Ik denk dat de meesten, waarbij het zwanger worden niet lukt, het toch wel laten checken, kijken of er een oorzaak wordt gevonden. Misschien is het iets heel kleins, wat zo verholpen kan worden, misschien is het iets heel ernstigs… in beide gevallen wil je het toch weten!
De stap om verder te gaan is natuurlijk voor ieder anders.
Ik zie niet zo snel hoe het praktisch gezien goed uitvoerbaar is, maar ik denk toch wel héél veel moeite zal doen. Maar ja, ik maak die beslissing niet alleen.
liefs Jules
Heel herkenbaar allemaal, bijzonder om te lezen dat er zoveel keuzes te maken zijn. 50 Jaar geleden hadden we geen keuzes, we stopten met werken en gingen kinderen krijgen. Lukte dat niet, helaas, de dokter kon niet helpen. Nu, zit je al eerst 5 jaar met je handen in je haar of je kinderen wilt of dat je uit honderden leuke banen gaat kiezen. Dan kies je toch ook voor kinderen, en als het niet lukt, kom je weer voor grote keuzes te staan! Heel luxe, maar ook verwarrend en zwaar. Er is nog zelden iets in het leven wat niet maakbaar is, dus je geluk ligt veel meer in je eigen handen, tot de natuur een loopje met je neemt. En dan kun je altijd nog kijken of je de natuur een handje gaat helpen. Wat dan heel rot is voor de mensen bij wie het dan nog niet lukt! Wat ik inderdaad veel lees, is dat het wel de moeite waard is om na te laten kijken in hoeverre behandeling nodig is, misschien is het iets kleins. Zo had ik er nooit over gedacht, ik wist eigenlijk niet hoeveel ze kunnen zien.
Ik dacht dat je gewoon ‘het traject’ in ging, en als het ene niet hielp, je naar het zwaardere geschut doorging. Ik denk nu dat ik wel zou laten nakijken waar het aan scheelt, maar dat ik de heftige behandeling niet aan zou gaan. Maar ja, dat dachten de meesten misschien, en je verlegt dan je grenzen. Ik ben ook bang voor de effecten op lange duur.
Tevens ken ik in mijn nabije omgeving al 5(!) vrouwen waarbij het nooit gelukt is, en die zich daar heel snel bij neergelegd hebben. Vrij uniek denk ik, en misschien was het voor mij daarom een logisch gevolg?
ik ben blij dat je toch gaat laten kijken wat het is
ik hoop dat het iets “simpels” is voor jullie
Hai robbins (en alle anderen),
Ik heb je al eens gezien op de lijst met de mei-stoppers en kan me echt heel erg goed inleven in je situatie. Wij hebben inmiddels 2 zoontjes, waarvan de oudste geadopteerd is. Ook dit had ermee te maken dat het op de natuurlijke manier niet zou gaan en wij absoluut niet aan de mmm wilden beginnen (mede omdat dat bij ons (lees mij) een combi van diverse behandelingen zou zijn).
Sommige mensen durven te beweren dat wij niet graag genoeg wilden, maar ik kan iedereen verzekeren dat dat niet het geval is. Ik bewonder dan ook jullie moed voor het overwegen / nemen van een dergelijk besluit.
Uiteindelijk heeft het lot bij ons toch nog anders beslist en bleek ik vorig jaar zomer ineens geheel onverwacht (na 10 jaar “onveilig” klussen) zwanger te zijn. Vandaar onze tweede zoon. Inmiddels hopen wij dus ook op een derde wonder (tweede biologisch), maar dat lijkt steeds meer een onmogelijkheid.
Toch kiezen we er ook dit keer niet voor om de mmm in te gaan, ondanks dat we nu weten dat ik prima zwanger kan zijn (alleen niet worden 
).
Anke
Tjonge Anke, Wat ongeloofelijk dat je toch nog zwanger bent geworden! Heel fijn voor je. Ik heb nog geen idee wat ik zou doen, maar zoals ik er nu tegenover sta, zou ik niet willen behandelen. Ik las net het boek ‘eisprong’ en alleen al de samenlevingstest lijkt me vreselijk. Op commando een nummertje maken en de volgende ochtend de boel laten inspecteren, het lijkt me zo erg. Ook vraag ik me af wat er wordt bedoeld als mensen zeggen; misschien gaat het maar om iets kleins. Wat is klein? Alleen een verstopte eileider? Is dat klein? Dat doorspuiten lijkt me geen pretje, ik vraag me af of mijn kinderwens hiervoor al groot genoeg is. Ik loop wat op de zaken vooruit, eerst nog maar eens afwachten.
Heel knap van je dat je destijds deze beslissing hebt genomen, en de reacties van mensen dat je het niet graag genoeg wilde, zijn gebaseerd op onwetendheid, moet je maar denken…zulke mensen denken dat alles in het leven maakbaar is, want tenslotte had de nicht van de dochter van de buurvrouw van de bakker ook in één keer een geslaagde poging, dus zo moeilijk is het toch niet? 
