toch niet willen missen.
hoi hoi ,
Deels snap ik je verhaal wel en je gevoel ook de angst ( of onzekerheid?) of gewoon de vraag… ik kan me iets inleven. Ik hoop ook dat ik met mijn tekst niemand kwets, veleen weten wel hoe ik zelf in de mmm heb gezeten.
hm ik wil wat schrijven maar eig lukt niet dat wat in mijn hoofd zit :think:
Moeilijke is dat ik zelf een verleden heb met de kinderwens, niet zwanger lukt te raken na jaren, en toch uiteindelijk het wel lukte 2 x een mislukte zw.sch te hebben… 1x mk en 1x ma…
Daarna was het weer moeilijk en kwamen we in de mmm om te probberen om via een andere weg zwanger te raken of iig om uit te zoeken waarom trug zwanger raken niet lukte…
Ik heb altijd twijels gehad om aan IVF te doen, had het van duchtbij gezien en met diep respect volgde ik het bij een andere stel die net als ik zo graag ouder wouden worden maar niet lukte…
Ik kreeg bij al die verhalen , die ik vol respect volgde steeds de angst om de pijn het verdriet de teleurslag, de emoties, het ziek zijn, de tijd van spuiten slikken enz van stemmingswisselingen. Ik vond het vreselijk knap wat mensen er voor over hadden om een kindje te ontvangen… maar ik zag de manier waarop voor me zelf neit zitten.
Voelde me daarover schuldig want had ook zoiets van als je mama wilt worden en tis je niet gegunt via de natuurlijke weg dan MOET je hulp nemen en mag je niet " zeuren" over wat dat met jou doet in je leven… dan moet je dat er bij nemen want je hebt immers die wens…
Ik vond dit een heel scenario en een heel dilemma…
Later dacht ik ik moet niks, ik moet wel aangeven ik heb heel veel steun gehad op dit forum waar ik al een pops bij schreef en waar ik veel kon schrijven ( uitspreken wat ik dacht voelde enz)
Mijn partner wou wel heel graag stellig in de mmm om ons best te doen een kindje te moge ontvangen.
Er werd ons in het zkh na alle onderzoeken na de mk en ma en na het lange wachten aangeboden IUI te volgen.
In eerste instantie heb ik hard NEE gezegt, want ik was er niet aan toe… ik kon het niet, was zo bang voor mijn stemming mijn gevoel mijn emotie de pijn de onzekerheid de nog grotere pijnlijkere teleurstellingen en het verdriet …
Ik denk dat het voorgaande ms ook bij jou van toepassing is, althans dat haal ik uit jou schrijven en drm leef ik in je in en leef ik mee, ik snap je ( denk ik,)
Ik wou dus ook niet behandeld worden, vond ook dat een wonderdtje me gegunt moest worden ( ben niet gelovig maar had wel zoiets van het komt me toe gegeven of ms wel niet) ,
Maar de wens was zo enorm groot… toen kwam ik op het punnt van twist…
Ik heb ( had destijds) ook verdriet, ook elke maand teleurstelling, ook pijn ( door de endometriose) injecteer nu ook ( b12 tekort) … en dit kan ik ook aan dit draag ik ook…ik twijfelde enorm…
Toen op het forum heb ik een soortgelijk topic als jij nu geopend…
En er kwamen veel reacties…
Je hoefd niet door te gaan met IUI< jij mag bepalen waar het stopt en wanneer… als jij denkt ik wil niet meer stop je, kijk hoe het voelt wat je er van vind en IVF hoeft ms ook niet ms lukt iui wel ?
Al deze dingen deden mijn twijfels overgaan in moed en kracht en deden me energie geven om aan IUI te gaan beginnen…
Het is me achteraf zoooo tegengevallen kwa pijn verdiriet enz ik ben er zo ziek van geweest, zkh in en uit, 1 x geopereerd door overstimulatie ( grote cyste)…
en uiteindelijk na de 3e poging was ik op , op van bijna 5 jaar vechten , 5 jaar ziek zijn en pijn hebben … dat ik dacht ik stop er mee, ik trek het niet ( met in mijn achterhoofd het forum en de reacties JIJ ( ik dus) mag stoppen wanneer ji het wil ) … samen met mijn partner uiteraard…
Toen ben ik weer trug aan de pil gegaan … en kreeg ik oichaamelijk en geestelijk de rust.
