*Wij vragen van haar dat ze niet met haar vingers eet, maar met haar lepel of vork.
*Wij verwachten van haar dat ze haar vieze vingers niet afveegt aan haar kleren, de tafel of onze kleren, maar aan de servet dat naast haar bord ligt.
*Wij vragen van haar dat ze haar speelgoed, als wij dat aan haar vragen, opruimt.
*Wij vragen regelmatig aan haar dat ze stil moet zijn op de trap en de overloop, omdat haar zusje slaapt.
Ik vraag regelmatig aan haar om niet zo kattig en gemeen tegen andere kinderen te doen…een beetje liever te zijn.
Wij vragen elke keer weer om niet met deuren te smijten als ze boos is, en om niet te gaan slaan of knijpen.
Altijd als we dat aan haar vragen is haar antwoord braaf, “ja mamma” waarna ze:
Alsnog met haar vingers haar eten verder op zit te eten
Haar vieze vingers vervolgens alsnog aan haar kleding afveegt
Wegloopt en haar speelgoed laat liggen
de trap opstampt, en boven aan de trap loopt te gillen om een snoepje of koekje.
Alsnog binnen een paar minuten staat te gillen en te krijsen tegen kinderen buiten, als het niet op haar manier gaat.
…en als ik dan boos op haar word staat haar gezichtje op onweer, smijt ze de deur dicht als ze stampend naar haar kamertje de trap op dendert (waarna haar zusje zich een ongeluk schrikt in haar bedje en begint te huilen) en boven smijt ze huilend haar speelgoed op de grond.
Als ik haar dan herrinner aan de afspraken krijg ik altijd hetzelfde antwoord.
Dat was ik vergeten mamma.
Waarna ze zicht ongeveer 1 minuut aan de afspraak houdt en vervolgens weer in hetzelfde verkeerde patroon vervalt.
Ik wordt er onderhand een beetje simpel van.
Ik loop zo langzamerhand de hele dag te preken, te verbeteren en te mopperen.
Ik neem mijzelf elke ochtend voor om niet zo boos op haar te worden, maar de frustratie is momenteel zo enorm, dat ik af en toe al sjagerijnig word als ze 's-ochtends beneden komt uit haar bedje… in de wetenschap dat de ellende dan weer gaat beginnen.
Verwacht ik teveel van haar?
Moet ik de teugels laten vieren en haar met sommige dingen maar haar gang laten gaan? Als ze zo om blijft gaan met andere kinderen krijgt ze nooit vriendinnetjes… maar tips en adviezen worden niet opgeslagen in haar koppie. Moet ik het haar dan maar aan den lijve laten ondervinden dat ze niet voor kinderfeestjes uitgenodigd gaat worden? En moet ik dan maar niet meer met haar gaan spelen als ze helemaal alleen thuis rond loopt te hangen omdat er geen vriendinnetjes op straat zijn die met haar willen spelen?
Ik weet echt niet meer waar ik goed aan doe.
Aan de ene kant is ze heel erg volwassen in haar manier van praten. Maar aan de andere kant is ze nog maar zo’n klein meisje…
Ik betrap mijzelf er op dat ik heel vaak aan het snauwen ben, en dat is het voorbeeld dat ik nu net niet aan haar moet geven.
Nou stickers, daar begin ik hier niet meer aan. Dat heb ik dus ook met zindelijkheidstraining gebruikt.
Mevrouwtje was binnen 1 dag zindelijk. Totdat ik na een tijdje stopte met de stickertjes. Waarna ze gewoon weer in haar broek ging plassen. Alleen voor stickertjes en cadeautjes wilde ze haar plas ophouden… :wall: … Dat heeft nog heel wat moeite gekost om haar zonder de stickers droog te houden…
Ik vrees dat ze strakjes alleen maar lief gedrag gaat vertonen in ruil voor een beloning als ik het stickerbord weer tevoorschijn tover.
