Ben je de moeder geworden die je dacht te zijn? Zo nee wat is er anders…
heel eerlijk… ik had er echt geen beeld bij.
Ik had echt zoiets ik zie het wel, en tja dat denk ik nog steeds.
Doe het op mijn gevoel, en voor mijn gevoel is dat het beste.
In principe wel,maar ik dacht dat ik "strenger"zou zijn,bijv laten huilen als ze niet willen slapen en ik zie best veel door de vingers (bij de oudste dan,bij de jongste is dat natuurlijk nog niet aan de orde 
).Maar bij slaan of grote mond laat ik wel merken dat ik daar niet van gediend ben,dmv 1 keer waarschuwen,2e keer direct daarna op de gang voor een minuut of 2…
Maar het moederschap opzich gaat me makkelijker af dan ik had gedacht.
Tot nu toe… ja 100% :inlove:
Ik had heel veel angsten en doemscenario’s, heb tijdens de zwangerschap flink wat traantjes gelaten over of alles wel goed zou komen…
En nu? Nu heb ik de geweldigste zoon ter wereld, die werkelijk het beste in me naar boven haalt, gewoon… door te bestaan. Ik ben als moeder 1000 keer beter dan ik ooit had verwacht. Wat liefde al niet met je doet :inlove:
Nee, ik ben best vaak onrustig.
Dan ga ik er lekker op uit, terwijl ze misschien ook wel lekker binnen aan het spelen waren. Dan lopen we lekker in het duin of het bos, maar dan wil ik dat ze doorlopen :wall: Belachelijk natuurlijk, ik heb tijd zat en hoef nergens heen!
Als we binnen zijn wil ik naar buiten, en als ik buiten ben dan wil ik weer iets anders.
Ik loop de hele dag te rennen en te vliegen, heb geen rust in mijn kont.
Verder weet ik wel wat ik wel en niet wil, zijn grenzen duidelijk, straf ik alleen hoognodig, beloon veel, doe gekke dingen, en ben ik op veel punten ook wel de mama die ik wil zijn,
maar dat ene puntje, dat had ik niet in mezelf gezocht.
@Daantjuh wrote:
Ben je de moeder geworden die je dacht te zijn? Zo nee wat is er anders…
Heel eerlijk… :shifty: ik heb nooit een échte grote kinderwens gehad
Dacht altijd ik zie wel, eerst maar eens die ene man te pakken krijgen, dan zien we verder.
Na 4 maanden samen zei Roon, jij word de moeder van mijn kinderen :shock: :shock: , pas toen ben ik gaan nadenken en ja dat wilde ik ook.
In de zwangerschap van Merel dacht ik 1 is meer dan genoeg, maar na een half jaar wilde ik een tweede en zelfs nu al heb ik gevoel naar een derde :oops:
Ik dacht dat ik een ongeduldige, snel boos wordende moeder zou zijn, TE streng en gefrusteerd…
Waarom begonnen denk je nu :think: :shifty: , tegendeel is bewezen…
Ik heb veel geduld, maar ben wél heel consequent, daardoor oog ik wellicht streng, maar voor Merel werkt het prima, Jorre erbij gaat zo goed :inlove: ik geniet volop.
Ik hoop dat nummer 3 er mag komen binnen de komende 2 jaar, had mijzelf ‘vroeger’ nooit gezien als moeder van drie, maar wat een rijkdom en kroon op onze liefde als echtpaar :inlove: :inlove:
Dus nee ben niet de moeder geworden die dacht, maar een betere :inlove: :oops:
Ben trots op de lijn die we volgen, mijn man en ik die op 1 lijn zitten en twee ‘makkelijke’ kinderen.
Ik geniet van haar zinnen, de woorden die terugkomen, geven wer wat ik haar leer, dat maakt zoveel los, dat ik soms kan huilen als ze mij een complimentje geeft en afsluit me mama, houjou :inlove:
Ik denk wel dat ik de moeder ben die ik dacht te zijn. Alleen baal ik zo van mezelf dat ik niet geduldiger ben, ik vind het achteraf toch moeilijker dan ik dacht om 2 kinderen zo dicht op elkaar te hebben. Dat maakt mij soms een mindere leuke moeder dan dat ik ben. Vind ik dan…
Verder verbaas ik me over hoeveel liefde ik in me heb, dat wist ik dus van te voren niet. Die golven liefde die door me heen stromen als ik mijn kinderen zie of knuffel, ik wist niet dat dat zo overweldigend kon zijn!!
En ik moet erbij zeggen dat die liefde steeds sterker wordt.
@Karin2 wrote:
Verder verbaas ik me over hoeveel liefde ik in me heb, dat wist ik dus van te voren niet. Die golven liefde die door me heen stromen als ik mijn kinderen zie of knuffel, ik wist niet dat dat zo overweldigend kon zijn!!