Daarna zijn mijn partner en ik gaan scheiden… ( om heel andere redenen en voorvallen hoor)
NU heb ik een nieuwe partner… en daar komt om het hoekje kijken wat jij OOK noemt , de partner kan het niet aan je pijn te zien leiden.
EN DAT IS NET wat er bij Ronnie ( mijn vriend nu) ook speelt… hij kende me al en heeft me destijds gezien ( met mijn ex) en vond het vreselijk en zegt zelf ook ik zal nooooit met jou het traject in willen gaan om een kindje te ontvangen… dat doet MIJ pijn, want oo kal heb ik destijds gestopt , ik was zooo trots op mezelf dat ik een poging heb gedaan, dat mijn lichaam vaalde stopte ik , niet mijn geest ( zo zie ik het)
NU zitten we samen enorm in twijfel stel dat ik stop met voorbehoed ( euhm heb ik niet zit in tijdelijke overgang) wat doen we dan als het niet zou lukken zwanger te zijn ? Kijk hij heeft een kindje uit eerder huwelijk voor hem is makkelijker te zeggen denk ik ik hoef gene hulp van zkh… ik ben benieuwd hoe ik me ga voelen .
Maar ook nu voor mij weeeer het zelfde isseu als jou ms niet bbehandelen en dan geen mama worden?
Maar ik ben wel voor de behandelingen ( niet tegen ) , vind ook beide overwegingen dat het mag en moet kunnen ieder voor zich heeft zijn eigen overwegingen er in zijn voors en tegens, welke belsissing er word genomen de een is niet beter dan de ander of moeilijker of makkelijker…
het is hoe dan ook vreselijk als je een ouder-wens hebt ( kinderwens) en het lukt niet, dat is zooo ongelukkig makend…
hm heel verhaal hopelijk vind je dat niet erg, anders excuus,
ik hoop iig dat het aansluit op jou vraag, jou reactie…
:-* bianca
Ik moet zeggen dat ik ook bang was toen we na een jaar naar de gyn gingen. Ik heb toen ook steeds gezegd dat ik echt niet zomaar hormonen wilde nemen…
Toen het 2e jaar om was en de gyn IUI met Clomid voorstelde zijn we echt meteen naar de apotheek gereden om die dag nog te beginnen.
Toen de IUI niet lukte en IVF in beeld kwam heb ik eerst gezegd dat dat te heftig was en dat ik daar mee wilde wachten… toen we een aantal maanden later naar de gyn gingen om toch met IVF te beginnen, was het een ongelooflijke tegenvaller dat er een wachtlijst bleek te zijn.
Wat ik hiermee maar bedoel te zeggen, je kan altijd van gedachte veranderen. Als je echt alleen zou willen weten of er iets is of niet, dan ga je eventueel met die instelling. Je kan op ieder moment besluiten of je er wel of niet aan toe bent. Ik kon dat met 1 jaar ook echt nog niet zeggen.
Wij hadden wel steeds sterk dat we het zeker wilden weten en niet achteraf hoefden te denken “had ik maar”
Naarmate je een stapje verder komt in de mmm ben je er over het algemeen ook echt aan toe om die volgende stap te nemen.
Als je weloverwogen de keuze maakt om niet naar de gyn te gaan en jullie kunnen nu met 100% zekerheid zeggen dat je daar geen spijt van gaat krijgen, dan is het voor jullie een goede keuze. Twijfel je daaraan en wil je wel weten waarom het nog niet is gelukt, zou ik toch gaan…
Sterkte met deze beslissing.
Beste Bianca en Angelbaby, ontzettend bedankt voor jullie reacties, heel herkenbaar. Als je mensen ontmoet die geen kinderen kunnen krijgen, zitten ze vaak al tijden in de mmm. Je ontmoet zelden mensen die nog twijfelen en geen zekerheid hebben. Zodoende lijkt het alsof die stap naar de mmm heel vaak wordt genomen, en er niet een heel proces van wikken en wegen aan vooraf is gegaan! (En waarschijnlijk wikt en weegt iedereen er op los 
)Bij mijn schoonzus is er nooit gesproken over ‘niet behandelen’ en ik vind dat moeilijk te begrijpen. Het is zo geaccepteerd dat je behandeld, dat de andere optie dus werd overgeslagen. Heel fijn voor haar dat het nu gelukt is, knap wat ze allemaal heeft doorstaan. De kinderwens is blijkbaar zo groot, dat ze dit er voor over had.
