Mijn dochter is 5 maanden geleden geboren via een keizersnee. Deze keizersnee werd met spoed uitgevoerd omdat ik hellp bleek te hebben. En dochterlief had hier ook last van door een hoge vlakke hartslag.
We gingen naar het ziekenhuis voor een extra ctg- en bloeddrukcontrole omdat ik me niet lekker voelde en nog geen 3 uur later was ons meisje al geboren. Heel bizar en onwerkelijk voelde dat toen.
Ik ben lichamelijk wel goed herstelt van de hellp, maar geestelijk ben ik er toch nog wel erg mee bezig. Het voelt alsof mijn lichaam ons in de steek liet en daar heb ik moeite mee. De gynaecoloog zei ook dat we de dag erna waarschijnlijk te laat waren geweest. Daar ben ik toch wel erg van geschrokken.
En ik weet het, ik ben gezond, ik heb een gezond kind, maar toch…
Ik zeg: zoek proff. hulp. Als ik dit zo lees dan heb je het nog niet verwerkt.
:hug:
Ja dat heb ik al, maar ik ben benieuwd of hier meerdere vrouwen “last”" van hebben.
@cees77 wrote:
Ja dat heb ik al, maar ik ben benieuwd of hier meerdere vrouwen “last”" van hebben.
ow sorry. :-*
Is toch niet erg. Kun je niet weten. Is voor mij alleen maar een bevestiging dat het een goede keuze is 
Ik ben inmiddels 6 jaar verder en nog steeds gevolgen van de hellp, op meer dan een vlak. Net als jij heb ik het idee van een falend lijf…(mijn dochter is gehaald bij 28+4 omdat het geen dag langer kon, mijn nieren en lever werkten niet meer, zij had dalende harttonen en een groei achterstand van 4 weken en woog maar 750 gram)
maar ik ben ook enorm veel herinneringen kwijt.
niet alleen van IN mijn zwangerschap en kort daarna, maar ook van daarvoor…Ik mis letterlijk hele stukken geheugen.
Ik heb er nooit hulp voor gezocht, worstel mezelf er doorheen.
@mamy wrote:
maar ik ben ook enorm veel herinneringen kwijt.
niet alleen van IN mijn zwangerschap en kort daarna, maar ook van daarvoor…Ik mis letterlijk hele stukken geheugen.
Ik heb er nooit hulp voor gezocht, worstel mezelf er doorheen.
Hier 5 jaar geleden hetzelfde als bovenstaand. Erover praten helpt wel ,maar nog heb ik mijn momenten …
Onze oudste is met flink geweld gehaald waardoor zijn hoofd ontveld was door de vacuum. Daar groeit ook geen haar meer dus ik word er steeds aan herinnerd.
zelf (gelukkig) geen ervaring, wel een vriendin en zij heeft er ook heel lang last van gehad. Denk in jaren :shifty: .
Ook bij elke ‘gewone’ geboorte bij mij vlamden die gevoelens bij haar weer op. Niet omdat ze het mij niet gunde hoor, ze was juist ontzettend blij dat er een kleintje gezond en zonder problemen op de wereld was, maar zij had dan toch altijd weer een soort flash backs naar haar eigen ks etc.
Zij is wel ook nog altijd stukken kwijt en dat vindt ze misschien nog wel het ergste. Ze heeft dossier etc allemaal opgevraagd en nog paar keer ook met aanwezige verpleegkundige die de hele tijd bij haar was een gesprek gehad om toch het verhaal compleet te krijgen.
Dan niet uit haar eigen herinneringen, maar wel van de enige die er echt de hele tijd bij was.
Dat heb ik dus ook, dat ik stukken van de film mis. En dan ook bijvoorbeeld van een tijd voordat ik zwanger was. “Ze” zeggen dat het wel weer terugkomt, maar ik word er onzeker van.
Gelukkig was ik 40 weken zwanger toen het gebeurde, dus de nasleep erna was een stuk rustiger omdat we allebei na 3 dagen naar huis mochten. Dat we op die dag te horen kregen dat mijn schoonvader vanaf dat moment nog 3 maanden tot een jaar te leven had, is weer een heel ander verhaal. Maar het maakt het niet makkelijker.
De eerste is ook met een ks gehaald. Toen vond ik dat heel erg en heb ik een natuurlijke bevalling heel erg gemist, maar deze keer heb ik dat gevoel niet zo sterk. Ik voelde me gewoon te ziek om daar goed bij stil te staan. Het enige dat ik me echt goed kan herinneren is dat ik vanaf we hoorden dat het hellp was en dat dochter direct gehaald werd, is dat ik van top tot teen heb getrild. Daar kon ik ook echt niet mee stoppen. En nu ik erover schrijf lijkt het of dat gevoel ook weer terugkomt. Dat trillen…
Pfff… 2 dagen van ziek zijn, dat die zoveel impact op me kunnen hebben. Dat had ik echt nooit gedacht.