Mooi gvoel he Karin, het kan je soms zo overvallen als je gewoon zo even naar ze kijkt, ik herken die overvloed wel :inlove:
Ik ben wel de moeder geworden die ik dacht te zijn!!!
Maar,
Ik heb me wel vergist in het moedergevoel. Ik wist niet dat een moedergevoel zo sterk kan zijn dat het je manier van opvoeden zou kunnen beïnvloeden. En bij mij beïnvloed het dat niet, maar het is af en toe wel verrekte moeilijk.
Wat ik daarmee bedoel is het volgende:
Als ik voorheen (toen ik nog geen mama was) in bijvoorbeeld de supermarkt liep en een kind hoorde zeuren om snoep en de moeder uiteindelijk toegaf, kon ik dat niet begrijpen. Nu weet ik dat je moedergevoel meespeelt en dat het af en toe best heel moeilijk kan zijn om je nee te blijven volhouden.
Ik wil consequent zijn en dat ben ik ook en dat blijf ik ook. Maar als Kim in 5 minuten tijd 100 keer vraagt of ze snoep mag, kan ik me nu wel supergoed voorstellen dat je daar als moeder voor zou zwichten.
Het is niet zo dat ik nooit snoep koop hoor!!! Maar als ik nee heb gezegd en het wordt zeuren, dan blijft nee wel nee!!
@Karin2 wrote:
Verder verbaas ik me over hoeveel liefde ik in me heb, dat wist ik dus van te voren niet. Die golven liefde die door me heen stromen als ik mijn kinderen zie of knuffel, ik wist niet dat dat zo overweldigend kon zijn!!
En ik moet erbij zeggen dat die liefde steeds sterker wordt.
Jaaaaaaa, die liefde voor je kind, die is overweldigend!!
En dat overkomt me op de raarste momenten. Die liefde is er altijd hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar dan lig ik bijvoorbeeld in bed en dan denk ik de dag even door. Dan denk ik aan dingen die de meiden gezegd of gedaan hebben…en dan komt dat overweldigende gevoel. Onbeschrijfelijk is dat gevoel. Zo sterk dat ik er tranen van in mijn ogen krijg om vervolgens uit bed te stappen om ze even een knuffel te geven :inlove: :inlove: :inlove:
Leuk om te lezen dat de meeste moeders zichzelf wel een fijne of goede moeder vinden :thumbup:
Nu mijn antwoord.
Nee, ik ben niet de moeder die ik wilde zijn. Ik wilde altijd lol maken met mijn kind, haar lief hebben, knuffelen, gezellig zijn enz. Maar de fijne depressie heeft roet in het eten gegooid. Pas nu, 2,5 jaar later, kan ik zeggen ja… ik kan een beetje genieten van Lana. En pas na 1,5 jaar kwamen wat moedergevoelens naar boven.
Maar toch wilde ik een tweede kindje. Dus nu ben ik bijna op het eind van de zwangerschap, en voel ik me net zo’n waardeloze moeder als in het begin na de geboorte van Lana. Ik ben ongeduldig, rusteloos, snel geirriteerd, kan voor mijn gevoel weinig hebben van haar. Ik zal er best wel komen, maar ik ben niet de moeder die ikzelf voor ogen had. Misschien toch een beetje minderwaardigheidscomplex ofzo :oops: want Lana is dol op mij en hangt heel erg aan me. Dus ik zal best wel iets goed doen, nu alleen nog uitvinden wat :shifty:
@Joepie! wrote:
@Karin2 wrote:Verder verbaas ik me over hoeveel liefde ik in me heb, dat wist ik dus van te voren niet. Die golven liefde die door me heen stromen als ik mijn kinderen zie of knuffel, ik wist niet dat dat zo overweldigend kon zijn!!
En ik moet erbij zeggen dat die liefde steeds sterker wordt.
Jaaaaaaa, die liefde voor je kind, die is overweldigend!!
En dat overkomt me op de raarste momenten. Die liefde is er altijd hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar dan lig ik bijvoorbeeld in bed en dan denk ik de dag even door. Dan denk ik aan dingen die de meiden gezegd of gedaan hebben…en dan komt dat overweldigende gevoel. Onbeschrijfelijk is dat gevoel. Zo sterk dat ik er tranen van in mijn ogen krijg om vervolgens uit bed te stappen om ze even een knuffel te geven :inlove: :inlove: :inlove:
@F’lien wrote:
Mooi gvoel he Karin, het kan je soms zo overvallen als je gewoon zo even naar ze kijkt, ik herken die overvloed wel :inlove:
Nou !! Ik heb op de raarste momenten een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Een heerlijk maar ook mutserig gevoel hihi :inlove:
Och Debbie 
:hug: Lieverd, nu krijg ik tranen van jou. Uit ervaring weet ik dat het echt veranderen kan! Ik heb 2 depressies gehad, heb niet kunnen genieten van de babytijd van beide maar nu komt het met grote golven !