Ik zie wel in dat ik nog tijd genoeg heb, alle keuzes liggen nog open. Dat is prima. Bianca, ik wens je veel succes met je beslissing, en Angelbaby, voor jou zijn het spannende tijden, ik hoop het allerbeste voor je!
Bedankt meiden!
Toen ik en mijn vriend na 1 jaar naar de ha gingen en mijn vriend een potje moest vullen wisten we gelijk dat het al aan hem lag dus zijn we door verwezen naar het ziekenhuis daar ook nog een aantal potjes moeten vullen en toen bleek dat we voor iui niet in aanmerking konden komen omdat daar het zaad niet goed genoeg voor was en toen ivf ik dacht oh mijn god dus toen flink over nagedacht samen van wat willen we en ik had het idee dit durf ik niet toen nog even langer over na gedacht en toen zei ik tegen mijn vriend we proberen het gewoon 1 keer lukt het niet of kan ik het niet aan stoppen we ermee maar dan heb je achter af geen schuld gevoel van had ik het maar geprobeerd.
En toen zijn we eigenlijk heel goed behandelt en ik durfde zelf de spuiten niet te zetten dus ben ik gewoon wel iedere dag naar de ha geweest en de assistente zette gewoon die spuit en nergen last van gehad. En toen kwam de punctie moest de avond van te voren een kalmeringspilletje in nemen en daar werd ik rustig van de andere morgen ook nog 1 en toen in het ziekenhuis heb ik als pijnstiller alleen maar paracetamol en diclovenac gekregen als zetpil en klaar was het en toen de punctie tja het doet even zeer maar een bevalling is ook niet geheel pijnloos en je kan zelf aan geven aan de gyn van oh even stoppen en dat deed deze ook en niks was te veel!! En bij ons is het dus wel gelukt dus er is nog hoop meid maar denk er in ieders geval wel heel goed over na maar ook dat als je anders beslist er nooit geen spijt van zult gaan krijgen!
Succes met je beslissing!
Mijn vriend en ik zijn nu één jaar bezig, en sinds kort weten we dat het erg moeilijk zal worden op een natuurlijke manier zwanger te worden. Wij staan dus op het punt dat jij beschrijft. Wel of niet de mmm in… Over twee weken is er nog een keer een zaadonderzoek, waar we weinig vertrouwen in hebben. Mijn vriend zegt dat hij geen zin heeft in al dat gedoe (=mmm). Toch maken we een afspraak bij de gyn om te kijken wat de oorzaak is, en of het bij mij allemaal wel in orde is. Dan zien we wel verder.
Ik weet wel dat onze kinderwens héél groot is. Buiten dat het me nu geweldig lijkt om moeder van zo’n klein mensje te zijn, lijkt het me ook verschrikkelijk om over 20 jaar andere ouders te horen over hun dochter die gaat studeren, een nieuw en fout vriendje heeft etc, en niets over je eigen kinderen, die een groot deel van je leven bepalen te kunnen zeggen. Een enorm gemis lijkt me dat.
Hmmm, ik weet niet of ik dit duidelijk heb gezegd…
Ik hoop nu zó 
dat wij die hele mmm verder niet nodig gaan hebben.
liefs, Jules
ok. ik dan maar ‘even’.
ik praat púúr vanuit mijn eigen gevoel en mijn eigen keuzes daarin.
dat is niet kwetsend of oordelend bedoeld, dat is gewoon zoals ik het ervaar en er tegenaan kijk.
bij mijn ex hebben we 7 jaar diverse ziekenhuizen in en uit gelopen en meerdere malen IUI gedaan omdat IVF niet nodig leek. Meerdere malen heb ik een half jaar of langer pauze genomen a omdat ik mezelf jong vond en de natuur een kans wilde geven en b ik emotioneel alles erg zwaar vond en tijd nodig had om bij te komen en op te laden.
na 7 jaar dokteren was alles zo achteruit gegaan dat alleen ICSI nog een optie was.
En dát wilde ik niet. Die keuze was een vrij ingrijpende keuze en heeft mede met veel andere redenen tot een echtscheiding geleidt.