Ik heb me vandaag aangemeld voor de mailinglijst van de stichting Hellp-syndroom. Kijken of lotgenotencontact mij wat positiefs gaat brengen.
Dat trillen ken ik ook maar al te goed, beven en shaken alsof je hele lijf op een trilplaat staat, onbedwingbaar, niet stil te krijgen inderdaad.
Wat goed zeg dat je je hebt aangemeld, ik hoop dat het je de oplossing kan brengen.
Las nog erens over iemand die moeite heeft met normale bevallingen, dat heb ik niet zo, wel vaak een “oh je bent die 28+4 al voorbij, al verder dan ik ooit kwam”
En ook ouders die je dan hoort over “hij/zij is zo tenger”…dan denk ik steeds: je weet niet wat tenger is… heel stom misschien, maar dat gevoel zit er wel.
Ik heb ook ervaring met hellp, Nout is met 31+1 geboren. Zwangerschap is vanaf 23 weken ellende geweest met ziekenhuisopnames, medicatie en uiteindelijk een overplaatsing naar het radboud.
Vooral de tijd rond zijn eerste verjaardag waren heel heftig. Ik heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werkster, maar heb maar 2 gesprekken gehad. Zij wist niet eens wat het was laat staan dat ze mij daarmee kon helpen, voelde niet zo goed. Wilde dus hulp gaan zoeken via het ziekenhuis, iemand die er echt verstand van heeft. Maar voelde mezelf inmiddels weer stukken beter en heb dat destijds niet doorgezet.
Nu heb ik er eigenlijk geen ‘last’ meer van. Ik kan er goed over praten. Het raakt me wel extra als iemand in een soortgelijke situatie komt, leef ik meer mee dan dat ik anders zou doen.
Ik zou als ik jou was nu al met iemand gaan praten, en dan ook iemand die weet wat het is en wat voor impact het kan hebben op iemand. Misschien eens via het ziekenhuis proberen? Ik lees vaak ervaringen van andere vrouwen en dan vooral als het kindje 1 jaar wordt, dat is altijd heel heftig. Ik heb het voor mn gevoel helemaal herbeleefd in mei en juni, waar was ik, wat deed ik, wat gebeurde er? Heel apart is dat!
Je praat al met iemand lees ik nu, sorry!
Das mijn nasleep volgens mij, ik heb wat meer moeite met teksten lezen en opslaan… :?
Jups herkenbaar…
Ik weet niks meer van mijn bevalling zelf, flarden van de dagen ervoor en erna… Ik heb een foto van Kaylee op mijn buik, daar heeft ze drie seconden gelegen na haar geboorte (alleen voor de foto dus). Als ik die foto niet had gehad, had ik nooit geweten dat ze daar gelegen had (ik ben dus nog gewoon bevallen, geen keizersnee, al was dat kantje boordje).
Ook hier van de arts te horen gekregen dat het geen dag langer had moeten duren en dat heeft er ook hier ingehakt.
Kaylee deed het iig een stuk beter dan ik, geboren met 34 weken, maar na 2 weken couveuse was ze al thuis, terwijl ik zelf nog 6 mnd bij de internist heb gelopen.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat het bij mij wel scheelt dat ik er nog een zwangerschap na heb gehad… Dat heeft het voor mij wel allemaal anders gemaakt hoor. Jayden was een voldragen zwangerschap, voelde me tot het eind kiplekker, werd veel beter in de gaten gehouden. Ook de bevalling zelf, ik heb hem na die tijd nog 2 uur bloot op me gehad, werd met rust gelaten door de verpleging omdat ik dat zelf gevraagd had… Wilde het deze keer allemaal echt bewust meemaken en dat is ook gelukt. Ook de heerlijke kraamtijd erna met een kraamverzorgster die vond dat ik deze keer een echte kraamtijd verdiende. Dat heeft het voor mij eigenlijk allemaal wel een beetje naar de achtergrond verdrongen.
Maar vóór Jayden… pfff… toen zat ik af en toe in een dal hoor…
En inderdaad de tijd rond de 1ste verjaardag… heb hier toen ook een topic op KOK gehad…
Weet nog dat ik was opgenomen in het ziekenhuis (heb er drie dagen gelegen voor ik ingeleid werd) en dat ze mij wel gezegd hadden dat het HELLP was, maar daar had ik verder niet zo’n goed idee bij hoe ernstig dat was. En toen kwam mijn schoonvader huilend mijn kamer binnen… Dat was ook heftig… 
Gek hè dat die paar dagen zo’n impact op je hebben. Mijn eerste is ook met een ks geboren ivm pre-eclampsie. Dat had ook niet langer moeten duren, mijn bloeddruk was ten tijde van de geboorte 210/170. Dus ik weet niet beter dan dat zwanger zijn gewoon heel hard werken is voor mijn lichaam. En nu ben ik al 6 weken aan het sukkelen met een longontsteking die maar niet over wil gaan…
De dag dat mijn dochter geboren is, hoorde mijn schoonvader dat hij nog 3 maanden tot 1 jaar van goed leven zou hebben. Dat heeft er ook ingehakt (en nog steeds).
