aan de ene kant wil ik damian er bij hebben en aan de andere kant niet!!
ligt er helemaal aan hoe heftig deze bevalling word.Als hetthuis gebeurd is hij sowieso in huis!!!.Mijn moeder komt sowieso naar ons toe.dus als het te heftig word ga ik naar de slaapkamer en kan damian in de woonkamer blijven spelen!!!en dan is mijn moeder daar om op hem te letten,en hubbie zal ook wel heen en weer lopen.en bij het persen wil ik hem niet hebben.want hij is gewoon te nieuwsgierig daarvoor;)Maar zo gauw beeb terwereld is en de placenta ook en mama weer netjes erbij leg.mag hij als eerste komen.dan moet hubbie hem ff uit de woonkamer halen.En kunnen we even genieten!!!
neej, dat lijkt me echt niet prettig, niet voor mij en niet voor hem.
Ik denk juist dat het wel heel angstaanjagend kan zijn voor zo’n kidnje om zijn moeder in pijn en trance te zien. Je tante of vk (weet even niet meer) zei dat een kindje dat niet als erg ervaart, evenals het zien van bloed. Zit daar een speciale theorie achter? Het lijkt mij namelijk vanzelfsprekender dat een kindje van die leeftijd het vreselijk vindt zijn moeder pijn te zien lijden :think:
Ik denk dat het voor mij ook niet past in het plaatje van hoe een bevalling idealiter is qua sfeer, namelijk in volle rust, duisternis. En dus niet met een vrolijk kletsend of huilend of jengelend kind erbij…Zodra het zware werk gedana is mag ie er als eerste bij, en dan mag ie lachen en huilen en kletsen wat ie wil!
ben benieuwd hoe het bij jullie gaat worden!
Helemaal mee eens Fiep Klophout!
Bevallen in duisternis? :think:
Heb de kaarsen e.d. hier al klaar liggen.
Bevallen is toch niet eng? Is geen ziekte! Als het goed gaat wordt iedereen zo geboren. Het hoort bij het leven, het is (als alles goed gaat) het begin.
Ik vind bevallen 1 van de natuurlijkste dingen in een mensenleven.
Als een kind er al een trauma van zou krijgen, dan komt dat eerder omdat er niet op een normale rustige manier op de dingen is gereageerd (als een volwassene bijv. in paniek raakt van bloed).
Mijn tante is verloskundige en gaat heel natuurlijk, normaal (ouderwets) met bevallen om, ze laat mij het werk doen (immers mijn lichaam is hier voor gemaakt/maakt zich nu klaar), maar grijpt in als het nodig is.
Ik denk juist dat Thomas op een goede leeftijd zit, hij is jong genoeg om het te begrijpen in zijn pure vorm, het op de wereld zetten van nieuw leven.
Natuurlijk weet hij wat pijn is en natuurlijk weet hij wat bloed is. En natuurlijk kan ik niet voor de volle 100% zeker zijn hoe hij gaat reageren! Als ik, mijn moeder of mn tante merkt dat het niet goed gaat (met Thomas), dan gaat Thomas naar mijn broer of gaat mn moeder met hem mee (al denk ik dat het hem dan eerder een trauma oplevert omdat hij het verdere verloop niet ziet). Dan is er natuurlijk altijd mijn tante bij mn bevalling nog.
Het voordeel is natuurlijk ook nog dat mijn moeder nu helemaal een bijzondere band met Thomas heeft, we wonen al sinds september bij haar… en ook met mijn tante heeft Thomas een goede band. Dus bang dat hij mij zal gaan claimen en ik me niet kan concentreren ben ik niet. Als ik nu niet in staat ben om iets met Thomas te doen schakelt hij ook automatisch over naar mijn moeder, en ook mijn tante laat hij toe.
En dan is er mijn broer natuurlijk nog, die nu zo’n beetje surrogaat papa is voor Thomas.