Wel prettig om te lezen dat het bij de leeftijd hoort. Je hoort veel over de peuterpuberteit, maar ik dacht dat je daarna het ergste wel gehad zou hebben…
Ik vroeg haar pas geleden waarom ze het wel onthoudt als ik haar 's-ochtends voor in de middag een ijsje beloof. Maar dat ze wel vergeet om haar handen bijvoorbeeld te wassen als ze het toilet uitkomt…
Haar antwoord was; ja maar mamma, ik vind een ijsje belangrijk, maar dat andere vind jij alleen maar belangrijk. :roll:
*Wij vragen van haar dat ze niet met haar vingers eet, maar met haar lepel of vork.
*Wij verwachten van haar dat ze haar vieze vingers niet afveegt aan haar kleren, de tafel of onze kleren, maar aan de servet dat naast haar bord ligt.
*Wij vragen van haar dat ze haar speelgoed, als wij dat aan haar vragen, opruimt.
*Wij vragen regelmatig aan haar dat ze stil moet zijn op de trap en de overloop, omdat haar zusje slaapt.
* Ik vraag regelmatig aan haar om niet zo kattig en gemeen tegen andere kinderen te doen....een beetje liever te zijn.
* Wij vragen elke keer weer om niet met deuren te smijten als ze boos is, en om niet te gaan slaan of knijpen.
Dit complete lijstje lijkt wel over mijn dochter geschreven :o Zij is 4 jaar en 3 maanden :wink:
Nu in de vakantie probeer ik bewust wat meer met haar alleen bezig te zijn, want als ze zich gaat vervelen... :roll:
Ik herken het helaas, het gedrag van niet luisteren en onaardig doen met name tegen haar zusje is erger als ze moe is. En ik denk dat veel kinderen nu moe zijn, ze zijn toe aan vakantie en het is gewoon erg warm.
Daarnaast gaat het hier mis als ze de structuur van de school en de week mist, dus in vakanties…
Daarom heb ik nu een planbord gekocht waarop staat wat we wanneer gaan doen.
Ook echt iets leuks gaan doen voor de kinderen, waar je zelf ook weer even het positieve gevoel van krijgt help, al is het maar voor jezelf om even de leuke kanten weer te zien.
En netjes eten verlangen wij ook en bord leeg eten ook in de meeste gevallen dan. Dit wordt beloond met bijvoorbeeld een toetje of ze is op tijd klaar waardoor er tijd overblijft voor leuke dingen en soms nog even televisie kijken bijvoorbeeld.
Dus niet standaard een beloningssysteem maar belonen met alledaagse dingen.
Daarnaast heeft mijn dochter wel speelafspraakjes, maar speelt ook heel graag alleen. Dat betekend dat ze niet altijd met andere buurkindjes wil spelen, maar dan graag thuis is. Ik maak me daar geen zorgen over, ze zijn nog zo jong en moeten al zo veel (school, zwemles enz). Vind het juist heel goed en zie het als positief dat ze niet altijd met anderen wil spelen (itt van wat ik in de buurt soms zie, kinderen die om de haverklap ergens anders zitten).
Sterkte en probeer ook de positieve dingen weer even te zien en te benadrukken, heb dit zelf vaak ook even nodig, dat ik me daar weer even van bewust ben.
Nu in de vakantie komt dat negatieve gedrag weer terug, en voel ik me weer een politieagent.
Consequent blijven (je vraagt absoluut niet te veel!) en ook afspreken dat ze niet naar de gang of boven gaat als haar zusje slaapt. Dat zal al veel frustratie voorkomen denk ik.
Ik denk dat je zeker wel kan vragen waarom ze niet aardiger tegen andere kindjes doet (is het haar onzekerheid overschreeuwen, of gewoon haar zin door drijven?) En ook kan vertellen wat de consequenties zullen zijn.
Is ze op school ook zo tegen haar klasgenootjes?
Het is echt een fase, maar die duurt wel lang…dus duidelijkheid, consequent zijn en het 1 op 1 aandacht geven waarbij zij echt alles mag zeggen wat er gebeurt (ik doe dat max een half uur, want anders wordt ik gek ) werken hier heel goed!