1 van de bijkomende problemen was dat in dat proces van keuzes maken bleek dat mijn ex-man niet adopteren wilde, ik wel en we gewoon niet samen tot een oplossing kwamen omtrent hoe we ons leven wilde vorm geven: met of zonder kinderen en hoe eventueel een kind te hopen mogen “krijgen” dus ivf.icsi, adoptie pleegouder worden, kid of toch bewust kinderloos enz.
Ik wilde geen ivf/icsi omdat ik geen keuzes omtrent leven wil maken:
er komen als het goed is erg veel eicellen vrij bij de punctie: als je geluk heb zeg 10 of meer. Als je dan heel veel geluk hebt worden ze alle 10 bevrucht en heb je na een paar dagen 10 embryos. Als je dan nog meer geluk hebt zijn ze allemaal mooi van kwaliteit en kunnen ze worden ingevroren.
MAAR er worden er maar 1 of 2 teruggeplaatst. Dan blijven er dus 8 over.
Die gaan de vriezer in.
Je hebt nog meer geluk en er wordt een kindje geboren.
Dan denk je weer aan die 8 embryootjes…en die wil je eigenlijk wel “gebruiken” voor een tweede kindje…dus er wordt ontdooit en waarempel alles zit weer mee en je wordt zwanger.
Dan heb je er nog 6. En dan? Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om die 6 te laten vernietigen. Die embryo’s zijn door mijn keuzes ontstaan en nu zouden ze dan vernietigd worden. Niet door de natuur…maar omdat ik ze niet “gebruik”…ik kan daar niet mee leven in mijn hoofd.
Ik wéét best dat dit een uniek scenario is, dat meestal niet alle folikkels een eitje bevatten, dat niet alle eitjes bevrucht worden, dat niet alle embryo’s goed genoeg zijn om in te vriezen, en er een heleboel verloren gaat tijdens het ontdooien of een misschien zeer spijtige miskraam.
Maar het is niet voor mij. Ik wil die keuzes niet maken.
Toen ik dus mijn man ontmoette was 1 van de eerste dingen die ik tegen hem vertelde: mochten we ooit voor de keuze komen te staan: ik wil géén ivf/icsi. adoptie of andere dingen wil ik over denken, maar dat niet.
Na 3 dagen denken ging hij accoord met mijn idee daarover.
Toen we niet zwanger bleken te kunnen worden werd IUI al snel weer opgepakt als optie. Máár zonder Clomid. Ook dat is iets wat ik niet gebruiken wil zolang er medisch niet een reden is het te gebruiken, puur en alleen om meer eicellen te produceren: dat wil ik niet. Gelukkig kon dat in dit ziekenhuis en kon dat medisch gezien in onze situatie.( ik heb een goede eisprong van mijzelf)
We hadden het geluk gelijk de eerste keer zwanger te raken van de IUI in natuurlijke cyclus.
Wél kregen we pregnyl: dat is een natuurlijk hormoon, verzameld door moeders voor moeders. Ik heb dat nodig ter ondersteuning van de fase tussen eisprong en event. menstruatie omdat die bij mij te kort is voor een mogelijke innesteling.
En nu: nu zijn we voor een tweede bezig.
Poging nr. 6. En we mogen er nog 3.
Mocht IUI niet lukken gaan we niet verder in de MM.
Hoe groot de wens tot een tweede ook is, daar ligt voor ons de grens.
Nogmaals, ik hoop niet dat ik iemand hier mee kwets, ik wil alleen vertellen hoe wÃj er tegenaan kijken.
Guusje
edit: wat ook meespeelt in mijn gevoelens omtrent ivf/icsi zijn de gezondheidsgevaren: mogelijke overstimulatie die levensbedreigend kan worden en toch een eventuele link met kanker op latere leeftijd door alle hormoonschommelingen. Ik weet dat er wetenschappelijk geen bewijs voor de link met kanker is…maar ik heb in mijn omgeving het nu al 3 keer gezien…en het schrikt me dus erg af…
ik begrijp je deels…
ik snap dat je niet alle behandelingen zou willen doen dat had ik zelf ook
maar waarom niet kijken wat er aan de hand is?