Als het 's nachts gebeurt en Thomas slaapt, laat ik hem in 1e instantie zeker slapen, maar hij blijft wel in dit huis want ik zou niet weten waar hij anders zou kunnen slapen. En zou dat ook niet willen, want dat zou voor mij alleen al voelen als hem weg doen.
Ik heb het er wel met hem over, vertel hem waar bij mama’s de babytjes uit komen (noem het maar het babygaatje) en dat dat wel een beetje pijn doet en dat er bloed bij komt maar dat dat niet erg is want dat hoort zo. Hij reageert er nu heel normaal op.
Mijn twee neefjes, de zonen van mn tante, zijn ook bij de bevalling van hun zusje geweest, en de oudste van mn neven ook bij de bevalling van zijn broertje, hij was toen nog jonger dan Thomas nu. Mn neven en nicht zijn nu 20, 18 en 14 en ze hebben er echt niets aan over gehouden!
Verder gaan zowel mijn tante als de VK praktijk waar ik voor de controle’s heen ga er vanuit dat deze bevalling snel zal gaan, mijn tante vraagt zich zelfs af of ze wel optijd is (moet 1 uur rijden) dus ik moet haar bij de lichtste wee al bellen. Thomas was er (uiteindelijk) ook erg snel (na 5x persen ongeveer) en mijn moeder is ook een snelle qua bevallen.
Dus, nogmaals als alles goed gaat, duurt de uiteindelijke bevalling niet lang (weeën niet meegerekent, maar die zie ik me niet op bed liggent opvangen).
Ik heb er het volste vertrouwen in en ook dat mijn tante kundig genoeg is om te zien of het verantwoord is of niet.
Ik moet zeggen dat ik eigelijk schrik van zoveel, in mijn ogen, negatieve reacties… :shock: Vind om eerlijk te zijn dat bevallen wel heel erg als iets ergs word gezien zo. Ik ben er van overtuigd dat (jonge) kinderen en in elk geval die van mij, juist enkel het pure er nog van zien. Zeker ook omdat hij hoogsensitief is.
Nou Marite, volgens mij ben je er al helemaal uit! 
We denken duidelijk anders over de zaken, maar ik hoop echt dat je de bevalling krijgt die je voor ogen hebt en dat Thomas er dat aan zal hebben wat jij voor ogen hebt.
Bevallen is toch niet eng? Is geen ziekte! Als het goed gaat wordt iedereen zo geboren. Het hoort bij het leven, het is (als alles goed gaat) het begin.
Ik vind bevallen 1 van de natuurlijkste dingen in een mensenleven.
Als een kind er al een trauma van zou krijgen, dan komt dat eerder omdat er niet op een normale rustige manier op de dingen is gereageerd (als een volwassene bijv. in paniek raakt van bloed).
ik vind dit stukje eerlijk gezegd een beetje 'jammer'. Ik ben het volledig met je eens dat een bevalling een van de natuurlijkste dingen in een mensenleven is (al was nano's bevalling geëindigd in iets waar ik het niet eens over wil hebben, als we de natuur zijn gang hadden laten gaan :? ), maar je verandert als moeder gewoon heel erg tijdens zo'n bevalling. Je hebt pijn, ook al is het heel natuurlijk. En ik vind dat je als je aan het bevallen bent, mag doen met die pijn wat jij wil. Dus 'niet op een normale rustige manier op dingen reageren' zoals jij hierboven stelt...tja...beetje nare opmerking eigenlijk. Al kan ik geloof ik niet echt uitleggen waarom. Ik heb zelf heel erg in mij zelf pijn gehad, geen een keer geschreeuwt of iets dergelijks, en toch zou ik er niet aan moeten denken dat mijn kind me zo zou zien.
Ik zou het ook niet doen.
Alhoewel bevallen idd niet eng is, doet het wel pijn
Én er kan wel degelijk een hoop mis gaan bij de bevalling.
En zoals Fiep zegt, je gaat gewoon anders doen. Bij mijn eigen bevalling
heb ik geloof ik heel wat uren helemaal niks gezegd tegen mijn man,
hij zich moest ook niet te veel met mij bemoeien, laat staan dat ik een kind in mn buurt wil hebben op zo’n moment.
Daarbij eindigde mijn bevalling in een spoedkeizersnee, daarvoor was ‘grote’ paniek om het kind (en om mij). Ik zou niet willen dat een kind dat ziet, of in ieder geval even snel aan de kant moet worden geschoven. Snapt het kind toch niks van?
Stel je voor - laten we het niet hopen- dat je naar het zh moet, mét ambulance. Dat snapt een jong kind toch niet?
Ik denk dat jouw verhaal, nu met iets meer uitleg al andere reacties had gegeven. Als jullie alle 3 het aan willen en dus kunnen, prima! Dan zou ik het ook zkeer doe, maar wij zouden het niet willen. Is ook prima denk ik.
En daarbij wordt het voor mij de 3de keizersnee, en daar mogen ze nou eenmaal niet bij
Jij schrikt van de negatieve reacties maar ik moet nu even slikken van jouw reactie…
Je vraagt wat wij zouden doen, je vraagt ook waarom…
Het is duidelijk dat jij je beslissing al hebt genomen en ik hoop van harte dat het gaat zoals jij wil.
Ik vind de reactie’s die zijn gegeven niet negatief maar gewoon eerlijke meningen.
Ik baseer mijn reactie bijvoorbeeld op de vele topics die je zelf al over Thomas hebt geopend…
Een bevalling is niet iets ergs en is idd iets natuurlijks maar dat neemt niet weg dat het wél een ingrijpende gebeurtenis is.
Inderdaad Mellie, zo vat ik het ook op.
Ik schrik ook van Marite’s reaktie op onze " negatieve reakties".
Tuurlijk is bevallen geen ziekte en niet eng.
Maar voor zo’n klein kind lijkt het me wel eng!
mijn reaktie was ook helemaal niet negatief bedoelt maar het is mijn mening.
en ik zie een bevalling net als jij als iets natuurlijks en moois.
maar dat wil niet zeggen dat ik daar mijn andere kind bij wil hebben.
En als ik mijn kind dan bij mijn ouders zou laten slapen heeft dat voor mij niks te maken met “weg doen” zoals jij dat ziet.
Als je je vraag hier zo stelt kun je allerlei reakties verwachten dus ook precies het tegenovergestelde van hoe jij er over denkt.
Dat is toch heel normaal?
Ik denk dat het merendeel van de moeders hun kind niet bij de bevalling wil hebben.
Het is hun goed recht om daar zo over te denken net zoals jij in je recht staat als je je kind er wel bij wilt hebben.
Maar ik blijf erbij, ik vind het niet nodig om mijn kind zoiets mee te laten maken, ik zie er geen meerwaarde in.
trouwens ik denk dat een kind van 2 of 3 daar later helemaal niks meer van weet hoor, dus wat heb je er dan aan om het te doen?
alleen als het traumatisch wordt zal hij het zich misschien (onbewust) herinneren.
ik was ook bijna 3 toen mijn broertje geboren werd, ik was gewoon thuis in mijn eigen bed. volgens mijn moeder wilde ik daarna niet bij de baby kijken en vond ik de huisarts een enge man.
Nou daar weet ik dus echt niks meer van hoor.
Maar zoals een ander hier ook al zei je bent er zo te horen al wel uit wat je gaat doen.
Succes in ieder geval!
Ik begrijp je verhaal van de “pure vorm” wel, maar dat maakt het er niet makkelijker op.
Een kind is een kind en jij bent voor Thomas op dit moment een heel veilig persoon, juist vanwege jullie situatie.
En dan ligt mama straks, waar hij ongetwijfeld gek op is en waar hij zich rustig bij voelt, straks te bevallen met waarschijnlijk toch wel geluid uit je keel en een boel emoties, en verandert het “babygaatje” in een groot bloederig gat waar dan een bloederig krijsend lief brusje uit komt.
Misschien ben ik iets te visueel ingesteld ;-), maar ik geloof niet dat dit verstandig is. En het pure verdwijnt gauw bij geschreeuw hoor.
Daarnaast vraag ik me af hoeveel Thomas mee heeft gekregen van jullie breuk en of daar ook sprake geweest is van geschreeuw etc. in zijn nabij zijn. Zo’n geboorte kan voor hem dan hele andere associaties oproepen, juist omdat je ook al vaker hebt genoemd dat hij heel gevoelig is voor dingen.
Door een kind weg te houden van de bevalling sluit je hem niet per definitie buiten! Hij is er net zo goed bij betrokken.
Het is jouw beslissing en als je mensen bij je hebt bij wie jij je vertrouwd voelt en waar Thomas zich prettig bij voelt, dan moet je doen wat voor jullie het beste is, zowel qua gevoel als praktisch.
Lieve Marite, Lydia verwoord nu eigenlijk precies wat ik met mijn vorige reacties wilde zeggen, ik ben alleen niet zo goed met woorden, ik ben vaak te bot. :-
Maar ze heeft wel gelijk, je hebt de laatste tijd al zoveel meegemaakt, vooral Thomas ondervind erg veel last van de gebeurtenissen van de afgelopen maanden.
Je stopt al met de peuterspeelzaal omdat hij het allemaal niet trekt.
Hij heeft jouw emotionele pijn al gezien en dit deed hem geen goed, wil je hem nu ook jouw fysieke pijn laten zien?
Ik probeer jou nu niet te vertellen wat je moet doen hoor maar mischien geeft dit stof tot nadenken en snap je de motivatie achter mijn posts beter in plaats van deze op te vatten als ‘negatieve reacties’ :-
Ik ben het helemaal eens met Mellie en Lydia, ik heb er eigenlijk niets meer aan toe te voegen,…
Ook omdat je voor jezelf eigenlijk al een besluit hebt genomen.
Ik wens je dan een ook een mooie bevalling toe en ik hoop echt voor jou dat Thomas dit ook zo mooi zal vinden…
Succes! :-*
Marite meis, je opent een topic en reageert vervolgens helemaal niet meer.
Ben je er al uit? Heb je iets aan ons gehad? Of wil je niet meer antwoorden vanwege de reacties? Laat eens wat horen lief…
Ben ik ook wel benieuwd naar…
Sorry, aangezien ik me nogal opfokte :oops: kreeg ik het advies nog maar ff niet te reageren. Ik ben gewoon beetje te zwanger vrees ik .
Maar sorry als het klonk alsof ik in het 1e bericht al zeker van mn zaak was. Tussen het 1e en het 2e bericht zitten gesprekken met mn tante en mijn moeder, want ik wou natuurlijk in 1e instantie weten hoe zij er over denken en of zij het zien zitten.
Ik heb inmiddels ook met mn neef gepraat en over een trauma zegt hij dat dat onzin is (maar goed, ieder kind is natuurlijk anders!). Hij heeft er in elk geval niks aan over gehouden, hij weet het nog en vind het een mooie bijzondere gebeurtenis. De ervaring van mn andere neef hoor ik nog.
Dat ik zei te zijn geschrokken van zoveel “negatieve” reacties komt omdat ik niet had verwacht dat er zoveel mensen zo over denken, had verwacht dat er meer mensen zouden zijn die hun kind bij de bevalling lieten zijn.
En als ik zo de reacties lees krijg ik de indruk dat veel van jullie een hele heftige bevalling hebben gehad. En dat is naar, en kan mij ook overkomen, maar daar ga ik nu niet van uit!
En toch denk ik dat het er grotendeels aan ligt hoe je een kind bij de bevalling betrekt, als je niks uitlegt, het kind niet laat delen in hoe wij (wij nu maar bedoelt als ik, mn moeder & tante) een bevalling ervaren; als een prachtig wonder tja, dan ziet een kind misschien niets anders dan een groot bloederig gat waar een vies mormeltje uit komt. Maar ik denk dat de hele sfeer mee werkt en die er, zeker bij Thomas, voor zal zorgen dat er juist een hele prettige sfeer hangt.
