ik heb er toevallig in maart een blogje over geschreven, zie spoiler voor de liefhebber:
Om me heen is de bom gebarsten. (aanstaande) Kersverse ouders schieten als paddestoelen uit de grond. Allemaal vol nieuwsgierigheid, vraagtekens, alsof ze voor de magische deur van de Mini Playbackshow staan. Geen idee wat er achter die deur zit, alleen dat het totaal anders is dan alles wat er voor die deur zat.
Spannend wat voor mensje d’r in die dikke buiken zit, maar bijna net zo spannend: wat voor ouders er schuilgaan achter al die vrienden van me.
Het zet me uiteraard aan het denken wat voor ouder ik nou eigenlijk geworden ben, en wat mijn verwachtingen waren. Na dik twee jaar is het een mooi moment om eens de balans op te maken.
Ik kan nog moeilijk achterhalen wat mijn verwachtingen van mijzelf als moeder waren. Ik denk dat ik gemakkelijkerwijs mezelf zag als een soort cloon van mijn moeder. En heel gemakkelijk wilde ik zijn, niet te gecompliceerd, niet te krampachtig, niet te bezorgd, flexibel. En alsjeblieft niet iemand die alleen maar over haar kind kan praten, iemand die ook nog gewoon zichzelf is, niet alleen de moeder van. En het leek me dat ik nuchter genoeg was om boven al die vreselijk zwepende moedergevoelens te staan. Geen roze brilletje voor mij.
En nu de praktijk.
De drie RRRen, mijn ouders hadden er volgens mij nog nooit van gehoord, of ze hebben het weggewimpeld omdat het niet bij al hun hippie-idealen paste. Al vrij snel na de geboorte raakte ik in de ban van de R van Regelmaat. Wat gedijde dat kleine babietje er goed bij als alles volgens een redelijk strak ritme ging. En ook die peuter doet het uitstekend, met zijn vaste bedtijd, avondeten op een vast tijdstip. Zelfs als we na een dag hard werken pas om tien over zes ons huis binnenkomen, staan om half 7 twee dampende borden met overheerlijk eten klaar op de tafel. Ik ken mezelf amper terug, maar zelfs ik vind het prettig in zo’n ritme te leven.
Dan hebben we de R van Rust. Ook die is hier een tijd lang heilig geweest. Ik dacht vroeger: mijn kind kan overal wel slapen, gaat vrolijk mee naar feestjes en en en. Niks daarvan. Nano’s bedtijd is, zeker in zijn baby/dreumes-tijd, heilig goed geweest hier in huis. De dag wordt gepland om zijn slaapjes heen, die hij netjes in zijn bed doet. Tijden veranderen, intussen is dat babietje een peutertje die wat makkelijker ietsje later naar bed gaat, en de tijden van zijn middagslaapje aanpast aan de plek waar hij die dag is.
De R van Reinheid…
Tja.
Haha, hoe naief kun je zijn? Ik dacht dus écht dat het moederschap van mij ook meteen een goede of op z’n minst een betere huisvrouw zou maken. Hoe dat in elkaar zou steken, geen idee…Maar ik kan jullie vertellen: niks is minder waar. Arme arme Nano, moet ie in net zo’n rommelig nest opgroeien als ik.
Flexibel ben ik wel, al zijn zijn slaaptijden heilig. Ik ben die stoere moeder geworden die zomaar eventjes met haar kind naar Afrika reist. Dat dan weer wel. Van overbezorgdheid heb ik volgens mij ook geen last, krampachtigheid heb ik mezelf ook nog niet op kunnen betrappen.
en dan. Dat moedergevoel, dat niet te veel willen praten over je kind, een eigen leven willen hebben naast het moederschap…In de afgelopen twee jaar is me wel duidelijk geworden dat Nano onbetwistbaar een deel van mijn leven Ãs, en het zou juist krampachtig zijn dát te ontkennen. Op mijn werk doe ik wel erg mijn best niet elke dag met voor andere doodvermoeiende anekdotes te komen over wat voor grappige dingen mijn zoon nou weer heeft gezegd. Ik probeer niet elke leuke foto die ik heb in een lijstje boven mijn bureau te hangen. En het kost me verdomd veel moeite…
Maar het meest opvallend vind ik nog wel, dat ik zo ongelofelijk gelukkig word van zijn bestaan, dat ik al vrolijk word als ik zijn schoentjes zie staan op de gang, van hoe hij in zijn bedje ligt met zijn poppie naast hem, zijn aapie om zijn nek, hoe hij 's morgens naar mijn bedje toe tippelt om even te melden dat ‘nano wakkel is’. Niks is beter voor mijn humeur dan Nano die achter op de fiets alle liedjes die hij kent uit volle borst zingt. Zijn lach als hij mijn hoofd bij het kinderdagverblijf om het hoekje ziet verschijnen, is goud waard. Met hem in de hangstoel vlak voor het slapen een verhaaltje voorlezen, nadat hij eerst heeft besloten welke knuffels vanavond mee mogen luisteren, het is puur genieten. Zijn eigen taaltje dat langzaamaan steeds meer doorspekt wordt met woorden die ik ook ken, is de mooiste taal op aarde. Niks is lekkerder dan door zijn lekkere krullenbos kroelen. ‘Mmmmm Lekkel mamma’ is het beste compliment voor mijn kookkunsten. En een kusje van hem op een zere plek laat elke pijn als sneeuw voor de zon verdwijnen. Elke dag is Nano nóg leuker dan de dag ervoor, en de liefde groeit en groeit maar.