Daarnaast heeft mijn dochter wel speelafspraakjes, maar speelt ook heel graag alleen. Dat betekend dat ze niet altijd met andere buurkindjes wil spelen, maar dan graag thuis is. Ik maak me daar geen zorgen over, ze zijn nog zo jong en moeten al zo veel (school, zwemles enz). Vind het juist heel goed en zie het als positief dat ze niet altijd met anderen wil spelen (itt van wat ik in de buurt soms zie, kinderen die om de haverklap ergens anders zitten).
.
Maaike heeft geen speelafspraakjes. Kinderen doen meestal wel vriendelijk tegen haar, maar houden haar nu op afstand omdat ze wel heel vaak erg kort door de bocht is. Haar spel moet op haar manier. En als anderen dat niet willen gaat ze weg, of huilen, mokken of gillen en schreeuwen.
Als ze in een groepje is, en iedereen doet mee met een bepaald spel. Dan doet ze toch niet mee als ze het niet leuk vind. Ook in de klas, bij de juf. Als de groep liedjes zingt en opstaat van de stoeltjes. Blijft mij klein draakje op haar stoeltje zitten met haar mond stijf dichtgeklemd. Want ze wil niet mee doen, want ze vind het liedje niet leuk.
Zodra er iets komt wat mevrouw wel leuk vind, doet ze gewoon weer mee.
Er zit een pittig karaktertje in…
Maar er zijn momenteel nauwelijks kinderen die met haar willen/kunnen spelen. En ze hangt nu dus al de complete zomervakantie om mij heen. Af en toe huilend dat ze zo graag met andere kinderen wil spelen.
Wat moet je dan? :think:
Ik kan haar wel vertellen dat kinderen het leuk vind als ze mee doet met z’n allen. Maar dat kan ze niet begrijpen. “Want ik vind hun spel niet leuk mamma, ik wil dan niet meedoen”, zegt ze dan.
Het liefste zou ze geloof ik een vriend-slaafje willen hebben :roll: die gewoon alles doet wat zij zegt.
Ik maak echt tijd voor haar vrij. Maar af en toe kan het gewoon niet om haar draaien en hebben andere dingen prioriteit. En juist op die momenten is ze vaak om achter het behang te plakken.
Rhode zei,
Happy mommy schreef:
Quote:
Haar antwoord was; ja maar mamma, ik vind een ijsje belangrijk, maar dat andere vind jij alleen maar belangrijk.
Quote:
Sorry hoor, maar wat een geniaal antwoord Slimme meid zeg!!!
Dit soort opmerkingen maakt ze vaak. Ik krijg er regelmatig de lachers mee op mijn hand hoor in mijn vriendenkring......maar momenteel beginnen die handige opmerkingen mij een kleine beetje de keel uit te hangen. :eh: :)
*Wij vragen van haar dat ze niet met haar vingers eet, maar met haar lepel of vork.
Doen we hier ook, maar eet ze toch met haar handen, jammer dan voor ons. We vinden het hier belangrijker DAT ze eet dan HOE ze eet, ze eet namelijk al een behoorlijke tijd erg slecht. Verder twijfel ik er geen moment aan dat als ze 18 is ze echt wel weet hoe ze met een vork of lepel moet eten.
*Wij verwachten van haar dat ze haar vieze vingers niet afveegt aan haar kleren, de tafel of onze kleren, maar aan de servet dat naast haar bord ligt.
Yep, ook hier last van. Gelukkig hebben wij een wasmachine Ik blijf gewoon rustig zeggen dat het niet mag. Doet ze het toch, jammer dan (zeg ik niet tegen haar hoor!) maar dan gaat het gewoon de was is.
*Wij vragen van haar dat ze haar speelgoed, als wij dat aan haar vragen, opruimt.