En dat Thomas mijn mogelijke geschreeuw gaat verwarren met het geschreeuw van mijn ex :think: … dat vind ik wel heel ver gezocht!
Als het overdag gebeurt of wanneer Thomas wakker is, en hij wil er op dat moment bij zijn, en ik kan hem er op dat moment bij hebben, dan is hij erbij!
Als het 's nachts gebeurt en hij slaapt, dan laat ik hem slapen, en laat hem wakker maken zodra het brusje geboren is.
Het is dus nog even afwachten hoe het uiteindelijk echt zal gaan.
:-*
Hihi, ik denk dat je de strekking niet helemaal vat meis, niemand zegt dat zij een heftige bevalling hebben gehad maar dat een bevalling een heftige gebeurtenis is, das een klein beetje anders :-*
Maar ik help het je hopen, ik wens je een hele mooie bevalling toe en ik hoop dat Thomas die indrukken goed zal verwerken. (ondanks dat hij andere indrukken niét goed kan verwerken)
Maar houd ons gewoon lekker op de hoogte joh, niemand zit hier om jou af te branden hoor, dat sommigen (o.a. ik) het niet met je eens zijn wil toch niet zeggen dat we tegen je zijn? Ik begreep je afwezigheid in dit topic daarom niet.
Ik weet nog dat de vk tijdens de bevalling vroeg of we ook een spiegel hadden zodat ik mee kon kijken. Ik mag dan wel in mezelf gekeerd zijn, maar op dat moment moet ik haar aangekeken hebben met een blik van: ben je wel helemaal goed bij je hoofd?! :lol: Oftewel: ik hoef het zelf niet eens tot in detail te zien, ik kan me niet indenken dat een kind het wel prettig vindt om te zien.
Maar goed, zoals gezegd: volgens mij heb je de beslissing al genomen . Ik wil alleen nog even zeggen: erover praten met Thomas is niet hetzelfde als het ervaren. Hij kan heel normaal reageren op het woord ‘bloed’, maar als hij het tijdens de bevalling ziet, kan zijn reactie weer heel anders zijn.
@Biebels wrote:
Ik weet nog dat de vk tijdens de bevalling vroeg of we ook een spiegel hadden zodat ik mee kon kijken. Ik mag dan wel in mezelf gekeerd zijn, maar op dat moment moet ik haar aangekeken hebben met een blik van: ben je wel helemaal goed bij je hoofd?! :lol: Oftewel: ik hoef het zelf niet eens tot in detail te zien.
Biebels :mrgreen: :mrgreen: Dit was precies mijn reactie bij de bavalling van Max. Heerlijk om er weer even aan terug te denken.
En bevaling is inderdaad heel mooi. En bij mij ook heel gemakkelijk. Zou er zo 10 in een jaar willen doen. Maar ik vind het iets voor Paps en Mams samen. Ik lees bij jou iets over een ex. Tja dan blijf je alleen over. En dan is je meoder wellicht een goede keuze erbij.
Daar los van staand denk ik dat als je Thomas bij deze bevalling laat je nu al heel duidelijk aan je kindje laat zien dat hij altijd op de tweede plaats komt. Immers zelfs bij de bevaling is Thomas al aanwezig. Ik vind dat ieder kindje " recht heeft" op die momenten alleen met zijn ouders. Onverdeelde aandacht als je op de wereld komt en niet dan al delen met je broer.
maar dat is mijn mening en die is natuurlijk niet doorslaggevend!
Ik heb dezelfde reacties als de meeste hier…
Een bevalling IS ook het meest natuurlijke ever, maar voor een kind met een totaal andere belevingsfase is dat het niet…Een kind kan nog helemaal niet relativeren…En ook al vonden sommige kinderen het prima, ik zou het risico met mijn kind niet nemen…
Vooral omdat je zo vaak zegt dat Thomas hypergevoelig is, lijkt het mij absoluut geen goed plan…