Ik hoor mezelf op een feestje zeggen dat sinds Nano er is, geen enkele dag nutteloos is. Jaja, heb je een emmertje? Maar het is verdorie zooo waar.
De keuze die ik deze week precies 3 jaar geleden maakte, en die voor velen, zelfs voor mijzelf, zo onnavolgbaar was, komt zonder twijfel met stip op nummer 1 in de top 10 van beste keuzes allertijden.
En het aller allermeeste heb ik mezelf verbaasd met dat ik het tegenwoordig dus voor elkaar krijg zulke zoetsappige teksten op mijn weblog neer te zetten, en er elk woord nog van te menen ook…
Heel mooi fiep prachtig omschreven ook…
Ik merk nu al dat Jazz mij veel emotioneler heeft gemaakt… Was normaal niet zo’n jankerd, maar zodra ik naar hem kijk kan ik huilen van geluk… En dat soms op de raarste plekken… Middel in de supermarkt bijvoorbeeld… Wat een liefde maakt zo’n kleintje in je los… Wat overweldigend… Heel mooi dat wel, maar wist niet dat het zo diep ging… Vind het soms nog steeds gek dat ik nu eindelijk mama ben geworden… En ik hoop dat ik de mama zal worden die ik voor ogen had… Over paar jaar zal ik hier neer zetten of het me gelukt is 
En Deb het lijkt me heel lastig en ook moeilijk voor jezelf… Ik weet klein beetje hoe zwaar je het hebt gehad toen Lana net geboren was en de tijd erna… Ook heel zwaar dat je niet zo hebt kunnen genieten…
Hoe is dat nu met je zwangerschap eigenlijk, kan je klein beetje genieten van deze zwangerschap?
Daantjuh, ik zal je even pb-en anders raken we zo off-topic.
Er was hier trouwens wel iemand die tegen mij zei, moedergevoelens of niet, jij (ik dus) voel ze misschien niet zo of iig niet zoals ik het zou willen, maar ik ben er voor Lana, ze doet het goed en daaruit blijkt al dat je wel moeder bent MET gevoel.
Zoiets werd er gezegd (volgens mij was dat Preggie :think: )
Iig, dat heeft mij aan het denken gezet. Ik voel me ook niet langer meer zo onwijs schuldig als toen. en ik ben die persoon ook heel erg dankbaar daarvoor :-*
@Karin2 wrote:
@ariel wrote:Ik dacht dat ik zo’n cariere moeder zou zijn. Veel werken en de kinderen er naast. Maar het tegendeel is waar. (gelukkig) Ik ben uiteindelijk een thuisblijfmama geworden en zet mijn werkwens ( die ik wel heb en ik mis het werken ook wel) nu aan de kant. Juist nu de kids 4 jaar en 8 jaar zijn vindt ik het belangrijk om thuis te zijn. Om ze zo door de ozo belangrijke basisschool jaren te loodsen.
Even nieuwsgierig en offtopic maar ik ben ook thuis en vraag me af wat je de belangrijkste basisschool jaren vindt ? Ik had juist gedacht om weer te gaan werken zodra de jongste naar de basisschool gaat.
Mijn inziens is de basisschool de basis. Als je daar niet of te laat signaleert dat iets niet goed gaat dan heb je daar in de rest van je leven last van. Daarnaast ben je als basisschoolleerling nog erg jong. Maar moet je al wel heel veel doen. ( leren om te gaan met het ritme van elke dag iets, zwemmen, lezen schrijven rekenen spelen vaak ook nog een sport erbij ect.)
Ik heb gemerkt bij mijn kinderen dat ze het beste gedijen bij rust en regelmaat ( ja ook reinheid en nee Fiep dat heeft niets met rommel te maken :wink: ) Vooral die rust is erg belangrijk voor ze. Ook wil ik ze begeleiden als iets niet goed gaat. Die tijd heb ik niet als ik ook nog werk. En overblijven en naschoolse opvang vindt ik te druk voor mijn kinderen. (terwijl ik de chreche heel erg leuk vond)
Gelukkig hebben wij ons (met hulp van derden) kunnen plooien naar onze eigen ideeen en ervaringen. Voor mij soms iets minder leuk maar als ik zie wat voor rust de kinderen hebben en hoe goed ze het doen dan ben ik bllij met de keuze's.
