Goedemorgen !
Ik heb wellicht een zwaar onderwerp maar ik zit er erg mee en ben
benieuwd of er meer mama’s zijn met dit gevoel.
Ik ben mama van een dochtertje van 6 mnd en erg gelukkig met haar komst.
MAAR … ik heb sinds de bevalling zulke nare gedachtes over dood gaan en een ziekte hebben … en dat ik dan mijn dochtertje zonder mama achter laat …
Ik ben bij mijn huisarts geweest en die vertelde me dat het best veel voorkomt dat vrouwen dit gevoel hebben …maar ik hoor er nooit iemand over in mijn omgeving !!!
( Ik heb geen postnatale depressie.)
Oh dat heb ik ook hoor.
Moet elke avond ook nog kijken hoe het met Jelle is.
Blijf het altijd eng vinden, maar zo een gedachtes zegt ook wel dat je je 't allebeste met je kleine voor hebt. Gewoon echt een bezorgde gevoel voor een moeder.
Alleen niet te veel mee bezig zijn, is ook niet goed. Alles is goed !
hoi
ik kan me je angst wel voorstellen hoor het is niet niks om ineens moeder te zijn en om zo veel van je kind te houden.
het is dan niet meer dan logisch dat je soms bang bent om hem of haar achter te laten.
die gedachtes heb ik nog steeds soms maar meer omdat ik bang ben dat mijn 2 oudste dan naar mijn ex moeten die ze nooit ziet.
en bij mijn dochter ze is mijn eerste heb ik de eerste maanden iedere nacht nachtmerries gehad, iedere nacht overleed ze in mijn slaap.
denk dat ik die nachtmerries had omdat ik nog nooit zoveel van iemand gehouden had als van haar en het idee dat ze me ontnomen zou worden zo eng was/is.
probeer er niet teveel bij stil te staan en gewoon te genieten van je dochter en ja vriend en fam.
Het ouderschap maakt je kwetsbaar op een heel nieuwe manier, is mijn ervaring.
Ik heb het bijvoorbeeld als mijn vriend en ik samen in de auto zitten zonder Myrthe. Dan denk ik: “we moeten nu geen ongeluk krijgen, want dan is ze ons allebei kwijt”. :?
Laatst ontdekte ik een knobbeltje in mijn hals en het eerste wat ik dacht, was: “dit mag niets ernstigs zijn, want ik wil Myrthe wel zien opgroeien”.
Ik denk dat veel moeders / ouders dit soort dingen herkennen, maar allemaal op hun eigen manier.
Heel herkenbaar hoor!
Ik ben ook gauw angstig. Veel meer dan voordat Sven er was. Idd mag ik niet iets ernstigs krijgen want dan zou Sven geen mama meer hebben. En ook dat hem wat overkomt. Zo wordt Sven vaak wakker als ik naar bed ga en hem een kusje ga geven en even opnieuw toe dekken. Dus dacht ik dat moeten we maar niet meer doen. Maar als ik dat niet doe kan ik serieus niet slapen. Ik moet voordat ik ga slapen zeker weten dat alles goed is.
Nou je leest het al, je bent niet de enige. Hier nog zo’n moeder. Ik ben veel bezorgder dan voor Morris’geboorte. Wij zijn 5 jaar geleden op reis geweest. een jaar gefietst door Azie. Als ik nu bedenk wat ons allemaal had kunnen overkomen schrik ik me rot. Deed ik dat? Durfe ik die dingen. Nu :naughty: echt niet meer. Elk autoritje denk ik aan ongelukken, het eerste half jaar aan wiegedood, nu al aan ongelukken bij het buitenspelen straks enz enz.