misschien is het iets heel “simpels”
toen wij voor Luna bezig waren hebben wij wel laten kijken wat er aan de hand was maar we waren nog niet toe aan behandelingen
maar wisten wel dat mijn man slecht zaad had en het daardoor langer zou duren dan normaal
we konden beginnen aan kunstmatige inseminatie maar ook dat vonden wij toen nog een te grote stap
na 3 jaar begon bij mij de moed toch behoorlijk in de schoenen te zakken en zijn wij opnieuw de mm in gegaan en op de dag dat we te horen zouden krijgen in aanmerking te komen voor ivf kregen we een echo omdat ik spontaan zwanger was geworden
nu zijn wij na een jaar weer de mm in gegaan (met veel tegenwerking van het ziekenhuis :twisted: ) uiteindelijk kreeg ik na 18 maanden zelf proberen clomid en was ik direct zwanger
ik heb geen bijwerkingen gehad van de clomid dus ik heb het niet ervaren als troep
maar goed dat zijn mijn ervaringen en mijn mening ik zou het gewoon niet kunnen om zonder te weten wat er aan de hand is maar te zeggen dan maar geen kinderen
ik begrijp wat je bedoelt en merk dat ik de verhalen van de andere dames ook erg herken. Maar daaruit kun je toch ook opmaken dat het heel persoonlijk is, een persoonlijke keuze die je op een moment maakt.
Maar wees niet boos op jezelf, of op je man dat je op een ander moment die keuze terug wilt draaien, maak hierin geen definitieve keuzen als het niet moet.
Dat is hoe ik er over denk want ook ik wil al dat “gedoe” niet.
Ik ben niet heel gelovig maar was en ergens nog wel , erg overtuigd dat het een reden heeft dat je niet zwanger wordt. Dat je niet moet ingrijpen in de natuur. Alleen er zijn zoveel goede voorbeelden waar ingrijpen in de natuur net dat extra zetje is wat je nodig hebt en er dan toch een gezond kindje aan je wordt geschonken. Want ik vind mijn kind nog altijd een geschenk.
en toen toen kwam ik ook bij de gyn terecht, lang verhaal maar uiteindelijk ben ik ook op de Trein gestapt. De trein die Medische Malle Molen heet. En nu, 2 jaar, 2 miskramen, clomid slikken en 1 IUI poging later zit ik in het laatstje wagonnetje. Het wagonnetje waarin ik een keuze wil maken, blijf ik in de trein, ga ik op het station staan of neem ik in het vervolg de fiets ( mijn 3 keuzen, gaan we verder met IUI, laten we de natuur zijn gang gaan tot mijn 40e, of ga ik terug aan de pil)??
Die keuze is kiezen uit kwaden en niet uit goede misschien maar ik had 7 jaar terug niet eens gedacht ooit kinderen te willen, laat staan er nu 1 te hebben en nog zo graag 1 wil.
Overigens is verder gaan dan IUI voor mij geen optie, vindt celdeling buiten mijn lichaam net een stap te ver gaan, hoe fijn ik het ook vind dat het er is zodat mensen die dat wel willen er ook gebruik van kunnen maken.
sterkte en hopelijk moet je geen beslissingen nemen.
weet niet zo heel goed wat ik hier op moet zeggen deze keus was voor ons juist heel makkelijk om die te zetten want misschien is het maar iets heel kleins waarom je niet zwanger kan raken?
wij zijn na 9 maanden doorverwezen naar een gyneacoloog en kreeg meteen de nodige onderzoeken en daar wees dus uit dat ik pco heb want goed behandelbaar is met medicijnen
ik heb nu 10 x clomid gehad waarvan 1 x zwanger wat helaas in een miskraam is uitgelopen 
ik heb nu de eerste ronde puregon gehad waarvan ik me elke dag moest prikken ik kan je vertellen ik ben echt een held op sokken :silenced: maar je gaat steeds een stap verder je verlegt je grenzen steeds meer wij hebben er alles voor over
de medische molen is zeker zwaar heel zwaar maar weet dat er heel vel goede resultaten zijn
ik kan me niet voorstellen om meteen de keuze te gaan maken om niet in de mm te gaan want hoe graag wil je dan een kind? ik kan me er niet bij neer leggen absoluut niet! misschien is het maar een kleinigheid waardoor het niet wil
denk toch dat angst een heel groot iets is maar echt hier sla je je echt wel door heen!
je word er alleen maar sterker van!