Wanneer dan wel werken voor mij? hmmm als straks de puberjaren er aan komen wil ik ook graag begeleiding geven. Niet door ze niet vrij te laten maar door te signaleren en licht bij te sturen.
Gelukkig hebben we een bedrijf thuis en kan ik daar wel in werken. gewoon in de kamer. :D En als ik wel een dag met mijn man mee ga dan pakken mijn ouders zo alles over in het zelfde ritme als bij ons. Maar dan wel in het huis van mijn ouders.
tot nu toe heb ik ontdekt dat ik ongeduldiger ben dan dat ik dacht. huilen daar kan ik niet zo goed tegen. verder heb ik in het begin het gevoel gehad tussen twee werelden te hangen, mijn oude leven en mijn nieuwe leven met mijn dochter. waar hoorde ik bij waar niet meer. daa heb ik nu gelukkig redelijk balans in gevonden maar het heeft me wel veel tranen gekost.
het mooiste van moederschap vind ik dat ik dan stampvoetend dpoor het huis loop omdat mijn auto stuk is en dat veel geld kost. heel vervelend maar dan hoor ik wat gebrabbel uit de babykamer, ga ik de kamer in en zie ik een grote glimlach op de mond vaqn mijn dochter en dan zijn al mijn zorgen van daar net even niet meer belangrijk. Ik wist niet dat ik zoveel liefde in mij konm hebben.
gr Leonie
eh ja, ik vind wel dat ik de moeder ben die ik hoopte te zijn.
In zoverre… je evolueert als moeder. Ik had bepaalde voornemens, een groot deel daarvan voeren we ook uit en van sommige heb ik ontdekt dat ze niet haalbaar zijn en dus heb ik ze bijgesteld/geschrapt.
Maar ik wilde het anders doen als mijn ouders en bovenal met veel geduld en goed doordacht. En dat lukt prima.
Het zou mijn karakter ook niet zijn om nu ineens te gaan twijfelen of het anders te hadden willen hebben (is dat een zin :mrgreen: ) gedaan want gedane zaken nemen geen keer en ik ben wie ik ben.
Het enige wat ik absoluut niet had voorzien en ik denk ook niet had kunnen voorzien is het ontiegelijk grote verantwoordelijkheidsgevoel en de wetenschap dat je niet meer zonder ze kunt, maar het leven 1 en al onzekerheid is en we allemaal mensen van een dag zijn. Dus ik probeer echt elke dag te genieten van hun streken/buien/knuffels en karaktertjes want morgen kan mijn laatste, hun laatste, onze laatste zijn en ik wil dan wel echt geleefd hebben.
ik ben nog niet zo lang moeder maar ik wist vantevoren ook niet hoe ik het als moeder ervan af ging brengen ik wilde heel graag een kind maar wist niet of ik een goede moeder zou zijn en of ik mijn kind wel genoeg liefde zou geven…ben nu bijna een half jaar moeder en ik vind het helemaal geweldig ik denk nu toch wel van mezelf dat ik een goede moeder ben ik volg gewoon mijn gevoel bij het opvoeden en tot nu toe gaat dat goed en anders heb je altijd de mede kokkers nog voor advies :mrgreen: en je weet toch niet vantevoren hoe alles in het leven gaat lopen je kan alleen maar je best doen.
en wat de liefde voor mijn kind betreft kan ik aleen maar denken :inlove: :inlove: heerlijk om haar vast te houden als ze net wakker is geworden en mij met een stralende glimlach aankijkt of als ze een boertje moet doen en haar armpje om mijn nek legt met haar hoofdje lekker tegen me aan.of gewoon even knuffelen als ik haar uit de box haal. ondanks alle andere minder leuke dingen zoals slapeloze nachten en een af en toe krijsend kind en de kleine zorgen is dit toch echt het mooiste wat mij ooit overkomen is.
Uhmmm
Nee ben nog niet helemaal de moeder die ik dacht te gaan zijn en wilde zijn. Met het einde van mijn zwangerschap werd ik heel onzeker…over of ik het wel zou kunnen of dat ik wel een "goede"mama zou zijn. Toen Veron werd geboren was ik echt de kluts even kwijt alleen ik kon alles goed doen :roll: zelfs hubbie kreeg de wind van van voren.
Wel had ik me voorgenomen om consequent te zijn en dat ben ik ook echt…en hem heel veel liefde te geven.
Het enige waar ik voor mijn gevoel nog aan moet werken is aan wat meer gedult. Soms als hij ineens begint te huilen of zijn zin niet krijgt en het op het krijssen zet dan kan ik wel eens totaal geen gedult hebben en "boos"worden. Terwijl ik dan later denk hmm had ik misschien beter anders kunnen doen.
Dus nog niet geheel de mama die ik wilde en dacht te zijn…
Iam working on it :thumbup: