Ik zit even met een vraagje, hoe zouden jullie dit aanpakken:
Ik moet voor mijn werk bijna 3 weken weg, naar het buitenland. Mijn vorige trip was in Maart, was 8 dagen, en toen merkte wel al dat Lotte het er best een beetje moeilijk mee had. Vooral als ze me even zag en sprak via de webcam/ skype. Nu is ze weer een half jaar ouder en wijzer en beseft zo nog eens des te meer dat ik er ben, of juist niet.
De dingen die nu vooral door ons (manlief en mij) hoofd spelen zijn:
Juist wel nu al vertellen dat mama volgende week weggaat of juist pas 1 of 2 dagen van tevoren?
Hoe voorbereiden?
Hoe omgaan met wel/ niet bellen en zien tijdens afwezigheid?
Dat soort dingen.
Zelf denk ik momenteel:
2 - 3 dagen voor vertrek gaan vertellen dat mama eventjes weggaat om te werken (centjes verdienen). dat ik met het vliegtuig wegga (ze vindt vliegtuigen ge-wel-dig!) Haar laten meehelpen met spulletjes inpakken denk ik (?) Op de dag van vertrek gaat ze mee om mij weg te brengen. Ze gaan dan daarna 3 daagjes bij opa en oma logeren dus ze heeft dan prima afleiding. Daar zie ik geen probleem. Bij terugkomst wordt het denk ik even lastig…
Wat ik ook wil doen, is een soort kalender maken en dat ze dan elke ochtend als ze wakker wordt een sticker mag plakken op die dag en zo weet wanneer mama weer thuis komt (visualiseren).
ik zou het pas 1 hooguit twee dagen van te voren vertellen… Geef er geen tijd bij, dat kunnen kindjes op die leeftijd totaaaaaal niet overzien(morgen is al een heel begrip). V.w.b. bellen… ik ben op vakantie geweest toen mijn oudste zo jong was, en dat was 8 dagen. Mijn ouders vertelden toen dat hij super-verdrietig was toen ik had gebeld, dus ik twijfel over bellen… het kan haar juist helpen, maar ook juist volledig averechts werken… Maar dat kan jij het beste inschatten… misschien 1x per week? en dan per webcam ofzo?
jeetje het lijkt me wel heel moeilijk hoor, drie hele weken weg…
Overigens lijkt me dat uitzwaaien wel een heel goede… dat maakt het concreet… verder zou ik het voo rhaar echt zo concreet en bevattelijk mogelijk houden…
Ik zou er juist zo min mogelijk aandacht aan besteden. Je kan haar wel laten snappen (met inpakken) dat je weg gaat maar ze heeft natuurlijk geen notie van hoe lang 3 weken zijn.
Een kalender zou ik persoonlijk niet doen omdat je dan gewoon heel veel aandacht besteed aan dat je weg bent, maar misschien dat je dat achter de hand kan houden voor als het echt heel moeilijk wordt. Echt heel veel skypen met haar zou ik ook niet doen…
Een kind kan zich vaak heel goed aanpassen aan een situatie, maar een herrinnering (skype/kalender) brengt haar steeds terug op het idee dat je dus weg bent en ik denk dat DAT het juist moeilijker voor haar maakt…
De eerste keer was Laura ruim 2 jaar, en toen zat ik voor mijn werk een tijd lang 4 dagen per week in Londen. Ik nam dan op zondagavond afscheid van Laura, en zag haar op vrijdagochtend weer.
Ze was toen nog vrij jong, en heeft er volgens mij niet zoveel van gemerkt, behalve dat ze het wel interessant vond dat mama met het vliegtuig naar het werk ging… verder vond ze het wel best. Maar het waren natuurlijk ook steeds maar een paar dagen dat ik weg was, en na de tweede week was het nieuwtje er wel af.
De tweede keer was een paar maanden geleden, Laura is toen een maand op vakantie/familiebezoek geweest met mijn vriend, en ik bleef thuis, dus eigenlijk andersom. Dit keer besefte ze het natuurlijk wel, maar eigenlijk was het ‘uit het oog, uit het hart’. Ze heeft even een traantje gelaten op Schiphol, maar daarna heeft ze de hele vakantie niet meer naar mij gevraagd, ze wilde me ook absoluut niet spreken aan de telefoon, en had het gewoon prima naar haar zin daar. Dus eigenlijk was dat voor mij moeilijker dan voor haar.
Mijn ervaring is dat Laura het altijd wel fijn vindt als ze een beetje wordt voorbereid op dit soort dingen - trouwens ook bij gewone vakanties of andere grote veranderingen, ze wil altijd graag weten waar ze aan toe is (maar ze is natuurlijk wel wat ouder dan Lotte).