I.S. ruimt gelukkig wel op, maar we doen het wel samen! Maak er gewoon iets gezelligs van, des te leuker vindt zij het opruimen en het gaat nog sneller ook, dan het constant aan haar te vragen en dat ze weg loopt.
*Wij vragen regelmatig aan haar dat ze stil moet zijn op de trap en de overloop, omdat haar zusje slaapt.
Hier slaapt L.R. nog steeds in onze slaapkamer die grenst aan de woonkamer. Ik heb de hoop al opgegeven dat ze ooit stil gaat spelen in de huiskamer. Doordat ik makkelijk ben, slaapt L.R. gelukkig bijna overal doorheen en hoef ik I.S. niet 20x te waarschuwen dat ze stil moet zijn. En ja, hier was het ook gillen, schreeuwen enz. ik pak haar dan direct op en zet haar op een stoel in de gang. Gillen en schreeuwen is hier direct op de stoel zonder waarschuwen.
Ik vraag regelmatig aan haar om niet zo kattig en gemeen tegen andere kinderen te doen…een beetje liever te zijn.
Ik laat het gaan. Het meisje waar I.S. mee speelde heeft gewoon zelf op een gegeven moment gezegd tegen I.S. dat ze niet meer wilde spelen met haar omdat ze iedere keer zo lelijk deed. I.S. moest hier erg om huilen, maar ik heb haar wel verteld dat ze dus niet lelijk moet doen en dat als ze dat wel deed, het meisje dus inderdaad niet meer met haar wil spelen.
Wij vragen elke keer weer om niet met deuren te smijten als ze boos is, en om niet te gaan slaan of knijpen.
Hier kunnen wij het stuckwerk boven de deur vervangen hierdoor. Iedere keer als I.S. de deur hard dicht doet, moet ze hem van mij weer open doen en ZACHTJES dicht doen. Door dit consequent te doen, weet I.S. inmiddels dat ze beter zachtjes de deur dicht kan doen.
Nu lijkt het alsof ik heel makkelijk ben. Maar dat ben ik dus niet. Maar ik ben wel op een aantal dingen gewoon teruggekomen. Ik zit nu gewoon op de basisregels hier in huis.
niet slaan, schoppen, bijten of ander vorm van geweld
niet gillen, schreeuwen of stampen
netjes antwoord geven, ze hoeft van mij niet eens ja te zeggen zolang ik maar antwoord krijg.
niet gooien met speelgoed
Verder deal ik er wel mee als de situatie zich voordoet. Ik heb dus ook de laatste tijd gehad, dat ik niet meer wilde snauwen, boos wilde zijn en chagrijnig zijn.
maar verwachten dat een vierjarige zich aan het hele lijstje gaat houden…mja das wat veel gevraagd.
ik ben een beetje een makkelijke mama hoor. ben ik eerlijk in, ik heb nu twee kids die hele fase voorbij…( en nog een aantal andere moeilijke fases haha) en ik heb me nooit zo erg druk erom gemaakt
ik deed ook maar 1 ding per keer vragen, dus ALLEEN maar het opruimen van het speelgoed, en dan met hulp van mij. kleine taakjes om het overzichtelijk te houden
uiteindelijk eten ze allebei met mes en vork aan tafel , vegen hun handen aan een servet af en wassen ze ze bij de kraan voor t eten…
heel af en toe vergeet zoon van zeventien zachtjes te doen omdat baby zus slaapt…meestal slaapt ze er doorheen soms niet, en dan ben ik even geergerd …maar dat zelfde doet paps wel eens haha…
om eerlijk te zijn zou ik zeggen, houd het lijstje achter de hand maar werk de puntjes een voor een af en heb geduld, ze is sneller groot dan je je voor kunt stellen…en dan doet ze het echt allemaal wel hoor :hug:
Aanvulling: hier zijn de oudste meiden in huis 7,9 en 11…en ook al kennen ze de regeltjes (die jij ook in je openingsmail zet)…ze vergeten ze toch heel erg vaak…
Daarom is voor hen hier in huis ook het woord VERGETEN (en alle varianten ervan) verboden…maar zelfs van hen vragen dat ze in ieder geval antwoord geven als je ze iets vraagt…is vaak nog heel erg moeilijk…
Moet er dan ook bij vertellen dat de oudste 2 niet van mij zijn maar van mijn vriend en om de week hier wonen…
Het blijft gewoon moeilijk en lastig, en elke leeftijd heeft zijn eigen kenmerken en problemen…je gaat van fase naar fase…denk je er net 1 achter de rug te hebben komt de volgende…
Over het afspreken…kun je daar niet een beetje in sturen? Haar vragen om iemand uit te nodigen voor een uurtje? En dan kijken hoe het gaat? Vaak hebben kindjes ook een verschillend beeld van elkaar, en als ze elkaar dan in de ‘eigen’ omgeving ontmoeten is dat heel anders dan op school. Een 1op1-situatie is toch anders dan tussen alle andere kinderen op school…
Gab, dat is een idee… niet belonen met cadeautjes maar met extraatjes. Een extra verhaaltje bij het naar bed gaan, 10 minuten langer opblijven (euhhh wat is tien minuten langer op de ds :oops: :oops: ?)