Dat is eigenlijk ook de reden dat ik nog niet weet of ik het überhaupt zou delen met iedereen…
Heeft het lang geduurd voor je overging tot adoptie? Ik heb altijd een goed gevoel gehad bij adoptie, zag het als kind al in mijn omgeving.
Ja, ik zie onze jongste ook echt als een wondertje :inlove: :inlove:
Ik wilde ook altijd al een kindje adopteren. “Vroeger” ging ik er alleen vanuit dat het een aanvulling zou zijn op mijn gezin.
Gelukkig bleek manlief (toen nog vriendje) er ook voor open te staan.
Na de onderzoeken in het ziekenhuis en alle uitslagen, hebben we eigenlijk heel snel besloten om ons op de eerste wachtlijst te plaatsen (voor een eerste procedure gebeurt dat zo’n 3x). In de anderhalf jaar tijd op de wachtlijst heb ik de tijd gehad het verlies te verwerken. Ik heb een tijdje hormonen geslikt om te kijken of dat iets zou uithalen en we hebben alles wel 100x besproken. Ik ben zelfs na een klein jaar nog eens terug gegaan naar de gyn om te vragen of het echt niet ging ( :oops: ). Zijn antwoord bleef hetzelfde. Ik ben door hele diepe dalen gegaan, maar toen we eenmaal aan de beurt waren was ik er wel helemaal klaar voor.
Mocht je er ooit meer over willen weten, mag je me ook altijd een PB’tje sturen.
Anke
Dank je! En hopelijk veel geluk voor jullie!
Ben op mijn werk en heb niet alle reacties goed gelezen maar ik voel het altijd zo dat het lijkt alsof we hierin een keus hebben maar welke keus heb je nog wanneer het zo niet wil lukken en je toch heel graag een kindje wilt? Dan heb je eigenlijk geen keus meer, zo voel ik het.
Toch hebben wij het ook nog even uitgesteld om voor ivf te gaan, blijven hopen dat het zelf nog zal lukken. Ivf lijkt me zo zwaar…maar mocht het in maart nog niet gelukt zijn dan gaan we er toch voor.
We hebben dan geen keus…
(natuurlijk wetende dat ivf ook absoluut geen zekerheid biedt!).
Wat ik bedoel met iets kleins: bijvoorbeeld het niet optreden van een hormoonpiek, waardoor geen eisprong plaatsvindt. Dit is relatief “eenvoudig” op te lossen met hormonen. Enorm veel lastiger wordt het als er sprake is van onvruchtbare eicellen of zéér slecht zaad. Dan wordt de behandeling veel ingrijpender.
Er zijn natuurlijk heel veel gradaties.
Mijn vriend en ik wachten het tweede gesprek met de gyn af. We willen eerst weten wat voor ons mogelijk is, en daar heel goed over nadenken, voordat we ons in de mmm (met clomidpaardjes en isci-koetsjes?) storten. Ik denk wel dat het een keuzemoment is, omdat je bewust moet kiezen of je hier voor wilt gaan. Niet alleen voor een kindje. Ik bedoel daarmee ook de emotionele belasting voor jezelf, voor je partner én voor je relatie. Een keuzemoment waar anderen niet zo bewust voor komen te staan, omdat zij wellicht binnen <12 maanden zwanger zijn.
Ik moet zeggen dat ik nu weinig hoop heb, maar ik vind het wel heel fijn te horen dat het vaak ook wél lukt, soms zelf na 10 jaar 
!!!
succes voor ons allemaal! :thumbup: :thumbdown: :thumbup: :thumbdown: :thumbup: :thumbdown:
:kaars:
liefs van Jules
Oké, inderdaad, dat kunnen de kleinere obstakels zijn… bedankt voor je uitleg.
Even kort een reactie op het verhaal van Guusje: ik begrijp dat je geen keuzes over ‘leven’ wilt maken en niet voor de keuze gesteld wilt worden om eventueel overgebleven embryootjes te vernietigen. Maar je kunt er ook voor kiezen om ivf te doen zonder die keuze. Dan worden er slechts twee eicellen bevrucht. Mijn nicht heeft dit ook gedaan om redenen van haar geloof.
Bij ons was ivf de enige optie om kinderen te krijgen. Op de natuurlijke manier hoefden we niet eens te proberen en ‘gelukkig’ wisten we dit van tevoren. Het is wat Ineke zegt, onze kinderwens is zo groot dat we er nauwelijks over na hebben moeten denken. We gaan er gewoon voor, hoe zwaar het ook is. We hebben trouwens wel een grens gesteld en dat is het nemen van risico’s m.b.t. mijn eigen gezondheid. Wij hebben inmiddels meerdere verontrustende situaties meegemaakt en gaan niet meer voor vruchtbaarheidsbevorderende operaties of ivf met hoge kans op overstimulatie.
Succes en sterkte allemaal met het nemen van deze beslissingen!
maya