Dus ik begin altijd al ruim vantevoren te vertellen dat mama straks weggaat (of bij haar eigen reis, dat Laura zelf weg gaat), en dan ook proberen het zo concreet mogelijk te maken: vertellen hoe je gaat (auto/trein/vliegtuig), wat je daar gaat doen, vertellen wat de achterblijvers gaan doen (samen eten koken, boodschappen doen, naar opa en oma, naar het kinderdagverblijf, heel veel nachtjes slapen). Een heel concreet besef van tijd hebben kinderen op die leeftijd natuurlijk nog niet, maar juist daarom zou ik zo veel mogelijk details vertellen, dan snappen ze wel dat het wat anders is dan mama die even een half uurtje boodschappen gaat doen.
Spullen helpen inpakken lijkt me een goed idee!
Met het bellen, zou ik het initiatief bij de achterblijvers laten, dus dat zij bellen wanneer ze denken dat Lotte daar behoefte aan heeft. Ik weet uit ervaring dat als je op een verkeerd moment belt, een kind daar juist heel erg overstuur van kan raken en ineens mama gaat missen, terwijl er voor het telefoontje niets aan de hand was.
Je kunt natuurlijk zelf even bellen op tijden dat Lotte al slaapt, om toch even te vragen hoe het gaat.
Het hangt verder natuurlijk ook een beetje van het karakter van je kind af hoe ze zal reageren.
Maar waarschijnlijk is het voor jou zelf het vervelendst.
Pas 1 dag van tevoren zeggen. Kleine kinderen weten niet hoe lang het anders duurt. Morgen, volgende week, straks … het verschil weten ze niet, meer dan 1 nachtje slapen voordat … snappen ze niet.
Niet te veel aandacht aan schenken verder. Hoe drukker jij je er om maakt, hoe drukker de kleine zich er ook om maakt.
Maak een groot vel papier met plaatjes met een hokje eronder, net zoveel als de nachtjen dat je er niet zult zijn, en laat haar elke avond als ze gaat slapen in dat hokje een sticker plakken of stempel plakken en het plaatje inkleuren. Dan kan ze aftellen en weet ze wanneer mama er weer is.
Ik zou op een vast tijdstip proberen even te bellen en wel elke dag. Een ritme erin houden, helpt ook en dan weet ze wanneer mama zal bellen.
laat haar elke avond als ze gaat slapen in dat hokje een sticker plakken of stempel plakken en het plaatje inkleuren. Dan kan ze aftellen en weet ze wanneer mama er weer is.
Maar in tegenstelling tot haar zou ik het kleuren van het blad, of stickertje plakken of zoiets 's morgens doen.
Als ze dat 's avonds doet, wordt ze telkens net voor het slapengaan extra "geconfronteerd" met de afwezigheid van mama.
Kan haar bezig houden bij het in slaap vallen, denk ik dan.
Het wordt er niet makkelijker op, hihihi, met de soms wat tegenstrijdige antwoorden :mrgreen:
Lotte is een vrij gevoelig kind, al van geboorte af aan. Voelt heel veel aan en het lastige nu is, dat ze op het moment erg aan mij hangt. Wordt bijvoorbeeld 'snachts huilend wakker omdat ze mama kwijt is. 'Sochtends bij het wakker worden, wordt er ‘mama, mama, ik ben wakker geroepen’ etc. Als ze thuis komt en ik ben in mijn kantoor (werk aan huis/ kantoor aan huis) dan is het meteen " waar is mama nou?". Dat maakt het wat lastiger.
Wat ik zeker ga doen is:
Pas 1 of 2 dagen van tevoren zeggen
Samen met haar de koffer inpakken.
Dan ook meteen haar koffer inpakken want zij en Nikki gaan aan sluitend een paar nachtjes bij opa en oma slapen.
Ga wel een stickerbord maken en laat het aan Rogier of hij het gaag gebruiken of niet. Denk hierbij inderdaad dat het het beste is als ze 'sochtends de sticker erop plakt anders gaat ze niet echt lekker slapen denk ik.
Ik laat het aan Rogier om te bepalen of er gebeld wordt. We zitten alleen wel met tijdsverschil dus er is maar beperkt de tijd.
Iedereen die nog meer ervaringen heeft of tips etc. van harte welkom! Hoor het graag! Ik weet best dat het allemaal goed zal gaan. Kinderen zijn flexibel, maar Lot is gewoon een gevoelig meissie en dat maakt het wat lastiger
Een foto van mama in de kamer? (of haar slaapkamer, maar weet niet of dat juist averechts werkt).
Daar zat ik ook aan te denken maar ben bang dat het haar juist extra confronteert. Misschien maakt ze er wel helemaal niet zo’n punt van dat ik weg ben en dan wordt ze er de hele tijd aan herinnert.
Bij ons op de slaapkamer staat een collage met fotos, gekregen voor mijn verjaardag en ook een foto van ons huwelijksaanzoek. Ze komt vaak bij ons op de slaapkamer dus zo kan Rogier kijken of het juist goed of niet goed werkt. denk dat ik ook dat bij hem neerleg. Hij kan het tzt het beste beoordelen.
Wij hebben dit in april meegemaakt, mijn vriend was toen 3 weken naar Ghana voor zijn werk.
Op 4 september gaat hij weer voor 3 weken naar Ghana.
Ik zou er zo min mogelijk aandacht aan besteden.
Wij hebben het zo’n 2 dagen vantevoren aangekaart, dat papa naar Afrika gaat, dat papa daar gaat helpen.
Verder hebben wij haar niet laten helpen met koffers inpakken etc.
Nu is Nathalie een meisje wat heel erg aan haar papa hangt en het er erg moeilijk mee had.
's Avonds huilend wakker worden en zeggen dat ze naar papa toe wilde.
Constant naar papa vragen.
En dan zit je haar te troosten terwijl je door haar verdriet zelf met de tranen in je ogen zit
Ik zei dan gewoon weer dat papa in Afrika zit en dat papa echt weer naar huis komt, maar dat hij eerst de mensen moet helpen.
Ondanks dat mijn vriend elke dag belde heeft Nathalie hem maar 2 keer aan de telefoon gehad. Simpelweg omdat ze het nadat ze zijn stem gehoord had nog moeilijker had.
De laatste week heb ik een aftelkalender gemaakt, dat was voor haar iets beter te begrijpen.
Ik ben benieuwd hoe ze er deze keer mee omgaat.
Maar probeer er echt zo min mogelijk aandacht aan te besteden, laat voor haar het “normale” leven gewoon doorgaan.
Heel veel succes en sterkte!!!
Ook met het feit dat je je meisje 3 weken moet missen :hug:
Je zou ook pas een week van te voren kunnen beginnen met stickers plakken, dus een week voor je terugkomt… Lijkt het minder lang… Evt pas mee beginnen als Lotte zelf met de vraag komt wanneer mama weer thuis komt…
Om heel eerlijk te zijn zou ik ander werk gaan zoeken zodat ik niet zover en zo lang van mijn kids verwijderd ben.
Ellen, ik vind het ontzettend knap dat jij dat kan. Ik geloof meteen dat je je wel een beetje zorgen maakt over hoe Lotte ermee om gaat.
Ik denk dat je er inderdaad zo min mogelijk aandacht aan moet besteden. Als ik naar Juul kijk en hij hoort papa, opa of oma door de telefoon, dan is hij even van zijn apropos.
Een kind van Lotte haar leeftijd heeft volgens mij nog geen tijdsbesef, het begrip ‘morgen’ of een uur kennen ze volgens mij nog niet.
Stel dat ik in jouw schoenen stond zou ik haar meenemen naar schiphol om mij uit zwaaien en pas weer zien en spreken als ze mij weer zag op schiphol. Ik denk dat een webcam of telefoon niet werkt. Meestal zijn het de ouders die heimwee hebben en niet de kinderen.
Mijn ouders halen ieder jaar kansarme kinderen vanuit het buitenland naar Nederland, zodat die kinderen een heerlijke vakantie hebben. Zij raden de gastouders ook af om de kinderen naar huis te laten bellen om heimwee te voorkomen…
Bedankt voor de tips & het medeleven (zowel met Lot als met mij )
@ Marieke; Lotte (en ook Nikki) zal inderdaad zoveel mogelijk haar dagelijkse routine blijven volgen maar omdat ik wegval en daarmee ook een aantal mama-dagen open komen te staan is er wel wat verandering. Hierdoor zal ze bijvoorbeeld 2 keer uit logeren gaan voor een paar nachtjes. Nu komt dat wel vaker voor en vindt ze dat altijd helemaal te gek dus daar maak ik me niet zo druk om. Ik denk dat ik het inderdaad ook best moeilijk zal krijgen maar ik weet ook dat zo’n groot internationaal evenement zoveel tijd opslokt dat ik waarschijnlijk weinig tijd heb om L.otte, N.ikki en R.ogier te missen.
@Juulke; natuurlijk komen er kadootjes mee! (Al is het alleen al om mijn eigen schuldgevoel goed te maken ) Maar dat ga ik haar denk ik niet zeggen want dan gaat ze juist telkens vragen wanneer ik weer terug kom! :mrgreen:
@ Wisje & Moosje; Grappig dat ook jullie het idee hebben om de laatste week pas de sticker kalender te doen. Dat zei R.ogier vandaag ook We hebben afgesproken dat ik hem wel maak, maar dat R.ogier bepaalt of hij het gaat gebruiken of niet (afhankelijk van hoe Lotte ermee omgaat)
@ Moosje; ik heb een leuke baan, een baan met heel veel vrijheid en waarbij ik volledig vanuit huis werk en mijn eigen tijd indeel. Dat betekent dat ik ook bv 'avonds werk zodat ik op vrijdagochtend mee kan gaan zwemmen etc. Verder zitten er een paar buitenland tripjes bij. Meestal 2x per jaar voor een evenement of de voorbereiding ervan. Ik vind dat juist ook erg leuk. Dit keer konden we er geen vakantie aan vast plakken maar anders was R.ogier met de kids naar Calgary gekomen en waren we lekker met zn allen weggegaan. Volgend jaar Jamaica… lijkt me top om daar met de kids naartoe te gaan!!!
Ellen, wat lijkt me dat vreselijk je kindje zo lang te moeten missen…voor je kindje en voor jou
Ik zou het niet kunnen en dacht dus ook meteen aan ander werk zoeken, maar dat is voor een ander natuurlijk ook veel te makkelijk gedacht. Veel tips zijn al gegeven, dus ik wil je alleen nog maar veel succes wensen.
Als ik van baan ga veranderen dan is dat niet de reden
Eerder omdat de uitdaging er een beetje af is, maar dat is een heel ander verhaal. Je moet niet vergeten dat naast het af en toe reizen ik zoveel meer vrijheid heb dan de gemiddelde persoon hier in NL die een kantoorbaan heeft. (zie post verder naar boven)
Ik snap de opmerking wel hoor, maar weet je wat altijd zo raar is (niet alleen hier in NL hoor). Dat als de man en vader voor zijn werk af en toe moet reizen, dit vrij normaal is en hij zelden te horen zal krijgen dat het zo erg is en dat zijn kinderen hem zo zullen missen etc. Maar zodra een vrouw en moeder voor haar werk af en toe op reis gaat, wordt er toch wel vaak gezegd hoe erg zij haar kinderen wel niet zal missen (en de kinderen haar natuurlijk ).
Natuurlijk reisde ik makkelijker toen de meiden er nog niet waren! Dat spreekt voor zich. Maar ik geloof niet dat zij mij meer zouden missen dan wanneer R. weg zou gaan. (Nu is hij wel erg betrokken bij de kids, misschien scheelt dat ook weer)
Ellen ik bedoelde de opmerking niet verkeerd. Ik wilde met die opmerking alleen maar zeggen dat ik het nooit zou kunnen en dat ik het erg knap van je vind…
Mijn man is ook wel een een aantal dagen weg voor zijn werk of een week lang ontzettend laat thuis en 's morgens vroeg weer erg vroeg de deur uit. Hier ben ik niet blij mee omdat ik vind dat hij anders veel te veel mist van het opgroeien van zijn kinderen. Gelukkig vind hij dit zelf ook en is hij meer thuis.
Heel veel succes en je zult zien dat je je voor niks zorgen hebt gemaakt…
Als ik van baan ga veranderen dan is dat niet de reden
Eerder omdat de uitdaging er een beetje af is, maar dat is een heel ander verhaal. Je moet niet vergeten dat naast het af en toe reizen ik zoveel meer vrijheid heb dan de gemiddelde persoon hier in NL die een kantoorbaan heeft. (zie post verder naar boven)
Ik snap de opmerking wel hoor, maar weet je wat altijd zo raar is (niet alleen hier in NL hoor). Dat als de man en vader voor zijn werk af en toe moet reizen, dit vrij normaal is en hij zelden te horen zal krijgen dat het zo erg is en dat zijn kinderen hem zo zullen missen etc. Maar zodra een vrouw en moeder voor haar werk af en toe op reis gaat, wordt er toch wel vaak gezegd hoe erg zij haar kinderen wel niet zal missen (en de kinderen haar natuurlijk ).
Natuurlijk reisde ik makkelijker toen de meiden er nog niet waren! Dat spreekt voor zich. Maar ik geloof niet dat zij mij meer zouden missen dan wanneer R. weg zou gaan. (Nu is hij wel erg betrokken bij de kids, misschien scheelt dat ook weer)
Ik vind dat overigens ook hetzelfde hoor of het nou de vader is of de moeder die een paar dagen of langer weg moet voor het werk. Neem aan dat kinderen beide heel erg zullen missen. Zie dus ook geen verschil.
Misschien kun je iets van een doos maken waar ze iedere dag iets uit mag pakken. Bijv. met hele kleine cadeautjes of een briefje wat je aan haar schrijft of wat lekkers. Dat soort kleinigheden maar dat ze iedere dag (of om de dag ofzo) iets van je krijgt. ‘De doos van mama’ zeg maar :mrgreen: :mrgreen:
Ik ben nu trouwens wel benieuwd naar wat voor werk je doet
We hebben afgesproken dat ik hem wel maak, maar dat R.ogier bepaalt of hij het gaat gebruiken of niet (afhankelijk van hoe Lotte ermee omgaat)