Daarom zei ik ook dat het steeds sterker wordt.
Ik hoop met heel mijn alles dat alles voor jou ook om zal draaien en je je nooit meer zult herinneren hoe je je nu voelt, echt. Het is een rotgevoel!
Maar het gevoel is niet voor eeuwig, geloof erin dat het anders wordt, dan wordt dat het ook ! :hug:
debbie :hug: :hug:
Ik ben ook niet geheel de moeder geworden die ik d8 te worden.
Ik dacht dat ik ongeduldiger zou zijn…maar t tegendeel is waar,
ik heb ontzettend veel geduld…zoveel dat mijn hubby vaak mij
complimenteerd met mijn geduld.
ik d8 ook dat ik een paniekerige moeder zou worden die heel snel
in paniek zou raken als wat met m is…ook hier is t tegendeel waar,
als hij ligt te kokhalzen ben ik juist degene die rustig blijft, hubby raakt
meteen gigantisch in de stress.
Ook dacht ik dat ik niet echt een babymama zou zijn maar meer een peutermama, maar t mini babytijdperk is mij zo reuze bevallen en heb er zo van genoten dat zelfs nu al soms de kriebels voor een 2de komen.
maar ook hier wachten we daar een tijdje mee.
Kortom een betere geduldige en rustigere mama dan ik gedacht had :mrgreen:
Dank voor de knuffels, maar ik heb het niet neergezet om zielig gevonden te worden :oops: :-*
Ik snap wel dat men ze geeft, maar ik heb zoiets van ja leuk, allemaal leuke en goede dingen. Maar dit is dus een andere zijde.
Snappen jullie het nog een beetje? Dus geen meelijden :shifty:
@Debbie & Lana wrote:
Dank voor de knuffels, maar ik heb het niet neergezet om zielig gevonden te worden :oops: :-*
Ik snap wel dat men ze geeft, maar ik heb zoiets van ja leuk, allemaal leuke en goede dingen. Maar dit is dus een andere zijde.
Snappen jullie het nog een beetje? Dus geen meelijden :shifty:
Dat snap ik, ik vind het ook heel goed dat je jouw kant belicht. Het moederschap is niet alleen maar roze, ik denk dat er best veel meiden hier op kok zijn die dat kunnen be-amen. En het is ook niet zozeer medelijden maar ik voel wel heel erg met je mee en dat wil ik je wel gewoon zeggen.
Ik dacht dat ik zo’n cariere moeder zou zijn. Veel werken en de kinderen er naast. Maar het tegendeel is waar. (gelukkig) Ik ben uiteindelijk een thuisblijfmama geworden en zet mijn werkwens ( die ik wel heb en ik mis het werken ook wel) nu aan de kant. Juist nu de kids 4 jaar en 8 jaar zijn vindt ik het belangrijk om thuis te zijn. Om ze zo door de ozo belangrijke basisschool jaren te loodsen.
Wel had ik verwacht dat ik veel liefde zou voelen. Een ook had ik de emotie verwacht. ( zoals vannavond toen Max na 4 trompetlessen voor het eerst op het podium stond en ons en de rest van het publiek de oren van het hooft toeterde :inlove: :inlove: )
Oh trouwens even voor de duidelijkheid, moedergevoel heb ik wel hoor
Vooral als Don boos op haar is en ze gaat huilen, dan wil ik het liefst gaan schelden tegen Don en haar onwijs troosten. Gewoon omdat ik vind dat alleen ik boos op haar mag worden omdat ik haar moeder ben en dus iemand anders haar “pijn” doet :oops: :wall: :lol: Slaat nergens op, ik weet het, daarom laat ik het ook gaan, maar kost me wel moeite om haar niet te troosten op zo’n moment. Maar ik heb ze wel hoor die gevoelens :mrgreen:
@ariel wrote:
Ik dacht dat ik zo’n cariere moeder zou zijn. Veel werken en de kinderen er naast. Maar het tegendeel is waar. (gelukkig) Ik ben uiteindelijk een thuisblijfmama geworden en zet mijn werkwens ( die ik wel heb en ik mis het werken ook wel) nu aan de kant. Juist nu de kids 4 jaar en 8 jaar zijn vindt ik het belangrijk om thuis te zijn. Om ze zo door de ozo belangrijke basisschool jaren te loodsen.
Even nieuwsgierig en offtopic maar ik ben ook thuis en vraag me af wat je de belangrijkste basisschool jaren vindt ? Ik had juist gedacht om weer te gaan werken zodra de jongste naar de basisschool gaat.