Het gekke is dat op het moment dat ik er weer aan denk of over vertel/schrijf, mijn hele lijf weer begint te trillen zoals toen. Ik denk dat het meer impact op me heeft dan ik tot nu toe heb gedacht.
Ik ben de dagen na de geboorte nog erg ziek geweest en de tweede dag viel ik ook steeds weg. Mijn bloeddruk bleef stijgen en bezoek mocht niet meer komen. Ik weet nog dat ik zo met mezelf bezig was, dat de verpleging voor mijn dochter heeft gezorgd. Zij hoefde gelukkig niet in de couveuse. Fijn dat ze voor haar zorgden, maar het voelt toch alsof ik minder om haar geef dan om haar broer die ik vanaf het eerste moment niet af wilde geven en die heel de tijd bij me lag.
Ben je ook alweer aan het werk Cees? Ik zie nl dat je dochter 5 maanden is, ik kwam toen in een dip nl…
Ik voelde me in het begin zeer slecht, had echt een zware klap gehad. Na een week of 4 ging dat al stukken beter, de wond van de ks begon te herstellen enzo. Na 4 maanden moest ik weer aan het werk, ik voelde me goed, had er ook echt weer zin in! Begin van dit jaar heb ik toen een flinke terugval gehad… Nout is van Juli 2010 Ik trok het allemaal niet meer, werken, zorgen voor 2 kleine kinderen, ik was toch niet helemaal de oude en het zat me allemaal behoorlijk dwars wat er gebeurd was. Heb een stapje terug gedaan op mn werk, even iets minder gewerkt, fysio voor hyperventilatie, even extra aan mezelf gedacht. In juni vakantie gehad, Nout is 1 geworden in Juli en sindsdien voel ik me weer opknappen, heel raar is dat! Ik denk er nog vaak aan terug hoor, maar ik kan er nu op de een of andere manier beter mee om gaan.
Heb je je verhaal weleens uitgeschreven trouwens? In het ziekenhuis werd mij geadviseerd een dagboek bij te houden, dat heb ik ook gedaan. Mijn man heeft dat thuis ook gedaan. Die 2 verhalen hebben we samengevoegd en alles opgeschreven wat er gebeurd is en hoe we het hebben ervaren. Heeft ons goed geholpen, en soms lees ik het nog weleens terug…
Hier geen helpp maar wel een spoed keizersnee, helaas liep het bij mij dramatisch af ik verloor mijn meisje wel na 41 weken.
Nog steeds heb ik zo af en toe ondanks de therapie die ik heb gehad dat mijn lichaam heeft gefaald ik was haar mama ze zat in mijn buik ik had het moeten voelen.
Maar verstandelijk weet ik ook dat dit niet kon, hier kon ik niks maar dan ook niks aandoen domme pech noemen ze het.
Het is heel moeilijk om ermee te moeten leren leven, een plek geven zal ik het nooit maar mee leren leven dat moet wel.
Ik ben nu bijna zeven jaar verder en het wordt echt makkelijker, ik praat er heel veel over dat heeft mij gewoon heel goed geholpen en nog steeds.
Succes
Ik heb er geen ervaring mee maar ik wil je wel een hele dikke :hug: geven.
:-*
Thanks Kaya :-*
Ik was inderdaad weer gaan werken. Ook omdat het super goed ging. Tenminste, dat dacht ik. Maar na 5 weken werd ik lichamelijk ziek (longontsteking) en mijn geestelijke ik wilde ook niet meer. Dus vanaf dat moment (begin november) zit ik in de ziektewet. En ik heb ook absoluut niet de intensie om weer te gaan werken. Het lukt me niet eens om thuis alles in goede banen te leiden. Een dag alleen met de kindjes is een ware uitputtingsslag, dus hoe moet ik daar ook nog bij werken?? Dat komt wel weer…
En als je je kindje verliest dan vind ik ook dat je een gegronde reden hebt om er veel moeite mee te hebben en de behoefte om erover te praten. Maar mijn kindje en ik zijn er allebei nog. Daarom voelt het voor mij zo krom en tegenstrijdig. Ik heb daarom toch niets te klagen?
Gisteren ook gebeld met een vriendin waarvan het kindje net voor de geboorte is overleden. Dat is inmiddels 4 jaar geleden. Zij dacht ook dat ze het een plaatsje had gegeven, maar telkens als iets gebeurd op het vlak van kinderen, dan komt het bij haar weer boven. En zij snapte best dat ik er veel moeite mee heb dat zowel ik als Jans de dood in de ogen hebben gekeken. Maar toch… We zijn er allebei nog…