Ja het moederschap heeft me veel kwetsbaarder gemaakt. Ik probeer er maar mee te leven en ondanks mijn angsten Morris toch gezond groot te laten worden. Hem ongelukjes te laten ervaren, hem zeg maar toe te vertrouwen aan het leven. Dat vind ik een mooie gedachte. Maar soms…
:-* :-*
als ik het goed lees, heb je het niet over ongerust zijn over je beeb, maar jusit over jezelf, toch? (wat neit wil zeggen dat je niet ongerust bent over je baby, maar daar gaat het hier niet om, want dat is wèl een verschijnsel waar je alle moeders over hoort)
ik herken het. Je hebt een kind, en ineens leef je niet meer alleen voor jezelf maar (misschien nog wel meer) voor iemand anders. Een klein kindje dat jou de komende jaren ontzettend nodig heeft. Ik was vroeger bnogal laconiek over het elven (en de dood), nu heb ik ‘een taak’, een taak die ik met heel veel liefde wil volbrengen, en dan moet me niet van te voren iets gebeuren…
Ik ben de enige die voor nano zorgt, en hoewel ik een goede plek heb geregeld waar hij terecht kan als er mij iets overkomt, betekent het wel dat ie dan geen ouder meer heeft die er voor hem is, ook dat spookt vaak door mijn hoofd als ik zonder hem op pad ben.
Meis, herkenbaar…
Het begon halverwege de zwangerschap hoeveel dromen ik tot aan nu wel niet heb gehad over allerlei ongelukken, ziekten en drama’s die mij, mijn man of dochter zou overkomen :? :?
Nu word het wat minder, maar hier ook, schijnt te komen door je verantwoordlijkheids gevoel en de binding die je krijgt door het krijgen van een kindje, daarbij hoort ook de angst van verliezen :shifty:
Probeer het over je heen te laten komen, ik merkte als ik mij er ‘druk’ over ging maken ik erger ging dromen, terwijl als ik het 's morgens vertelde aan manlief en het daarna liet gaan, het dromen minder is en soms wegblijft.
In periode van stress is het weer meer…
Succes :hug:
ja heel herkenbaar
vroeger zou het me een worst wezen als ik onder een auto liep
ik was stellig in het bewust niet willen aan nemen van andermans organen bij een ongeval (mocht er dus iets gebeuren, dan wilde ik niets van een ander, zelfs bloed ging me al te ver)
maar nu ik tygo heb
krijg ik al de kriebels bij een drukke weg
ik zie het al helemaal voor me
en ik denk dan tegelijkertijd: gatver zeg… denk niet zo eng!
of een erge ziekte idd
ja ik wil er zijn voor mijn kind
en ik hoop dat ik hem zie opgroeien ja!
Nou ik moest laatst (en dat had al 2 jaar gemoeten, maar "gelukkig"was ik zwanger en toen "kon"het even niet 
:roll: ) opieuw een uitstrijkje laten maken omdat het de vorige keer niet helemaal goed was
En dan 3 weken wachten op de uitslag
3 weken waarin ik heb zitten bedenken hoe het tpch verder moest met mijn kindje als ik inderdaad ziek zou blijken te zijn, wie er voorhem zou moeten zorgen, wat ik in de evt resterende tijd nog voorhem zou willen doen. :oops: . Pff het waren zware weken kan ik vertellen :?
Gelukkig was alles ok,
maar ik ben ook een echte zorgenmaker.
Ik ga als hij op bed ligt wel 4 keer luisteren of ik hem wel hoor ademen en voordat ik naar bed ga ga ik naar binnen en leg zijn dekentje ok , as hij doorslaapt , ben ik HEEEL blij dat ik hem 's ochtens hoor etcetcetc
dusseh HEEL normaal hoor! :mrgreen:
oh wat goed van je om zo’n topic te openen,
ik dacht namelijk dat ik de enigste was en heb hier dus nog nooit met iemand over gepraat 
ik ben ook zoooo bang om de kinderen of mijn man te vreliezen en wat als ik ga wat moeten hun dan???
ik heb het echt heel erg, voor heen kon me het idd echt niks schelen hoe hard ik reed in de auto en hoe hoog we de bergen in zouden rijden met vakanties, reuzerad oohh geweldig mooi hoog en ver de stad in kunnen kijken, heerlijk zwemmen en tja al die leuke dingen
tot dat de 1e werd geboren toen begonnen de 1e nachtmerries op te komen
tijdens vakante zag ik lucas al verdrinken voordat we uberhaubt al in de auto waren gestapt om te vertrekken
ik zag ons al met het hele gezin in de vangrail hangen met de auto, met alle nare gevolgen van dien
soms tot het huilen aan toe ben ik zoooo bang, ik durf niks meer en heb mijn leven daar echt door laten beinvloeden, paniek aanvallen zijn soms het gevolg
hoogte vrees is iets wat ik dus nooit heb gehad en heb met mijn vader verschillende bergen beklommen, maar ik hoef echt niet bij een vriendin van mij op et balkon te gaan staan want ik wordt gewoon misselijk en alles begint te draaien
(afgelopen april waren we op vacantie op cran canaria, ik zwanger van thomas 29 weken om precies te zijn. en lucas was ook mee
de dagen voordat we op vacantie gingen heb ik in mijn dromen het vliegtuig al verschijnende keren naar beneden zien komen, en de tsunami heeft zich ook weer herhaald, ik was de enige die het had overleefd
tijdens de dagen dat we een auto hadden gehuurd om het eiland te verkennen, heb ik huilend in de auto gezeten toen we over berg weggetjes reden, en vertellen dat ik gewoon last heb van “hormonen” tegen mijn man
pppffff ik word er soms zooo moe van en ik weet dat het allemaal onzin is en soms best ziekelijk vind ik zelf, maar ik kan het gewoon niet uit mijn hoofd krijgen, heb er trouwens nooit aan gedacht om er eens met de ha over te praten
wordt er nu ook best wel emo van als ik het alemaal zo opschrijf … dus laat het hier maar even bij, maar ben wel blij te lezen dat ik echt niet de enige ben
ik was met kerst bij mijn ouders op bezoek in spanje
en mijn pa en ik hadden dus alletwee gedroomd dat tygo in het lege zwembad gevallen was… 
eng he?
er is gelukkig niks gebeurd (behalve dan dat ie door een knijn gebeten was), want we hebben extra op hem gelet natuurlijk
maar gatver zeg…
Heel herkenbaar. Ben ook heel angstig dat mij wat overkomt en de kinderen alleen achter zullen blijven. Ook ben ik heel bang dat 1 van mijn kinderen wat zal overkomen.
Iedere dag heb ik wel een keer een moment dat ik daar aan denk en dan krijg ik echt zo’n knoop in mijn maag zeg maar.
Heb beheerst mijn leven niet, maar het houdt me wel regelmatig bezig zeg maar.
Ik ben ook vaak bang dat er iets met Hailey gebeurt, maar meer in die zin van dat iemand haar iets aan zou doen.
Als ik dan al die verhalen op het nieuws hoor dan denk ik er altijd over dat dat haar ook zou kunnen overkomen. En dan is het werkelijk net of mijn keel dichtgeknepen wordten kan ik gerust een potje gaan zitten janken.
Tuurlijk wil ik niet dat er ook iets met mij gebeurd want ik wil mijn dochtertje op zien groeien en er voor haar zijn.
Maar ik denk soms weleens: Als ik hier, om wat voor reden dan ook, niet mag blijven, dan kan ik beter nu gaan dan over bv 10 jaar. Want Hailey zal mij zich dan niet kunnen herrinneren en dus niet beter weten dan zonder echte moeder te leven. Haar verdriet zal dan ‘anders’ zijn dan wanneer ze mij zich wel kan herrinneren. Klinkt raar misschien :think:
Nou, ik zit hier helemaal verbaasd en ook weer opgelucht naar jullie reacties te kijken !
Bedankt dat jullie zo openhartig zijn … voor dit soort dingen ben ik toch erg blij met internet 
want wanneer heb je het nou met iemand over zoiets.
Ik probeer het wel eens met iemand te bespreken maar de meeste mama’s ( en ik begrijp dat ook wel een beetje hoor) reageren er toch vaak wat laconiek op ( ajoh, dat hoort erbij en went vanzelf ofzoiets)
Het is idd zoals een van jullie al zei volgens mij een reactie op de enorme verantwoordelijkheid die je ineens krijgt en de liefde die je voelt ( zo anders als voor welk anders mens dan ook he) voor je kind(eren)
Maar ik ben nu vaak zo erg met die gedachtes bezig, ook om ze juist van me af te zetten dat ik bang ben dat het alleen maar erger wordt … want nu mijn dochtertje 6 mnd is ga ik alleen maar meer van haar houden ( nou is ze ook wel gruwelijk schattig … haha)
Het doet me erg goed te lezen dat jullie ook soms worstelen met deze gevoelens … hoe raar dat misschien ook klinkt.
bij mij is het niet erger geworden gelukkig
ik heb ook niet dagelijks van die nare gedachten
maar af en toe
weet nog wel dat ik in het begin, de eerste maanden,
door de sneeuw heb gehold met die kinderwagen,
omdat de sneeuw hem ziek zou maken :wall:
belachelijk eigenlijk
maargoed, het is bij mij dus minder geworden
weet niet hoe het met anderen van jullie is?
Ook ik heb dat…Zowel de angst om Rick t verliezen, als de angst dat er met mij wat gebeurd…heel herkenbaar wat iedereen schrijft.
@Nicolleke wrote:
Maar ik ben nu vaak zo erg met die gedachtes bezig, ook om ze juist van me af te zetten dat ik bang ben dat het alleen maar erger wordt … want nu mijn dochtertje 6 mnd is ga ik alleen maar meer van haar houden ( nou is ze ook wel gruwelijk schattig … haha)
Ha Nicolle,
hè, waarom heb je dan ok zo’n schattig meiske gekregen… :roll:
Laat het er maar gewoon zijn. En als je zo’n gedachte hebt, dan denk je er gewoon achteraan: “Jeetje wat hou ik toch veel van haar”.
Als je de gedachtes steeds van je af probeert te zetten, ben je er alsnog mee bezig. Probeer de komende minuut maar eens NIET aan een roze olifant te denken.
Bij mij is het minder geworden dan in het begin, maar het is wel gebleven. Hoe ouder ze wordt, hoe minder kwetsbaar ze is / lijkt. Daardoor is het denk ik wat minder geworden.
Ik heb het trouwens nooit zo gehad dat ik er echt last van had. Als het zelf echt ervaart als last, kun je altijd eens kijken of een paar gesprekken bij bijvoorbeeld het maatschappelijk werk helpen om het wat minder belastend voor je te maken.
Pfoe, hoe herkenbaar…
Ook omdat ik 2 maanden voor ik zwanger wer mijn vader verloor.
Ik ben alleen niet zo bang voor mezlef, ja, wel verantwoordelijker… stap niet graag meer op een motor enzo…
Maar ik ging op een gegeven moment ook dromen over dat zij dood zou gaan…
En ik ging het helemaal visualiseren… kreeg er paniek in mijn lijf door… huilbuien op mijn werk…
Heb er maar beetje hulp bij gezocht… heb geleerd dat als je een kindje hebt, je dingen niet meer onder controle hebt (wat ik graag heb)… maar heb het er nog steeds moeilijk mee…
Geniet ieder moment van die mooie, gekke griet… maar ga vaaaaaak ff voelen of ze nog wel ademt als ze in haar bedje ligt hoor!!!
Het blijft me ook zo verbazen hoeveel liefde je in je kunt hebben… en dan iedere keer nog meer, en dan nog meer… wauw… :inlove:
Goh , wat een lieve openhartige reacties ! Bedankt hoor !
en haha , ja weet ook niet waarom ik zo’n schattig dochtertje heb :lol:
ik herken veel in jullie verhalen … ik geloof ook dat het best normaal is om die gevoelens te hebben. Ik heb voor de komst van Simone nog al wat miskramen gehad dus misschien dat ik daardoor wat banger ben voor dingen die mis kunnen gaan.
Ik ga proberen om het wat meer van me af te zetten en als dat niet lukt neem ik contact op met de psychologe die me als eens eerder erg goed weer op het goede pad gekregen heeft.
oja en als jullie nieuwsgierig zijn ( ik speur al die beebiesites af … zo leuk om alles te vergelijken