Die ga ik denk ik wel in de praktijk brengen.
En voor de rest denk ik dat ik inderdaad een beetje de teugels moet gaan laten vieren.
Het is waar wat kristalkindje zegt, ze zijn groot voor je het weet. En het is zonde als ik deze kostbare tijd ga verdoen met alleen maar mopperen.
Wat een hoop lieve reacties zeg!!!
Had ik even nodig om uit deze negatieve spiraal te komen.
Over het afspreken…kun je daar niet een beetje in sturen? Haar vragen om iemand uit te nodigen voor een uurtje? En dan kijken hoe het gaat? Vaak hebben kindjes ook een verschillend beeld van elkaar, en als ze elkaar dan in de ‘eigen’ omgeving ontmoeten is dat heel anders dan op school. Een 1op1-situatie is toch anders dan tussen alle andere kinderen op school…
Er komen af ent oe meisjes bij ons in de tuin spelen. Maar het is af en toe ongelofelijk wat ze allemaal uitkraamt tegen die kinderen.
Pas geleden zei ze tegen een meisje uit de buurt, die iets deed wat ze niet leuk vond. “DOE DAT NIET ZEG IK JE!!! MOET IK NU ALLES TIEN KEER TEGEN JE ZEGGEN!!!” (van wie heeft ze deze zin? :oops: ?) ik wist niet wat ik hoorde. Ze deelt haar speelgoed niet, eist alle leuke dingen op voor haarzelf en kan de namen van de kinderen ook niet onthouden.
Ik word daar af en toe gillend gek van… ik blijf maar verbeteren en choachen.
Ik heb wel eens speel afspraakjes geregeld. Maar die komen nooit meer terug. Ik kan ze geen ongelijk geven.
En dat terwijl ze een paak weekjes terug het tegenovergestelde deed, en super verlegen was. Misschien is het wel een “overlevingstechniek”.
Ik denk dat ze gewoon heel veel moeite met sociale situaties heeft… en van alles uitprobeerd. (maar elke keer net fout)
*Wij vragen van haar dat ze niet met haar vingers eet, maar met haar lepel of vork.
*Wij verwachten van haar dat ze haar vieze vingers niet afveegt aan haar kleren, de tafel of onze kleren, maar aan de servet dat naast haar bord ligt.
*Wij vragen van haar dat ze haar speelgoed, als wij dat aan haar vragen, opruimt.
*Wij vragen regelmatig aan haar dat ze stil moet zijn op de trap en de overloop, omdat haar zusje slaapt.
* Ik vraag regelmatig aan haar om niet zo kattig en gemeen tegen andere kinderen te doen....een beetje liever te zijn.
* Wij vragen elke keer weer om niet met deuren te smijten als ze boos is, en om niet te gaan slaan of knijpen.
dat vraag ik ook van mijn kinderen.
ik doe het altijd voor wat ik vraag.
mijn vriend heeft veel invloed op hun hoe hij het doet weet ik niet maar alles waarvan ik denk dat ik te veel van ze verwacht lukt het hem om voor elkaar te krijgen. hij is heel disipliner in dat soort dingen dus concuquent en als je niet luistert volgen er consuquenties.
hij doet daarbij ook alles voor wat hij van ze verwacht dus.
* laat hij zien hoe je hoort te eten met lepen en vork die aandacht alleen al vinden ze prachtig.
*die regel heb ik niet alleen na het eten handen wassen.
*samen speelgoed opruimen en eerst het ene afmaken en dan aan het andere beginnen en als ze netjes opruimen krijgen ze bijvb: plakje worst of kaas een snoepje oid dat maakt het opruimen nog leuker.
*zou weer het zelfde voor doen hoe ze het moet doen desnoods elke keer weer tot ze het goed doet en haar daarvoor te belonen en dat hoeft niet perse met etenswaren maar kan ook met een spelletje zijn bijvb.
en ik zeg altijd "zachtjes praten" gebruik mijn handen als mond en mijn stem fluisterend.
* als l.evi te ver gaat met het kattig doen en knijpen gaat hij de gang op en soms knijp ik hem ook terug en dan zegt hij auw en dan zeg ik mama ook auw en geven we elkaar een kusje op het plekje wat auw doet.
* terug komen en opnieuw en desnoods eerst samen op de juiste manier en daarna zelf het goed doen. niet mee werken hup naar de gang of je bed of zoals e.than het zo leuk zegt dan moet ik naar mijn nest als ik niet luister.
succes valt allemaal niet mee soms met dat kleine grut.
positief belonen en negatieve zoveel mogelijk negeren en ook op het postieve reageren en voor zijn dus als je iets voorziet eerst de beloning vertellen en dan moet ze de actie uitvoeren om de belonning te krijgen.
voordoen/samendoen en zelf 1x laten doen.
Allereerst sterkte en geen tips maar wederom herkenning…
Herkenning in het geheel, het is en de leeftijd en de kunst de teugels toch iets te laten vieren denk ik. Te veel regels is niet goed.
Wat hier ook nog meespeelt is dat het vooral mis gaat in perioden van minder aandacht (de laatste weken dus…). Gelukkig is het bijna vakantie en dan gaat het vanzelf weer beter.
Onze zoon heeft iets meer uitdaging op cognitief gebied nodig, wanneer ik hem die geef heeft hij een stuk minder last van al die dingen die jij noemt.
Op school heeft hij dat minder omdat hij het dan zo druk heeft met al die sociale dingen maar thuis vraagt hij dan om wat uitdaging. Volgens mij wil hij nieuwe dingen leren en wordt hij lastig omdat hij ze niet leert, als je me nu nog snapt.
Misschien is dat bij jouw meisje ook zo en kun je inspelen op iets wat ze erg leuk vind en daaruit wat positieve aandacht geven (b.v. spelletjes spelen/samen tekenen/kleuren)
Google eens op Gordonmethode of Thomas Gordon. Misschien heb je er iets aan. Hier werkt het zelfs bij de dreumes al en Rudie en ik zijn er ook leukere partners door.
Ik vroeg haar pas geleden waarom ze het wel onthoudt als ik haar 's-ochtends voor in de middag een ijsje beloof. Maar dat ze wel vergeet om haar handen bijvoorbeeld te wassen als ze het toilet uitkomt…
Haar antwoord was; ja maar mamma, ik vind een ijsje belangrijk, maar dat andere vind jij alleen maar belangrijk. :roll:
Dit is precies waar die Gordonmethode over gaat! Lees er maar eens wat over, en probeer wat in de praktijk. Gegarandeerd succes!
Je vraagt niet te veel, je verwacht wel te veel. Natuurlijk mag je deze dingen vragen. Dat zal ze uiteindelijk moeten leren. Maar verwachten dat ze dat als 4-jarige ook allemaal al kan en er dan ook zelf nog eens om denkt.
Mijn ervaring is dat als je dingen voor doet, laat zien wat je verwacht en er verder niet heel veel druk op legt het beter werkt. Het wil niet zeggen dat ik alles toesta, maar ik probeer wel realistisch te zijn in wat ik vraag en wat ik kan verwachten.
Mijn oudste dochter van 9 moeten we er ook nog steeds aan herinneren. Maar ik merk dat sommige dingen er nu wel inslijten. Van een 9-jarige kun je ook veel meer verwachten dan van een 4-jarige.
Het heeft ook heel veel met karakter te maken. Mijn jongste van 4 is van karakter veel netter en zal er niet aan denken haar vingers aan haar kleren af te vegen. De oudste probeert er om te denken, maar is nou eenmaal met dat soort dingen niet bezig. Dan is ze heel enthousiast iets aan het vertellen en pakt ze toch haar aardappel weer met de handen. Of tijdens haar spel veegt ze haar vieze moddervingers aan haar broek af. Ik blijf haar eraan herinneren, maar maak me er al lang niet meer druk over. Dan hebben we de hele dag ruzie en het helpt niet. Aan de andere kant luistert onze oudste veel beter en wil de jongste nog al eens tot aan de grens (en er het liefst net over) gaan.
Moet ik de teugels laten vieren en haar met sommige dingen maar haar gang laten gaan? Als ze zo om blijft gaan met andere kinderen krijgt ze nooit vriendinnetjes.... maar tips en adviezen worden niet opgeslagen in haar koppie. Moet ik het haar dan maar aan den lijve laten ondervinden dat ze niet voor kinderfeestjes uitgenodigd gaat worden? En moet ik dan maar niet meer met haar gaan spelen als ze helemaal alleen thuis rond loopt te hangen omdat er geen vriendinnetjes op straat zijn die met haar willen spelen?
Een kind heeft een eigen karakter, dat kun je niet veranderen. Je kan er aan schaven, maar uiteindelijk moeten ze het zelf doen. Ik herken dit wel hoor. Maar jij verwacht wel heel veel van een 4-jarige.
Met onze oudste hebben we dezelfde dingen (gehad). Maar ik kan het niet voor haar doen en ik kan haar ook niet veranderen. Ik kan haar dingen uitleggen. Nu ze wat ouder is houd ik haar zo nu en dan een spiegel voor. Dat helpt, even. Toch blijft ze wie ze is en dat is ook goed.
Ze heeft altijd weinig vriendinnetjes gehad. Je moederhart breekt, maar wat doe je er aan? Een kind van 4 heeft nog geen zelfinzicht, kan het ook helemaal nog niet hebben. Dat leert ze door ondervinding. Het laatste wat jij moet doen is haar afvallen! Jij moet juist een veilige haven zijn. Waar ze zichzelf kan en mag zijn. Want juist door jou ontwikkelt ze zich. Onderschat niet hoeveel een kind op deze leeftijd nog kopieert. Het is nog bijna onmogelijk voor een kind om inzicht te hebben in 'lief' en 'kattig'. Het gedrag is nog zo impulsief, daar wordt helemaal niet bij nagedacht. Een kind moet nog leren om om te gaan met ruzies, teleurstellingen, boosheid etc. De hele wereld draait nog om hunzelf. En inzicht in interacties, gevolgen van hun gedrag, dat hebben tieners vaak nog niet eens.
Toen mijn dochter 4 was heb ik vaak speelafspraakjes gearrangeerd. Dat ontstond helemaal nog niet spontaan.
De jongste van 4 moeten we ook zelf de afspraakjes voor regelen. Het ligt voor haar helemaal anders omdat ze verder weg op school zit en met de taxi gaat. Ik zie hoeveel zij leert in de interactie met ons en met haar zus. Maar ook hoe afhankelijk ze nog van ons is.
) werken hier heel goed!
zolang ik maar antwoord krijg.